Szafki i uchwyty: specyfikacje, typy, rodzaje

— Uchwyt ścienny. Urządzenie do mocowania telewizora na ścianie; przyczepia się bezpośrednio do powierzchni bez dodatkowych elementów. Taka instalacja przyda się szczególnie w małych pomieszczeniach, gdzie powierzchnia nie pozwala na zastosowanie stojaka podłogowego lub szafki. Co prawda, mocowanie do ściany wymaga pewnych kosztów pracy (na przykład trzeba będzie wywiercić betonową ścianę).

— Uchwyt sufitowy. Urządzenie do mocowania telewizora do sufitu. Podobnie jak ścienny, nie wymaga dodatkowego wyposażenia, mebli itp. i pozwala zaoszczędzić miejsce, jednak instalacja wiąże się z pewnymi trudnościami, a ciągłe oglądanie telewizji z podniesioną głową jest niewygodne. Dlatego taki uchwyt przeznaczony jest przede wszystkim do miejsc publicznych, w których ważna jest ochrona sprzętu przed kradzieżą i aktami wandalizmu.

— Uchwyt biurkowy. Urządzenie do umieszczania ekranu na biurku lub podobnej powierzchni. Konkretny sposób montażu może być różny: wśród modeli biurkowych znajdują się zarówno stojaki bez dodatkowych mocowań, jak i urządzenia z zaciskami i/lub mocowaniem na śruby (patrz „Montaż”). Jednak w każdym razie modele biurkowe są przeznaczone głównie do monitorów — w przypadkach, gdy ich własny uchwyt jest całkowicie nieobecny w konstrukcji lub nie pasuje w ten czy inny sposób.

— Stojak podłogowy. Stojak prz...eznaczony do montażu na podłodze. Zwykle nie jest sztywno zamocowany, w razie potrzeby można go przestawić, są nawet modele z kółkami. W przeciwieństwie do różnych stolików (patrz niżej) jest przeznaczony przede wszystkim do umieszczenia telewizora, a wszelkie dodatkowe półki są raczej wyjątkiem niż regułą. Zaletą stojaków podłogowych jest łatwość instalacji, wadą jest potrzeba miejsca na podłodze.

— Stolik. Stolik w tym przypadku to osobny mebel z jedną lub kilkoma półkami, a czasem nawet szufladami. Telewizor na stoliku montowany jest na górnej półce na własnym stojaku, a pozostałe półki można wykorzystać na dodatkowe wyposażenie (np. odtwarzacz DVD lub centrum multimedialne) lub inne przedmioty. Stoliki te są tak łatwe w montażu i użytkowaniu, jak to tylko możliwe – po prostu stawia się je na podłodze, jak zwykłe biurka. Nie mają też prawie żadnych problemów z kompatybilnością: częścią roboczą jest zwykła płaska powierzchnia, pasująca do każdego stojaka z zestawu (oczywiście w określonych wymiarach i wadze). Główną wadą jest zajmowana przestrzeń na podłodze, przez co stoliki słabo nadają się do ciasnych przestrzeni. Ponadto montaż telewizora na własnym stojaku jest nieco mniej niezawodny niż na uchwycie, ponieważ istnieje możliwość przewrócenia się (choć bardzo mała).

— Stolik z uchwytem. Rodzaj stolika (patrz wyżej), wyposażony we własny uchwyt do telewizora. Zachowując większość zalet klasycznych stolików (łatwość montażu, dodatkowe półki), ta konstrukcja zapewnia zwiększoną niezawodność — przewrócić telewizor można tylko razem ze stolikiem, co jest prawie niemożliwe do zrobienia przez przypadek. Jednocześnie obecność uchwytu zmniejsza wszechstronność w porównaniu ze zwykłymi stolikami — nie każdy telewizor może się na nim zmieścić.

