Kontrolery PCI: specyfikacje, typy, rodzaje

- Karta rozszerzeń. Kontrolery tego typu to właściwie adaptery przeznaczone do wyposażenia komputera w dodatkowe złącza. W ten sposób można zarówno zwiększyć łączną liczbę istniejących złączy (np. USB), jak i wyposażyć system w interfejs, który nie był w nim oryginalnie - na przykład dodać przestarzały port LPT do nowoczesnego komputera. W związku z tym takie kontrolery muszą koniecznie mieć jakieś zewnętrzne złącza.

- RAID. Kontrolery przeznaczone do podłączenia do systemu dodatkowych dysków - zarówno wewnętrznych jak i zewnętrznych (w zależności od konkretnego modelu). Jak sama nazwa wskazuje posiadają możliwość tworzenia macierzy dyskowych RAID. Taka macierz łączy kilka dysków, zwiększając w ten sposób szybkość i/lub niezawodność działania (w zależności od konkretnego formatu połączenia, zobacz "Poziomy RAID" po więcej szczegółów). Taki sprzęt może być szczególnie przydatny, jeśli płyta główna nie ma wbudowanego kontrolera RAID lub jest już w użyciu. Zwracamy jednak uwagę, że przy korzystaniu z takiego kontrolera nie jest konieczne tworzenie macierzy RAID - można pracować z każdym dyskiem osobno.

Interfejs, przez który kontroler PCI jest podłączony do płyty głównej.

- PCI-E (PCI Express). Interfejs, który jest właściwie nowoczesnym standardem dla płyt głównych i podłączonych do nich urządzeń peryferyjnych, w tym kontrolerów PCI. Jest następcą PCI-E, znacznie przewyższając go zarówno szybkością przesyłania danych, jak i dodatkową funkcjonalnością. Należy pamiętać, że „płyty główne” i urządzenia peryferyjne do nich mogą korzystać z różnej liczby linii PCI-E - w przypadku kontrolerów istotne są w szczególności opcje 1x, 2x, 4x i 8x. Pierwsze trzy wartości znajdują się wśród kart rozszerzeń, ale 8 linii PCI-E jest używanych głównie w kontrolerach RAID (patrz „Rodzaj”). Zauważ też, że więcej linii oznacza nie tylko większą prędkość, ale także większy rozmiar złącza. W efekcie kartę z mniejszą liczbą linii można podłączyć do slotu z większą liczbą kanałów (np. karta 1x w slocie 4x), ale nie odwrotnie. Jeśli chodzi o przepustowość, to zależy ona od wersji PCI-E i wynosi nieco poniżej 1 GB/s na linię dla PCI-E 3.0 i nieco poniżej 2 GB/s na linię dla PCI-E 4.0.

- PCI. Ze względu na pojawienie się bardziej zaawansowanego standardu PCI-E interfejs ten jest obecnie uważany za przestarzały. Mimo to zapewnia szybkość transmisji danych do 533 MB/s, co w zupełności wystarcza do zadań niezwiązanych z koniecznością szybkiego prz...esyłania dużej ilości informacji. Kolejną zaletą można nazwać fakt, że po podłączeniu do takiego złącza szybsze gniazda PCI-E pozostają wolne, co może być przydatne w przypadku innych komponentów systemu. Dzięki temu złącza PCI są nadal używane we współczesnych płytach głównych, a na rynku można znaleźć również kontrolery z tym złączem.

Poziomy RAID obsługiwane przez odpowiedni kontroler (patrz „Typ”).

Poziom RAID określa, w jaki sposób dyski są łączone w macierz i jak współpracują ze sobą. Konkretne opcje mogą być następujące:

- 0. Macierz dyskowa bez nadmiarowości i duplikacji. Informacje przechowywane w takiej macierzy dzielone są na fragmenty o stałej długości, które zapisywane są kolejno na każdym z dysków. Zaletą macierzy RAID 0 jest zwiększenie szybkości dostępu do dużych wolumenów danych: szybkość działania wzrasta tyle razy, ile dysków łączy się w macierz. Z drugiej strony takie połączenie zmniejsza niezawodność: jeśli jeden z ich dysków ulegnie awarii, cały wolumen danych stanie się niedostępny.

- 1. Macierz dyskowa z dublowaniem informacji: zarejestrowane dane są kopiowane na każdy oddzielny dysk. Innymi słowy, każdy dysk w takiej tablicy jest dokładną kopią innego dysku. Zapewnia to najwyższy stopień odporności na uszkodzenia: informacje pozostają dostępne w pełnym wolumenie, dopóki w macierzy działa co najmniej jeden dysk. Jednocześnie prędkość odczytu jest całkiem akceptowalna, a przy zapytaniach zrównoleglających jest nawet wyższa niż przy użyciu pojedynczego dysku. Główną wadą RAID 1 jest bardzo duża redundancja: pojemność robocza macierzy jest równa pojemności tylko jednego dysku.

- 0 + 1. Macierz RAID 1 składająca się z macierz...y RAID 0. Więcej informacji na temat obu; a ich połączenie pozwala połączyć zalety i w pewnym stopniu zrekompensować wady obu wariantów: macierz okazuje się szybka i jednocześnie odporna na awarie poszczególnych dysków. Jednak pod względem odporności na awarie taka kombinacja jest nadal gorsza od RAID 10 (patrz poniżej), dlatego jest używana nieco rzadziej.

