Obiektywy: specyfikacje, typy, rodzaje

Ogólny typ obiektywu. Należy pamiętać, że parametr ten jest w dużej mierze determinowany przez równoważną (nie rzeczywistą) ogniskową, ale w specyfikacji optyki najczęściej jest wskazywana rzeczywista wartość; aby uzyskać szczegółowe informacje, zobacz „Ogniskowa”.

Typ jest wskazywany nie dla wszystkich obiektywów, ale tylko dla modeli, które mają wyraźną specjalizację i zdecydowanie należą do określonej kategorii. Oprócz nich istnieją tzw. obiektywy uniwersalne – o nich poniżej. Modele specjalistyczne mogą być następujących typów:

- Stałoogniskowy. Praktycznie wszystkie obiektywy, w których nie ma możliwości zmiany ogniskowej, znajdują się w tej kategorii na naszej stronie internetowej. Mogą to być modele szerokokątne, optyka o długiej ogniskowej, zapewniająca wysoki stopień powiększenia, oraz modele o średnich wartościach; jedynym wyjątkiem jest ultraszerokokątne rybie oko, które jest klasyfikowane jako osobny typ (patrz poniżej). Ze względu na prostszą konstrukcję obiektywy stałoogniskowe są zwykle tańsze i bardziej niezawodne niż podobne modele z zoomem. Ich główną wadą jest to, że ogniskowa się nie zmienia. Z tego powodu, pracując z obiektywami stałoogniskowymi do każdego rodzaju fotografowania trzeba mieć własny obiektyw, a przybliżanie/oddalanie odbywa się wyłącznie poprzez przybliżanie/oddalanie aparatu względem fotografowanego obiektu (w fachowym żargonie - "zoom stopami"). ...>
- Szerokokątny. Obiektywy o zmiennej ogniskowej, których minimalna wartość wynosi do 18 mm włącznie, maksymalna — do 40 mm włącznie (oba odpowiadają ekwiwalentowi 35 mm). Zapewnia to szeroki kąt widzenia praktycznie bez widocznych zniekształceń (w przeciwieństwie do modeli ultraszerokokątnych, patrz poniżej). Szerokokątne obiektywy są często używane do fotografowania krajobrazów, dużych obiektów itp.; taki obiektyw może się też przydać w ciasnych przestrzeniach, gdzie trzeba uchwycić jak najszerszą scenę (np. dużą grupę ludzi), a sytuacja nie pozwala na daleką odległość.

- Ultraszerokokątny. Ten typ obiektywu nazywany jest również „fisheye” lub „rybie oko”. Jego ogniskowa równoważna wynosi do 17 mm włącznie, a kąty widzenia mogą sięgać 180° lub więcej, co pozwala w jednym ujęciu uchwycić bardzo duży obszar otaczającej przestrzeni (np. niebo wokół horyzontu). Takie obiektywy charakteryzują się zauważalnymi zniekształceniami na wynikowym obrazie: środek kadru wygląda bliżej niż krawędzie, a proste linie, które nie przechodzą przez środek kadru, ulegają zakrzywieniu. Z tego powodu optyka typu rybie oko ma swoją nazwę: widok przez nią jest podobny do tego, jak ryba widzi ziemię spod wody. Najczęściej rybie oko ma stałą ogniskową, ale zdarzają się też obiektywy zmiennoogniskowe. Obiektywy takie wykorzystywane są w szczególności do tworzenia panoram, fotografowania w ciasnych przestrzeniach, a także do zapewniania efektów artystycznych.

- Teleobiektyw. Obiektywy o długiej ogniskowej i odpowiednio wysokim stopniu powiększenia, przeznaczone przede wszystkim do fotografowania na duże odległości. Jeśli mówimy o konkretnych liczbach, to w naszym katalogu teleobiektywy obejmują modele o zmiennej ogniskowej, w których dolna granica ogniskowej wynosi co najmniej 50 mm, a górna granica to co najmniej 200 mm. Taka optyka przydaje się w szczególności podczas fotografowania przyrody, zawodów sportowych i imprez masowych.