— Do telewizorów CRT. Jak sama nazwa wskazuje, te stojaki są przeznaczone do starszych telewizorów CRT. W przeciwieństwie do modeli LCD, takie telewizory mają znaczną grubość (porównywalną z przekątną ekranu) i odpowiednią wagę, a także zwykle nie mają własnych mocowań i są instalowane tylko na płaskiej powierzchni. Stojaki do nich mają odpowiednie wymiary i maksymalne obciążenie. Dziś są rzadkością ze względu na spadek popularności telewizorów CRT.

— Do odtwarzaczy DVD. Jak sama nazwa wskazuje, stojaki te są przeznaczone do umieszczania odtwarzaczy DVD, centrów multimedialnych i innych podobnych urządzeń pomocniczych. Z reguły mają najprostszą konstrukcję: minimum regulacji (chyba że regulacja wysokości), jedną, czasem dwie półki; maksymalne obciążenie rzadko przekracza 20 kg. Technicznie na takiej półce można postawić telewizor, jednak jest to znacznie mniej wygodne niż korzystanie ze specjalistycznego stojaka pod telewizor.

Liczba ramion do mocowania poszczególnych telewizorów przewidziana w konstrukcji uchwytu. Większość nowoczesnych uchwytów ma jedno ramię — w końcu najczęściej telewizory są używane osobno i to wystarczy. Istnieją jednak modele, na których można zawiesić więcej telewizorów – do 6. Pozwala to na stworzenie „ściany” z kilku połączonych ze sobą ekranów.

Ponadto istnieją warianty z 2 ramionami, w których telewizory są montowane „tyłem do tyłu”, ekranami w różnych kierunkach; zazwyczaj są to modele sufitowe (patrz wyżej). Takie uchwyty są montowane przede wszystkim w miejscach publicznych, w których stosowane są systemy nagłośnienia: poczekalnie dworców i lotnisk, duże centra handlowe itp.

Najbardziej zaawansowane modele oferują 3 lub 4 ramienia, głównie do tworzenia ścian wizyjnych z monitorów.

Zwróć uwagę, że w naszym katalogu parametr ten jest podawany tylko dla modeli z dwoma lub więcej ramionami; jeśli nie podano, oznacza to, że ramię jest jedno.

Sposób mocowania uchwytu biurkowego (patrz „Rodzaj”) do blatu.

Parametr ten jest określony dla tych modeli, które posiadają dodatkowe urządzenia do mocowania na biurku — zacisk, platformę do mocowania przelotowego na śrubach wkręcanych lub oba razem. Ponadto w sprzedaży dostępne są tradycyjne stojaki, które nie mają urządzeń mocujących; są tak łatwe, jak to możliwe, w montażu i przenoszeniu z miejsca na miejsce, ale nie są zbyt niezawodne.

Jeśli chodzi o różne sposoby mocowania, ich cechy są następujące:

— Zacisk. Mocowanie za pomocą zacisku przymocowanego do krawędzi biurka. Zaciski są bardziej ograniczone pod względem umiejscowienia niż śruby — nie można ich montować na środku blatu. Jednocześnie takie mocowanie jest znacznie łatwiejsze zarówno podczas wstępnego montażu, jak i przy przenoszeniu konstrukcji z miejsca na miejsce: nie ma potrzeby wiercenia biurka podczas przygotowania miejsca na śruby. A ograniczony wybór lokalizacji jest często rekompensowany mnogością regulacji, które pozwalają ustawić optymalną pozycję ekranu. Z tego powodu to właśnie zaciski są najpopularniejsze w uchwytach biurkowych z mocowaniami.

— Przelotowy (na śrubach wkręcanych). Mocowanie za pomocą śrub przez otwory przelotowe w blacie. Głównymi zaletami tej opcji są niezawodność, a także możliwość wyboru miejsca instalacji niemal w dowolnym miejscu na bl...acie. Sama procedura montażu jest jednak dość skomplikowana i polega na umieszczeniu na stałe w jednym miejscu, bez przemieszczania – w końcu konieczne jest wywiercenie otworów pod śruby. Dlatego ten rodzaj mocowania występuje rzadko – bardziej powszechne są uniwersalne mocowania (patrz poniżej).

