Solidne dzieci: 5 bezlusterkowców zapewniających pewny start w świecie fotografii

Japońska marka fotograficzna Fuji stawia na aparaty bezlusterkowe od czasu swoich pierwszych wypraw na arenę fotograficzną. I nie przegrał, dzięki czemu aparaty pod marką są poszukiwane wśród amatorów, pasjonatów i prawdziwych guru branży fotograficznej.

Model junior z linii XT jest „zapakowany”, jak przystało na aparaty Fuji, w stylowe opakowanie retro. Pod starą „skorupą” widać zupełnie nowoczesne „wypchanie”, na czele którego stoi matryca 24 MP APS-C ze standardową matrycą pikseli Bayera(starsze generacje bezlusterkowców Fujifilm są „zbudowane” na autorskim X-Trans czujniki).

Natywny zakres czułości na światło matrycy Fujifilm FinePix X-100T wynosi 200-12800 ISO. Podczas kręcenia wideo dolna kreska podnosi się do ISO 400. Mimo obsługi nagrywania wideo 4K aparat potrafi pisać filmy w ultrawysokiej rozdzielczości raczej na pokaz – przy szybkości 15 kl./s daleko nie da się zajść, zwłaszcza przy fotografowania dynamicznych scen. Z fotografowaniem sprawa ma się znacznie lepiej dla modelki – aparat robi doskonałej jakości zdjęcia zarówno w jasny słoneczny dzień, jak i przy niedostatecznie dobrym oświetleniu(przy ISO do 3200).

System ustawiania ostrości w bezlusterkowcu ma 91 punktów ustawiania ostrości. Celuje w cel dość powoli, a dotykowy wyświetlacz modelu nie błyszczy szybkością reakcji na dotyk. Dużo ważniejszym atutem ekranu jest jednak obrotowy zawias, który otwiera nowe horyzonty w budowaniu pola przyszłego kadru. Uzupełnieniem ogólnego obrazu aparatu jest elektroniczny wizjer wraz z bezprzewodowymi adapterami Wi-Fi i Bluetooth. Ogólnie rzecz biorąc, Fujifilm FinePix X-100T to świetna opcja do nauki podstaw fotografii. Zwłaszcza, gdy aparat jest wyposażony w wysokiej jakości optykę Fuji oprócz obiektywu zmiennoogniskowego 15-45mm f/3.5-5.6 kit.

Canon EOS M50 to amatorski aparat bezlusterkowy dla miłośników zarówno fotografowania, jak i filmowania. W trybie fotograficznym model wytwarza szczegółowy obraz o szerokim zakresie dynamicznym, wideo nagrywane jest w aparacie w rozdzielczości do 4K (3840x2160 pikseli). Ale najpierw najważniejsze.

Aparat bezlusterkowy jest wyostrzony w kompaktowym korpusie ze stopu magnezu o wymiarach 116x88x59 mm. Waga „szkieletu” aparatu to około 390 g. Wielorybi obiektyw z zestawem ogniskowych 15-45 mm i „pływającą” przysłoną f/3,5-6,3 sprawia, że aparat jest cięższy tylko o 130 g. model wygodnie leży w dłoni, a wszystkie guziki na jego „korpusie” są na swoich miejscach. Możesz także zmienić parametry fotografowania, dotykając ekranu dotykowego, który jest obracany we wszystkich osiach, aby oglądać go pod niestandardowymi kątami. Możliwe jest też zbudowanie pola przyszłego kadru przez „wizjer” wizjera elektronicznego, znajdujący się pośrodku górnej krawędzi aparatu.

Pod maską Canon EOS M50 ma matrycę APS-C o rozdzielczości 24,1 MP. Przetwarzaniem obrazu zajmuje się wysokowydajny procesor DIGIC 8. Zapewnia on również aparatowi szybkostrzelność do 10 kl./s przy kręcenia bardzo dynamicznych scen i nagrywania wideo 4K. Jedynym „jednak” jest to, że filmy bez lustra są pisane z solidnym przycięciem: od 1,6x w formacie FullHD do 2,56x w ultrawysokiej rozdzielczości UltraHD. Ponadto główna „funkcja” aparatów Canon nie jest dostępna w autofokusie 4K - Dual Pixel CMOS AF. Łącznie do celowania w cel wykorzystuje się od 99 do 143 punktów ostrości (w zależności od „rany” obiektywu na „ tuszy ”).

