Amplitunery: specyfikacje, typy, rodzaje

- Odbiornik AV. Ta kategoria obejmuje rzeczywiste amplitunery AV w klasycznym tego słowa znaczeniu. Mogą różnić się indywidualnymi możliwościami, jednak wszystkie takie urządzenia charakteryzują się obecnością dwóch kluczowych funkcji: możliwości samodzielnego odtwarzania treści bez zewnętrznego odtwarzacza (ze względu na tuner, port USB, obsługę usług online itp.) oraz własny wbudowany wzmacniacz mocy. W ten sposób takie modele łączą w sobie funkcjonalność odtwarzacza multimedialnego, procesora i wzmacniacza (patrz dwa ostatnie poniżej) i mogą pracować z równym powodzeniem zarówno w trybie przełączania sygnału (ze wzmocnieniem), jak i w trybie odtwarzacza. To sprawia, że są najbardziej wszechstronne; i do działania nie są wymagane oddzielne zewnętrzne wzmacniacze mocy.

- Wzmacniacz AV. Jedną z cech wzmacniaczy AV i ich główną różnicą w stosunku do wyżej opisanych amplitunerów jest brak możliwości odtwarzania treści "samodzielnie" - wzmacniacze przetwarzają jedynie sygnał pochodzący z zewnętrznego źródła (np. odtwarzacza DVD). W związku z tym z trzech kluczowych możliwości pozostają tutaj dwie - transmisja sygnału i wzmocnienie. W wielu z tych modeli funkcjonalność regulacji dźwięku jest znacznie szersza niż w jakimkolwiek innym typie urządzenia.

-Procesor AV. Urządzenia tego typu mają tuner (lub inne możliwości bezpośredniego odtwarzania), ale nie mają własnych pełnoprawnych wzmacniaczy moc...y do głośników. Dlatego procesory mogą być używane tylko w systemach kina domowego z zewnętrznymi wzmacniaczami. Z drugiej strony charakteryzują się rozbudowanymi możliwościami przetwarzania sygnału (zarówno wideo, jak i audio), wykorzystaniem efektów specjalnych itp .; dla tego wskaźnika ten typ może nawet przewyższyć klasyczne odbiorniki.

Przetwornik cyfrowo-analogowy (DAC) jest niezbędnym elementem każdego systemu przeznaczonego do odtwarzania dźwięku cyfrowego. DAC to moduł elektroniczny, który przetwarza informacje dźwiękowe na impulsy podawane do głośników. Techniczne cechy takiej konwersji są takie, że im wyższa częstotliwość próbkowania, tym wyższa jakość sygnału na wyjściu DAC, tym mniej jest on zniekształcony podczas konwersji. Najpopularniejsza obecnie opcja w odbiornikach to 192 kHz - odpowiada to bardzo wysokiej jakości dźwięku (DVD-Audio) i jednocześnie pozwala uniknąć niepotrzebnego wzrostu kosztów urządzeń.

Kolejny wskaźnik, który określa ogólną jakość audio DAC. Aby uzyskać więcej informacji na temat konwertera, zobacz Częstotliwość próbkowania audio DAC; tutaj zwracamy uwagę, że głębia bitowa jest standardowo wyrażana w bitach, a im jest wyższa, tym dokładniej sygnał na wyjściu DAC odpowiada oryginalnemu sygnałowi i tym mniej zniekształceń jest do niego wprowadzanych. Obecnie uważa się, że 16-bitowy wskaźnik zapewnia całkiem akceptowalną jakość sygnału, a 24-bitowe przetworniki cyfrowo-analogowe są odpowiednie nawet dla sprzętu klasy premium.

W tym przypadku mamy na myśli funkcję automatycznego dopasowywania każdego pojedynczego kanału audio pod względem poziomu i opóźnienia – tak, aby wszystkie razem zapewniały dźwięk wolumetryczny, który najlepiej odpowiada intencji twórców filmu lub kompozycji muzycznej. Potrzeba takiego ustawienia wynika z faktu, że prawie żadne pomieszczenie (ani mieszkalne, ani nawet specjalistyczne) nie jest idealne akustycznie: na rozchodzenie się dźwięku ma wpływ materiał ścian, wykładzina podłogowa, meble (sofy, szafy itp.) oraz inne czynniki. Dlatego samo prawidłowe rozmieszczenie głośników nie gwarantuje pełnego dźwięku przestrzennego.

Zazwyczaj do automatycznego strojenia używany jest mikrofon umieszczony w zamierzonej pozycji odsłuchowej. Podczas procesu kalibracji urządzenie emituje testowe sygnały dźwiękowe poprzez akustykę oraz „nasłuchuje” cech dźwięku przez mikrofon, w razie potrzeby samodzielnie zmieniając parametry audio.

Taka funkcja może znacznie uprościć przygotowanie do pracy - w końcu urządzenie samodzielnie wykona główną część konfiguracji. Należy jednak pamiętać, że nawet w najbardziej zaawansowanych modelach odbiorników algorytmy automatycznej kalibracji nie są idealne. W konsekwencji istnieje duże prawdopodobieństwo, że automatycznie ustawiane parametry nie trafią w gusta wymagającego audiofila. Ponadto dokładność kalibracji w dużym stopniu zależy również od charakterystyki używanego mikrofonu – a opcje o wysokiej jakości dźwięku mogą być dość drogie.

Funkcja ta automatycznie dostosowuje poziom głośności dźwięku, gdy zmienia się on gwałtownie. Taka potrzeba wiąże się np. z tym, że jeden film może zawierać zarówno dialogi, jak i intensywne efekty specjalne; w rezultacie przy niskim poziomie głośności rozmowy mogą być czasami słabo słyszalne, a przy wysokim poziomie głośności dźwięk może okresowo „uderzać w uszy” i przeszkadzać innym. Ponadto przy oglądaniu telewizji wiele osób prawdopodobnie napotykało reklamy, które brzmią zauważalnie głośniej niż podstawowy program. Automatyczne dostosowanie głośności zwiększa głośność przy niskiej mocy sygnału audio i obniża ją przy wysokiej, pomagając w ten sposób uniknąć dyskomfortu związanego ze zbyt głośnym dźwiękiem przy zachowaniu normalnej słyszalności.

Możliwość symulacji dźwięku wielokanałowego (np. 5.1) w tradycyjnych dwukanałowych słuchawkach. W tym celu zwykle stosuje się dekoder Dolby Headphone, który przetwarza dźwięk w taki sposób, że dźwięk słyszany w słuchawkach odbierany jest jako wielokanałowy – w szczególności można znacznie dokładniej określić szacunkowe położenie jego źródeł. A biorąc pod uwagę, że nowoczesne słuchawki Hi-Fi tej klasy pod względem jakości dźwięku nie ustępują akustyce (i są znacznie tańsze), funkcja ta może przydać się nawet wymagającym audiofilom.

Odbiornik audio obsługuje eARC, ulepszoną wersję kanału zwrotnego audio (ARC) używanego z połączeniami HDMI (patrz poniżej).

Sam kanał zwrotny audio pozwala na „podmianę” wyjścia HDMI amplitunera z wejściem HDMI telewizora lub innego urządzenia zewnętrznego - w ten sposób to urządzenie zamienia się w źródło sygnału audio, a amplituner zaczyna działać jako odbiornik. Taka funkcjonalność jest przeznaczona głównie dla tych przypadków, w których telewizor odbiera sygnał nie z odbiornika, ale z innego źródła (wbudowany tuner, odtwarzacz multimedialny, pendrive itp.), jednak ścieżka dźwiękowa musi być precyzyjnie wyprowadzana na zewnętrzną akustykę przez odbiornik. Bez ARC wymagałoby to skorzystania z dodatkowego połączenia (na przykład przez interfejs optyczny), natomiast zwrotny kanał audio pozwala obejść się bez zbędnych przewodów: ten sam kabel HDMI służy do przesyłania obrazu / dźwięku z odbiornika do TV oraz do przesyłania dźwięku z telewizora do odbiornika. Przewagą ARC nad tradycyjnymi interfejsami audio jest również większa przepustowość, a także możliwość korzystania z funkcji CEC (sterowanie podłączonymi urządzeniami z jednej konsoli).

