Chłodzenia komputerowe: specyfikacje, typy, rodzaje

Podzespół systemu komputerowego, dla którego przeznaczony jest układ chłodzenia.

W naszych czasach najbardziej rozpowszechnione są dwa rodzaje układów chłodzenia – do procesora i do obudowy. Dostępne są również inne rozwiązania - do kart graficznych, pamięci RAM, dysków twardych M.2 SSD itp.; jednak w większości przypadków takie podzespoły komputerowe albo bardzo rzadko wymagają specjalnych układów chłodzenia (typowym przykładem są dyski twarde), albo są w nie początkowo wyposażone (karty graficzne).

Układy chłodzenia procesorów najczęściej mają postać aktywnej chłodnicy lub układu chłodzenia wodą (patrz "Rodzaj"). Przy tym, w obu przypadkach konstrukcja zwykle przewiduje podłoże - płytkę stykową przylegającą bezpośrednio do procesora. Ciepło z podłoża przekazywane jest do jednostki chłodzącej za pomocą rurek cieplnych (w chłodnicach) lub obiegu z cyrkulującym nośnikiem ciepła (w układach cieczowych). Dla procesorów produkowane są również radiatory - przeznaczone są one głównie do procesorów o niskim poborze mocy i niskim rozpraszaniu ciepła; przy montażu takiego elementu należy zwrócić szczególną uwagę na jakość chłodzenia obudowy.

Układy chłodzenia do obudów z kolei są wykonywane wyłącznie w postaci wentylatorów, gdyż ich zadaniem nie jest chłodzenie ściśle określonego podzespołu, lecz wyprowadzenie gorącego powietrza z całej obudowy.

— Wentylator. Wentylator klasyczny - silnik z łopatkami, zapewniający przepływ powietrza; w skład wchodzą również zestawy składające się z kilku wentylatorów. W każdym razie nie należy mylić takich urządzeń z chłodnicami (patrz niżej) — wentylatory nie mają radiatorów. Prawie wszystkie rozwiązania tego typu są przeznaczone do obudów (patrz „Przeznaczenie”), tylko kilka modeli jest zaprojektowanych do „nadmuchu” dysków twardych lub chipsetów.

— Radiator. Wykonany z materiału przewodzącego ciepło o specjalnym żebrowanym kształcie. Taki kształt cechuje się dużą powierzchnię kontaktu z powietrzem, dzięki czemu zapewnia dobrą wymianę ciepła. Radiatory nie zużywają energii i działają absolutnie bezgłośnie, lecz nie są zbyt wydajne. Dlatego w czystej postaci są niezwykle rzadkie, a takie modele są przeznaczone albo do podzespołów komputerowych o małej mocy i niskim rozpraszaniu ciepła (energooszczędne procesory, dyski twarde itp.), albo do montażu aktywnej chłodnicy (patrz poniżej) z zakupionych osobno wentylatora i chłodnicy (ten wariant spotykany jest wśród rozwiązań dla kart graficznych).

— Chłodnica aktywna. Urządzenie w postaci radiatora z zainstalowanym wentylatorem; Jednocześnie w wielu modelach radiator nie ma bezpośredniego kontaktu z chłodzonym elementem, lecz jest połączony z nim za pomocą rurek cieplnych, podczas gdy powietrze wydmuchiwane jest na bo...ki (tzw. układ wieżowy, który jest szczególnie popularny w systemach CPU; więcej szczegółów można znaleźć w rozdziale „Wydmuch przepływu powietrza”). W każdym razie takie konstrukcje z jednej strony są stosunkowo proste i niedrogie, a z drugiej dość skuteczne, co czyni je niezwykle popularnymi. W szczególności w tej konfiguracji produkowana jest większość rozwiązań dla procesorów (w tym wieżowe i boxowe) i chłodnice na ogół mogą być używane do prawie każdego elementu systemu, z wyjątkiem obudowy.

— Chłodzenie wodą. Systemy chłodzenia wodnego składają się z trzech głównych części: bloku wodnego, który styka się bezpośrednio z chłodzonym elementem (zazwyczaj procesorem), chłodnicy zewnętrznej i pompy (oddzielnej lub wbudowanej w chłodnicę). Elementy te są połączone wężami, przez które krąży woda (lub inny podobny nośnik ciepła) - zapewnia to wymianę ciepła. Blok chłodzący to zazwyczaj chłodnica - system wentylatorów i radiatorów, który rozprasza energię cieplną w otaczającym powietrzu. Systemy wodne są zauważalnie wydajniejsze od chłodnic aktywnych (patrz wyżej), nadają się nawet do bardzo mocnych i „gorących” procesorów, z którymi tradycyjne chłodnice z trudem sobie radzą. Z drugiej strony ten rodzaj chłodzenia jest dość nieporęczny i trudny w montażu, a do tego nie jest tani.

— Zestaw do chłodzenia cieczą. Zestaw do samodzielnego montażu układu chłodzenia cieczą (wodą). Różnica między takimi rozwiązaniami a konwencjonalnym chłodzeniem wodnym (patrz wyżej) polega na tym, że w tym przypadku cały system dostarczany jest w postaci zestawu części, z których użytkownik musi sam zmontować gotowy układ chłodzenia cieczą (podczas gdy w tradycyjnych systemach wodnych sprawa ogranicza się zwykle do podłączenia węży i napełnienia chłodziwem). To znacznie rozszerza możliwości użytkownika w zakresie instalacji: możesz samodzielnie wybrać poszczególne niuanse układu, wymienić niektóre standardowe części, dodać do struktury elementy stron trzecich itp. Z drugiej strony sama instalacja okazuje się znacznie bardziej skomplikowane niż w przypadku tradycyjnych układów wodnych. W związku z tym, zestawów chłodzenia cieczą produkuje się stosunkowo niewiele i są one przeznaczone głównie dla modderów-entuzjastów, którzy lubią eksperymentować z wyglądem i konstrukcją swoich komputerów.

— Backplate. Jednolita metalowa płytka, będąca mocowaniem układu chłodzenia. Służy do zapobiegania wyginaniu się płyty głównej lub karty graficznej przy instalacji układu odprowadzania ciepła, a także zapewnia pasywne chłodzenie tylnej strony modułów, z którymi sąsiaduje.

— Blok wodny VRM. Blok wodny zapewniający wydajne chłodzenie elementów podsystemu zasilania procesora VRM (Voltage Regulator Module).

