Aparaty fotograficzne: specyfikacje, typy, rodzaje

- Cyfrowy kompakt. Termin ten odnosi się do najprostszej odmiany współczesnych aparatów cyfrowych - takich, które w życiu codziennym często nazywane są „mydelniczkami”. Jak sama nazwa wskazuje, modele te wyróżniają się niewielkimi rozmiarami korpusu, więc większość z nich można nawet nosić w kieszeni. Inne specyficzne cechy obejmują małą matrycę (patrz „Rozmiar matrycy”), niewymienny obiektyw i wysoki stopień automatyzacji - cyfrowe kompakty z możliwością całkowicie ręcznego ustawienia parametrów fotografowania są raczej wyjątkiem niż regułą. Ogólnie rzecz biorąc, ten rodzaj aparatu jest przeznaczony głównie do fotografowania amatorskiego - jakość obrazu w większości przypadków jest wystarczająca do celów domowych, ale takie urządzenia zwykle nie nadają się do profesjonalnej fotografii.

- Aparaty „bezlusterkowe” MILC (Mirrorless Interchangeable Lens Camera - dosłownie „aparat bezlusterkowy z wymiennym obiektywem”) to aparaty kompaktowe, będące rodzajem hybrydy kompaktowych aparatów cyfrowych i „lustrzanek”. Nie są wyposażone w system luster, wizjer (jeśli występuje) jest wykonany w wersji elektronicznej lub optycznej (patrz poniżej), co minimalizuje wagę i wymiary aparatu. Z drugiej strony, takie urządzenia wykorzystują matryce tej samej klasy, co w lustrzankach, co zapewnia wysoką jakość zdjęć przy minimalnym szumie. Jak sama nazwa wskazuje, aparaty MILC zazwyczaj współpracują również z wymiennymi obiektywami.

- Cyfrowe...lustrzanki. Najbardziej zaawansowana technicznie klasa aparatów cyfrowych. Swoją nazwę zawdzięcza systemowi luster zainstalowanych w korpusie aparatu; dzięki tym lusterkom światło wpada do wizjera bezpośrednio przez obiektyw (a nie przez okienko pomocnicze, jak w kompaktowych aparatach). W rezultacie fotograf widzi, co zostanie sfotografowane w czasie rzeczywistym, z wysokiej jakości odwzorowaniem barw i wysoką jasnością. Istotne jest również to, że matryca „lustrzanki” przez większość czasu jest zamknięta od światła - światło pada na nią dopiero w momencie fotografowania, dzięki czemu praktycznie się nie nagrzewa, a szum w powstałym obrazie jest zminimalizowany. Obiektywy takich aparatów są wymienne, a wiele ustawień, w przeciwieństwie do konwencjonalnych aparatów cyfrowych, można ustawić ręcznie.

- Do telefonu komórkowego. Aparaty zaprojektowane do instalacji na smartfonie jako akcesorium zewnętrzne i nie są przeznaczone do samodzielnego użytku. Na zewnątrz takie urządzenie przypomina obiektyw montowany na obudowie telefonu; jednak wewnątrz tego „obiektywu” znajduje się pełnowartościowa matryca, procesor przetwarzania obrazu oraz moduł bezprzewodowy Wi-Fi lub Bluetooth do połączenia ze smartfonem. Sam smartfon, gdy jest używany, pełni jednocześnie rolę ekranu i urządzenia sterującego, ponadto zafilmowane materiały można od razu do niego przenieść. Technicznie podobny aparat można podłączyć do innego gadżetu - na przykład tabletu: nie jest faktem, że można będzie go zamocować na obudowie, ale samo połączenie jest całkiem możliwe.

Obecność lub brak obiektywu w zestawie dostarczanym z lustrzanką cyfrową lub bezlusterkowcem (patrz „Typ”).

- Body (bez obiektywu). Zestaw zawierający tylko korpus aparatu - optykę do niego należy dokupić osobno. Z jednej strony, wiąże się to z dodatkowymi kłopotami i kosztami; z drugiej strony, można wybrać obiektyw według własnego uznania (lub użyć kompatybilnego posiadanego obiektywu). Dlatego profesjonalni fotografowie najczęściej preferują tę konkretną opcję.

- Kit (z obiektywem). Zestaw zawierający zarówno sam aparat, jak i jego obiektyw. Taka konfiguracja umożliwia korzystanie z aparatu zaraz po wyjęciu z pudełka bez konieczności kupowania dodatkowych akcesoriów. Jednocześnie takie obiektywy z zestawu są często najprostszą uniwersalną optyką o skromnych możliwościach, przeznaczoną bardziej do nauczania podstaw fotografii niż do poważnych zadań. Dlatego ta opcja jest uważana za odpowiednią głównie dla początkujących i mało wymagających fotografów. Są jednak wyjątki: modele aparatów z najwyższej półki mogą być wyposażone w dość zaawansowane obiektywy, które od razu zapewniają całkiem przyzwoitą jakość obrazu.

- Double kit (2 obiektywy). Rozszerzona wersja konfiguracji „Kit” (patrz wyżej), która obejmuje dwa obiektywy o różnych właściwościach. Specyficzne możliwości takich obiektywów mogą być różne: na przykład zestaw może zawierać obiekty...w uniwersalny i teleobiektyw lub teleobiektyw i obiektyw do portretów. W każdym razie taki zestaw rozszerza możliwości dostępne po wyjęciu z pudełka. Jednak podobnie jak zwykły zestaw, ta opcja jest najczęściej przeznaczona przede wszystkim dla początkujących i mało wymagających fotografów.

Wynik, który otrzymał aparat w rankingu DxOMark.

DxOMark jest jednym z najpopularniejszych i najbardziej autorytatywnych zasobów do testowania aparatów przez ekspertów. Zgodnie z wynikami testu aparat otrzymuje określoną liczbę punktów; im więcej punktów, tym wyższa ocena końcowa.

- CCD. Skrótowiec od Charge-Coupled Device. W takich czujnikach informacja jest odczytywana z elementu światłoczułego zgodnie z zasadą „line at time” - sygnał elektroniczny przesyłany jest do procesora obrazu w postaci oddzielnych wierszy (jest też opcja „frame at time”). Generalnie takie matryce mają dobre właściwości, ale są droższe niż CMOS. Poza tym słabo sprawdzają się w niektórych specyficznych warunkach - na przykład fotografowanie z punktowymi źródłami światła w kadrze - dlatego też trzeba w aparacie stosować różne dodatkowe technologie, które również wpływają na koszt.

- CMOS. Główne zalety matryc CMOS to łatwość wykonania, niski koszt i pobór mocy, bardziej kompaktowe wymiary niż w przypadku CCD, a także możliwość przeniesienia szeregu funkcji (ogniskowania, pomiaru ekspozycji itp.) bezpośrednio na czujnik, zmniejszając w ten sposób wymiary aparatu. Dodatkowo procesor aparatu może odczytać od razu cały obraz z takiej matrycy (a nie wiersz po wierszu, jak w CCD); pozwala to uniknąć zniekształceń podczas fotografowania szybko poruszających się obiektów. Główną wadą CMOS jest zwiększone prawdopodobieństwo wystąpienia szumów, szczególnie przy wysokich wartościach ISO.

- CMOS BSI. BSI to skrót od angielskiego „Backside Illumination”. Tak nazywają się „odwrócone” matryce CMOS, na które światło przenika nie od strony fotodiod, a od tyłu matrycy (od strony podłoża). Dzięki tej realizacji fotodiody otrzymują więcej światła, ponieważ nie jest ono blokow...ane przez inne elementy przetwornika obrazu. W rezultacie matryce z podświetleniem wstecznym charakteryzują się wysoką światłoczułością, która pozwala tworzyć obrazy lepszej jakości z mniejszym hałasem podczas fotografowania w słabych warunkach oświetleniowych. Matryce BSI CMOS wymagają mniej światła do prawidłowego naświetlenia zdjęcia. Czujniki z podświetleniem tylnym są droższe w produkcji niż tradycyjne czujniki CMOS.

- LiveMOS. Rodzaj matryc wykonanych w technologii półprzewodników tlenków metali (MOS - Metal-Oxide Semiconductor). W porównaniu z matrycami CMOS ma uproszczoną konstrukcję, co zapewnia mniejszą skłonność do przegrzania, a co za tym idzie niższy poziom szumów. Świetnie nadaje się do podglądu „na żywo” (podglądu w czasie rzeczywistym) obrazu z matrycy na ekranie lub w wizjerze aparatu, dlatego w nazwie dostała słowo „Live”. Charakteryzuje się również dużą prędkością przesyłania danych.

Fizyczny rozmiar elementu światłoczułego aparatu. Mierzony po przekątnej, często podawany w ułamkach cala - na przykład 1/2,3" lub 1/1,8" (odpowiednio, druga matryca będzie większa niż pierwsza). Warto zauważyć, że w takich oznaczeniach nie używa się „zwykłego” cala (2,54 cm), ale tzw. „vidicon”, który jest o jedną trzecią mniejszy i wynosi około 17 mm. To po części hołd dla tradycji wywodzącej się z lamp telewizyjnych - "vidiconów" (poprzedników współczesnych matryc), po części chwyt marketingowy, który daje klientom wrażenie, że matryce są większe niż w rzeczywistości.

Tak czy inaczej, przy równej rozdzielczości (patrz „Liczba megapikseli”), większa wielkość matrycy oznacza większy wielkość każdego pojedynczego piksela; w związku z tym na dużych matrycach więcej światła pada na każdy piksel, co oznacza, że takie matryce mają wyższą światłoczułość (patrz „Światłoczułość") i niższy poziom szumów, szczególnie podczas fotografowania w warunkach słabego oświetlenia.

Najczęściej w aparatach spotyka się następujące wielkości matrycy:

— 1/2,3" i 1/1,7". Małe matryce typowe dla modeli bez wymiennej optyki - kompaktów i cyfrowych ultrazoomów(patrz „Rodzaj aparatu”).

— 4/3. Swego rodzaju „opcja przejściowa” pomiędzy małymi sensorami kompaktowych aparatów a dużymi, ale jednocześnie drogimi „lustrzankami” APS-C....Wielkość takiej matrycy to 18x13,5 mm, co daje przekątną 22,5 mm (w przybliżeniu 4/3 opisanego powyżej cala „vidicon”, stąd nazwa). Jest stosowana w lustrzankach jednoobiektywowych i aparatach „bezlusterkowych” (patrz „Rodzaj aparatu”), głównie dla początkujących, z mocowaniem Four Thirds i Micro Four Thirds odpowiednio.

— APS-C. Wielkość matryc tego typu może wahać się od 20,7x13,8 mm do 25,1x16,7 mm, w zależności od producenta. Są szeroko stosowane w lustrzankach cyfrowych klasy podstawowej i średniej oraz aparatach bezlusterkowych.

— APS-H. Nieco większa od opisanej powyżej APS-C (wielkość to 28,1x18,7 mm), poza tym jest prawie całkowicie taka sama.

— Full frame (lub APS). Wielkość takiej matrycy jest równa wielkości klatki klasycznej błony fotograficznej — 36x24 mm. Zwykle jest stosowana w profesjonalnych lustrzankach jednoobiektywowych.

— Big frame. W tej kategorii znajdują się wszystkie rodzaje matryc, których wielkość przekracza 36x24 mm (full frame). Aparaty z takimi czujnikami należą do tzw. średnioformatowych i z reguły są to profesjonalne modele klasy premium. Duże matryce pozwalają na zastosowanie rozdzielczości kilkudziesięciu megapikseli, przy zachowaniu wysokiej ostrości i jakości odwzorowania barw, jednak takie urządzenia kosztują odpowiednio.

Całkowita liczba pojedynczych punktów światłoczułych (pikseli) znajdujących się w matrycy aparatu. Wskazywana w megapikselach - milionach pikseli.

Całkowita liczba Mpx jest z reguły większa niż liczba megapikseli, z których bezpośrednio zbudowana jest klatka (więcej szczegółów można znaleźć w „Efektywna liczba Mpx”). Wynika to z obecności obszarów usługowych na matrycy. Ogólnie rzecz biorąc, parametr ten jest bardziej odniesieniem niż praktycznie istotnym: większa całkowita liczba Mpx przy tym samym rozmiarze i efektywnej rozdzielczości oznacza nieco mniejszy rozmiar każdego piksela, a co za tym idzie, zwiększone prawdopodobieństwo szumu (szczególnie przy wysokich wartościach ISO).

Liczba pikseli (megapikseli) matrycy bezpośrednio zaangażowanych w konstrukcję obrazu to w rzeczywistości liczba punktów, z których zbudowany jest zrobiony obraz. Niektórzy producenci, oprócz tego parametru, wskazują również całkowitą liczbę megapikseli, biorąc pod uwagę obszary usługowe matrycy. Jednak za główny wskaźnik uważa się efektywną liczbę megapikseli - to ona bezpośrednio wpływa na maksymalną rozdzielczość wynikowego obrazu (patrz „Maksymalny rozmiar obrazu”).

