Dyski twarde: specyfikacje, typy, rodzaje

- Zewnętrzny. Dyski twarde przeznaczone do użytku jako zewnętrzne urządzenia wymienne. Wykonywane są w oddzielnych zabezpieczonych obudowach, często zasilane są z zewnętrznego źródła; przeznaczone do regularnego podłączania i odłączania oraz doskonale nadają się do przesyłania dużych ilości informacji między komputerami. Najpopularniejszym sposobem podłączenia takich dysków jest USB, ale istnieją inne opcje (więcej szczegółów w „Typ podłączenia”).

- Wewnętrzny. Dyski twarde przeznaczone do montażu w obudowie komputera lub laptopa i do stałego funkcjonowania jako element systemu komputerowego. Nie zakładają częstego ponownego podłączenia – technicznie jest ono możliwe, ale o wiele bardziej problematyczne niż w przypadku dysków zewnętrznych. Najczęściej są one podłączane przez interfejs SATA w tej lub innej wersji (patrz „Typ podłączenia”), inne opcje są stosunkowo rzadkie, głównie wśród modeli profesjonalnych.

Typ, do którego należy dysk. W szerokim sensie do dysków twardych zalicza się kilka typów dysków:

- HDD. Dyski twarde w klasycznym znaczeniu tego słowa to dyski, które zapisują informacje na obracających się płytach magnetycznych. Pomimo pojawienia się bardziej zaawansowanych typów dysków, klasyczne dyski twarde nadal nie tracą popularności ze względu na połączenie imponujących pojemności i niskich kosztów. Ich główne wady to znaczna waga i pobór mocy, a także stosunkowo niska prędkość odczytu i zapisu danych.

- SSHD. Dyski hybrydowe, które łączą w jednej obudowie opisany powyżej dysk HDD i dysk półprzewodnikowy SSD; system traktuje dysk SSHD jako jedno urządzenie. Ideą takiego połączenia jest zwiększenie prędkości odczytu i zapisu, przy zachowaniu głównej zalety dysku twardego – dużych pojemności przy niskim koszcie. W tym celu część półprzewodnikowa dysku SSHD działa jak szybki schowek między systemem a dyskiem twardym; pod względem wydajności takie systemy, choć nie osiągają poziomu pełnoprawnych dysków SSD, są zauważalnie lepsze od tradycyjnych dysków twardych.

- Macierz RAID. Macierze RAID wykonane jako oddzielne urządzenia (zwykle zewnętrzne, patrz „Wykonywanie”). Takie urządzenie składa się z kilku dysków twardych zainstalowanych w jednej obudowie i połączonych w macierz, która jest postrzegana przez system jako pojedynczy dysk. Istnieje kilka typów (poziomów) macierzy...RAID, które różnią się sposobem interakcji dysków w macierzy i odpowiednio specyfiką ich zastosowania. Tak więc w RAID 0 informacje są zapisywane naprzemiennie na każdym dysku, co zwiększa prędkość działania; w RAID 1 każdy dysk jest kopią wszystkich pozostałych, co daje maksymalną odporność na awarie itp. Szczegółowe dane dotyczące poziomów RAID można znaleźć w dedykowanych źródłach. W tym miejscu zwracamy uwagę, że zakup macierzy RAID może być wygodniejszy niż składanie jej z oddzielnie zakupionych dysków: gotowa macierz jest początkowo wyposażona we wszystko, co jest potrzebne i wymaga jedynie minimalnej konfiguracji. Najważniejsze jest, aby przed zakupem wyjaśnić, które poziomy RAID obsługuje wybrany model.

Ogólne przeznaczenie dysku twardego to rodzaj urządzenia, do którego był pierwotnie przeznaczony.

- Do PC. Dyski twarde przeznaczone do użytku z konwencjonalnymi komputerami domowymi i laptopami. Możliwość zainstalowania wewnętrznego dysku twardego (patrz „Wykonanie”) zależy bezpośrednio od współczynnika kształtu (patrz odpowiedni punkt), podczas gdy modele zewnętrzne nie podlegają takim ograniczeniom - dla nich wystarczy mieć odpowiednie złącze połączeniowe. Należy również pamiętać, że prawie wszystkie zewnętrzne dyski twarde są zaprojektowane specjalnie dla komputerów osobistych; wykonanie modeli serwerowych w postaci urządzeń zewnętrznych nie jest technicznie uzasadnione.