W szczególności eARC został wprowadzony jednocześnie ze standardem HDMI 2.1 i otrzymał szereg ulepszeń w porównaniu z konwencjonalnym ARC. Oto najważniejsze:

- Do 40 razy większa przepustowość, umożliwiająca nieskompresowany dźwięk przestrzenny 5.1 i 7.1, a także dźwięk HD i zo...rientowane obiektowo wielokanałowe kodeki Dolby Atmos i DTS:X (patrz Dekodery).
Technologia Lip Sync Correct eliminuje brak synchronizacji między obrazem a dźwiękiem.
- Zastrzeżony protokół do automatycznego wykrywania formatów audio obsługiwanych przez oba podłączone urządzenia i wybierania najlepszej opcji.

Oczywiście, aby korzystać z eARC, musi być on obsługiwany zarówno przez odbiornik, jak i telewizor, do którego jest podłączony.

Zdolność odbiornika do pracy z sygnałem wideo o ultrawysokiej rozdzielczości - Ultra HD. Dostępne są różne wersje. Najpopularniejsze to 4K i 8K. Rozdzielczość takiego wideo jest odpowiednio 4 i 8 razy wyższa niż Full HD, co pozwala osiągnąć jeszcze większą klarowność obrazu i stopień szczegółowości (w porównaniu do FullHD). Jednak do oglądania potrzebny będzie również telewizor/projektor 4K lub 8K. A koszt takich systemów (w szczególności 8K) może być drogi.

Możliwość zwiększenia rozdzielczości sygnału wideo przetwarzanego przez odbiornik - jeśli oryginalna rozdzielczość wideo jest niższa. W zależności od możliwości odbiornika, w szczególności jego portów HDMI, może wystąpić skalowanie do Ultra HD 4K i do Ultra HD 8K.

Zasada upscalingu polega na tym, że wideo o stosunkowo niskiej rozdzielczości jest uzupełniane o wymaganą liczbę pikseli za pomocą specjalnych algorytmów. Z tego powodu podczas odtwarzania takiego wideo jakość „obrazu” jest zauważalnie wyższa niż bez skalowania (choć nieco niższa niż w przypadku treści oryginalnie nagranych w UltraHD). Szczególnie sensowne jest szukanie odbiornika z tą funkcją, jeśli planujesz używać go z ekranem 4K lub 8K.

Obsługa odbiornika dla technologii HDR; klauzula ta może również wyjaśniać konkretny obsługiwany format HDR.

HDR to skrót od High Dynamic Range. Technologia ta pozwala rozszerzyć zakres jasności wyświetlanych jednocześnie na ekranie; Mówiąc najprościej, widz zobaczy jaśniejsze biele i ciemniejsze czernie. W praktyce oznacza to znaczną poprawę jakości kolorów: kolory są żywsze i jednocześnie wierniejsze niż bez HDR. Funkcja ta wymaga jednak nie tylko odbiornika, ale także telewizora/projektora, który obsługuje odpowiedni format HDR i treści w tym formacie nagrywane.

Jeśli chodzi o konkretne formaty, najpopularniejszymi obecnie opcjami są Basic HDR10, Advanced HDR10+ i High-end Dolby Vision. Oto ich cechy:

- HDR10. Historycznie pierwszy konsumencki format HDR, mniej zaawansowany niż opcje opisane poniżej, ale niezwykle rozpowszechniony. W szczególności HDR10 jest obsługiwany przez prawie wszystkie usługi przesyłania strumieniowego, które ogólnie dostarczają treści HDR, i jest również powszechny w przypadku płyt Blu-ray. Pozwala pracować z głębią kolorów 10 bitów (stąd nazwa). Jednocześnie urządzenia tego formatu są również kompatybilne z treściami w HDR10+, choć jego jakość będzie ograniczona możliwościami oryginalnego HDR10.

- HDR10+. Ulepszona wersja HDR10. Przy tej samej głębi kolorów (10 bitów) wykorzystuje tzw. metadane dynamiczne, co umożliwia przesyłanie informacji o...głębi kolorów nie tylko dla grup kilku klatek, ale również dla pojedynczych klatek. Dzięki temu uzyskuje się dodatkową poprawę odwzorowania kolorów.

- Dolby Vision. Zaawansowany standard stosowany w szczególności w profesjonalnej kinematografii. Pozwala osiągnąć 12-bitową głębię kolorów, wykorzystuje opisane powyżej dynamiczne metadane, a także umożliwia transmisję dwóch wersji obrazu jednocześnie w jednym strumieniu wideo - HDR i normalny (SDR). Jednocześnie Dolby Vision opiera się na tej samej technologii, co HDR10, dlatego w nowoczesnym sprzęcie wideo format ten jest zwykle łączony z HDR10 lub HDR10+.

Możliwość wyprowadzania przez odbiornik sygnału wideo w formacie 3D - czyli obrazu „wolumetrycznego”, który ma trzy pełne wymiary (w tym głębokość). Ponieważ 3D służy do dzielenia „obrazu” obrazu na dwie części (dla lewego i prawego oka), format takiego sygnału różni się od zwykłego dwuwymiarowego i nie każdy model jest w stanie z nim pracować. Należy również pamiętać, że oglądanie treści 3D wymaga nie tylko odbiornika, ale także telewizora (lub innego urządzenia odtwarzającego) z odpowiednimi możliwościami ekranu.

Możliwość wykorzystania odbiornika do jednoczesnej transmisji sygnałów z różnych źródeł na ekrany i zestawy głośnikowe zlokalizowane w różnych miejscach (strefach). Na przykład w dużym domu można jednocześnie przesyłać strumieniowo film z odtwarzacza Blu-ray na ekran w dużym pokoju, program telewizyjny do telewizora w kuchni i program radiowy na zestawy głośnikowe w bibliotece. Innym przypadkiem zastosowania Multi-Zone są centra rozrywki z kilkoma różnymi rodzajami pomieszczeń (na przykład kino, kolejka i kawiarnia).

Maksymalna liczba pojedynczych kanałów dźwiękowych, które amplituner jest w stanie wyprowadzić do zewnętrznych kolumn. Ta informacja jest podawana dla wszystkich typów urządzeń (patrz wyżej): nawet procesory AV bez wzmacniacza mocy są często wyposażone w bardzo rozbudowany zestaw narzędzi do przetwarzania dźwięku (a ten zestaw jest czasem nawet szerszy niż w modelach ze wzmacniaczami).

Ten parametr jest oznaczany dwiema liczbami - liczbą kanałów głównych i, kropką, liczbą kanałów basowych (subwooferowych). Na przykład oznaczenie 2.1 oznacza dwa tradycyjne kanały stereo i jeden kanał basowy. Jednakże 2.1 i 3.1 to bardzo skromne wskaźniki jak na standardy współczesnych amplitunerów AV, urządzenia tego formatu spotykane są niezwykle rzadko — nawet w kategorii budżetowej dużą popularność uzyskały modele wielokanałowe 5.1, 5.2, 7.1 i 7.2. Bardzo rzadkim wariantem są też urządzenia z 6 głównymi kanałami (plus 1 lub 2 subwoofery - 6.1 lub 6.2) oraz amplitunery z dźwiękiem 8.4. Jednocześnie nie jest to najbardziej zaawansowany wariant — w sprzedaży można znaleźć rozwiązania dla 9 ( 9.1, 9.2), 11 (11.0, 11.1, 11.2), 1...2 (12.4), 13 (13.2), 15 (15.1, 15,2, 15,4), a nawet 16 (16.0) kanałów głównych.

Należy zauważyć, że oprócz formatu podanego w tym punkcie, amplituner AV jest zwykle w stanie pracować z skromniejszymi wariantami. Na przykład urządzenie 5.1 może z łatwością poradzić sobie z treściami 2.1, a nawet 2.0. A oto opis głównych formatów dźwięku używanych we współczesnych amplitunerach AV:

— 2.1. Klasyczny dwukanałowy dźwięk stereo, uzupełniony kanałem basowym dla subwoofera. "Przestrzenność" takiego dźwięku jest bardzo ograniczona: pozwala na imitację przesunięcia źródła dźwięku w lewo lub w prawo, jednak nie pokrywa przestrzeni po bokach i za słuchaczem. Dlatego odbiorników tego formatu jest mało produkowanych — współczesne technologie pozwalają bez większych trudności zapewnić bardziej zaawansowany dźwięk wielokanałowy w takim sprzęcie.

— 3.1. Udoskonalona wersja opisanego powyżej kanału 2.1 - z dodatkową przednią (środkową) kolumną. Ten format nieco zwiększa wiarygodność dźwięku, jednak nadal nie zapewnia pełnowartościowego dźwięku wielokanałowego.