Megapiksel to 1 milion pikseli. Duża liczba megapikseli zapewnia wysoką rozdzielczość wykonywanych zdjęć, jednak nie jest gwarancją wysokiej jakości obrazu - wiele zależy również od wielkości matrycy, jej światłoczułości (patrz odpowiednie punkty), a także sprzętowych i programowych narzędzi do przetwarzania obrazu używanych w aparacie. Należy pamiętać, że dla małych matryc wysoka rozdzielczość bywa czasem raczej wadą niż zaletą - takie sensory są bardzo podatne na pojawienie się szumów w obrazie.

Maksymalna rozdzielczość zdjęć, wykonywanych przez aparat w trybie normalnym (nie panoramicznym). W rzeczywistości w tym punkcie podaje się najwyższą rozdzielczość zdjęcia - w pikselach w pionie i poziomie, na przykład 3000x4000. Wskaźnik ten zależy bezpośrednio od rozdzielczości matrycy: liczba pikseli nie może przekroczyć efektywnej liczby megapikseli (patrz wyżej). Na przykład dla 3000x4000 matryca musi mieć efektywną rozdzielczość co najmniej 3000*4000 = 12 milionów punktów, czyli 12 Mpx.

Teoretycznie im większa rozdzielczość zdjęcia, tym bardziej szczegółowy obraz, tym więcej zawiera on drobnych szczegółów. Jednocześnie ogólna jakość zdjęcia (w tym widoczność drobnych szczegółów) zależy nie tylko od rozdzielczości, lecz także od szeregu innych czynników technicznych i programowych; aby uzyskać więcej informacji, zobacz „Efektywna liczba megapikseli”.

Zakres czułości matrycy aparatu cyfrowego. W fotografii cyfrowej czułość jest wyrażana w tych samych jednostkach ISO, co w przypadku błony fotograficznej; jednak w przeciwieństwie do błony, czułość matrycy w aparacie cyfrowym można zmieniać, co daje zaawansowane możliwości regulacji parametrów fotografowania. Wysoka maksymalna czułość jest ważna, jeśli z aparatem używasz obiektywu o niskiej wartości przysłony (patrz „Wartość przysłony”), a także przy fotografowaniu słabo oświetlonych scen i szybko poruszających się obiektów; w tym drugim przypadku wysokie ISO pozwala na uzyskanie niskich czasów otwarcia migawki, co minimalizuje rozmycie obrazu. Należy jednak mieć na uwadze, że wraz ze wzrostem wartości ISO zwiększa się również poziom szumów zdjęć.

Obecność w aparacie specjalnego mechanizmu do czyszczenia matrycy z kurzu i innych zanieczyszczeń.

Funkcja ta jest dostępna wyłącznie w modelach z wymiennymi obiektywami - lustrzankach i MILC (patrz „Rodzaj aparatu”). Podczas wymiany obiektywu w takich aparatach czujnik okazuje się otwarty i prawdopodobieństwo jego zanieczyszczenia jest dość wysokie; a obce cząstki na matrycy w najlepszym przypadku prowadzą do pojawienia się obcych artefaktów, w najgorszym - do uszkodzenia czujnika. Aby tego uniknąć, dostarczane są systemy czyszczące. Zwykle działają na zasadzie ultradźwięków: wibracje o wysokiej częstotliwości „wyrzucają” zanieczyszczenia z powierzchni czujnika.

Należy pamiętać, że żaden system czyszczenia nie jest idealny - w szczególności takie systemy nie radzą sobie z kondensatem, osadami soli i innymi podobnymi zanieczyszczeniami. Dlatego matryca może nadal wymagać ręcznego czyszczenia (najlepiej w serwisie). Niemniej jednak funkcja ta pozwala skutecznie radzić sobie chociażby z kurzem, co znacznie ułatwia życie użytkownikowi.

Możliwość wykonywania zdjęć w formacie RAW.

Ten format jest swego rodzaju „cyfrowym negatywem”: w przeciwieństwie do JPEG, plik RAW nie zawiera gotowego obrazu, ale oryginalne dane cyfrowe z matrycy. Te dane w takim pliku nie są poddawane żadnemu przetwarzaniu ani kompresji; dodatkowo zawierają szereg informacji serwisowych: model aparatu, warunki fotografowania, parametry przetwarzania, podglądy graficzne itp. Znaczenie tego formatu polega na tym, że dane RAW mogą być przetwarzane na różne sposoby i można uzyskać kilka zdjęć z jednego „negatywu” różniących się właściwościami.

Tak czy inaczej, możliwość wykonywania zdjęć w formacie RAW jest typowa dla dość zaawansowanych aparatów zaprojektowanych dla profesjonalistów i entuzjastów. Jednocześnie wiele modeli jest w stanie zapisać jeden obraz w dwóch formatach jednocześnie - zarówno gotowy JPEG, jak i „surowy” RAW.

Brak filtra AA w konstrukcji aparatu.

Filtr AA odpowiada za „antyaliasing” - eliminację efektu mory. Efekt ten może wystąpić podczas fotografowania obiektów z dużą liczbą cienkich linii poziomych lub zbliżonych do poziomych (na przykład ceglanej ściany w dużej odległości lub kostiumu wykonanego z określonego rodzaju tkaniny). Daje to charakterystyczny wzór na zdjęciu, który zwykle jest niewłaściwy; aby wyeliminować to zjawisko, dostarczany jest filtr AA. Jednocześnie uważa się, że funkcja ta zmniejsza ogólną ostrość zdjęcia; dlatego może nie być dostępna w niektórych aparatach. Zasadniczo są to modele profesjonalne: brak filtra AA daje fotografowi dodatkowe możliwości, ale stawia większe wymagania dotyczące umiejętności fotografowania.

Rodzaj bagnetu - mocowania do wymiennych obiektywów - zapewnionego w lustrzance lub aparacie MILC (patrz „Rodzaj aparatu”). Bagnety są dostępne w różnych rozmiarach, a specyfikacje wymiennych obiektywów zwykle wskazują, do którego mocowania są przeznaczone. Najczęściej bagnety różnych typów nie są ze sobą kompatybilne, ale zdarzają się wyjątki (czasami bezpośrednio, czasami - za pomocą adapterów).

Należy również pamiętać, że jedna marka może używać różnych mocowań do różnych klas aparatów - i odwrotnie, jeden bagnet może być używany przez kilku producentów. Na przykład Canon produkuje aparaty z bagnetami EF-M, EF-S, EF i Canon RF. Firma Leica ma Leica M, Leica SL, Leica TL. Nikon ma w swoim arsenale Nikon 1, Nikon F i Nikon Z. Pentax - Pentax 645, Pentax K, Pentax Q. Samsung oferuje mocowania w formacie NX i NX-M. Aparaty Sony zawierają Sony A i Sony E, Fuji ma Fujifilm G i Fujifilm X. Przykładem b...agnetu obiektywu używanego przez różne marki jest Micro 4/3, szeroko stosowany w aparatach Olympus i Panasonic.

Obiektyw dostarczany z aparatem w konfiguracji szeregowej (zestawie). Dzięki niemu aparat jest gotowy do pracy dosłownie „od razu po wyjęciu z pudełka” - wszystko, co potrzebne do fotografowania, jest już dostępne i nie ma konieczności dokupowania obiektywu osobno (jak ma to miejsce w przypadku „gołego korpusu” aparatu korpusowego). Zdecydowana większość z nich to optyka o uniwersalnym zestawie średnich ogniskowych i stosunkowo niskim zmiennym współczynniku przysłony. Często obiektywy kitowe mają raczej skromne cechy i są przeznaczone głównie dla początkujących użytkowników, uczących się podstaw fotografii i prostego codziennego fotografowania. Ale są też inne opcje obiektywów wielorybich – topowe modele aparatów można wyposażyć w dość zaawansowaną optykę. Nie zaszkodzi wyjaśnić tę kwestię osobno. Zwracamy również uwagę, że ten sam aparat może być dostarczony z różnymi opcjami pełnej optyki.

Drugi obiektyw dostarczany wraz z aparatem w tzw. konfiguracji double kit. Z reguły są to optyki „dalekiego zasięgu” ze zmiennym zoomem i pokryciem zakresu ogniskowych wykraczających poza możliwości pierwszego kompletnego obiektywu. Jako drugi obiektyw lub, rzadziej, obiektyw szerokokątny może być oferowany portretowy obiektyw stałoogniskowy. Obecność drugiego obiektywu w zestawie znacznie rozszerza możliwości fotografowania dostępne dla fotografa od razu po wyjęciu z pudełka. Jednak w praktyce taka optyka często ma bardzo skromne parametry w porównaniu do modeli obiektywów sprzedawanych osobno.

Jasność obiektywu zainstalowanego w aparacie lub dostarczonego w zestawie z nim (dla modeli z wymienną optyką).

Upraszczając, parametr ten można opisać jako zdolność soczewki do przepuszczania światła - innymi słowy, o ile strumień świetlny słabnie przechodząc przez optykę. Uważa się, że na charakterystykę przepuszczania światła wpływają dwa główne wskaźniki: średnica otworu względnego obiektywu i jego ogniskowa. Wartość przysłony to stosunek pierwszego wskaźnika do drugiego; w tym przypadku średnica czynnego otworu jest traktowana jako jednostka i generalnie jest pomijana podczas oznaczania, w efekcie taki zapis wygląda np. tak: f/2.0. Odpowiednio, im większa liczba po znaku ułamka, tym niższa wartość przysłony, tym mniej światła przepuszcza soczewka.

Obiektywy o zmiennej ogniskowej (obiektywy zmiennoogniskowe) z reguły mają różne wartości przysłony dla różnych ogniskowych. Dla takiej optyki w specyfikacji wskazywane są dwie wartości tego parametru, dla minimalnej i maksymalnej ogniskowej, np. f/2,8-4,5. Są też obiektywy zmiennoogniskowe, które zachowują stałą przysłonę w całym zakresie ogniskowych, ale są znacznie droższe niż analogi ze zmienną przysłoną.

Wysoka przepuszczalność światła obiektywu jest ważna, jeśli aparat ma być używany do nagrywania i fotografowania w warunkach słabego oświetlenia lub do nagrywania szybko poruszających się obiektów: optyka o wysokiej liczbie przesłony umożliwia fotografowanie przy niskiej czułości matrycy (c...o zmniejsza prawdopodobieństwo wystąpienia szumów) i przy niskich czasach otwarcia migawki (przy których poruszające się obiekty są mniej rozmyte). Również parametr ten określa głębię ostrości obrazowanej przestrzeni: im wyższa wartość przysłony, tym płytsza głębia ostrości. Dlatego do nagrywania z artystycznym rozmyciem tła („bokeh”) zaleca się używanie obiektywów o dużej przysłonie.

Ogniskowa obiektywu aparatu.

Ogniskowa to odległość między matrycą aparatu a optycznym środkiem obiektywu, ogniskowanym do nieskończoności, przy którym na matrycy uzyskuje się wyraźny i ostry obraz. W przypadku modeli z wymiennymi obiektywami (aparatów bezlusterkowych i MILC, patrz „Rodzaj aparatu”), parametr ten jest wskazywany, jeśli aparat jest wyposażony w obiektyw (wyposazenie "kit"); przypomnijmy sobie, że na własne życzenie w takim aparacie można zainstalować optykę o innych cechach.

Im dłuższa ogniskowa, tym mniejszy kąt widzenia obiektywu, tym większy stopień przybliżenia i większe obiekty widoczne w kadrze. Dlatego parametr ten jest jednym z kluczowych dla każdego obiektywu i w dużej mierze determinuje jego zastosowanie (konkretne przykłady podano poniżej).

We współczesnych aparatach cyfrowych najczęściej używane są obiektywy o zmiennej ogniskowej: takie obiektywy są w stanie zwiększać i zmniejszać obraz (więcej szczegółów w „Zoom optyczny”). W przypadku lustrzanek cyfrowych i MILC produkowane są specjalistyczne optyki o stałej ogniskowej (obiektywy stałoogniskowe). Ale w cyfrowych kompaktach te obiektywy są stosowane niezwykle rzadko, zwykle taki obiektyw jest oznaką high-endowego modelu o specyficznych właściwościach.

Należy pamiętać, że w specyfikacji aparatu zwykle podaje się rzeczywistą ogniskową obiektywu. A o kątach widzenia i ogólnym przeznaczeniu optyki decyduje nie tylko parametr...ten, ale także rozmiar matrycy, z którą używana jest optyka. Zależność wygląda następująco: przy tych samych kątach widzenia soczewka dla większego czujnika będzie miała większą ogniskową niż soczewka dla małego czujnika. W związku z tym tylko aparaty z tym samym rozmiarem matrycy można bezpośrednio porównywać ze sobą pod względem ogniskowej obiektywów. Jednak dla ułatwienia porównań w specyfikacji może być wskazywany tzw. ekwiwalent ogniskowej - ogniskowa w przeliczeniu na 35 mm: jest to ogniskowa, jaką miałby obiektyw dla matrycy pełnoklatkowej, przy tych samych kątach widzenia. Porównywać za pomocą tej wartości można obiektywy o dowolnej wielkości matrycy. Istnieją formuły, które pozwalają samodzielnie obliczyć ekwiwalent 35 mm, można je znaleźć w dedykowanych źródłach.