- 1E. Specyficzna kombinacja RAID 0 i RAID 1. Składa się z co najmniej 3 dysków, w których każda informacja jest kopiowana jednocześnie na dwa dyski, a dyski te są przeplatane: na przykład pierwszy fragment jest kopiowany na pierwszy i drugi dysk , drugi - do drugiego i trzeciego, trzeci - do trzeciego i pierwszego itd. Ten format działania zapewnia wyższą wydajność niż RAID 1, przy czym wydajność macierzy zostaje zachowana w przypadku awarii pojedynczego dysku.

- 5. Format zapisu, który wiąże się z wykorzystaniem tzw. sumy kontrolne - dane serwisowe służące do korekcji błędów. Macierz RAID 5 musi zawierać co najmniej trzy dyski. A rejestracja informacji na ich temat odbywa się w następujący sposób: fragmenty danych są rejestrowane na wszystkich dyskach, z wyjątkiem jednego, a suma kontrolna tych fragmentów jest rejestrowana na pozostałym dysku. W tym przypadku dyski, na których zapisana jest suma kontrolna, zmieniają się za każdym razem: na przykład w tablicy 4 dysków pierwsze trzy fragmenty są zapisywane na pierwszym, drugim i trzecim dysku, ich suma kontrolna jest zapisywana na czwartym, drugie trzy fragmenty są zapisywane do drugiego, trzeciego i czwartego z sumą kontrolną na pierwszym itd. Znaczenie sumy kontrolnej jest takie, że w razie potrzeby można jej użyć do odzyskania utraconych danych. Dzięki temu macierze RAID 5 mają dobrą odporność na awarie przy stosunkowo niskiej nadmiarowości: całkowita objętość macierzy jest równa sumie pojemności wszystkich dysków minus pojemność jednego dysku, a w przypadku awarii jednego z dysków utracone dane są odzyskane za pomocą sum kontrolnych. Z drugiej strony wydajność takich macierzy jest niższa niż pojedynczych dysków, ze względu na dodatkowe operacje obliczania sum kontrolnych. A jeśli dwa lub więcej dysków ulegnie awarii, cała macierz stanie się niedostępna.

- 6. Format zapisu podobny do opisanego powyżej RAID 5, ale z dwiema sumami kontrolnymi przechwyconymi na dwóch oddzielnych dyskach. Poprawia to odporność na awarie — macierz pozostaje dostępna w przypadku awarii dowolnych dwóch dysków — ale dodatkowo obniża wydajność. Macierz RAID 6 wymaga co najmniej 4 dysków, a łączna pojemność jest sumą wszystkich dysków pomniejszoną o pojemność dwóch dysków.

- 10. Tablica RAID 0 składająca się z tablic RAID 1. Szczegółowe informacje na temat tych formatów znajdują się powyżej; a takie połączenie w pewnym stopniu łączy ich zalety i wzajemnie kompensuje ich wady. Dzięki temu RAID 10 zapewnia wysoką prędkość odczytu i jednocześnie jest całkowicie niewrażliwy na awarię pojedynczego dysku. W rzeczywistości połowa dysków w takiej macierzy może ulec awarii, a nawet więcej, a macierz będzie nadal działać, jeśli co najmniej jeden działający dysk pozostanie w każdym oddzielnym bloku RAID 1. Główna wada tego formatu jest taka sama jak w RAID 1 - wysoka redundancja.

- 50. Tablica RAID 0 składająca się z macierzy RAID 5. Więcej informacji na temat obu tych elementów można znaleźć w odpowiednich pozycjach. Ta kombinacja może znacznie zwiększyć szybkość działania w porównaniu z „czystym” RAID 5, zapewniając jednocześnie dobrą odporność na awarie: macierz pozostaje sprawna nawet w przypadku awarii kilku dysków, pod warunkiem, że dyski te znajdują się w różnych blokach RAID 5 (jeden na blok) . Wadą RAID 50 jest to, że wymaga co najmniej 6 dysków (2 macierze minimum RAID 5).

- 60. Macierz RAID 0 składająca się z macierzy RAID 6. Generalnie podobna do opisanej powyżej macierzy RAID 50, jednak z jednej strony charakteryzuje się wyższą odpornością na błędy, a z drugiej większą redundancją. W ten sposób macierz pozostaje sprawna w przypadku awarii dwóch dysków w każdym bloku RAID 6, a łączny wolumen RAID 60 oblicza się za pomocą wzoru V*(n-2s), gdzie V jest wolumenem jednego dysku, n to całkowita liczba dysków, s to liczba bloków RAID 6.

- JBOD. Najprostszy format łączenia wielu dysków w jeden dysk logiczny. Informacje w JBOD są zapisywane na pierwszym dysku, gdy kończy się na nim miejsce - na drugim i tak dalej. JBOD pozwala łączyć dyski o różnych rozmiarach i prędkościach, w pełni wykorzystuje pojemność wszystkich dysków i jest bardziej odporny na uszkodzenia niż podobny pod wieloma względami RAID 0: jeśli jeden z dysków ulegnie awarii, tylko informacje na tym dysku są tracone w JBOD reszta danych pozostaje dostępna.

