Kamery do monitoringu: specyfikacje, typy, rodzaje

Parametr ten określa się, jeśli urządzenie nie należy do tradycyjnych optycznych kamer IP.

Przypomnijmy, że modele optyczne działają głównie w zakresie widocznym dla ludzkiego oka. Matryce takich kamer są również wrażliwe na pewną część promieniowania podczerwonego, co w szczególności umożliwia korzystanie z nocnego oświetlenia podczerwieni, a nawet trybu nocnego bez oświetlenia w niektórych modelach; jednak nawet w takich przypadkach główną funkcją pozostaje właśnie praca w widzialnej części widma. Nowoczesne modele optyczne mają dość wysoką rozdzielczość, co pozwala na uzyskanie dobrej szczegółowości, a także często są wykonane jako kolorowe, jednak w niektórych sytuacjach okazują się nieefektywne. Dlatego w sprzedaży można znaleźć bardziej specyficzny sprzęt — kamery termowizyjne, a także hybrydowe kamery termowizyjne. Oto cechy tych odmian:

— Termowizyjna. Kamery działające na zasadzie termowizorów i reagujące wyłącznie na promieniowanie cieplne (podczerwone) obiektów: im wyższa temperatura obiektu, tym jaśniej będzie świecił w kadrze. Daje to możliwości niedostępne w zwykłych kamerach optycznych. Na przykład za pomocą kamery termowizyjnej można odróżnić osobę lub zwierzę, które jest niewidoczne dla zwykłej optyki ze względu na tło maskujące lub gęstą roślinność. Ponadto kamery tego typu mogą działać bez specjalnego oświetlenia nawet w absolutnej cie...mności. Z drugiej strony taki sprzęt charakteryzuje się wysokimi kosztami i ma szereg poważnych ograniczeń w jego zastosowaniu. Na przykład kamera termowizyjna nie jest w stanie wyraźnie odróżnić obiektu, jeśli jego temperatura pokrywa się z temperaturą tła (w efekcie skuteczność obserwacji wyraźnie spada w czasie upałów). Rozdzielczość i szczegółowość obrazu z reguły nawet w zaawansowanych modelach jest dość niska. W efekcie powstaje niewiele kamer czysto termowizyjnych – znacznie częściej spotykane są modele hybrydowe opisane poniżej.

— Hybrydowa kamera termowizyjna. Kamery łączące klasyczny moduł optyczny i moduł termiczny – w postaci dwóch osobnych „oczu” umieszczonych obok siebie. Z reguły są w stanie transmitować nie tylko dwa oddzielne strumienie wideo, jednak także jeden sygnał, który łączy dane z obu obiektywów. Kamery tego typu łączą zalety modeli optycznych i termicznych i wzajemnie kompensują wady; ciekawe, że są znacznie tańsze od klasycznych kamer termowizyjnych. Wynika to z faktu, że moduł termiczny w tym przypadku nie jest przeznaczony do budowania pełnowartościowego obrazu, a jedynie jako akcesorium uzupełniające dane z klasycznego modułu optycznego – co oznacza, że „termiczna” część kamery nie potrzebuje zaawansowanych cech. Dzięki połączeniu przystępności cenowej i praktyczności takie kamery hybrydowe są obecnie dość popularne.

— Wewnętrzne. Modele zaprojektowane do montażu wewnętrznego w stosunkowo korzystnych warunkach, bez opadów, kurzu, ekstremalnych temperatur i innych podobnych wpływów. Kamery te nie wymagają zwiększonej ochrony niezbędnej w przypadku montażu zewnętrznego (patrz poniżej) i dlatego są tańsze. Ich główna wada wiąże się również z brakiem wspomnianej ochrony – mówimy o niemożliwości pełnowartościowego użytkowania na zewnątrz: montaż na zewnątrz, nawet pod zadaszeniem lub w innym stosunkowo chronionym miejscu, może ostatecznie doprowadzić do przedwczesnego uszkodzenia kamery.

— Zewnętrzne. Kamery zaprojektowane od podstaw do użytku na zewnątrz i wyposażone w odpowiedni sprzęt ochronny – przede wszystkim solidną obudowę chroniącą przed wilgocią, brudem, ciepłem/mrozem itp. Dodatkowo projekt może przewidywać specjalne rozwiązania wandaloodporne – np. automatyczne powiadomienie o próbie uszkodzenia kamery; same w sobie takie modele są bardziej odporne na wandalizm niż kamery wewnętrzne. Oczywiście w razie potrzeby kamerę zewnętrzną można zamontować w pomieszczeniu; jednak wspomniane zabezpieczenie ma odpowiedni wpływ na cenę, a realne zapotrzebowanie na takie możliwości istnieje tylko w miejscach silnie zanieczyszczonych, takich jak warsztaty przemysłowe czy zamknięte place budowy.

Rodzaj obudowy opisuje nie tylko jej kształt, ale także niektóre możliwości układu, które mogą wpływać na funkcjonalność produktu.

— Kopułkowe (dome). Jak sama nazwa wskazuje, kamera ta ma charakterystyczną przezroczystą kopułkę z obiektywem w środku — zwykle sterowaną PTZ (patrz „Możliwości kamery”). Kopułka nie tylko chroni optykę przed różnymi niekorzystnymi czynnikami (np. brudem czy wilgocią), ale w wielu modelach ukrywa również położenie obiektywu; dlatego jest on zaciemniony. Obiekt obserwacji nie wie więc, dokąd skierowana jest kamera, co w niektórych przypadkach jest przydatne (np. przy obserwowaniu podejrzanego klienta w supermarkecie). Jednocześnie z wielu powodów opcja ta słabo nadaje się do zaawansowanej optyki o dużych wymiarach.

— Tubowe (bullet). Kamery tubowe to kamery, w których obiektyw „patrzy” wzdłuż obudowy. Taki układ pozwala na użycie mocnych obiektywów o dobrej jasności i powiększeniu optycznym (patrz poniżej), ale kamery są również dość nieporęczne.

— Kompaktowe (box, bez obiektywu). Odmiana opisanych powyżej kamer tubowych, która ma wymienne obiektywy; same obiektywy z reguły nie są zawarte w zestawie, należy je kupić osobno. Znaczenie takiej konfiguracji polega na tym, że użytkownik może samodzielnie dobrać optykę do konkretnych potrzeb. Ta kategoria obejmuje głównie dość zaawansowane modele.

— Ukryte. W tej kategorii znajdują się kamery o niewielkich wymiarach, co pozwala na ich dedykowaną instalację — np. we wnęce ściennej. Jednak nawet przy instalacji zewnętrznej (ta opcja jest zwykle dozwolona), takie urządzenia są również bardzo dyskretne ze względu na wspomnianą kompaktowość. Sam w sobie kształt obudowy ukrytych kamer jest najczęściej zbliżony do tubowych kompaktowych (patrz wyżej), chociaż mogą istnieć różne opcje.

— Stacjonarne. Kamery przeznaczone do montażu na blacie lub innej płaskiej poziomej powierzchni. W tym celu w konstrukcji przewidziano odpowiedni stojak; może mieć ruchome mocowania, które umożliwiają nachylanie i obracanie kamery z boku na bok. Główną zaletą takich kamer jest niezwykła łatwość instalacji; to w szczególności czyni je prawie idealnymi do użytku domowego.

— Przenośne z mocowaniem. W rzeczywistości jest to rodzaj kamer stacjonarnych (patrz odpowiedni punkt), w których stojak może służyć nie tylko do montażu na powierzchni poziomej, ale także do montażu na ścianie. Kamery tego typu różnią się od innych odmian „ściennych” — ukrytych i tubowych (patrz odpowiednie punkty) układem: ich obudowa jest zwykle płaska, prostokątna lub owalna, a obiektyw znajduje się na najszerszej krawędzi (podobnie jak odbywa się to w telefonach komórkowych). Uchwyt jest często ruchomy w celu regulacji pochylenia i/lub obrotu.

— LAN. Interfejs LAN (Ethernet) był pierwotnie przeznaczony do budowy przewodowych sieci komputerowych. Kamery z tym złączem z reguły działają również jako urządzenia sieciowe. Przewagą tej opcji nad opisanym poniżej Wi-Fi jest wyższa rzeczywista przepustowość, nad BNC — możliwość połączenia bez dodatkowego sprzętu, bezpośrednio do standardowego routera sieciowego używanego w zwykłej sieci komputerowej. Z niedociągnięć możemy jedynie zauważyć konieczność ciągnięcia przewodu, ale ten punkt jest wspólny dla wszystkich opcji połączenia przewodowego. Jeśli chodzi o resztę funkcji, sieć LAN jest najwygodniejsza, dzięki czemu znalazła szerokie zastosowanie we współczesnych kamerach bezpieczeństwa.

