Karty graficzne: specyfikacje, typy, rodzaje

Interfejs, za pomocą którego karta graficzna jest podłączona do płyty głównej komputera.

W rzeczywistości podstawowym interfejsem dla współczesnych kart graficznych jest PCI-E (PCI-Express); w dzisiejszych czasach prawie całkowicie wyparł on stare AGP i "zwykły" PCI. W nowoczesnych podzespołach mogą być przewidywane różne wersje i różna liczba linii PCI-E; dla kart graficznych zasady kompatybilności z płytą główną są następujące:
1. Liczba linii PCI-E w gnieździe płyty głównej powinna być nie mniejsza od liczby linii karty graficznej. Czyli, na przykład, kartę graficzną z PCI-E x8 można podłączyć do gniazda PCI-E x16, ale nie odwrotnie. Ogólnie rzecz biorąc, jedyne rozsądne wyjście w doborze podzespołów to wychodzenie z założenia, że do podłączenia potrzebne jest gniazdo x16: jest to maksymalna liczba linii, spotykana w gniazdach płyt głównych, i taka właśnie liczba przewidywana jest w większości nowoczesnych kart graficznych, w przeciwnym razie nie można byłoby osiągnąć odpowiedniej przepustowości.
2. Kartę graficzną starszej wersji PCI-E można podłączyć do gniazda nowszej wersji, jednak odwrotna czynność najczęściej nie jest możliwa (z nielicznymi wyjątkami — adaptery PCI-E v2.1 mogą działać na niektórych kartach z gniazdami v2.0, jednak tę możliwość należy ustalić we własnym zakresie).

Co do konkretnych wersji PCI-E, wyróżnia się następujące warianty:

— PCI-E v2.0. Najbardziej wczesna z aktualnych na dziś wersji PCI-Express....Przepustowość jednej linii tego interfejsu wynosi 5 GT/s (gigatransakcji na sekundę), co w praktyce daje 500 MB/s na linię. Odpowiednio, maksymalna prędkość transmisji danych (przy 16 liniach) sięga 8 GB/s w obu kierunkach.

— PCI-E v2.1. Poprawiona wersja 2.0, charakteryzująca się pewnymi udoskonaleniami oprogramowania; w części sprzętowej i przepustowości jest w pełni identyczna z poprzednikiem.

— PCI-E v3.0. Zasadnicza aktualizacja standardu PCI-E, w którym przedstawiono bardziej zaawansowany schemat kodowania danych — 128b/130b, czyli 2 "zbędne" bity na każde 128 bitów użytecznych informacji (podczas gdy w starszych standardach używano 8b/10b, czyli 2 bity serwisowe na 8 głównych). Dzięki temu w porównaniu do poprzednika prędkość transmisji danych udało się zwiększyć prawie dwukrotnie (do 985 MB/s na linię), podczas gdy liczba transakcji wzrosła jedynie z 5 do 8 GT/s.

— PCI-E v4.0. Dalszy rozwój opisanego powyżej standardu PCI-E, wydanego na rynek w roku 2019. Przepustowość w porównaniu z poprzednią wersją 3.0 zwiększono dwukrotnie — do 16 gigatransakcji na sekundę (1969 MB/s na jedną linię, 31,5 GB/s na x16).

Ta kategoria obejmuje karty graficzne zaprojektowane specjalnie dla zaawansowanych graficznych stacji roboczych i przeznaczone do pracy z zadaniami wymagającymi dużej ilości zasobów, takimi jak renderowanie 3D. Takie modele mają odpowiadające im cechy - chociaż dla poszczególnych kart mogą się znacznie różnić, jednak prawie wszystkie można przypisać do klasy najwyższej. Osobno należy zaznaczyć, że mimo dużej mocy profesjonalne karty nie są przeznaczone do gier, a zakup takiego modelu na stanowisko do gier jest co najmniej nieuzasadniony.

Karty graficzne wykonane jako oddzielne urządzenia i przeznaczone do montażu poza obudową komputera. Takie rozwiązania przeznaczone są głównie do laptopów - w szczególności kompaktowych ultrabooków, w których ze względu na niewielką grubość obudowy trudno jest zastosować mocne wewnętrzne karty graficzne. Jednocześnie nowoczesna grafika „laptopowa” dość dobrze radzi sobie nie tylko z codziennymi zadaniami, ale także z wieloma grami. Dlatego na zewnętrzne karty graficzne powinni zwrócić uwagę przede wszystkim zaawansowani gracze, dla których ważna jest maksymalna wydajność w najnowszych grach.

Należy pamiętać, że aby podłączyć takie urządzenie, potrzebujesz szybkiego interfejsu - na przykład Thunderbolt 3.

Karty graficzne zaprojektowane specjalnie do wydobywania kryptowalut (BitCoin, Ethereum itp.). W tym przypadku oznacza to nie tylko teoretyczną możliwość wykorzystania karty graficznej do wydobywania ( wiele „zwykłych” kart graficznych ma taką możliwość), ale zoptymalizowaną konstrukcję, pierwotnie opracowaną z uwzględnieniem specyfiki procesu. Niektóre z tych modeli mogą być przeznaczone tylko do wydobywania i nie mają żadnych wyjść wideo.

Mining to proces „wydobywania” kryptowaluty poprzez wykonywanie specjalnych obliczeń. Cechy techniczne procesu są takie, że w celu osiągnięcia maksymalnej wydajności konieczne jest jak największe zrównoleglenie obliczeń. To dzięki temu karty graficzne okazały się bardzo wygodne do wydobywania: liczba pojedynczych rdzeni (i odpowiednio obliczeń równoległych) w nowoczesnych procesorach graficznych jest liczona w setkach. Początkowo takie użycie była nietypowe i trzeba było uciekać się do różnych sztuczek, aby przełączyć kartę graficzną w tryb wydobycia; jednak w świetle rosnącej popularności kryptowalut wielu producentów zaczęło produkować karty graficzne zaprojektowane specjalnie do tego zastosowania.

Karty graficzne, które są sprzętowo zabezpieczone przed wydobyciem. Termin Low Hash Rate został wymyślony przez firmę NVIDIA, aby zniechęcić górników kryptowalutowych do korzystania z kart graficznych i odzyskać przychylność społeczności graczy komputerowych. Karty graficzne w wersji LHR występują tylko wśród generacji kart NVIDIA GeForce RTX serii 3000. Wczesne akceleratory graficzne GeForce nie mają fabrycznych ograniczeń dotyczących wydobycia, podobnie jak wszystkie starsze i nowsze karty graficzne AMD Radeon. Wśród kart z serii GeForce RTX 3000 są jednak karty wideo bez LHR.

GPU to rodzaj procesora, przeznaczony do przetwarzania grafiki, który i określa podstawowe karty graficznej. Obecnie istnieją dwaj główni producenci – AMD i NVIDIA. Do wyścigu liderów dołączył też Intel z linią Intel Arc.

NVIDIA: GeForce GT 1030, GeForce GTX 1050 Ti, GeForce GTX 1060, GeForce GTX 1070 i inne (wszystkie odnoszą się do GeForce 10 series ), GeForce GTX 1630, GeForce GTX 1650 (SUPER), GeForce GTX 1660 (SUPER, Ti), GeForce RTX 20 series, mianowicie GeForce RTX 2060 (SUPER), GeForce RTX 2070 (SUPER), GeForce RTX 2080 (SUPER, Ti), GeForce RTX 3050, GeForce RTX 3060, GeForce RTX 3060 Ti, GeForce RTX 3070..., GeForce RTX 3070 Ti, GeForce RTX 3080, GeForce RTX 3080 Ti, GeForce RTX 3090, GeForce RTX 3090 Ti, GeForce RTX 4070, GeForce RTX 4070 SUPER, GeForce RTX 4070 Ti, GeForce RTX 4070 Ti SUPER, GeForce RTX 4080, GeForce RTX 4080 SUPER, GeForce RTX 4090, a także profesjonalne Quadro.

