Serwery plików NAS: specyfikacje, typy, rodzaje

- Możliwość montażu w szafie. Jak sama nazwa wskazuje, tego typu serwer NAS przeznaczony jest do montażu w szafach telekomunikacyjnych. Urządzenia te są dostępne w standardowych rozmiarach i uchwytach do łatwego i szybkiego montażu w standardowym gnieździe wyposażenia. Technicznie nie wyklucza się możliwości oddzielnej instalacji, jednak stosowanie takich modeli poza regałami jest niewygodne i mało uzasadnione. Z reguły ten format obejmuje najbardziej zaawansowane profesjonalne serwery NAS, które mogą pomieścić do 12 dysków (patrz „Gniazda dysków”) i mają szeroki zestaw funkcji oprogramowania, w tym. dotyczące RAID (szczegóły w odpowiednich punktach poniżej).

- Pulpit. Ta kategoria obejmuje serwery NAS instalowane osobno - na stole, półce, podłodze itp .; z grubsza wszystkie modele, które nie są montowane w stojaku. Wśród komputerów stacjonarnych znajdują się modele na każdym poziomie cenowym, od skromnych urządzeń niedrogich po zaawansowane profesjonalne rozwiązania o odpowiednich możliwościach.

Liczba slotów na dyski w formacie 3.5", przewidziana w konstrukcji serwera.

Początkowo 3.5" to tradycyjny, najbardziej popularny format dysków do systemów serwerowych. Jest zauważalnie większy niż 2.5", za to pozwala na tworzenie pojemnych, niedrogich (w przeliczeniu na gigabajty) i niezawodnych nośników, w których w dodatku łatwiej jest wdrożyć różne dodatkowe funkcje. Dlatego, szczególnie w serwerach NAS, ten format również cieszy się popularnością; sloty pod 2.5" występują w takim sprzęcie znacznie rzadziej, a w większości przypadków uzupełniają one 3.5".

Jeśli chodzi o liczbę slotów, może się ona wahać od 2 (lub nawet 1) w najbardziej prostych systemach stacjonarnych oraz do 8 i więcej w profesjonalnych rozwiązaniach do instalacji w stojaku. Natomiast od konkretnej liczby dysków zależy nie tylko ich maksymalna pojemność, lecz także niektóre inne cechy pracy - przede wszystkim fizyczna możliwość korzystania z takiego lub innego poziomu RAID.

Liczba slotów na dyski w formacie 2.5", przewidziana w konstrukcji serwera.

Ten format został pierwotnie opracowany dla laptopów, jako bardziej kompaktowa alternatywa dla „stacjonarnego” 3.5”. Obecnie jest coraz częściej stosowany w komputerach stacjonarnych, lecz takie nośniki (oraz sloty pod nie) nie zyskały dużej popularności w systemach serwerowych. Jest to związane z tym, że konsekwencją niewielkiego rozmiaru jest szereg wad: mniejsza pojemność, wyższy koszt (w przeliczeniu na gigabajty), złożoność zastosowania funkcji specjalnych, a dla klasycznych dysków twardych również stosunkowo niska niezawodność. Sloty 2.5" w serwerach NAS występują stosunkowo rzadko i w niewielkich ilościach. Jednocześnie w niektórych modelach jest to 1 - 2 zatoki, uzupełniające zestaw z 4 lub więcej slotów 3.5" i stosowane do modułów SSD pracujących w formacie szybkiego bufora. W innych liczba slotów 2.5" może nie różnić się znacznie od liczby slotów 3.5" - zapewnia to ogólną wszechstronność, pozwalając na jednoczesne instalowanie różnych formatów dysków. Istnieją również rozwiązania tylko dla 2.5" - są to pojedyncze ultrakompaktowe modele z instalacją stacjonarną; w nich liczba takich zatok może sięgać 8.

Całkowita pojemność wszystkich dysków, dostarczanych w zestawie z serwerem NAS (patrz „Liczba fabrycznie zainstalowanych dysków”). W niektórych sytuacjach wygodniej jest skorzystać z gotowego rozwiązania niż samodzielnie uzupełniać „pusty” serwer dyskami; znając pojemność fabrycznie zainstalowanych dysków, możesz oszacować, w jaki sposób ten lub inny model będzie odpowiadał Twoim potrzebom.

Zwróć uwagę, że w specyfikacji zazwyczaj podaje się zwykła suma pojemności dysków zainstalowanych na serwerze NAS. Jednocześnie niektóre poziomy RAID znacznie zmniejszają dostępną pojemność; patrz "Obsługa RAID", aby uzyskać szczegółowe informacje.

Ten element charakteryzuje maksymalne możliwości urządzenia do podłączania napędów. W ten sposób możesz zrozumieć, ile maksymalnej pamięci możesz dodać do serwera NAS.

Możliwość usunięcia jednego z dysków wewnętrznych serwera NAS i zastąpienia go innym bez wyłączania całego serwera. Dzięki temu nie traci się czasu na ponowne uruchamianie, a informacje o pozostałych nośnikach są stale dostępne. Należy pamiętać, że nawet jeśli funkcja ta jest dostępna na serwerze NAS, to może nie być dostępna podczas korzystania z RAID - Niektóre wersje tej technologii (patrz Obsługa RAID) nie pozwalają na gorąco dysków nie przerywając pracy.

Obsługa standardowego serwera NAS SATA 2. Jako druga wersja interfejsu SATA przeznaczona do podłączania dysków wewnętrznych, ten standard jest obecnie jednym z najpopularniejszych. Praktyczna szybkość przesyłania danych jest rzędu 2,4 Gb/s (300 MB/s). Należy pamiętać, że serwery SATA 2 są kompatybilne z urządzeniami peryferyjnymi przeznaczonymi dla innych wersji SATA (zarówno wcześniejsza pierwsza, jak i nowsza wersja); jedyne, że prędkość przy takim połączeniu będzie ograniczona możliwościami wolniejszej wersji.

Trzecia wersja standardu SATA wykorzystywanego w technologii komputerowej do łączenia dysków wewnętrznych. Różni się od poprzedniej wersji SATA 2 (patrz wyżej) zwiększoną prędkością przesyłania danych – w praktyce około 5,9 Gb/s (600 MB/s) – a także szeregiem optymalizacji zużycia energii. Możesz podłączyć dyski do SATA 3 i wcześniejszych wersji, jednak szybkość działania przy takim połączeniu będzie ograniczona charakterystyką samego dysku.

Interfejs SAS na serwerze NAS. SAS to wersja interfejsu SCSI (tzw. Serial Attached SCSI) używanego do podłączania wewnętrznych urządzeń pamięci masowej i obecnie występuje głównie w systemach serwerowych. Zwróć uwagę, że wyspecjalizowane dyski twarde do serwerów, które charakteryzują się zwiększoną objętością, szybkością i MTBF, mogą być wyposażone w ten konkretny interfejs połączenia; dlatego jeśli chcesz korzystać z takich komponentów, najlepiej jest wziąć serwer z SAS. Szybkość połączenia przez ten interfejs to aż 6 Gb/s (750 MB/s), w przyszłości możliwe jest jej podwojenie.

Liczba gniazd M.2 przewidzianych dla projektu serwera NAS.