— WiFi. Połączenie Wi-Fi było pierwotnie bezprzewodowym odpowiednikiem opisanej powyżej sieci LAN i służyło do łączenia się z sieciami komputerowymi. Podczas pracy w takich sieciach połączenie to jest podobne do LAN w tym sensie, że umożliwia pracę kamery przez zwykły router (oczywiście obsługujący Wi-Fi). Jednocześnie Wi-Fi jest wygodniejsze ze względu na brak przewodów, jednak przy dużej ilości innych urządzeń bezprzewodowych podłączonych do routera przepustowość kanału i jakość obrazu mogą się zauważalnie pogorszyć. Zwróć uwagę, że od niedawna możliwe jest również korzystanie z tego połączenia w trybie Direct — do bezpośredniego połączenia kamery z innym urządzeniem, na przy...kład podłączenie kamery do smartfona (patrz „Konstrukcja i możliwości — dedykowana aplikacja”). Jednak ta opcja jest mniej powszechna.

— BNC. Skrót dla Bayonet Neill Concelman. Złącze typu bagnetowego powszechnie używane do transmisji analogowego sygnału wideo. Odnosi się do profesjonalnych interfejsów wideo, do pracy z taką kamerą wymagany jest specjalny sprzęt. Jednak same kamery z tego typu złączami z reguły należą do niższego przedziału cenowego. Wynika to z ograniczonej łączności przez BNC – można przez nią przesyłać tylko sygnał wideo, co ogranicza funkcjonalność takich kamer w porównaniu z modelami pracującymi przez sieć LAN lub Wi-Fi (patrz wyżej).

— 3G / 4G. Połączenie z Internetem za pośrednictwem sieci komórkowych 3G / 4G; z reguły w tym celu należy zainstalować w kamerze kartę SIM operatora komórkowego. Prędkość takich sieci pozwala m.in. na nadawanie wideo w dość wysokiej rozdzielczości. Tak więc takie połączenie (oczywiście z zasięgiem) dobrze nadaje się nie tylko jako awaryjne rozwiązanie w przypadku przerw w Internecie, jednak także jako główny kanał komunikacyjny, jeśli w ogóle nie ma stałego połączenia z Internetem. Typowym przykładem drugiej sytuacji jest obserwacja wiejskiego domu położonego „daleko od cywilizacji”, jednak w strefie niezawodnego odbioru telefonii komórkowej. Co więcej, w obu przypadkach można kontaktować się z kamerą przez Internet z dowolnego miejsca na świecie.

— PTZ (obrotowa). PTZ to skrót oznaczający możliwości sterowania kamerą — „pan, tilt, zoom” (obrót, nachylenie, przybliżenie). W związku z tym kamery z tą funkcją są wyposażone w ruchomy obiektyw, który umożliwia celowanie w żądany obiekt; jednak powiększenie może być zarówno optyczne (patrz poniżej), jak i cyfrowe. Zalety kamer PTZ są oczywiste: ich widok nie ogranicza się do jednej pozycji, można go dostosować na życzenie operatora. Niektóre modele mogą oferować zaawansowane funkcje, takie jak automatyczne celowanie i skupianie się na ruchu. Z drugiej strony takie systemy kosztują odpowiednio.

— Zasilanie PoE. Technologia zasilania stosowana w kamerach przewodowych LAN. Funkcja PoE pozwala na zasilanie takiej kamery tym samym kablem, którym przesyłany jest sygnał – eliminuje to konieczność wyciągania dodatkowego przewodu do gniazdka czy używania baterii/akumulatorów. Oczywiście, aby korzystać z tej technologii, musi być ona również obsługiwana przez złącze rejestratora (lub innego urządzenia), do którego podłączona jest kamera. Warto jednak wziąć pod uwagę, że różne standardy PoE różnią się przede wszystkim mocą (moc 802.3af do 13 W, PoE 802.3at — 25,5 W).

— Zasilanie PoC. Odpowiednik technologii PoE stosowany w tradycyjnych kamerach: umożliwia zasilanie przez ten sam kabel, który jest używany do sygnału wideo, eliminując w ten sposób potrzebę gniazdka...i baterii/akumulatorów. Różnica polega na tym, że PoC działa przez kabel koncentryczny ze złączem BNC. Oczywiście, aby korzystać z tej funkcji, musi być ona zapewniona zarówno w samej kamerze, jak i w rejestratorze.

— Ujęcie panoramiczne. Ta cecha oznacza, że kamera ma kilka obiektywów i obejmuje kąt poziomy co najmniej 180°, zapewniając szerokie pole widzenia, gdy obudowa jest nieruchoma. To pole widzenia można również uzyskać za pomocą pojedynczego obiektywu typu „rybie oko” (patrz powiązany punkt); jednak nagrywanie panoramiczne ma jedną ważną zaletę: poziom zniekształceń na takim filmie jest znacznie niższy, nawet na krawędziach. Z drugiej strony obecność kilku obiektywów wpływa odpowiednio na cenę i wymiary.

— Obszar zainteresowania (ROI). Funkcja ta pozwala na ustawienie odrębnych stref w polu widzenia kamery, w których zostanie przeprowadzona specjalna kontrola obrazu (rozpoznawanie tablic rejestracyjnych i twarzy, liczenie osób itp.). Innymi słowy ustawienie ROI umożliwia przeprowadzenie takiej kontroli nie na całej powierzchni kadru, jednak w poszczególnych jego sekcjach; dzięki temu możliwe jest znaczne zmniejszenie obciążenia części obliczeniowej kamery oraz ilości przesyłanych danych. To ostatnie jest szczególnie przydatne, gdy brakuje wolnego miejsca w magazynie wideo, a także gdy kamera korzysta z kanałów komunikacyjnych z ograniczeniem prędkości lub natężenia ruchu (np. sieć komórkowa 3G/4G).

— Czujnik światła. Obecność czujnika światła w konstrukcji kamery. Z reguły czujnik ten służy do określania cech otoczenia i automatycznego dostosowywania się do nich — w szczególności przełączania między trybem dziennym i nocnym, włączania oświetlacza IR (patrz niżej) itp.

— Detekcja ruchu. Kamery z tą funkcją są w stanie wykryć ruch w polu widzenia. Funkcja ta jest wygodna, ponieważ zdecydowana większość sytuacji, które muszą być rejestrowane podczas monitoringu wideo, wiąże się właśnie z ruchem w kadrze. Konkretna reakcja na ruch może być różna: w niektórych modelach włącza się nagrywanie, inne wysyłają również powiadomienie do rejestratora lub innego urządzenia, jeszcze inne są w stanie obracać się w stronę poruszającego się obiektu itp. Kamery z tą funkcją nadają się szczególnie do obserwowania obiektów, w których ruch jest niewielki, takich jak magazyny lub parkingi podziemne w nocy: na przykład włączenie nagrywania tylko podczas detekcji ruchu oszczędza miejsce i ułatwia przeglądanie materiału filmowego.

— Wykrywanie dźwięku. Funkcja wykrywania dźwięków w chronionej przestrzeni. „Słysząc” wystarczająco głośny dźwięk, kamera z tą funkcją może zareagować w taki czy inny sposób: włączyć się do nagrywania, dać sygnał ostrzegawczy lub alarm itp. Niektóre modele mogą nawet pełnić rolę akustycznych czujek stłuczeniowych, dokładnie wykrywając charakterystyczne uderzenie w szkło i dźwięk odłamków. Obsługa wykrywania dźwięku automatycznie oznacza obecność mikrofonu (patrz odpowiedni punkt).

— Mikrofon. Obecność mikrofonu w konstrukcji kamery pozwala uchwycić nie tylko obraz, lecz także dźwięk. Pozwala to uzyskać pełniejszy obraz tego, co dzieje się podczas nagrywania. Ponadto mikrofon może być przydatny, jeśli osoba przed kamerą chce coś przekazać operatorowi, a dzięki głośnikowi zwrotnemu (patrz poniżej) możliwy jest nawet pełny dialog.