Oprócz tych opisanych powyżej, produkowanych jest wiele obiektywów, które spełniają jednocześnie kryteria kilku typów lub nie pasują do żadnego z nich. Jako przykład możemy przytoczyć w szczególności opcję pośrednią między obiektywami szerokokątnymi i teleobiektywami o ogniskowych od 24 do 55 mm, czy model z szerokim zakresem regulacji, np. 28 – 200 mm, obejmującym oba te typy. Takie obiektywy bez specjalizacji nazywane są uniwersalnymi. Generalnie zakres ich zastosowania jest dość szeroki, a większość optyki dostarczanej w zestawie (kit) z lustrzankami należy do wspomnianej „wersji pośredniej”. Co prawda, pod względem jakości obrazu modele uniwersalne są często gorsze od wyspecjalizowanej optyki o podobnej cenie; przy tym zestaw kilku specjalistycznych obiektywów jest często droższy niż wysokiej klasy obiektyw „uniwersalny” o takich samych możliwościach.

Ogólne przeznaczenie jest raczej umowne, a w praktyce użycie optyki nie ogranicza się do deklarowanego kierunku - wszystko zależy od umiejętności i wyobraźni fotografa. Jednak informacje o specjalizacji mogą znacznie ułatwić wybór. Biorąc pod uwagę tak oryginalne opcje, jak obiektyw filmowy i obiektyw wielofunkcyjny.

- Do fotografowania architektury. Obiektywy przeznaczone głównie do fotografowania budynków. Większość tych modeli jest wyposażona w system Tilt-Shift (patrz poniżej). W tym przypadku funkcja ta ma na celu poprawienie perspektywy podczas fotografowania wysokich budynków. Na zdjęciu wykonanym zwykłym obiektywem linie proste mogą okazać się zakrzywione, co jest niedopuszczalne w przypadkach, gdy wymagane jest dokładne odwzorowanie budynku na zdjęciu. Zastosowanie systemu Tilt-Shift pozwala uniknąć tego zjawiska i uzyskać wiarygodny obraz, który nie wymaga dodatkowej korekty w edytorze zdjęć.

- Do krajobrazów. Obiektywy do fotografii krajobrazowej w tym przypadku obejmują obiektywy krótkoogniskowe (szerokokątne), które zgodnie z wynikami testów zapewniają dobrą ostrość obrazu. Innymi słowy, nie wszystkie obiektywy „szerokokątne” to obiektywy do krajobrazów, ale tylko takie, które faktycznie są w stanie zapewnić czysty, ostry obraz.

- Do portretów. Cechami wyróżnia...jącymi klasycznego obiektywu do fotografii portretowej są: po pierwsze, stała ogniskowa, która zwykle przekracza 50 mm (ekwiwalent 35 mm); po drugie, wysoki otwór przysłony (najczęściej nie mniejszy niż f/2.8, choć czasami zdarzają się wyjątki). Ta kombinacja cech umożliwia robienie portretów z pięknym rozmyciem tła dzięki umieszczeniu aparatu w dość znacznej odległości; to ostatnie może przydać się w studiach, w których stosowane jest dodatkowe oświetlenie - wskazane jest zamontowanie aparatu za oprawami oświetleniowymi tak, aby nie rzucał cienia. Mówiąc o stałej ogniskowej, warto przypomnieć, że obiektywy stałoogniskowe są prostsze, lżejsze i tańsze od obiektywów zmiennoogniskowych, a możliwość regulacji powiększenia przy robieniu portretów jest rzadko potrzebna - częściej można poradzić sobie z „zoomem stopami”.

- Wielofunkcyjny. Obiektywy typu uniwersalnego (patrz wyżej), które oferują kupującemu dobry stosunek ceny do jakości, odnoszą się do tego rodzaju; innymi słowy, modele wielofunkcyjne o dobrych parametrach, a jednocześnie stosunkowo niedrogie (właściwie „stosunkowo”, rzeczywista cena może być dość wysoka). Przy wyborze modeli do tej kategorii jakość fotografowania oceniano na podstawie wyników rzeczywistych testów.