- Do serwerów. Dyski twarde przeznaczone do serwerów charakteryzują się zwiększoną prędkością i niezawodnością, ponieważ stale muszą odbierać i wysyłać duże ilości informacji. Aby zapewnić szybką pracę, mogą być wyposażone w zwiększoną prędkość obrotową (do 15 000 obr./min). Takie dyski są wykonywane tylko jako urządzenia wewnętrzne (patrz „Wykonanie”) i oprócz SATA mogą używać innych, bardziej specyficznych typów podłączenia - na przykład SAS (patrz „Rodzaj podłączenia”).

- Do konsoli do gier. Specjalistyczne dyski twarde przeznaczone do użytku z konsolami do gier. Są one wykonane wyłącznie w postaci urządzeń zewnętrznych (patrz „Wykonanie...”), przeznaczone głównie do przechowywania gier – w tym zapisów i profili ustawień użytkownika. Główną różnicą między takimi urządzeniami a klasycznymi zewnętrznymi dyskami twardymi jest właśnie optymalizacja pracy z konsolami do gier, w tym obecność specjalnych narzędzi programowych do lepszej integracji. Wiele z tych dysków zostało pierwotnie zaprojektowanych do konkretnego modelu lub rodziny konsol.

Pojemność nominalna to jeden z kluczowych parametrów dysku twardego, określający, ile informacji może się na nim zmieścić. W przypadku dysków SSHD ta pozycja wskazuje pojemność tylko dysku twardego, a w przypadku macierzy RAID — całkowitą pojemność macierzy.

Ilość informacji we współczesnym świecie stale rośnie i wymaga coraz pojemniejszych urządzeń pamięci masowej. Dlatego w większości przypadków warto wybrać większy dysk. W rzeczywistości kwestia wyboru według tego parametru często zależy tylko od ceny: koszt napędu zależy bezpośrednio od pojemności.

Jeśli pytanie brzmi w ten sposób, że trzeba wybrać dysk „mniejszy i tańszy, ale wystarczający”, warto ocenić ilość informacji, z którymi mamy do czynienia, oraz specyfikę jej użytkowania. Na przykład dla zwykłego komputera biurowego przeznaczonego głównie do pracy z dokumentami dysk wewnętrzny o pojemności 2 TB, a nawet 1 TB będzie więcej niż wystarczający, a entuzjastyczny gracz będzie potrzebował 4 TB, 6 TB, a nawet 8 TB nie będzie zbędny. Jeśli używasz dysku do nagrywania z kamer, możesz kupić dysk HDD o pojemności 10 TB, 12 TB, 14 TB, 16 TB, 18 TB lub więcej.

Współczynnik kształtu, w którym wykonany jest dysk twardy.

Wskaźnik ten określa przede wszystkim wymiary urządzenia. Ale jego bardziej szczegółowe znaczenie zależy od wykonania (patrz odpowiedni punkt). Tak więc w przypadku dysków zewnętrznych od współczynnika kształtu zależą tylko wymiary obudowy i jest to dość przybliżone. Ale wewnętrzne dyski twarde są instalowane w gniazdach o dobrze określonym rozmiarze i lokalizacji otworów na elementy złączne; te otwory są wykonane specjalnie dla tego lub innego współczynnika kształtu. W przypadku komputerów stacjonarnych standardowy współczynnik kształtu to 3,5", w przypadku laptopów - 2,5"; przy tym w ostatnich latach w komputerach stacjonarnych pojawiła się tendencja do miniaturyzacji i przejścia na dyski 2,5-calowe. Teoretycznie jest jeszcze mniejszy współczynnik kształtu - 1,8", ale w praktyce jest używany głównie wśród ultrakompaktowych zewnętrznych dysków twardych.