— Blok wodny CPU. Wymiennik ciepła wykonany z miedzi lub niklu, przeznaczony do odprowadzania ciepła z procesora przez chłodziwo. Stosowany w komputerowych układach chłodzenia wodą. Najczęściej bloki wodne procesora są dostarczane z uchwytem pod niektóre platformy procesorowe.

— Blok wodny GPU. Bloki chłodzenia cieczą, zapewniające najbardziej efektywne odprowadzanie ciepła z karty graficznej. Podobne rozwiązania są wypuszczane dla określonej grupy kart graficznych na jednym procesorze graficznym. Bloki wodne GPU składają się z dwóch głównych części: górnej, w której znajduje się radiator ze stopu miedzi, plastikowej nakładki z kanałami na ciecz oraz obudowa usztywniająca konstrukcję, a także metalowej płytki na dole bloku na odwrotną stronę płytki drukowanej.

— Zestaw uchwytów. Zestaw uchwytów do montażu układów chłodzenia na elementach płyty głównej komputera. Wypuszczane pod określone wersji gniazda.

Funkcja występująca w niektórych aktywnych chłodnicach procesorowych (patrz „Przeznaczenie”).

Aby zapoznać się z ogólnym układem wieży, patrz "Wydmuch strumienia powietrza" poniżej. Konstrukcja dwuwieżowa oznacza, że ​​chłodnica ma dwie jednostki robocze – czyli dwa wentylatory i dwa radiatory. W związku z tym, w konstrukcji jest więcej rurek cieplnych niż w modelach z jedną wieżą - co najmniej jest ich 4, a częściej 5 - 6 lub nawet więcej. Taki układ może znacznie zwiększyć wydajność chłodzenia; z drugiej strony zauważalnie wpływa on również na wymiary, wagę i cenę.

Liczba wentylatorów w konstrukcji układu chłodzenia. Większa liczba wentylatorów zapewnia wyższą wydajność (pod warunkiem, że pozostałe parametry są identyczne); z drugiej strony odpowiednio zwiększają się wymiary i hałas podczas pracy. Ponadto zauważamy, że jeżeli inne cechy są podobne, mniejsza liczba dużych wentylatorów jest uważana za bardziej zaawansowany wariant niż większa liczba małych; zobacz "Średnica wentylatora", aby uzyskać szczegółowe informacje.

Średnica wentylatora(ów) stosowanego w układzie chłodzenia.

Ogólnie rzecz biorąc, większe wentylatory są uważane za bardziej zaawansowane niż małe: wytwarzają one silny przepływ powietrza przy stosunkowo niskich prędkościach i niskim poziomie hałasu. Z drugiej strony duża średnica to duże gabaryty, waga i cena. Jeżeli chodzi o konkretne wartości, to modele mające40 i mm, 60 mm, są uważane miniaturowymi, 80 mm i 92 mm, - średnimi 120 mm i 135 / 140 mm, - dużymi, a w najbardziej wydajnych układachdo obudówwystępują wentylatory nawet200 mm.

Ten parametr należy rozpatrywać w kontekście tego, czy wentylator zmieści się do obudowy komputera. Standardowe wentylatory do obudów są dostępne w grubości rzędu 25 mm. Chłodnice niskoprofilowe o grubości około 15 mm przeznaczone są do obudów o niewielkich gabarytach, gdzie niezwykle ważna jest oszczędność miejsca. Wentylatory o dużej grubości (30-40 mm) charakteryzują się wysoką wydajnością chłodzenia dzięki zwiększonym wymiarom wirnika. Są jednak głośniejsze od standardowych modeli przy tej samej prędkości i nie zawsze mieszczą się normalnie w obudowie, czasem stykając się z innymi elementami.

Rodzaj łożyska zastosowanego w wentylatorach (wentylatorze) układu chłodzenia.

Łożysko jest częścią pomiędzy obrotową osią wentylatora a nieruchomą podstawą, która podtrzymuje oś i zmniejsza tarcie. W nowoczesnych wentylatorach występują następujące typy łożysk:

- Ślizgowe. Działanie tych łożysk opiera się na bezpośrednim kontakcie dwóch stałych powierzchni, starannie wypolerowanych w celu zmniejszenia tarcia. Takie części są proste, niezawodne i trwałe, lecz ich sprawność jest raczej niska - toczenie, a tym bardziej hydrodynamiczna i magnetyczna zasada działania (patrz niżej) zapewniają znacznie mniejsze tarcie.

- Toczne. Nazywane również „łożyskami kulkowymi”, ponieważ „pośrednikami” między osią obrotu a stałą podstawą są kulki (rzadziej - wałki cylindryczne), zamocowane w specjalnym pierścieniu. Gdy oś się obraca, takie kulki toczą się między nią a podstawą, dzięki czemu siła tarcia jest bardzo niska - zauważalnie mniejsza niż w łożyskach ślizgowych. Z drugiej strony konstrukcja okazuje się droższa i bardziej złożona, a pod względem niezawodności jest nieco gorsza zarówno od łożysk ślizgowych, jak i bardziej zaawansowanych urządzeń hydrodynamicznych (patrz poniżej). Choć łożyska toczne są w naszych czasach dość rozpowszechnione, to jednak generalnie są one znacznie mniej powszechne niż wyżej wymienione odmiany.

- Hydrodynamiczny .... Łożyska tego typu wypełnione są specjalnym płynem; obracając się tworzy on warstwę, po której ślizga się ruchoma część łożyska. W ten sposób można uniknąć bezpośredniego kontaktu między twardymi powierzchniami i znacznie zmniejszyć tarcie w porównaniu z poprzednimi odmianami. Ponadto łożyska te są ciche i bardzo niezawodne. Wśród ich wad można zaznaczyć stosunkowo wysoki koszt, jednak w praktyce punkt ten często okazuje się niewidoczny na tle kosztu całego układu. Dlatego ten wariant jest w naszych czasach niezwykle popularny, występuje on w układach chłodzenia na wszystkich poziomach - od niedrogich po zaawansowane.

- Centrowanie magnetyczne . Łożyska oparte na zasadzie lewitacji magnetycznej: oś obrotu jest „zawieszona” w polu magnetycznym. W ten sposób można (podobnie jak w hydrodynamicznych) uniknąć kontaktu między powierzchniami stałymi i dodatkowo zmniejszyć tarcie. Uważane są za najbardziej zaawansowany rodzaj łożysk, są niezawodne i ciche, lecz są drogie.