AMD: Radeon RX 400 series, Radeon RX 500 series w postaci Radeon RX 550, Radeon RX 560, Radeon RX 570, Radeon RX 580, Radeon RX 590, Radeon RX 5500 XT, Radeon RX 5600 XT, Radeon RX 5700, Radeon RX 5700 XT, Radeon RX 6400, Radeon RX 6500 XT, Radeon RX 6600, Radeon RX 6600 XT, Radeon RX 6650 XT, Radeon RX 6700 XT, Radeon RX 6750 XT, Radeon RX 6800, Radeon RX 6800 XT, Radeon RX 6900 XT, Radeon RX 6950 XT, Radeon RX 7600, href="/list/189/pr-51235/">Radeon RX 7600 XT,Radeon RX 7700 XT, Radeon RX 7800 XT, Radeon RX 7900 XT, Radeon RX 7900 XTX, Radeon RX 7900 GRE, Radeon RX Vega 56, Radeon RX Vega 64, AMD Radeon VII oraz profesjonalne FirePro.

Znając model GPU, możesz znaleźć szczegółowe dane na jego temat (specjalne funkcje, recenzje, opinie itp.) i ocenić, jak ta karta nadaje się do twoich celów. Należy zauważyć, że w kartach graficznych innych marek specyfikacja procesora graficznego może nieznacznie różnić się od standardowej (często w kierunku przyspieszenia i poprawy).

Zestaw właściwości i cech charakterystycznych dla całej rodziny kart graficznych. Architektura GPU została zaprojektowana z myślą o masowych obliczeniach równoległych, aby wydajnie obsługiwać przetwarzanie grafiki komputerowej.

Nowoczesne karty graficzne są zbudowane zgodnie z jedną z kilku popularnych architektur:

Turinga. Architektura NVIDIA Turing zadebiutowała pod koniec 2018 roku. Został nazwany na cześć angielskiego matematyka Alana Turinga. Turing jest pionierem rdzeni RT ze śledzeniem promieni, które przyspieszają obliczenia ruchu światła i dźwięku w środowisku 3D nawet o 10 miliardów promieni na sekundę. Ponadto architektura jest wyposażona w rdzenie tensorowe, nowy wielowątkowy procesor i ujednoliconą architekturę pamięci podręcznej o dwukrotnie większej przepustowości (w porównaniu z poprzednimi generacjami). Używany przez firmę Turing w kartach graficznych GeForce RTX, Quadro RTX i Tesla T4.

Amper. Architektura RTX drugiej generacji, która zastąpiła Turinga w 2020 roku. Jej nazwa pochodzi od francuskiego fizyka i matematyka André-Marie Ampère. Architektura oznaczała powstanie kart graficznych do gier z serii NVIDIA GeForce RTX 3000. Ampere wprowadził nowe multiprocesory strumieniowe, rdzenie RT drugiej edycji i rdzenie tensorowe trzeciej generacji. Kluczowym punktem tych ulepszeń jest nie tylko wzrost wydajności rastra, ale także zmni...ejszenie obciążenia podczas obliczania promieni. Architektura Ampere znajduje się w rodzinie procesorów graficznych GeForce 30 firmy NVIDIA.

Adę Lovelace. Wprowadzona na rynek w 2021 roku rodzina procesorów graficznych Ada Lovelace zawiera nowe rdzenie 3G RT, które zapewniają dwukrotny wzrost wydajności dzięki ray tracingowi. Architektura wykorzystuje również rdzenie tensorowe czwartej generacji, które są nawet dwukrotnie szybsze w operacjach szkoleniowych AI, oraz rdzenie CUDA, które są dwukrotnie wydajniejsze w operacjach pojedynczej precyzji w porównaniu z rozwiązaniami poprzedniej generacji. Architektura ta jest zaimplementowana w kartach graficznych NVIDIA GeForce serii 4000 i 6000.

Nawigacja (RDNA). Pierwsze rozwiązania graficzne firmy AMD oparte na architekturze Navi RDNA pojawiły się latem 2019 roku. Mając połowę powierzchni chipa, udało mu się pomieścić te same 12,5 miliarda tranzystorów, co w poprzedniej generacji chipów na Vega 10. Karty graficzne oparte na architekturze Navi (RDNA) karty graficzne mają zwiększoną efektywność energetyczną i wydajność, zwłaszcza w grach. Debiut architektury miał miejsce w kartach graficznych z linii Radeon RX 5700.

Big Navi (RDNA 2). Architektura Big Navi (RDNA 2) jest w ruchu od 2020 roku. Dostała ulepszone jednostki obliczeniowe, ulepszony potok graficzny i nową szybką pamięć podręczną AMD Infinity Cache. Architektura wykazuje wysoki poziom efektywności energetycznej i wydajności. W szczególności, w porównaniu z pierwszą edycją RDNA, wzrost wydajności na wat wyniósł do 54%. Ponadto Big Navi ulepszyło sprzętowe urządzenia do ray tracingu (Ray Accelerator), który zapewnia bardziej realistyczne renderowanie grafiki w wymagających grach. Architektura ta wykorzystywana jest w kartach graficznych AMD Radeon RX serii 6000 oraz topowych konsolach do gier (Sony PlayStation 5, Xbox S/X).

Navi 3X (RDNA 3). Zmiany w trzeciej odsłonie architektury RDNA mają na celu kompleksową poprawę wydajności gier w wysokich rozdzielczościach 4K i 8K. Procesory graficzne oparte na RDNA 3 to pierwsze wieloukładowe procesory graficzne firmy AMD. Przeprojektowane jednostki obliczeniowe i technologia AMD Infinity Cache drugiej generacji zapewniają wzrost wydajności nawet o 54% w porównaniu z poprzednią generacją Big Navi Navi 3X. Poprawieniu uległa również wydajność ray tracingu – odpowiadające im bloki mogą liczyć na 50% więcej promieni na taktowanie. Architektura znalazła zastosowanie w kartach graficznych do gier z rodziny AMD Radeon RX 7000.

Wielkość własnej pamięci GPU; to właśnie parametr ten jest czasami nazywany pojemnością pamięci karty graficznej. Im więcej pamięci ma procesor graficzny, tym bardziej złożony i szczegółowy obraz może przetwarzać w pewnym okresie czasu, a odpowiednio, tym wyższa jego wydajność i szybkość (co jest szczególnie ważne w przypadku zadań wymagających dużej ilości zasobów, takich jak wymagające gry, edycja wideo, renderowanie 3D itp.).

Przy wyborze należy pamiętać, że na wydajność karty graficznej wpływa nie tylko ilość pamięci, lecz także jej typ, częstotliwość pracy (patrz poniżej) i inne cechy. Dlatego jest całkiem możliwe, że model z mniejszą ilością pamięci będzie bardziej zaawansowany i droższy niż ten z większą. Co więcej, można porównać ze sobą tylko warianty, które mają podobną resztę specyfikacji pamięci.

Na współczesnym rynku dostępne są głównie karty graficzne o wielkości pamięci 1 GB, 2 GB, 3 GB, 4 GB, 6 GB, 8 GB, 10 GB, 11 GB, 12 GB, a w najbardziej zaawansowanych modelach 16 GB, a nawet więcej.