— 5.1. Jeden z klasycznych formatów dźwięku przestrzennego, który może zapewnić efekt „otoczenia”. W rzeczywistości 5 głównych kanałów (centralny, lewy-prawy przednie i lewy-prawy tylne) uważa się za minimum niezbędne do zapewnienia pełnowartościowego dźwięku przestrzennego. Tylko jeden kanał dla subwoofera z jednej strony zapewnia minimalną wiarygodność niskich częstotliwości, z drugiej strony gwarantuje łatwość instalacji i konfiguracji subwoofera.

— 5.2. Rozwinięcie opisanego powyżej formatu 5.1 z dwoma kanałami dla subwooferów zamiast jednego. Wzmacnia to dźwięk basów, co może być szczególnie przydatne w przypadku filmów z wieloma efektami specjalnymi, nagrań występów na żywo itp.

— 6.1. Najczęściej ten format jest analogiem 5.1 (patrz wyżej), uzupełniony centralnym tylnym kanałem. Zwiększa to wierność transmisji dźwięku z tyłu sceny. Jednak z wielu powodów ten wariant nie zyskał dużej popularności.

— 6.2. Rozwinięcie opisanego powyżej formatu 6.1, z 2 kanałami dla subwooferów i poprawioną jakością dźwięku basowego. Również spotykane jest niezwykle rzadko.

— 7.1. W tym formacie dźwięku pięć klasycznych kanałów głównych, podobnie jak w systemie 5.1, jest uzupełnionych o dwa kanały ogólnego przeznaczenia. W klasycznej wersji dźwięku 7.1 te dwa kanały znajdują się po bokach słuchacza - a więc nie dwa (jak w 5.1), a cztery kolumny odpowiadają za bok i tył sceny dźwiękowej, co ma pozytywny wpływ na wiarygodność. Ponadto amplitunery AV mogą obsługiwać inne, bardziej specyficzne warianty 7.1 - na przykład z dwoma dodatkowymi kolumnami przednimi (lewy/prawy od środka lub nad głównymi kanałami przednimi), z dodatkowym kanałem tylnym i środkowym kanałem górnym itp. Te szczegóły należy wyjaśnić sięgając do specyfikacji poszczególnego urządzenia.

— 7.2. Wersja 7.1 (patrz wyżej) z dwoma oddzielnymi subwooferami; zwiększa to dokładność transmisji niskich częstotliwości i rozszerza możliwości ich regulacji.

— 8.4. Specyficzny wariant, spotykany w pojedynczych modelach amplitunerów AV. To nie tyle ogólnie przyjęty format dźwięku, co ilustracja zaawansowanych możliwości konfiguracji: do urządzenia można podłączyć do 8 kolumn głównych i do 4 subwooferów, co daje bardzo rozbudowane możliwości konfiguracji (jednak takie możliwości sporo kosztują).

— 9.1. Najpowszechniejsza wersja tego dźwięku – 9.1 Surround – zapewnia 7 kanałów głównych, tak jak w klasycznych systemach 7.1 (centralny, lewy/prawy przód, lewy/prawy boczny, dwa tylne) plus dwie górne kolumny nad przednimi. Co sprawia, że scenę dźwiękową rozszerza się w pionie, również bardziej poprawiając wiarygodność transmisji. Istnieją inne, bardziej szczegółowe warianty tego formatu, jednak są one mniej powszechne i ich obsługę przez konkretny odbiornik należy dodatkowo doprecyzować.

— 9.2. Opisana powyżej modyfikacja formatu 9.1, uzupełniona o drugi subwoofer w celu dokładniejszego i jakościowego odtwarzania dźwięku o niskiej częstotliwości.

— 11.1. Dalsze, po 9.1 rozwinięcie i udoskonalenie idei dźwięku wielokanałowego. Zwykle w systemach 11.1 pięć „klasycznych” kanałów głównych (patrz 5.1) jest uzupełnianych sześcioma kolejnymi zgodnie z następującym schematem: dwie kolumny po lewej i prawej stronie od środkowej (jako uzupełnienie lewego i prawego przedniego), dwie kolumny górne nad głównymi przednimi i jeszcze dwie - nad głównymi tylnymi. Znacząco zwiększa to dokładność transmisji dźwięku przestrzennego i dodaje możliwość przesuwania go nie tylko w poziomie, ale też w pionie. Jednakże cena i złożoność konfiguracji takich systemów jest również wysoka, dlatego są one przeznaczone bardziej do użytku profesjonalnego (na przykład sale kinowe centrów handlowych) niż do domowego.

— 11.2. Format podobny do opisanego powyżej 11.1, jednak uzupełniony o drugi subwoofer - dla wiarygodności odtwarzania basów, a czasami i odcięcia dodatkowej przestrzeni.

- 11.0. Bardzo spotykany rzadki i specyficzny wariant - 11 głównych kanałów bez kanału na subwoofer. Z reguły amplitunery tego formatu to drogie, profesjonalne urządzenia przeznaczone do pracy z innym zaawansowanym sprzętem (np. osobny odtwarzacz i wzmacniacz dla niskich częstotliwości).

— 12.4. Wariant charakterystyczny dla amplitunerów AV z najwyższej półki, obliczonych do pracy ze wszystkimi istniejącymi formatami dźwięku przestrzennego (w tym „prawdziwym” dźwiękiem 3D) oraz zapewniający niezwykle rozbudowane opcje konfiguracji (choć za odpowiednio wysoką cenę).

— 13.2. Kolejny format charakterystyczny dla amplitunerów AV klasy premium i podobny do opisanego powyżej formatu 12.4 (z wyjątkiem różnic w liczbie kanałów, które w tym przypadku nie są krytyczne).

— 15.1. Bardzo rzadko spotykany i drogi wariant, przeznaczony głównie do zastosowania w zaawansowanych zestawach głośnikowych — w szczególności w salach niewielkich kin.

— 15.2. Analog formatu 15.1 (patrz wyżej), w którym liczba kanałów basowych jest zwiększona do 2. Tradycyjnie ma to na celu poprawę jakości niskich częstotliwości, zwiększenie wiarygodności ich dźwięku i rozszerzenie opcji konfiguracji.

— 15.4. Dalsze rozwinięcie wielokanałowego dźwięku z 15 głównymi kanałami, uwzględniające aż 4 kanały o niskiej częstotliwości — dla bardzo mocnego i dokładnego basu.

— 16.0. Najbardziej zaawansowany format we współczesnych amplitunerach AV. Podobnie jak w przypadku 11.0 (patrz wyżej) brak kanałów subwoofera sprawia, że urządzenie przeznaczone jest przede wszystkim do zastosowania jako element rozbudowanego zestawu stereo, w którym za niskie częstotliwości odpowiada zupełnie odrębny segment. Przykładem zastosowania takich zestawów są pełnowymiarowe sale kinowe.

Maksymalna moc dźwięku, jaką może dostarczyć wzmacniacz mocy (jeśli jest dostępna w amplitunerze, patrz „Typ”) na kanał zestawu głośnikowego. Warto tutaj zaznaczyć, że w tym przypadku zwyczajowo wskazuje się na tzw. RMS (znamionowa maksymalna sinusoidalna) lub moc znamionowa. Za moc znamionową uważa się najwyższą moc, jaką wzmacniacz gwarantuje, że będzie w stanie dostarczyć bez przerw przez godzinę bez żadnych awarii lub awarii. Krótkotrwałe skoki poziomu sygnału mogą znacznie przekroczyć tę wartość, ale głównym wskaźnikiem nadal jest moc nominalna.

Moc wzmacniacza w dużej mierze determinuje głośność zestawu głośnikowego podłączonego do urządzenia. W praktyce głośność zależy również od charakterystyki głośników - czułości, impedancji itp .; jednak, jeśli inne rzeczy są takie same, ta sama głośniki na mocniejszym wzmacniaczu będzie brzmiała głośniej. Dodatkowo parametr ten wpływa również na kompatybilność głośników i wzmacniacza – uważa się, że różnica mocy nominalnych tych elementów nie powinna przekraczać 10-15% (a najlepiej moce powinny być takie same). A ponieważ różne pomieszczenia wymagają głośników o różnej mocy, wpływa to również na dobór wzmacniacza do konkretnej sytuacji; szczegółowe zalecenia dotyczące zależności między charakterystyką pomieszczenia a mocą akustyczną można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Należy również pamiętać, że jeśli wzmacniacz może pracować z obciążeniem o różnej rezystancji (patrz „Dopuszc...zalna impedancja akustyczna”), to dla różnych opcji moc na kanał będzie inna - im niższa rezystancja, tym wyższa moc. W charakterystyce w tym przypadku zwykle wskazywana jest maksymalna wartość tego parametru - czyli moc przy minimalnej dopuszczalnej rezystancji.