Złącze M.2 służy do podłączania różnych wewnętrznych urządzeń peryferyjnych, głównie w miniaturowej obudowie. Należy pamiętać, że za pośrednictwem tego złącza można zaimplementować dwa interfejsy elektryczne (logiczne) - SATA 3.0 i PCI-Express, a każde pojedyncze gniazdo M.2 na płycie może obsługiwać oba te interfejsy jednocześnie lub tylko jeden z nich. im. Te niuanse należy wyjaśnić przed zakupem, ponieważ możliwości korzystania z M.2 zależą bezpośrednio od nich. Tak więc, przy wsparciu SATA 3.0, takie złącze jest przeznaczone wyłącznie dla dysków, a prędkość robocza SATA jest zauważalnie niższa niż w przypadku PCI-E; więc ten wariant M.2 jest używany głównie przez niedrogie moduły SSD. Z kolei PCI-E jest nieco droższy, ale jest szybszy i bardziej wszechstronny. Obsługa tego interfejsu umożliwia podłączenie zarówno wysokiej klasy dysków SSD, jak i różnych kart rozszerzeń (na przykład kart dźwiękowych lub wewnętrznych kart bezprzewodowych) do serwera NAS.

Liczba gniazd PCI-E przewidzianych w konstrukcji serwera NAS.

PCI-E to jeden z najpopularniejszych nowoczesnych interfejsów do łączenia elementów wewnętrznych z płytą główną komputera. W szczególności w serwerach NAS może być stosowany w szczególności do bezprzewodowych adapterów i dysków SSD; w tym drugim przypadku PCI-E pozwala na szybsze prędkości niż SATA i wykorzystuje pełny potencjał pamięci półprzewodnikowej. A liczba takich złączy odpowiada liczbie komponentów PCI-E, które można jednocześnie zainstalować na serwerze.

Zwróć uwagę, że połączenie PCI-E może wykorzystywać inną liczbę linii (1x, 4x, 16x), a do normalnego działania konieczne jest, aby gniazdo na „płycie głównej” miało nie mniej linii niż instalowany komponent. W praktyce oznacza to, że komponent ze złączem 1x bez problemu zmieści się w dowolnym gnieździe, ale przy większym złączu złącze należy wyjaśniać osobno. Jednak w przypadku serwerów NAS rzadko są wymagane nawet możliwości PCI-E 4x, nie mówiąc już o 16x.

Serwer NAS obsługuje technologię RAID. Termin ten jest skrótem od „redundantnej macierzy niezależnych dysków”, co oznacza „nadmiarową macierz niezależnych dysków”. W związku z tym tylko modele z więcej niż jednym gniazdem do przechowywania mogą mieć tę funkcję (patrz „Gniazda do przechowywania”).

Istnieje kilka opcji łączenia dysków w nadmiarową macierz, różnią się one szeregiem cech: niektóre koncentrują się na zwiększeniu szybkości działania, inne - na odporności na awarie. Jednak wszystkie macierze RAID mają dwie kluczowe różnice w porównaniu z systemami z dyskami bez macierzy. Po pierwsze, macierz RAID jest postrzegana przez system jako jeden dysk twardy. Drugi to „redundancja”: całkowita objętość dysków zawartych w macierzy musi być większa niż objętość danych, która ma być na nich przechowywana. Wynika to z faktu, że macierz wykorzystuje informacje serwisowe, które muszą być przechowywane na tych samych dyskach (jednak wyjątkiem jest RAID 0, patrz niżej).

Najpopularniejsze obecnie wersje RAID to:

- RAID 0. Tablica dwóch lub więcej dysków, na których informacje są zapisywane przez przeplatanie: najpierw dane są dzielone na bloki o tej samej długości, a następnie każdy z tych bloków jest kolejno zapisywany na „własnym” dysku. Na przykład, jeśli macierz RAID 0 składa się z 3 dysków, a plik jest podzielony na 7 części, to pierwszy dysk będzie zawierał części 1, 4 i 7, drugi - 2 i 5, a trzeci - 3 i 6. Osobliwości...ą tej wersji jest to, że w rzeczywistości nie jest to RAID, ponieważ pozbawiony "redundancji" - wielkość macierzy odpowiada sumie wolumenów dysków. Główną zaletą RAID 0 jest to, że znacznie poprawia wydajność; im wyższy, tym więcej dysków jest zawartych w macierzy. Z drugiej strony niezawodność takich systemów jest niższa niż pojedynczych dysków: w przypadku awarii któregoś z dysków cała macierz staje się niedostępna, a im więcej dysków jest używanych, tym większe prawdopodobieństwo tego. Minimalna liczba dysków dla RAID 0 to dwa.

- RAID 1. W tego typu macierzach informacje zapisywane są na zasadzie dublowania: dwa dyski, na których informacje są całkowicie identyczne. Zapewnia to bardzo solidną odporność systemu na awarie: dane zawarte w macierzy będą dostępne w pełnym wolumenie, bez dodatkowych poprawek i poważnych spadków wydajności, nawet w przypadku całkowitej awarii jednego z dysków. Ponadto w ten sposób osiąga się pewien wzrost szybkości odczytu, a wymiana na gorąco (patrz wyżej) zwykle nie powoduje problemów. Wadą są wysokie koszty budowy: trzeba zapłacić za dwa dyski twarde, uzyskując objętość jednego. Jednak w niektórych przypadkach może to być całkowicie akceptowalna cena za zwiększoną niezawodność.

- RAID 5. W takich macierzach, w przeciwieństwie do RAID 0 i 1 (patrz wyżej), na dyskach przechowywane są nie tylko podstawowe informacje, ale także informacje serwisowe - w postaci danych do korekcji błędów (tzw. sum kontrolnych). W takim przypadku oba typy informacji są rozłożone równomiernie na wszystkich dyskach. Na przykład w macierzy RAID 5 składającej się z 4 dysków pierwszy zapisywalny „kawał” danych zostanie podzielony równo między dyski 1, 2 i 3, a suma kontrolna zostanie zapisana na dysku 4; druga część znajduje się między dyskami 1,2 i 4, a suma kontrolna jest zapisywana na dysku 3 itd. Zapewnia to dobrą odporność na awarie: macierz zapewnia dostęp do danych w przypadku całkowitej awarii któregokolwiek z dysków. Ponadto macierz RAID 5 charakteryzuje się bardzo niskim poziomem redundancji: objętość robocza macierzy równa się rozmiarowi najmniejszego dysku pomnożonemu przez (n-1), gdzie n to całkowita liczba dysków. Główne wady RAID 5 to jego stosunkowo niska wydajność, która w przypadku awarii spada jeszcze bardziej; wynika to z obfitości dodatkowych operacji związanych z wykorzystaniem sum kontrolnych. Ponadto, jeśli jeden z dysków ulegnie awarii, niezawodność pozostałej macierzy zostaje zredukowana do poziomu RAID 0 (patrz wyżej), a pozostałe dyski są znacznie obciążone, co dodatkowo zwiększa ryzyko dodatkowej awarii; jeśli dwa dyski ulegną awarii, dane można odzyskać tylko za pomocą specjalnych metod. Minimalna wymagana liczba dysków dla RAID 5 to trzy.

- RAID 10. Kombinacja macierzy typu RAID 0 i RAID 1 (patrz wyżej): dyski łączone są parami w macierze lustrzane RAID 1, a cały system działa na zasadzie RAID 0, z sekwencyjnym zapisem informacji na każdej parze dysków. Ten schemat pozwala zachować wysoką wydajność charakterystyczną dla klasycznej macierzy RAID 0, eliminując jednocześnie jej główną wadę - zawodność. Niezależnie od liczby dysków macierz RAID 10 jest całkowicie niewrażliwa na awarię pojedynczego dysku i może z łatwością przetrwać utratę połowy dysków, jeśli wszystkie znajdują się w różnych parach lustrzanych. Jednocześnie jednoczesny rozpad jednej pary prowadzi do nieodwracalnej utraty informacji. Kolejną wadą jest wysoka redundancja charakterystyczna dla RAID 1: pojemność użytkowa macierzy to połowa sumy woluminów wszystkich dysków. Do zbudowania macierzy RAID 10 wymagane są co najmniej 4 dyski, a w każdym razie liczba musi być parzysta.