Rodzaj pamięci graficznej używanej przez kartę graficzną (zobacz Pamięć GPU). Obecnie używane są następujące rodzaje pamięci:

- DDR3. Pamięć RAM ogólnego przeznaczenia, która nie jest wyspecjalizowana do przetwarzania grafiki i została pierwotnie stworzona do użytku we wspólnej systemowej pamięci RAM. Jednak ze względu na dobrą wydajność i stosunkowo niski koszt, został ostatnio użyta w kartach graficznych (choć głównie na poziomie budżetowym).

— DDR4. Dalszy, po DDR3, rozwój pamięci RAM ogólnego przeznaczenia. W szczególności w przypadku kart graficznych jest to niezwykle rzadkie ze względu na rozpowszechnienie bardziej zaawansowanych, specjalistycznych standardów.

- GDDR2. Pamięć drugiej generacji, zbudowana w oparciu o technologię Double Data-Rate („podwojona szybkość transferu danych”). W rzeczywistości jest to modyfikacja pamięci RAM typu DDR2, zoptymalizowana do użytku w kartach graficznych; tak jak oryginalna DDR2, zapewnia 4 operacje transferu danych na jeden cykl zegara (oryginalne operacje DDR - 2). Nie była szeroko stosowana ze względu na tendencję do silnego nagrzewania się podczas pracy.

- GDDR3. Ulepszona wersja GDDR2 (patrz wyżej). Charakteryzuje się wyższą efektywną częstotliwością (co za tym idzie - wydajnością), wyróżniając się jednocześnie niższą emisją ciepła. Niegdyś cieszyła się sporą popularnością, obecnie stopniowo wychodzi z użytku, ustępuj...ąc miejsca bardziej zaawansowanym standardom.

- GDDR5. Całkiem zaawansowany format pamięci graficznej; w przeciwieństwie do wcześniejszych wersji GDDR (patrz wyżej) jest oparta na pamięci RAM DDR3.

- GDDR5X. Dalsze ulepszenia pamięci GDDR5, mające na celu zwiększenie przepustowości (a tym samym ogólnej szybkości i wydajności grafiki). Różne ulepszenia konstrukcyjne umożliwiły osiągnięcie 2-krotnego wzrostu maksymalnej prędkości - do 12 Gb/s w porównaniu do 6 Gb/s w przypadku oryginalnej pamięci GDDR5. Jednocześnie, chociaż GDDR5X ma gorszą charakterystykę od HBM (patrz poniżej), jest znacznie tańsza.

- GDDR6. Dalszy, po GDDR5X, rozwój pamięci graficznej, takiej jak GDDR. Umożliwia przesyłanie danych z szybkością do 16 Gb/s na pin, czyli prawie dwa razy więcej niż GDDR5, przy niższym napięciu roboczym. Takie cechy pozwalają wykorzystać GDDR6 do pracy z rozdzielczościami 4K i wyższymi, a także systemami wirtualnej rzeczywistości; karty graficzne z taką pamięcią to głównie rozwiązania z najwyższej półki.

- GDDR6X. Ulepszona wersja GDDR6 wydana jesienią 2020 roku. Według twórców jest to najszybsza pamięć graficzna w momencie premiery. Jedną z kluczowych aktualizacji jest zastosowanie tak zwanej modulacji wielowarstwowej PAM4, która umożliwia przesyłanie 2 bitów danych na cykl (w przeciwieństwie do 1 bitu w poprzednikach). Dzięki temu przepustowość GDDR6X może osiągnąć 21 Gb/s dla 1 pinu i 1 TB/s dla całego bloku pamięci (w porównaniu z odpowiednio 16 Gb / si 700 GB/s w poprzedniej wersji). Ten rodzaj pamięci jest świetny nawet dla najpotężniejszych nowoczesnych kart graficznych, jednak odpowiednio też kosztuje.

- HBM. Rodzaj pamięci zaprojektowany w oparciu o maksymalne zwiększenie przepustowości. Różni się zasadniczo od różnych wersji GDDR tym, że moduł HBM jest zbudowany na zasadzie „kanapki” - układy pamięci są ułożone warstwowo i umożliwiają jednoczesny dostęp; a do komunikacji z procesorem stosowana jest specjalna warstwa krzemu tzw. „interposer”, który zapewnia wydajną transmisję dużych ilości danych. Dzięki temu HBM znacznie (kilkakrotnie) przewyższa nawet najbardziej zaawansowane wersje GDDR pod względem szybkości, a częstotliwość taktowania takich modułów pamięci jest niska, co daje kolejną zaletę - wyjątkowo niskie zużycie energii i wydzielanie ciepła. Główną wadą tej technologii jest jej wysoki koszt.

- HBM2. Druga generacja szybkich pamięci typu HBM, wprowadzona w 2016 roku. Więcej informacji na temat ogólnych funkcji HBM znajduje się powyżej, a w przypadku HBM2 przepustowość została podwojona w porównaniu z pierwszą wersją tej technologii. To sprawia, że ta pamięć jest idealna do zadań wymagających dużej ilości zasobów, takich jak praca z wirtualną rzeczywistością.

Ilość danych (bitów), które można przesłać przez szynę pamięci karty graficznej w jednym cyklu. Wydajność karty graficznej zależy bezpośrednio od szerokości szyny: im większa szerokość, tym więcej danych szyna przesyła w jednym takcie zegara, a tym samym szybciej pracuje pamięć graficzna.

Minimalna szerokość dla współczesnych kart graficznych to w rzeczywistości 128 bitów, wskaźnik ten jest typowy głównie dla budżetowych modeli. W rozwiązaniach ze średniej półki występują wskaźniki 192-bitowe i 256-bitowe, a w zaawansowanych modelach - 352-bitowe, 384-bitowe i więcej, aż do 2048-bitów.

Częstotliwość pracy procesora graficznego karty graficznej. Z reguły im wyższa częstotliwość GPU, tym wyższa wydajność karty graficznej, ale parametr ten nie jest jedyny - wiele zależy również od cech konstrukcyjnych karty graficznej, w szczególności od rodzaju i ilości pamięci graficznej (patrz odpowiednie punkty słownika). W konsekwencji nierzadko zdarza się, że spośród dwóch kart graficznych model o niższej częstotliwości CPU może być bardziej wydajny. Ponadto warto zauważyć, że procesory o wysokiej częstotliwości mają również wysokie wydzielanie ciepła, co wymaga zastosowania wydajnych systemów chłodzenia.

Szybkość, z jaką karta graficzna może przetwarzać dane przechowywane w jej pamięci VRAM. W rzeczywistości wartość ta określa maksymalną liczbę operacji odbierania lub przesyłania danych przez moduł pamięci w jednostce czasu. Częstotliwość ta wyrażana jest w megahercach (MHz) – milionach operacji na sekundę. Wysoka częstotliwość pamięci VRAM pomaga poprawić wydajność przy wykonywaniu zadań wymagających dużych zasobów, takich jak przetwarzanie tekstur, renderowanie grafiki i inne operacje graficzne. Jednak parametr nie jest jedynym czynnikiem wpływającym na ogólną wydajność karty graficznej — ważne jest, aby wziąć pod uwagę architekturę GPU, liczbę rdzeni, częstotliwość rdzeni i inne parametry.

Proces technologiczny, za pomocą którego wytwarzany jest własny procesor karty graficznej.

Parametr ten jest określany przez rozmiar każdego pojedynczego tranzystora używanego w procesorze. Jednocześnie im mniejszy ten rozmiar, tym doskonalszy jest proces technologiczny: zmniejszenie poszczególnych elementów pozwala zmniejszyć wydzielanie ciepła, zmniejszyć całkowity rozmiar procesora i jednocześnie zwiększyć jego wydajność. W związku z tym w naszych czasach producenci próbują skrócić proces technologiczny, a im nowsza karta graficzna, tym mniejsze mogą być liczby w tym punkcie.