- Obiektyw filmowy. Główną cechą obiektywów filmowych jest możliwość precyzyjnej regulacji przysłony. Przesłonę można zamknąć/otworzyć o 0,1 lub nawet 0,01 mm, natomiast w obiektywach fotograficznych krok regulacji przysłony nie może być mniejszy niż 1 mm. Dodatkowo w obiektywach filmowych wartość przysłony jest wyrażona liczbą T, a w obiektywach fotograficznych - liczbą F. Operator może fotografować za pomocą wielu obiektywów filmowych o tej samej wartości przysłony, bez konieczności zmiany oświetlenia. A gdy używasz obiektywów fotograficznych o tej samej wartości przysłony, często trzeba osobno regulować oświetlenie dla każdej optyki. Obiektywy filmowe zakładają fotografowanie statywu, co znajduje odzwierciedlenie w ich konstruktywnych cechach i projekcie - takie modele są zwykle większe i cięższe niż analogi do fotografii.

Fotografowanie makro to fotografowanie małych obiektów (na przykład kwiatów, owadów, zegarków) z bardzo bliskiej odległości, czasami liczonej w milimetrach. W tym przypadku obraz obiektu zajmuje większość kadru (często prawie cały), co daje efekt znacznego wzrostu i pozwala łatwo dostrzec na zdjęciu szczegóły, które zazwyczaj są prawie niewidoczne dla ludzkiego oka. Do takiego fotografowania można wykorzystać zarówno specjalnie zaprojektowane obiektywy, jak i modele uniwersalne z odpowiednim trybem.

Wynik pokazany przez obiektyw w rankingu DxOMark.

DxOMark jest jednym z najpopularniejszych i najbardziej prestiżowych zasobów do eksperckiego testowania urządzeń fotograficznych. Zgodnie z wynikami testu obiektyw otrzymuje określoną liczbę punktów; im więcej punktów, tym wyższa ocena końcowa.

System wskazuje, do jakiej marki aparatów przeznaczony jest ten obiektyw. Producenci sprzętu fotograficznego często stosują w swoich aparatach oryginalne systemy mocowania, które nie zawsze są ze sobą kompatybilne; dlatego do normalnego użytkowania obiektyw musi być oryginalnie zaprojektowany dla danego systemu. Jednocześnie należy pamiętać, że rzeczywista kompatybilność będzie również zależeć od mocowania (patrz „Bagnet (mocowanie)”). W takim przypadku jeden system często zawiera kilka bagnetów (na przykład w Canon i Nikon); bywa również na odwrót – jeden bagnet może być używany w kilku systemach jednocześnie (na przykład Micro 4/3 jest używany zarówno przez Olympus, jak i Panasonic). Ogólnie optymalna kolejność wyboru jest następująca: najpierw wyjaśnić kompatybilność obiektywu z systemem, a następnie - z określonym mocowaniem.

Zauważamy również, że zewnętrzni producenci (nie produkujący aparatów i zajmujący się tylko obiektywami) często wypuszczają modele przeznaczone do kilku różnych systemów jednocześnie. Taką kompatybilność można osiągnąć zarówno poprzez zestaw przejściówek (dołączonych do zestawu lub sprzedawanych osobno), jak i poprzez wypuszczanie różnych modyfikacji tego samego obiektywu, różniących się jedynie bagnetami. Cechy każdego takiego modelu należy wyjaśnić osobno.

Rodzaj bagnetu używanego do mocowania obiektywu do aparatu. Nazwa pochodzi od angielskiego „bayonet” oznaczającego „bagnet” i połączenia typu bagnetowego. Mocowania bagnetowe są stosowane w zdecydowanej większości współczesnych aparatów cyfrowych ze względu na ich niezawodność i łatwość obsługi.

Pełna kompatybilność obiektywu z aparatem jest gwarantowana tylko wtedy, gdy ich mocowania są takie same. Niektóre bagnety są ze sobą kompatybilne poprzez adaptery, jednak takie połączenie może ograniczać możliwości obiektywu (np. uniemożliwiać korzystanie z autofokusa) i generalnie nie jest uważane za optymalne. Należy pamiętać, że w ramach tego samego systemu (patrz wyżej) często używane są różne bagnety, które również są ze sobą niekompatybilne.