- Hybrydowy RAID. Format łączenia dysków, zakładając kombinację RAID jednego lub drugiego poziomu (konkretny poziom w różnych modelach może być inny, ten punkt należy wyjaśnić osobno) z modułem SSD SSD. Ten ostatni pełni rolę pośredniej pamięci podręcznej, zwiększając szybkość czytania i pisania. Zastosowanie Hybrid RAID jest uzasadnione, gdy regularnie pracujesz ze stosunkowo niewielkimi ilościami danych – na przykład w trybie serwera plików lub maszyny wirtualnej.

- Hyper Duo. Kolejna technologia napędu hybrydowego, łącząca dyski twarde i moduły półprzewodnikowe. Umożliwia dodanie do trzech dysków SSD do jednego dysku twardego. Zdaniem twórców zoptymalizowane algorytmy pozwalają jednocześnie zapewnić niemal taką samą szybkość wymiany danych, jak przy wykorzystaniu pełnowartościowego modułu SSD, podczas gdy taki dysk hybrydowy kosztuje znacznie mniej niż dysk półprzewodnikowy o tej samej pojemności. Dodatkowo kontroler Hyper Duo umożliwia wybór trybu pracy: „Pojemność”, w którym pojemność macierzy jest sumą pojemności wszystkich dysków, lub „Bezpieczny” (bezpieczny), w którym informacje z mniejszej nośnik pamięci (SSD) jest stale duplikowany w celu zwiększenia pojemności (HDD).

Liczba portów PS/2 przewidzianych w konstrukcji.

PS/2 to wyspecjalizowany port przeznaczony wyłącznie do podłączenia klawiatur i/lub myszy. Obecność PS/2 może zwolnić użytkownika z konieczności zajmowania portów USB dla klawiatury/myszy; jest to szczególnie przydatne, jeśli masz do czynienia z wieloma innymi urządzeniami peryferyjnymi USB. Z drugiej strony, z wielu powodów złącze to uważane jest za przestarzałe i jest coraz rzadziej używane; oraz urządzenia peryferyjne PS/2 produkowane są głównie w postaci urządzeń USB, dodatkowo wyposażonych w adaptery PS/2.

Liczba złączy USB 2.0 na zewnętrznym panelu kontrolera.

USB (wszystkie wersje) to najpopularniejszy interfejs do podłączania zewnętrznych urządzeń peryferyjnych. W szczególności standard USB 2.0 jest obecnie uważany za przestarzały: na przykład prędkość transmisji danych przy takim podłączeniu nie przekracza 480 Mb/s, a moc zasilania jest bardzo niska. I choć takie możliwości w zupełności wystarczą, przynajmniej dla niewymagających peryferiów komputerowych, takich jak klawiatury, myszy itp., to jednak kontrolery PCI z tego typu złączem spotyka się coraz rzadziej – producenci generalnie preferują bardziej zaawansowane interfejsy, takie jak USB 3.2 gen1 i gen2 (patrz poniżej).

Ilość złączy USB 3.2 gen1 na zewnętrznym panelu kontrolera.

USB (wszystkie wersje) to najpopularniejszy nowoczesny interfejs do podłączania zewnętrznych urządzeń peryferyjnych. USB 3.2 gen1 (wcześniej znany jako USB 3.1 gen1 i USB 3.0) to następca popularnego standardu USB 2.0, zapewniający 10x szybsze przesyłanie danych (do 4,8 Gb/s) i zwiększoną moc urządzeń peryferyjnych. Niektóre złącza mogą nawet zapewniać obsługę technologii USB Power Delivery, która umożliwia dostarczanie mocy do 100 W na złącze (chociaż obecność Power Delivery nie jest ściśle wymagana, lepiej wyjaśniać ją osobno). W każdym razie interfejs USB 3.2 gen1 jest niezwykle popularny we współczesnych komputerach i urządzeniach peryferyjnych.

Osobno należy zauważyć, że połączenie w formacie USB 3.2 gen1 można również wykonać za pomocą złączy USB C. Jednak takie złącza są wskazane osobno w charakterystyce kontrolerów PCI (patrz poniżej), w tym przypadku oznaczają klasyczne, pełne -wielkości gniazd USB (tzw. USB A ).

Liczba złączy USB 3.2 gen2 na zewnętrznym panelu kontrolera.

USB (wszystkie wersje) to najpopularniejszy obecnie interfejs do podłączania zewnętrznych urządzeń peryferyjnych. A USB 3.2 gen1 (wcześniej znany jako USB 3.1 gen2 i USB 3.1) to dalszy rozwój tego interfejsu po USB 3.2 gen1 (patrz wyżej). W tej wersji maksymalna prędkość przesyłania danych wzrosła do 10 Gb/s; ponadto ten rodzaj złącza może przewidywać obsługę technologii USB Power Delivery, która umożliwia dostarczanie mocy do 100 watów na złącze. (Jednak obecność Power Delivery nie jest bezwzględnie konieczna, lepiej wyjaśnić ten szczegół osobno).