— Wbudowany głośnik. Kamera posiada własny wbudowany głośnik. Jednym z najpopularniejszych zastosowań tej funkcji jest dwukierunkowa komunikacja głosowa operatora z osobami znajdującymi się w pobliżu kamery. Dzięki głośnikowi można na przykład udzielić bezpośrednio przez kamerę podpowiedź dla zagubionego gościa, dać ostrzeżenie lub rozkaz dla intruza itp. Ponadto funkcja ta może być wykorzystana do innych celów — w szczególności do wygenerowania alarmu.

— Aplikacja mobilna. Możliwość pracy z kamerą poprzez aplikację zainstalowaną na gadżecie, takim jak smartfon czy tablet. Z reguły taki sposób sterowania daje dostęp zarówno do nadawania/zapisywania wideo, jak i większości ustawień; jednak cechy połączenia między gadżetem a kamerą mogą być różne. Tak więc nowoczesne aplikacje często zapewniają możliwość zdalnego dostępu przez Internet z dowolnego miejsca na świecie; jest jednak inna opcja – połączenie bezpośrednie (najczęściej przez Wi-Fi), które działa tylko w bezpośrednim sąsiedztwie kamery. Te szczegóły należy wyjaśnić osobno. Tak czy inaczej, aplikacja mobilna jest wygodna, ponieważ można ją zainstalować na prawie każdym nowoczesnym smartfonie lub tablecie z systemem Android lub iOS, zamieniając gadżet w przenośną stację sterowania kamerą.

— Powiadomienia o wykryciu ruchu. Funkcja występująca w kamerach z czujnikami ruchu (patrz wyżej). Po wykryciu ruchu w kadrze, takie modele są w stanie nie tylko podejmować własne działania (np. włączać nagrywanie), jednak także w taki czy inny sposób wysyłać użytkownikowi powiadomienia. Konkretne sposoby przesyłania powiadomień mogą być różne – e-mail, SMS, powiadomienie na specjalnej stronie internetowej itp. W każdym razie funkcja ta ułatwia śledzenie obserwowanego obiektu i zmniejsza ryzyko przeoczenia ważnego wydarzenia w kadrze.

— Wejście/wyjście alarmowe. Z reguły kamery z tą funkcją są wyposażone zarówno w wejścia, jak i wyjścia; liczba obu może być większa niż jedno. Złącza te służą do przesyłania sygnałów sterujących do różnych elementów systemu bezpieczeństwa; pozwalają zbudować bardzo zaawansowany system oraz dają dodatkowe możliwości zarządzania jego funkcjami. W ten sposób wejścia alarmowe pozwalają kamerze „odpowiadać” na polecenia z innych elementów – na przykład włączać się po uruchomieniu elektronicznego zamka w drzwiach. Wyjścia służą odpowiednio do wysyłania poleceń do urządzeń zewnętrznych – na przykład do włączania reflektora po wykryciu ruchu w kadrze.

— Wejście/wyjście audio. Dostępność wejścia i/lub wyjścia audio w konstrukcji kamery. Funkcja ta umożliwia pracę z dźwiękiem, jednak cechy tej pracy mogą się różnić w zależności od konkretnego zestawu złączy. Samo wejście audio pozwala na podłączenie zewnętrznego mikrofonu, a wyjście audio pozwala na wyprowadzenie dźwięku do urządzenia zewnętrznego (np. rejestratora lub wzmacniacza z głośnikami) poprzez osobny kanał. Jednocześnie te złącza mogą być używane pojedynczo. Na przykład kamera z wbudowanym mikrofonem może mieć tylko wyjście audio, podczas gdy model z połączeniem LAN lub Wi-Fi może przesyłać dźwięk tym samym kanałem, i dla takich kamer jest wystarczające wejście audio.

— Oświetlacz IR. Obecność systemu oświetlenia na podczerwień w konstrukcji kamery. Taki oświetlacz służy do pracy w trybie nocnym: oświetlenie na podczerwień jest niewidoczne gołym okiem (można zauważyć jedynie słabą czerwonawą poświatę podświetlanych diod LED, a i to nie zawsze), jednak jest dobrze odbierane przez przetworniki współczesnych kamer monitorujących. Możliwość obejścia się bez widocznych źródeł światła jest wygodna z wielu powodów: w szczególności taka praca prawie nie demaskuje kamery.

— Oświetlacz LED. Kamera posiada oświetlacz LED. Podobnie jak opisany powyżej oświetlacz IR, takie oświetlacz jest przeznaczony do pracy w ciemności; jednak zapewnia światło widoczne dla ludzkiego oka, dzięki czemu kamera może wytwarzać stosunkowo naturalny kolorowy obraz.

— Czytnik kart. Urządzenie do odczytu wymiennych kart pamięci, zwykle SD lub microSD (konkretne typy obsługiwanych kart należy określić osobno). To urządzenie spełnia dwie główne funkcje. Po pierwsze, pozwala wyposażyć kamerę we własny napęd – daje to dodatkową gwarancję w przypadku awarii w zewnętrznym rejestratorze, a nawet pozwala na nagrywanie bez żadnego dodatkowego sprzętu. Po drugie, karty pamięci umożliwiają wygodną wymianę danych z laptopami, komputerami stacjonarnymi i innymi urządzeniami zewnętrznymi – przede wszystkim przesyłanie do nich materiału filmowego.

Największa pojemność karty pamięci, z którą kamera IP jest w stanie poprawnie współpracować.

Nośniki o dużej pojemności wymagają dość dużej mocy obliczeniowej i mogą korzystać ze specjalnych technologii, które nie są obsługiwane przez wszystkie kamery. To jest powód ograniczenia pod względem pojemności obsługiwanych kart.

Kompatybilność kamery z jedną lub drugą chmurą. Ten punkt może wskazywać na sam fakt kompatybilności lub określać konkretną usługę (usługi), dla której przeznaczone jest urządzenie — zwykle Dysk Google lub Yandex Drive, a często oba naraz.

Przypomnijmy, że chmura to system do przechowywania informacji zlokalizowany na zdalnych serwerach. Dane przesyłane są do takiego systemu za pośrednictwem Internetu, a właściciel może uzyskać do nich dostęp również za pośrednictwem sieci WWW, niezależnie od własnej lokalizacji. Dodatkowo nowoczesne chmury pozwalają na udostępnianie wybranych informacji innym użytkownikom. Podstawowa funkcjonalność takich usług i określona ilość miejsca na dysku są zazwyczaj dostępne za darmo, ale w przypadku zaawansowanych funkcji i zwiększenia pojemności pamięci wymagana jest opłata (jednorazowa lub regularna subskrypcja, w zależności od konkretnej usługi).

W szczególności w tym przypadku kompatybilność z przechowywaniem w chmurze oznacza, że kamera może bezpośrednio przesyłać nagrane materiały i inne informacje do takiego magazynu. Ma to jednocześnie dwie ważne zalety. Pierwsza została już wspomniana – możliwość pracy z nagraniami wideo (podgląd, kopiowanie, udostępnianie itp.) z niemal każdego miejsca na świecie, gdzie jest dostęp do Internetu. Druga kwestia to dodatkowa niezawodność i bezpieczeństwo: nawet jeśli własny dysk systemu monitoringu (rejestrator, serwer lokalny itp.) zostanie uszkodzony...lub zniszczony, kopia materiału nadal pozostanie w chmurze.

Pamiętaj, że obsługę pamięci masowej w chmurze można również znaleźć w rejestratorach z funkcjami sieciowymi. Jednak kupowanie kamer o takiej funkcjonalności jest wygodne, ponieważ takie kamery nie potrzebują dodatkowego sprzętu do pracy z chmurą.

Sposoby aktywnej ochrony zaimplementowane w kamerze.

Funkcja ta sama w sobie ma na celu wywołanie dyskomfortu u napastnika i odstraszenie go, a także zwrócenie uwagi na sytuację. Może być aktywowana zarówno ręcznie, jak i automatycznie (np. przez czujnik ruchu lub sygnał na wejście alarmowe kamery). Istnieją dwa główne rodzaje aktywnej ochrony:

— Optyczny (stroboskop). Źródło jasnego światła, które miga z częstotliwością kilku błysków na sekundę. Natychmiast po włączeniu stroboskop jest w stanie dezorientować intruza na kilka sekund, a nawet po tym migające światło utrudnia koordynację i szybkie poruszanie się; wszystko to może dać funkcjonariuszom ochrony dodatkowy czas na reakcję na sytuację. Ponadto błyski są wyraźnie widoczne nie tylko przy bezpośrednim spojrzeniu, ale także przy widzeniu peryferyjnym oraz w postaci odbić.