— SATA Jest to obecnie najpopularniejszy interfejs do podłączania wewnętrznych dysków twardych. pierwsza wersja SATA zapewnia prędkość przesyłania danych około 1,2 Gbit/s, SATA 2 ma praktyczną prędkość przesyłania danych około 2,4 Gbit/s (300 MB/s), a najbardziej zaawansowana generacja SATA 3 ma prędkość 4,8 Gbit/s (600 MB/s)

-eSATA. Modyfikacja interfejsu SATA przeznaczonego do podłączenia zewnętrznych dysków twardych; nie jest kompatybilny z wewnętrznym SATA. Praktyczna prędkość przesyłania danych jest podobna do SATA 2 i wynosi około 2,4 Gbps (300 MB/s).

- SAS. Modyfikacja interfejsu SCSI zapewnia prędkość przesyłu danych do 6 Gbit/s (750 Mb/s). Stosowany jest głównie w serwerach, praktycznie nie jest stosowany w komputerach stacjonarnych i laptopach.

-USB 2.0. Najwcześniejszy ze standardów USB spotykany we współczesnych dyskach twardych - i to wyłącznie zewnętrznych (patrz „Wykonanie”). Zapewnia połączenie z tradycyjnym pełnowymiarowym portem USB, zapewnia prędkość przesyłu danych do 480 Mbit/s, a także dość niskie zasilanie, dlatego dyski z tego typu złączem często wymagają dodatkowego zasilania. W świetle tego wszystkiego, a także pojawienia się bardziej zaawansowanego standardu USB 3.2 (patrz poniżej), dziś USB 2.0 jest uważane za przestarzałe i niezwykle rzadkie, głównie w niedrogich i wczesnych modelach dysk...ów. Jednak dysk z tym interfejsem można podłączyć także do nowszego portu USB - najważniejsze, żeby złącza pasowały.

— USB 3.2 gen1(poprzednie nazwy USB 3.1 gen1 i USB 3.0). Standard podłączania zewnętrznych dysków twardych, który zastąpił opisany powyżej USB 2.0. Wykorzystuje tradycyjne pełnowymiarowe złącze USB, zapewnia prędkość przesyłu danych do 4,8 Gbps (600 MB/s), a także wyższy poziom zasilania, dzięki czemu łatwiej obejść się bez zewnętrznego zasilania w tego typu dyskach. Jednak z tego samego powodu trzeba zachować ostrożność przy podłączaniu dysków USB 3.2 gen1 do starszych złączy USB 2.0 – takie złącze może nie mieć wystarczającej mocy, aby zasilić nowszy dysk.

-USB 3.2 gen2. Dalszy rozwój standardu USB 3.2 (wcześniej znanego jako USB 3.1 gen2 i USB 3.1). Maksymalna prędkość przesyłania danych w tej wersji została zwiększona do 10 Gbps, a moc zasilacza może sięgać 100 W (przy wsparciu technologii USB Power Delivery). Jednocześnie dyski z tego typu złączem mogą współpracować również z wcześniejszymi wersjami pełnowymiarowych złączy USB - najważniejsze, aby zasilacz był wystarczający.

— USB C 3.2 gen1(poprzednie nazwy USB C 3.1 gen1 i USB C 3.0). Połączenie poprzez złącze USB C, odpowiadające możliwościom USB 3.2 gen1. Możliwości te opisano szerzej powyżej; różnica w stosunku do „zwykłego” USB 3.2 gen1 w tym przypadku polega jedynie na rodzaju złącza: jest to stosunkowo małe (nieco większe od microUSB) gniazdo, które również posiada dwustronne złącze. projekt. Dzięki swoim kompaktowym rozmiarom USB C można znaleźć zarówno w pełnowymiarowych komputerach stacjonarnych i laptopach, jak i w kompaktowych gadżetach, takich jak smartfony i tablety; Niektóre dyski z tym połączeniem początkowo umożliwiają użytkowanie „mobilne”.

— USB C 3.2 gen2(poprzednie nazwy USB C 3.1 gen2 i USB C 3.1). Aktualizacja i ulepszenie opisanego powyżej USB C 3.2 gen1 - to samo złącze USB C i zwiększona prędkość przesyłania danych do 10 Gbps (jak w „zwykłym” USB 3.2 gen2).