Jeśli chodzi o konkretną specjalizację, to ekwiwalent ogniskowej do 18 mm odpowiada ultraszerokokątnym obiektywom typu rybie oko. Za optykę szerokokątną uważa się „stałą” optykę z ekwiwalentem ogniskowej do 28 mm, a także obiektywy zmiennoogniskowe z minimalnym ekwiwalentem ogniskowej do 35 mm. Wskaźnik do 60 mm jest uważany za odpowiedni dla optyki „ogólnego przeznaczenia”, 50–135 mm jest uważany za optymalny do portretów, a większe ogniskowe można znaleźć w teleobiektywach. Bardziej szczegółowe informacje na temat specyfiki różnych ogniskowych można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Współczynnik powiększenia zapewniany przez aparat dzięki wykorzystaniu możliwości obiektywu (a mianowicie poprzez zmianę jego ogniskowej). W modelach z wymiennymi obiektywami (patrz „Rodzaj aparatu”) jest to wskazywane dla dostarczonego w zestawie obiektywu, jeśli jest dostępny.

Należy pamiętać, że w tym przypadku współczynnik powiększenia jest wskazywany nie w odniesieniu do obrazu widocznego gołym okiem, ale w odniesieniu do obrazu wyświetlanego przez obiektyw przy minimalnym powiększeniu. Na przykład, jeśli w specyfikacji wskazane jest powiększenie optyczne 3x, oznacza to, że przy maksymalnym powiększeniu obiekty w kadrze będą trzy razy większe niż przy minimalnym powiększeniu.

Stopień powiększenia optycznego jest bezpośrednio związany z zakresem ogniskowych (patrz powyżej). Można określić ten stopień, dzieląc maksymalną ogniskową obiektywu przez minimum, na przykład 360mm/36mm=powiększenie 10x.

Do tej pory zoom optyczny zapewnia najlepszą jakość obrazu w zbliżeniu i jest uważany za lepszy od cyfrowego (patrz poniżej). Wynika to z faktu, że przy tym formacie pracy cały obszar matrycy jest stale zaangażowany, co pozwala w pełni wykorzystać jej możliwości. Dlatego nawet wśród modeli niedrogich urządzenia bez zoomu optycznego są bardzo rzadkie.

Możliwość ręcznego ustawiania ostrości optyki aparatu. Z jednej strony, takie ogniskowanie jest trudniejsze niż ogniskowanie automatyczne, gdyż wymaga od użytkownika zbędnych działań, straty czasu i zwiększa ryzyko zrujnowania kadru lub przegapienia momentu. Z drugiej strony, funkcja ta pozwala fotografowi na samodzielne skupienie się na wybranym obiekcie, bez polegania na autofokusie (który przy całej niezawodności nowoczesnych technologii może nie działać zgodnie z oczekiwaniami).

Wśród cyfrowych aparatów kompaktowych (patrz "Rodzaj aparatu") ręczne ustawianie ostrości jest powszechnie stosowane w modelach średniej i wyższej półki, które są przeznaczone dla osób znających podstawy fotografii. W urządzeniach z wymienną optyką (lustrzanki i bezlusterkowce, patrz tamże), rodzaj ogniskowania zależy zasadniczo od specyfikacji obiektywu, a nie od samego aparatu. Ponieważ jednak obiektywów bez ręcznego ustawiania ostrości jest bardzo niewiele (częściej są to modele „tylko ręczne”, bez autofokusa), ogólnie przyjmuje się, że aparaty z wymiennymi obiektywami z definicji obsługują tę funkcję.

Metoda stabilizacji obrazu zapewniana przez aparat. Zwróć uwagę, że układy typu optycznego i z przesunięciem matrycy są czasami łączone pod pojęciem „prawdziwej” stabilizacji - ze względu na ich skuteczność. Więcej informacji znajdziesz poniżej.

Stabilizacja sama w sobie (niezależnie od zasady działania) pozwala skompensować efekt „drgania”, gdy aparat jest niestabilny - szczególnie podczas fotografowania z ręki. Jest to szczególnie ważne podczas robienia zdjęć ze znacznym powiększeniem lub długimi czasami naświetlania. Jednak w każdym przypadku funkcja ta zmniejsza ryzyko zepsucia kadru, dlatego aparaty ze stabilizacją są niezwykle powszechne. Zasady pracy mogą wyglądać następująco:

— Elektroniczna. Stabilizację zapewnia swego rodzaju „rezerwa” - obszar wzdłuż krawędzi matrycy, który początkowo nie uczestniczy w tworzeniu ostatecznego obrazu. Jeśli jednak elektronika aparatu wykryje drgania, kompensuje je, wybierając z rezerwy żądane fragmenty obrazu. Układy elektroniczne są niezwykle proste, kompaktowe, niezawodne i jednocześnie niedrogie. Jednak do ich działania trzeba przydzielić dość znaczną część matrycy - a zmniejszenie obszaru użytecznego sensora zwiększa poziom szumów i pogarsza jakość obrazu. W niektórych modelach stabilizacja elektroniczna jest włączana tylko przy niższych rozdzielczościach i nie jest dostępna przy pełnej wielkości klatki. Dlatego w czystej postaci ta opcja wyst...ępuje głównie w stosunkowo niedrogich aparatach z niewymienną optyką.

— Optyczna. Stabilizację przeprowadzaną przy przechodzeniu światła przez obiektyw zapewnia układ ruchomych soczewek i żyroskopów. W efekcie obraz trafia na matrycę już ustabilizowany, a do niego może być wykorzystany cały obszar sensora. Dlatego układy optyczne, pomimo ich złożoności i dość wysokich kosztów, są uważane za bardziej preferowane do robienia zdjęć wysokiej jakości niż elektroniczne. Osobno zauważamy, że w aparatach SLR i MILC (patrz „Rodzaj aparatu”) dostępność tej funkcji zależy od zainstalowanego obiektywu; dlatego w przypadku takich modeli stabilizacja optyczna nie jest w zasadzie wskazywana w naszym katalogu (nawet jeśli obiektyw z zestawu jest wyposażony w stabilizator).

— Z przesunięciem matrycy. Stabilizacja, realizowana poprzez przesuwanie matrycy „podążającej” za przesuniętym obrazem. Podobnie jak opisana powyżej optyczna, jest uważana za dość zaawansowaną opcję, chociaż generalnie jest nieco mniej skuteczna. Z drugiej strony, układy z przesunięciem matrycy mają poważne zalety - przede wszystkim taka stabilizacja zadziała niezależnie od specyfikacji obiektywu. W przypadku aparatów z niewymienną optyką oznacza to, że w obiektywie można obejść się bez stabilizatora optycznego i uczynić optykę prostszą, tańszą i bardziej niezawodną. W lustrzankach i aparatach MILC przesunięcie matrycy pozwala na wygodne użytkowanie nawet „niestabilizowanych” obiektywów, a przy zamontowanej „stabilizowanej” optyce oba układy współpracują ze sobą, a ich skuteczność jest bardzo wysoka. Ponadto przesunięcie matrycy jest nieco prostsze i tańsze niż tradycyjne stabilizatory optyczne.

— Optyczna i elektroniczna. Stabilizacja, łącząca obie powyższe opcje: początkowo działa na zasadzie optycznej, a gdy obiektyw nie wystarcza, podłączany jest układ elektroniczny. Zwiększa to ogólną skuteczność w porównaniu ze stabilizatorami czysto optycznymi lub czysto elektronicznymi. Z drugiej strony, wady obu opcji w takich układach są również łączone: optyka jest stosunkowo złożona i droga, a nie cała matryca jest wykorzystywana. Dlatego takie połączenie jest rzadkie, głównie w niektórych zaawansowanych cyfrowych kompaktach.

— Przesunięcie matrycy i elektroniczna. Inny rodzaj hybrydowych układów stabilizacji. Podobnie jak „optyczna + elektroniczna” poprawia ogólną skuteczność stabilizacji, ale jednocześnie łączy wady dwóch metod (są też podobne: komplikacja i wzrost kosztu aparatu plus spadek użytecznego obszaru matrycy). Dlatego ta opcja jest używana niezwykle rzadko - w pojedynczych modelach cyfrowych ultrazoomów i zaawansowanych kompaktach.

Minimalna odległość od obiektywu aparatu do fotografowanego obiektu, przy której obiektyw jest w stanie ustawić ostrość w normalnym trybie fotografowania (nie przy fotografowaniu w trybie makro, patrz „Makrofotografia, od”).

Minimalna odległość obiektywu od fotografowanego obiektu, przy której optyka aparatu jest w stanie ustawić ostrość, gdy aparat działa w trybie makro. Makrofotografia to specjalny tryb przeznaczony do uzyskiwania dużych obrazów małych obiektów; odległość do fotografowanych obiektów podczas fotografowania w trybie makro z reguły nie przekracza 10 cm. Im mniejsza minimalna odległość fotografowania w trybie makro, tym większy i bardziej szczegółowy obraz urządzenie pozwala uzyskać w tym trybie (przy pozostałych warunkach równych).

Aparat posiada napęd autofokusa typu śrubokrętowego. Funkcja ta jest dostępna tylko w modelach z wymiennymi obiektywami - lustrzankami jednoobiektywowymi i bezlusterkowcami (patrz „Rodzaj aparatu”). Jej istota polega na tym, że silnik odpowiedzialny za pracę autofokusa jest zamontowany w samym aparacie, a nie w wymiennej optyce. Dzięki temu soczewki z „śrubokrętami” są lżejsze, bardziej kompaktowe i tańsze niż optyka z wbudowanym silnikiem (klasycznym lub ultradźwiękowym). Jednak mogą one w pełni współpracować tylko z kamerami obsługującymi napęd „śrubokrętowy”.

Liczba programów scen przewidzianych w konstrukcji kamery.

Programy tematyczne to gotowe ustawienia dla niektórych najpopularniejszych scenerii, na przykład Portret, Krajobraz, Sport, Zachód słońca itp. Oprócz tych ustawień wstępnych lista ta może zawierać efekty specjalne i narzędzia kreatywne (takie jak zamiana kolorów lub rybie oko), a także tryby ekspozycji (patrz poniżej). Obecność programów scenicznych jest szczególnie przydatna dla początkujących i nieprofesjonalnych fotografów, ponieważ eliminuje potrzebę majstrowania przy każdym ustawieniu z osobna - wystarczy wybrać najbardziej odpowiedni program, a wszystkie niezbędne ustawienia zostaną ustawione automatycznie. Im więcej programów scenicznych zapewnia konstrukcja kamery, tym szersze są jej możliwości automatycznej regulacji.

Największa liczba klatek, którą aparat może wykonać „za jednym razem” podczas robienia zdjęć seryjnych w formacie JPEG.

Dane techniczne współczesnych aparatów cyfrowych są takie, że podczas robienia zdjęć seryjnych muszą one być zapisywane w specjalnym buforze, a dopiero po zakończeniu serii można je skopiować na kartę pamięci. Ten bufor ma ograniczoną pojemność, więc liczba klatek w jednej serii jest również ograniczona. Jednocześnie zauważamy, że wskaźnik ten jest zwykle wskazywany przy fotografowaniu w najwyższej możliwej rozdzielczości (patrz „Maksymalny rozmiar obrazu”); przy niższych rozdzielczościach rozmiar każdego obrazu zmniejsza się, a liczba klatek w serii może okazać się większa niż podana w specyfikacji.

JPEG, najpopularniejszy obecnie format zdjęć cyfrowych, jest mniejszy i wymaga mniejszej mocy do przetwarzania niż RAW (patrz „Nagrywanie w formacie RAW”). Dlatego w serii zdjęć JPEG z reguły dostępnych jest więcej klatek dla fotografa. Jednak w niektórych modelach, które mają dwa oddzielne bufory (dla RAW i JPEG), może być odwrotnie.

Największa liczba klatek, którą aparat może wykonać „za jednym razem” podczas robienia zdjęć seryjnych w formacie RAW (patrz „Nagrywanie w formacie RAW”).

Dane techniczne współczesnych aparatów cyfrowych są takie, że podczas robienia zdjęć seryjnych muszą one być zapisywane w specjalnym buforze, a dopiero po zakończeniu serii można je skopiować na kartę pamięci. Ten bufor ma ograniczoną pojemność, więc liczba klatek w jednej serii jest również ograniczona. Jednocześnie zauważamy, że wskaźnik ten jest zwykle wskazywany przy fotografowaniu w najwyższej możliwej rozdzielczości (patrz „Maksymalny rozmiar obrazu”); przy niższych rozdzielczościach rozmiar każdego obrazu zmniejsza się, a liczba klatek w serii może okazać się większa niż podana w specyfikacji.

Obrazy w formacie RAW zajmują więcej miejsca i wymagają większej mocy do przetwarzania niż „gotowe” pliki JPEG. Dlatego liczba klatek w serii tego formatu jest zwykle mniejsza niż w przypadku formatu JPEG. Są jednak wyjątki - zazwyczaj są to aparaty, które mają dwa osobne bufory (dla RAW i JPEG).