— Akustyczny (syrena). Głośny sygnał dźwiękowy, który prawie na pewno przyciągnie uwagę osób znajdujących się w pobliżu. W niektórych modelach głośność syreny osiąga 110 dB — jest to porównywalne z silnikiem starego ciągnika i tylko nieznacznie poniżej progu bólu osoby.

Każda z tych opcji ma swoje zalety i nie jest trudno połączyć je w jednym urządzeniu. Dlatego większość nowoczesnych kamer z aktywną ochroną wykorzystuje oba opisane powyżej sposoby jednocześnie.

Liczba diod LED podświetlenia (patrz „Konstrukcja i możliwości”) przewidziana w konstrukcji kamery.

Teoretycznie więcej diod LED zapewnia większą moc i odpowiednio większy zasięg (patrz poniżej) oraz wydajność podświetlenia IR lub podświetlenia LED. Jednak w praktyce takie źródła światła mogą znacznie różnić się parametrami; ponadto wiele zależy również od charakterystyki samej kamery. Dlatego w rzeczywistości wskaźnik ten jest punktem odniesienia, a przy wyborze warto zwrócić uwagę na parametry, które są bliższe praktyce — w szczególności ten sam zasięg podświetlenia (patrz poniżej).

Zasięg oświetlenia (patrz „Konstrukcja i możliwości”) zainstalowanego w kamerze IP. Termin ten zwykle oznacza maksymalną odległość kamery od obserwowanego obiektu, przy której jest ona w stanie zapewnić stosunkowo wysokiej jakości i czytelny obraz przy całkowitym braku innych źródeł światła. Oczywiście rzeczywisty zasięg oświetlenia może różnić się od deklarowanego, a różnice te najczęściej są narastające (np. ze względu na obecność tych samych dodatkowych źródeł światła). Jeśli jednak ważna jest dla Ciebie możliwość nagrywania z podświetleniem, warto skupić się na deklarowanym zasięgu.

— Rozpoznawanie tablic rejestracyjnych. Specjalne narzędzia dające dodatkowe możliwości odczytu tablic rejestracyjnych. Konkretne możliwości takich narzędzi w różnych modelach mogą być różne, należy je określić osobno. Na przykład niektóre kamery odczytują tylko litery i cyfry oraz przekazują informacje do rejestratora w celu dalszego przetwarzania. Inne mają wbudowane bazy danych, dzięki którym mogą porównywać odczytany numer z bazą i wykonywać różne akcje w zależności od wyniku – np. dać sygnał do otwarcia szlabanu, jeśli numer jest „dozwolony”. Jednak w każdym przypadku kamery z tą funkcją dobrze sprawdzają się w obiektach, w których trzeba kontrolować ruch samochodów — na przykład na parkingach (w tym zamkniętych, dla personelu).

— Rozpoznawanie twarzy. Kamery z tą funkcją są w stanie przynajmniej rozpoznać obecność twarzy w kadrze; jednak dalsze wykorzystanie tych danych i specjalna funkcjonalność takich kamer może być różna. Tak więc stosunkowo proste modele reagują tylko na sam fakt wykrywania twarzy, jednak nawet to zapewnia dość rozbudowane funkcje dodatkowe: ustawianie ostrości na twarzy, śledzenie osoby w kadrze (w kamerach obrotowych PTZ) itp. Bardziej zaawansowane kamery potrafią rozpoznać charakterystyczne cechy twarzy, po których można zidentyfikować konkretną osobę. Taka funkcjonalność pozwala m.in. na porównywanie przez system monitoringu twarzy „widzianych” przez kamerę z zapisaną...bazą i podejmowanie na tej podstawie różnych działań – np. zezwolić lub odmówić dostępu, ostrzec o niepożądanym gościu lub nieautoryzowanym użyciu karty do otwierania drzwi itp.
Pamiętaj, że narzędzia do rozpoznawania twarzy można również znaleźć w rejestratorach, do których podłączone są kamery. Jednak obecność takich funkcji w samych kamerach też się przydaje — zwłaszcza jeśli możliwości rejestratora pod tym względem są skromne, albo system w ogóle nie posiada rejestratora (na przykład składa się z kamer IP podłączonych przez router do komputera).

— Liczenie osób. Funkcja, która pozwala kamerze zliczyć liczbę osób w kadrze; odebrane dane są przechowywane we własnej pamięci i mogą być przesyłane do rejestratora lub innego urządzenia zewnętrznego. Zwróć uwagę, że w większości modeli funkcja ta jest połączona z opisanym powyżej rozpoznawaniem twarzy, dzięki czemu kamera jest w stanie nie tylko zliczyć wszystkich ludzi, jednak ponownie rozpoznać tych, którzy są w kadrze. Tak czy inaczej, liczenie osób może być wykorzystywane zarówno do celów statystycznych, jak i do celów bezpieczeństwa. Na przykład w dużych obiektach, takich jak biura i centra handlowe, pozwala określić, czy wszyscy goście, którzy weszli do lokalu, opuścili go przed końcem godzin pracy.

Systemy inteligentnego domu, z którymi kamera jest kompatybilna.

Ogólną zasadą wszystkich takich systemów jest łączenie różnych domowych urządzeń elektronicznych w jedną całość, tak aby wszystkie te urządzenia mogły ze sobą współdziałać i wspólnie reagować na różne zdarzenia. Jeśli chodzi konkretnie o kamery do monitoringu, ich funkcje w inteligentnym domu związane są głównie z reagowaniem na ruch w kadrze i transmisją wideo. Na przykład kompatybilna kamera może wysyłać powiadomienie do smartfona użytkownika, gdy czujnik ruchu zostanie wyzwolony, lub przesyłać wideo do telewizora zintegrowanego z siecią domową.

Obecnie mogą występować różne warianty platform inteligentnego domu, najpopularniejsze to Apple HomeKit, Google Home, Amazon Alexa. Istnieją jednak inne warianty autorskich systemów — z reguły są one przystosowane do pracy przez producentów pod swoje urządzenia inteligentnego domu i monitoringu wideo. Do pełnowartościowej pracy w tym lub innym systemie warto korzystać z kamer, dla których bezpośrednio zadeklarowano odpowiednią kompatybilność. Ponadto przy zakupie kompatybilnego modelu nie zaszkodzi wyjaśnić jego konkretną funkcjonalność w zakresie inteligentnego domu.

Model przetwornika obrazu zainstalowanego w kamerze monitorującej. Znając dokładną nazwę modelu, możesz znaleźć szczegółowe informacje o jego pracy — od szczegółowych parametrów technicznych po recenzje prawdziwych użytkowników — i ocenić, w jaki sposób ta opcja spełnia Twoje wymagania.

Rodzaj przetwornika zainstalowanego w kamerze monitorującej.

— CMOS. Skrót od „complementary metal-oxide-semiconductor” (komplementarny półprzewodnik z tlenku metalu). Zaletami przetworników CMOS są niski koszt, niski pobór mocy, a także duża szybkość przetwarzania obrazu i kompaktowe w porównaniu z CCD wymiary. Główną wadą tej technologii są zwiększone szumy obrazu, szczególnie przy wysokiej czułości. Aby wyeliminować tę wadę, istnieją różne sztuczki konstrukcyjne, ale producenci często ich nie stosują ze względu na niski koszt kamery. W efekcie przetworniki CMOS są typowe głównie dla stosunkowo niedrogich modeli.

— CCD. Skrót od „charge-coupled device” (urządzenie ze sprzężeniem ładunkowym). Przetworniki tego typu są droższe niż CMOS i bardziej masywne, jednak są mniej podatne na szumy z powodu nagrzewania i generalnie mają bardziej zaawansowane właściwości. Co prawda, CCD nie radzą sobie zbyt dobrze ze źródłami światła punktowego; jednak w tym przypadku producenci dość często stosują specjalne technologie, aby zneutralizować tę wadę. Takie przetworniki są typowe dla zaawansowanych kamer do monitoringu.