- Piorun. Szybki interfejs do podłączania zewnętrznych urządzeń peryferyjnych. Stosowany jest głównie w komputerach i laptopach marki Apple, choć spotykany jest także w sprzęcie innych producentów. Należy pamiętać, że we współczesnych dyskach twardych występują głównie dwie wersje Thunderbolt, które różnią się nie tylko szybkością działania, ale także złączem: Thunderbolt v2(do 20 Gbps) wykorzystuje wtyczkę miniDisplayPort, a Thunderbolt v3(do 40 Gbps) — USB Wtyczka C (patrz wyżej). W związku z tym niektóre dyski twarde obsługują połączenia USB C i Thunderbolt za pośrednictwem pojedynczego złącza sprzętowego, które automatycznie wykrywa, do którego wejścia komputera jest podłączone urządzenie.

Dyski twarde, w których szczelne obudowy wypełnione są od wewnątrz helem.

Znaczenie tego „nadzienia” jest dwojakie. Po pierwsze, gęstość helu jest siedmiokrotnie mniejsza niż gęstość powietrza. W efekcie taki wypełniacz stwarza mniejsze opory przy obracaniu się talerzy, co ma pozytywny wpływ zarówno na efektywność energetyczną i odprowadzanie ciepła, jak i na prędkość dostępu do danych. Po drugie, hel jest gazem obojętnym, co oznacza, że nie oddziałuje chemicznie z wewnętrznymi częściami napędu, a prawdopodobieństwo korozji (w zasadzie i tak niskie) jest zredukowane do absolutnego minimum. Z drugiej strony produkcja dysków helowych to bardzo kosztowny proces. Dlatego większość z tych dysków to albo profesjonalne rozwiązania serwerowe, albo zaawansowane napędy do domowych komputerów PC odpowiedniego poziomu.

Gwarancja producenta na ten model.

W rzeczywistości jest to minimalna żywotność obiecana przez producenta, z zastrzeżeniem zasad działania. Najczęściej rzeczywista żywotność urządzenia jest znacznie dłuższa niż gwarantowana.

Wielkość własnej pamięci RAM dysku twardego. Ta pamięć jest pośrednim ogniwem między szybką pamięcią o dostępie swobodnym komputera a stosunkowo powolną mechaniką odpowiedzialną za odczytywanie i zapisywanie informacji na talerzach dysków. W szczególności bufor służy do przechowywania najczęściej żądanych danych z dysku, skracając w ten sposób czas dostępu do nich.
Technicznie rzecz biorąc, rozmiar bufora wpływa na prędkość dysku twardego - im większy bufor, tym szybszy jest dysk. Jednak wpływ ten jest raczej znikomy, a na poziomie ludzkiej percepcji znaczna różnica w wydajności jest zauważalna tylko wtedy, gdy wielkość bufora obu dysków różni się wielokrotnie – na przykład 8 MB i 64 MB.

Pojemność pamięci półprzewodnikowej NAND zainstalowanej na dysku SSHD (patrz „Rodzaj dysku”).

Taka pamięć działa jak szybki bufor między systemem a rzeczywistym dyskiem twardym. Z reguły przechowywane są w nim najczęściej używane dane, co przyspiesza późniejszy do nich dostęp; a kiedy dane są zapisywane na dysku, dane te są najpierw przechowywane w buforze, a dopiero potem przesyłane na talerze dysku. Większość wspołczesnych dysków SSHD zawiera 8 GB pamięci półprzewodnikowej, co jest uważane za najbardziej rozsądny kompromis między prędkością a całkowitym kosztem urządzenia.

- CMR (Conventional Magnetic Recording) to klasyczny sposób zapisu magnetycznego charakteryzujący się dużą prędkością dostępu do danych. Dyski twarde CMR są stosowane w systemach, w których ważne jest zapewnienie jak największej (jak to możliwe) prędkości odczytu/zapisu danych. Są to komputery użytkowników, systemy nadzoru wideo itp. Główną wadą dysków twardych CMR jest duża złożoność tworzenia pojemnych dysków, co znajduje odzwierciedlenie w ich cenie. Ponadto dyski HDD z technologią CMR są dość energochłonne.