Liczba rdzeni procesora przewidziana w konstrukcji karty graficznej; wskazane tylko dla modeli, w których wskaźnik ten jest większy niż 1.

Należy pamiętać, że termin „rdzeń” w tym przypadku nie oznacza części procesora, ale cały procesor graficzny jako całość. Zatem posiadanie wielu rdzeni oznacza, że karta graficzna jest wyposażona w kilka oddzielnych procesorów graficznych. Taka konstrukcja służy do zwiększenia mocy obliczeniowej. Z drugiej strony znacząco wpływa na koszt karty graficznej, a nawet przy jednym GPU można osiągnąć bardzo imponującą wydajność. Dlatego obecnie produkowanych jest bardzo niewiele wieloprocesorowych kart graficznych.

Maksymalna rozdzielczość obsługiwana przez kartę graficzną - czyli największy rozmiar obrazu (w pikselach), jaki może ona wyświetlać na ekranie zewnętrznym.

Im wyższa rozdzielczość, tym wyraźniejszy i lepszy obraz. Z drugiej strony wraz ze wzrostem liczby pikseli rosną wymagania dotyczące mocy obliczeniowej, a tym samym koszt karty graficznej. Ponadto nie zapominaj, że zalety wysokiej rozdzielczości można docenić tylko na monitorach o odpowiednich specyfikacjach. Z drugiej strony, ustawienia grafiki można ustawić na niższe rozdzielczości niż maksymalna; a dobry margines rozdzielczości oznacza również dobry zapas ogólnej wydajności.

Jeśli chodzi o konkretne wartości, rzeczywiste minimum dla nowoczesnych kart graficznych to 1600x1200, ale znacznie częściej występują wyższe wskaźniki - do Ultra HD 4K i Ultra HD 8K.

Wynik pokazany przez kartę graficzną w teście porównawczym Passmark G3D Mark.

Testy porównawcze pozwalają ocenić rzeczywiste możliwości (przede wszystkim ogólną wydajność) karty graficznej. Jest to szczególnie wygodne w świetle faktu, że karty graficzne o podobnych charakterystykach w praktyce mogą znacznie różnić się możliwościami (na przykład ze względu na różnicę w jakości optymalizacji poszczególnych elementów do wykonywania połączeń). A Passmark G3D Mark jest obecnie najpopularniejszym testem porównawczym kart graficznych. Wyniki tego testu są przedstawiane w punktach, przy czym większa liczba punktów odpowiada wyższej wydajności. Od połowy 2020 roku liczba punktów zdobytych w najbardziej zaawansowanych kartach graficznych może przekroczyć 17 000.

Należy pamiętać, że Passmark G3D Mark służy nie tylko do ogólnej oceny wydajności, ale także do określania zgodności karty graficznej z określonym procesorem. Procesor i karta graficzna muszą być w przybliżeniu równe pod względem ogólnego poziomu mocy obliczeniowej, w przeciwnym razie jeden komponent "cofnie się" do drugiego: na przykład słaby procesor nie pozwoli na pełne wykorzystanie potencjału potężnej karty graficznej do gier. Aby wyszukać kartę wideo dla określonego modelu procesora, możesz skorzystać z listy „Optymalne dla procesorów AMD” lub „Optymalne dla procesorów Intel” w naszym katalogu.

Liczba wyjść VGA przewidzianych na karcie graficznej. Jednak rzadko zdarza się więcej niż jedno takie złącze.

VGA jest analogowym interfejsem do wysyłania sygnału wideo na zewnętrzny ekran. Został pierwotnie opracowany dla monitorów CRT i jest obecnie uważany za przestarzały (w szczególności ze względu na niską przepustowość). Jednak wyjście VGA może być nadal przydatne do podłączania niektórych modeli monitorów, telewizorów, a nawet projektorów. Przepustowość tego interfejsu umożliwia przesyłanie wideo o rozdzielczości do 1280x1024; technicznie jest więcej możliwości, jednak ze względu na format sygnału analogowego wraz ze wzrostem rozdzielczości ogólna jakość „obrazu” jest zauważalnie obniżona.

Liczba wyjść DVI-D przewidzianych na karcie graficznej.

Interfejs DVI-D zapewnia cyfrową transmisję sygnału wideo. W zależności od wersji, maksymalna rozdzielczość takiego wideo może wynosić 1920x1200 (Single Link) lub 2560x1600 (Dual Link); konkretna używana wersja zwykle zależy od ogólnego przeznaczenia i ceny karty graficznej. Jednak w każdym razie ten interfejs jest bardzo popularny w nowoczesnych monitorach, ale prawie nigdy nie występuje na innych ekranach.

Obecność wielu wyjść umożliwia jednoczesne podłączenie wielu ekranów do karty graficznej - na przykład pary monitorów w celu zorganizowania rozszerzonej przestrzeni roboczej. W szczególności można zapewnić do 4 wyjść DVI-D.

Liczba wyjść DVI-I przewidzianych na karcie graficznej.

DVI-I to połączony standard, który umożliwia przesyłanie zarówno cyfrowego, jak i analogowego sygnału wideo. „Część cyfrowa” takiego interfejsu jest podobna do DVI-D, może być wykonywana w wersji Single Link lub Dual Link i obsługiwać rozdzielczości odpowiednio do 1920x1200 lub 2560x1600. „Część analogowa” odpowiada możliwościom VGA: obsługuje rozdzielczości do 1280x1024, a ekran VGA można podłączyć do wyjścia DVI-I za pomocą prostego adaptera.

Obecność wielu wyjść umożliwia jednoczesne podłączenie wielu ekranów do karty graficznej - na przykład pary monitorów w celu zorganizowania rozszerzonej przestrzeni roboczej. Nowoczesne karty graficzne mogą mieć do 3 złączy DVI-I.

Liczba wyjść HDMI przewidzianych na karcie graficznej.

Na dziś HDMI jest najpopularniejszym interfejsem do pracy z obrazem o wysokiej rozdzielczości i wielokanałowym dźwiękiem (może być używany jednocześnie do wideo i audio). Takie złącze jest prawie standardem dla nowoczesnych monitorów, dodatkowo jest szeroko stosowane w innych typach ekranów - telewizorach, panelach plazmowych, projektorach itp.

Obecność wielu wyjść umożliwia jednoczesne podłączenie wielu ekranów do karty graficznej - na przykład pary monitorów w celu zorganizowania rozszerzonej przestrzeni roboczej. Jednak w kartach graficznych nie ma więcej niż 2 porty HDMI - z wielu powodów dla kilku ekranów naraz, w tym przypadku łatwiej jest zastosować inne złącza, przede wszystkim DisplayPort.

Wersja interfejsu HDMI obsługiwana przez kartę graficzną. Więcej informacji na temat samego HDMI znajduje się powyżej, a jego wersje mogą być następujące:

- v.1.4. Najwcześniejszy standard HDMI występujący w kartach graficznych; został przedstawiony w 2009 roku. Pomimo swojego "szanowanego wieku" ma dobre cechy: obsługuje wideo 4K (4096x2160) z szybkością 24 kl./s, Full HD (1920x1080) z szybkością do 120 kl./s, a także nadaje się do przesyłania wideo 3D.

- v 1.4b. Drugie usprawnienie v.1.4 opisane powyżej. Pierwsza aktualizacja, v.1.4a, wprowadziła obsługę dwóch dodatkowych formatów wideo 3D; a w HDMI v.1.4b zaimplementowano głównie drobne ulepszenia i dodatki do specyfikacji v 1.4a, prawie niezauważalne dla zwykłego użytkownika.