Należy zaznaczyć, że podłączenie w formacie USB 3.2 gen2 można również przeprowadzić za pomocą złączy USB C. Jednak takich złączy prawie nigdy nie ma w kontrolerach PCI, więc w danym przypadku chodzi o klasyczne, pełnowymiarowe gniazda USB (tzw. USB A).

Liczba złączy USB C 3.2 gen1 na panelu zewnętrznym kontrolera.

USB (wszystkie wersje) to najpopularniejszy obecnie interfejs do podłączania zewnętrznych urządzeń peryferyjnych. USB C to stosunkowo nowy rodzaj złącza, który znacznie różni się od klasycznego, pełnowymiarowego USB A: ma mniejsze wymiary i wygodną odwracalną konstrukcję. Podobnie jak w przypadku wersji 3.2 gen1 (wcześniej znanej jako USB 3.1 gen1 i USB 3.0), takie połączenie zapewnia maksymalną prędkość transmisji wynoszącą 4.8 Gb/s. Ponadto poszczególne złącza mogą obsługiwać technologię USB Power Delivery, która pozwala wytwarzać moc do 100 W na złącze (chociaż obecność Power Delivery nie jest bezwzględnie obowiązkowa, lepiej doprecyzować ten szczegół osobno).

Liczba portów USB C 3.2 gen2, przewidziana w urządzeniu (wcześniej złącza te były oznaczone jako USB C 3.1 gen2 i USB C 3.1).

USB C to stosunkowo nowe uniwersalne złącze, przeznaczone do użytku zarówno w komputerach stacjonarnych, jak i laptopach. Jest nieco większe od microUSB, ma wygodną obustronną konstrukcję (nie ma znaczenia, z której strony podłączysz wtyczkę), a także pozwala na realizację zwiększonej mocy zasilania i szeregu funkcji specjalnych. Ponadto to samo złącze jest standardowo używane w interfejsie Thunderbolt v3 i technicznie może być używane do innych interfejsów.

W szczególności wersja USB C 3.2 gen2 pozwala na prędkości podłączenia do 10 Gb/s. Jeśli chodzi o liczbę takich portów, to najczęściej jest ona niewielka – zwykle 1 – 2. Wynika to z faktu, że peryferiów pod USB C wypuszcza się zauważalnie mniej niż pod pełnowymiarowe USB.

Liczba portów USB C 3.2 gen2x2 znajdujących się w kontrolerze.

USB C to uniwersalne złącze powstałe stosunkowo niedawno i przeznaczone do stosowania w komputerach stacjonarnych i laptopach. Jest nieco większy od microUSB, ma wygodną dwustronną konstrukcję (niezależnie od tego, z której strony podłączymy wtyczkę), a także pozwala na zwiększenie zasilania i szereg funkcji specjalnych. Jeśli chodzi konkretnie o wersję USB C 3.2 gen2x2, pozwala ona na osiągnięcie prędkości połączenia na poziomie 20 Gbps – czyli dwa razy szybciej niż USB C 3.2 gen2, stąd nazwa. Warto także zaznaczyć, że połączenie zgodne ze standardem 3.2 gen2x2 realizowane jest wyłącznie poprzez złącza USB C i nie jest stosowane w portach wcześniejszych standardów.

Liczba złączy eSATA na zewnętrznym panelu kontrolera. ...

eSATA to wyspecjalizowany interfejs do podłączania dysków zewnętrznych, głównie dysków twardych. Jakiś czas temu był dość popularny, ponieważ zapewniał dobrą prędkość (do 2,4 Gbps - 5 razy większą niż USB 2.0), a jednocześnie pozostawiał wolne porty USB, które mogą być potrzebne innym peryferiom. Jednak w naszych czasach złącza eSATA i urządzenia do nich stopniowo wychodzą z użycia, wypierane przez nowocześniejsze interfejsy – zarówno różne odmiany USB (w tym USB C), jak i inne standardy, takie jak Thunderbolt.

Liczba portów COM na panelu I/O kontrolera.

Termin „port COM” zwykle odnosi się do interfejsu RS-232. Jest to złącze serwisowe, obecnie używane głównie do podłączania różnych specjalistycznych urządzeń - maszyn CNC, zasilaczy awaryjnych, programowalnych sterowników logicznych, niektórych modeli routerów itp. Ponadto interfejs ten można wykorzystać do bezpośredniego połączenia między dwoma komputerami, a także do sterowania ustawieniami telewizorów, projektorów, odbiorników audio i innego sprzętu audio i wideo. Port COM jest rzadko instalowany w nowoczesnych komputerach podczas wstępnego montażu, dlatego do korzystania z tego interfejsu zwykle wymagany jest kontroler PCI.

Liczba portów LPT na panelu we/wy kontrolera.

LPT to przestarzały interfejs do podłączania urządzeń peryferyjnych do komputera. Stosowany był głównie w drukarkach, skanerach i dyskach zewnętrznych, ale technicznie można go używać z innymi urządzeniami - od modemów i joysticków po wysoce wyspecjalizowany sprzęt i bezpośrednie połączenie między dwoma komputerami. Nowe urządzenia peryferyjne dla LPT praktycznie nie są produkowane, jednak istnieje wiele sprawnych starych urządzeń; w związku z tym kontrolery PCI z podobnymi portami są nadal wypuszczane.