Tak więc producent Canon ma mocowania EF-M, EF-S, EF, RF, RF-S. Leica ma Leica M, Leica SL, Leica TL. Nikon ma w swoim arsenale Nikon 1, Nikon F, Nikon Z. Optykę Pentax wyposażono w Pentax 645, Pentax K, Pentax Q. Samsung stosuje mocowania NX-M i NX. W modelach Sony znajdują się Sony A i Sony E. Ponadto na rynku dostępne są inne rodzaje mocowań – zarówno firmowe (Fujifilm G, Fujifilm X, Hasselblad H, Sigma SA), jak i uniwersalne (Four Thirds (4/3), Micro 4/3).

Zwróć uwagę, że istnieją obiektywy, dla których deklaruje się kompatybilność z kilkoma mocowaniami jednocześnie. Taka „wszystkożerność” może być realizowana na różne sposoby. Na przykład niektóre modele mają niestandardowe mocowanie na korpusie obiektywu, a kompatybilność z różnymi mocowaniami jest zapewniona dzięki zastosowaniu adapterów; adaptery te mogą wchodzić do zestawu lub należy je kupić osobno. Inna opcja - obiektyw jest produkowany w kilku osobnych modyfikacjach, każda z własnym bagnetem. Te szczegóły należy wyjaśnić przed zakupem.

Rodzaj przysłony zapewnionej w obiektywie.

Wartość przysłony charakteryzuje zdolność obiektywu do przepuszczania światła; aby uzyskać więcej informacji, zobacz „Wartość przysłony”. Rodzaje mogą być następujące:

- Stała. Jak sama nazwa wskazuje, w takiej optyce przesłona pozostaje niezmienna w każdym trybie użytkowania. Ten rodzaj obejmuje wszystkie obiektywy o stałej ogniskowej (wszystkie modele stałoogniskowe i częściowo „rybie oko”, więcej szczegółów patrz „Typ”); istnieją również modele z obiektywem zmiennoogniskowym, które zapewniają stałą przysłonę w całym zakresie ogniskowych, ale są to rzadki (i zazwyczaj dość drogi) wyjątek.

- Zmienna. Ten rodzaj przysłony występuje wyłącznie w obiektywach o zmiennej ogniskowej i jest rodzajem wymuszonej miary: wraz ze wzrostem ogniskowej (ze względu na działanie zoomu) i stałą średnicą aktywnego otworu jasność nieuchronnie się zmniejsza. Maksymalna wartość przysłony osiągana jest przy minimalnej ogniskowej (i odpowiednio przy minimalnym powiększeniu obrazu), najmniejsza - przy maksymalnej. Ten format pracy stwarza dodatkowe trudności w konfiguracji, dlatego taka optyka jest uważana za mniej idealną niż obiektywy zmiennoogniskowe ze stałą przysłoną; natomiast jest znacznie prostsza i tańsza.

Przysłona obiektywu jest cechą, która określa, jak bardzo obiektyw osłabia przechodzący przez nią strumień światła. Zależy od dwóch głównych cech - średnicy aktywnego otworu obiektywu i ogniskowej - i w klasycznej postaci jest zapisana jako stosunek pierwszego do drugiego, przy czym średnica aktywnego otworu jest traktowana jako jednostka: na przykład 1/2.8 lub f/2.0. Często przy zapisie specyfikacji obiektywu jedynka jest całkowicie pomijana, taki zapis wygląda np. tak: f/1.8. Co więcej, im większa liczba w mianowniku, tym niższa wartość przysłony: obiektywy f/4.0 dadzą ciemniejszy obraz niż modele z przysłoną f/1.4.

Obiektywy o zmiennej ogniskowej z reguły mają różne wartości przysłony dla różnych ogniskowych. W tym przypadku w specyfikacji podaje się dwie wartości przysłony, odpowiednio dla minimalnej i maksymalnej ogniskowej, na przykład: f/4.5-5.6.

Im wyższa przysłona obiektywu, tym krótsze czasy otwarcia migawki przy fotografowaniu. Jest to szczególnie ważne podczas fotografowania szybko poruszających się obiektów, fotografowania w słabym świetle itp. W razie potrzeby strumień światła przepuszczany przez obiektyw można osłabić za pomocą przysłony (patrz poniżej).