Wskaźnik ten określa ilość zewnętrznego szumu, który towarzyszy dźwiękowi wychodzącemu ze wzmacniacza odbiornika. Jest to wygodne, ponieważ uwzględnia prawie wszystkie możliwe znaczące dźwięki - zarówno generowane przez samo urządzenie, jak i spowodowane przyczynami zewnętrznymi. Im wyższy stosunek sygnału do szumu, tym niższy poziom hałasu w porównaniu z sygnałem głównym, tym czystszy będzie dźwięk wzmacniacza. Odczyt 70-80 dB jest uważany za normalny dla większości elektroniki użytkowej, ale w amplitunerach, które zwykle są urządzeniami klasy premium, można go nazwać zadowalającym. W najbardziej zaawansowanych modelach wskaźnik ten może znacznie przekroczyć 100 dB.

Najmniejsza impedancja zestawu głośnikowego, z jaką wzmacniacz jest w stanie normalnie pracować. Impedancja nominalna akustyki, określana również terminem „impedancja”, jest jednym z kluczowych parametrów przy doborze elementów systemu audio: do normalnej pracy konieczne jest, aby impedancja akustyki odpowiadała charakterystyce wzmacniacza. Jeśli impedancja głośników jest wyższa, głośność dźwięku znacznie się zmniejszy, jeśli mniej, pojawią się w nim zniekształcenia, a w najgorszym przypadku możliwe są nawet przeciążenia i przebicia. Dlatego właśnie minimalna rezystancja jest zwykle wskazywana w charakterystyce odbiorników – w końcu podłączenie obciążenia o zbyt niskiej impedancji jest obarczone poważniejszymi konsekwencjami niż zbyt wysokiej.

Zakres częstotliwości dźwięku, jakie odbiornik jest w stanie wyprowadzić (parametr ten można również określić dla modeli bez własnego wzmacniacza, więcej szczegółów w rozdziale „Liczba kanałów”). Od tego parametru zależy kompletność przesyłanego dźwięku; Oczywiście jakość dźwięku jako całości silnie zależy od wielu innych czynników (np. pasmo przenoszenia), ale im szerszy zakres częstotliwości, tym mniejsze ryzyko, że wzmacniacz całkowicie „odetnie” jakąś część dźwięk. Z drugiej strony należy pamiętać, że normalny zakres słyszenia ludzkiego ucha wynosi około 16 - 20 000 Hz, a odchylenia od tych granic są dość niewielkie. I choć wiele nowoczesnych odbiorników zapewnia znacznie szerszy zakres częstotliwości, jest to bardziej chwyt marketingowy niż naprawdę znaczący wskaźnik (lub rodzaj „ubocznej wady” w konstrukcji wysokiej jakości wzmacniacza).

Warto również wziąć pod uwagę, że do odtworzenia pełnej kompletności częstotliwości wzmacniacza potrzebne będą również głośniki o odpowiedniej charakterystyce.

Odbiornik może pracować w trybach Bi-amping i/lub Tri-amping.

Podstawową zasadą obu tych trybów jest to, że sygnał audio jest podzielony na kilka pasm częstotliwości (basy i wysokie tony dla Bi-ampingu, w przypadku Tri-ampingu środkowe częstotliwości są rozdzielone osobno), a każde pasmo jest przetwarzane przez własny wzmacniacz i wyjście do własnego, wyspecjalizowanego zestawu głośników.... W ten sposób można osiągnąć zauważalną poprawę jakości dźwięku. Należy jednak pamiętać, że konkretna implementacja tej funkcji w odbiornikach AV może być inna. Najprostsza opcja obejmuje dwa lub trzy wbudowane wzmacniacze mocy, z których każdy wysyła cały zakres audio do własnego zestawu złączy. Do takiego urządzenia należy podłączyć zewnętrzną zwrotnicę (filtr częstotliwości) lub głośniki z wbudowanymi filtrami dla każdego pasma częstotliwości. Bardziej zaawansowane odbiorniki mogą być wyposażone we własne, wbudowane zwrotnice i w takich przypadkach tylko część zakresu częstotliwości jest wyprowadzana do każdego wzmacniacza za pomocą zestawu złączy; eliminuje to potrzebę stosowania zewnętrznych filtrów częstotliwości. Jednak w każdym przypadku, aby użyć bi/tri-ampingu, potrzebne będą głośniki obsługujące ten format połączenia.

— Radio AM/FM. Obecność wbudowanego tunera, który umożliwia odbiór audycji radiowych AM i FM bez dodatkowych urządzeń (z wyjątkiem być może anteny). W przypadku FM możliwa jest transmisja wysokiej jakości dźwięku stereo, jednak fale rozchodzą się tylko w zasięgu wzroku (10-20 km); dlatego większość stacji z tego zakresu odnoszą się do „miejskich muzycznych”. W przypadku AM zasięg transmisji mierzony jest już w setkach kilometrów, jednak jakość dźwięku jest zauważalnie niższa; dlatego takie stacje zwykle specjalizują się w audycjach "rozmownych" (zwłaszcza wiadomościach).

— Nośnik USB. Możliwość podłączenia do amplitunera nośnika USB – np. pendrive lub zewnętrzny dysk twardy i odtwarzania bezpośrednio z niego treści. Wymaga to złącza USB. Najczęściej w modelach z tą funkcją znajduje się on na panelu przednim (patrz poniżej) - zapewnia to łatwość podłączenia; lecz są wyjątki. Należy również pamiętać, że sama obecność USB nie musi oznaczać możliwości odtwarzania z nośników zewnętrznych - interfejs ten można wykorzystać w celach serwisowych, np. do aktualizacji oprogramowania lub odtwarzania z komputera (patrz „Dodatkowe cechy (wejścia) Type B").

— Strumieniowe przesyłanie dźwięku w sieci. Możliwość odtwarzania strumieniowego audio przez sieć lokalną lub Internet (w tym z serwisów takich jak Grooveshark czy Last.Fm). Nazwa „strumieniowe” wzięła się stąd, że k...ażdy utwór jest odtwarzany bezpośrednio z sieci, bez zapisywania we własnej pamięci trwałej odbiornika. Ta funkcja z definicji wymaga podłączenia do sieci komputerowych; najczęściej wykorzystuje się do tego celu moduł Wi-Fi (patrz „Interfejsy”) lub złącze LAN.

— Radio internetowe. Możliwość wykorzystania odbiornika do odbioru i odtwarzania internetowych audycji radiowych. Ta funkcja jest podobna do sieciowego audio opisanego powyżej, ponieważ wymaga połączenia sieciowego i jest przesyłana strumieniowo; jednak w przypadku sieciowego audio użytkownik sam wybiera czego i kiedy słuchać, tutaj transmisja jest podobna do konwencjonalnych audycji radiowych i jest zarządzana ze stacji radiowej. Właściwie wiele dużych stacji nadaje swoje audycje nie tylko na antenie tradycyjnej, ale także przez Internet; istnieją również specjalistyczne programy transmitowane wyłącznie przez Internet. Generalnie wybór audycji jest bogatszy niż w przypadku konwencjonalnego radia – w końcu radio internetowe nie ma ograniczeń zasięgu. A w samych odbiornikach mogą być przewidziane dodatkowe narzędzia do zarządzania taką transmisją - na przykład katalogi, wyszukiwanie według gatunków, języków itp.

Zestaw usług przesyłania strumieniowego obsługiwanych przez amplituner AV.

Usługi tego typu służą do strumieniowego przesyłania treści audio przez Internet. W takim przypadku pliki nie są zapisywane na urządzeniu, ale odtwarzane bezpośrednio z odpowiedniego zasobu w sieci globalnej. Usługi przesyłania strumieniowego umożliwiają dostęp do ogromnych bibliotek muzycznych bez konieczności zajmowania wewnętrznej pamięci urządzenia. Do kluczowych zalet transmisji strumieniowej online należy ogromny wybór treści i niemal natychmiastowy dostęp do żądanych ścieżek audio. Popularne to Amazon Music, Deezer, SoundCloud, Spotify, TIDAL, YouTube Music.