Największa liczba klatek, którą aparat może wykonać „za jednym razem” podczas robienia zdjęć seryjnych w trybie, gdy ta sama klatka jest jednocześnie zapisywana w formatach JPEG i RAW (patrz „Nagrywanie w formacie RAW”).

Dane techniczne współczesnych aparatów cyfrowych są takie, że podczas robienia zdjęć seryjnych muszą one być zapisywane w specjalnym buforze, a dopiero po zakończeniu serii można je skopiować na kartę pamięci. Bufor ten ma ograniczoną pojemność, więc liczba klatek w jednej serii jest również ograniczona. Jednocześnie zauważamy, że wskaźnik ten jest zwykle wskazywany przy fotografowaniu w najwyższej możliwej rozdzielczości (patrz „Maksymalny rozmiar obrazu”); przy niższych rozdzielczościach rozmiar każdego obrazu zmniejsza się, a liczba klatek w serii może okazać się większa niż podana w specyfikacji.

Jednoczesne zapisywanie w JPEG i RAW wymaga dużej ilości zasobów, a sam materiał zajmuje dużo miejsca. Dlatego sama możliwość takiego fotografowania jest dostępna głównie w aparatach klasy premium, a liczba klatek w serii JPEG RAW jest zwykle mniejsza (w najlepszym razie taka sama) niż w którymkolwiek z tych formatów osobno.

Aparat obsługuje funkcję HDR.

HDR oznacza High Dynamic Range. Głównym zastosowaniem tej technologii jest fotografowanie scen ze znacznymi zmianami oświetlenia, gdy w kadrze występują bardzo jasne i bardzo ciemne obszary. Specyfika współczesnej fotografii cyfrowej polega na tym, że w zwykłym trybie fotografowania można poprawnie przetworzyć tylko raczej wąski zakres jasności; w rezultacie przy dużej różnicy w oświetleniu obraz jest albo zbyt ciemny, albo prześwietlony. HDR pozwala uniknąć tego zjawiska: w tym trybie aparat robi kilka zdjęć z różnymi ustawieniami ekspozycji, a następnie zszywa je ze sobą w taki sposób, aby zmniejszyć jasność w jasnych miejscach, a zwiększyć — w ciemnych. Pozwala to na fotografowanie np. krajobrazów na tle jasnego nieba o zachodzie słońca, wnętrz słabo oświetlonych budynków z jasnymi oknami itp. Ponadto HDR może być również wykorzystany jako technika artystyczna - aby nadać zdjęciu niezwykłą gamę kolorów.

Zwróć uwagę, że ten efekt można również osiągnąć za pomocą przetwarzania końcowego w edytorze graficznym; jednak korzystanie z aparatu jest znacznie wygodniejsze.

Aparat posiada dwa pokrętła sterujące w konstrukcji.

Ta cecha konstrukcyjna ułatwia sterowanie aparatem i zmianę ustawień „w locie”: za dodatkowe parametry pracy odpowiada drugie pokrętło, a jego obrócenie do żądanej pozycji jest łatwiejsze i szybsze niż „przekopywanie” się przez pozycje menu ekranu. Taka możliwość występuje głównie w aparatach półprofesjonalnych i profesjonalnych, które zakładają częste korzystanie z ręcznego trybu fotografowania.

Obecność w aparacie funkcji pomiaru balansu bieli i odpowiedniej regulacji parametrów fotografowania.

Balans bieli opisuje, jak ten sam kolor jest postrzegany przez matrycę aparatu w zależności od warunków oświetleniowych: na przykład przy lampie fluorescencyjnej kolory będą miały chłodniejsze odcienie niż w świetle słonecznym itp. Oko ludzkie jest w stanie automatycznie dostosowywać się do zmian oświetlenia, ale matryce cyfrowe nie mają takiej zdolności. Dlatego aparaty muszą korzystać z pomiaru balansu bieli - w przeciwnym razie przy różnych charakterystykach oświetlenia ten sam obiekt pojawi się na zdjęciach w różnych odcieniach koloru. Korekta balansu bieli może odbywać się automatycznie, zgodnie z presetami, a w zaawansowanych aparatach - całkowicie ręcznie.

Możliwość ręcznej (lub automatycznej, według zadanych parametrów) zmiany parametrów ekspozycji podczas fotografowania, czyli ilości światła wpadającego do matrycy. Stosuje się wtedy, gdy automatycznie dobrane parametry ekspozycji nie dają zadowalającego wyniku - na przykład w trudnych warunkach, kiedy oświetlenie głównego obiektu i tła są bardzo różne. Możliwości kompensacji ekspozycji aparatu są rejestrowane w formacie „± x EV, w odstępach EV”, na przykład „± 3 EV, w odstępach co 1/2 EV”. Pierwsza cyfra wskazuje maksymalną wartość, o jaką można zmienić ekspozycję w stosunku do pierwotnej wartości podczas korekty; drugi to krok (skok), w którym następuje zmiana. EV to specyficzna jednostka miary ekspozycji; zmiana ekspozycji o 1 EV oznacza dwukrotną zmianę ilości światła padającego na czujnik. Wzrost EV oznacza wzrost ilości światła z powodu otwarcia przysłony lub wolniejszego czasu otwarcia migawki, a zmniejszenie - odwrotnie. Wszystkie współczesne aparaty z funkcją kompensacji ekspozycji potrafią to robić „w obu kierunkach”.

Bracketingiem nazywa się fotografowanie serii klatek, w którym w każdej następnej klatce parametry fotografowania (ekspozycja, balans bieli, ostrość itp.) zmieniają się o określoną wartość. Pozwala to na przykład wybrać najbardziej udany obraz z kilku opcji lub określić efekt zmiany ustawień w tym lub innym kierunku. Funkcja autobracketingu umożliwia automatyczne wykonywanie takich zdjęć. Należy pamiętać, że zestaw parametrów zmienianych w procesie może się różnić w różnych modelach aparatów. Na przykład niektóre urządzenia mogą zmieniać tylko ekspozycję, inne - ekspozycję i/lub balans bieli itp.

Tryby ekspozycji obsługiwane przez aparat cyfrowy. Ekspozycja to ilość światła działająca na matrycę aparatu podczas fotografowania pojedynczej klatki. Decydują o tym dwa główne parametry - czas otwarcia migawki i przysłona: zwiększenie czasu otwarcia migawki lub otwarcie przysłony prowadzi do zwiększenia ekspozycji i odwrotnie. Istnieją cztery główne tryby kontroli tych parametrów:

- Automatyczny. Zarówno czas otwarcia migawki, jak i przysłona są wybierane przez aparat samodzielnie, na podstawie automatycznej oceny specyfiki fotografowanej sceny. Ten tryb jest bardzo wygodny, ponieważ oszczędza użytkownikowi manipulowania ustawieniami i pozwala nawet osobom, które nie mają doświadczenia w robieniu zdjęć, na pracę z aparatem. Jednocześnie automatyczna ekspozycja nie pozwala na zastosowanie wielu technik artystycznych i może zawieść w niestandardowych warunkach fotografowania; a nawet w stosunkowo prostych sytuacjach ustawienia wybrane przez system nie zawsze są optymalne.

- Priorytet migawki. Tryb zakładający ręczną ekspozycję. Przysłona jest ustawiana automatycznie przez aparat. Taki schemat pracy przydaje się w sytuacjach, w których trzeba jasno określić czas otwarcia migawki: na przykład podczas fotografowania dynamicznych scen czas otwarcia migawki powinien być minimalny, a podczas fotografowania artystycznego z rozmytym ruchem wręcz przeciwnie, długi.

- Priorytet przysłony. Tryb zakładający ręczne ustawianie przysłony; czas otwarcia migaw...ki jest określany przez aparat automatycznie. Głębia ostrości zależy od liczby przysłony: fotografowanie z artystycznym rozmyciem tła („bokeh”) odbywa się z maksymalnie otwartymi lamelkami, ale zmniejszenie otwarcia przysłony zmniejsza stopień rozmycia i zwiększa głębię ostrości. W konsekwencji ten tryb jest przydatny, gdy kluczowa jest prawidłowa głębia ostrości.

- Tryb ręczny. Możliwość niezależnego ustawienia dowolnych wartości czasu otwarcia migawki i przysłony. Z jednej strony, wymaga to od fotografa poważnej wiedzy i umiejętności, ponieważ istnieje duże ryzyko zepsucia kadru bez obliczania parametrów ekspozycji. Z drugiej strony, regulacja ręczna daje pełną swobodę i możliwości niedostępne w innych trybach (w szczególności pozwala na celowe „niedoświetlenie” i „prześwietlenie” obrazu).

Pomiar ekspozycji to określanie ilości światła wymaganej przez aparat, aby uzyskać obraz o wysokiej jakości. Na podstawie tej procedury aparat automatycznie oblicza wymagany czas otwarcia migawki i liczbę przysłony. Pomiar ekspozycji we współczesnych aparatach można przeprowadzić przy użyciu różnych systemów:

- Punktowy. Dzięki temu pomiarowi urządzenie określa oświetlenie jednego małego punktu w kadrze i na jego podstawie mierzy ekspozycję. Najczęściej pomiar odbywa się na środku kadru, chociaż czasami można określić inną lokalizację. Pomiar punktowy jest przydatny, jeśli kadr obejmuje obiekty o bardzo różnej jasności: wybierając punkt pomiaru bezpośrednio na fotografowanym obiekcie, można uzyskać wysokiej jakości obraz niezależnie od obecności, na przykład, jasnych źródeł światła w pobliżu.

- Centralnie ważony. W tym systemie do obliczenia ekspozycji wykorzystuje się informację o całkowitym oświetleniu całego obrazu, jednak większą uwagę zwraca się na jego środkową część (gdzie często znajduje się główny obiekt fotografowania).

- Matrycowy (ewaluacyjny). Najbardziej zaawansowany system pomiarowy: oświetlenie mierzone jest w kilku stałych punktach kadru naraz (przy czym im wyższy poziom aparatu, tym więcej takich punktów), po czym na podstawie uzyskanych danych urządzenie „wyciąga wniosek” o docelowym temacie kadru i dobiera dla niego optymalną ekspozycję - na przykład, jeśli w środku kadru znajduje się nieco ciemniejszy obiekt na ogólnie jas...nym tle, aparat dostosuje się do wykonywania zdjęć portretowych.

Maksymalna rozdzielczość i liczba klatek na sekundę wideo rejestrowanego przez aparat w standardzie Full HD (1080p).

Tradycyjna rozdzielczość Full HD w tym przypadku to 1920x1080; inne opcje są bardziej szczegółowe i praktycznie nie występują we współczesnych aparatach. Jeśli chodzi o liczbę klatek na sekundę, warto przede wszystkim zauważyć, że zwykłe (nie w zwolnionym tempie) wideo jest kręcone z prędkością do 60 kl./s i w tym przypadku im wyższa liczba klatek, tym płynniejsze będzie wideo, tym mniej zauważalne szarpnięcia podczas poruszania się w kadrze. Jeśli liczba klatek na sekundę wynosi 100 kl./s lub więcej, zwykle oznacza to, że aparat ma tryb wideo w zwolnionym tempie.

Maksymalna rozdzielczość i liczba klatek na sekundę wideo rejestrowanego przez aparat w standardzie Ultra HD (4K).

Do UHD 4K odnoszą się rozdzielczości z rozmiarem klatki około 4000 px w poziomie. W szczególności w przypadku aparatów do nagrywania wideo najczęściej używane są rozdzielczości 3840x2160 i 4096x2160. Jeśli chodzi o liczbę klatek na sekundę, warto przede wszystkim zauważyć, że zwykłe (nie w zwolnionym tempie) wideo jest kręcone z prędkością do 60 kl./s i w tym przypadku im wyższa liczba klatek, tym płynniejsze będzie wideo, tym mniej zauważalne szarpnięcia podczas poruszania się w kadrze. Jeśli liczba klatek na sekundę wynosi 100 kl./s lub więcej, zwykle oznacza to, że aparat ma tryb wideo w zwolnionym tempie.

Maksymalna rozdzielczość i liczba klatek na sekundę wideo rejestrowanego przez aparat w standardzie wyższym niż 4K.

Na koniec 2020 roku sytuacja z nagrywaniem takiego wideo za pomocą aparatów przedstawia się następująco. Najczęściej mówimy o pracy w formacie 6K, w rozdzielczości 5952x3988 lub 7680x4320, a liczba klatek na sekundę podczas kręcenia nie przekracza 30 kl./s, a w wielu modelach nawet 24 kl./s. Taka prędkość nagrywania jest bardzo niska jak na współczesne standardy, ale osiągnięcie wyższej liczby klatek na sekundę jest technicznie trudne - przy takich rozdzielczościach wymagałoby to bardzo mocnego i przesadnie kosztownego wypełnienia sprzętowego. Nawet przy tej prędkości aparaty z obsługą 6K są dość drogie, więc na rynku jest ich niewiele. Z drugiej strony, ta rozdzielczość zapewnia niezwykle wysoki poziom szczegółowości.

Liczba i/lub rodzaje programów tematycznych do nagrywania wideo przewidzianych w konstrukcji aparatu.