- v 2.0. Standard przedstawiony w 2013 roku w celu zastąpienia HDMI v.1.4. Dzięki pełnej obsłudze 4K (do 60 kl./s) jest również znany jako HDMI UHD. Ponadto przepustowość wystarcza na jednoczesną transmisję do 32 ścieżek audio i do 4 osobnych strumieni audio, a lista obsługiwanych formatów ramek została uzupełniona o ultraszeroki 21:9.

- v 2.0b. Druga aktualizacja do opisanego powyżej standardu HDMI 2.0, charakteryzująca się przede wszystkim obsługą HDR. Jednak sama kompatybilność HDR pojawiła się w pierwszej aktualizacji, v.2.0a; a w wersji 2.0b dodano możliwość pracy ze standardami HDR10 i HLG.

- v.2.1. Najnowszy z powszechnych standardów HDMI, wydany w 2017 roku. Możliwość zapewnienia szybko...ści klatek 120 kl./s w sygnałach wideo o ultrawysokiej rozdzielczości — od 4K do 8K włącznie; pojawiły się również pewne ulepszenia związane z aplikacją HDR. Należy pamiętać, że wszystkie funkcje HDMI v.2.1 są dostępne tylko podczas korzystania z kabli Ultra High Speed, chociaż podstawowe funkcje działają za pośrednictwem zwykłych kabli.

Liczba wyjść miniHDMI przewidzianych na karcie graficznej.

Ten interfejs jest mniejszą wersją popularnego HDMI: ma te same możliwości (wysokiej rozdzielczości wideo i wielokanałowa transmisja audio) i różni się tylko bardziej kompaktowym złączem. Wśród komputerowych kart graficznych miniHDMI jest dość rzadkie, głównie jako środek wymuszony, jeśli konstrukcja nie pozwala na zapewnienie pełnowymiarowego portu. Co więcej, prawie nigdy nie ma więcej niż jedno takie złącze.

Liczba wyjść DisplayPort na karcie graficznej.

DisplayPort jest to cyfrowy interfejs multimedialny, pod wieloma względami podobny do HDMI, jednak stosowany głównie w sprzęcie komputerowym. Konkretne możliwości tego interfejsu różnią się w zależności od wersji (patrz poniżej), jednak nawet w najbardziej skromnej nowoczesnej wersji DisplayPort pozwala przynajmniej pracować w rozdzielczości 4K przy 60 klatkach na sekundę i 5K przy 30 klatkach na sekundę. Inną interesującą cechą tego standardu jest możliwość szeregowego połączenia kilku ekranów z jednym portem (format "daisy chain").

W świetle tego ostatniego możemy powiedzieć, że liczba wyjść DisplayPort odpowiada liczbie ekranów, które można podłączyć bezpośrednio do karty graficznej, bez użycia daisy chain. To połączenie może być wymagane w szczególności w przypadku monitorów, które nie obsługują trybu „łańcuchowego". Jeśli ten tryb jest obsługiwany, maksymalna liczba ekranów będzie co najmniej dwa razy większa niż liczba złączy. Należy jednak pamiętać, że rozdzielczości obsługiwane przez samą kartę graficzną mogą nie osiągać maksymalnych możliwości używanej wersji DisplayPort.

Wersja DisplayPort i / lub miniDisplayPort używana przez kartę graficzną. Informacje na temat samych interfejsów można znaleźć w odpowiednich punktach pomocy; tutaj przypominamy, że różnią się one tylko rodzajem wtyczki. Więc lista wersji dla obu przypadków jest taka sama, wygląda to tak:

- v 1.2. Najwcześniejsza powszechnie używana wersja (2010). Jednak już w tej wersji pojawiła się kompatybilność 3D i tryb połączenia szeregowego (daisy chain). Maksymalna w pełni obsługiwana rozdzielczość po podłączeniu jednego monitora to 5K (30 kl./s), z pewnymi ograniczeniami możliwa jest transmisja do 8K; Częstotliwość odświeżania 60 Hz jest obsługiwana do rozdzielczości 3840x2160 i 120 Hz - do 2560x1600. Korzystając z połączenia szeregowego, można jednocześnie podłączyć do 2 ekranów 2560x1600 przy 60 klatkach na sekundę lub do 4 ekranów 1920x1200. Oprócz oryginalnej wersji 1.2 istnieje ulepszona wersja 1.2a, której główną innowacją jest wsparcie dla AMD FreeSync - technologii stosowanej w kartach graficznych AMD do synchronizacji częstotliwości odświeżania monitora z faktyczną liczbą klatek na sekundę na wyjściu karty graficznej.

- v 1.3. Aktualizacja wprowadzona w 2014 roku. Zwiększona przepustowość pozwoliła zapewnić już pełną, bez ograniczeń obsługę 8K przy 30 kl./s, a także przesyłanie obrazów 4K przy 120 kl./s, wystarczających do pracy z 3D. Zwiększyły się również rozdzielczości połączeń szeregowych - do 4K (3840x2160) przy 60 kl./s na dwóch ekranach i 2560x16...00 przy tej samej częstotliwości klatek na cztery. Z konkretnych innowacji warto wspomnieć o trybie Dual Mode, który umożliwia podłączenie urządzeń HDMI i DVI do takiego złącza za pomocą najprostszych adapterów pasywnych.

- v 1.4. Wersja zaprezentowana w marcu 2016. Formalnie przepustowość nie wzrosła w porównaniu do poprzedniej wersji, ale dzięki optymalizacji sygnału stała się możliwa praca z rozdzielczościami 4K i 5K przy 240 klatkach na sekundę oraz z 8K — przy 120 klatkach na sekundę. Jednak, że podłączony ekran musi obsługiwać technologię kodowania DSC - w przeciwnym razie dostępne rozdzielczości nie będą różnić się od wskaźników wersji 1.3. Ponadto w wersji 1.4 dodano obsługę wielu funkcji specjalnych, w tym HDR10, a maksymalna liczba jednocześnie transmitowanych kanałów audio wzrosła do 32.

- v 1.4a. Aktualizacja wydana w 2018 roku „bez zbędnego hałasu” - nawet bez oficjalnego komunikatu prasowego. Główną innowacją była aktualizacja technologii Display Stream Compression z wersji 1.2 do wersji 1.2a.

Liczba wyjść miniDisplayPort przewidzianych w karcie graficznej.

Ten interfejs jest mniejszą wersją DisplayPort, różniącą się od oryginału jedynie kształtem i wymiarami złącza. Pozostałe cechy są identyczne; zależą one bezpośrednio od wersji (patrz „Wersja DisplayPort”), jednak nawet najskromniejsze obecnie wyjście miniDisplayPort pozwala w pełni pracować z rozdzielczością 4K na jednym ekranie, a także łączyć kilka wyświetlaczy szeregowo. A dzięki kompaktowym rozmiarom, nawet w niskoprofilowej karcie graficznej na 1 gniazdo, możesz zainstalować do 4 takich złączy jednocześnie. Z drugiej strony taka możliwość w praktyce nie jest wymagana tak często, ponieważ w większości przypadków wystarczy 1, maksymalnie 2 wyjścia z rodziny DisplayPort; jednocześnie zauważamy, że takie wyjścia (z wielu powodów) są wygodniejsze do wykonania w pełnym rozmiarze. Dlatego obecnie produkowanych jest bardzo niewiele kart graficznych z miniDisplayPort.

Liczba wyjść USB Type C przewidzianych na karcie graficznej.