— DIS. Skrót od „Digital Image System”. Kluczową cechą tego typu przetworników jest to, że łączą w jednym chipie zarówno sam element światłoczuły, jak i procesor obrazu. Zmniejsza to wymiary kamer z sensorami DIS i obniża ich koszt, a jakość obrazu takich urządzeń może nawet przewyższać podobne modele CCD i CMOS. Ponadto przetworniki DIS dobr...ze znoszą niskie temperatury (do -40 °C), co jest niezbędne w przypadku kamer zewnętrznych (patrz „Zastosowanie”).

Wielkość przetwornika zainstalowanego w kamerze monitorującej (przekątna).

Generalnie większe przetworniki (o tej samej rozdzielczości i tym samym typie) są uważane za bardziej zaawansowane: otrzymują więcej światła, co pozytywnie wpływa na jakość obrazu (szczególnie przy słabym oświetleniu). Z drugiej strony wzrost rozmiaru wpływa na koszt całego urządzenia; w niektórych przypadkach (na przykład, jeśli nie planuje się używania kamery o zmierzchu i ciemności), stosunkowo mały przetwornik może być całkiem odpowiedni.

Jeśli chodzi o konkretne wymiary, to najskromniejsze pod tym względem kamery mają przetworniki 1/4" lub mniej. Dużą popularnością cieszą się modele z przetwornikami 1/3,8" – 1/3" i 1/2,9" – 1/2", wartości te można nazwać średnimi, a w zaawansowanych urządzeniach występują przekątne nawet ponad 1/2" (do 1/1,7").

Rozdzielczość przetwornika kamery w megapikselach (milionach pikseli).

Im wyższa rozdzielczość przetwornika, tym wyższa może być rozdzielczość wideo (patrz poniżej), tym bardziej szczegółowy obraz może dostarczyć kamera. Jednocześnie należy pamiętać, że wraz ze wzrostem liczby megapikseli (bez zmiany rozmiaru przetwornika) rozmiar każdego pojedynczego piksela maleje, co zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia szumów i pogorszenia ogólnej jakości obrazu. Dlatego wysoka rozdzielczość sama w sobie niekoniecznie jest oznaką wysokiej jakości – wiele zależy od innych parametrów, na przykład od wielkości przetwornika (patrz wyżej).

Jeśli chodzi o konkretne wartości, to w najskromniejszych przetwornikach nie przekracza 1,3 Mpx, co odpowiada maksymalnie rozdzielczości HD. Sensory 2 Mpx pozwalają zapewnić już rozdzielczość Full HD (zwykle 1920x1080 lub 1600x1200), 3 Mpx, 4 Mpx, 5 Mpx i 6 Mpx są w stanie zapewnić lepszą rozdzielczość, ale nadal nie osiągają 4K, która charakteryzuje się 8 Mpx.

Maksymalna rozdzielczość wideo, jaką może przechwycić kamera.

Im wyższa rozdzielczość wideo, im więcej szczegółów na nim zobaczysz, tym mniej szczegółów będzie rozmazanych. Z drugiej strony wysoka rozdzielczość oznacza duże rozmiary plików wideo, co odpowiednio wymaga pojemnych nośników pamięci i szybkich kanałów komunikacyjnych do nadawania wideo w czasie rzeczywistym. Wskaźnik ten również zauważalnie wpływa na koszt kamery.

Rozdzielczość sygnału wideo wytwarzanego przez kamerę w liniach telewizyjnych (TVL).

Podobne oznaczenie rozdzielczości jest używane dla wideo analogowego; liczba linii telewizyjnych w tym przypadku to poziomy rozmiar obrazu. Znaczenie takiego nagrania jest takie, że w analogowych formatach PAL i NTSC, które są najczęściej używane w systemach nadzoru wideo, rozmiar wideo w pionie jest zawsze taki sam (odpowiednio 625 i 525), a więc rozmiar klatki w różnych modelach kamer analogowych różni się tylko w poziomie. W związku z tym im wyższa liczba TVL, tym bardziej szczegółowy będzie obraz, tym więcej drobnych szczegółów będzie na nim widocznych. Z drugiej strony, aby wykorzystać wszystkie możliwości kamery z dużą liczbą linii telewizyjnych, potrzebny będzie również ekran, który odpowiada tym możliwościom; więcej informacji na temat zgodności ekranu można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Jeśli chodzi o dane szczegółowe, wartość 500 TVL lub mniej jest uważana za bardzo małą, 500 – 600 TVL – skromną, 600 – 700 TVL – średnią, 700 – 800 TVL – powyżej średniej, a w niektórych modelach liczba ta może przekraczać 800 TVL.

Maksymalna liczba klatek na sekundę wideo rejestrowana przez kamerę.

Im wyższa liczba klatek na sekundę, tym wyraźniejszy jest obraz, tym mniej zauważalne jest rozmycie przy poruszaniu się w kadrze (szczególnie szybkim). Z drugiej strony wskaźnik ten wpływa na ilość informacji rejestrowanych przy nagrywaniu, a także na koszt samej kamery. Dlatego szukanie kamery CCTV z szybkim nagrywaniem (45 kl./s i więcej) jest sensowne tylko wtedy, gdy ważne jest dla Ciebie jasne i wyraźne rejestrowanie szybko poruszających się obiektów.

Najwyższa rozdzielczość, w której kamera jest w stanie nagrywać wideo z szybkością co najmniej 25/30 kl./s. Parametr jest określony dla modeli, które mają nagrywanie w wysokiej rozdzielczości z niską liczbą klatek na sekundę (na przykład 4K przy 15 kl./s). Pozwala zrozumieć, w jakiej rozdzielczości obsługiwane jest nagrywanie wideo z szybkością 25/30 kl./s, przy której obraz jest postrzegany jako płynniejszy, a szczegóły w scenach dynamicznych są lepiej widoczne (jeśli w kadrze znajdują się poruszające się obiekty).

Najmniejszy stopień oświetlenia nagrywanej sceny, przy którym kamera jest w stanie zapewnić normalną widoczność. Z reguły ten punkt określa wartości dla pracy w dzień (w trybie nocnym minimalne oświetlenie w wielu modelach może w ogóle wynosić zero, ponieważ w takich przypadkach włącza się oświetlacz IR , patrz „Konstrukcja i możliwości”). Jeśli kamera jest w stanie nagrywać w kolorze, oznacza to zwykle najniższe oświetlenie wymagane do uzyskania kolorowego obrazu.

Im niższy jest wskaźnik ten, tym lepiej kamera pracuje w warunkach słabego oświetlenia, tym jaśniejszy i wyraźniej widoczny obraz jest w stanie zapewnić w takich warunkach. Jednocześnie należy pamiętać, że przy słabym oświetleniu często preferowany jest tryb nocny, a w obecności wspomnianego oświetlacza IR należy raczej skupić się na zasięgu jego działania (patrz wyżej).

Istnieją tabele porównawcze, które pozwalają ocenić stopień oświetlenia podany w specyfikacji z praktycznego punktu widzenia: na przykład wskaźnik 0,2 luksa odpowiada pogodnej nocy w pełni księżyca.

Jasność obiektywu zamontowanego w kamerze.

Jasność obiektywu charakteryzuje stopień tłumienia strumienia świetlnego podczas przechodzenia od przedniej soczewki obiektywu do matrycy. Jest ona oznaczana jako stosunek średnicy efektywnej przysłony obiektywu do ogniskowej, przy czym wielkość efektywnej przysłony jest oznaczana jako f i przyjmowana jako jednostka — na przykład f/1,4 lub f/2,0. W takim przypadku im niższa liczba w oznaczeniu, tym wyższa jasność obiektywu (w naszym przykładzie druga soczewka będzie ciemniejsza niż pierwsza). W przypadku obiektywów o zmiennej ogniskowej (patrz „Ogniskowa”) rzeczywista jasność z reguły zmienia się wraz ze zmianą ogniskowej; dla takich modeli może się wskazywać zakres wartości jasności lub jej maksymalna wartość.

Parametr ten sam w sobie charakteryzuje przede wszystkim to, jak jasny okazuje się obraz zrobiony przez obiektyw, przy pozostałych warunkach równych. Wysokie wartości są ważne przede wszystkim podczas nagrywania w warunkach słabego oświetlenia: obiektyw o dużej jasności pozwala uzyskać obraz wystarczająco wysokiej jakości bez zwiększania czułości matrycy, co jest obarczone szumami i rozmyciem obrazu. Z drugiej strony rzeczywista jakość pracy kamery (również w zaciemnionych warunkach) zależy także od wielu innych przyczyn – rodzaju i wielkości matrycy, charakterystyki przetwarzania sygnału itp. Dlatego wartość jasności obiektywu w większości przypadków jest raczej punktem odniesienia niż praktycznie istotn...ym parametrem.