— Uniwersalny. Mocowanie, które pozwala na dwa powyższe warianty montażu naraz — za pomocą zacisku do krawędzi blatu lub za pomocą śrub. Ta konstrukcja pozwala wybrać najlepszą opcję według własnego uznania. Jednocześnie nie jest technicznie trudne zapewnienie w jednym uchwycie w tym samym czasie zacisku i możliwości mocowania przelotowego; dlatego większość uchwytów z możliwością użycia śrub należy właśnie do kategorii uniwersalnych.

— Zwykłe. Szafki o klasycznym designie, przeznaczone głównie do umieszczenia wzdłuż ściany; zazwyczaj mają konstrukcję, która pozwala na ich instalację również na środku pomieszczenia.

— Narożny. Szafka narożna, jak sama nazwa wskazuje, przeznaczona jest do montażu w narożniku i ma odpowiedni kształt. W niektórych pomieszczeniach to ustawienie może być optymalne ze względu na wielkość i charakterystykę otoczenia. Z technicznego punktu widzenia szafkę narożną można również umieścić na środku pomieszczenia, lecz taki montaż nie zawsze jest optymalny z punktu widzenia aranżacji wnętrza.

Kompletny zestaw głośników wbudowany w stojak lub stolik/szafkę pod telewizor. Charakterystyka tych głośników zależy bezpośrednio od konkretnego produktu. Może to być więc albo prosty zestaw stereo z dwoma głośnikami, albo zaawansowane rozwiązanie z kilkoma głośnikami różnych typów, wbudowanym subwooferem, zintegrowanym panelem sterowania, obsługą dużej liczby nowoczesnych technologii kształtowania dźwięku, a także rozbudowanym zestawem komutacji (zwróć uwagę na opis każdego modelu z osobna). W każdym razie taki stolik, z jednej strony, zwalnia użytkownika z konieczności zakupu osobnego zestawu głośnikowego, a z drugiej — pozwala rozwiązać problem umiejscowienia zestawu i jego integracji z całością.

Minimalna przekątna ekranu telewizora, jaki można zamontować na stoliku/uchwycie. Zazwyczaj jest to wskazywane dla konstrukcji z uchwytem, dla stolików i szafek parametr ten nie ma znaczenia (więcej szczegółów w punkcie „Rodzaj”). Parametr nie jest absolutnie dokładny, ponieważ technicznie telewizory o mniejszej przekątnej mogą zmieścić się w uchwycie; generalnie jednak pozwala on ocenić zakres zastosowania konkretnego modelu uchwytu/stolika.

Maksymalna przekątna ekranu telewizora, jaki można zamontować na stoliku/uchwycie. Podobnie jak minimalna przekątna (patrz wyżej), jest to w pewnym sensie wskaźnik arbitralny — telewizory o większej przekątnej mogą również zmieścić się na uchwycie, a wtedy głównym parametrem decydującym będzie maksymalne obciążenie (patrz poniżej).

Maksymalna waga telewizora, który można zainstalować na uchwycie/stoliku; dokładniej jest to maksymalna waga, jaką uchwyt/stolik może wytrzymać w nieskończoność bez żadnych negatywnych konsekwencji. W przeciwieństwie do opisanych powyżej wartości przekątnych ekranu, parametr ten jest dokładny i nie należy go przekraczać: możliwe, że uchwyt/stolik nie złamie się od razu pod nadmiernym ciężarem, jednak może się to zdarzyć w każdej chwili, a awaria taka nie jest pokrywana przez gwarancję.

Należy pamiętać, że w przypadku klasycznych stolików/szafek z kilkoma półkami (patrz „Rodzaj”) maksymalne obciążenie jest zwykle wskazywane dla konstrukcji jako całości i jest sumą obciążeń na każdej pojedynczej półce. Tak więc maksymalna waga telewizora nie jest ograniczona całkowitym maksymalnym obciążeniem, jednak obciążeniem jednej półki. Nie dotyczy to stolików z uchwytem; zazwyczaj podaje się maksymalne obciążenie uchwytu, które w takim przypadku odpowiada maksymalnej wadze telewizora.