Programy tematyczne to zestaw presetów przeznaczonych do różnych sytuacji nagrywania - na przykład w świetle słonecznym, w pochmurny dzień, w zaciemnionym pomieszczeniu itp. Ta lista może również zawierać inne określone tryby - na przykład narzędzia kreatywne. W każdym razie obecność programów tematycznych ułatwia wybór parametrów nagrywania wideo, co jest bardzo przydatne dla początkujących użytkowników.

Formaty plików, w których aparat może nagrywać wideo. Biorąc pod uwagę, że nagrywany materiał przeznaczony jest do oglądania na zewnętrznym ekranie, warto upewnić się, że urządzenie odtwarzające (odtwarzacz DVD, centrum multimedialne itp.) jest w stanie pracować z odpowiednimi formatami. Jednocześnie wiele modeli aparatów może pełnić rolę odtwarzacza, podłączając się do telewizora przez wyjście audio/wideo lub HDMI (patrz odpowiednie punkty). A jeśli materiały wideo mają być oglądane na komputerze, nie należy w ogóle zwracać szczególnej uwagi na parametr ten: problemy z niekompatybilnością formatu w takich przypadkach pojawiają się rzadko i zwykle rozwiązuje się je instalując odpowiedni kodek.

Możliwość podświetlenie filmowanej sceny, gdy aparat jest w trybie nagrywania wideo. Funkcja ta może być niezbędna podczas fotografowania w warunkach słabego oświetlenia: eliminuje konieczność stosowania dodatkowych źródeł światła, ponadto własne oświetlenie jest zawsze skierowane w to samo miejsce, co obiektyw.

Do podświetlenie jest zwykle używana wbudowana lampa błyskowa (patrz poniżej), jednak obecność lampy błyskowej nie oznacza, że można jej używać w tym trybie. Dlatego jeśli funkcja podświetlenie jest dla Ciebie ważna, warto wybierać spośród modeli, w których jest bezpośrednio zadeklarowana.

Możliwość ręcznego ustawiania ostrości aparatu podczas nagrywania wideo.

Funkcja ta jest zwykle dostępna w aparatach obsługujących ręczne ustawianie ostrości w trybie fotograficznym (patrz „Ręczne ustawianie ostrości”); jednak nie wszystkie takie modele umożliwiają ręczne ustawianie ostrości podczas nagrywania wideo, dlatego funkcja ta jest opisana osobno. Podobnie jak w przypadku fotografowania, ręczne ustawianie ostrości pozwala użytkownikowi samodzielnie wybrać obiekt, na który ma ustawić ostrość, bez polegania na automatyce (która często nie działa zgodnie z oczekiwaniami). Może to być przydatne nie tylko do zapewnienia ogólnej jakości materiału, ale także do wykorzystania oryginalnych technik twórczych.

Ograniczenia długości nagrywanego wideo, przewidziane w konstrukcji aparatu. W niektórych modelach czas nagrywania jest ograniczony czasowo (np. 30 minut) - więc aby nagrać dłuższe wideo, trzeba będzie je podzielić na osobne klipy. W innych czas trwania zależy tylko od ilości wolnej pamięci - można nagrywać, o ile jest wystarczająco dużo miejsca. Istnieje również kombinacja tych opcji; w takich modelach nagrywanie wideo zatrzymuje się, gdy tylko zostanie osiągnięty jeden z dwóch limitów.

— USB C. Uniwersalny interfejs USB wykorzystujący złącze typu C. Same w sobie porty USB (wszystkich typów) służą głównie do podłączania aparatu do komputera w celu kopiowania materiału, zarządzania ustawieniami, aktualizowania oprogramowania układowego itp. Złącze typu C jest porównywalne rozmiarem z wcześniejszymi miniUSB i microUSB, ale ma dwustronną konstrukcję, która umożliwia włożenie wtyczki z dowolnej strony. Dodatkowo USB C często korzysta ze standardu USB 3.1, co pozwala na osiągnięcie prędkości połączenia do 10 Gb/s - funkcja przydatna przy kopiowaniu dużych ilości treści.

— HDMI. Zintegrowany interfejs cyfrowy, który umożliwia przesyłanie wideo (w tym o wysokiej rozdzielczości) i dźwięku (nawet wielokanałowego) jednym kablem. Obecność takiego portu umożliwia wykorzystanie aparatu jako odtwarzacza: można go bezpośrednio podłączyć do telewizora, monitora, projektora itp. i przeglądać materiał na dużym ekranie. Jednocześnie możliwości nadawcze mogą obejmować nie tylko odtwarzanie wideo, ale także demonstrację zrobionych zdjęć w formie pokazu slajdów. Wejścia HDMI można znaleźć w większości współczesnych urządzeń wideo, a połączenie zwykle nie stanowi problemu.
Obecnie na rynku dostępnych jest kilka wersji interfejsu HDMI:

• v 1.4. Najstarsza z aktualnych wersji, wydana w 2009 roku. Niemniej jednak obsługuje wideo 3D, jest w stanie pracować z rozdzielczościami do 4096x2160 przy prędkości 24 kl./s, a w rozdzielczośc...i Full HD szybkość klatek może sięgać 120 kl./s. Oprócz oryginalnej wersji 1.4, są też ulepszone modyfikacje - v.1.4a i v.1.4b; są podobne w swoich głównych cechach, w obu przypadkach ulepszenia dotyczyły głównie pracy z treścią 3D.
• v 2.0 Znacząca aktualizacja HDMI wprowadzona w 2013 roku. W tej wersji maksymalna liczba klatek na sekundę w 4K wzrosła do 60 kl./s, także z nowości możemy wspomnieć o wsparciu dla ultrapanoramicznego formatu 21:9. W aktualizacji v.2.0a do możliwości interfejsu dodano obsługę HDR, w v.2.0b funkcja ta została ulepszona i rozszerzona.
• v 2.1. Pomimo podobieństwa nazwy do v.2.0, ta wersja, wydana w 2017 roku, była aktualizacją na bardzo dużą skalę. W szczególności została dodana obsługa 8K, a nawet 10K przy prędkościach do 120 kl./s, a także zostały rozszerzone możliwości pracy z HDR. Do tej wersji został wydany zastrzeżony kabel - HDMI Ultra High Speed, wszystkie możliwości v.2.1 są dostępne tylko przy użyciu kabli tego standardu, chociaż podstawowe funkcje mogą być używane z prostszymi przewodami.

— Wyjście słuchawkowe. Wyjście słuchawkowe umożliwia podłączenie słuchawek do aparatu. Z reguły jest to zwykłe złącze mini Jack 3.5 mm. Obecność takiego złącza zapewnia możliwość monitorowania dźwięku podczas nagrywania wideo w czasie rzeczywistym. Jest to szczególnie ważne przy nagrywaniu wywiadów, vlogów i innych audycji.

— Wejście mikrofonowe. Specjalistyczne wejście do podłączenia zewnętrznego mikrofonu do aparatu. Mikrofony zewnętrzne są znacznie lepsze od wbudowanych mikrofonów pod względem jakości dźwięku. Po pierwsze, nie są tak wrażliwe na „własne” dźwięki aparatu - od przycisków, pokręteł sterujących, silników ostrości itp. (a jeśli mikrofon korzysta z długiego kabla i nie jest przymocowany do korpusu, te dźwięki w ogóle nie będą słyszalne). Po drugie, same mikrofony zewnętrzne mają bardziej zaawansowane funkcje. Z drugiej strony, ich użycie jest uzasadnione głównie do profesjonalnego nagrywania wideo; dlatego obecność wejścia mikrofonowego z reguły odpowiada zaawansowanym możliwościom nagrywania wideo.

Tryby pracy autofokusa przewidziane w konstrukcji aparatu.

- Jedno zdjęcie. Główny tryb autofokusa znajduje się we wszystkich współczesnych aparatach i jest najczęściej używany. Przeznaczony do fotografowania nieruchomych obiektów.

- Śledzenie. Ten tryb służy do fotografowania poruszających się obiektów, których odległość stale się zmienia: aparat stale monitoruje położenie obiektu, stale dostosowując optykę, aby na nim była ustawiona ostrość. Zwykle znajduje się w aparatach klasy średniej i wyższej.

- Tryb AI. Swoista kombinacja dwóch poprzednich trybów, jest używana, gdy nieruchomy obiekt może zacząć się poruszać w dowolnym momencie. Jeśli scena jest statyczna, autofokus działa w trybie pojedynczego kadru, ale jeśli obiekt, na którym ustawiono ostrość, zacznie się poruszać, urządzenie przełącza się w tryb śledzenia autofokusa. Tryb AI umożliwia niemal natychmiastowe ustawienie optymalnych ustawień autofokusa, co jest szczególnie przydatne przy fotografowaniu reportażowym. Początkowo znajdował się w drogich modelach, jednak dzięki rozwojowi technologii dziś może być stosowany nawet w niedrogich kompaktach (patrz „Rodzaj aparatu”).

- Twarz. Tryb autofokusa wykorzystujący system rozpoznawania twarzy i precyzyjnie kierujący na nią ostrość. Funkcja ta przydaje się przede wszystkim do fotografowania osób z dużej odległości od aparatu, gdy rozmiar twarzy jest znacznie mniejszy niż rozmiar kadru - na przykład do zdjęć grupowych.

...- Uśmiech. Dalszy rozwój opisanego powyżej trybu AF Twarz, w którym, jak sama nazwa wskazuje, system reaguje nie tylko na twarz, ale i na uśmiech. Ten tryb można połączyć z funkcją automatycznego przechwytywania uśmiechu.

- Zwierzę w kadrze. Tryb przeznaczony przede wszystkim do fotografowania zwierząt, których usiedzenie w kadrze może być trudne (a często niemożliwe). Zwykle jest to odmiana opisanego powyżej śledzenia AF, konkretne cechy pracy mogą się różnić w zależności od modelu aparatu.

Ta lista nie jest wyczerpująca; w konstrukcji współczesnych aparatów mogą być przewidziane inne specyficzne tryby autofokusa.

Liczba punktów ostrości, przewidziana w konstrukcji aparatu.

Punkt ostrości to punkt (a dokładniej mały obszar) w kadrze, z którego system autofocusa odczytuje dane do ustawienia ostrości. Najprostsze systemy działają z jednym punktem, ale ich możliwości są bardzo ograniczone i tej opcji praktycznie nie ma dzisiaj. Współczesne aparaty cyfrowe mają co najmniej trzy czujniki ostrości, a w najbardziej zaawansowanych modelach wskaźnik ten może sięgać kilkudziesięciu.

Im więcej czujników autofocusa ma aparat, tym bardziej zaawansowane będą jego możliwości autofocusa, tym bardziej specyficznych technik pozwala używać. Jednocześnie wybór używanych punktów może odbywać się zarówno automatycznie, jednocześnie z wyborem programu tematycznego, jak i ręcznie (jednak ta druga opcja jest bardziej typowa dla profesjonalnych kamer). Ponadto obfitość punktów ostrości ma pozytywny wpływ na jakość śledzenia autofocusa (patrz „Tryby autofocusa”).

Ogólnie rzecz biorąc, więcej czujników ostrości jest zwykle uważanych za oznakę bardziej zaawansowanego aparatu; jednak różnice w jakości stają się naprawdę zauważalne tylko wtedy, gdy różnica w liczbie punktów jest znacząca - na przykład przy porównaniu modeli z 9 i 39 punktami. Wiele zależy również od położenia punktów w kadrze - uważa się, że czujniki rozrzucone na dużym obszarze działają lepiej niż gęsto rozmieszczone w centrum kadru, nawet jeśli ich liczba jest taka sama.

Obecność funkcji dotykowego ustawiania ostrości w konstrukcji aparatu.

Takie ustawianie ostrości działa spójnie z ekranem dotykowym (patrz poniżej). Daje to fotografowi możliwość samodzielnego wyboru punktu ustawiania ostrości w fotografowanym kadrze: w tym celu wystarczy dotknąć tego punktu na obrazie wyświetlanym na ekranie. Dotykowe ustawianie ostrości jest niezwykle proste i intuicyjne, a przez to bardzo wygodne, szczególnie dla początkujących i nieprofesjonalnych użytkowników.

Obecność w konstrukcji aparatu funkcji regulacji front/back fokusa.

„Front/back focus” (lub po prostu „cofnięte ostrzenie”) odnosi się do zjawiska, w którym system autofocusa źle działa i „gubi” żądany obiekt - mimo że był on wyraźnie widoczny w wizjerze lub na ekranie. Zjawisko to występuje z powodu niedopasowania systemu wizjera i systemu fotografowania; może to bardzo zepsuć zdjęcie, szczególnie podczas pracy z małą głębią ostrości. Front/back focus występuje przede wszystkim w aparatach z wymiennymi obiektywami (patrz „Rodzaj aparatu”), ponieważ obiektywy (nawet te „natywne”, nie wspominając o produktach innych firm) mogą być początkowo źle skonfigurowane. Regulacja front/back focusa pozwala dostosować parametry takiej optyki za pomocą samego aparatu i obejść się bez wymiany obiektywu.