Formaty plików audio i wideo, które odbiornik jest w stanie odtwarzać samodzielnie. Modele obsługujące odtwarzacz generalnie obsługują większość popularnych typów plików multimedialnych (w szczególności AVI, MPEG i MKV dla wideo, MP3, WAV i WMA dla audio), ale zestaw plików może się różnić. Ten przedmiot pozwala ci je poznać.

- AirPlay. Technologia przesyłania danych multimedialnych przez połączenie bezprzewodowe ( Wi-Fi). Opracowany przez firmę Apple jest przeznaczony głównie do nadawania treści z różnych urządzeń „Apple” (głównie przenośnych gadżetów) do kompatybilnych urządzeń zewnętrznych. Umożliwia przesyłanie plików audio (w przypadku strumieniowego przesyłania dźwięku, specyficzne informacje można znaleźć w części „Tuner i odtwarzanie”), a także obrazów, danych tekstowych, a nawet wideo. Obecność AirPlay w odbiorniku pozwoli na podłączenie do niego sprzętu Apple obsługującego tę technologię do bezpośredniego odtwarzania, a także wyświetlanie informacji o plikach na zewnętrznym ekranie (np. TV) - tytuł utworu, nazwisko wykonawcy itp. .

- AirPlay 2. Druga wersja powyższej technologii AirPlay, wydana w 2018 roku. Jedną z głównych innowacji wprowadzonych w tej aktualizacji jest obsługa formatu „multiroom” - możliwość jednoczesnego nadawania kilku oddzielnych sygnałów audio do różnych kompatybilnych urządzeń zainstalowanych w różnych lokalizacjach. Można więc np. Włączyć kolejny odcinek swojego ulubionego serialu z iPhone'a na telewizorze w salonie, a w kuchni - relaksującą muzykę z iPoda itp. Dodatkowo AirPlay 2 otrzymało szereg inne ulepszenia - ulepszone buforowanie, możliwość przesyłania strumieniowej akustyki stereo, a także obsługa sterowania głosem przez Siri.

- Chromecast. Oryginalna nazwa to Google Cast. Technologia rozpowszechniania treści na urządzenia zewnętrzne opracowana przez Google. Umożliwia przesyłanie obrazu i dźwięku z komputera lub urządzenia mobilnego do amplitunera AV, nadawanie odbywa się standardowo przez Wi-Fi, podczas gdy odbiornik i źródło sygnału muszą znajdować się w tej samej sieci Wi-Fi (z wyjątkiem Odtwarzacze multimedialne Chromecast). Technologia Chromecast obsługuje dwa tryby - w rzeczywistości nadawanie przez specjalne aplikacje (dostępne dla systemów Windows, macOS, Android i iOS) oraz „tworzenie kopii lustrzanych” treści otwieranych w przeglądarce Google Chrome na ekranie zewnętrznym.

- Wi-Fi. Interfejs bezprzewodowy używany głównie do budowy sieci komputerowych. W związku z tym odbiorniki AV mogą potrzebować go przede wszystkim do realizacji funkcji sieciowych - strumieniowego przesyłania dźwięku, radia internetowego (patrz Tuner i odtwarzanie), AirPlay (patrz wyżej), DLNA (patrz poniżej). Połączenie z sieciami komputerowymi można również przeprowadzić za pośrednictwem przewodowego interfejsu LAN(patrz poniżej), jednak Wi-Fi jest wygodniejsze ze względu na brak przewodów i możliwość pracy przez przeszkody (w tym ściany) w odległości kilkudziesięciu metrów. Ponadto w niektórych modelach technologia ta może być również wykorzystywana do bezpośredniej komunikacji z innymi urządzeniami - na przykład do używania smartfona lub tabletu jako pilota lub do transmitowania wideo na żywo za pomocą technologii Miracast lub w innym podobnym formacie.

- Bluetooth. Technologia bezpośredniej komunikacji bezprzewodowej między różnymi urządzeniami elektronicznymi; działa na odległość około 10 m, chociaż niektóre specyficzne formaty pracy zapewniają większy zasięg. Technicznie może być używany do różnych celów, w zależności od protokołów obsługiwanych przez dane urządzenie; W amplitunerach AV najczęściej stosowane są dwa protokoły A2DP do bezprzewodowej transmisji dźwięku i AVRCP do zdalnego sterowania. W pierwszym przypadku zwykle mówimy o przesłaniu sygnału z urządzenia zewnętrznego (smartfona, laptopa itp.) Do odbiornika; teoretycznie możliwa jest również opcja odwrotna - nadawanie dźwięku do słuchawek Bluetooth lub akustyki, ale z wielu powodów ten format pracy prawie nigdy nie występuje w amplitunerach AV. AVRCP z kolei pozwala na użycie zewnętrznego gadżetu (na przykład tego samego smartfona) jako pilota.

- LAN. Standardowy interfejs do przewodowego podłączenia różnych urządzeń (w tym amplitunerów) do sieci komputerowych, m.in. dostęp do Internetu. Ze względu na obecność przewodu połączenie jest mniej wygodne niż opisane powyżej Wi-Fi. Z drugiej strony połączenie LAN wygrywa pod względem niezawodności połączenia i rzeczywistej szybkości przesyłania danych - zwłaszcza jeśli w sieci jest wiele urządzeń bezprzewodowych i załadowane są kanały Wi-Fi (co jest dość powszechne, ponieważ moduły Wi-Fi są bardzo popularne we współczesnej elektronice). Dlatego do pracy z dużymi ilościami danych - na przykład oglądania wideo w wysokiej rozdzielczości przez DLNA (patrz poniżej) - lepiej nadaje się sieć LAN.

- RS-232. Przewodowy interfejs, który pierwotnie pojawił się w technologii komputerowej. W amplitunerach można to nazwać usługowym: zawartość nie jest przesyłana przez to złącze, ale dzięki niemu można podłączyć urządzenie do komputera i zdalnie zmieniać ustawienia, a także aktualizować oprogramowanie.

- MHL. Szybki przewodowy interfejs do przesyłania danych multimedialnych (wideo i audio) z urządzeń mobilnych na ekrany zewnętrzne. Przepustowość pozwala na pracę z obrazami o wysokiej, a nawet ultra wysokiej rozdzielczości, a także z wielokanałowym dźwiękiem. Ponadto po podłączeniu gadżet można naładować. W urządzeniach mobilnych sygnał MHL jest wyprowadzany przez standardowy port microUSB; a rolę wejścia w amplitunerach AV (i innych urządzeniach stacjonarnych) pełni złącze HDMI (patrz poniżej) - ale nie byle jakie, ale tylko początkowo kompatybilne z MHL i noszące odpowiednie oznaczenie. Dostępne są adaptery do podłączenia do zwykłego HDMI, ale dodatkowe funkcje (jak samo ładowanie) przy takim połączeniu mogą nie być dostępne.

- DLNA. Technologia używana do integracji różnych urządzeń elektronicznych w jedną cyfrową sieć z możliwością bezpośredniej wymiany treści. Urządzenia, dla których deklarowana jest obsługa tego standardu, mogą skutecznie komunikować się niezależnie od producenta. Amplituner AV z DLNA może na przykład odtwarzać film bezpośrednio z dysku twardego komputera w sąsiednim pokoju lub przesyłać zdjęcia ze smartfona do telewizora. Połączenie z siecią można przeprowadzić zarówno przewodowo (LAN), jak i bezprzewodowo (Wi-Fi, patrz wyżej).

- Negocjacja zdalnego sterowania. Funkcja umożliwiająca podłączenie amplitunera AV do innego urządzenia (takiego jak odtwarzacz Blu-ray lub zewnętrzny wzmacniacz) i sterowanie obydwoma urządzeniami za pomocą jednego pilota. Kupując sprzęt o podobnej funkcji konieczne jest doprecyzowanie kompatybilności - z reguły w takim „pakiecie” może pracować tylko sprzęt jednego producenta, a nawet w takich przypadkach możliwe są własne niuanse po uzgodnieniu.

- Asystent głosowy. Odbiornik obsługuje asystenta głosowego. W naszych czasach najpopularniejsi są następujący asystenci:

• Google Assistant
• Apple Siri
  
• Amazon Alexa

Możliwe są jednak inne rozwiązania. W każdym razie należy zauważyć, że nie mówimy o asystencie wbudowanym w sam odbiornik, ale o kompatybilności z urządzeniami zewnętrznymi, które mają tę funkcję (na przykład ze smartfonem lub tabletem). Ale nawet taka kompatybilność pozwala wydawać komendy do odbiornika głosem - jest to często wygodniejsze niż bardziej tradycyjne metody sterowania. Konkretny zestaw obsługiwanych poleceń i języków może się różnić w zależności od asystenta głosowego i jego konkretnej wersji.