Zauważ, że LPT jest dość duży, więc problematyczne jest zapewnienie więcej niż dwóch takich gniazd w kontrolerze PCI. Jednak w praktyce najczęściej wystarczy jeden port.

Liczba złączy Mini-SAS (SFF-8088) na panelu I/O kontrolera.

SFF-8088 to jeden z rodzajów złączy służących do podłączania dysków zewnętrznych za pośrednictwem interfejsu SAS. Takie podłączenie zapewnia prędkość przesyłania danych do 12 Gb/s, co jest szczególnie wygodne przy pracy z dużymi ilościami danych. Jednocześnie peryferiów o takim złączu wypuszcza się stosunkowo niewiele, dlatego złącza tego typu są dość rzadkie.

Liczba złączy Mini-SAS HD (SFF-8644) na zewnętrznym panelu kontrolera.

SFF-8644 to jedno ze złączy służących do podłączania napędów zewnętrznych za pośrednictwem interfejsu SAS. Interfejs ten jest bardziej zaawansowany niż USB i eSATA (w szczególności obsługuje jednoczesny dwukierunkową transmisję danych z prędkością do 22,5 Gb/s oraz jednoczesne podłączenie wielu dysków), lecz jest używany znacznie rzadziej, głównie w obszarze profesjonalnym. W szczególności Mini-SAS HD (SFF-8644) został wprowadzony w 2013 roku wraz ze standardem 12 Gbit/s SAS; to złącze może być również określane jako SFF-8614. Dzięki niemu możesz jednocześnie podłączyć do 4 urządzeń na zwykłym złączu i do 8 na podwójnym.

DisplayPort przeznaczony jest do przesyłania wideo z wbudowanej karty graficznej lub procesora ze zintegrowaną grafiką. Jest to interfejs cyfrowy stworzony specjalnie dla technologii komputerowej; w szczególności jest to standard dla monitorów Apple, choć można go spotkać także w ekranach innych producentów.

Konkretne możliwości DisplayPort mogą się różnić w zależności od wersji. Interfejs ten dobrze radzi sobie z sygnałami wideo o wysokiej rozdzielczości, a także posiada ciekawą funkcję - podłączenie kilku monitorów do jednego wyjścia szeregowo, w „łańcuchu”.

LAN (znany również jako RJ-45 i Ethernet) to standardowe złącze do przewodowych połączeń z sieciami komputerowymi; może być używany zarówno lokalnie, jak i w Internecie. Typ takiego złącza wyznaczany jest przez jego maksymalną prędkość. Celem takich cech jest nie tylko (a często nie tak bardzo) przyspieszenie przesyłania dużych ilości danych, ale także zmniejszenie opóźnień w połączeniu sieciowym. Może to być ważne w przypadku zadań wymagających dobrej szybkości reakcji lub precyzyjnej synchronizacji, takich jak gry online.

Kontroler LAN zapewnia wymianę danych pomiędzy płytą a portami sieciowymi komputera. W związku z tym zarówno ogólna charakterystyka, jak i indywidualne cechy funkcjonalności sieci zależą od charakterystyki tego modułu: obsługa specjalnych technologii, jakość połączenia w przypadku niestabilnej komunikacji itp. Znając model kontrolera LAN, można znaleźć szczegółowe dane na temat to, w tym przeglądy praktyczne; Informacje te rzadko są potrzebne przeciętnemu użytkownikowi, ale mogą być przydatne dla entuzjastów gier online, a także do niektórych konkretnych zadań.

W świetle tego model kontrolera LAN wskazywany jest głównie w przypadkach, gdy jest to rozwiązanie dość zaawansowane, zauważalnie przewyższające modele standardowe.

Liczba wewnętrznych portów USB 2.0 przewidzianych w kontrolerze. Podkreślamy, że w danym przypadku nie chodzi o wtyczki (jak te instalowane na płytach głównych), tylko o pełnowartościowe złącza. Takie złącza nie różnią się konstrukcją od zwykłych zewnętrznych USB, są skierowane nie na zewnątrz, lecz do wnętrza obudowy.

Ogólnie rzecz biorąc, wewnętrzne złącza USBsą wygodne dla stosunkowo małych urządzeń peryferyjnych zaprojektowanych do stałego podłączenia z PC; typowym przykładem są adaptery Wi-Fi/Bluetooth oraz modemy 3G/4G. Dzięki temu podłączeniu urządzenie nie wystaje i nie zajmuje zewnętrznych portów USB, które mogą być potrzebne dla innych urządzeń peryferyjnych (klawiatura, mysz, drukarka itp.). Jednocześnie realna potrzeba takiej funkcjonalności nie występuje tak często: w większości sytuacji zwykle wystarczają zewnętrzne złącza USB, w skrajnych przypadkach można zastosować rozgałęźnik (hub). Tak że kontrolerów PCI z wewnętrznym USB jest wypuszczanych niewiele, a nawet w takich modelach liczba złączy zwykle nie przekracza 1.