Z maksymalnym obciążeniem jest bezpośrednio związana przekątna ekranu (w końcu duży telewizor waży więcej). Zwykle dla ekranów do 24” w zupełności wystarczają konstrukcje o obciążeniu około 5-6 kg, dla urządzenia 32” może być potrzebne około 12 kg, duże ekrany o przekątnej 55” osiągają wagę około 25-30 kg, a w przypadku paneli plazmowych liczby te wzrastają 1,5-2 razy. Jednak w każdym przypadku przed wyborem warto wyjaśnić wagę konkretnego modelu telewizora, do którego wybierano stolik/uchwyt.

Liczba otwartych półek przewidziana w konstrukcji stolika/uchwytu. Półki te można wykorzystać zarówno na dodatkową elektronikę (centra multimedialne, konsole do gier, odbiorniki satelitarne, głośniki), jak i na inne przedmioty, od filmów na płytach po drobiazgi ozdobne, pamiątki itp. W klasycznych stolikach i szafkach sam telewizor montowany jest na półce. Najczęściej są to stoliki i szafki na 3 otwarte półki, rzadziej na 2 półki i 1 półkę, ale zazwyczaj takie opcje uzupełniane są zamykanymi przegródkami i szufladami. Są też stoliki/szafki z wieloma półkami (4 lub więcej).

Maksymalna waga, jaką jedna półka stolika/uchwytu może utrzymać w nieskończoność bez negatywnych konsekwencji. W stolikach/szafkach (patrz „Rodzaj”) parametr ten ogranicza maksymalną wagę zainstalowanego telewizora; patrz „Maksymalne obciążenie”, aby uzyskać szczegółowe informacje.

Odległość między półkami stolika/uchwytu na wysokość określa maksymalne wymiary przedmiotów, które można tam umieścić. Na przykład centra multimedialne, odbiorniki satelitarne itp. zwykle mają niewielką grubość i bez problemu mieszczą się na prawie każdej półce, ale jeśli chcesz zamontować subwoofer do kina domowego na stoliku/szafce, warto wyjaśnić nie tylko jego wagę, ale także zgodność wymiarów z odległością między półkami.

Liczba szuflad przewidziana w konstrukcji produktu.

Szuflady są przydatne do przechowywania stosunkowo niewielkich przedmiotów, które chcesz trzymać blisko ekranu. Typowymi przykładami są różne kable i adaptery, a także dokumentacja elektroniki. Aby zainstalować szuflady, potrzebujesz dość dużej ilości wolnego miejsca, dlatego znajdują się one głównie w stolikach i szafkach tego czy innego rodzaju (patrz „Rodzaj”).

Liczba przegród z drzwiczkami przewidziana w konstrukcji produktu. W tym przypadku przegroda oznacza przestrzeń przykrytą drzwiczkami uchylnymi lub przesuwnymi; liczbę takich przegród wskazuje się według łącznej liczby drzwiczek.

Przegrody te są zwykle dość wysokie, dzięki czemu nadają się na dość duże przedmioty (na przykład całą kolekcję płyt DVD lub Blu-ray). I sensowne jest zapewnienie takiego wyposażenia przede wszystkim w stolikach/szafkach tego czy innego rodzaju (patrz „Rodzaj”).

Najmniejsza możliwa odległość między ścianą, na której zawieszony jest uchwyt, a jego najdalej wysuniętym punktem. Od minimalnej odległości zależy przede wszystkim ogólna zwartość konstrukcji: jeśli nie chcesz, aby telewizor wystawał daleko przed ścianę, warto zwrócić uwagę na modele o niewielkiej minimalnej odległości. Jeśli uchwyt przewiduje regulację długości, parametr ten określa granice takiej regulacji.