- SMR (Shingled Magnetic Recording) to obiecujący sposób zapisu magnetycznego. SMR pozwala na wysoką gęstość danych, co z kolei zwiększa pojemność pamięci i obniża wartość rynkową. Dyski twarde SMR charakteryzują się niską prędkością ponownego zapisu danych, dlatego takie dyski pamięci są słabo przystosowane do użycia w systemach komputerowych klientów. Natomiast sprawdziły się dobrze podczas pracy w centrach przetwarzania danych, archiwach i podobnych systemach, dla których niska prędkość zapisu/ponownego zapisu nie jest krytyczna. Jednak niektóre firmy wciąż produkują rozwiązania SMR dla systemów osobistych, a nawet mobilnych. Te dyski twarde wykorzystują zoptymalizowaną technologię zapisu/ponownego zapisu o nazwie Drive-Managed SMR (DM-SMR).

W przypadku dysków używanych w komputerach stacjonarnych (patrz „Przeznaczenie”) standardowe prędkości to 5400 obr./min (normalna) i 7200 obr./min (podwyższona). Dostępne są również bardziej specyficzne opcje, w tym modele z możliwością dostosowania prędkości w zależności od obciążenia. Z kolei w dyskach serwerowych mogą się stosować wyższe prędkości – 10 000 obr./min, a nawet 15 000 obr./min.

Prędkość przesyłu danych między dyskiem a urządzeniami klienckimi zależy od typu napędu, prędkości obrotowej, rozmiaru bufora pamięci i złączy połączeniowych. Ostatni parametr jest najważniejszy, ponieważ nie da się przekroczyć przepustowości konkretnego interfejsu.

Liczba talerzy przewidzianych w konstrukcji dysku twardego.

Fizycznie dysk twardy składa się z jednego lub więcej talerzy, na których zapisywane są informacje. Może się zapewniać kilka talerzy w celu uzyskania pożądanej pojemności bez zwiększania współczynnika kształtu. Jednocześnie w takim napędzie musi być również zainstalowana odpowiednia liczba głowic odczytujących, co komplikuje konstrukcję, zmniejsza jego niezawodność i zwiększa jej koszt. Dlatego producenci dobierają liczbę talerzy opierając się na rozsądnym kompromisie między tymi punktami, a przy wyborze parametr ten jest bardziej referencyjnym niż praktycznym.

Czas, jaki zajmuje mechanice dysku twardego znalezienie losowych żądanych danych do odczytu. Dla każdego konkretnego przypadku czas wyszukiwania jest inny, ponieważ zależy od lokalizacji danych na powierzchni dysku i położenia głowicy odczytu, dlatego średnia wartość jest wskazywana w specyfikacji dysków twardych. Im krótszy średni czas dostępu, tym szybciej dysk działa, przy pozostałych warunkach równych.

Ilość energii zużywanej przez dysk podczas odczytywania i zapisywania informacji. W rzeczywistości jest to szczytowe pobór mocy, w tych trybach napęd zużywa najwięcej energii.

Dane dotyczące zużycia energii przez dysk twardy są potrzebne przede wszystkim do obliczenia całkowitego zużycia energii przez system i wymagań dotyczących zasilania. Ponadto w przypadku laptopów, które często planuje się używać „z dala od gniazdek”, warto wybrać bardziej energooszczędne dyski.

Ilość energii zużywanej przez dysk w stanie bezczynności. W stanie włączonym talerze dysków obracają się, niezależnie od tego, czy informacja jest zapisywana czy czytana, czy nie - na utrzymywanie tego obrotu zużywa się energia pobierana w trybie czuwania.

Im mniej energii zużywa się w trybie czuwania, tym oszczędniejszy jest dysk, tym mniej zużywa energii. Jednocześnie zauważamy, że w praktyce parametr ten ma znaczenie głównie przy wyborze dysku do laptopa, gdy decydujące znaczenie ma energooszczędność. W przypadku komputerów stacjonarnych „bezczynny” pobór mocy nie odgrywa szczególnej roli, a przy obliczaniu wymagań dotyczących zasilania należy wziąć pod uwagę nie wskaźnik ten, ale pobór mocy podczas pracy (patrz wyżej).

Parametr określający odporność dysku twardego na upadki i wstrząsy w trakcie pracy (czyli w stanie włączonym). Odporność na wstrząsy mierzona jest w G - jednostkach przeciążenia, 1 G odpowiada normalnej grawitacji. Im wyższa liczba G, tym dysk jest bardziej odporny na różnego rodzaju wstrząsy i tym mniej prawdopodobne jest, że ulegnie uszkodzeniu np. w przypadku upadku. Parametr ten jest szczególnie ważny w przypadku dysków zewnętrznych i dysków używanych w laptopach.