Obecność funkcji wzmocnienia konturów w konstrukcji aparatu.

Funkcja ta ma zastosowanie do ręcznego ustawiania ostrości i jest dostępna tylko w przypadku wizjerów elektronicznych lub elektrooptycznych, a także w trybie Live View (patrz poniżej). Polega na podświetleniu kolorem konturów obiektów, które w danej chwili są ogniskowane. Pozwala to fotografowi łatwo określić położenie i granice ogniskowanego obszaru, co znacznie upraszcza ręczne ustawianie ostrości.

Rodzaj wizjera zapewnionego w konstrukcji aparatu.

Wizjer to okular, w którym fotograf może zobaczyć fotografowany obraz, a w niektórych przypadkach także dodatkowe informacje (położenie czujników autofokusa, indywidualne parametry fotografowania itp.). Niezależnie od typu, wizjery są wygodne, ponieważ pozwalają wyraźnie zobaczyć fotografowany obraz nawet w jasnym świetle otoczenia (w którym wyświetlacze mogą „oślepnąć”). Ich wady to konieczność zbliżania aparatu do twarzy, a także niedogodności podczas pracy z okularami (choć częściowo kompensuje to korekcja dioptrii w samym wizjerze). Rodzaje wizjerów mogą być następujące:

- Elektroniczny. Taki wizjer to układ soczewek z umieszczonym za nimi niewielkim ekranem. Jest szeroko stosowany w zaawansowanych aparatach z niewymienną optyką (patrz „Rodzaj aparatu”), może być stosowany w aparatach MILC, a stosunkowo niedawno pojawiły się pełnowartościowe „lustrzanki cyfrowe” (w szczególności wykonane przy użyciu tzw. technologii z półprzezroczystym lustrem”) wyposażone w elektroniczne wizjery. Zaletą takiego wizjera jest to, że oprócz samego obrazu można na nim wyświetlić dużą ilość informacji serwisowych (np. o parametrach fotografowania); główną wadą jest konieczność zasilania z baterii (choć pobór mocy takiego układu jest nadal dużo niższy niż w przypadku wyświetlacza zewnętrznego).

- Optyczny. W tym przypadku wizjer optyczny to niezale...żny układ z własnym okularem i obiektywem, wbudowany w korpus aparatu i skierowany równolegle do osi optycznej obiektywu (układy lustrzane i pryzmatyczne są opisane w osobnych kategoriach). Taki układ może być umieszczony bezpośrednio nad soczewką lub w rogu korpusu. Zaletami wizjerów optycznych jest prostota, niski koszt i zwartość ze względu na brak w konstrukcji skomplikowanego systemu luster czy pryzmatów. Ten wizjer może być używany w dowolnych aparatach innych niż lustrzanki (klasycznych cyfrowych lub MILC). Główną wadą tego wariantu jest rozbieżność między położeniem obiektywu a głównym obiektywem aparatu (tzw. efekt paralaksy); w większości przypadków nie stwarza to uciążliwości, ale podczas fotografowania z bliskiej odległości trzeba brać korektę (choć zdarzają się modele aparatów z wizjerami, które automatycznie wprowadzają korektę).

- Optyczny i elektroniczny. Specyficzny rodzaj wizjera, który łączy w sobie elementy obu układów opisanych powyżej. Z reguły takie konstrukcje opierają się na wizjerze optycznym, który daje możliwość rzutowania różnych informacji serwisowych na widzialny obraz. W niektórych modelach układ można też przełączyć na tryb w pełni elektroniczny, blokując dostęp światła przez optykę i obserwując jedynie obraz na ekranie przez wizjer.

- Optyczny (lustrzany). Jak sama nazwa wskazuje, konstrukcja tego wizjera oparta jest na układzie lustrzanym. Dzięki temu układowi rzeczywisty obraz postrzegany przez obiektyw aparatu jest podawany do okularu wizjera (innymi słowy, fotograf w rzeczywistości patrzy bezpośrednio przez obiektyw). Wizjery lustrzane są używane wyłącznie w aparatach odpowiedniego typu (patrz wyżej). Ich zaletą jest brak efektu paralaksy oraz możliwość natychmiastowej oceny szeregu parametrów fotografowania, takich jak głębia ostrości, efekt zainstalowanych filtrów światła itp. Główną wadą wizjerów lustrzanych jest konieczność podnoszenia lustra podczas fotografowania. To komplikuje i zwiększa koszt konstrukcji, czyni ją mniej niezawodną, a działanie mechanizmu podnoszącego lustro może powodować wibracje i efekt „kołysania”.

- Optyczny (pryzmat pentagonalny). W rzeczywistości jest to rodzaj lustrzanego wizjera (patrz wyżej), w którym rolę części luster przypisano pryzmatowi pentagonalnemu - szklanej konstrukcji o specjalnym kształcie. Działanie pryzmatu pentagonalnego opiera się na działaniu tzw. pełnej refleksji wewnętrznej; uważa się, że w ten sposób można uzyskać jaśniejszy i wyraźniejszy obraz niż przy użyciu klasycznych luster. Pozostałe zalety i wady są identyczne z konwencjonalnymi wizjerami lustrzanymi (patrz wyżej). Pryzmat pentagonalny jest szeroko stosowany w lustrzankach jednoobiektywowych.

- Brak. Całkowity brak wizjera w konstrukcji aparatu; do obserwacji w takich modelach używany jest wyświetlacz. Funkcja ta jest typowa głównie dla cyfrowych kompaktów (patrz „Rodzaj aparatu”). Po pierwsze, wymiary korpusu takich modeli często nie pozwalają na zastosowanie wizjera w konstrukcji; po drugie, specyfika użytkowania takich aparatów jest zwykle taka, że wyświetlacz im w zupełności wystarcza, a czasem jest nawet preferowany - np. przy fotografowaniu z niestandardowej pozycji (nad głową, na wyciągniętym ramieniu itp.).

Parametr ten można po prostu opisać jako stopień powiększenia zapewniany przez wizjer w stosunku do tego, jak obraz jest widziany gołym okiem. Osobliwością współczesnych wizjerów jest to, że większość z nich ma wartość mnożnika ogniskowej mniejszą niż 1 - to znaczy nieco zmniejsza widoczny obraz.

Generalnie im większy parametr ten, tym większe obiekty wyglądają w wizjerze i tym łatwiej jest przez niego ustawić ostrość.

Procentowy stosunek między częścią obrazu, którą fotograf widzi w wizjerze (patrz powyżej), a obrazem faktycznie uchwyconym przez aparat podczas fotografowania. Najczęściej jest wskazywany jako procent szerokości i wysokości kadru, a nie powierzchni.

Współczesne aparaty cyfrowe dość często mają wizjery o pokryciu kadru mniejszym niż 100% - w ten sposób w kadr dostaje się nie tylko widoczna scena, ale także przestrzeń poza jej krawędziami. Stwarza to pewne niedogodności - w szczególności może okazać się konieczne przycięcie obrazu, aby uzyskać z góry wymyśloną kompozycję. Dlatego idealną opcją jest nadal wizjer z 100% pokryciem. Jakiś czas temu takie układy występowały głównie w aparatach klasy premium, ale teraz, ze względu na redukcję kosztów i rozwój technologii, można je instalować nawet w stosunkowo niedrogich amatorskich kompaktach (patrz „Rodzaj aparatu”).

Zakres czasów otwarcia migawki, w którym aparat jest w stanie fotografować.

Czas otwarcia migawki to czas między otwarciem i zamknięciem migawki (patrz poniżej), innymi słowy, przedział czasu, uchwycony na zdjęciu. Do różnych celów, metod i warunków fotografowania optymalne będą różne czasy otwarcia migawki. Małe wartości (we współczesnych aparatach mogą sięgać tysięcznych części sekundy) są ważne przy fotografowaniu szybko poruszających się obiektów oraz przy fotografowaniu na duże odległości - w pierwszym przypadku minimalizują efekt rozmycia obrazu z ruchu obiektu, w drugim - efekt potrząsania aparatem w dłoniach. Jednak fotografowanie przy niskich czasach otwarcia migawki wymaga dobrej światłoczułości matrycy lub optyki o dużej wartości przysłony (patrz powyżej). Długie czasy otwarcia migawki (mierzone w sekundach) są przydatne w sytuacjach słabego oświetlenia, takich jak nocne ulice miast lub rozgwieżdżone niebo, a także mogą tworzyć efekt ruchu w kadrze. W związku z tym im większy zakres czasów otwarcia migawki, tym szersze możliwości aparatu w doborze optymalnego do określonych warunków wariantu.

Szybkość wykonywania zdjęć seryjnych zapewniana przez aparat przy maksymalnej rozdzielczości kadru. Przy niższych rozdzielczościach szybkość może być wyższa, ale właśnie ta wartość jest uważana za kluczową wartość.

W przypadku zdjęć seryjnych fotograf naciska przycisk, a aparat wykonuje kilka zdjęć z rzędu, zwykle w odstępach czasu w ułamkach sekundy. Takie fotografowanie jest wygodne np. przy utrwalaniu szybko poruszających się obiektów: pozwala wybrać najbardziej udany z serii kadrów, czy pokazać dynamikę ruchu z wykorzystaniem całej serii. Im wyższa szybkość, tym skuteczniejsze fotografowanie, tym więcej klatek aparat może uchwycić w danym okresie. Z drugiej strony, szybkość wymaga odpowiedniego wypełnienia i może znacząco wpłynąć na koszt.

Migawka to system, który reguluje czas naświetlania, czyli wpływ światła na matrycę (więcej szczegółów na temat czasu naświetlania, patrz wyżej). Główne typy takich systemów migawek to:

- Elektroniczna. Typ migawki odpowiedni tylko dla aparatów cyfrowych. Takie systemy nie mają ruchomych części mechanicznych; naświetlanie w nich odbywa się elektronicznie. W momencie naciśnięcia spustu, podczas „otwierania” migawki, matryca jest całkowicie wyzerowana; a po pewnym czasie (odpowiadającym czasowi naświetlania), gdy migawka jest „zamykana”, odczytuje się z niej nagromadzony ładunek. Pozwala to na robienie pełnowartościowych fotografii i pracę z różnymi czasami otwarcia migawki bez stosowania skomplikowanych projektów. Kolejną zaletą w stosunku do mechanicznych migawek opisanych poniżej jest to, że takie systemy są idealne do trybu Live View (patrz wyżej): matryca może stale przesyłać obraz na ekran, tylko czasami „przerywając się” bezpośrednio do fotografowania. Z drugiej strony, taka ciągła praca zwiększa prawdopodobieństwo nagrzewania się i dodatkowego szumu na obrazie. Aby skompensować tę wadę, stosuje się różne rozwiązania, które w większości przypadków są prawie niewidoczne; jednak w przypadku fotografowania profesjonalnego migawki elektroniczne są uważane za mniej odpowiednie niż migawki mechaniczne.

- Mechaniczna. Istnieje wiele rodzajów migawek mechanicznych, jednak we współczesnych a...paratach cyfrowych występują głównie systemy w postaci pary lamelek. Gdy migawka jest otwarta, jedna z lamelek przesuwa się, a następnie druga „łapie” ją, zamykając matrycę. Główną zaletą migawek mechanicznych jest to, że podczas ich użytkowania matryca pozostaje zamknięta i otwiera się dopiero w momencie wykonania zdjęcia na czas odpowiadający ustawionemu czasowi naświetlania (podobnie jak to się dzieje w aparatach filmowych). Dzięki temu można uniknąć nagrzewania się czujnika i związanego z tym wzrostu szumów na obrazie. Z drugiej strony, dodatkowe mechanizmy wyraźnie wpływają na wagę, wymiary, koszt i pobór mocy aparatu; podczas fotografowania szybko poruszających się obiektów mogą wystąpić zniekształcenia, a w niskich temperaturach zakłócenia, a nawet awarie. Ponadto aparaty z mechaniczną migawką są przeznaczone głównie do obsługi przez wizjer optyczny. W przypadku wizjera elektronicznego lub trybu Live View (patrz wyżej) należy albo zainstalować matrycę pomocniczą (co dodatkowo komplikuje i zwiększa koszt wykonania), albo całkowicie odsłonić lamelki i faktycznie fotografować w trybie elektronicznej migawki, co sprawia, że sama idea „mechaniki” jest bez znaczenia. W rezultacie ten typ migawki jest obecnie stosowany głównie w lustrzankach jednoobiektywowych (patrz „Rodzaj aparatu”) środkowego i górnego poziomu; w innych odmianach również występuje, jednak znacznie rzadziej.