Stosunek sygnału do szumu, któremu odpowiada kamera IP.

Wskaźnik ten opisuje stosunek poziomu sygnału użytecznego (rzeczywistego obrazu wysyłanego przez kamerę do urządzenia zewnętrznego) do poziomu zewnętrznego szumu, który nieuchronnie powstaje podczas pracy obwodów elektronicznych. Im wyższy stosunek sygnału do szumu, tym mniej szumów na ekranie, tym wyraźniejszy i wyższej jakości obraz i mniejsza pojemność nagranych plików wideo. Uważa się, że szumy widzialne praktycznie zanikają w stosunku co najmniej 45 dB. Jednak wśród nowoczesnych kamer są też wyższe wartości.

— WDR (Wide Dynamic Range) — rozszerzony zakres dynamiki. Technologia WDR łączy kilka klatek o różnej ekspozycji w jednym obrazie, dzięki czemu ciemne obszary są rozjaśniane, a prześwietlenia przyciemniane, więc wychodzi obraz o wyjątkowo równomiernym oświetleniu. Prawdziwa technologia szerokiego zakresu dynamiki nazywa się True-WDR i jest zaimplementowana w układzie optycznym na poziomie sprzętowym, za tworzenie i mieszanie ekspozycji odpowiada specjalny mikroprocesor. Tańszą alternatywą dla szerokiego zakresu dynamiki jest technologia Digital-WDR, która wyrównuje oświetlenie za pomocą algorytmów oprogramowania.

— DWDR (Digital Wide Dynamic Range) — cyfrowy rozszerzony zakres dynamiki, technika oparta na algorytmach oprogramowania do rozjaśniania. DWDR rozjaśnia zbyt ciemne obszary kadru, które mogą być rozmyte na tle jasnych obszarów. Oświetlenie cyfrowe może znacznie poprawić jakość nagrywania w kontrastowych warunkach oświetleniowych. Kamery z cyfrowym WDR są znacznie tańsze niż prawdziwa optyka True-WDR. Oczywiście jakość oświetlenia cyfrowego jest gorsza od True-WDR.

— BLC (Back Light Compensation) — technologia kompensacji oświetlenia tła. System ten oparty jest na pracy cyfrowych procesorów sygnałowych DSP. Tak więc urządzenie, relatywnie rzecz biorąc, „rozbija” kadr na wiele segmentów, dostosowując się do każdego z nich. Kompensacja tylnego oświetlenia dobr...ze rozjaśnia ciemne obszary kadru. Główną wadą tej technologii jest zwiększenie jasności już jasnych obszarów kadru, co może spowodować pojawienie się na zdjęciu prześwietlenia.

— WDR+BLC. Kamera obsługuje jednocześnie kilka technologii rozjaśniania, z których każda została szczegółowo opisana powyżej. Od razu zauważamy, że połączenie WDR+BLC pozwala uzyskać niezwykle wyraźny obraz w niemal każdych warunkach oświetleniowych, od skrajnego kontrastu po niewystarczający i nadmiernie jasny.

— DWDR+BLC. Urządzenie obsługuje jednocześnie dwie popularne technologie rozjaśniania, z których każda została dokładniej opisana powyżej. Obecność technologii DWDR+BLC pozwala kamerze skutecznie rozjaśnić ciemne obszary kadru. Takie kamery IP sprawdzają się dobrze podczas pracy w warunkach słabego oświetlenia.

Obecność w kamerze obiektywu typu „rybie oko”. Obiektyw zapewnia bardzo szeroki kąt widzenia wynoszący około 180° we wszystkich kierunkach. Pozwala to na przykład na zamontowanie kamery na suficie i monitorowanie nią całego pomieszczenia. Jednocześnie takie modele są zauważalnie tańsze i bardziej kompaktowe niż urządzenia z ujęciem panoramicznym (patrz odpowiedni punkt), ponieważ w kamerze typu rybie oko jest tylko jeden obiektyw. Co prawda, optyka typu fisheye wytwarza silne zniekształcenia na krawędziach obrazu; jednak w praktyce ten punkt jest rzadko krytyczny, a kamery typu rybie oko są bardzo popularne we współczesnych systemach do monitoringu.

Rodzaj obiektywu kamery według ogniskowej. Wyróżnia się tutaj następujące opcje:

— Stała. Obiektywy stałoogniskowe mają stały kąt widzenia — innymi słowy pracują ze stałym stopniem powiększenia i nie mogą go zmienić (jedyną opcją dostępną dla takich kamer jest powiększenie elektroniczne). Zaletami kamer CCTV o stałej ogniskowej są prostota, niezawodność, praktycznie zerowy pobór mocy, niewielkie wymiary i niski koszt. Główną wadą jest niemożność pracy z zoomem optycznym (patrz poniżej), a wspomniane powiększenie elektroniczne jest mniej zaawansowane, ponieważ podczas przybliżania klarowność obrazu maleje.

— Zmienna (kamery zmiennoogniskowe). Obiektywy o zmiennej ogniskowej (z zoomem) są bardziej złożone niż obiektywy stałoogniskowe, są większe, uważane za nieco mniej niezawodne i znacznie droższe. Jednak ten typ optyki ma ważną zaletę: tylko ona jest w stanie zapewnić powiększenie optyczne (patrz niżej), co pozwala na „przybliżenie” obrazu bez pogorszenia jego jakości.

Ogniskowa obiektywu kamery.

Ogniskowa to odległość od obiektywu do matrycy, przy której na matrycy uzyskuje się wyraźny obraz (gdy obiektyw jest zogniskowany na nieskończoność). Od tego wskaźnika zależą przede wszystkim kąty widzenia obiektywu (patrz poniżej): im jest on mniejszy, tym szersze kąty widzenia i mniejsze obiekty w kadrze (i odwrotnie). Jednocześnie należy zaznaczyć, że o rzeczywistym kącie widzenia decyduje nie tylko ogniskowa, ale także wielkość matrycy (patrz wyżej). W praktyce oznacza to, że przy różnych rozmiarach matryc obiektywy o tej samej ogniskowej będą miały różne kąty widzenia. Dlatego według tego wskaźnika mogą być ze sobą porównywane tylko kamery o tej samej wielkości matrycy. Popularne wśród kamer CCTV są obiektywy o ogniskowych 2,8 mm, 3,6 mm, 4 mm i 6 mm.

W modelach ze zmienną ogniskową (patrz wyżej) w tym przypadku wskazywany jest zakres od minimalnej do maksymalnej odległości. Ponadto na podstawie tych danych można wywnioskować współczynnik powiększenia optycznego takiego obiektywu: w tym celu wartość maksymalną należy podzielić przez minimalną (więcej szczegółów poniżej).

Poziomy kąt widzenia kamery monitorującej. W przypadku modeli ze zmienną wartością podawana jest wartość maksymalna, gdyż ważna jest szerokość obrazu, a przy powiększaniu współczynnik powiększenia jest ważniejszy niż kąt. W tym punkcie podawany jest również ogólny kąt widzenia dla modeli z okrągłym polem widzenia — w szczególności kamer z obiektywem typu rybie oko (patrz wyżej).

Im szerszy kąt widzenia, tym więcej miejsca rejestruje kamera, a jednocześnie mniejsze są obrazy poszczególnych obiektów w kadrze. Dlatego wybierając według tego parametru, warto zdecydować, co jest ważniejsze — możliwość oglądania rozległej sceny czy widoczność drobnych szczegółów w stosunkowo wąskim polu widzenia. Zwracamy również uwagę, że przy szerokim polu widzenia (100° i więcej) na krawędziach kadru można zaobserwować charakterystyczne zniekształcenia, a im szerszy kąt, tym są one wyraźniejsze. Zjawisko to można wyeliminować dzięki ujęciu panoramicznym (patrz „Konstrukcja i możliwości”), ale funkcja ta z kolei komplikuje i zwiększa koszt kamery.

Pionowy kąt widzenia kamery monitorującej. W modelach o zmiennej wartości dla kompletności obrazu podawana jest maksymalna wartość, a kąt przy przybliżeniu nie jest tak ważny.