Maksymalna odległość od punktu mocowania telewizora do ściany (w przypadku uchwytów sufitowych — do sufitu), na jaką pozwala uchwyt. Zobacz „Minimalna odległość od ściany”, aby uzyskać szczegółowe informacje.

Minimalna odległość od sufitu do punktu mocowania telewizora, jaką może zapewnić uchwyt, innymi słowy – najwyższy punkt mocowania telewizora na uchwycie. Jest to jeden ze wskaźników mobilności zainstalowanego telewizora. Wskazywany jest dla modeli sufitowych (patrz „Rodzaj”).

Maksymalna odległość od sufitu do punktu mocowania telewizora, jaką zapewnia konstrukcja uchwytu. Wskazuje się dla modeli sufitowych. W przeciwieństwie do minimalnej odległości od sufitu (patrz wyżej), jest to nie tylko wskaźnik mobilności telewizora, ale także pewien limit rozmiaru ekranu: duże modele telewizorów mogą po prostu nie zmieścić się między sufitem a punktem mocowania, nawet jeśli pasują według innych wskaźników. Rozwiązać ten problem można poprzez regulację nachylenia, jeśli taka istnieje (patrz „Regulacje”).

Możliwość zmiany pozycji zamontowanego na uchwycie telewizora. Regulacje pozwalają optymalnie dopasować położenie ekranu; im ich więcej, tym szersze możliwości personalizacji.

— Do zakrzywionych telewizorów. Stoliki zaprojektowane do użytku z zakrzywionymi telewizorami. Takie telewizory stają się coraz popularniejsze — uważa się, że zakrzywiony kształt ma pozytywny wpływ na niezawodność obrazu. Należy pamiętać, że rozmiar i krzywizna takich ekranów może się różnić, więc kompatybilność stolika z konkretnym telewizorem warto wyjaśnić osobno.

— Nachylenie. Możliwość pochylenia zainstalowanego telewizora do przodu i do tyłu w stosunku do pozycji pionowej. Przyda się, jeśli telewizor nie jest zainstalowany na wysokości oczu, a także jeśli zmienia się wysokość widzów (na przykład, jeśli siedzisz na kanapie lub na podłodze, w zależności od nastroju).

— Obrót. Możliwość obracania telewizora wokół osi pionowej w prawo lub w lewo. Daje to pewną swobodę poruszania się po pokoju — przechodząc do innego punktu, możesz obrócić telewizor w pożądanym kierunku i wygodnie oglądać.

— Regulacja głębokości. Możliwość przesuwania telewizora do przodu i do tyłu względem punktu mocowania do ściany, bez zmiany kąta ustawienia ekranu. Może być używana w połączeniu z obrotem — na przykład, jeśli w wybranym punkcie pomieszczenia...przedmiot z boku telewizora zasłania go, ekran można wyciągnąć zza przeszkody i obrócić w celu uzyskania optymalnego kąta widzenia.

— Odchylenie. Możliwość przesuwania telewizora w prawo lub w lewo względem punktu montażu na ścianie bez zmiany kąta nachylenia ekranu. Może się to przydać np. przy przestawianiu: przesuwając telewizor na bok, można zamontować obok niego mebel, który wcześniej tam nie pasował, bez przestawiania samego uchwytu. Funkcja ta może być również używana w połączeniu z obrotem, podobnie jak regulacja głębokości (patrz wyżej).

— Obrót. Możliwość obracania zainstalowanego monitora wokół osi poziomej, czyli innymi słowy — możliwość obracania ekranu z pozycji poziomej do pionowej. W codziennym użytkowaniu funkcja ta prawie nie jest pożądana, dlatego jest rzadka. Jednocześnie może się przydać do specjalistycznych celów – na przykład, gdy ekran służy jako monitor i trzeba pracować z materiałami wydłużonymi w pionie (grafiką lub tekstem).

— Regulacja wysokości. Możliwość regulacji wysokości telewizora na uchwycie. Pozwala optymalnie dostosować położenie ekranu względem poziomu oczu, otaczających obiektów itp.