Najniższa prędkość, przy której może działać wentylator chłodzący. Jest wskazywana tylko dla modeli z regulatorem prędkości (patrz poniżej).

Im niższa prędkość minimalna (przy tym samym maksimum) - tym szerszy jest zakres regulacji prędkości i tym bardziej możesz spowolnić wentylator, gdy duża wydajność nie jest potrzebna (takie spowolnienie pozwala zmniejszyć zużycie energii i poziom hałasu). Z drugiej strony szeroki zakres ma odpowiedni wpływ na koszt.

Najwyższa prędkość obrotowa jaką obsługuje wentylator układu chłodzenia; w przypadku modeli bez regulatora prędkości (patrz poniżej), podawana jest prędkość nominalna. W „najwolniejszych” współczesnych wentylatorach maksymalna prędkość nie przekracza 1000 obr./min, w „najszybszych” może to być do 2500 obr./min, a nawet więcej.

Należy pamiętać, że parametr ten jest ściśle powiązany ze średnicą wentylatora (patrz wyżej): im mniejsza średnica, tym wyższe muszą być obroty, aby osiągnąć żądane wartości przepływu powietrza. W takim przypadku prędkość obrotowa wpływa bezpośrednio na poziom hałasu i wibracji. Dlatego uważa się, że najlepiej jest zapewnić wymaganą objętość powietrza dużymi i stosunkowo „wolnymi” wentylatorami; a stosowanie „szybkich” małych modeli ma sens w przypadku, gdy kompaktowość ma kluczowe znaczenie. Przy porównaniu prędkości modeli tej samej wielkości - wyższe obroty mają pozytywny wpływ na wydajność, lecz zwiększają nie tylko poziom hałasu, ale także wzrost ceny i zużycia energii.

- Automatyczna (PWM). Rodzaj automatycznego regulatora stosowanego w układach chłodzenia procesorów. Zasada takiej regulacji polega na tym, że automatyka monitoruje bieżące obciążenie procesora i dostosowuje do niego tryb pracy wentylatora. Tym samym układ chłodzenia działa „na wyprzedzenie”, czyli faktycznie zapobiega podwyższeniu temperatury. Wadami takiej automatyzacji są wysoki koszt i dodatkowe wymagania dotyczące kompatybilności: funkcja PWM musi być obsługiwana przez płytę główną, a zasilanie wentylatora musi być dostarczane przez złącze 4-pinowe (patrz „Zasilanie”).

- Ręczna. Ręczna regulacja pozwalająca na ustawienie prędkości obrotowej na życzenie użytkownika. Jej główne zalety to możliwość dowolnej regulacji i niezawodność: automatyka nie zawsze reaguje optymalnie, w wydajnych układach czasami lepiej jest, aby użytkownik wziął kontrolę w swoje ręce. Z drugiej strony sterowanie ręczne jest droższe, a także trudniejsze w obsłudze – wymaga od użytkownika zwracania większej uwagi na stan układu, natomiast przy nieuwadze znacznie wzrasta prawdopodobieństwo przegrzania.

- Ręczna/automatyczna. Połączenie dwóch powyższych rodzajów: podstawowe sterowanie realizowane jest przez PWM, a ręczna służy do ograniczania maksymalnej prędkości obrotowej. Jest to dość zaawansowany rodzaj rodzaj sterowania, który rozszerza możliwości automatycznej regulacji, a jednocześnie nie wymaga stałej kontroli temperatury, jak w przypadku c...zysto ręcznej regulacji. Co prawda, takie rozwiązanie nie jest tanie.

- Adapter (rezystancyjny). W danym przypadku sterowanie prędkością odbywa się poprzez zmniejszenie napięcia dostarczanego do wentylatora. Aby to zrobić, wentylator jest podłączany do zasilacza za pomocą adaptera rezystancyjnego. Jest to rodzaj alternatywy dla ręcznej regulacji: adaptery są niedrogie. Z drugiej strony są znacznie mniej wygodne: jedynym sposobem na zmianę prędkości obrotowej przy takiej regulacji jest faktyczna zmiana adaptera, a do tego trzeba wyłączać system i włazić do obudowy.

- Termostat. Automatyczna kontrola prędkości na podstawie danych z czujnika mierzącego temperaturę chłodzonego elementu: gdy temperatura wzrasta, intensywność pracy również wzrasta i odwrotnie. Takie układy są prostsze od opisanych powyżej PWM, ponadto można je zastosować do niemal każdego elementu systemu, nie tylko do procesora. Z drugiej strony, mają one większą bezwładność i czas reakcji: jeśli PWM zapobiega nagrzewaniu z góry, to termostat jest uruchamiany w momencie podwyższenia temperatury.

Maksymalny przepływ powietrza, jaki może wytworzyć wentylator chłodzący; jest mierzony w CFM - stopach sześciennych na minutę.

Im wyższy liczba CFM, tym wydajniejszy jest wentylator. Z drugiej strony wysoka wydajność wymaga albo dużej średnicy (co wpływa na rozmiar i koszt) albo dużej prędkości (co zwiększa hałas i wibracje). Dlatego przy wyborze warto nie gonić za maksymalnym przepływem powietrza, lecz stosować specjalne formuły, które pozwalają obliczyć wymaganą liczbę CFM w zależności od rodzaju i mocy chłodzonego elementu oraz innych parametrów. Takie formuły można znaleźć w specjalnych źródłach. Jeśli chodzi o konkretne liczby, to w najskromniejszych systemach wydajność nie przekracza 30 CFM, a w najmocniejszych systemach może to być nawet 80 CFM, a nawet więcej.

Należy również pamiętać, że rzeczywista wartość przepływu powietrza przy największej prędkości jest zwykle niższa od deklarowanego maksimum; patrz "Ciśnienie statyczne", aby uzyskać szczegółowe informacje.

Maksymalne statyczne ciśnienie powietrza generowane przez wentylator podczas pracy.

Parametr ten mierzony jest w następujący sposób: jeżeli wentylator jest zainstalowany na rurze zaślepionej, z której nie ma wylotu powietrza, i ustawiony do nadmuchu, to ciśnienie osiągane w rurze będzie odpowiadało ciśnieniu statycznemu. W praktyce parametr ten określa całkowitą sprawność wentylatora: im wyższe ciśnienie statyczne (pozostałe parametry są takie same), tym łatwiej wentylatorowi „przepychać” wymaganą ilość powietrza przez przestrzeń o dużym oporze, np. przez wąskie szczeliny radiatora lub przez obudowę wypełnioną podzespołami.