Im szerszy kąt widzenia, tym więcej miejsca rejestruje kamera, a jednocześnie mniejsze są obrazy poszczególnych obiektów w kadrze. Dlatego wybierając według tego parametru, warto zdecydować, co jest ważniejsze – możliwość oglądania rozległej sceny czy widoczność drobnych szczegółów w stosunkowo wąskim polu widzenia.

Przekątne pole widzenia aparatu mierzone jest od jednego rogu obrazu do przeciwnego i wyrażane w stopniach. W przypadku modeli ze zmiennymi współczynnikami powiększenia wskazywana jest wartość maksymalna, ponieważ istotna jest szerokość obrazu, a przy powiększaniu ważniejszy jest współczynnik powiększenia, a nie kąt.

Przekątny kąt widzenia określa, jaką część przestrzeni może uchwycić kamera. Im szerszy kąt widzenia, tym więcej miejsca zajmuje kamera. Ale jednocześnie im mniejsze są obrazy poszczególnych obiektów w kadrze. Wybierając według tego parametru, warto zdecydować, co jest ważniejsze – możliwość zobaczenia dużej sceny czy widoczność drobnych szczegółów w stosunkowo wąskim polu widzenia.

We współczesnych kamerach do monitoringu może się zapewniać dwa rodzaje powiększenia — optyczne i elektroniczne. W pierwszym przypadku „przybliżenie” obrazu odbywa się dzięki działaniu obiektywu; w drugim — na matrycy zaznacza się osobny obszar, a obraz z niego „rozciąga się” po całej klatce, tworząc efekt powiększenia. Tym samym zoom optyczny jest bardziej zaawansowany: pozwala wykorzystać cały obszar sensora nawet podczas przybliżania.

Zoom optyczny jest dostępny tylko wtedy, gdy obiektyw kamery ma zmienną ogniskową (patrz „Ogniskowa”). Stopień powiększenia będzie odpowiadał stosunkowi maksymalnej i minimalnej ogniskowej: na przykład dla modelu o zakresie 3 – 15 mm będzie to 15/3 = 5x. Nie chodzi więc o to, jak bardzo kamera powiększa obraz w stosunku do tego, jak jest on widoczny gołym okiem, ale o to, na ile obraz na maksymalnej ogniskowej jest większy niż na minimalnej.

Wady systemów powiększenia optycznego są bezpośrednio związane z wadami zmiennej ogniskowej: obiektywy są większe, droższe i mniej niezawodne niż elektroniczne. Ponadto możliwości tego formatu pracy są ograniczone: zbyt duże powiększenia wymagałyby zbyt masywnych i drogich układów optycznych. Dlatego producenci często stosują opcję kompromisową, uzupełniając zoom optyczny o elektroniczny: pierwsza opcja stosowana jest przy małych powiększeniach, druga włączana przy wyczerpaniu możliwości optyki.

W przypadku kamer termowizyjnych często stosuje się rozdzielczości klatek 320x240 pikseli i 640x480 pikseli, co wystarcza do większości zadań. Zaawansowane kamery termowizyjne nagrywają w rozdzielczości 1280x1024 pikseli, co zapewnia szersze pole widzenia i lepszą identyfikację celu.

Interpolację stosuje się podczas nagrywania wideo, aby zwiększyć rozdzielczość natywną obrazu. Technologia poprawia rozdzielczość przestrzenną obrazów termicznych oraz zwiększa liczbę punktów temperaturowych, dzięki czemu możliwe jest uzyskanie termogramu porównywalnego jakością z detektorami wyższej klasy.

Wartość ogniskowej określa szerokość pola widzenia kamery termowizyjnej. Znając ogniskową, możesz obliczyć zasięg systemu monitoringu wideo i jego obszar zasięgu. Tak więc modele z długoogniskowymi obiektywami są przeznaczone do uzyskiwania obrazów termicznych z dużej odległości od kamery, a krótkoogniskowe — do obserwacji z bliska.

Kąt widzenia określa, jak szerokie jest pole widzenia kamery termowizyjnej i jaki obszar sceny termicznej wchodzi w kadr. Zależność jest tu wprost proporcjonalna: im większe kąty widzenia w płaszczyźnie poziomej i pionowej, tym szerszej „widzi” kamera.

Zakres temperatur, który może wykryć kamera termowizyjna. W wielu modelach kamer IP istnieje możliwość ustawienia dokładnej temperatury, w przypadku przekroczenia progu której zostanie uruchomiony alarm.

Błąd pomiaru temperatury przez kamerę termowizyjną. Im jest mniejszy, tym dokładniej określana jest temperatura obiektów w kadrze. Zaawansowane modele kamer termowizyjnych mają błąd rzędu dziesiątych stopni, podczas gdy w innych podobnych modelach wynosi on średnio plus minus kilka stopni na mierzonej skali.

Standard kompresji wideo używany przez kamerę.

Kompresja służy do zmniejszania rozmiarów nagranych plików wideo; można do tego wykorzystać różne technologie — tak zwane kodeki, ich lista znajduje się w tym punkcie. Z praktycznego punktu widzenia od obsługiwanych kodeków zależy przede wszystkim kompatybilność z zewnętrznymi urządzeniami nagrywającymi i odtwarzającymi. Jeśli jako rejestratora/odtwarzacza planujesz używać komputera, możesz zignorować tę listę: współczesne komputery stacjonarne i laptopy zazwyczaj obsługują bardzo obszerną listę formatów, a w skrajnych przypadkach brakujące kodeki można zainstalować osobno. Ale jeśli mówimy o wyspecjalizowanych rejestratorach, pojedynczych odtwarzaczach (jak domowe centra multimedialne) itp., to kompatybilność kodeków powinna zostać doprecyzowana. Tak więc, jeśli zaawansowany, nowoczesny standard H.265 jest obecnie bardzo szeroko wspierany, to bardziej specyficzny H.265+, pierwotnie stworzony dla systemów do monitoringu, jest znacznie mniej powszechny nawet w specjalistycznym sprzęcie.

Napięcie lub typ zasilania używanego przez kamerę.

Należy powiedzieć, że wśród takich urządzeń dość rzadko spotyka się modele pierwotnie zaprojektowane na 230 V — znacznie bardziej powszechne są urządzenia o niższych napięciach zasilania, w szczególności 5 V, 6,5 V, 9 V, 12 V, 14 V oraz 24 V. Do pracy takiej kamery z gniazdka elektrycznego potrzebny jest zasilacz; może on być dołączony do zestawu, lecz ten szczegół należy wyjaśnić osobno. Możliwe są również bardziej specyficzne sposoby dostarczania zasilania – na przykład poprzez specjalnie zorganizowaną sieć niskiego napięcia lub z akumulatora samochodowego (dla modeli 12- i 24-woltowych). Oddzielnie zauważamy, że przy pracy przez POE (patrz „Konstrukcja i możliwości”) napięcie zasilania wynosi standardowo 48 V, więc dla modeli z POE cechy zasilania nie są określane.

Specyficzną kategorią są kamery z zasilaniem akumulatorowym. Takie zasilanie zapewnia autonomię i niezależność od przewodów, lecz czas pracy jest ograniczony — gdy bateria się wyczerpie, kamerę przyjdzie podłączyć do źródła energii w celu naładowania. Dlatego modeli akumulatorowych wypuszczanych jest bardzo niewiele — w większości są to kompaktowe rozwiązania z podłączeni...em bezprzewodowym, na przykład przez Wi-Fi (patrz wyżej).

Kolejnym niezwykłym wariantem są kamery zasilane przez panel słoneczny. Zasilanie z paneli słonecznych jest stosowane w ulicznych modelach kamer CCTV. W ciągu dnia są one zasilane energią z promieni słonecznych i jednocześnie gromadzą poziom naładowania akumulatora, którego wystarcza do zapewnienia pracy systemu monitoringu w ciemności. Panele słoneczne do zapewnienia własnych potrzeb umieszcza się bezpośrednio na obudowie kamery lub gdzieś obok niej. Kamery zasilane energią słoneczną to najbardziej optymalny wariant do instalacji z dala od elektryczności.

Moc pobierana przez kamery IP podczas pracy. Znając wskaźnik zużycia energii, można np. obliczyć czas autonomicznej pracy urządzenia z zasilacza awaryjnego lub wybrać odpowiedni zasilacz awaryjny. Również przy wsparciu dla technologii PoE warto wziąć pod uwagę pobór mocy przy wyborze switcha PoE lub adaptera PoE.