- JBOD. Skrót od „Just a bunch of disks” – „tylko kilka dysków”. Ta nazwa wprawdzie zgrubna, ale dość trafnie opisuje cechy macierzy tego typu: JBOD nie zapewnia „redundancji”, nie wykorzystuje dodatkowych technologii, takich jak sumy kontrolne (patrz RAID 5), a objętość tablicy jest równa łączna objętość wszystkich zawartych w niej dysków. Jednocześnie dyski są połączone w swego rodzaju szereg. Oznacza to, że podczas zapisywania każdego następnego pliku, pozostałe wolne miejsce na poprzednim dysku w kolejce jest najpierw wypełniane, a jeśli nie ma wystarczającej ilości miejsca, reszta danych jest zapisywana na następnym. Na przykład, jeśli zapiszesz dwa pliki o pojemności 70 GB do pustej tablicy JBOD składającej się z dysków o pojemności 100 GB, pierwszy plik zmieści się w całości na pierwszym dysku, a drugi zajmie pozostałe 30 GB na pierwszym i 40 GB na drugim. . Podobnie, jeśli objętość pliku przekracza objętość całego dysku - w naszym przykładzie plik 120 GB zajmie cały pierwszy dysk i 20 GB drugiego. Zaletami JBOD są dobra wydajność przy niskim obciążeniu procesora oraz możliwość łączenia dysków o różnych rozmiarach i prędkościach. Ponadto są one nieco bardziej odporne na awarie niż podobne pod wieloma względami macierze RAID 0 (patrz wyżej): awaria pojedynczego dysku niekoniecznie prowadzi do nieodwracalnej utraty danych dla całej macierzy. Jednocześnie niezawodność JBODs jest nadal nieco niższa niż pojedynczych dysków, dlatego można je traktować jedynie jako narzędzie do poprawy wydajności.

Zauważ, że różnorodność standardów RAID stosowanych we współczesnych serwerach NAS nie ogranicza się do powyższych. Dodatkowe opcje mogą obejmować między innymi:

- RAID 3 i RAID 4 są podobne do opisanego powyżej RAID 5, jednak w tych formatach sumy kontrolne są zapisywane na jednym dedykowanym dysku i nie są równomiernie rozłożone na wszystkich dyskach. Poprawia to wydajność (dla RAID 3 tylko w niektórych przypadkach), ale zmniejsza niezawodność dysku kontrolnego. Z wielu powodów są one dość słabo rozłożone.

- RAID 6 - kolejny odpowiednik RAID 5, różni się tym, że wykorzystuje nie jeden, a dwa zestawy sum kontrolnych, również równomiernie rozłożonych na wszystkich dyskach. To znacznie zwiększa niezawodność, ale obniża wydajność i zwiększa poziom redundancji - woluminy nie jednego, ale dwóch dysków „wypadają” z całkowitego pojemności.

- RAID 0 + 1. Może oznaczać 2 opcje. Najpopularniejsza jest macierz dwóch macierzy RAID 0 (w paski) połączonych w RAID 1 (dublowanie). Dla niektórych producentów RAID 0+1 jest używany jako oznaczenie dla zaawansowanej technologii, która pozwala na „odbicie lustrzane” informacji na nieparzystej liczbie dysków: na przykład w macierzy trzydyskowej dublowany będzie pierwszy fragment danych na dyskach 1 i 2, drugi - na 2 i 3, trzeci - na 3 i 1 itd.

- RAID 50 i RAID 60. Macierze takie jak odpowiednio RAID 5 i RAID 6 składają się z grup dysków połączonych w RAID 0. Zapewniają wysoką niezawodność i wydajność, ale są drogie i trudne w utrzymaniu.

Istnieją również inne warianty „złożonego” RAID – na przykład w RAID 51 dwie macierze RAID 5 są ułożone w „dublowaną” parę.

Ilość portów LAN przewidziana w konstrukcji serwera NAS.

LAN - złącze używane do przewodowego połączenia z lokalnymi sieciami Ethernet (najbardziej rozpowszechniony obecnie format LAN jest również używany do dostępu do Internetu). W przypadku stosunkowo prostej sieci (powiedzmy, w przeciętnym biurze) wystarczy jeden port LAN. Jednak produkowane są modele, w których takich portów jest więcej niż jeden, głównie 2 i 4 złącza. Przeznaczone są dla dużych sieci, podzielonych na podsieci z osobnym dostępem do serwera NAS: obecność kilku złączy LAN pozwala na bezpośrednie połączenie każdej z podsieci bez użycia routera. Upraszcza to architekturę sieci i optymalizuje obciążenie.

Maksymalna prędkość operacyjna obsługiwana przez porty LAN serwera NAS. Dla samych portów LAN, patrz wyżej; w nowoczesnym sprzęcie sieciowym wyższa prędkość oznacza kompatybilność z niższymi stawkami

Ogólnie rzecz biorąc, im wyższa prędkość sieci LAN, tym szersza przepustowość, tym szybciej urządzenie poradzi sobie z transferem danych i tym łatwiej będzie pracować z wieloma żądaniami sieciowymi jednocześnie. Jak na konkretne standardy, najpopularniejszym w naszych czasach jest 1 Gbit/s : daje całkiem przyzwoitą prędkość, a przy tym jest niedrogi. Bardziej zaawansowany standard 10 Gbps jest mniej powszechny - głównie w profesjonalnym sprzęcie przeznaczonym do dużych obciążeń. Średnim i rzadkim łączem są modele o prędkości 2,5 Gb/s. Ale LAN 100 Mbit/s jest uważany za całkowicie przestarzałą wersję.

Liczba portów SFP przewidziana w konstrukcji serwera NAS.

Sam standard SFP obejmuje różne typy połączeń, ale w tym przypadku zwykle oznacza to złącza dla szybkiego kabla światłowodowego. Szybkość przesyłania danych przez SFP może sięgać kilkudziesięciu gigabitów na sekundę, takie połączenie jest stosowane w profesjonalnym sprzęcie sieciowym.

Ilość portów SFP+ przewidziana w konstrukcji serwera NAS.

Początkowo standard SFP przewiduje kilka rodzajów połączeń, ale w tym przypadku zwykle mówimy o złączach do kabla światłowodowego. A SFP+ to ulepszona wersja oryginalnego SFP - w szczególności szybkość transmisji danych w tym standardzie może osiągnąć 16 Gbps. Ponadto wspólną zaletą połączeń światłowodowych jest całkowita odporność na zakłócenia elektromagnetyczne. Jednak obsługa tego standardu wpływa na koszt urządzenia, podczas gdy opisane funkcje na ogół nie są potrzebne w użytku domowym. Dlatego obecność SFP+ jest typowa głównie dla profesjonalnych serwerów, a nawet w nich liczba takich złączy nie przekracza dwóch.

Liczba portów USB 2.0 przewidzianych w konstrukcji serwera NAS.

Złącza USB są używane w technologii komputerowej do podłączania różnych zewnętrznych urządzeń peryferyjnych. W przypadku serwerów NAS mówimy najczęściej o dyskach zewnętrznych - pendrive'ach, dyskach twardych itp. Dzięki temu można przepisać informacje z dysku wewnętrznego na zewnętrzny (np. do celów backupu) lub odwrotnie, a nawet zwiększyć całkowitą objętość roboczą serwera... Ponadto w modelach z wyjściem VGA (patrz poniżej) klawiaturę można również podłączyć do portu USB, a w modelach z funkcją serwera wydruku (patrz „Funkcje oprogramowania”) odpowiednio — drukarkę. Dla większej wygody złącze USB można przenieść na panel przedni (patrz poniżej).