Należy pamiętać, że USB Type C jest tylko fizycznym typem złącza; konkretne sposoby jej wykorzystania mogą być różne, należy je osobno wyjaśnić. Jednak większość kart graficznych z tą funkcją ma obsługę VR (patrz poniżej), a to złącze jest w nich używane tylko do łączenia okularów i kasków rzeczywistości wirtualnej. Inna opcja zastosowania jest nieco mniej powszechna - podłączanie monitorów przez interfejs Thunderbolt v3: ta wersja wykorzystuje złącze sprzętowe typu C. W obu przypadkach zwykle jest dostępne tylko jedno wyjście tego typu - to wystarczy.

Obecność gniazda M.2 na karcie graficznej do podłączania dysków SSD.

Takie gniazda znajdują się w kartach graficznych ze złączem PCIe 8x, które są wkładane do gniazda PCIe 16x na płycie głównej. W związku z tym połowa przepustowości tego złącza pozostaje rezerwowa i można ją wykorzystać tylko do podłączenia półprzewodnikowego nośnika danych. Umiejscowienie gniazda M.2 na karcie graficznej ma swoje zalety: po pierwsze, dysk SSD może otrzymać dodatkowe chłodzenie z chłodnic karty graficznej, a po drugie, rozwiązuje problem trudnego dostępu do złączy M.2 na płycie głównej (często są one trudno dostępne).dotrzeć tam właśnie dzięki karcie graficznej, szczególnie w kompaktowych rozwiązaniach formatu Micro-ATX).

Obecność portu mini-DIN na karcie graficznej.

Oryginalne złącze mini-DIN ma okrągły kształt z liczbą pinów (pinów) od 3 do 9. W kartach graficznych najczęściej spotykany mini-DIN „4-pinowy” lub „7-pinowy”; oba są przeznaczone do przesyłania sygnału wideo w formacie S-Video. Jest to format analogowy używany do wideo w standardowej rozdzielczości (nieodpowiedni dla HD), ale jednocześnie zapewniający wyższą jakość obrazu niż kompozytowy. Stosowany jest głównie w sprzęcie telewizyjnym i wideo; obecność portu mini-DIN jest przydatna, jeśli planujesz podłączyć telewizor do komputera.

Specyficzny interfejs wideo specjalnie zaprojektowany do podłączenia dwóch monitorów przez jedno złącze (nawet litera D w nazwie oznacza „Dual”). Sama wtyczka wygląda jak DVI, jednak różni się od niego zarówno rozmiarem, jak i konstrukcją. Sygnał przez niego może być przesyłany w formatach DVI Single Link (cyfrowy) lub VGA (analogowy). Podłączenie do DMS-59 odbywa się poprzez adapter w postaci kabla rozgałęzionego zakończonego dwoma wtykami VGA lub DVI.

Główną zaletą DMS-59 jest to, że można go używać nawet w niskoprofilowych (low profile) kartach graficznych, co pozwala takim modelom na jednoczesne podłączenie dwóch monitorów o wysokiej rozdzielczości. A karta graficzna o standardowej wysokości pasuje do dwóch z tych złączy, co pozwala na jednoczesne podłączenie 4 wspomnianych monitorów. Ogólnie rzecz biorąc, ten interfejs jest profesjonalny, jego obecność jest charakterystyczna głównie dla kart graficznych odpowiedniego poziomu.

Najnowsza wersja DirectX obsługiwana przez kartę graficzną.

DirectX to zestaw narzędzi programowych dla systemu Windows, który zapewnia interakcję między programami i komponentami sprzętowymi systemu, w tym kartą graficzną. W rzeczywistości istnienie DirectX oszczędza programistom konieczności pisania wersji programów dla każdej konkretnej konfiguracji systemu: jeśli program jest zgodny z DirectX, będzie działał poprawnie na każdym systemie z zainstalowaną odpowiednią wersją DirectX (lub nowszą).

Im nowszą wersję DirectX jest w stanie obsługiwać karta graficzna, tym szersze są jej możliwości. Dotyczy to zwłaszcza przetwarzania złożonej grafiki i efektów specjalnych, w szczególności w grach. Jednocześnie gra zoptymalizowana pod kątem nowszej wersji DirectX może równie dobrze działać z wcześniejszą wersją, ale pełny zestaw efektów wideo nie będzie dostępny dla użytkownika.

Na dzień dzisiejszy najnowsza wersja to DirectX 12, obsługiwana przez większość nowoczesnych kart graficznych. Jednocześnie zauważamy, że ta wersja jest również kompatybilna z kartami graficznymi pierwotnie zaprojektowanymi dla Direct X 11 – chociaż możliwe, że nie wszystkie funkcje będą dostępne w takich przypadkach.

Najnowsza wersja OpenGL obsługiwana przez kartę graficzną. OpenGL to standard grafiki komputerowej, w tym trójwymiarowej. Kiedyś był dość szeroko stosowany w grach, ale obecnie jest coraz bardziej wypierany przez DirectX, w wyniku czego głównym obszarem zastosowań OpenGL jest dziś wyspecjalizowane oprogramowanie graficzne. Najnowsza nowoczesna wersja OpenGL to 4.6; została wydana w 2017 roku, a jej pełne wsparcie dla kart graficznych największych marek zostało wprowadzone w latach 2018-2019.

Obsługa kart graficznych dla technologii wirtualnej rzeczywistości, czyli możliwość pracy z okularami wirtualnej rzeczywistości.

Okulary te zapewniają zmianę obrazu w okularach podczas obracania i pochylania głowy, tworząc w ten sposób efekt immersyjny. Jedną z cech rzeczywistości wirtualnej jest wymóg wydajności graficznej: na przykład częstotliwość odświeżania dla normalnego postrzegania obrazu musi wynosić co najmniej 90 klatek / s. Ponadto tryb VR często wykorzystuje specjalne technologie zaprojektowane w celu zapewnienia wygodnych wrażeń (a także wymagających mocy obliczeniowej).

Wszystkie te punkty są brane pod uwagę w kartach graficznych z obsługą VR. Należy pamiętać, że stopień zgodności z konkretnymi zestawami do rzeczywistości wirtualnej może być inny, kwestię tę należy wyjaśnić osobno; jednak do normalnej pracy z VR w każdym przypadku wymagana będzie karta graficzna, w której ta możliwość jest wyraźnie zadeklarowana. Ponadto takie modele będą przydatne dla twórców treści do wirtualnej rzeczywistości.

Liczba procesorów strumieniowych przewidzianych w karcie graficznej.

Procesor strumieniowy to oddzielna część GPU, zaprojektowana do wykonywania jednego shader'a na raz. Z kolei shadery - to niewielkie programy odpowiedzialne za tworzenie indywidualnych efektów graficznych (np. połysk powierzchni, odblaski na powierzchni wody, rozmycie ruchu itp.). W związku z tym, im więcej procesorów strumieniowych przewidziano w konstrukcji, tym więcej shaderów karta graficzna może jednocześnie wykonywać i tym wyższa jest jej moc obliczeniowa. Ogólnie jest to jednak dość specyficzny parametr, aktualny głównie dla profesjonalnych programistów, modderów i entuzjastycznych graczy.

Wersja procesorów strumieniowych zastosowana w karcie graficznej.

Więcej informacji na temat samych procesorów znajduje się w odpowiednim punkcie powyżej. A dane wersji są informacjami pomocniczymi; czasami jest to konieczne do określonych zadań, takich jak tworzenie specjalnego oprogramowania, ale zwykli użytkownicy, a nawet zaawansowani entuzjaści rzadko jej potrzebują. Szczegółowe informacje o tym parametrze można znaleźć w specjalnych źródłach.

Liczba jednostek teksturujących zawartych w GPU.