Parametr ten również jest używany w niektórych specyficznych obliczeniach, jednak obliczenia te są dość skomplikowane i zwykły użytkownik z reguły nie jest potrzebny - są one związane z kwestiami, które są istotne głównie dla entuzjastów komputerowych. Więcej na ten temat można przeczytać w specjalnych źródłach.

Całkowity czas, przez który wentylator chłodzący nie ulegnie awarii. Należy pamiętać, że po wyczerpaniu tego czasu urządzenie niekoniecznie ulegnie zepsuciu – wiele współczesnych wentylatorów ma znaczny zapas wytrzymałości i jest w stanie pracować jeszcze przez jakiś czas. Przy tym, warto oceniać ogólną trwałość układu chłodzenia właśnie według tego parametru.

Maksymalny TDP zapewniany przez układ chłodzenia. Należy pamiętać, że parametr ten jest podawany tylko dla rozwiązań wyposażonych w radiatory (patrz „Rodzaj”); dla wentylatorów wykonywanych osobno o sprawności decydują inne parametry, przede wszystkim wartości przepływu powietrza (patrz wyżej).

TDP można opisać jako ilość ciepła, którą układ chłodzenia jest w stanie usunąć z obsługiwanego podzespołu. W związku z tym, do normalnej pracy całego układu konieczne jest, aby TDP układu chłodzenia nie było niższe niż rozpraszanie ciepła tego elementu (dane dotyczące rozpraszania ciepła są zwykle podane w szczegółowej specyfikacji komponentu). A najlepiej wybrać chłodnice z rezerwą mocy co najmniej 20 - 25% - da to dodatkową gwarancję w przypadku wymuszonych trybów pracy i sytuacji awaryjnych (w tym zanieczyszczenia obudowy i spadku efektywności wymiany powietrza).

Jeśli chodzi o konkretne liczby, to najskromniejsze współczesne układy chłodzenia zapewniają TDP do 100 W, najbardziej zaawansowane — do 250 W i nawet więcej.

Kierunek, w którym strumień powietrza wychodzi z chłodnicy aktywnej (patrz „Rodzaj”).

Parametr ten dotyczy przede wszystkim modeli używanych z procesorami, warianty mogą być następujące:

— W bok (rozpraszanie). Ten format pracy jest typowy dla chłodnic o tzw. konstrukcji wieżowej. W takich modelach wentylator jest instalowany prostopadle do podłoża stykającego się z procesorem, dzięki czemu strumień powietrza porusza się równolegle do płyty głównej. Zapewnia to maksymalną wydajność: ogrzane powietrze nie wraca do procesora i innych elementów systemu, lecz jest rozpraszane w obudowie (i prawie natychmiast wychodzi na zewnątrz, jeśli komputer ma przynajmniej jeden wentylator obudowy). Główną wadą tego wariantu jest wysoka wysokość konstrukcji, która może skomplikować jej umieszczenie w niektórych obudowach. Jednak w większości przypadków ten punkt nie jest kluczowy – zwłaszcza jeśli chodzi o potężny układ chłodzenia przeznaczony do zaawansowanego systemu z wydajnym „gorącym” procesorem. Tak więc to właśnie rozpraszanie poprzeczne jest obecnie najpopularniejszym wariantem - zwłaszcza w chłodnicach o maksymalnym TDP 150 W i wyższym (choć mniej wydajne modele często używają tego układu).

— W dół (na płytę główną). Ten format pracy pozwala na „ułożenie” wentylatora wraz z radiatorem prosto na płycie głównej, znacznie zmniejszając wysokość całej chłodnicy (w porównaniu do modeli wykorzystujących nadmuch boczny). Z drugiej strony ten format pracy nie...jest zbyt wydajny – wszak zanim rozproszy się po obudowie, gorące powietrze znów obdmuchuje płytę z procesorem. Tak więc w dzisiejszych czasach ten wariant jest stosunkowo rzadki i występuje głównie w chłodnicach o małej mocy i dopuszczalnym TDP do 150 W. A na takie modele należy zwracać uwagę głównie wtedy, gdy w obudowie jest mało miejsca, a niska wysokość chłodnicy jest ważniejsza niż wysoka wydajność.

Hub w zestawie z układem chłodzenia do podłączenia systemów sterowania wentylatorem i podświetleniem. Często do huba dołączony jest pilot z nadajnikiem podczerwieni, który steruje wentylatorami i podświetleniem dekoracyjnym.

Możliwość wymiany standardowego wentylatora przez samego użytkownika - bez ingerencji serwisu lub specjalistów. Maksimum które może być wymagane do takiej procedury, to posiadanie najprostszych narzędzi, np. śrubokrętu; czasami są one dostarczane z układem chłodzenia.

Wentylator, jako najbardziej mobilna część każdego układu chłodzenia, jest bardziej podatny na awarie i zepsucia. W takich przypadkach taniej (i częściej - mądrzej) jest wymienić tylko tę część, niż kupować zupełnie nowy układ. Ponadto, jeśli chcesz, możesz wymienić sprawny wentylator - na przykład na mocniejszy lub mniej hałaśliwy.

Obecność własnego podświetlenia w konstrukcji układu chłodzenia.

Podświetlenie pełni funkcję czysto estetyczną - nadaje urządzeniu stylowy wygląd, który dobrze komponuje się z pozostałymi elementami w oryginalnym designie. Dzięki temu takie układy chłodzenia są szczególnie doceniane przez graczy i fanów modyfikacji zewnętrznej PC - zwłaszcza, że oświetlenie może być różne, a w najbardziej zaawansowanych modelach przewidziana jest nawet synchronizacja podświetlenia z innymi podzespołami (patrz niżej). Z drugiej strony funkcja ta nie wpływa na wydajność i charakterystyki robocze, lecz nieuchronnie wpływa na całkowity koszt, czasami dość zauważalnie. Dlatego jeśli wygląd nie jest dla Ciebie ważny, najlepszym wyborem najprawdopodobniej będzie system chłodzenia bez podświetlenia.

Kolor podświetlenia zainstalowanego w układzie chłodzenia.

Więcej szczegółów na temat samego podświetlenia znajdziesz powyżej. Tutaj zauważamy, że w podświetleniu nowoczesnych systemów chłodzenia występuje zarówno jeden kolor (najczęściej czerwony lub niebieski , rzadziej zielony , żółty , biały lub fioletowy ) jak i układy wielokolorowe, takie jak RGB i ARGB . Wybór podświetlenia jednokolorowego zależy głównie od preferencji estetycznych, jednak dwie ostatnie odmiany należy omówić osobno.