Dekoder można ogólnie określić jako standard, w którym nagrywany jest dźwięk cyfrowy (często wielokanałowy). Do normalnego odtwarzania takiego dźwięku urządzenie musi obsługiwać odpowiedni dekoder. Dolby Digital i DTS były pierwszymi oznakami dekodowania wielokanałowego, stopniowo ulepszając i wprowadzając nowe chipy. Ostatnie etapy na 2020 rok to dekodery Dolby Atmos i DTS X. A pośrednie to Dolby TrueHD, Dolby Pro Logic II, DTS-HD, DTS ES, DTS Neural:X, DTS Neo (6,X).

-Dolby Atmos. Dekoder, który nie wykorzystuje sztywnego podziału dźwięku na kanały, ale przetwarzanie obiektów audio, dzięki czemu może być używany z prawie dowolną liczbą kanałów w systemie odtwarzającym - dźwięk zostanie podzielony między kanały tak, aby każdy obiekt audio jest słyszalny jak najbliżej zamierzonego miejsca. W przypadku Dolby Atmos głośniki sufitowe (lub głośniki skierowane w sufit) są uważane za wysoce pożądane. Jednak w ostateczności można się bez nich obejść.

- DTS X. Analog do Dolby Atmos opisanego powyżej, gdy dźwięk jest rozprowadzany nie przez oddzielne kanały, ale przez obiekty audio. Sygnał cyfrowy zawiera informacje o tym, gdzie (zgodnie z i...ntencją reżysera) powinien znajdować się słyszalny przez użytkownika obiekt i w jaki sposób powinien się poruszać, a procesor urządzenia odtwarzającego przetwarza tę informację i określa, jak dokładnie dźwięk ma być rozłożony na dostępnym kanałów w celu uzyskania wymaganej lokalizacji. Dzięki temu DTS X nie jest przywiązany do określonej liczby kanałów dźwiękowych – może ich być tyle, ile chcesz, system automatycznie podzieli dźwięk na nie, osiągając pożądany dźwięk. Zwróć też uwagę, że ten dekoder umożliwia oddzielną regulację głośności okien dialogowych.

Liczba symetrycznych wejść XLR dostarczanych przez amplituner AV.

Samo złącze XLR ma kilka odmian i może być używane do różnych formatów transmisji sygnału. Jednak w tym przypadku używana jest wtyczka trzypinowa o charakterystycznym okrągłym kształcie, a sygnał audio jest przez nią przesyłany w formacie analogowym. Osobliwością połączenia zbalansowanego jest to, że sam kabel pełni w tym przypadku rolę filtru przeciwzakłóceniowego. Pozwala to na uzyskanie czystego sygnału z minimalnymi zniekształceniami, nawet przy długich przewodach. Dzięki temu interfejs XLR uważany jest za profesjonalny, znajduje zastosowanie nawet w zaawansowanym sprzęcie studyjnym. A w amplitunerach obecność takiego połączenia świadczy o wysokiej klasie urządzenia, nawet jak na standardy sprzętu Hi-Fi i Hi-End (choć XLR nie jest stosowany we wszystkich modelach high-end).

We współczesnej elektronice zwykle występuje para zbalansowanych złączy XLR. Wynika to z faktu, że tylko jeden kanał dźwiękowy może być przesyłany przez jedno złącze; dlatego dla sygnału stereo wymagane są 2 gniazda. Jednak złącza XLR, w przeciwieństwie do RCA (patrz poniżej), są często liczone w kawałkach, a nie parach; wynika to z faktu, że interfejs ten jest często używany w wielokanałowych systemach dźwiękowych i nie ma szczególnej potrzeby wiązania zliczania do dwóch kanałów stereo. Ta sama zasada liczenia stosowana jest w naszym katalogu.

Liczba analogowych wejść stereofonicznych RCA dostarczanych przez amplituner AV. Im więcej takich wejść, tym więcej urządzeń nadawczych można jednocześnie podłączyć do odbiornika. Dzięki temu przy wyborze między nimi nie musisz ponownie podłączać kabli – wystarczy ustawić źródło sygnału w ustawieniach odbiornika.

Sama wtyczka RCA (w języku potocznym - "tulipan") może być używana w różnych interfejsach. Jednak w tym konkretnym przypadku mówimy o liniowym wejściu audio, które odpowiada za analogowy sygnał audio. RCA jest najpopularniejszym złączem stosowanym w nowoczesnym sprzęcie audio dla takich wejść; umożliwia podłączenie amplitunera do zewnętrznego źródła dźwięku, takiego jak odtwarzacz CD.

Zwróć uwagę, że złącza tego typu są zwykle liczone parami; innymi słowy jedno wejście składa się z dwóch złączy RCA. Wynika to z faktu, że w tym przypadku tylko jeden kanał dźwięku analogowego może być przesyłany jednym przewodem; w związku z tym do transmisji stereo wymagane są dwa gniazda RCA.

Liczba wejść koncentrycznych przewidzianych w konstrukcji odbiornika.

Interfejs koncentryczny służy do przesyłania sygnałów audio w formacie cyfrowym. W rzeczywistości jest to rodzaj interfejsu S/PDIF, który wykorzystuje do połączenia elektryczny kabel koncentryczny ze złączami RCA („tulipan”). Nie myl tego interfejsu z opisanym powyżej analogowym RCA: połączenie koncentryczne różni się rodzajem sygnału, liczbą gniazd na złącze (tu wystarczy jedno), a także nie działa dobrze ze zwykłym kablem RCA (jest wskazane jest użycie ekranowanego). Szerokość pasma S / P-DIF jest wystarczająca do przesyłania dźwięku wielokanałowego do 7.1(patrz „Liczba kanałów”), jednak formaty lossless, takie jak Dolby TrueHD lub DTS-HD Master Audio(patrz „Dekodery”) nie są obsługiwane .

Jeśli chodzi o liczbę, to obecność kilku wejść pozwala na jednoczesne podłączenie do odbiornika kilku źródeł sygnału z odpowiednimi wyjściami i przełączanie się między nimi poprzez ustawienia oprogramowania, bez grzebania w kablach przełączających.

Liczba wejść optycznych przewidzianych w konstrukcji odbiornika.

Interfejs optyczny umożliwia przesyłanie dźwięku cyfrowego i jest w rzeczywistości formą standardu S / PDIF, który wykorzystuje światłowodowe łącze danych (kabel TOSLINK). Pod względem przepustowości jest całkowicie podobny do interfejsu koncentrycznego (patrz wyżej) - w szczególności obsługuje dźwięk wielokanałowy - ale wypada korzystnie w porównaniu z jego całkowitą niewrażliwością na zakłócenia elektromagnetyczne. Z drugiej strony kable optyczne ze względu na swoją konstrukcję są wrażliwe na ostre zgięcia i naprężenia mechaniczne – przypadkowe nadepnięcie na taki kabel może sprawić, że stanie się on bezużyteczny. Ponadto mają ograniczenie maksymalnej długości do około 6,1 m.

Jeśli chodzi o liczbę, to obecność kilku wejść pozwala na jednoczesne podłączenie do odbiornika kilku źródeł sygnału z odpowiednimi wyjściami i przełączanie się między nimi poprzez ustawienia oprogramowania, bez grzebania w kablach przełączających.

Liczba wejść HDMI przewidziana w konstrukcji odbiornika.

Interfejs ten jest jednym z najbardziej zaawansowanych standardów cyfrowych stosowanych we współczesnej elektronice. Został pierwotnie opracowany dla telewizji HD i już w pierwszej wersji umożliwiał transmisję sygnału wideo w rozdzielczości Full HD (1920x1080) z ośmiokanałowym (7.1, patrz „Liczba kanałów”) dźwiękiem; później maksymalna rozdzielczość wzrosła jeszcze bardziej. Prawie wszystkie nowoczesne telewizory, monitory i panele plazmowe mają co najmniej jeden interfejs HDMI, to samo dotyczy urządzeń odtwarzających (odtwarzacze, centra multimedialne itp.).

Jeśli chodzi o liczbę, to obecność kilku wejść pozwala na jednoczesne podłączenie do odbiornika kilku źródeł sygnału z odpowiednimi wyjściami i przełączanie się między nimi poprzez ustawienia oprogramowania, bez grzebania w kablach przełączających. W przypadku HDMI obfitość złączy jest szczególnie ważna, biorąc pod uwagę powszechność tego standardu w nowoczesnym sprzęcie wideo; w niektórych odbiornikach liczba takich wejść może wynosić do 10.