Jak sama nazwa wskazuje, takie jednostki odpowiadają za pracę z teksturami. Tekstura z kolei jest jednym z głównych elementów grafiki 3D: obraz nałożony na powierzchnię trójwymiarowego obiektu (podobnie jak np. tapeta jest przyklejana do ściany lub etykieta nakładana na pudełko). Konkretnym przeznaczeniem jednostek teksturujących jest selekcja tekstur i nakładanie ich na powierzchnię obiektów geometrycznych. Przy ceteris paribus, większa liczba takich jednostek oznacza lepszą wydajność graficzną; choć generalnie jest to dość specyficzny parametr, przeznaczony głównie dla specjalistów i niezwykle rzadko potrzebny zwykłym użytkownikom.

Maksymalna liczba monitorów, które mogą być jednocześnie podłączone do karty graficznej i współdzielone.

Jednoczesne podłączenie kilku ekranów pozwala na rozszerzenie przestrzeni wizualnej dostępnej dla użytkownika. Na przykład to może być przydatne dla projektantów i projektantów układu graficznego podczas pracy z materiałami wielkoformatowymi, dla programistów do dzielenia zadań (jeden monitor do pisania kodu, drugi do wyszukiwania niezbędnych informacji i innych celów pomocniczych) oraz dla entuzjastów gier - aby zapewnić maksymalny efekt zanurzenia. Dzięki rozwojowi technologii w dzisiejszych czasach nawet niedrogie karty graficzne mogą zwykle współpracować z co najmniej trzema monitorami, a zaawansowane modele mogą obsługiwać cztery ekrany lub więcej.

Obsługa kart graficznych dla technologii CrossFire lub SLI.

CrossFire i SLI technologie zostały opracowane odpowiednio przez firmy ATI i nVidia, które umożliwiają korzystanie z dwóch kart graficznych na jednym komputerze. Ich możliwości są połączone w celu uzyskania wysokiej wydajności graficznej systemu. Oznacza to unifikację na poziomie sprzętowym, z podłączeniem kart graficznych za pomocą specjalnych złączy - „mostków”.

Sensowne jest zainstalowanie dwóch kart graficznych na komputerach o wysokiej wydajności przeznaczonych do pracy z „ciężką” grafiką - na przykład zaawansowane komputery do gier lub stacje robocze używane do renderowania 3D. Aby korzystać z CrossFire / SLI, odpowiednia technologia musi być obsługiwana nie tylko przez zainstalowane karty graficzne, ale także przez płytę główną; aby zainstalować karty graficzne, potrzebne są gniazda PCI-E tej samej wersji. Same karty graficzne w przypadku SLI muszą być całkowicie takie same; wymagania CrossFire są nieco łagodniejsze - w tym przypadku konieczne jest, aby przynajmniej jedna z nich należała do rodziny ATI CrossFire Edition.

- Aktywne(chłodniejszy). W tym przypadku wymuszone chłodzenie powietrzem nazywamy aktywnym - czyli chłodzeniem dzięki powietrzu zewnętrznemu dostarczanemu przez chłodnicę. Rolę chłodnicy może pełnić albo klasyczny wentylator z chłodnicą, albo zamknięta obudowa, do której powietrze wtłacza się przez specjalną turbinę („blover”). Wersja z obudową jest charakterystyczna dla wysokiej klasy modeli; jest to dość skomplikowana i droga, jednak bardzo skuteczna, ponadto gorące powietrze jest zwykle usuwane nie tylko z obudowy karty graficznej, jednak także poza jednostkę systemową i nie wpływa na pozostałe elementy systemu. Ogólnie rzecz biorąc, aktywne chłodzenie (wszystkich typów) zapewnia dobrą równowagę właściwości: okazuje się zauważalnie tańsze i łatwiejsze w instalacji niż systemy wodne, a jednocześnie jest znacznie wydajniejsze niż radiatory pasywne. Dlatego większość nowoczesnych kart graficznych jest wyposażona w chłodnice lub blovery.

- Pasywne(radiator). Systemy chłodzenia pasywnego to tzw. pasywne systemy chłodzenia, w których ciepło jest rozpraszane w sposób naturalny, bez dodatkowego przepływu powietrza czy wymuszonej cyrkulacji cieczy. Radiatory stosowane w takich układach mają kształt metalowych płyt żebrowanych - taki kształt zwiększa efektywność odprowadzania ciepła. Aby dodatkowo zwiększyć wydajność, radiatory można uzupełnić rurkami cieplnymi - zamkniętymi rurami, po których chłodziwo por...usza się naturalnie. Główną zaletą systemów pasywnych jest całkowity brak hałasu; dodatkowo nie zużywają energii i są wyjątkowo niezawodne (w radiatorach prawie nie ma się co zepsuć). Z drugiej strony takie systemy są mniej efektywne niż chłodnice, a zwłaszcza bloki wodne, i dlatego są używane głównie w kartach graficznych o stosunkowo małej mocy. Są pewne wyjątki, jednak w nich radiator musi być dość nieporęczny, co może utrudnić montaż.

- Wodne(blok wodny). Chłodzenie odbywa się poprzez cyrkulację wody (lub innego ciekłego płynu chłodzącego) przez rury stykające się z elementami karty graficznej. Takie systemy są niezwykle wydajne, ponieważ pojemność cieplna wody jest wyższa niż powietrza; ponadto poziom hałasu podczas pracy bloków wodnych jest niezwykle niski. Ich główną wadą jest złożoność instalacji: do działania takiej karty graficznej wymagana jest obecność systemu chłodzenia wodą, który sam w sobie jest dość drogi i zwykle nie jest uwzględniany w zestawie. W rezultacie chłodzenie cieczą jest przywilejem poszczególnych kart graficznych najwyższej klasy, zaprojektowanych dla entuzjastów lub profesjonalnych użytkowników.

- Hybrydowe(blok wodny + chłodnica). System chłodzenia składający się z dwóch modułów jednocześnie - powietrza (chłodnica) i wody (blok wodny). Specyfikę obu opisano szczegółowo powyżej; tutaj warto zauważyć, że w tym przypadku pakiet zwykle zawiera nie tylko blok wodny na samej płycie, ale pełnoprawny układ chłodzenia cieczą (LSS) - z zewnętrzną chłodnicą, pompą i innymi komponentami. Tym samym karta graficzna jest wyposażona w pełni funkcjonalny, gotowy do użycia system chłodzenia.

Z reguły systemy hybrydowe projektuje się w ten sposób: GPU i szereg innych „najgorętszych” elementów płytki pokrywa blok wodny, za resztę odpowiada chłodnica powietrza. Głównym celem tego podziału jest przeniesienie z bloku wodnego do chłodnicy bezkrytycznego obciążenia, które nie wymaga maksymalnej wydajności; ma to pozytywny wpływ na równomierność i efektywność chłodzenia cieczą. Z drugiej strony systemy hybrydowe są dość drogie, dlatego są stosowane znacznie rzadziej niż tradycyjne bloki wodne do podłączenia do LSS i tylko w rozwiązaniach z najwyższej półki.

Liczba pojedynczych wentylatorów przewidzianych w układzie chłodzenia karty graficznej (jeśli występują - patrz „Chłodzenie”).

Ogólnie rzecz biorąc, im mocniejsza karta graficzna, tym bardziej wydajne chłodzenie jest wymagane. Tak więc jeden wentylator jest typowy głównie dla podstawowych i niedrogich urządzeń klasy średniej, dwa - od średnio zaawansowanej do zaawansowanej, a trzy lub więcej to niemal jednoznaczne oznaki rozwiązania premium. Jednocześnie nie ma tutaj ścisłej zależności, a modele o podobnej charakterystyce mogą mieć różną liczbę wentylatorów (zwłaszcza, że o wydajności chłodzenia decyduje nie tylko liczba wentylatorów, ale także ich średnica). Ale parametr ten wpływa jednoznacznie na długość karty graficznej i odpowiednio ilość miejsca wymaganą do jej zainstalowania.