- Elektroniczna/mechaniczna. Systemy łączące obie powyższe odmiany; a dokładniej nawet - migawki mechaniczne, uzupełnione możliwością pracy w trybie elektronicznym. Jedną z kluczowych wad systemów czysto mechanicznych jest ich słaba przydatność do ultrakrótkich naświetleń - nie jest łatwo zapewnić wymaganą prędkość ruchu lamelek, ponadto mechanizm poddawany jest w tym trybie znacznym obciążeniom. Aby wyeliminować tę wadę, stworzono systemy elektroniczno-mechaniczne. Działają w następujący sposób: przy krótkim naświetlaniu do określonej granicy stosuje się czysto mechaniczny tryb pracy, a gdy możliwości mechaniki są niewystarczające, stosuje się tryb łączony. W tym trybie lamelki migawki otwierają się na stosunkowo długi czas (dłużej niż wymagany czas otwarcia migawki), podczas gdy matryca działa elektronicznie (więcej szczegółów patrz wyżej), zapewniając wymagany czas naświetlania. Teoretycznie metoda łączona pozwala na efektywne fotografowanie przy ultraszybkich naświetleniach, jednak w praktyce jakość zdjęć jest stosunkowo niska, a migawka „hybrydowa” jest często bardziej chwytem marketingowym niż naprawdę użytecznym narzędziem.

Rozmiar wyświetlacza aparatu w calach po przekątnej. Im większy ekran, tym z reguły wygodniejszy w użyciu. W szczególności na dużym ekranie można wyświetlić większy i bardziej szczegółowy obraz; ponadto rozmiar jest ważny ze względu na łatwość obsługi ekranu dotykowego (patrz Ekran dotykowy). Z drugiej strony, wymiary wyświetlacza mają odpowiedni wpływ na wymiary urządzenia. Dlatego ekrany większe niż 3 cale są dość rzadkie we współczesnych aparatach.

Rozmiar własnego wyświetlacza aparatu w pikselach. Im wyższa rozdzielczość wyświetlacza, tym gładszy i bardziej szczegółowy obraz on wyświetla, tym mniej zauważalne poszczególne px i tym bardziej przyjemny dla oka jest cały wyświetlacz. Z drugiej strony, wyświetlacz o wysokiej rozdzielczości wpływa na koszt samego aparatu (choć dość nieznacznie).

W przeciwieństwie do reszty współczesnej elektroniki, dla aparatów parametr ten zwykle wskazuje się nie w postaci rozmiaru poziomego i pionowego, ale w postaci całkowitej liczby px na ekranie. Dzisiejsze ekrany o 230 tys. px odpowiadają poziomowi podstawowemu, 460 tys. px - przeciętnemu, ponad 900 tys. px - zaawansowanemu.

Ekran dotykowy, za pomocą którego fotograf może sterować funkcjami aparatu. Uważa się, że takie sterowanie jest najbardziej oczywiste; ponadto można go użyć do realizacji dodatkowych funkcji, które nie są dostępne dla innych typów sterowania - na przykład ogniskowania dotykowego (patrz wyżej). W przypadku modeli z systemem operacyjnym Android (patrz poniżej) ekran dotykowy jest elementem obowiązkowym. Z drugiej strony, takie ekrany są droższe niż konwencjonalne ekrany, co może odpowiednio wpłynąć na cenę aparatu.

Aparat posiada obrotowy ekran. Konkretna realizacja tej funkcji w różnych modelach może być różna: ekran można obracać wokół własnej osi, przechylać na bok (jak w kamerze wideo), przesuwać w dół z jednoczesnym pochyleniem itp. Jednak w każdym przypadku funkcja ta może znacznie ułatwić fotografowanie z trudnych pozycji, gdy trzeba trzymać aparat znacznie wyżej lub niżej niż poziom oczu - obracając w razie potrzeby wyświetlacz, można łatwo kontrolować proces fotografowania.

Aparat posiada wyświetlacz na panelu przednim. Taki wyświetlacz spełnia zwykle tę samą funkcję, co główny - wyświetla obraz, który aktualnie wpada do obiektywu. Najpopularniejszym zastosowaniem tej funkcji jest wykonywanie autoportretów (selfie): fotograf może zobaczyć siebie w momencie wykonywania zdjęcia. Istnieją jednak inne sposoby korzystania z przedniego ekranu. Na przykład niektórzy producenci wyposażają swoje aparaty w specjalne programy do robienia zdjęć dzieci: przed zwolnieniem migawki na przednim wyświetlaczu pojawia się zabawny obrazek, a fotograf jest w stanie uchwycić uśmiechnięte dziecko.

Dodatkowy ekran w konstrukcji aparatu cyfrowego.

Taki ekran z reguły znajduje się na górnym końcu korpusu obok elementów sterujących (pokręteł, przełączników itp.) i ma za zadanie wyświetlać różne informacje serwisowe - przede wszystkim aktualne parametry fotografowania. Funkcja ta jest szczególnie przydatna w przypadku lustrzanek jednoobiektywowych (patrz „Rodzaj aparatu”), których wizjery nie dostarczają dodatkowych informacji w polu widzenia: pozwala fotografowi uzyskać niezbędne informacje bez korzystania z głównego wyświetlacza i bez odrywania uwagi od elementów sterujących w górnej części aparatu. To nie tylko przyspiesza pracę, ale także oszczędza energię - dodatkowe ekrany mają zwykle najprostsze czarno-białe matryce i pobierają znacznie mniej energii niż główne.

Pojemność własnej pamięci wbudowanej aparatu, która nie zależy od nośników wymiennych. W większości współczesnych aparatów jest to około kilkudziesięciu megabajtów, co w standardowym formacie JPEG (patrz „Format plików”) pozwala również na zrobienie kilkudziesięciu zdjęć (konkretna liczba w każdym przypadku jest inna i zależy przede wszystkim od rozdzielczości fotografowania); chociaż są wyjątki. W rzeczywistości dzisiaj pamięć własna aparatu jest rzadko używana - zdjęcia są zapisywane na kartach pamięci, których pojemność jest już liczona w gigabajtach.

Obecność dwóch slotów na karty pamięci w konstrukcji aparatu. W tym przypadku sloty mogą się różnić w zależności od rodzaju użytych kart: na przykład główny slot na szybką i niezawodną kartę XQD można uzupełnić o slot na wolniejszą, lecz niedrogą kartę SD.

Tak czy inaczej, istnieją trzy główne formaty pracy z dwiema kartami w aparatach cyfrowych:

- Kopia zapasowa: informacje z karty podstawowej są kopiowane do drugiej. Dlatego jeśli jeden z nośników ulegnie awarii, dane nie zostaną utracone.
- Zapisywanie po przepełnieniu: zapisywanie na kartę pomocniczą rozpoczyna się, gdy na karcie podstawowej zabraknie miejsca. Ten tryb umożliwia zwiększenie całkowitej ilości dostępnej pamięci.
- Rozdzielenie RAW/JPEG: podczas fotografowania w dwóch formatach jednocześnie źródła RAW są zapisywane na karcie podstawowej (zwykle szybszej), a gotowe pliki JPEG zapisywane są na pomocniczej.


Konkretna funkcjonalność w różnych modelach aparatów może być różna, jednak nierzadko może występować wsparcie dla wszystkich opisanych metod pracy naraz. Z drugiej strony, dodatkowy slot wpływa na wymiary i cenę urządzenia, podczas gdy nie jest ono krytyczne przy fotografowaniu amatorskim. Dlatego funkcja ta występuje głównie w urządzeniach klasy profesjonalnej.

Rodzaj kart pamięci obsługiwanych przez aparat. Obecnie istnieje wiele rodzajów kart pamięci, różniących się zarówno rozmiarem, jak i zastosowaną technologią; nie wszystkie z nich są wzajemnie kompatybilne. Wiele formatów jest powszechnym standardem i jest używanych przez wielu producentów, ale istnieją również autorskie projekty poszczególnych producentów, które są używane tylko w ich aparatach.

Oto niektóre z bardziej popularnych formatów kart pamięci, które można znaleźć w aparatach cyfrowych:

- SD i dalsze modyfikacje - SDHC, SDXC. Niezwykle popularny format, stosowany nie tylko w większości aparatów, ale także w różnego rodzaju sprzęcie - laptopach, centrach multimedialnych itp. Wcześniejsze modyfikacje kart SD są kompatybilne z późniejszymi czytnikami kart, ale nie odwrotnie.

- microSD (microSDHC, microSDXC). Mniejsza wersja opisanych powyżej kart SD, stosowana głównie w miniaturowych aparatach.

- Memory Stick Pro (i różne jej modyfikacje). Firmowy standard Sony, występujący przede wszystkim w aparatach tej firmy. Te karty są dość szybkie i pojemne, ale drogie.

- CompactFlash. Dość stary, ale wciąż używany w sprzęcie fotograficznym standard kart pamięci. Karty te są dość duże, ale zapewniają dużą prędkość i mają pojemność do 128 GB. Znajdują się one głównie w „lustrzankach” (patrz „Rodzaj aparatu”).

- XQD. Standard będący swego rodzaju koncepcyjnym następcą CompactFlash: przewiduje duże rozmiary kart, co...jednak jest rekompensowane dużą pojemnością i szybkością działania. Występuje głównie w lustrzankach jednoobiektywowych z najwyższej półki cenowej.

— Moduł GPS. Aparat posiada wbudowany moduł nawigacji satelitarnej GPS. W aparatach cyfrowych moduł GPS służy przede wszystkim do ustawiania tzw. geotagów (geotagging) do zdjęć: dane o określonych współrzędnych geograficznych miejsca wykonania zdjęcia są zapisywane w informacjach serwisowych o każdym zdjęciu. Jednak sprawa nie ogranicza się do tego, a modele z tą funkcją mogą mieć wiele dodatkowych funkcji - od klasycznej nawigacji po specjalne programy jak baza atrakcji z podpowiedziami bazującymi na aktualnej lokalizacji.

— Wi-Fi. Standard bezprzewodowy opracowany pierwotnie do tworzenia sieci komputerowych, ale ostatnio umożliwia również bezpośrednie połączenie między urządzeniami. Sposoby wykorzystania Wi-Fi w aparatach mogą się różnić. Najpopularniejszą opcją jest połączenie ze smartfonem, tabletem lub innym podobnym urządzeniem w celu zdalnego sterowania (patrz poniżej) i/lub przeniesienia sfotografowanego materiału na urządzenie zewnętrzne. Niektóre aparaty mają wbudowane oprogramowanie, które umożliwia bezpośrednie łączenie się z Internetem za pośrednictwem bezprzewodowych punktów dostępowych oraz przesyłanie zdjęć i wideo do popularnych usług sieciowych. W modelach z systemem Android (patrz wyżej) określone możliwości zależą tylko od zainstalowanego oprogramowania i mogą obejmować pełny dostęp do sieci społecznościowych za pośrednictwem programów klienckich (patrz poniżej), a nawet przegląda...nie stron internetowych za pomocą przeglądarki.

— Bluetooth. Bezprzewodowy interfejs używany do komunikacji między różnymi urządzeniami elektronicznymi. W aparatach Bluetooth jest najczęściej używany do łączenia się z komputerem lub laptopem i przesyłania sfotografowanego materiału; ponadto umożliwia bezpośrednie drukowanie za pomocą drukarek obsługujących technologię Bluetooth. Zasięg komunikacji Bluetooth to nawet 10 m, a urządzenia nie muszą się wzajemnie widzieć.

— Chip NFC. NFC (Near-Field Communication) to technologia komunikacji bezprzewodowej przeznaczona do łączenia ze sobą różnych urządzeń przenośnych na odległość do kilku centymetrów. W aparatach pełni rolę pomocniczą, ma za zadanie ułatwić połączenie z innymi urządzeniami (smartfonami, tabletami itp.) zgodnie z bardziej „dalekosiężnym” standardem (Wi-Fi lub Bluetooth). Zamiast przekopywać się po ustawieniach - szukać urządzeń, podłączać je ręcznie - wystarczy podnieść aparat NFC do gadżetu wyposażonego w ten sam chip i potwierdzić żądanie połączenia.

— Sterowanie ze smartfona. Możliwość zdalnego sterowania aparatem za pomocą smartfona, tabletu lub innego podobnego gadżetu. Połączenie między aparatem a urządzeniem sterującym odbywa się zwykle przez Wi-Fi (patrz wyżej), podczas gdy do sterowania używana jest dedykowana aplikacja, a ekran gadżetu pełni rolę wizjera. Specyficzne możliwości takiego sterowania mogą być różne - wyzwalanie migawki na polecenie, dobór parametrów ekspozycji i innych ustawień fotografowania, ogniskowanie dotykowe itp. Często też istnieje możliwość „przeniesienia” zrobionego materiału na urządzenie sterujące i za jego pośrednictwem do Internetu. Zwróć uwagę, że w przypadku aparatów używanych z telefonami komórkowymi (patrz „Rodzaj aparatu”) funkcja ta nie jest wskazywana: taki aparat jest zwykle montowany bezpośrednio na urządzeniu i nie ma mowy o zdalnym sterowaniu.

Obecność wbudowanej lampy błyskowej w konstrukcji aparatu. Znaczenie tej funkcji jest generalnie oczywiste: w sytuacjach, w których potrzebna jest lampa błyskowa (na przykład w warunkach słabego oświetlenia lub przy podświetleniu od tyłu), pozwala ona obejść się bez zewnętrznych akcesoriów. Z drugiej strony, moc wbudowanych lamp błyskowych jest zwykle bardzo mała, a wiele możliwości zaimplementowanych w sprzęcie zewnętrznym nie jest dostępnych dla wbudowanych (np. lampy nie można obrócić, aby uzyskać rozproszone światło). Dlatego w mniej lub bardziej zaawansowanych aparatach funkcja ta jest z reguły połączona z możliwością zainstalowania zewnętrznej lampy błyskowej (patrz poniżej), a w profesjonalnych modelach często nie ma wbudowanej lampy.