Poziom hałasu wydawanego przez dysk podczas odczytywania i/lub zapisywania informacji. Źródłem dźwięku w tym przypadku są ruchome talerze dysku, a także mechanika sterująca głowicami czytającymi. Im niższy poziom hałasu, tym wygodniejsze korzystanie z urządzenia. Maksymalny hałas wydawany przez współczesne dyski twarde podczas pracy wynosi około 50 dB - jest to porównywalne z tłem dźwiękowym w przeciętnym biurze.

Poziom hałasu wydawanego przez dysk w stanie bezczynności, gdy nie są wykonywane żadne operacje odczytu i/lub zapisu. Źródłem dźwięku w tym przypadku są talerze – obracają się one cały czas, gdy dysk jest włączony; ponieważ nie jest zaangażowana żadna inna mechanika, hałas w trybie czuwania jest generalnie niższy niż podczas odczytu/zapisu. Im niższy poziom hałasu, tym wygodniejsze korzystanie z urządzenia. Maksymalny poziom hałasu współczesnych dysków twardych w trybie czuwania wynosi około 40 dB - jest to porównywalne z niską głośnością mowy ludzkiej.

MTBF to gwarantowany (minimalny) czas bezawaryjnej pracy dysku twardego. Im dłuższy MTBF, tym trwalsze i bardziej niezawodne urządzenie. Jednocześnie zauważamy, że po tym czasie dysk niekoniecznie od razu ulega awarii - większość modeli działa nawet po wyczerpaniu deklarowanych zasobów, ale producent nie daje tutaj żadnych gwarancji.

Gwarantowana (minimalna) liczba cykli włączania i wyłączania dysku twardego, po których będzie on nadal działał. Im wyższa ta liczba, tym bardziej niezawodny dysk.

- Moduł Wi-Fi. Dysk twardy ma własny moduł Wi-Fi. Standard Wi-Fi został pierwotnie stworzony do budowania bezprzewodowych sieci komputerowych, ale można go również wykorzystać do bezpośredniego połączenia z różnymi urządzeniami. Dyski z tą funkcją mogą być używane jako sieciowe urządzenia magazynujące - magazyny danych, do których dostęp może mieć każdy użytkownik w sieci. Przydają się również w przypadku smartfonów i tabletów: pojemność pamięci wbudowanej takich urządzeń rzadko przekracza kilkadziesiąt gigabajtów, a pamięć zewnętrzna może być bardzo przydatna. Wiele dysków Wi-Fi jest początkowo zoptymalizowanych do użytku z przenośną elektroniką (a niektóre są nawet zaprojektowane dla określonych popularnych modeli), ale w każdym razie należy wcześniej upewnić się, że dysk i gadżet są kompatybilne.

- Obudowa odporna na wstrząsy. Obudowa, która chroni „wypełnienie” dysku twardego przed uderzeniami i wstrząsami. Celowe upuszczanie takich nośników jest niepożądane, ale w każdym razie mogą one wytrzymać upadki lepiej niż niezabezpieczone odpowiedniki. Konkretny stopień ochrony przed wstrząsami należy wyjaśniać osobno; za tradycyjny wskaźnik jest uważana odporność na upadki z wysokości 1 - 1,5 m.

- Szyfrowanie danych. Zapewnia bezpieczeństwo przechowywania informacji na dysku: tylko osoby znające hasło mogą uzyskać dostęp do zaszyfrowanych informacji. Moduł szyfrujący jest częścią dysku i nie za...leży od komputera, do którego jest podłączony. Możliwość szyfrowania danych ma kluczowe znaczenie, jeśli planujesz zapisywać poufne informacje na dyskach; funkcja ta jest szczególnie przydatna w przypadku dysków przenośnych i dysków do laptopów, które są bardziej narażone na kradzież niż systemy stacjonarne i ich części składowe.

- Wbudowane złącze USB. Wtyczka USB przewidziana w konstrukcji samego dysku. Tak więc, aby podłączyć taki dysk do portu USB komputera, nie są wymagane żadne dodatkowe kable, przejściówki itp.