Zakres temperatury otoczenia, w którym kamera może normalnie pracować.

Wszystkie nowoczesne kamery monitorujące normalnie tolerują temperatury typowe dla domów/mieszkań, biur i innych pomieszczeń o podobnie łagodnych warunkach. Dlatego warto zwrócić uwagę na parametr ten przede wszystkim, jeśli urządzenie ma być użytkowane na zewnątrz lub w pomieszczeniu, w którym temperatura nie odbiega zbytnio od temperatury na ulicy lub ze względów technicznych powinna być niska (chłodnia, pociąg chłodniczy itp.). W takich przypadkach szczególnie ważny jest dolny próg temperatury: na przykład prawie wszystkie kamery zewnętrzne mają możliwość pracy w niskich temperaturach poniżej 0°, ale wśród modeli wewnętrznych takie możliwości są znacznie mniej powszechne. Jednak urządzenia mrozoodporne (o dopuszczalnej temperaturze -40 °C i poniżej) można znaleźć nie tylko wśród kamer zewnętrznych, ale także wśród kamer wewnętrznych.

Jeśli chodzi o górną granicę temperatury, to zwykle nie jest ona niższa niż +40 °C, co w zupełności wystarcza do korzystania z kamery w klimacie umiarkowanym. W niektórych modelach granica ta sięga +50 °C, a nawet +60 °C, dzięki czemu nadają się nawet do gorących krajów. Należy jednak pamiętać, że mówimy wyłącznie o użytkowaniu w cieniu; możliwość pracy w bezpośrednim świetle słonecznym należy wyjaśnić osobno.

Najwyższa wilgotność względna, przy której kamera może pracować normalnie, bez awarii, przez nieograniczony czas.

Nowoczesna elektronika dobrze znosi niską wilgotność, ale wysokie wskaźniki mają na nią negatywny wpływ — jeśli urządzenie przebywa w takiej atmosferze przez dłuższy czas, może się pojawić kondensacja wilgoci na niektórych częściach konstrukcji i różne nieprzyjemne konsekwencje, od korozji po zwarcia i pożary. Dlatego z kamery można korzystać skutecznie i bezpiecznie tylko w warunkach, w których wilgotność nie przekracza maksymalnej zalecanej wartości określonej w specyfikacji. Jednocześnie zauważamy, że wiele urządzeń jest w stanie tolerować bez konsekwencji krótkotrwałe (do kilku godzin) przebywanie w warunkach wysokiej wilgotności.

Stopień ochrony kamery przed wilgocią i ciałami obcymi zgodnie ze standardem IP.

Ta ochrona opisuje, jak dobrze obudowa kamery chroni wrażliwe elementy wewnętrzne przed wspomnianymi wpływami. Domyślnie jest oznaczona literami IP, po których następują dwie cyfry. Pierwsza cyfra oznacza ochronę przed wnikaniem ciał stałych i kurzu, a jej poszczególnym wartościom odpowiadają następujące stopnie ochrony.

1 — ochrona przed przedmiotami o średnicy powyżej 50 mm (duże powierzchnie ciała)
2 — przed przedmiotami o średnicy większej niż 12,5 mm (palce itp.)
3 — przed przedmiotami o średnicy większej niż 2,5 mm (większość narzędzi)
4 — przed przedmiotami powyżej 1 mm (prawie wszystkie narzędzia, większość przewodów)
5 — ochrona przed pyłem (pełna ochrona przed dotykiem; pył może wnikać do środka, ale nie ma wpływu na pracę urządzenia)
6 — pyłoszczelność (obudowa z pełną ochroną przed pyłem i kontaktem).

Druga cyfra charakteryzuje ochronę przed wilgocią, tutaj wartości mogą być następujące:

1 — ochrona przed pionowo spadającymi kroplami wody;
2 — przed kroplami wody z odchyleniem do 15° od pionowej osi urządzenia;
3 — przed kroplami wody z odchyleniem do 60° od pionowej osi urządzenia (minimalny poziom pozwalający na obsługę kamery w deszczu);
4 — przed rozpryskami z dowolnego kierunku;
5 — przed strumieniami z dowolnego kierunku;
6 — przed falami morskimi lub silnymi strumieniami wody;
7 —...możliwość krótkotrwałego zanurzenia na głębokość 1 m (bez możliwości ciągłej pracy w trybie zanurzonym);
8 — możliwość długotrwałego zanurzenia na głębokość powyżej 1 m (z możliwością pracy ciągłej w trybie zanurzonym).

Oczywiście kamery do monitoringu zazwyczaj nie są przeznaczone do zanurzania pod wodą – dwie ostatnie opcje charakteryzują się jedynie wysokim stopniem odporności na wilgoć.

W niektórych modelach jedna z cyfr może zostać zastąpiona literą X — na przykład IPX7. Nie oznacza to braku ochrony, ale że odpowiedni parametr nie był certyfikowany zgodnie ze standardem IP. Jednocześnie stopień ochrony niecertyfikowanej może być dość wysoki – powyższy przykład odpowiada możliwości całkowitego zanurzenia pod wodą, co wymaga dużego stopnia szczelności (minimalny poziom odporności na kurz 5). Zwracamy również uwagę, że całkowity brak oznaczenia IP nie oznacza również, że kamera absolutnie nie jest chroniona przed negatywnymi wpływami — chodzi wyłącznie o to, że obudowa po prostu nie została poddana oficjalnej certyfikacji. Jeśli jednak ochrona przed kurzem i wilgocią ma kluczowe znaczenie, warto wybierać spośród modeli z certyfikatem IP.

ONVIF w tym przypadku to zestaw reguł (protokołów) interakcji różnych elementów systemu nadzoru wideo. Standard ten został opracowany przez organizację o tej samej nazwie (Open Network Video Interface Forum) i jest szeroko stosowany w sprzęcie różnych producentów. W przypadku kamer oznacza to, że kamera zgodna z ONVIF może dobrze współpracować ze sprzętem dowolnej marki, o ile obsługuje również ten standard.

Główny materiał użyty w konstrukcji obudowy kamery.

— Plastik. Niedrogi i jednocześnie całkiem praktyczny materiał. Plastik jest lekki, dość mocny (nie tak mocny jak metal, ale w większości przypadków całkiem wystarczająco), chemicznie obojętny (co oznacza, że nie podlega korozji i niewrażliwe na wilgoć), a także ma stosunkowo niską przewodność cieplną (co zapewnia dodatkową ochronę w przypadku nagłych zmian temperatury). Z tego powodu materiał ten jest bardzo popularny w kamerach wewnętrznych (patrz „Zastosowanie”). Jednocześnie nieco mniej nadaje się do pracy na zewnątrz.

— Metal. Główną zaletą metalu, w porównaniu z plastikiem, w przypadku kamer CCTV jest wysoka wytrzymałość i niezawodność. Dzięki temu można go używać nawet w modelach zewnętrznych, które działają w trudnych warunkach i muszą mieć pewną odporność na wandalizm (przynajmniej nie od razu „poddawać się” przy próbie rozbicia lub stłuczenia). Jednocześnie taki materiał kosztuje znacznie więcej i dlatego jest mniej powszechny.

Wzmocniona obudowa zapewniająca zwiększoną ochronę przed próbami uszkodzenia.

Konkretny stopień wytrzymałości może się różnić. Na przykład wielu producentów używa standardowego oznaczenia IK dla odporności na uderzenia. Najwyższym wskaźnikiem w tym standardzie jest IK10, który zapewnia ochronę przed uderzeniem z energią do 20 J, co odpowiada zrzutowi ładunku o wadze 5 kg z wysokości 40 cm; bardziej szczegółowe informacje na temat IK można znaleźć w dedykowanych źródłach. Jednocześnie kamery nieposiadające certyfikatu IK mogą być również pozycjonowane jako odporne na akty wandalizmu.

Należy pamiętać, że nawet najbardziej wandaloodporna obudowa nie zapewnia całkowitej ochrony przed uszkodzeniem. Jednak funkcja ta w każdym przypadku znacznie komplikuje zadanie napastnikowi, a nawet może zmusić go do zaniechania prób zepsucia kamery. Celowe uszkodzenie kamery okazuje się dość trudne i czasochłonne. W niektórych modelach zwiększona wytrzymałość obudowy może łączyć z innymi funkcjami – np. czujnikiem, który wysyła alarm przy próbie uszkodzenia kamery.