Jeśli chodzi konkretnie o USB 2.0, dziś ta wersja jest powszechnie uważana za przestarzałą - ze względu na stosunkowo niską prędkość (do 480 Mbit/s) i niską moc dostarczaną przez złącze. Port ten może służyć do podłączania urządzeń peryferyjnych i nowszych wersji, ale prędkość będzie ograniczona możliwościami wersji 2.0, a zasilanie może być niewystarczające. Dlatego we współczesnych serwerach NAS takie złącza są dość rzadkie - głównie jako dodatek do nowszego i szybszego USB 3.2 gen1 (patrz poniżej), przeznaczonego do stosunkowo bezpretensjonalnych urządzeń peryferyjnych, takich jak klawiatury.

Ilość portów USB 3.2 gen1 przewidziana w konstrukcji serwera NAS.

Złącza USB są używane w technologii komputerowej do podłączania różnych zewnętrznych urządzeń peryferyjnych. W przypadku serwerów NAS mówimy najczęściej o dyskach zewnętrznych - pendrive'ach, dyskach twardych itp. Dzięki temu można przepisać informacje z dysku wewnętrznego na zewnętrzny (np. do celów backupu) lub odwrotnie, a nawet zwiększyć całkowitą objętość roboczą serwera... Ponadto w modelach z wyjściem VGA (patrz poniżej) klawiaturę można również podłączyć do portu USB, a w modelach z funkcją serwera wydruku (patrz „Funkcje oprogramowania”) odpowiednio — drukarkę. Dla większej wygody złącze USB można przenieść na panel przedni (patrz poniżej).

W szczególności USB 3.2 gen1 (wcześniej znany jako USB 3.0 i USB 3.1 gen1) jest bezpośrednim następcą USB 2.0 i najpopularniejszym obecnie standardem USB. Ta wersja zapewnia szybkość transmisji danych do 4,8 Gb/s, a także dość wysokie zasilanie. Co więcej, takie złącza są wstecznie kompatybilne z urządzeniami peryferyjnymi korzystającymi z USB 2.0.

Liczba portów USB 3.2 gen2 przewidziana w konstrukcji serwera NAS.

Złącza USB są wykorzystywane w technice komputerowej do łączenia różnych zewnętrznych urządzeń peryferyjnych. W przypadku serwerów NAS najczęściej mówimy o dyskach zewnętrznych - pendrive'ach, dyskach twardych itp. W ten sposób można przenieść informacje z dysku wewnętrznego na zewnętrzny (np. w celu wykonania kopii zapasowej) lub odwrotnie odwrotnie, a nawet rozszerzyć całkowitą objętość roboczą serwera. Ponadto w modelach z wyjściem VGA (patrz poniżej) klawiaturę można również podłączyć do portu USB, aw modelach z funkcją serwera druku (patrz „Funkcje oprogramowania”) odpowiednio drukarkę. Dla dodatkowej wygody złącze USB można umieścić na przednim panelu (patrz poniżej).

W szczególności USB 3.2 gen1 (wcześniej znany jako USB 3.1 i USB 3.1 gen2) jest bezpośrednim następcą USB 2.0 i jest obecnie najpopularniejszym standardem USB. Ta wersja zapewnia transfer danych do 10 Gb/s, a także dość wysoki zasilacz. Jednocześnie takie złącza są wstecznie kompatybilne z urządzeniami peryferyjnymi wykorzystującymi USB 2.0.

Liczba portów USB C przewidziana w konstrukcji serwera NAS.

Podobnie jak bardziej tradycyjne USB 2.0 i USB 3.2 gen1 (patrz wyżej), złącza tego typu służą głównie do podłączania zewnętrznych urządzeń peryferyjnych: napędów do wymiany danych i/lub rozbudowy pojemności roboczych serwera NAS, klawiatur do bezpośredniego sterowania itp. USB C ma jednak swoją specyfikę. Przede wszystkim jest to konstrukcja złącza: ma niewielkie wymiary (nieco większe niż microUSB) i konstrukcję dwustronną (wtyk można podłączyć z dowolnej strony, w przeciwieństwie do poprzednich standardów). Drugą cechą jest to, że inne interfejsy można realizowywać poprzez fizyczne złącze USB C – na przykład Thunderbolt, które ma również tryb wyjścia wideo. Jednak głównym formatem tego typu portu jest nadal podłączenie urządzeń USB; pod względem możliwości takie podłączenie odpowiada USB 3.2 gen1 (z prędkością do 4,8 Gb/s) lub USB 3.2 gen2 (do 10 Gb/s).

Dla większej wygody złącze USB C można umieścić na panelu przednim (patrz poniżej).

Liczba złączy Thunderbolt, a także ich wersja, przewidziana w konstrukcji serwera NAS.

Thunderbolt to uniwersalny i szybki interfejs, znany przede wszystkim z laptopów Apple, jednak używany również przez innych producentów. Takie podłączenie faktycznie łączy w sobie kilka interfejsów - przynajmniej PCI-E dla urządzeń peryferyjnych i DisplayPort do wyprowadzania obrazu (i dźwięku) na zewnętrzne ekrany, a w najnowszych wersjach i inne. Dzięki temu Thunderbolt może służyć zarówno jako złącze peryferyjne, jak i jako wyjście wideo. Jeszcze większą uniwersalność tego interfejsu zapewnia funkcja „daisy chain” - połączenie szeregowe kilku urządzeń (do 6) do jednego portu; i mogą to być jednocześnie monitory i inne urządzenia peryferyjne, a w urządzeniach Apple też inne komputery tej firmy. W ten sposób niewielka liczba złączy może być kompensowana przez połączenie szeregowe.

- Thunderbolt 3. Wersja wprowadzona w 2015 roku. W tej generacji twórcy zrezygnowali ze złącza DisplayPort na rzecz bardziej uniwersalnego USB C. W związku z tym połączenie Thunderbolt v3 w laptopach jest często realizowane nie jako osobne złącze, jednak jako specjalny tryb działania standardowego USB C (patrz „Alternate Mode”). Wyjścia i urządzenia dla USB4 (patrz wyżej) również mogą być początkowo kompatybilne z tym interfejsem (chociaż nie jest to ściśle wymagane). Opcjonalną, jednak bardzo powszechną funkcją jest obsługa Power Delivery, która pozwala na...dostarczenie do 100 W mocy do podłączonych urządzeń przez ten sam kabel. Prędkość transmisji danych może sięgać 40 Gb/s, jednak należy pamiętać, że przy długości przewodu powyżej 0,5 m może być wymagany specjalny kabel aktywny, aby utrzymać tę prędkość. Jednak zwykłe pasywne kable USB C nadają się również do pracy z Thunderbolt v3 - poza tym, że prędkość może się okazać zauważalnie niższa od maksymalnej możliwej (choć wyższa niż 20 Gb/s, na której pracuje USB 3.2 gen2).

- Thunderbolt v4. Najnowsza (według stanu na koniec 2020 r.) wersja tego interfejsu, zaprezentowana latem tego samego roku. Wykorzystuje również złącze USB C. Formalnie maksymalna przepustowość pozostaje taka sama jak w poprzedniku - 40 Gb/s; jednak wraz z szeregiem ulepszeń rzeczywiste możliwości podłączenia zostały rozszerzone. Tak więc Thunderbolt v4 pozwala na jednoczesną transmisję sygnału do (przynajmniej) dwóch monitorów 4K i zapewnia prędkość transmisji danych PCI-E nie mniejszą niż 32 Gb/s (w porównaniu z 16 Gb/s w poprzedniej wersji). Ponadto interfejs ten jest domyślnie wzajemnie kompatybilny z USB4, a funkcję „daisy chain” uzupełnia możliwość podłączenia koncentratorów sieciowych z maksymalnie 4 portami Thunderbolt v4. Inne funkcje obejmują ochronę przed atakami typu DMA (direct memory access).