Podstawowa zasada działania systemów RGB i ARGB jest taka sama: konstrukcja przewiduje zestaw diod LED o trzech podstawowych kolorach - czerwonym (Red), zielonym (Green) i niebieskim (Blue), a poprzez zmianę liczby i jasności włączonych diod LED można sterować nie tylko intensywnością, lecz także odcieniem poświaty. Różnica między tymi odmianami tkwi w funkcjonalności: systemy RGB obsługują ograniczony zestaw kolorów (zwykle do półtora tuzina, a nawet mniej), natomiast ARGB pozwala wybrać niemal dowolny odcień z całej dostępnej palety barw. Jednocześnie oba warianty mogą obsługiwać synchronizację podświetlenia (patrz poniżej); na ogół funkcja ta nie jest wymagana w systemach RGB i...ARGB, lecz jest w nich stosowana prawie zawsze.

Technologia synchronizacji podświetlenia zapewniona w układzie chłodzenia z wbudowanym oświetleniem (patrz wyżej).

Sama synchronizacja pozwala "dopasować" podświetlenie chłodzenia do podświetlenia innych elementów systemu - płyty głównej, procesora, karty graficznej, obudowy, klawiatury, myszy itp. Dzięki tej koordynacji wszystkie elementy mogą synchronicznie zmieniać kolor, jednocześnie włączając się lub wyłączając itp. Konkretne cechy działania takiego podświetlenia zależą od zastosowanej technologii synchronizacji i z reguły każdy producent ma swoją własną technologię (Aura Sync dla Asusa, RGB Fusion dla Gigabyte itp.). Od tego zależy również kompatybilność podzespołów: wszystkie muszą obsługiwać tę samą technologię. Najłatwiej więc osiągnąć kompatybilność podświetlenia montując podzespoły jednego producenta. Jednak wśród systemów chłodzenia znajdują się rozwiązania w formacie multi-kompatybilności - są one kompatybilne z kilkoma technologiami synchronizacji jednocześnie; konkretna lista kompatybilności jest zwykle wskazywana w szczegółowych specyfikacjach takich modeli.

Najniższy poziom hałasu wytwarzany przez układ chłodzenia podczas pracy.

Parametr ten jest wskazywany tylko dla tych modeli, które mają regulację wydajności i mogą pracować ze zmniejszoną mocą. W związku z tym minimalny poziom hałasu to poziom hałasu w trybie „najcichszym”, deklarowana głośność pracy, która w danym modelu nie może być mniejsza.

Dane te przydadzą się przede wszystkim tym, którzy starają się maksymalnie zmniejszyć poziom hałasu i, co jest nazywane, „walką o każdy decybel”. Należy tu jednak zaznaczyć, że w wielu modelach wartości minimalne wynoszą około 15 dB, a w tych najcichszych – tylko 10 – 11 dB. Ta głośność jest porównywalna do szelestu liści i prawie jest niesłyszalna na tle hałasu otoczenia nawet w pomieszczeniu mieszkalnym w nocy, nie mówiąc już o głośniejszych warunkach, a różnica między 11 a 18 dB w tym przypadku nie jest w żaden sposób znacząca dla ludzkiej percepcji. Tabela porównawcza dla dźwięku zaczynającego się od 20 dB jest podana w sekcji "Poziom hałasu" poniżej.

Standardowy poziom hałasu w układzie chłodzenia podczas pracy. Zazwyczaj w tym punkcie wskazywany jest maksymalny hałas podczas normalnej pracy, bez przeciążeń i innych „ekstremalnych” sytuacji.

Należy zaznaczyć, że poziom hałasu jest podawany w decybelach i jest to wielkość nieliniowa. Tak więc, najłatwiejszym sposobem oszacowania rzeczywistej głośności jest skorzystanie z tabel porównawczych. Oto tabela wartości występujących we współczesnych układach chłodzenia:

20 dB - ledwo słyszalny dźwięk (cichy szept osoby w odległości około 1 m, tło dźwiękowe na otwartym polu poza miastem przy spokojnej pogodzie);
25 dB - bardzo cicho (zwykły szept w odległości 1 m);
30 dB - cichy (zegar ścienny). To właśnie taki hałas zgodnie z normami sanitarnymi jest maksymalnym dopuszczalnym dla stałych źródeł dźwięku w nocy (od 23.00 do 7.00). Oznacza to, że jeśli komputer jest używany w nocy, pożądane jest, aby głośność układu chłodzenia nie przekraczała tej wartości.
35 dB - rozmowa półgłosem, tło dźwiękowe w cichej bibliotece;
40 dB - stosunkowo cicha rozmowa, lecz już pełnym głosem. Maksymalny dopuszczalny poziom hałasu w dzień zgodnie z normami sanitarnymi dla pomieszczeń mieszkalnych, od 7.00 do 23.00. Jednak nawet najgłośniejsze układy chłodzenia zwykle nie osiągają tej wartości, maksimum dla takiego sprzętu wynosi około 38 - 39 dB.

Liczba rurek cieplnych w układzie chłodzenia

Rura cieplna to szczelna konstrukcja zawierająca ciecz o niskiej temperaturze wrzenia. Gdy jeden koniec rury jest podgrzewany, ciecz ta odparowuje i skrapla się na drugim końcu, pobierając ciepło ze źródła ogrzewania i przekazując je do chłodnicy. Obecnie takie urządzenia są szeroko stosowane głównie w układach chłodzenia procesorów (patrz „Przeznaczenie”) - łączą one podłoże, które ma bezpośredni kontakt z procesorem, i radiator aktywnej chłodnicy. Producenci dobierają liczbę rurek w oparciu o ogólną wydajność chłodnicy (patrz „Maksymalny TDP”); jednak modele o podobnych wartościach TDP mogą nadal znacząco różnić się tym parametrem. W takich przypadkach warto uwzględniać następujące punkty: wzrost liczby rurek cieplnych zwiększa efektywność wymiany ciepła, lecz także zwiększa gabaryty, wagę i koszt całej konstrukcji.

Jeśli chodzi o liczby, w najprostszych modelach przewidziano 1 - 2 rurki cieplne, a w najbardziej zaawansowanych i wydajnych układach procesorowych liczba ta może wynosić 7 lub więcej.