Karta graficzna posiada system podświetlenia. Funkcja ta nadaje płytce oryginalny wygląd, co szczególnie docenią gracze i miłośnicy zewnętrznych modów na PC. Podświetlenie może mieć różny kolor, w niektórych modelach ten kolor może się nawet zmienić. Jednocześnie należy pamiętać, że funkcja ta nie wpływa na funkcjonalność karty graficznej, ale znacząco wpływa na koszty. Warto więc szukać specjalnie podświetlanej karty graficznej tylko w przypadkach, gdy nietypowy design jest dla Ciebie nie mniej ważny niż wydajność. Warto również pamiętać, że takie karty graficzne muszą być instalowane w odpowiednich obudowach— otwartych lub z oknem obserwacyjnym, w przeciwnym razie podświetlenie po prostu nie będzie widoczne.

Technologia synchronizacji podświetlenia przewidziana na karcie graficznej o odpowiedniej konstrukcji.

Sama synchronizacja pozwala na „dopasowanie” podświetlenia karty graficznej do podświetlenia innych elementów systemu - płyty głównej, obudowy, klawiatury, myszy itp. Dzięki tej koordynacji wszystkie komponenty mogą zmieniać kolor synchronicznie, jednocześnie włączać / wyłączać się itp. Specyfika działania takiego podświetlenia zależy od zastosowanej technologii synchronizacji i z reguły każdy producent ma swoją własną (Mystic Light Sync firmy MSI, RGB Fusion firmy Gigabyte itp.). Od tego zależy również kompatybilność komponentów: wszystkie muszą obsługiwać tę samą technologię. Dlatego najłatwiejszym sposobem osiągnięcia zgodności podświetlenia jest montaż komponentów jednego producenta.

Maksymalny pobór mocy praz kartę graficzną podczas pracy. Parametr ten jest ważny przy obliczaniu całkowitej mocy zużywanej przez cały system i wyborze zasilacza, który zapewnia odpowiednią moc.

Format dodatkowego zasilania, niezbędnego do działania karty graficznej.

Samo w sobie złącze PCI-E, które jest powszechnie używane do podłączania kart graficznych, dostarcza 75 W mocy. W przypadku wielu modeli, nawet dość wydajnych, to wystarczy, a wiele nowoczesnych kart graficznych nie wymaga dodatkowego zasilania. Natomiast większą popularnością, zwłaszcza wśród rozwiązań wysokiej klasy, cieszą się modele z dodatkowym zasilaniem.

Najprostszą wersją takiego zasilacza jest jedno złącze 6-pinowe lub 8-pinowe. 6-pinowe złącze może ponadto zapewnić do 75W, a 8-pinowe do 150 W. Jednak w przypadku wysokiej klasy rozwiązań jedno złącze to za mało, dlatego są modele z zasilaniem w formacie 6+8 pin, 8+8 pin, a nawet 8+8 + 6 pin czy 8+8 + 8 pin. A nowe karty są całkowicie 16-pin. Takie złącza zasilające mają łącznie 16 linii: 12 do zasilania prądem i 4 sygnałowe. Skuteczny próg mocy złącza 16-pin wynosi do 600 W. Podłączenie do niego odbywa się za pomocą przejściówki 3×8 pin.

Należy pamiętać, że teoretycznie możliwe jest podłączenie 6-pinowego zasilacza do 8-pinowego złącza i odwrotnie; do tego są nawet produkowane odpowiednie adaptery. Jednak w prakty...ce możliwość takiego połączenia należy wyjaśnić osobno, a stosować takie sztuczki należy tylko w skrajnych przypadkach, gdy inne warianty nie są dostępne.

Najmniejsza moc zasilacza zalecana dla komputera z tą kartą graficzną.

Parametr ten z reguły jest znacznie wyższy niż pobór mocy samej karty graficznej. To naturalne - w końcu zasilacz musi dostarczać energię elektryczną do całego systemu, a nie tylko do adaptera wideo. Jednocześnie im wyższa moc karty graficznej, tym nieuchronnie wyższe zużycie energii przez cały komputer. Wynika to nie tylko z „żarłoczności” samego adaptera graficznego, ale także z zużycia pozostałych komponentów komputera: z reguły wysokiej klasy karta graficzna jest połączona z równie mocnym (i energochłonnym) systemem.

Mając to na uwadze, producenci wskazują minimalny zalecany zasilacz. Oczywiście takie zalecenia są opcjonalne; jednak w przypadku zastosowania zasilacza o mocy niższej od zalecanej prawdopodobieństwo wystąpienia awarii podczas pracy znacznie wzrasta - do tego stopnia, że nawet bardzo skromny system może po prostu się „nie uruchomić”.

Liczba gniazd zajmowanych przez kartę graficzną na tylnej ścianie jednostki systemowej.

Wskaźnik ten umożliwia oszacowanie ilość miejsca potrzebnego do zainstalowania karty graficznej. Jest to istotne w świetle faktu, że współczesne karty graficzne mogą mieć dość obszerny zestaw złączy, a dla tego zestawu już dawno nie wystarcza standardowego slota z 1 gniazdem. Jest to szczególnie ważne w przypadku modeli o dużej mocy. W związku z tym wiele rozwiązań, zwłaszcza ze średniej i wyższej półki, zajmuje dwa, a nawet trzy sloty naraz.

Osobno warto omówić modele, dla których w charakterystyce jest podana ułamkowa liczba gniazd - zwykle 2,5 lub 2,7. Ten szczegół jest podawany przez producenta w celach reklamowych - jako potwierdzenie, że karta graficzna jest mniejsza niż pełnowartościowe rozwiązanie z 3 gniazdami. Jednak w praktyce nie ma różnicy między tymi wariantami: karty graficzne dla gniazd 2,5 lub 2,7 nadal nakładają się na trzecie gniazdo (choć częściowo), co czyni go bezużytecznym.

Ta kategoria obejmuje karty graficzne, które mają zmniejszoną wysokość i nadają się do kompaktowych obudowach, które są kompatybilne tylko z komponentami niskoprofilowymi. Zazwyczaj modele tego typu są dostarczane z wymiennymi listwami do kompaktowych i pełnowymiarowych obudów. Jednocześnie wydajność modeli o niskim profilu jest na ogół niższa niż w przypadku podobnie wycenionych opcji o standardowym rozmiarze. Dlatego warto szukać konkretnie takiej karty tylko wtedy, gdy decydującym czynnikiem jest zwartość.

Całkowita długość karty graficznej.

Długość w tym przypadku oznacza wielkość urządzenia od płytki ze złączami (która jest przymocowana do tylnej ściany jednostki systemowej) na przeciwną stronę. Sama płyta i wystające na zewnątrz łączniki zwykle nie są brane pod uwagę.

Dane dotyczące długości karty graficznej są potrzebne przede wszystkim po to, aby ocenić, czy w konkretnym przypadku jest na nią wystarczająco dużo miejsca. Ponadto dłuższe płyty z reguły mają bardziej zaawansowane cechy (chociaż nie ma tu ścisłej zależności, a karty graficzne podobnej klasy mogą mieć różne długości). Jeśli chodzi o konkretne wartości, najbardziej kompaktowe rozwiązania obecnie mają rozmiar 150 - 200 mm lub mniej ; wskaźnik 200-250 mm nadal można uznać za stosunkowo mały, 250-290 mm - średni, a wiele modeli (głównie na poziomie zaawansowanym) ma długość ponad 290 mm.