Zakres światłoczułości przetwornika obrazu aparatu jest mierzony od ISO 100 do 25600 (z rozszerzeniem oprogramowania do ISO 51200). Użytkownik ma prawo liczyć na akceptowalny wynik przy fotografowaniu z ISO do 3200, w przyszłości szczegóły obrazu będą „zjadane” przez szum. Dzięki mobilnym gadżetom aparat pozostaje w kontakcie za pośrednictwem protokołów Wi-Fi, NFC i Bluetooth Low Energy. Modele miałyby również dłuższą „przeżywalność” (ponad deklarowane 235 zdjęć na jednym ładowaniu akumulatora), a cena Canona EOS M50 w roli aparatu codziennego lub podróżnego z wymiennymi obiektywami w ogóle by nie istniała.

Trzecia generacja E-M10 to początek zaawansowanej serii aparatów bezlusterkowych Olympus OM-D. Łączy pod swoim skrzydłem po trochu wszystkiego, od aparatów klasy podstawowej po aparaty średniej klasy.

Aparat oparty jest na 16-megapikselowej matrycy Micro 4/3 z podwójnym cropem, która jest doprawiona potężnym procesorem graficznym TruePic VIII. Rezultatem wprowadzenia nowego układu przetwarzania obrazu było zwiększenie wydajności na wszystkich frontach. Model nauczył się rysować mniej cichy obraz przy wysokim ISO (ponad 3200 jednostek), a zaktualizowany procesor otworzył również drzwi do świata produkcji wideo w wysokiej rozdzielczości przed bezlusterkowcem.

Materiał rejestrowany jest na kamerze w rozdzielczości 4K przy 30 klatkach na sekundę, a operator ma dostęp do korzyści płynących z 5-osiowej stabilizacji obrazu. Wypustka matrycy eliminuje drżenie rąk przy robienia zdjęć i wideo, zapewniając jednocześnie wzmocnienie do 5 kroków ekspozycji. W wielu sytuacjach możliwe jest teraz uzyskanie wyraźnych zdjęć przy „drugich” czasach otwarcia migawki bez osławionego statywu. A co najważniejsze, króciec działa w połączeniu z dowolną optyką, niezależnie od tego, czy jest wyposażony we własny system stabilizacji.

Ponadto aparat zwiększył szybkostrzelność (8,6 kl./s) i dodał punkty ostrości (do 121 szt.). Ale ekran na pochylonym zawiasie i wizjer elektroniczny trafiły do aparatu bezlusterkowego spadkiem z poprzedniej generacji w obliczu . Osobnym powodem do dumy jest pojemny bufor – przy korzystania z szybkiej pamięci flash SD aparat klika serię klatek w formacie JPEG, aż na karcie pamięci zabraknie wolnego miejsca. Jako bonus właściciele modeli otrzymują dostęp do ogromnej floty optyki do systemu Micro 4/3, gdzie znajdują się rozwiązania na każdy gust i grubość portfela.

„Dziecko” japońskiej krwi Panasonic DC-GX9 to prawdziwy przyjaciel podróżnika, fotografa ulicznego, a także tych, którzy stawiają na kompaktowość bez poświęcania funkcjonalnego „pompowania”.

Aparat jest rozpoznawalny wśród rówieśników dzięki obrotowej konstrukcji wizjera elektronicznego, który docenią zwolennicy fotografowania z małych kątów w jasne, słoneczne dni. Wraz z wizjerem „głowa” może obracać ekran aparatu, jednak tylko w niewielkim zakresie w górę i w dół. Aby uczynić go również wygodniejszym w użyciu, dodano obsługę wprowadzania dotykowego do zmiany kluczowych parametrów fotografowania, wybierania punktu ostrości (zarówno przy tworzenia kadru, jak i na gotowym zdjęciu) i przerzucania materiału.