Ilość złączy eSATA przewidzianych w konstrukcji serwera NAS.

eSATA to wyspecjalizowany interfejs do podłączania dysków zewnętrznych, przede wszystkim dysków twardych. Zapewnia transfer danych z szybkością do 2,4 Gb/s — o połowę niższy niż w przypadku USB 3.2 gen1, ale zauważalnie szybszy niż USB 2.0. A wyraźną zaletą takiego interfejsu jest to, że pozwala pozostawić wolne porty USB, które mogą być wymagane dla innych urządzeń. Jednocześnie dyski eSATA nie są w naszych czasach zbyt popularne, dlatego tego typu złącza są dostarczane w serwerach NAS dość rzadko (a najczęściej w nie więcej niż jednym).

Wbudowany slot do odczytu kart pamięci - najczęściej standardu SD.

Karty pamięci są obsługiwane przez prawie wszystkie nowoczesne laptopy i aparaty fotograficzne, większość kamer sportowych, a także kieszonkowe gadżety, takie jak smartfony i tablety. Serwer NAS z czytnikiem kart będzie więc wygodny przede wszystkim, jeśli planujesz często wymieniać dane z takimi urządzeniami – na przykład kopiować zrobione zdjęcia z aparatu. Zauważ, że mniejsza wersja kart SD - microSD jest zwykle używana w sprzęcie kieszonkowym, ale takie karty są również kompatybilne z gniazdami SD przy użyciu odpowiednich adapterów.

Złącze do wyprowadzania sygnału wideo na zewnętrzny ekran. Umożliwia podłączenie monitora do serwera NAS i monitorowanie jego parametrów pracy; a niektóre modele mają nawet oprogramowanie układowe z pełnowartościowym interfejsem graficznym, można je podłączyć do klawiatury i myszy i można nimi sterować bezpośrednio za pomocą monitora i klawiatury / myszy. Należy jednak zauważyć, że VGA wykorzystuje format analogowy, obsługuje stosunkowo niskie rozdzielczości (w praktyce do 1280x1024) i nie zapewnia transmisji dźwięku. Dlatego w naszych czasach jest to rzadkość, ponieważ jest stopniowo zastępowana przez bardziej zaawansowane interfejsy wideo - przede wszystkim HDMI (patrz niżej).

Dostępność wyjścia HDMI na serwerze NAS; tutaj można wskazać zarówno samą obecność takiej wtyczki, jak i jej konkretną wersję.

HDMI to cyfrowy interfejs zaprojektowany specjalnie do transmisji wideo w wysokiej rozdzielczości i wielokanałowego dźwięku. Jest to najczęstszy z tych interfejsów, wejścia tego typu znajdują się w większości nowoczesnych monitorów, telewizorów, kin domowych, projektorów itp. W związku z tym nawet w tak specyficznej technice jak serwery NAS takie wyjścia mają kilka zastosowań. Pierwsza opcja to podłączenie monitora w celu monitorowania parametrów serwera; niektóre urządzenia umożliwiają również podłączenie klawiatur/myszy i bezpośrednie sterowanie serwerem, jak zwykły komputer. Drugą opcją jest użycie serwera NAS jako odtwarzacza multimedialnego do emisji filmów i innych treści do telewizora, kina domowego itp.

Konkretne funkcje HDMI należy wyjaśniać osobno. Jeśli chodzi o wersje, dziś istotne są następujące opcje:

- wersja 1.4. Stosunkowo stara (2009) ale wciąż dość powszechnie używana wersja. Obsługuje rozdzielczości do 4096x2160 (przy 24 kl./s), a także częstotliwość odświeżania do 120 Hz, co pozwala na odtwarzanie treści 3D. Występuje zarówno w wersji oryginalnej, jak i ulepszonej v 1.4a i v 1.4b - posiadają zaawansowane możliwości pracy z 3D.

- wersja 2.0. Wersja wydana w 2013 roku. Zwiększona przepustowość w porównaniu do poprzednika pozwoliła na zapewnienie pełnej obsługi...wideo 4K (przy częstotliwości odświeżania do 60 Hz), a także wielokanałowego dźwięku do 32 kanałów i 4 strumieni na jednym kablu. HDMI v 2.0 pierwotnie nie obsługiwał HDR, ale funkcja ta została wprowadzona w v 2.0a, a w v 2.0b została ulepszona i rozszerzona. Jednocześnie stare kable, pierwotnie zaprojektowane dla wersji 1.4, nadają się również do podłączenia zgodnie z tym standardem.

- wersja 2.1. Standard wprowadzony w 2017 roku. Znany również jako HDMI Ultra High Speed: przepustowość wzrosła tak bardzo, że możliwe stało się przesyłanie wideo w rozdzielczościach do 10K przy 120 klatkach na sekundę. Należy pamiętać, że do wykorzystania wszystkich funkcji tej wersji potrzebne są kable, które zostały do niej pierwotnie stworzone (chociaż funkcjonalność wcześniejszych wersji będzie dostępna również po połączeniu zwykłym kablem).

Podsumowując, zauważamy, że różne wersje HDMI są wzajemnie kompatybilne, jednak możliwości transmisji sygnału w takich przypadkach będą ograniczone przez możliwości starszego i wolniejszego standardu.

Złącze cyfrowe, pierwotnie stworzone do transmisji wideo, ale od niedawna obsługuje również dźwięk. Technicznie jest pod wieloma względami podobny do opisanego powyżej HDMI, jednak ma węższą specjalizację, jest używany głównie w technologii komputerowej do podłączania monitorów. Poprzez monitor podłączony bezpośrednio do serwera NAS możesz monitorować parametry pracy urządzenia; a niektóre modele DisplayPort akceptują również połączenia klawiatury i myszy w celu bezpośredniego sterowania serwerem. W niektórych przypadkach ten format jest wygodniejszy niż dostęp do sieci.

Wyjście do przesyłania dźwięku (w tym wielokanałowego) w postaci cyfrowej za pomocą kabla optycznego. Występuje głównie wśród serwerów NAS pozycjonowanych jako sieciowe centra multimedialne: takie urządzenia mogą bezpośrednio przesyłać dźwięk za pośrednictwem S / P-DIF do zewnętrznego urządzenia audio (zasilane głośniki, wzmacniacz itp.). Jednocześnie serwer można uzupełnić o specjalne narzędzia do pracy z dźwiękiem – na przykład obsługę sieciowych stacji radiowych czy serwisów streamingowych audio.

Połączenie optyczne jest niezwykłe, ponieważ nie boi się szumów elektrycznych, ale sam kabel jest dość delikatny i wymaga ostrożnego obchodzenia się.

Obecność co najmniej jednego portu USB z przodu serwera NAS. Złącze to może odpowiadać różnym standardom, najczęściej jest to USB 3.2 gen1, rzadziej USB 2.0 lub USB C. Więcej informacji o tych standardach znajdziesz powyżej, tutaj przypominamy, że porty USB umożliwiają podłączenie różnych urządzeń peryferyjnych - przede wszystkim napędów do wymiana danych (lub rozszerzenie pojemności roboczej serwera), a czasem także klawiatura/mysz do bezpośredniego sterowania. Ponadto porty te mogą służyć do ładowania różnych gadżetów. A umiejscowienie na panelu przednim zapewnia najszybszy i najłatwiejszy dostęp do złączy.

- Serwer WWW. Możliwość wykorzystania urządzenia jako serwera WWW. To na tego typu serwerach budowany jest Internet w obecnej formie: komputer użytkownika wysyła żądanie do serwera WWW za pośrednictwem przeglądarki i otrzymuje odpowiedź w postaci strony, obrazu, strumienia wideo/audio itp. W związku z tym obecność tej funkcji w NAS umożliwia przeglądanie jej zawartości w postaci stron internetowych za pomocą zwykłej przeglądarki - z grubsza mówiąc „chodź po serwerze jak w Internecie”. W takim przypadku urządzenie może być używane nie tylko jako zasób lokalny, ale także jako host sieciowy - na przykład do hostowania na nim oficjalnej strony internetowej firmy.