Rodzaj kontaktu między rurkami cieplnymi znajdującymi się w radiatorze układu chłodzenia a chłodzonymi podzespołami (zwykle procesorem). Aby uzyskać więcej informacji na temat rurek cieplnych, patrz powyżej, a rodzaje kontaktu mogą być następujące:

- Pośredni. Klasyczna konstrukcja: rurki cieplne przechodzą przez metalową (zwykle aluminiową) podeszwę, która bezpośrednio przylega do powierzchni chipa. Zaletą tego kontaktu jest najbardziej równomierny rozkład ciepła pomiędzy rurkami i to niezależnie od fizycznych rozmiarów samego chipa (najważniejsze, że nie jest on większy od podeszwy). Jednocześnie dodatkowa część między procesorem a rurkami nieuchronnie zwiększa opór cieplny i nieco zmniejsza ogólną wydajność chłodzenia. W wielu systemach, zwłaszcza high-endowych, tę wadę rekompensują różne rozwiązania konstrukcyjne (przede wszystkim maksymalnie szczelne połączenie rurek z podeszwą), lecz to z kolei wpływa na koszt.

- Bezpośredni. Przy kontakcie bezpośrednim, rurki cieplne przylegają bezpośrednio do schłodzonego chipa, bez dodatkowej podeszwy; w tym celu powierzchnia rurek z pożądanej strony jest szlifowana do płaskości. Ze względu na brak części pośrednich opór cieplny w punktach styku rur jest minimalny, a jednocześnie sama konstrukcja radiatora okazuje się prostsza i tańsza niż w przypadku kontaktu pośredniego. Z drugiej strony między rurkami cieplnymi występują szczeliny, czasem...dość znaczne – w efekcie powierzchnia obsługiwanego chipa jest chłodzona nierównomiernie. Jest to częściowo kompensowane obecnością podłoża (w tym przypadku wypełnia ono te szczeliny) i zastosowaniem pasty termicznej, jednak pod względem równomierności odprowadzania ciepła, kontakt bezpośredni jest nadal nieuchronnie gorszy od kontaktu pośredniego. Dlatego ten wariant spotykany jest głównie w niedrogich chłodnicach, choć może on być również stosowany w dość wydajnych rozwiązaniach.

— Miedź. Miedź ma wysoką przewodność cieplną i zapewnia skuteczne odprowadzanie ciepła, lecz takie radiatory są dość drogie.

— Aluminium. Aluminium jest tańsze niż miedź, lecz jego przewodność cieplna, a tym samym wydajność, jest nieco niższa.

— Aluminium/miedź. Kombinowana konstrukcja — z reguły radiator wykonany jest z aluminium, a ciepłowody z miedzi. Takie połączenie zapewnia dobrą wydajność bez znacznego zwiększenia kosztu. Ten typ radiatora dotyczy wyłącznie chłodzeń CPU.

Materiałem, z którego wykonano podstawę układu chłodzenia, jest powierzchnia stykająca się bezpośrednio z chłodzonym komponentem (najczęściej z procesorem). Parametr ten jest szczególnie ważny w przypadku modeli z rurkami cieplnymi (patrz wyżej), chociaż może być podawany dla chłodnic bez tej funkcji. Warianty mogą być następujące: aluminium, aluminium niklowane, miedź, miedź niklowana. Poniżej podano więcej szczegółów na ich temat.

- Aluminium. Tradycyjny, najpopularniejszy materiał na podstawę. Przy stosunkowo niskich kosztach aluminium ma dobrą przewodność cieplną, jest łatwe do szlifowania (niezbędnego do dokładnego dopasowania) i jest odporne na zarysowania i inne nierówności, a także korozję. Co prawda pod względem skuteczności odprowadzania ciepła materiał ten wciąż ustępuje miedzi - jednak staje się to zauważalne głównie w zaawansowanych systemach, które wymagają jak największej przewodności cieplnej.

- Miedź. Miedź jest znacznie droższa niż aluminium, lecz jest to rekompensowane wyższą przewodnością cieplną, a tym samym wydajnością chłodzenia. Zauważalne wady tego metalu obejmują pewną skłonność do korozji pod wpływem wilgoci i niektórych substancji. Dlatego czysta miedź jest używana stosunkowo rzadko - częściej stosuje się podstawy niklowane (patrz poniżej).

- Miedź niklowana. Podstawa miedziana z...dodatkowym niklowaniem. Taka powłoka zwiększa odporność na korozję i zarysowania, przy czym prawie nie wpływa na przewodność cieplną podstawy oraz wydajność pracy. Co prawda, ta cecha nieco podnosi cenę chłodnicy, lecz występuje ona głównie w high-endowych układach chłodzenia, gdzie ten punkt jest prawie niewidoczny na tle całkowitego kosztu urządzenia.

- Niklowane aluminium. Podstawa aluminiowa z dodatkowym niklowaniem. Ogólnie o aluminium, patrz wyżej, a powłoka zwiększa odporność radiatora na korozję, zarysowania i nierówności. Z drugiej strony ma to wpływ na koszt podczas gdy w praktyce do wydajnej pracy często wystarcza czyste aluminium (zwłaszcza, że sam ten metal jest bardzo odporny na korozję). Dlatego ta odmiana nie zyskała na popularności.

Wysokość przestrzeni na RAM (pamięć o dostępie swobodnym), przewidzianej przez konstrukcję układu chłodzenia.

Taka przestrzeń występuje głównie w systemach procesorowych (patrz „Przeznaczenie”). Nowoczesne chłodnice CPU mogą być bardzo duże i po zainstalowaniu często blokują gniazda na kości pamięci RAM znajdujące się najbliżej procesora. Można tego uniknąć, odpowiednio zawężając konstrukcję - to z kolei negatywnie wpływa na wydajność. Dlatego wielu producentów korzysta z innego wariantu - nie ograniczają szerokości chłodnicy, lecz umieszczają jej elementy na dużej wysokości, umożliwiając umieszczenie pod nimi kości RAM o określonej wysokości. Czasami w dolnej części radiatora wykonuje się nawet specjalne wycięcie, co dodatkowo zwiększa dostępną przestrzeń. W tym punkcie wskazano maksymalną wysokość kości, którą można umieścić pod układem chłodzenia.

Rodzaj gniazda - złącza procesora - z którym kompatybilny jest odpowiedni system chłodzenia.