Jeśli chodzi konkretnie o USB 2.0, w świetle pojawienia się szybszych i bardziej zaawansowanych standardów (wcześniej USB 3.2 gen1 i gen2), ta wersja jest uważana za przestarzałą i coraz rzadziej występuje w komponentach komputerowych. Niemniej jednak technicznie takie złącza są kompatybilne z późniejszymi wersjami peryferiów komputerowych — najważniejsze jest to, żeby moc zasilania była wys...tarczająca (w USB 2.0 jest niska).

Liczba wewnętrznych portów USB 3.2 gen1 przewidzianych w kontrolerze. Podkreślamy, że w danym przypadku nie chodzi o wtyczki (jak te instalowane na płytach głównych), tylko o pełnowartościowe złącza. Takie złącza nie różnią się konstrukcją od zwykłych zewnętrznych USB, tylko są skierowane nie na zewnątrz, lecz do wnętrza obudowy.

Ogólnie rzecz biorąc, wewnętrzne złącza USB są wygodne dla stosunkowo małych urządzeń peryferyjnych zaprojektowanych do stałego podłączenia do komputera; typowym przykładem są adaptery Wi-Fi/Bluetooth oraz modemy 3G/4G. Dzięki temu podłączeniu urządzenie nie wystaje i nie zajmuje zewnętrznych portów USB, które mogą być potrzebne dla innych urządzeń peryferyjnych (klawiatura, mysz, drukarka itp.). Jednocześnie realna potrzeba takiej funkcjonalności nie występuje tak często: w większości sytuacji zwykle wystarczają zewnętrzne złącza USB, w skrajnych przypadkach można zastosować rozgałęźnik (hub). Tak że kontrolerów PCI z wewnętrznym USB jest wypuszczanych niewiele, a nawet w takich modelach liczba złączy zwykle nie przekracza 1.

W szczególności USB 3.2 gen1 (wcześniej znane jako USB 3.1 gen1 i USB 3.0) jest obecnie najpopularniejszym standardem USB. Zapewnia transfer danych z prędkością do 4,8 Gb/s (10 razy szybszy niż poprzedni USB 2.0) i może przewidywać obsługę technologii USB Power Delivery, która umożliwia dostarczanie do urządzeń zewnętrznych do 100 W mocy bezpośrednio przez złącze USB (obe...cność Power Delivery nie jest bezwzględnie konieczna). Kolejna wersja, USB 3.2 gen2, ma jeszcze bardziej zaawansowane funkcje, lecz pojawiła się stosunkowo niedawno, poza tym, dla wielu urządzeń peryferyjnych możliwości USB 3.2 gen1 są całkiem wystarczające.

Liczba wewnętrznych portów USB 3.2 gen1 przewidzianych w kontrolerze. Podkreślamy, że w danym przypadku chodzi nie o wtyczki (jak te instalowane na płytach głównych), tylko o pełnowartościowe złącza. Takie złącza nie różnią się konstrukcją od zwykłych zewnętrznych USB, są skierowane nie na zewnątrz, lecz do wnętrza obudowy.

Ogólnie rzecz biorąc, wewnętrzne złącza USBsą wygodne dla stosunkowo małych urządzeń peryferyjnych zaprojektowanych do stałego podłączenia do komputera PC; typowym przykładem są adaptery Wi-Fi/Bluetooth oraz modemy 3G/4G. Przy takim podłączeniu urządzenie nie wystaje i nie zajmuje zewnętrznych portów USB, które mogą być potrzebne dla innych urządzeń peryferyjnych (klawiatura, mysz, drukarka itp.). Jednocześnie realna potrzeba takiej funkcjonalności nie występuje tak często: w większości sytuacji zwykle wystarczają zewnętrzne złącza USB, w skrajnych przypadkach można zastosować rozgałęźnik (hub). Tak że kontrolerów PCI z wewnętrznym USB jest wypuszczanych niewiele, a nawet w takich modelach liczba złączy zwykle nie przekracza 1.

W szczególności USB 3.2 gen2 (wcześniej znane jako USB 3.1 gen2 i USB 3.1) jest jednym z najnowszych obecnie używanych standardów USB. Zapewnia maksymalną prędkość przesyłania danych do 10 Gb/s (dwukrotnie wyższą niż w poprzedniej wersji USB 3.2 gen1) i może przewidywać obsługę technologii USB Power Delivery, która pozwala dostarczyć do 100 W mocy do urządzenia zewnętrznego be...zpośrednio przez złącze USB (zresztą obecność Power Delivery nie jest ściśle konieczna).

Liczba złączy SATA na płycie kontrolera. W tym przypadku złącza to oryginalny standard SATA, a nie późniejsze SATA2 i SATA3.

Początkowo standard SATA został opracowany do podłączania wewnętrznych urządzeń pamięci masowej, głównie dysków twardych (HDD). W szczególności oryginalna wersja tego interfejsu obsługuje prędkości do 150 MB / s; to całkiem sporo, nawet jak na standardy nowoczesnych dysków twardych, nie wspominając o szybszych dyskach półprzewodnikowych. Dlatego chociaż kilka lat temu w kontrolerach PCI można było znaleźć nawet 4 złącza SATA, to w naszych czasach rozwiązania z takim interfejsem praktycznie wychodzą z użycia.