- serwer FTP. FTP to skrót od File Transfer Protocol, czyli "Protokół Przesyłania Plików". Funkcja ta umożliwia korzystanie z serwera NAS jako współdzielonego magazynu danych: użytkownicy mogą przesyłać własne pliki do magazynu i stamtąd je pobierać. Narzędzia FTP dają szerokie możliwości konfiguracji dostępu do zawartości serwera - na przykład można ustawić ograniczenia na zapis informacji dla poszczególnych użytkowników lub w osobnych folderach, zamknąć niektóre treści hasłami itp. Z tego powodu protokół ten jest znacznie wygodniejszy do pracy z poszczególnymi plikami niż HTTP, który jest używany w serwerach WWW (patrz wyżej). Dlatego, jeśli planujesz utworzyć współdzieloną pamięć masową w sieci, wskazane jest posiadanie NAS z funkcją serwera F...TP.

- Serwer wydruku. Funkcja serwera druku ułatwia współużytkowanie tej samej drukarki przez użytkowników sieci. Drukarka łączy się z NAS, zwykle przez interfejs USB (patrz wyżej), a NAS działa jako pośrednik: przyjmuje zadania drukowania od użytkowników i wysyła je do drukarki. Dodatkowe funkcje serwera druku mogą obejmować optymalizację kolejkowania, lokalne przechowywanie prac (dokument zostanie wydrukowany nawet wtedy, gdy komputer, z którego zadanie zostało wysłane, jest wyłączony), usuwanie „zaległych” zadań, a nawet śledzenie liczby stron i pozostałych kieszonkowe dzieci. Korzystanie z serwera NAS z funkcją serwera druku jest często wygodniejsze niż podłączenie drukarki przez jeden ze zwykłych komputerów w sieci.

- Multimedia (DLNA, iTunes, uPnP). Serwer NAS obsługuje różne funkcje związane z wymianą treści multimedialnych. Na przykład DLNA (Digital Living Network Alliance) to standard, którego jedną z funkcji jest ogólny dostęp różnych urządzeń sieciowych do wideo, audio i zdjęć przechowywanych w sieci lokalnej; obsługuje również przesyłanie strumieniowe. Odtwarzacz iTunes ma podobne funkcje sieci multimedialnych do DLNA, ale został zaprojektowany specjalnie i używany głównie przez elektronikę Apple. uPnP (Universal Plug and Play) to technologia ułatwiająca automatyczną konfigurację sieci lokalnych, m.in. udostępniać treści. Serwer z funkcjami multimedialnymi warto poszukać w pierwszej kolejności, jeśli dla Twojej sieci lokalnej ważna jest możliwość pracy ze strumieniowaniem wideo/audio.

- Transkodowanie. Funkcja umożliwiająca konwersję materiałów audio i wideo z jednego formatu na inny bezpośrednio podczas odtwarzania. Innymi słowy, plik na serwerze NAS jest przechowywany w jednym formacie i może być przesłany do urządzenia zewnętrznego w innym, konwersja zostanie zapewniona przez sam serwer. Należy pamiętać, że zestaw obsługiwanych formatów i ogólne możliwości transkodowania mogą być różne (w szczególności maksymalna rozdzielczość wideo jest nieuchronnie ograniczona); niuanse te należy wyjaśniać w każdym przypadku osobno. Jednak funkcja ta w każdym przypadku znacznie rozszerza możliwości odtwarzania treści multimedialnych i zmniejsza prawdopodobieństwo problemów z kompatybilnością.

- Klient BitTorrenta. Obecność tej funkcji pozwala na pracę z sieciami wymiany plików BitTorrent. Takie sieci są zbudowane na zasadzie „każdy serwer dla siebie”: informacje, które użytkownik pobiera, nie znajdują się na osobnym komputerze w sieci, ale na komputerach tych samych użytkowników. W tym samym czasie ten sam plik można otworzyć do pobrania w kilku miejscach, a klient BitTorrent jednocześnie pobiera różne jego części z różnych źródeł - to znacznie zwiększa szybkość. Obecnie sieci torrent są bardzo popularne jako źródło różnego rodzaju danych, od filmów po specjalistyczne oprogramowanie. Warto jednak zachować ostrożność: otwarte publikowanie treści w sieciach torrentowych może naruszać prawa autorskie.

- Serwer pocztowy. Możliwość obsługi NAS w trybie serwera do przetwarzania poczty e-mail. Na takim serwerze można tworzyć skrzynki pocztowe w formacie [użytkownik] @ [nazwa_firmy] .com, działa on jako repozytorium dla poczty przychodzącej oraz jako usługa przekazywania poczty wychodzącej. Dodatkowe funkcje mogą obejmować automatyczne przekazywanie, ochronę przed spamem, filtry niestandardowe i inne. Funkcja ta jest niezbędna, jeśli potrzebujesz firmowego systemu poczty e-mail: Twoja własna pamięć wewnętrzna jest bardziej niezawodna z punktu widzenia bezpieczeństwa niż zewnętrzne usługi pocztowe, a także możliwość tworzenia unikalnych adresów e-mail może się przydać.

- Serwer bazy danych. Jak sama nazwa wskazuje, funkcja ta jest przydatna do tworzenia baz danych - usystematyzowanych tablic informacji, które mają być dostępne i przetwarzane z komputera. Jest zwykle implementowany z obsługą języka SQL. Jego osobliwość polega na tym, że użytkownik sieci nie musi znać konkretnej lokalizacji informacji w bazie danych – wystarczy, że wyśle zapytanie o to, jakie dane ma otrzymać, a sam serwer ich wyszukuje. Jest to bardzo wygodne podczas pracy z dużą ilością informacji, a jednocześnie nie jest wymagana duża moc od komputerów użytkowników – główne obciążenie spada na serwer.

- Serwer nadzoru wideo. Zestaw narzędzi programowych, który umożliwia wykorzystanie NAS jako miejsca przechowywania nagrań wideo z kamer monitorujących. Funkcje przechowywania wideo są różne. Na przykład na niektórych serwerach może być przydzielona do tego pewna część pojemności roboczego dysków, a gdy się przepełni, najstarsze rekordy są automatycznie usuwane, zwalniając miejsce; w innych usuwanie odbywa się nie według objętości, ale według daty - na przykład materiały są przechowywane przez miesiąc, a następnie usuwane. Zarówno objętość, jak i okres przydatności do spożycia z reguły może ustawić sam użytkownik. A niektóre modele z wyjściem VGA (patrz wyżej) mogą być również używane jako systemy nadzoru „na żywo” – obraz z kamer jest wyświetlany na monitorze w czasie rzeczywistym, co może być przydatne np. do organizowania ochrony. Specyficzne możliwości NAS działającego w trybie serwera wideo mogą się różnić w zależności od modelu, ten punkt najlepiej sprawdzić zgodnie z oficjalnymi danymi producenta.

- Kopia zapasowa. Funkcja backupu służy do tworzenia kopii bezpieczeństwa danych (tzw. backup) w przypadku utraty lub uszkodzenia informacji na nośniku głównym. Kopie zapasowe można tworzyć na wbudowanej lub zewnętrznej pamięci, a nawet na innym urządzeniu przez sieć. Aby ułatwić to zadanie, wielu programistów tworzy różne specjalistyczne narzędzia programowe; w tym przypadku zakłada się, że serwer NAS obsługuje jedno z tych narzędzi. Ponadto możliwości oprogramowania można uzupełnić sprzętem - na przykład osobnym przyciskiem szybkiego kopiowania.