Różne gniazda różnią się nie tylko kompatybilnością z jednym lub drugim procesorem, lecz także konfiguracją gniazda dla systemu chłodzenia. Kupując układ chłodzenia procesora oddzielnie, upewnij się, że jest on kompatybilny ze złączem. Obecnie produkowane są rozwiązania głównie dla następujących typów gniazd: AMD AM2/AM3/FM1/FM2, AMD AM4, AMD AM5, AMD TR4/TRX4, Intel 775, Intel 1150, Intel 1155/1156, Intel 1366, Intel 2011/2011 v3 , Intel 2066, Intel 1151/1151 v2, Intel 1200, Intel 1700.

Modele kart graficznych nVidia, z którymi układ chłodzenia jest kompatybilny, mający odpowiednie przeznaczenie (patrz wyżej). Niepożądane jest instalowanie chłodzenia na innych kartach graficznych: chociaż może to być technicznie możliwe, prawidłowe działanie w tym przypadku nie jest gwarantowane.

Modele kart graficznych AMD Radeon, z którymi układ chłodzenia jest kompatybilny, mający odpowiednie przeznaczenie (patrz wyżej). Niepożądane jest instalowanie chłodzenia na innych kartach graficznych: chociaż może to być technicznie możliwe, prawidłowe działanie w tym przypadku nie jest gwarantowane.

Nominalny rozmiar radiatora przewidzianego w konstrukcji chłodzenia wodnego.

Radiator zapewnia chłodzenie podgrzanego wymiennika ciepła pochodzącego z chłodzonych elementów układu. Najczęściej działa on na zasadzie chłodnicy – czyli składa się z samego radiatora i jednego lub kilku wentylatorów. Wielkość radiatora jest oznaczona jedną liczbą - największym wymiarem, długością. A szerokość (od której zależy powierzchnia robocza i odpowiednio wydajność) można określić na podstawie długości. Faktem jest, że w radiatorach standardowo stosowane są wentylatory o dwóch średnicach - 120 i 140 mm; jeśli jest kilka takich wentylatorów, są one instalowane w rzędzie. Oznacza to, że długość konstrukcji będzie wielokrotnością średnicy wentylatora - 120 lub 140 mm, a szerokość będzie odpowiadać tej średnicy. Na przykład produkt o wymiarach 120 mm lub 140 mm będzie miał taką samą szerokość i jeden wentylator, podczas gdy rozmiar 240 mm oznacza dwa wentylatory 120 mm.

Opisane cechy prowadzą do tego, że większy rozmiar niekoniecznie musi oznaczać bardziej zaawansowaną konstrukcję. W ten sposób radiator 360 mm lub nawet 420 mm z trzema małymi wentylatorami może mieć taką samą lub nawet niższą wydajność niż model 280 mm. Ponadto, większe wentylatory o tej samej wydajności dz...iałają wolniej, co oznacza, że są cichsze.

Dodatkowo, przy poszukiwaniu miejsca w obudowie należy wziąć pod uwagę wielkość radiatora. Należy również pamiętać o szerokości: radiatory oparte na wentylatorach 140mm zwykle nie są kompatybilne z gniazdami pod radiatory z wentylatorami 120mm. Czyli model o rozmiarze 140 mm nie zmieści się do gniazda 240 mm (2x120 mm), a 280 mm (2x140 mm) nie zmieści się w miejsce 360 mm (3x120 mm), choć formalnie rozmiar wydaje się wystarczający w obu przypadkach.

Wymiary pompy, w którą wyposażony jest układ chłodzenia wodą.

Najczęściej parametr ten jest wskazywany dla wszystkich trzech wymiarów: długości, szerokości i grubości (wysokości). Te wymiary determinują dwa punkty: przestrzeń wymaganą do zainstalowania pompy oraz średnicę jej części roboczej. W przypadku pierwszego wszystko jest dość oczywiste; zauważamy tylko, że w niektórych systemach pompa jednocześnie pełni rolę bloku wodnego i jest instalowana bezpośrednio na chłodzonym elemencie systemu i właśnie tam powinno być wystarczająco dużo miejsca. Średnica w przybliżeniu odpowiada długości i szerokości pompy (lub mniejszemu z tych wymiarów, jeśli nie są one jednakowe - na przykład 55 mm w modelu 60x55x43 mm). Od tego parametru zależy kilka funkcji operacyjnych. Tak więc duża średnica pompy pozwala osiągnąć wymaganą wydajność przy stosunkowo niskiej prędkości obrotowej; co z kolei zmniejsza poziom hałasu i zwiększa ogólną niezawodność konstrukcji. Z drugiej strony duża pompa jest droższa i zajmuje więcej miejsca.

Prędkość, z jaką obraca się część robocza pompy, standardowo przewidzianej w układzie chłodzenia wodą.

Wysoka prędkość z jednej strony wpływa pozytywnie na wydajność, z drugiej zaś zwiększa poziom hałasu i zmniejsza MTBF. Dlatego przy tej samej wydajności stosunkowo „wolne” pompy są uważane za bardziej zaawansowane, w których wymagane objętości pompowania są osiągane ze względu na dużą średnicę części roboczej, a nie ze względu na prędkość.

Średni czas bezawaryjnej pracy chłodzenia cieczą to przybliżony czas pracy, po którym pompa prawdopodobnie ulegnie awarii. Ta wartość nie jest w 100% wiarygodna, a rzeczywista żywotność pompy może być krótsza lub dłuższa niż podano, w zależności od intensywności eksploatacji. Niemniej jednak wskaźnik ten jest wygodny do porównywania ze sobą różnych modeli: w praktyce dłuższy Średni czas bezawaryjnej pracy oznacza większą niezawodność i trwałość.

Długość rur łączących blok wodny z chłodnicą w układzie chłodzenia wodą. Z definicji są to co najmniej 2 rury (dostawcza i „powrotna”), a czasem nawet więcej, lecz wszystkie mają tę samą długość. Ta długość odpowiada największej odległości od bloku wodnego do radiatora możliwej dla tego systemu w standardowej konfiguracji; ten szczegół należy wziąć pod uwagę przy wyborze chłodzenia wodą dla określonego miejsca instalacji. Ogólnie większość modeli ma 38 lub 40 cm , co wystarcza na podstawowe potrzeby.

Typ złącza zasilania pompy wodnej.

- 3-pin. 3-pinowe złącze zasilania na starszych płytach głównych nie pozwala na sterowanie prędkością silnika pompy wodnej w systemach chłodzenia cieczą. Jednocześnie pompa cały czas pracuje z maksymalną wydajnością. Świeże „płyty główne” są w stanie zmienić napięcie na takich złączach, zapewniając w ten sposób zmianę prędkości silnika.