Liczba złączy SATA 2 na płytce drukowanej kontrolera.

Początkowo standard SATA został opracowany do podłączania dysków wewnętrznych, głównie dysków twardych (HDD). W szczególności wersja SATA 2 zapewnia prędkości do 300 MB/s (2,4 Gb/s). Ogólnie rzecz biorąc jest to wystarczające dla pojedynczych dysków twardych, ale dla macierzy RAID to już za mało, nie mówiąc już o szybkich dyskach SSD — zwłaszcza, że istnieje szybsza wersja tego interfejsu, SATA3. Tak więc kontrolery z SATA 2 zostały wyparte przez bardziej nowoczesne wersje.

Liczba złączy SATA 3 na płytce drukowanej kontrolera.

Początkowo standard SATA został opracowany do podłączania wewnętrznych urządzeń pamięci masowej, głównie dysków twardych (HDD). SATA3 to najnowocześniejsza i najszybsza wersja tego interfejsu: zapewnia transfer danych z prędkością do 600 MB/s (4,8 Gbps). To wystarcza w przypadku dysków twardych, lecz nie wystarcza w przypadku szybszych dysków SSD. Tak więc kontrolery PCI z takim interfejsem wciąż można spotkać w sprzedaży, jednakże jest ich mało. Liczba złączy SATA3 zależy od rodzaju kontrolera (patrz wyżej): w kartach rozszerzeń może być tylko jedno takie złącze, natomiast w modułach RAID jest ich co najmniej 2, a częściej 4.

Liczba złączy U.2 na płycie kontrolera PCI.

Interfejsy tego typu są formalnie nazywane SFF-8639, ale generalnie U.2 to 2,5-calowy fizyczny format o grubości 7 mm lub 15 mm. Każde złącze U.2 może wykorzystywać cztery linie PCI Express w wersji 3.0 lub 4.0 Inne cechy wyróżniające cechy - obsługa standardowego protokołu NVMe, wysoka szybkość przesyłania danych, małe opóźnienia i minimalne zużycie energii.

Liczba gniazd M.2 na płycie kontrolera.

Ten interfejs faktycznie łączy w sobie możliwości PCI Express 3.0, SATA3 (patrz wyżej) i USB 3.0. Dzięki temu może być stosowany zarówno do podłączania napędów (przede wszystkim modułów SSD w miniaturowej obudowie), jak i do kart rozszerzeń. Konkretne przeznaczenie i możliwości złącza M.2 w różnych modelach kontrolerów mogą być różne, punkty te należy doprecyzować zgodnie z dokumentacją producenta.

Liczba złączy mSATA, znajdujących się na płytce drukowanej kontrolera.

mSATA to mniejsza wersja złącza SATA, która różni się od pełnowymiarowej wersji tylko kształtem i rozmiarem. Przypomnijmy, że SATA w różnych wersjach służy do podłączenia dysków twardych, a także niektórych modeli dysków SSD (zwykle niedrogich, które nie wyróżniają się prędkością). W kontrolerach PCI, z wielu powodów, taki interfejs nie zyskał dużej popularności; to dlatego mSATA jest niezwykle rzadkie - występuje w pojedynczych modułach RAID (patrz "Typ"), zaprojektowanych dla dysków o miniaturowych obudowach.

Zwróć uwagę, że złącza mSATA są bardzo podobne do gniazd mini PCI-E, jednak te interfejsy nie są kompatybilne.

Liczba złączy Mini-SAS HD (SFF-8643) znajdujących się na płytce drukowanej kontrolera.

SAS to interfejs oparty na SCSI, który jest stosowany głównie w przypadku wysokiej klasy profesjonalnych dysków twardych, w szczególności dysków twardych do serwerów. Prędkość transmisji danych przy takim podłączeniu może sięgać 22,5 Gb/s, chociaż konkretnie w tym złączu może być ograniczona do 12 Gb/s. SFF-8643 to jedno ze złączy używanych do takiego podłączenia, wraz z kilkoma innymi odmianami. Do jednego takiego złącza można podłączyć do 4 dysków (do 8 w przypadku używania podwójnego złącza).

Liczba złączy Mini-SAS (SFF-8087 znajdujących się na płytce drukowanej kontrolera.

SAS to interfejs oparty na SCSI, który jest stosowany głównie w przypadku wysokiej klasy profesjonalnych dysków twardych, w szczególności dysków twardych do serwerów. Prędkość transmisji danych przy takim podłączeniu może sięgać 22,5 Gb/s, choć w tym konkretnym złączu jest zwykle ona ograniczona do 12 Gb/s. SFF-8087 to jedno ze złączy używanych do takiego podłączenia, wraz z kilkoma innymi odmianami. Do jednego takiego złącza można podłączyć do 4 dysków.

Liczba złączy Slim-SAS (SFF-8654), przewidziana na płytce drukowanej kontrolera.

SAS to interfejs oparty na SCSI, stosowany głównie w przypadku wysokiej klasy profesjonalnych dysków, takich jak serwerowe dyski twarde. Prędkość transmisji danych przy takim podłączeniu może osiągać 22,5 Gb/s. SFF-8654 to jedno ze złączy stosowanych do takiego podłączenia, wraz z kilkoma innymi odmianami.