Innym punktem, który bezpośrednio zależy od tego wskaźnika, jest głębia ostrości (głębokość przestrzeni, na które...j skupia się ostrość podczas fotografowania). Im wyższa przysłona, tym mniejsza głębia ostrości i na odwrót. Dlatego do fotografowania z artystycznym rozmyciem tła (bokeh) wymagana jest optyka o wysokiej przysłonie, a dla dużej głębi ostrości trzeba zakryć przysłonę.

Parametr ten określa rozmiar obszaru fotografowanej sceny, który wpada w kadr. Im szersze kąty widzenia, tym większy obszar, który obiektyw może uchwycić w jednym ujęciu. Są one bezpośrednio związane z ogniskową obiektywu (patrz „Ogniskowa”), a także zależą od rozmiaru konkretnej matrycy, z którą używana jest optyka: dla tego samego obiektywu im mniejsza matryca, tym mniejsze kąty widzenia kąty i na odwrót. Na naszej stronie internetowej charakterystyka optyki zwykle wskazuje kąty widzenia w przypadku użycia z matrycą, dla której obiektyw został pierwotnie zaprojektowany (więcej szczegółów w „Rozmiar matrycy”).

Parametr ten opisuje przepuszczalność światła obiektywu, gdy przysłona jest najszerzej otwarta (więcej informacji na temat tej funkcji można znaleźć w „Minimalna przysłona”). W tym stanie aktywny otwór obiektywu jest całkowicie otwarty, listki przysłony nie zachodzą na niego. Dlatego tak naprawdę maksymalna przysłona w zdecydowanej większości przypadków odpowiada maksymalnej jasności obiektywu – np. obiektyw z przysłoną f/1,9 – f/4,0 będzie miał maksymalną jasność 1,9. Oddzielnie parametr ten jest wskazywany, ponieważ jego wartość może nie być zawarta w standardowym zakresie wartości przysłony: na przykład wspomniane 1,9 znajduje się między standardowym 1,4 a 2,0.

Przysłona jest konstrukcją kilku listków przesłonowych, co pozwala w razie potrzeby zmniejszyć średnicę aktywnego otworu obiektywu, w rzeczywistości zmniejszając jego jasność (więcej szczegółów w rozdziale „Wartość przysłony”). Oprócz osłabienia strumienia świetlnego (co może mieć znaczenie np. w jasnym świetle słonecznym), zamknięcie przysłony ma jeszcze jeden efekt - zwiększa głębię ostrości. Innymi słowy, „w centrum uwagi” jest większa objętość przestrzeni niż przy otwartej przysłonie.

Wartości na skali przysłony są zwykle pobierane ze standardowego zakresu. Liczby w nim zawarte faktycznie wskazują, jaką przysłonę będzie miał obiektyw, gdy przysłona jest zamknięta do danej wartości: na przykład wartość przysłony 5,6 będzie odpowiadać jasności f/5,6. Im większa liczba oznaczająca minimalną wartość przysłony, tym więcej opcji ma fotograf, a tym samym możliwości dostosowania trybu fotografowania (przy pozostałych warunkach równych).

T-Stop to rzeczywista przepuszczalność światła obiektywu. Parametr ten ma zastosowanie do obiektywów wideo (obiektywów filmowych). Obiektywy T-Stop oferują płynną, bezstopniową kontrolę przysłony. Takie obiektywy sprawdziły się doskonale podczas fotografowania scen różną optyką, ale zawsze z tą samą liczbą T - w takim przypadku można uniknąć konieczności ponownej regulacji oświetlenia przy każdej zmianie obiektywu.

Minimalna odległość ostrzenia (m) to najkrótsza odległość, z której można ustawić ostrość na obiekcie i zrobić zdjęcia. Zwykle waha się od 20 cm w przypadku obiektywów szerokokątnych do kilku metrów w przypadku teleobiektywów. W trybie makro aparatu lub przy pomocy obiektywów makro odległość ta może być mniejsza niż 1 centymetr.