- DDNS. Akronim dla Dynamic DNS - „dynamiczny DNS”. Funkcja ta umożliwia przypisanie stałej nazwy domeny do urządzenia z dynamicznym adresem IP. Nazwa domeny to nazwa urządzenia w sieci lokalnej lub adres strony internetowej w Internecie (na przykład m.ua lub e-katalog.ru). Adres IP to informacja o usłudze w postaci kodu cyfrowego; to dzięki niej sprzęt sieciowy może znaleźć żądane urządzenie i wydać z niego wymagane dane. W rzeczywistości „współrzędne” sieci podstawowej to dokładnie adres IP; jednak raczej trudno jest zapamiętać adresy w postaci ciągu liczb, dlatego pojawiły się nazwy domen - są znacznie wygodniejsze dla osoby. Zarówno w Internecie, jak i w sieciach lokalnych za powiązanie nazwy domeny z adresem IP odpowiada tzw. „link”. Serwery DNS: dla każdej domeny rejestrowany jest jej własny adres IP w bazie danych takiego serwera. Jednak ze względów technicznych często zdarzają się sytuacje, gdy serwer NAS musi korzystać z dynamicznego (zmiennego) adresu IP; w związku z tym, aby informacje były stale dostępne dla tej samej nazwy domeny, konieczne jest aktualizowanie danych na serwerze DNS przy każdej zmianie IP. To jest dokładnie to, co zapewnia funkcja DDNS.

- Integracja z domenami. Narzędzie programowe, które ułatwia integrację NAS z istniejącą domeną (obszar sieci komputerowej). Każda domena posiada tzw. administrator to serwer przechowujący informacje o użytkownikach, przede wszystkim loginy, hasła i prawa dostępu. Po połączeniu z NAS z funkcją integracji, wszystkie te ustawienia mogą być automatycznie importowane, dzięki czemu w odniesieniu do zawartości NAS wszyscy użytkownicy będą mieli takie same prawa dostępu jak do całej zawartości domeny. Eliminuje to potrzebę tworzenia i konfigurowania oddzielnych kont przez administratora (co może być dość kłopotliwe w dużych sieciach).

- AirPlay. Serwer NAS obsługuje technologię AirPlay. Jest to zastrzeżone rozwiązanie firmy Apple, pierwotnie stworzone do bezprzewodowej transmisji treści audio i wideo z technologii Apple do telewizorów, systemów audio i innych urządzeń odtwarzających; jednak w dzisiejszych czasach elektronika innych producentów może również działać jako nadajnik. O tym właśnie mówimy w tym przypadku: obsługa AirPlay pozwala na przesyłanie treści wideo i/lub audio przechowywanych na serwerze z serwera NAS do urządzeń zewnętrznych. Aby to zrobić, NAS i odbiornik sygnału kompatybilny z AirPlay muszą znajdować się w tej samej sieci, a odbiornik sygnału musi być podłączony przez Wi-Fi. Sterowanie taką transmisją odbywa się zwykle albo przez przeglądarkę na komputerze, albo przez autorską aplikację na urządzeniu mobilnym, która pełni rolę pilota. Zwracamy również uwagę, że oprócz oryginalnego AirPlay może być zapewniona również kompatybilność z AirPlay 2 – jest to ulepszona wersja tej technologii, która w szczególności prezentowała możliwość pracy w formacie multi-room (jednoczesna transmisja różne ścieżki audio do różnych urządzeń w sieci).

- Chromecasta. Obsługa serwera NAS dla technologii Chromecast. Ta opracowana przez Google technologia jest pod wieloma względami podobna do opisanej powyżej AirPlay: jest przeznaczona przede wszystkim do bezprzewodowego przesyłania dźwięku i obrazu do urządzeń odtwarzających. W związku z tym zastosowanie Chromecasta jest prawie takie samo: serwer NAS z tą funkcją może transmitować przechowywane na nim treści do telewizora, projektora, systemu audio lub innego kompatybilnego urządzenia odtwarzającego podłączonego przez Wi-Fi do tej samej sieci lokalnej. Sterowanie odbywa się również najczęściej za pośrednictwem interfejsu webowego lub aplikacji mobilnej.

System operacyjny (OS) zainstalowany na serwerze NAS w standardzie. System operacyjny jest podstawą oprogramowania do funkcjonowania każdego komputera, bez niego nie można korzystać z maszyny. W związku z tym kupując serwer z preinstalowanym systemem operacyjnym, otrzymujesz urządzenie prawie gotowe do użycia - dodatkowe działania sprowadzają się w rzeczywistości do dostrojenia systemu i zainstalowania (w razie potrzeby) dodatkowego oprogramowania.

Różne wyspecjalizowane aplikacje są wydawane dla różnych systemów operacyjnych, aby ułatwić korzystanie z funkcji serwera NAS; niektóre z nich (patrz „Funkcje oprogramowania”) mogą być również preinstalowane. W związku z tym, znając nazwę systemu operacyjnego, możesz do pewnego stopnia określić narzędzia dostępne do pracy z urządzeniem.

Pamiętaj, że niektóre systemy operacyjne są płatne i są wliczone w cenę NAS.

Model i specyfikacja procesora zamontowanego w serwerze NAS. Szybkość działania urządzenia w dużej mierze zależy od specyfikacji, przede wszystkim od częstotliwości taktowania. Jednak w praktyce parametr ten jest często bardziej wartością informacyjną: w przypadku prostych codziennych zadań (np. serwery FTP i wydruku, patrz „Funkcje programowe”) duża moc obliczeniowa nie jest wymagana. Jednakże do pracy z obszernymi bazami danych może się przydać szybszy procesor. Wśród procesorów dominują dwie firmy – Intel z procesorami Core i3, Core i5, Core i7, Xeon oraz AMD, w której można wyróżnić serię Ryzen.

Liczba rdzeni przewidziana w procesorze serwera NAS.

Każdy rdzeń to moduł obliczeniowy przeznaczony do wykonywania jednej sekwencji instrukcji. W związku z tym wiele rdzeni umożliwia jednoczesną pracę z kilkoma strumieniami danych, co odpowiednio zwiększa wydajność - zwłaszcza przy przetwarzania wielu zadań jednocześnie. To prawda, warto pamiętać, że ogólne możliwości procesora w dużym stopniu zależą od wielu innych cech - mikroarchitektury, szybkości zegara, obsługi funkcji specjalnych itp. Oznacza to, że duża liczba rdzeni sama w sobie nie gwarantuje wysokiej wydajności : na przykład niedrogi mobilny procesor z 4 rdzeniami może być „słabszy” niż zaawansowany układ do komputerów stacjonarnych z tylko 2 rdzeniami. Jeśli jednak mówimy o procesorze o podobnej specjalizacji i taktowaniu, to rozwiązanie z dużą liczbą rdzeni ( 6 rdzeni, 8 rdzeni, a nawet więcej) zwykle okazuje się bardziej produktywne.

Taktowanie procesora zainstalowanego w serwerze NAS.

Częstotliwość zegara to częstotliwość wbudowanego oscylatora, za pomocą której synchronizowane są wszystkie operacje wykonywane przez procesor. Im wyższa jest ta częstotliwość, tym więcej operacji na sekundę może wykonać procesor i tym łatwiej jest zapewnić w nim dużą moc obliczeniową. Należy jednak pamiętać, że rzeczywista prędkość procesora zależy od wielu innych cech - liczby rdzeni (patrz wyżej), mikroarchitektury, objętości wbudowanej pamięci podręcznej itp. Tak więc tylko chipy o podobnych właściwościach, przeznaczenie (komputer stacjonarny/mobilny) i kategoria cenowa.

Częstotliwość taktowania procesora osiągana w trybie podkręcania TurboBoost lub TurboCore.