Wersja HDMI obsługiwana przez odbiornik. Z reguły tej wersji odpowiadają wszystkie złącza HDMI dostępne w urządzeniu – zarówno wejścia (patrz wyżej) jak i wyjścia (patrz poniżej). Oto opcje, które są aktualne dzisiaj:

- wersja 1.4. Najstarsza z obecnych wersji, wydana w 2009 roku. Obsługuje jednak wideo 3D i może pracować z rozdzielczościami do 4096x2160 przy 24 kl./s, a w rozdzielczości Full HD liczba klatek na sekundę może osiągnąć 120 kl./s. Oprócz oryginalnej wersji v.1.4 pojawiły się również ulepszone modyfikacje - v.1.4a i v.1.4b; są one podobne w swoich głównych cechach, w obu przypadkach usprawnienia dotyczyły głównie pracy z treścią 3D.

- wersja 2.0. Znacząca aktualizacja HDMI wprowadzona w 2013 roku. W tej wersji maksymalna liczba klatek na sekundę w 4K została zwiększona do 60 kl./s, a przepustowość audio została zwiększona do 32 kanałów i 4 oddzielnych strumieni jednocześnie. Również z nowości możemy wymienić wsparcie dla ultraszerokiego formatu 21:9. W aktualizacji v.2.0a do możliwości interfejsu dodano obsługę HDR, w v.2.0b funkcja ta została ulepszona i rozszerzona.

- wersja 2.1. Pomimo podobieństwa nazwy do v.2.0, ta wersja, wydana w 2017 roku, była aktualizacją na bardzo dużą skalę. W szczególności dodał obsługę 8K, a nawet 10K przy prędkościach do 120 kl./s, a także rozszerzył możliwości pracy z HDR. Dla tej wersji wydano zastrzeżony kabel - HDMI Ultra High Speed, wszystkie możliwości v.2.1 są dostępne tylko przy użyciu kabli te...go standardu, chociaż podstawowe funkcje można wykorzystać z prostszymi kablami.

Liczba wejść kompozytowych przewidzianych w konstrukcji odbiornika.

Zauważ, że w tym przypadku nie mamy na myśli pełnowymiarowego interfejsu kompozytowego wykorzystującego trzy gniazda (wideo i dwa kanały dźwięku stereo), a tylko jedno złącze - wideo. Wynika to z faktu, że dźwięk można wyprowadzić przez standardowe złącza audio RCA. Wyjście wideo wykorzystuje również złącze typu RCA, zwykle o charakterystycznym żółtym kolorze.

Ze względu na fakt, że wszystkie dane obrazu są przesyłane jednym kablem, interfejs kompozytowy jest nieco gorszy od komponentowego (patrz wyżej) pod względem jakości wideo, a przepustowość pozwala na pracę tylko z sygnałem o standardowej rozdzielczości (nie HD); a dźwięk wolumetryczny nie wchodzi w rachubę. Z drugiej strony ta metoda połączenia jest od dawna stosowana w sprzęcie wideo i może być przydatna do podłączania przestarzałych urządzeń (takich jak magnetowidy VHS).

Jeśli chodzi o liczbę, to obecność kilku wejść pozwala na jednoczesne podłączenie do odbiornika kilku źródeł sygnału z odpowiednimi wyjściami i przełączanie się między nimi poprzez ustawienia oprogramowania, bez grzebania w kablach przełączających.

Liczba wejść komponentowych przewidzianych w konstrukcji odbiornika.

Ten interfejs (znany również jako YPbPr) jest przeznaczony do analogowej transmisji wideo. Jego nazwa wzięła się stąd, że trzy główne składniki wideo (dane jasności i dwa kanały różnicy kolorów) są przesyłane trzema oddzielnymi kablami. W związku z tym każde wejście poszczególnych komponentów to zestaw trzech złączy. Zazwyczaj do połączenia używany jest potrójny kabel RCA (cinch), podczas gdy kable do interfejsów komponentowego i kompozytowego (patrz poniżej) są całkowicie wymienne.

Interfejs komponentowy wyróżnia się wysoką jakością transmisji sygnału: podzielenie wideo na trzy oddzielne kanały znacznie zmniejsza zniekształcenia w porównaniu z tym samym formatem kompozytowym, a przepustowość jest porównywalna z opisanym powyżej HDMI i pozwala na pracę nawet z wideo HD. Jednocześnie połączenie komponentowe nie zapewnia transmisji audio i do tego celu będziesz musiał użyć osobnego kabla.

Jeśli chodzi o liczbę, to obecność kilku wejść pozwala na jednoczesne podłączenie do odbiornika kilku źródeł sygnału z odpowiednimi wyjściami i przełączanie się między nimi poprzez ustawienia oprogramowania, bez grzebania w kablach przełączających.

Liczba wejść S-Video przewidzianych w konstrukcji amplitunera.

Interfejs S-Video służy do analogowej transmisji wideo. Do połączenia używa się jednego kabla i jednej wtyczki, ale sygnał jest przesyłany dwoma osobnymi kanałami. W rezultacie interfejs ten jest lepszy pod względem jakości sygnału od połączenia kompozytowego wykorzystującego 1 kanał, ale przegrywa z trzykanałowym połączeniem komponentowym (patrz wyżej). Ten rodzaj połączenia również nie nadaje się do wideo HD.

Jeśli chodzi o liczbę, to obecność kilku wejść pozwala na jednoczesne podłączenie do odbiornika kilku źródeł sygnału z odpowiednimi wyjściami i przełączanie się między nimi poprzez ustawienia oprogramowania, bez grzebania w kablach przełączających.

Wejście Phono w konstrukcji amplitunera AV.

To wejście służy do podłączania gramofonów. Pomimo powszechnej popularności nośników cyfrowych, klasyczne płyty winylowe nigdy nie opuszczają sceny. I to nie tylko nostalgia: wielu audiofilów uważa, że płyta zapewnia najbardziej autentyczny i kompletny dźwięk, dlatego gramofony są dość powszechne w systemach audio high-end. Jednak dźwięk z takiego odtwarzacza trzeba przepuścić przez przedwzmacniacz gramofonowy, inaczej nie można mówić o żadnej jakości. W tym celu wysokiej klasy sprzęt, w tym amplitunery AV, zapewnia wejście Phono: sygnał odbierany na tym wejściu jest podawany do wbudowanego przedwzmacniacza gramofonowego. Pozwala to na bezpośrednie podłączenie gramofonów bez dodatkowego wyposażenia zewnętrznego.

Należy pamiętać, że przedwzmacniacz gramofonowy można zaprojektować pod różne typy przetworników - MM lub MC; dlatego przed podłączeniem warto sprawdzić, czy wejście phono jest kompatybilne z przetwornikiem twojego gramofonu. Jednak wiele odbiorników z tą funkcją jest wyposażonych w uniwersalny przedwzmacniacz gramofonowy MM / MC.

Obecność wejścia wielokanałowego w konstrukcji amplitunera AV.

Ten interfejs wykorzystuje te same złącza i ten sam format transmisji dźwięku, co analogowe RCA (patrz „RCA”). Jednak same złącza w tym przypadku są znacznie większe: ich liczba odpowiada maksymalnej liczbie kanałów audio obsługiwanych przez odbiornik (patrz wyżej). Na przykład w modelu 7.1 wejście wielokanałowe będzie miało 8 gniazd. Funkcja ta zapewnia dodatkową wygodę w podłączaniu i konfigurowaniu dźwięku wielokanałowego.

Obecność złącza USB B w konstrukcji amplitunera.

Ten typ USB służy do podłączenia odbiornika do komputera jako urządzenia peryferyjnego (USB slave). Opcje tej aplikacji mogą się różnić w zależności od modelu odbiornika i używanego oprogramowania. Jedną z najpopularniejszych opcji jest przesyłanie dźwięku do zewnętrznego systemu głośników: sygnał z komputera trafia do amplitunera, jest przetwarzany przez procesor dźwięku, a następnie przesyłany do głośników podłączonych do amplitunera. Może to zapewnić znacznie wyższą jakość dźwięku niż bezpośrednie podłączenie głośników do wyjść audio komputera, a ponadto istnieje więcej możliwości regulacji dźwięku; ponadto nawet komputer, który nie ma karty dźwiękowej, może zostać w ten sposób „udźwiękowiony”. Inne zastosowania USB B obejmują zdalne sterowanie ustawieniami odbiornika, aktualizacje oprogramowania układowego itp.