Stopień powiększenia fotografowanego obiektu podczas używania obiektywu do makrofotografii (czyli fotografowania małych obiektów z jak najbliższej odległości, gdy odległość od obiektu fotografowania jest mierzona w milimetrach). Stopień powiększenia w tym przypadku oznacza stosunek wielkości obrazu obiektu uzyskanego na matrycy aparatu do rzeczywistego rozmiaru fotografowanego obiektu. Na przykład przy wielkości obiektu 15 mm i współczynniku powiększenia 0,3, obraz tego obiektu na matrycy będzie miał rozmiar 15x0,3=4,5 mm. Przy tym samym rozmiarze matrycy im większy współczynnik powiększenia, tym większy rozmiar obrazu obiektu na matrycy, tym więcej pikseli znajduje się na tym obiekcie, odpowiednio, tym wyraźniejszy obraz wynikowy, tym więcej szczegółów może przekazać i tym lepiej obiektyw nadaje się do makrofotografii. Uważa się, że aby uzyskać zdjęcia makro o względnie akceptowalnej jakości, współczynnik powiększenia powinien wynosić co najmniej 0,25 – 0,3.

Obecność systemu Tilt-Shift w obiektywie.

W normalnym trybie pracy obraz z obiektywu jest rzutowany na matrycę aparatu bez pochylania, płaszczyzna ogniskowania jest równoległa do czujnika światłoczułego. Obiektywy Tilt-Shift obsługują mechaniczne przesunięcie (shift) i pochylenie (tilt) przedniej części obiektywu względem korpusu (a zatem względem czujnika). Jedną z najpopularniejszych aplikacji tilt-shift jest robienie zdjęć w oryginalnym "zabawkowym" stylu, kiedy rzeczywiste obiekty na zdjęciu wyglądają jak miniaturowe modele. Ponadto takie systemy pozwalają korygować zniekształcenia perspektywy w fotografii architektonicznej, więc wiele obiektywów tilt-shift odnosi się konkretnie do urządzeń do fotografowania architektury (patrz „Przeznaczenie”).

Rozmiar matrycy, dla której oryginalnie zaprojektowano obiektyw.

Formaty (i rozmiary) współczesnych matryc można podawać według przekątnej w calach (1/1.8", 1/2.3" - w tym przypadku bierze się warunkowy cal "Visicon", czyli około 17 mm), według rzeczywistych wymiarów (13,2x8,8 mm) lub symbolu (APS-C, full frame). Ogólnie rzecz biorąc, im większy czujnik, tym jest on bardziej zaawansowany i droższy.

Wśród współczesnych obiektywów najpopularniejsze rozwiązania dla takich formatów matryc, w kolejności rosnącej wielkości: 4/3 (17,3x13 mm, stosowane w aparatach standardu Four Thirds i Micro Four Thirds), APS-C (23x15 mm z niewielkimi odchyleniami, lustrzanki i aparaty MILC klasy średniej), full frame (36x24 mm, rozmiar standardowej klatki filmowej - zaawansowane lustrzanki), big frame(wszystko większe niż full frame - wysokiej klasy profesjonalne aparaty). Optyka dla innych formatów jest nieco mniej powszechna.

Należy pamiętać, że technicznie dozwolone jest stosowanie z czujnikami „nienatywnymi”, jednak w takich przypadkach charakterystyka optyki będzie się różnić od podanej. Czyli po zainstalowaniu na mniejszej matrycy (np. obiektywu pełnoklatkowego w aparacie APS-C) tylko część obrazu tworzonego przez obiektyw padnie na taki sensor. W efekcie przestrzeń w kadrze będzie węższa, a szczegóły w kadrze większe, jakby wzro...sła ogniskowa obiektywu (choć pozostała bez zmian, zmieniła się tylko matryca). A po zainstalowaniu na większym czujniku, zakryta przestrzeń zwiększy się, a szczegółowość zmniejszy się; w niektórych przypadkach rozmiar „obrazu” zapewnianego przez obiektyw może po prostu nie wystarczyć na cały obszar matrycy, a obrazy będą uzyskiwane z czarną przestrzenią na krawędziach.

Typ napędu zapewniającego ruch elementów konstrukcji obiektywu podczas automatycznego ustawiania ostrości. Obecnie mogą się używać następujące typy:

- Silnik ultradźwiękowy. Najbardziej zaawansowany typ napędu do tej pory. Silniki ultradźwiękowe są znacznie szybsze niż silniki konwencjonalne, zapewniają większą dokładność, zużywają mniej energii i są prawie bezgłośne. Jednak ich koszt jest dość wysoki.