Obecność poziomicy na obudowie urządzenia znacznie ułatwia montaż uchwytu ściennego, pomagając idealnie równo zawiesić uchwyt do telewizora.

Maksymalny kąt nachylenia zainstalowanego ekranu w górę od pionu. Im większy kąt nachylenia, tym szersze możliwości regulacji, jednak w praktyce rzadko wymagany jest kąt większy niż 5°.

Maksymalny kąt nachylenia zainstalowanego ekranu w dół od pionu. Podobnie jak w przypadku regulacji w pionie, im większy kąt, tym szersze możliwości regulacji; jednak częściej wymagane jest nachylenie w dół (telewizor można zainstalować pod sufitem), a jego kąt może wynosić 15-20°.

Kąt, w zakresie którego można obracać ekran zamontowany na uchwycie. Mierzony od skrajnej lewej pozycji do skrajnej prawej. We współczesnych modelach może osiągnąć 180°.

Kąt, w zakresie którego ekran zamontowany na uchwycie może się obracać. Obrót oznacza ruch wokół poziomej osi prostopadłej do ekranu; patrz „Regulacje”, aby uzyskać szczegółowe informacje. Kąt jest zwykle wskazywany od jednej skrajnej pozycji do drugiej.

Według tego parametru można wyróżnić dwie kategorie uchwytów. W jednej z nich kąt obrotu jest niewielki — około 10 — 15° — i ta cecha ma głównie na celu wyrównanie niedokładności powstałych podczas montażu konstrukcji: nawet jeśli uchwyt wisi lekko nierówno, obrót umożliwia ustawienie ekranu prosto. Druga odmiana to modele o kącie obrotu 180° i wyższym (do 360°); pozwalają one na odwrócenie ekranu z orientacji poziomej na pionową i odwrotnie.

VESA jest ogólnie przyjętym standardem dla większości nowoczesnych ekranów (telewizorów, monitorów, paneli plazmowych) i występuje we wszystkich typach stojaków/uchwytów, z wyjątkiem klasycznych stolików i szafek (patrz „Rodzaj”), na których telewizor ma własną podstawkę. Każde takie mocowanie ma 4 śruby montażowe ułożone w kształcie prostokąta (kwadratu). Jednak rozmiar tego prostokąta może być różny, zależy to przede wszystkim od wagi, a zatem od wielkości ekranu. Najmniejsza wartość rozstawu to 50x50 mm, jest przeznaczony do bardzo miniaturowych modeli; 100x100 mm może pomieścić już telewizory o przekątnej około 24", 200x200 mm — 32", a w większych modelach rozmiar mocowania może sięgać 800x400 mm. Wiele modeli uchwytów/stojaków ma otwory nadające się do kilku standardów VESA.

Obecnie na rynku prezentowane są następujące rozmiary VESA: 50x50 mm, 75x75 mm, 100x100 mm, 100x200 mm, 200x100 mm, 200x200 mm, 200x300 mm, 200x400 mm, 300x200 mm, 300x300 mm, 300x400 mm, 400x200 mm, 400x300 mm, 400x400 mm, 500x400 mm, 600x400 mm, 600x600 mm, 700x400 mm, 800x400 mm, 800x600 mm, 800x800 mm, 900x400 mm, 900x500 mm, 900x600 mm, 1000x500 mm, 1000x600 mm.

Zestaw dodatkowych portów USB przewidzianych w konstrukcji podstawki lub uchwytu. Uchwyty z hubem USB pozwalają na dyskretne ułożenie przewodów, służą również do podłączania pendrive'ów i różnych urządzeń peryferyjnych. W niektórych przypadkach koncentrator ma autonomiczne źródło zasilania, dzięki czemu można z niego zasilać wszelkiego rodzaju gadżety USB. Zwykle koncentrator USB zawiera dwa lub cztery porty USB 3.2 gen1.