Liczba przewodnia wbudowanej lampy błyskowej urządzenia. Parametr ten opisuje moc impulsu świetlnego generowanego przez błysk. Liczba przewodnia to maksymalna odległość (w metrach), przy której przy czułości ISO 100 i jasności obiektywu f/1 (przysłonie 1) lampa błyskowa jest w stanie oświetlić „przeciętny” obiekt w stopniu wystarczającym do normalnej ekspozycji; mówiąc prościej - w jakiej odległości od lampy błyskowej będzie można poprawnie sfotografować scenę przy określonej czułości ISO i przysłonie.

Istnieją formuły, dzięki którym, znając liczbę przewodnią, można obliczyć praktyczną odległość fotografowania dla każdej określonej wartości czułości i przysłony; można je znaleźć w dedykowanych źródłach.

Minimalna/maksymalna odległość od obiektu do obiektywu, przy której można efektywnie używać lampy błyskowej (zwykle ograniczona do kilku metrów). Ponieważ jasność obiektywów o zmiennej ogniskowej różni się w zależności od ustawionej ogniskowej (patrz „Wartość przysłony"), dla aparatów z taką optyką wskazywane są dwa zasięgi błysku - dla minimalnej i maksymalnej ogniskowej, np. „0,3 - 3,5 (W), 0,45 - 2 (T)". Litery W i T w tych oznaczeniach wskazują odpowiednio minimalną i maksymalną ogniskową.

Możliwość podłączenia zewnętrznej lampy błyskowej do aparatu. Zewnętrzne lampy błyskowe są zwykle mocniejsze i mają bardziej zaawansowane funkcje niż wbudowane, więc funkcję podłączenia zewnętrznej lampy błyskowej mogą posiadać zarówno aparaty bez wbudowanej lampy błyskowej, jak i te, które są w nią wyposażone (patrz Wbudowana lampa błyskowa). Do podłączenia zwykle używana jest standardowa wtyczka typu „gorąca stopka” („hot shoe”). Najczęściej podłączenie zewnętrznej lampy błyskowej jest zapewnione w aparatach SLR i MILC (patrz „Rodzaj aparatu”); w zwykłych aparatach cyfrowych funkcja ta jest raczej rzadka, głównie w najbardziej zaawansowanych modelach („pseudolustrzankach”).

Najszybszy czas synchronizacji X, obsługiwany przez aparat cyfrowy.

Parametr ten dotyczy tylko modeli wyposażonych w migawki mechaniczne (patrz „Typ migawki”) z możliwością podłączenia zewnętrznej lampy błyskowej (patrz wyżej). Przypomnijmy, że działanie takich migawek opiera się na zastosowaniu dwóch lamelek - jedna otwiera matrycę, druga, po pierwszej, ją zamyka. Jednocześnie przy niskich czasach otwarcia szybkość migawki może nie wystarczyć do całkowitego otwarcia matrycy - w efekcie ekspozycja odbywa się kosztem szczeliny między lamelkami, która „biegnie” po matrycy. Podczas fotografowania ze stałymi źródłami światła zwykle nie stanowi to problemu; jednak czas trwania impulsu błysku jest bardzo krótki, w tym czasie wspomniana szczelina między lamelkami nie ma czasu na przejście przez cały obszar matrycy, a obraz jest tylko częściowo podświetlony. Oznacza to, że można fotografować z lampą błyskową tylko przy czasach otwarcia migawki, przy których migawka otwiera się całkowicie.

Najszybszy czas synchronizacji X to w rzeczywistości najkrótszy czas otwarcia migawki, przy którym migawka może się całkowicie otworzyć. W większości współczesnych aparatów wskaźnik ten wynosi około 1/250 - 1/200 sekundy, co zwykle jest wystarczające. A profesjonalne modele z najwyższej półki mogą obsługiwać synchronizację X przy czasach otwarcia migawki 1/1000 lub krótszych.

Rodzaj ogniwa używanego do zasilania aparatu. Obecnie istnieją takie opcje zasilania:

- Akumulator. Aparat zasilany jest z własnego wbudowanego akumulatora o oryginalnym designie. Akumulator jest zwykle dostarczana w zestawie, więc zasilacza nie trzeba kupować osobno. Wadą takiego zasilacza jest trudność w szybkiej wymianie wyczerpanego akumulatora - do tego trzeba mieć pod ręką zapasowy, wstępnie naładowany akumulator tego samego typu, a w niektórych aparatach szybka wymiana akumulatora może nie być w ogóle przewidziana. Ładowanie akumulatora wymaga źródła zasilania i czasami trwa dość długo.

- Baterie AA. Zasilanie bateriami zwanymi „paluszkami” w życiu codziennym. Zaletą takich urządzeń jest wygoda wymiany „rozładowanych” akumulatora: operacja ta wykonywana jest dosłownie w kilka sekund, zakup nowych akumulatora w mniej lub bardziej „cywilizowanej” miejscowości zwykle nie stanowi problemu i takie baterie można wziąć ze sobą na zapas w miejsca odległe od cywilizacji - ich wymiary i waga są niewielkie. Należy zauważyć, że ogniwa AA mogą być zarówno jednorazowe, jak i ładowalne, typu akumulatora; te ostatnie są droższe, ale przy częstym robieniu zdjęć szybko się opłacają, ponieważ oszczędzają fotografowi przed koniecznością każdorazowego kupowania nowych akumulatora.

- Baterie AAA. Wymienne ogniwa w standardowym rozmiarze AAA; z pozoru podobne do AA opisanych powyżej, są jednak bardziej miniaturowe, dlatego otrzy...mały potoczną nazwę „paluszki cienkie” lub „cienkie paluszki”. Ze względu na niewielkie rozmiary mają mniejszą moc i pojemność, przez co są rzadko używane - głównie w aparatach ultrakompaktowych, gdzie wymiary i waga mają decydujące znaczenie (jednak AAA są tam sukcesywnie zastępowane przez bardziej zaawansowane oryginalne akumulatory).

Nazwa modelu oryginalnego akumulatora (patrz „Typ zasilania”) używanego w aparacie. Znając tę nazwę, możesz łatwo znaleźć zapasowy lub wymienny akumulator do urządzenia.

Pojemność dołączonego akumulatora aparatu (w przypadku urządzeń zasilanych z własnych akumulatorów, patrz „Rodzaj zasilania”). Teoretycznie większy akumulator pozwala urządzeniu działać dłużej i robić więcej zdjęć. Jednak rzeczywisty czas pracy na ładowaniu zależy nie tylko od specyfikacji akumulatora, ale od poziomu poboru mocy - i to mocno zależy od „wypełnienia” i może się znacznie różnić nawet w modelach, które na pierwszy rzut oka są bardzo podobne. Dlatego parametr ten ma najczęściej wartość czysto referencyjną, a przy wyborze należy kierować się nie nim, ale wskaźnikami bliższymi rzeczywistości - np. deklarowaną liczbą zdjęć na ładowaniu (patrz poniżej).

Należy pamiętać, że aparaty z wymiennymi akumulatorami mogą zapewniać możliwość zainstalowania bardziej pojemnej akumulatora (lub zestawu akumulatora) zamiast akumulatora dedykowanego.

Maksymalna liczba zdjęć, które aparat może wykonać na jednym ogniwie zasilającym bez jego doładowania/wymiany. W praktyce liczba ta zwykle okazuje się mniejsza (czasami dość zauważalnie) ze względu na to, że część baterii jest „konsumowana” przez działanie mechaniki obiektywu, korzystanie z wyświetlacza, zmianę ustawień poprzez menu itp. Niemniej jednak parametr ten jest dobrym wskaźnikiem autonomii urządzenia - za jego pomocą możliwe jest porównywanie różnych modeli między sobą.

USB C to najnowszy typ złącza USB, cechuje się kompaktowymi rozmiarami oraz wygodną, dwustronną konstrukcją. Obsługa Power Delivery pozwala temu złączu przyjmować dużą moc, co pomaga szybko naładować akumulator aparatu.

Nazwa modelu etui, pokrowca, futerała lub podobnego urządzenia do przenoszenia i przechowywania aparatu. Ta nazwa przydaje się, gdy szukasz akcesoriów do aparatu.

Nazwa modelu ładowarki, kompatybilnej z aparatem. Ta nazwa przydaje się, gdy szukasz akcesoriów do aparatu. Co prawda, ładowarki są zwykle dostarczane w zestawie, ale takie urządzenie, jak każde inne, może się zepsuć lub zostać zgubione.

Nazwa modelu obudowy podwodnej, zaprojektowanej do aparatu. Takie urządzenie pozwala, jak sama nazwa wskazuje, używać aparatu do fotografowania pod wodą; znacznie łatwiej jest go kupić, jeśli znasz konkretny model kompatybilnej obudowy.

Nazwa modelu pilota lub wyzwalacza, zaprojektowanego do aparatu. Przeznaczenie pilota wynika z nazwy, wyzwalacz to urządzenie, które jednocześnie wyzwala migawkę aparatu i zewnętrzną lampę błyskową (lub układy takich lamp). Znajomość nazw modeli znacznie ułatwia dobranie takich akcesoriów pod konkretny aparat.

Materiał, z którego wykonany jest korpus aparatu fotograficznego. Obecnie stosuje się następujące warianty:

- Tworzywo sztuczne. Najprostszy i najtańszy materiał, używany głównie w aparatach klasy podstawowej. Tworzywo sztuczne jest lekkie, ma średnią wytrzymałość, ale jest podatne na zarysowania i dość wrażliwe na uderzenia.

- Aluminium/tworzywo sztuczne. Połączenie aluminium i tworzywa sztucznego w różnych wersjach pozwala na zwiększenie wytrzymałości konstrukcji bez zwiększania jej wagi i zbyt dużych kosztów, ponieważ aluminium jest bardzo lekkie.

- Stal. Stal ma wysoką wytrzymałość, odporność na uderzenia i zarysowania; z drugiej strony, jest to najcięższy materiał ze wszystkich stosowanych we współczesnych aparatach i kosztują stalowe korpusy dość dużo.

- Stop aluminium. Stop aluminium ma dobre właściwości wytrzymałościowe, a jednocześnie jest lekki i stosunkowo tani.

- Stop magnezu. Korpusy ze stopu magnezu są mocne, trwałe i odporne na wstrząsy. W porównaniu z aluminium stop magnezu jest mocniejszy, ale ma większą wagę i jest droższy.

- Włókno węglowe. Najbardziej zaawansowany materiał do współczesnych korpusów aparatów. Pod względem właściwości wytrzymałościowych niektóre korpusy z włókna węglowego są porównywalne ze stalą, ale mają znacznie mniejszą wagę. Ich główną wadą jest wysoki koszt, w wyniku czego materiał ten pozostaje prerogatywą zaawansowanych i wizerunkowych aparatów fotograficznych klasy premium.

Aparat posiada korpus wykonany w stylu „retro”. Styl ten naśladuje wygląd aparatów fotograficznych minionych dziesięcioleci (najczęściej - modeli filmowych drugiej połowy XX wieku). Cieszy się popularnością zarówno wśród miłośników historycznych klasyków, jak i wśród miłośników stylowych urządzeń wizerunkowych - styl retro jest typowy głównie dla dość drogich aparatów (zresztą znaczna część kosztów takich modeli często przypada na design). Jednocześnie pod względem podstawowej funkcjonalności aparaty retro zwykle nie ustępują aparatom w nowoczesnym designie, a czasem wręcz je przewyższają, oferując niecodzienne możliwości (np. specjalizacja w fotografii czarno-białej). Ale możliwość nagrywania wideo jest mniej powszechna w takich modelach niż w konwencjonalnych. Nie można tego jednak nazwać poważną wadą - aparaty retro rzadko są kupowane do nagrywania wideo.

Poziom dodatkowej ochrony przed kurzem i wilgocią zapewniany w korpusie aparatu (jeśli jest dostępna).

Najskromniejsze urządzenia z tą funkcją mają ogólną ochronę przed kurzem i wilgocią, a najbardziej chronione pozwalają na pełne zanurzenie pod wodą. Należy pamiętać, że w obu przypadkach stopień ochrony może być różny. Tak więc niektóre modele odporne na kurz i wilgoć są w stanie wytrzymać nawet uderzenie fali morskiej, inne są zaprojektowane maksymalnie do deszczu bez silnego wiatru; a aparaty podwodne mogą różnić się maksymalną głębokością nurkowania. Te szczegóły w każdym przypadku należy wyjaśnić osobno.

Należy również zauważyć, że pierwsza kategoria („chronione”) obejmuje wiele aparatów z wymienną optyką; do efektywnej pracy w niesprzyjających warunkach takie urządzenie będzie wymagało soczewki, która ma również ochronę przed kurzem i wilgocią. Jednak „podwodnymi” mogą być tylko cyfrowe kompakty (patrz „Rodzaj aparatu”).