Liczba złączy USB przewidziana w konstrukcji kontrolera.

Złącza USB to złącza, do których za pomocą specjalnych kabli podłącza się porty USB znajdujące się poza płytą (np. z przodu komputera). Funkcja ta jest przydatna, jeśli w obudowie są nieużywane gniazda USB, lecz nie ma złączy na samej płycie głównej lub ich liczba nie jest wystarczająca do zaangażowania wszystkich portów USB zainstalowanych w obudowie.

Oceniając liczbę złączy, należy pamiętać, że jedno złącze można wyprowadzić na dwa porty USB; jednak wskazane jest osobne doprecyzowanie tych szczegółów. Zauważamy również, że jest to dość rzadki rodzaj wyposażenia dla kontrolerów PCI - współczesne płyty główne są z reguły wyposażone we własne złącza z dużym zapasem pod względem liczby.

Ilość pamięci podręcznej dostępnej w kontrolerze.

Pamięć podręczna jest używana w kontrolerach RAID (patrz Typ). Służy do przechowywania danych, które są najczęściej wykorzystywane podczas pracy urządzenia: pamięć podręczna zapewnia szybki dostęp do tych danych, poprawiając w ten sposób ogólną wydajność kontrolera. Im większa pamięć podręczna, tym więcej danych można w niej przechowywać i tym szybciej urządzenie może działać; z drugiej strony duże ilości pamięci mają odpowiedni wpływ na koszty.

W najbardziej zaawansowanych kontrolerach pamięć podręczna może mieć specjalną ochronę przed utratą danych (szczegóły poniżej).

Typ złącza do zasilania pomocniczego, używanego w kontrolerze.

Złącze PCI-E, służące do podłączenia tego typu komponentów, samo w sobie zapewnia zasilanie do 75 watów. Nie zawsze to wystarcza, dlatego w razie potrzeby kontrolery PCI wyposażone są w złącza umożliwiające podłączenie dodatkowego zasilania z zasilacza komputera. Te złącza mogą wyglądać następująco:

- Molex. Charakterystyczne czteropinowe złącze zasilania o dość sporych rozmiarach. Dość wszechstronne, używane do zasilania szerokiej gamy komponentów systemu

-SATA. Złącze zasilania, wypuszczone jednocześnie z odpowiednim interfejsem transferu danych (patrz wyżej) specjalnie dla dysków twardych; jednak może być również używane do innych akcesoriów. Posiada 15-pinową wtyczkę.

- Molex/SATA. Możliwość podłączenia do kontrolera zasilania za pomocą dowolnego z opisanych powyżej złączy. Taka konstrukcja jest jak najbardziej wszechstronna, minimalizuje prawdopodobieństwo, że w zasilaczu nie znajdzie się odpowiedniego złącza. Z drugiej strony ta wszechstronność wpływa na wymiary i cenę urządzenia.

Funkcja stosowana w niektórych zaawansowanych kontrolerach RAID (patrz "Typ") w celu ochrony przed awariami zasilania.

Przypomnijmy, że przy wymianie informacji przez kontroler RAID informacje te są najpierw zapisywane w pamięci podręcznej kontrolera, a następnie przesyłane „do miejsca docelowego”. A ponieważ pamięć podręczna korzysta z pamięci ulotnej, po wyłączeniu zasilania cała jej zawartość znika. Może to prowadzić do uszkodzenia danych, czasami dość znacznego.

Ochrona pamięci podręcznej pozwala uniknąć tego rodzaju problemów. Zwykle jest ono realizowane w następujący sposób: oprócz samej pamięci podręcznej w kontrolerze zainstalowany jest nieulotny dysk flash (NAND), a także superkondensator pełniący rolę zapasowego źródła zasilania. A w przypadku utraty głównego zasilania informacje z pamięci podręcznej są przepisywane do pamięci nieulotnej (zwykle do takiej operacji wystarcza energia superkondensatora) i są przechowywane do następnego włączenia.

Tak więc funkcja ta w macierzach RAID minimalizuje prawdopodobieństwo uszkodzenia danych z powodu awarii zasilania. Klasyczną wadą kontrolerów z ochroną pamięci podręcznej jest wysoki koszt.

Liczba standardowych slotów na tylnym panelu zajmowanych przez kontroler. Informacje te są niezbędne do oceny, czy w obudowie jest wystarczająco dużo miejsca na montaż płyty głównej. Zazwyczaj kontrolery zajmują 1, 2 lub 3 sloty.

Dana cecha oznacza, że płyta kontrolera jest niska; a wysokość w danym przypadku to to, jak bardzo płyta wystaje ponad płytę główną, w której jest zainstalowana.

Niskoprofilowe podzespoły są przeznaczone głównie do użytku w kompaktowych obudowach, gdzie nie ma miejsca na pełnowymiarowe płyty. Nic jednak nie stoi na przeszkodzie, aby zamontować taką płytę w większej obudowie.

Całkowita długość kontrolera — od listwy mocowanej z tyłu obudowy PC do przeciwległego końca płyty. Informacje te pozwalają ocenić, czy w obudowie jest wystarczająco dużo miejsca, aby zainstalować dany komponent.