- Silnik krokowy. Napęd sterowania ogniskową i transfokatorem (zoomem). Ten typ silnika jest najczęściej używany w pełnowymiarowych aparatach cyfrowych. Do zalet silnika krokowego należą: wysoka niezawodność i dokładność działania, ponadto nie wymaga zasilania w celu utrzymania ostrości i zoomu. Oczywiście silniki krokowe nie są pozbawione wad. Wśród wad są: niska prędkość i zwiększony hałas. Dodatkowo silnik krokowy charakteryzuje się dużymi wymiarami i dość dużą masą, co fizycznie nie pozwala na zintegrowanie tego typu napędu z optyką telefonów komórkowych i ultrakompaktowych aparatów.

- Silnik. W tym przypadku chodzi o zwykły silnik elektryczny. Takie napędy są proste i dlatego niedrogie. Ich wadą jest stosunkowo niska prędkość działania, a także wytwarzany przy tym hałas; to ostatnie może być czasem krytyczne – na przykład podczas fotografowania dzikiej przyrody. Ostatnio projektanci stosują różne sztuczki, aby zneutralizować te niedociągnięcia..., jednak ogólnie charakterystyka konwencjonalnych silników nadal pozostaje stosunkowo skromna.

- Brak. Całkowity brak silnika autofokusa w obiektywie. Celowanie takiej optyki może odbywać się za pomocą systemu „śrubokręta” lub ściśle ręcznie (więcej szczegółów na temat obu opcji poniżej).

Obecność w obiektywie napędu autofokusa typu „śrubokręt”. Obiektywy o tej konstrukcji w ogóle nie mają własnego silnika autofokusa - mieści się on w aparacie. Z kolei wymienna optyka posiada tylko sam mechanizm ustawiania ostrości i specjalne gniazdo, z którym po zamontowaniu obiektywu łączy się oś silnika aparatu.

Historycznie „śrubokręt” był jednym z pierwszych rodzajów autofokusa, ale obiektywy i aparaty z tą funkcją są nadal szeroko stosowane, w szczególności przez Pentaxa i Sony Alpha. Powodów tego jest kilka: chociaż „śrubokręty” są gorsze od napędów ultradźwiękowych, w większości przypadków przewyższają one obiektywy z tradycyjnymi silnikami; jednocześnie, dzięki przeniesieniu silnika na aparat, waga i wymiary obiektywu ulegają zmniejszeniu.

Do tej kategorii należą obiektywy, w których konstrukcyjnie nie ma autofokusa, a ustawianie ostrości odbywa się wyłącznie ręcznie (najczęściej za pomocą specjalnego pierścienia). Jest to mniej wygodne niż autofokus, w szczególności dlatego, że wymaga od fotografa pewnych umiejętności i niesie ze sobą zwiększone ryzyko „przeoczenia chwili” lub zrujnowania kadru. Jednak nawet najlepsze systemy autofokusa nie zawsze działają zgodnie z oczekiwaniami; tryb ręczny pozwala fotografowi wybrać, który fragment sceny będzie ostry. Daje to duże możliwości, w szczególności w fotografii artystycznej. Dodatkowo brak zbędnej mechanizacji ma pozytywny wpływ na cenę, kompaktowość i wagę optyki.

Obiektywy wykorzystujące system wewnętrznego ustawianie ostrości. W takich systemach optycznych ostrzenie odbywa się tylko dzięki ruchowi elementów wewnątrz obudowy obiektywu; zewnętrzne części pozostają całkowicie nieruchome, a rozmiar obiektywu się nie zmienia. Daje to dodatkową wygodę – w szczególności pozwala na bezproblemowe stosowanie osłon przeciwsłonecznych oraz tych typów filtrów świetlnych, dla których ważne jest prawidłowe położenie na obiektywie (w szczególności gradientowe). Dodatkowo brak ruchomych części na zewnątrz ma pozytywny wpływ na wytrzymałość i odporność na kurz/opady atmosferyczne (choć konkretny stopień ochrony przed kurzem i wilgocią może się różnić).