Technologie Turbo Boost i Turbo Core są używane przez różnych producentów (odpowiednio Intel i AMD), ale mają tę samą zasadę działania: rozkładają obciążenie z bardziej obciążonych rdzeni procesorów na mniej obciążone, aby poprawić wydajność. Tryb podkręcania charakteryzuje się zwiększoną częstotliwością taktowania, co w tym przypadku jest wskazane.

Aby uzyskać więcej informacji na temat częstotliwości taktowania w ogólnych zarysach, zobacz odpowiedni punkt powyżej.

Ilość pamięci RAM na serwerze NAS. Wraz z procesorem jest to jeden ze wskaźników decydujących o szybkości działania systemu – im więcej pamięci, tym wyższa moc obliczeniowa. Jednak w praktyce nie zawsze ma sens ściganie dużych ilości „RAM”, które mogą sięgać 4 GB, 8 GB, a nawet więcej; zobacz Procesor, aby uzyskać szczegółowe informacje.

Maksymalna ilość pamięci RAM, którą można zainstalować na serwerze NAS. Zależy w szczególności od rodzaju zastosowanych modułów pamięci, a także od liczby ich gniazd.

Całkowita liczba gniazd na moduły RAM w urządzeniu; w rzeczywistości - maksymalna liczba desek, które można jednocześnie zainstalować w danym modelu.

Możliwość aktualizacji pamięci RAM bezpośrednio zależy od tego wskaźnika. Tak więc w modelach niedrogich często jest tylko 1 gniazdo, a jedyną opcją ulepszenia jest zastąpienie „natywnego” paska. W bardziej zaawansowanych urządzeniach mogą być przewidziane dwa lub nawet cztery gniazda, a część z nich może być w początkowej konfiguracji wolna.

Ilość pamięci wbudowanej zapewnianej przez serwer NAS.

Ta pamięć jest używana głównie do przechowywania systemu operacyjnego, który kontroluje serwer, a także niektórych danych serwisowych. Jego ilość dobierana jest w taki sposób, aby zagwarantować, że będzie wystarczająca do normalnego działania głównych funkcji serwera. Dlatego najczęściej wskaźnik ten ma wartość czysto referencyjną; warto zwrócić na to uwagę, jeśli wybierzesz model z rozbudowaną dodatkową funkcjonalnością i możliwością instalowania aplikacji innych firm. W takich rozwiązaniach objętość wbudowanej pamięci masowej można już mierzyć w gigabajtach, podczas gdy w prostszych urządzeniach wynosi ona setki, a nawet dziesiątki megabajtów.

Jak uzyskać dostęp do zarządzania serwerem NAS.

- Interfejs sieciowy. Dzięki tej kontroli dostęp do ustawień odbywa się przez zwykłą przeglądarkę: po podłączeniu NASa do sieci komputerowej użytkownik wpisuje specjalny adres serwisowy określony w dokumentacji urządzenia i przechodzi do strony internetowej, przez którą następuje kontrola jest przeprowadzany. Jedną z kluczowych zalet tej opcji jest możliwość sterowania nią z dowolnego komputera w sieci, a nawet zdalnie przez Internet: wystarczy znać adres i login/hasło. Ze względu na swoją prostotę i wygodę, zdecydowana większość nowoczesnych serwerów NAS jest zarządzana przez interfejs WWW.

- Użyteczność. Sterowanie serwerem za pomocą specjalnego programu serwisowego (narzędzia) zainstalowanego na komputerze sterującym. Ta opcja jest uważana za przestarzałą i bardzo rzadką. Głównym powodem jest niedogodność w porównaniu z interfejsem internetowym (patrz wyżej): musisz poświęcić czas na instalację i konfigurację narzędzia, podczas gdy większość nowoczesnych komputerów ma domyślnie przeglądarkę.

Ilość energii zużywanej przez serwer NAS podczas normalnej pracy. Najczęściej mówimy o maksymalnym poborze mocy – przy wszystkich zajętych slotach na dyski, pod dużym obciążeniem.

Nowoczesne NAS, nawet te o wysokiej wydajności, mają dość skromne zużycie energii - nawet wśród profesjonalnych modeli z 10 lub więcej dyskami wskaźnik ten rzadko przekracza 1 kW. Nie ma więc problemów z podłączeniem do sieci 230 V. Jednak informacje o zużyciu energii mogą być przydatne do niektórych zadań specjalnych - przede wszystkim do oceny obciążenia zasilacza UPS, generatorów awaryjnych, stabilizatorów i innych urządzeń specjalnych.

Obecność własnego wyświetlacza w konstrukcji serwera NAS. Zwykle jest to najprostsza matryca ciekłokrystaliczna przeznaczona do wyświetlania różnych informacji serwisowych: stan dysku, dane o wolnej/zajętej przestrzeni, komunikaty o specjalnych trybach pracy lub awariach itp. Sprzęt ten pozwala na odbieranie danych o pracy serwera bez korzystania z komputera lub zewnętrznego monitora; z drugiej strony taka potrzeba jest rzadka, a dane na PC/monitorze są jeszcze bardziej szczegółowe. Dlatego obecnie niewiele jest modeli z wyświetlaczem.

Obecność pilota w zestawie z serwerem NAS.

Przy wykorzystywaniu urządzenia do jego głównego celu, w roli samego serwera, nie jest wymagane zdalne sterowanie. Dlatego funkcja ta jest dostępna wyłącznie w modelach z zaawansowanymi funkcjami multimedialnymi - DLNA, iTunes, serwer nadzoru wideo itp. (patrz "Funkcje oprogramowania") - a także co najmniej jedno wyjście wideo, najczęściej HDMI (patrz wyżej). Wygoda pilota jest oczywista: pozwala na wydawanie poleceń (np. sterowanie wbudowanym odtwarzaczem) bez wchodzenia do urządzenia.

Rodzaj chłodzenia używany w serwerze NAS.

- Aktywny. Aktywne systemy chłodzenia działają na zasadzie pompy ciepła - na siłę odprowadzają ciepło z części grzewczych. W technologii komputerowej, m.in. NAS, tę funkcję zazwyczaj pełnią chłodnice - połączenie wentylatorów i radiatorów. Chłodzenie aktywne wymaga własnego zasilania, zajmuje stosunkowo dużo miejsca i zwiększa ogólne zużycie energii; ponadto wytwarza dodatkowy hałas podczas pracy i wpływa na koszty. Jednak wszystkie te wady rekompensuje wysoka wydajność: systemy tego typu mogą być stosowane nawet w profesjonalnych, wysokowydajnych serwerach. Dzięki temu znajdują szerokie zastosowanie.

- Pasywny. Chłodzenie oparte na naturalnym odprowadzeniu ciepła z elementów grzejnych; innymi słowy, takie systemy nie przyjmują ciepła na siłę, a jedynie ułatwiają chłodzenie. Najpopularniejszym rodzajem chłodzenia pasywnego w sprzęcie komputerowym jest radiator - żebrowana metalowa płyta; jego działanie opiera się na zwiększeniu obszaru kontaktu z powietrzem. Czasami grzejniki można uzupełnić o tzw. rury cieplne pracujące na zasadzie parowania i kondensacji cieczy. Wszystkie rodzaje pasywnego chłodzenia charakteryzują się prostotą, niskim kosztem i prawie całkowitym brakiem hałasu podczas pracy. Jednocześnie ich wydajność jest bardzo niska i sensowne jest stosowanie takich systemów tylko w stosunkowo prostych serwerach NAS o małej mocy.

Poziom hałasu wytwarzanego przez urządzenie podczas pracy. Dane te przydadzą się przede wszystkim tym, którzy starają się maksymalnie zmniejszyć poziom hałasu i, jak mówią, „walczą o każdy decybel”. Warto jednak tutaj zaznaczyć, że producenci potrafią być przebiegli i wskazać poziom hałasu dla różnych trybów.