- 4-pin. W przypadku korzystania z 4-pinowego złącza zasilania zakłada się, że prędkość silnika pompy jest sterowana za pomocą modulacji szerokości impulsu. Impulsy dostarczają do niego napięcie 12 V. Zmieniając czas trwania impulsu, można dokładnie ustawić prędkość silnika pompy wodnej.

-SATA. Złącze zasilania SATA przyda się, jeśli wszystkie wolne złącza 3pin i 4pin na płycie głównej są zajęte.

Zdalny lub wbudowany wyświetlacz informacyjny w projekcie układu chłodzenia. Ekran służy do wyświetlania informacji o temperaturze, prędkości wentylatora, napięciu itp. W zaawansowanych wdrożeniach wyświetlacz może służyć do kontrolowania parametrów chłodzenia, aby zapewnić optymalną wydajność i stabilność systemu.

Rodzaj złącza zasilania układu chłodzenia. Zasilanie jest zwykle wyprowadzane przez płytę główną, w tym celu najczęściej używane są następujące złącza:

— 3-pin. Wtyczka 3-pinowa; jest dziś uważana za przestarzałą, lecz nadal jest szeroko stosowana.

— 4-pin. 4-pinowe złącze. Jego główną zaletą jest możliwość automatycznej regulacji prędkości obrotowej poprzez PWM (więcej szczegółów w „Regulator obrotów”).

Te dwa standardy są wzajemnie kompatybilne: 3-pinowy wentylator można podłączyć do 4-pinowego złącza na płycie głównej i odwrotnie (chyba że PWM jest dostępne w obu przypadkach).

Znacznie mniej powszechne są odmiany takie jak 2-pinowe, instalowane w niektórych niedrogich wentylatorach; 6-pinowe, stosowane w układach chłodzenia z podświetleniem RGB, które wymagają dość mocnego dodatkowego zasilacza; 7-pinowe i 8-pinowe, które są podobne w swojej specyfice do złącza 6-pinowego; jak również zasilanie poprzez standardową wtyczkę MOLEX przewidzianą w poszczególnych wentylatorach komputerowych.

Napięcie startowe wentylatora zainstalowanego w układzie chłodzenia. W rzeczywistości jest to najmniejsza wartość wymagana do stabilnej pracy wentylatora - jeśli napięcie będzie za niskie, po prostu się nie uruchomi. Zwróć uwagę, że parametr ten dotyczy głównie dość specyficznych zadań - na przykład instalacji wentylatora w zasilaczu, podłączenia go bezpośrednio do zasilacza lub wyboru zewnętrznego kontrolera do regulacji prędkości obrotowej. Podczas podłączania przez standardowe złącza zasilania napięcie rozruchowe można zignorować.

— Zatrzaski. Najprostszy i najwygodniejszy rodzaj mocowania, w szczególności ze względu na to, że nie wymaga użycia dodatkowych narzędzi. Ponadto nie ma potrzeby wyjmowania płyty głównej w celu montażu na zatrzaski.

— Dwustronny (backplate). Ten rodzaj mocowania stosowany jest w najmocniejszych, a co za tym idzie, ciężkich i wielkogabarytowych układach chłodzenia. Jego cechą szczególną jest obecność specjalnego podkładu zainstalowanego po przeciwnej stronie płyty głównej - element ten ma za zadanie chronić przed uszkodzeniem i aby płyta nie uginała się pod ciężarem konstrukcji.

— Śruby. Mocowanie za pomocą klasycznych śrub. Jest uważane za nieco bardziej niezawodne niż zatrzaski (patrz wyżej), lecz mniej wygodne, ponieważ układ chłodzenia można zdemontować i zamontować tylko za pomocą śrubokręta. Obecnie śruby są używane głównie do montażu wentylatorów do obudów, a także układów chłodzenia pamięci RAM i dysków twardych (patrz „Rodzaj”, „Przeznaczenie”).

— Mocowania silikonowe. Główną zaletą mocowań silikonowych jest dobra absorpcja wibracji, co znacznie obniża poziom hałasu w porównaniu z podobnymi układami wykorzystującymi inne rodzaje mocowań. Z drugiej strony silikon jest nieco mniej niezawodny niż śruby, więc oba rodzaje mocowań są zwykle dostarczane w zestawie, a użytkownik sam wybiera, którego użyć. ...>
— Taśma klejąca. Mocowanie taśmą klejącą, zwykle dwustronną. Główne zalety tego mocowania to łatwość użytkowania i kompaktowość. Z drugiej strony trudno jest zdemontować taki układ chłodzenia. Ponadto taśma klejąca ma gorsze przewodnictwo cieplne niż np. pasta termiczna.

Gwarancja producenta, udzielana na dany model.

W rzeczywistości jest to minimalny okres użytkowania obiecany przez producenta, pod warunkiem przestrzegania zasad eksploatacji. Najczęściej rzeczywista żywotność urządzenia okazuje się znacznie dłuższa niż gwarantowana. Wśród skromnych wskaźników spotyka się modele z 1-letnią gwarancją lub 2-letnią, bardziej zaawansowane modele objęte są 3-letnią gwarancją, a najbardziej pewni siebie producenci udzielają 5-letniej, a nawet 6-letniej gwarancji.

Wymiary układu chłodzenia. W przypadku układów wodnych (patrz „Rodzaj”) w tym punkcie podawany jest rozmiar zewnętrznego radiatora (wymiary bloku wodnego w takich urządzeniach są niewielkie i nie ma potrzeby ich szczególnego podawania).

Ogólnie jest to dość oczywisty parametr. Zauważamy tylko, że grubość ma szczególne znaczenie dla wentylatorów obudowy (patrz tamże) - to od niej zależy, ile miejsca urządzenie zajmie wewnątrz obudowy. Przy tym wentylatory z cienką obudową zwyczajowo zaliczane są do modeli, w których rozmiar ten nie przekracza 20 mm.

Układ chłodzenia powinien bez problemu zmieścić się w obudowie komputera. Zdecydowana większość producentów obudów podaje w specyfikacji maksymalną wysokość chłodnicy, jaką można zamontować na ich obudowie. To na tej wartości należy opierać się przy wyborze systemu chłodzenia. W przypadku przewymiarowanej chłodnicy będziesz musiał pozostawić boczną ścianę obudowy szeroko otwartą, co narusza wbudowany schemat cyrkulacji powietrza i powoduje zanieczyszczenie kurzem wewnętrznej przestrzeni jednostki systemowej.