Możliwość ułożenia kabli dostarczonych do telewizora wewnątrz ramienia lub nogi uchwytu (dla konstrukcji sufitowych i podłogowych odpowiednio, patrz „Rodzaj”). Taki układ nadaje całej konstrukcji schludny wygląd, ponieważ kable, często o różnych rozmiarach i kolorach, a nawet splątane ze sobą, są niewidoczne i nie psują estetyki.

Funkcja, która występuje tylko w modelach z instalacją podłogową — uchwytach odpowiedniego typu, a także stolikach (patrz „Rodzaj”). Kółka znacznie ułatwiają przemieszczenie stolika/szafki na niewielkie odległości — w obrębie pomieszczenia lub do innego pokoju w tym samym budynku: pozwalają na rolowanie konstrukcji zamiast jej przenoszenia, a to pozwala na zmniejszenie wysiłku i wykorzystanie sił jednej osoby nawet tam, gdzie do przenoszenia trzeba by było kilka osób.

Przez szafkę w danym przypadku rozumiana jest podstawa, na której mieszczą się półki (patrz „Rodzaj”). We współczesnych stojakach/uchwytach mogą stosować się następujące materiały:

— Tworzywo sztuczne. Tworzywo sztuczne jest niedrogie i łatwe w obróbce, ale jego wytrzymałość jest raczej niska dla obciążeń, na które muszą być zaprojektowane podpory w szafkach. W związku z tym, wariant ten występuje dość rzadko.

— Metal. Najpopularniejszy materiał na podstawy w szafkach: przy stosunkowo niskim koszcie metal jest bardzo trwały i wygląda stylowo.

— Drewno. Drewno można przypisać materiałom wizerunkowym: nadaje konstrukcji solidny wygląd, ale z wielu powodów jest dość drogie.

— Szkło. Szkło w przypadku szafek pod telewizor należy do materiałów klasy premium: takie modele mają solidny i bogaty wygląd, jednak ich koszt zazwyczaj odpowiada temu wyglądowi. Wady szkła to kruchość i stosunkowo niska wytrzymałość, jednak w wielu konstrukcjach stosuje się grube szkło o specjalnym składzie, a także poszczególne metalowe części ramy, co pozwala w zauważalnym stopniu skompensować te niedociągnięcia.

Materiał, z którego wykonane są poszczególne półki w stoliku, szafce lub stojaku.

— Szkło. Być może najpopularniejsza opcja w stolikach i uchwytach z niemal każdego materiału (patrz wyżej). Szkło jest stylowe, łatwe do czyszczenia i wysoce odporne na zarysowania. Co prawda, taka półka może się stłuc na skutek silnego uderzenia; jednak najczęściej w konstrukcji stosuje się raczej grube i/lub odporne na wstrząsy szkło, co zmniejsza prawdopodobieństwo takiej uciążliwości do prawie zera (przynajmniej, jeśli nie planujesz specjalnie rozbić półki).

— Drewno. Nieco mniej popularny niż szkło, jednak nadal dość praktyczny, a co za tym idzie, powszechny materiał na półki. Zwróć uwagę, że jeśli szkło znajduje się głównie w nowoczesnych i zaawansowanych technologicznie modelach, to drewniane półki zwykle nadają konstrukcji cieplejszy i bardziej tradycyjny wygląd.

— Tworzywo sztuczne. Tworzywo sztuczne charakteryzuje się, z jednej strony, niskim kosztem i przystępnością, a z drugiej — bardzo skromnymi wskaźnikami wytrzymałości. Z tego powodu takie półki znajdują się głównie w stojakach do odtwarzaczy DVD (patrz „Rodzaj”).

— Stal. Półki stalowe są niezwykle trwałe i niezawodne, ale nie tanie. W konsekwencji jest to opcja typowa dla modeli klasy premium.

Grubość półek przewidzianych w stoliku, szafce lub stojaku. Z tego samego materiału (patrz wyżej) grubsze półki są trwalsze, ale ważą więcej i są droższe.