- Przycisk kopii zapasowej. Oddzielny przycisk do uruchamiania procedury tworzenia kopii zapasowej pliku znajdujący się na obudowie zewnętrznego dysku twardego. Po naciśnięciu, informacje ważne dla użytkownika na dysku są automatycznie kopiowane do predefiniowanego folderu. Warto wziąć pod uwagę, że parametry kopii zapasowej należy wcześniej skonfigurować ręcznie.

- Tryb oszczędzania energii. Przy pozostałych warunkach równych, dyski z trybem oszczędzania energii zużywają mniej energii niż dyski konwencjonalne, zarówno w trybie pracy, jak i w trybie czuwania. Zwykle mają niską prędkość obrotową (patrz „Prędkość obrotowa (obr./min)”). Niższe zużycie energii jest szczególnie ważne w przypadku dysków do laptopów, ponieważ pozwala dłużej pracować na baterii.

Dysk twardy posiada dodatkową ochronę przed kurzem i wilgocią.

Ta cecha jest typowa dla modeli zewnętrznych (patrz „Wykonywanie”) - są one najbardziej podatne na czynniki negatywne. Stopień ochrony przed kurzem i wilgocią może być różny, należy to wyjaśniać w każdym przypadku osobno. Niemniej jednak dodatkowe zabezpieczenie w każdym przypadku pozytywnie wpływa na niezawodność i trwałość nośnika.

Dysk spełnia normę ochrony MIL-STD-810.

Początkowo jest to zestaw specyfikacji, który określa pewne poziomy ochrony sprzętu elektronicznego przed czynnikami środowiskowymi. Norma została opracowana z myślą o testowaniu sprzętu wojskowego dla armii amerykańskiej w celu utrzymania wydajności w różnych niesprzyjających warunkach. Stawia badanym urządzeniom dość rygorystyczne wymagania: sprawdzany jest poziom odporności na wstrząsy podczas upadków i uderzeń, przeprowadzane są testy na wibracje, działanie urządzenia jest testowane w szerokim zakresie temperatur, w deszczu, we mgle, pod wpływem piasku, kurzu itp. Jednak oznaczenie MIL-STD-810 na produktach cywilnych nie zawsze oznacza najwyższy stopień ochrony. Wynika to z braku ścisłej regulacji testowania. Tak więc najsprytniejsi dostawcy testują testowane gadżety dosłownie pod względem jednego lub dwóch punktów programu z obszernej listy i często celowo nie mówią, które testy zostały zdane. W związku z tym konkretne cechy takiej ochrony pozostają do końca nieznane. Norma obowiązuje od 1962 roku. Każda nowa wersja jest oznaczona na końcu literą alfabetu łacińskiego. Im dalej litera w alfabecie, tym nowocześniejsza wersja certyfikatu. Od 2008 roku wszędzie obowiązuje specyfikacja MIL-STD-810G, a w 2019 roku zatwierdzono nową edycję standardu MIL-STD-810H.

Podstawka na dysk zewnętrzny, która służy nie tylko do jego trzymania, ale także do podłączenia: podczas instalacji dysk jest podłączony do odpowiedniego złącza stacji dokującej, a sama stacja jest podłączona do komputera za pomocą własnego kabla. Technicznie taki dysk można podłączyć do komputera bez stacji dokującej; jednak ze względu na fakt, że dysk jest zadokowany na jednej z bocznych ścian, ostatecznie zajmuje mniej miejsca niż gdyby leżał płasko. Stacja dokująca jest szczególnie przydatna, jeśli masz kilka dysków twardych tego samego typu, które wymagają okresowej wymiany: podłączenie dysku do stacji dokującej jest zwykle szybsze i łatwiejsze niż bezpośrednio do jednostki systemowej komputera.

Obecność wyświetlacza w konstrukcji dysku twardego. Funkcja ta występuje wyłącznie w modelach zewnętrznych (patrz „Wykonanie”) i dość rzadko. Z jednej strony, na ekranie mogą być wyświetlane różne przydatne informacje - na przykład ogólne zapełnienie dysku lub stan kopii zapasowej uruchamiany przyciskiem na obudowie (patrz „Funkcje i możliwości”). Z drugiej strony, w praktyce taka funkcjonalność nie jest tak często wymagana, ponieważ wszystkie niezbędne dane są dostępne na komputerze, do którego podłączony jest dysk twardy, a obecność wyświetlacza wpływa na całkowity koszt.