Model oparty jest na 20-megapikselowym przetworniku obrazu Micro 4/3. Jego wymiary fizyczne są o połowę mniejsze niż w przypadku przedstawicieli rodziny pełnoklatkowej, aparat fotografuje z współczynnikiem crop 2x. Matryca aparatu zamontowana jest na zawieszeniu stabilizacji elektromagnetycznej, której skuteczność szacuje się możliwością kompensacji do 4 stopni ekspozycji przy fotografowaniu z ręki lub w warunkach słabego oświetlenia. Do tego końcówka na pokładzie optyki wieloryba, uniwersalny obiektyw zmiennoogniskowy .

49-punktowy system automatycznego ustawiania ostrości pomaga aparatowi uchwycić obiekt. Ponadto model może pochwalić się wysokimi wynikami w dyscyplinie „szybkostrzelność” (9 kl./s z zablokowaną ostrością) oraz obsługą nagrywania wideo 4K z szybkością 30 kl/s i przepływnością 100 MB/s. Filmowanie wideo Panasonic DC-GX9 produkuje w sposób amatorski. Wynika to z braku portów do podłączenia słuchawek i zewnętrznego mikrofonu na pokładzie aparatu. Kolejnym słabym punktem bezlusterkowca jest niewielka liczba zdjęć wykonywanych na jednym ładowaniu akumulatora (niecałe 300 szt.). Niemniej jednak aparat będzie doskonałym zakupem dla początkujących i entuzjastów fotografii, których nie rozczaruje ani obraz, ani szybkość reakcji aparatu na działania użytkownika.

W hierarchii bezlusterkowców Sony z matrycą APS-C model A6400 znajduje się dokładnie pośrodku między wypuszczonymi wcześniej aparatami i . Zewnętrznie kamera jest prawie nie do odróżnienia od innej „sześciotysięcznej” ligi, jednak diabeł, jak wiadomo, tkwi w szczegółach.

Spośród widocznych innowacji główne zmiany dotyczyły ekranu bezlusterkowego. Od teraz wyświetlacz przechyla się z powrotem do pozycji selfie, a nareszcie uzyskał pełną kontrolę dotykową. Zamiast ekranu użytkownik jest proszony o przyłożenie oka do okienka elektronicznego wizjera, który ma rozdzielczość 921 tys. pikseli.

W wewnętrznej części model chwycił się z hukiem dzięki sprawdzonej matrycy formatu 24 MP APS-C bez podkładki stabilizującej. Prerogatywę stabilizacji obrazu z przesunięciem czujnika pozostawiono starszemu . Jednocześnie 425-punktowy system automatycznego ustawiania ostrości przeszedł radykalną poprawę. Japońscy inżynierowie nauczyli ją pracy w trybie śledzenia twarzy i oczu, a także znacznie „pompowali” szybkość autofokusa – obiekt wpada w wytrwałe łapy systemu w rekordowe 0,02 sekundy.

Podczas „fotografowania” w serii aparat przyspiesza do 11 kl./s, a w buforze umieszcza się 46 plików RAW i ponad sto zdjęć JPEG. Ponadto model nie ociera się o tył w kwestii filmowania – nagrywanie filmów 4K jest możliwe z wykorzystaniem całej szerokości matrycy z częstotliwością do 30 kl./s. Dodatkowo operator ma do dyspozycji profile S-Log2, S-Log3 i HLG (do tworzenia wideo HDR). Z pełnoprawnej profesjonalnej zastosowania aparat jest powstrzymywany tylko przez brak wyjścia słuchawkowego. Sony A6400 ma wystarczający potencjał, aby rozwiązać najbardziej ambitne zadania twórcze, a co najważniejsze, aparat ma dobre podstawy pod perspektywę jakościowego wzrostu.