Obiektyw posiada własny system stabilizacji obrazu. W skład takiego systemu wchodzą żyroskopy i ruchome soczewki, które kompensują niewielkie drgania obiektywu i zapobiegają pojawianiu się „drgań”. Stabilizacja jest szczególnie ważna przy fotografowaniu z ręki, zwłaszcza przy długich czasach otwarcia migawki i/lub na długich dystansach z dużym powiększeniem: to właśnie w takich warunkach „drżenie” ma największy wpływ na jakość obrazu. Jednocześnie należy pamiętać, że obecność stabilizatora znacząco wpływa na wagę, wymiary, a przede wszystkim na cenę optyki; niektóre współczesne aparaty mają własne systemy stabilizacji (ze względu na przesunięcie matrycy). Dlatego wybór obiektywu z tą funkcją ma sens w przypadku, gdy maksymalne zabezpieczenie przed „drganiami” ma fundamentalne znaczenie.

Liczba elementów (w rzeczywistości liczba soczewek) zawartych w konstrukcji obiektywu, a także liczba grup, w które te elementy są połączone. Z reguły im więcej elementów przewidziano w konstrukcji, tym lepiej obiektyw radzi sobie ze zniekształceniami (aberracjami) podczas przechodzenia przez niego światła. Duża liczba soczewek jednak zwiększa wymiary i wagę optyki, zmniejsza przepuszczalność światła (więcej szczegółów w „Wartość przysłony”), a także stawia zwiększone wymagania dotyczące jakości obróbki, co wpływa na koszt obiektywu.

Liczba listków przewidziana w konstrukcji przysłony (więcej szczegółów patrz „Minimalna przysłona”). W praktyce parametr ten ma znaczenie przy fotografowaniu scen z wyraźnym bokeh (rozmytym tłem) i małą głębią ostrości: im więcej listków ma przysłona, tym gładsze będą odblaski od nieostrych obiektów, a przy małej liczbie listków mogą one przypominać wielokąty. Liczba listków przysłony prawie nie ma wpływu na inne parametry fotografowania. Współczesne obiektywy mają średnio 7-9 listków; wygładzenie, które zapewniają, jest w większości przypadków uważane za wystarczające.

Dostępność własnego wyświetlacza na obiektywie. Zwykle jest to mały czarno-biały ekran, na którym mogą być wyświetlane różne informacje operacyjne – przede wszystkim dane o ustawionych ustawieniach. O wiele wygodniej sterować ustawieniami w ten sposób niż w klasyczny, poprzez zaznaczanie na obrotowych pierścieniach i innych elementach obiektywu: wszystkie dane są gromadzone w jednym miejscu, ponadto na ekranie można wyświetlać rozszerzone informacje. Wyświetlacz jednak odczuwalnie wpływa na koszt i wymiary obiektywu, dlatego jest stosowany niezwykle rzadko – w pojedynczych modelach wysokiej klasy optyki.

Obiektywy z ochroną przed kurzem i wilgocią. „Zabezpieczona” optyka przyda się przede wszystkim tym, którzy dużo muszą fotografować w plenerze: są znacznie bardziej odporne na złą pogodę niż zwykle, wiele z tych soczewek pracuje cicho w deszczu, morskiej bryzie itp. Jednak konkretny stopień ochrony dla różnych modeli może się znacznie różnić, punkt ten należy doprecyzować osobno w oficjalnej dokumentacji producenta. Zwróć też uwagę, że jeśli zamierzasz stale fotografować w trudnych warunkach zewnętrznych, nie tylko obiektyw, ale także sam aparat powinien mieć ochronę przed kurzem i wilgocią.

Średnica gwintu do montażu na obiektywie filtra. Filtry to urządzenia służące do zmiany parametrów strumienia świetlnego wpadającego do obiektywu. Mogą służyć do podświetlania poszczególnych barw, kolorowania całego obrazu jednym kolorem, przyciemniania obrazu, korygowania temperatury barwowej i balansu oświetlenia, fotografowania w zakresie podczerwieni itp. Filtr może również pełnić funkcję ochrony przed zanieczyszczeniami. W celu pomyślnej instalacji na obiektywie średnica filtra musi odpowiadać średnicy filtra określonej dla danego modelu optyki.