- Port USB. Zasilanie zewnętrznego dysku twardego bezpośrednio przez złącze USB używane do podłączenia do komputera. Zaletą takich dysków jest to, że nie wymagają osobnego źródła zasilania - dzięki temu mogą być używane nawet z laptopami w przypadku braku połączenia elektrycznego. Należy jednak pamiętać, że moc prądu dostarczanego przez złącze USB może czasami nie wystarczyć do uruchomienia dysku – zwłaszcza jeśli połączenie odbywa się przez koncentrator USB jednocześnie z kilkoma innymi urządzeniami.

- Thunderbolt. Zasilanie bezpośrednio przez złącze Thunderbolt - to samo, które jest używane do głównego podłączenia. Więcej szczegółów na temat samego złącza można znaleźć w „Typ podłączenia”, poza tym opcja ta jest całkowicie analogiczna do opisanego powyżej zasilania przez USB (poza tym, że Thunderbolt nie korzysta z koncentratorów).

- Zasilacz. Zasilanie zewnętrznego dysku twardego z zasilacza podłączonego do standardowej sieci 230 V. Takie dyski mogą mieć interfejs połączeniowy inny niż USB, są wolne od problemów związanych z niewystarczającym zasilaniem, ale ich mobilność jest ograniczona dostępnością gniazd elektrycznych.

Obecność specjalnego etui w dostarczonym zestawie dysku twardego. Takie etui ułatwia transport urządzenia, chroni jego obudowę przed zabrudzeniami i zarysowaniami, a nawet w pewnym stopniu chroni je przed uderzeniami i wstrząsami. Przydaje się również do ochrony delikatnych przedmiotów w pobliżu dysku twardego przed kontaktem z jego twardą obudową. Warto zwrócić uwagę na model z etui, jeśli planujesz często przenosić dysk twardy z miejsca na miejsce.

Ze względu na specyfikę stosowania w etui obecnie wyposaża się wyłącznie zewnętrzne dyski twarde (patrz „Typ”).

Główny materiał użyty do wykonania obudowy zewnętrznego dysku twardego (patrz „Wekonanie”).

- Plastikowa. Najpopularniejsza opcja. Tworzywo sztuczne jest lekkie, tanie, wystarczająco praktyczne, m.in. ma dobre wskaźniki wytrzymałości. Ponadto umożliwia tworzenie obudów o skomplikowanych kształtach i niemal dowolnym kolorze.

- Metalowa. Zazwyczaj do produkcji obudów metalowych stosuje się stopy na bazie aluminium, ale dostępne są również inne opcje. W każdym razie takie obudowy są znacznie mocniejsze niż plastikowe, a także mają stylowy wygląd. Pod względem ochrony przed wstrząsami materiał ten nie ma jednak przewagi nad tworzywem sztucznym, ale jest znacznie droższy i może ważyć znacznie więcej (w zależności od konkretnego stopu).

- Gumowana. W tym przypadku zwykle oznacza to dodatkową zewnętrzną powłokę gumową nałożoną na plastikową lub metalową obudowę. Wszystkie gumowane obudowy są odporne na wstrząsy (patrz „Funkcje i możliwości”) – dzięki swojej miękkości i elastyczności powłoka ta zapewnia dodatkową ochronę przed uderzeniami. Ponadto materiał ten nie ślizga się w dłoniach, co zmniejsza ryzyko upuszczenia urządzenia.

- Skórzana. Obudowa wykonana z solidnego materiału (metalu lub tworzywa sztucznego, patrz wyżej), pokrytego skórą lub sztuczną skórą. Ta powłoka odgrywa wyłącznie rolę estetyczną: nadaje dyskowi elegancki wygląd, w r...zeczywistości zamieniając urządzenie w modne akcesorium. Co więcej, użycie skóry znacząco wpływa na koszt; warto więc zwrócić uwagę na takie modele dla tych, dla których design napędu jest nie mniej ważny niż funkcjonalność.