Obecność wejścia sterującego w konstrukcji odbiornika AV.

To wejście umożliwia podłączenie zewnętrznego odbiornika podczerwieni dla pilota do odbiornika. Rolę takiego odbiornika może pełnić albo osobny moduł, albo inny element systemu audio, który ma wyjście sterujące - na przykład wzmacniacz lub odtwarzacz (jednak przy budowie takich systemów nie zaszkodzi wyjaśnienie kompatybilność komponentów). Tak czy inaczej, przy odpowiednim umieszczeniu zewnętrzny odbiornik pozwoli na korzystanie z pilota nawet w miejscach, w których sygnał z pilota nie dotarłby do wbudowanego czujnika odbiornika - na przykład w innym pomieszczeniu.

Dodatkowe wejścia zapewnione w konstrukcji amplitunera oprócz tych opisanych powyżej. Mogą to być w szczególności takie interfejsy:

- Zrównoważony cyfrowy (AES / EBU). Profesjonalny interfejs, jak sama nazwa wskazuje, do cyfrowej transmisji dźwięku i wykorzystuje zbalansowane połączenie w celu zmniejszenia zakłóceń. Więcej informacji na temat połączeń symetrycznych, patrz „XLR (symetryczne)” powyżej; tutaj zauważamy, że AES/EBU nie jest kompatybilny z „zwykłym” XLR, chociaż najczęściej używa tego samego typu złącza. To wejście znajduje się głównie w najbardziej zaawansowanych amplitunerach AV.

- Złącze do stacji dokującej. Wejście stacji dokującej - specjalne urządzenie służące głównie do podłączania smartfonów i odtwarzaczy przenośnych. Najpopularniejsze są stacje dokujące do urządzeń Apple – iPhone i iPod – ale można znaleźć również akcesoria do innych marek. Stacja dokująca jest często wygodniejsza niż zwykły kabel, ponieważ pełni również rolę stojaka. Ponadto podłączenie przenośnego gadżetu w ten sposób często zapewnia dodatkowe opcje sterowania – na przykład przełączanie utworów na odtwarzaczu z pilota odbiornika.

- Wejście wyzwalające. To wejście umożliwia automatyczne włączenie amplitunera AV po włączeniu innego komponentu w systemie audio, który ma wyjście wyzwalające, takiego jak odtwarzacz CD. Po włączeniu elementu sterującego podłączonego do wejścia wyzwalającego, wejście to odbiera sygnał, który „budzi” odbiornik. Jest to wygodniejsze...niż osobne włączanie sprzętu.

- WEJŚCIE PC. Wejście do wysyłania sygnału wideo z karty graficznej komputera do amplitunera AV. Typowo PC IN jest używane do analogowego złącza VGA (15 pin D-Sub); jest uważany za przestarzały, ale nadal jest dość powszechny w kartach wideo, zwłaszcza na poziomie budżetu. Z drugiej strony, w tych samych kartach graficznych rozpowszechniony jest bardziej popularny, zaawansowany i co najważniejsze uniwersalny standard HDMI (patrz wyżej). Dlatego wśród amplitunerów wejście PC IN nie jest zbyt rozpowszechnione, tylko niektóre modele najwyższej klasy są w nie wyposażone, stworzone z myślą o maksymalnej różnorodności interfejsów.

- USB A. Standardowe złącze USB - takie samo jak w komputerach PC i laptopach. Może być używany w różnych formatach, ale najczęściej jest przeznaczony do podłączania dysków flash lub innych dysków i używania odbiornika jako odtwarzacza multimedialnego.

Liczba zbalansowanych wyjść XLR przewidzianych dla amplitunera AV.

Samo złącze XLR ma kilka odmian i może być używane do różnych formatów transmisji sygnału. Jednak w tym przypadku używana jest wtyczka trzypinowa o charakterystycznym okrągłym kształcie, a sygnał audio jest przez nią przesyłany w formacie analogowym. Osobliwością połączenia zbalansowanego jest to, że sam kabel pełni w tym przypadku rolę filtru przeciwzakłóceniowego. Pozwala to na uzyskanie czystego sygnału z minimalnymi zniekształceniami, nawet przy długich przewodach. Dzięki temu interfejs XLR uważany jest za profesjonalny, znajduje zastosowanie nawet w zaawansowanym sprzęcie studyjnym. A w amplitunerach obecność takiego połączenia wskazuje na wysoką klasę urządzenia, nawet jak na standardy sprzętu Hi-Fi i Hi-End (choć XLR nie jest stosowany we wszystkich modelach wysokiej klasy).

We współczesnej elektronice zwykle występuje para zbalansowanych złączy XLR. Wynika to z faktu, że tylko jeden kanał dźwiękowy może być przesyłany przez jedno złącze; dlatego dla sygnału stereo wymagane są 2 gniazda. Jednak w przeciwieństwie do RCA (patrz poniżej), złącza XLR są zwykle liczone w sztukach, a nie parach.

Liczba analogowych wyjść stereo RCA dostarczanych przez amplituner AV.

Sama wtyczka RCA(w języku potocznym - "tulipan") może być używana w różnych interfejsach. Jednak w tym konkretnym przypadku mówimy o wyjściu liniowym audio, które odpowiada za analogowy sygnał audio. RCA jest najpopularniejszym złączem stosowanym w nowoczesnej technologii audio dla takich wyjść. W tym przypadku możemy mówić zarówno o standardowych wyjściach do podłączenia głośników, jak i złączach REC, przeznaczonych do podłączenia urządzenia nagrywającego do odbiornika i różniących się stałym poziomem sygnału. (jednak rzadko jest więcej niż jedno takie wyjście). Dodatkowo brane są pod uwagę wyjścia z przedwzmacniacza.

Zwróć uwagę, że złącza tego typu są zwykle liczone parami; innymi słowy jedno wyjście składa się z dwóch złączy RCA. Wynika to z faktu, że w tym przypadku tylko jeden kanał dźwięku analogowego może być przesyłany jednym przewodem; w związku z tym do transmisji stereo wymagane są dwa gniazda RCA.

Kilka wyjść RCA pozwala na jednoczesne podłączenie do amplitunera kilku zestawów akustyki - na przykład w celu nadawania dźwięku w kilku pomieszczeniach jednocześnie lub w celu nagrywania dźwięku równolegle z jego odsłuchem.

Liczba wyjść koncentrycznych przewidzianych w konstrukcji odbiornika.

Interfejs koncentryczny służy do przesyłania sygnałów audio w formacie cyfrowym. W rzeczywistości jest to rodzaj interfejsu S/PDIF, który wykorzystuje do połączenia elektryczny kabel koncentryczny ze złączami RCA („tulipan”). Szerokość pasma tego interfejsu jest wystarczająca do przesyłania dźwięku wielokanałowego do 7.1 (patrz „Liczba kanałów”), jednak formaty lossless, takie jak Dolby TrueHD lub DTS-HD Master Audio (patrz „Dekodery”), nie są obsługiwane.

Obecność wielu wyjść pozwala na jednoczesne podłączenie kilku odbiorników sygnału i wybór urządzenia odtwarzającego bez ponownego podłączania kabli – poprzez zmianę ustawień odbiornika. A w modelach z obsługą Multi Zone (patrz wyżej) możesz jednocześnie nadawać różne sygnały do różnych odbiorników.

Liczba wyjść optycznych przewidzianych w konstrukcji odbiornika.

Interfejs optyczny umożliwia przesyłanie dźwięku cyfrowego i jest w rzeczywistości formą standardu S / PDIF, który wykorzystuje światłowodowe łącze danych (kabel TOSLINK). Pod względem przepustowości jest on całkowicie podobny do interfejsu koncentrycznego (patrz wyżej), ale wypada z nim korzystnie w porównaniu z całkowitą niewrażliwością na zakłócenia elektromagnetyczne. Z drugiej strony kable optyczne ze względu na swoją konstrukcję są wrażliwe na ostre zgięcia i naprężenia mechaniczne – przypadkowe nadepnięcie na taki kabel może sprawić, że stanie się on bezużyteczny. Ponadto mają ograniczenie maksymalnej długości do około 6,1 m.

Obecność wielu wyjść pozwala na jednoczesne podłączenie kilku odbiorników sygnału i wybór urządzenia odtwarzającego bez ponownego podłączania kabli – poprzez zmianę ustawień odbiornika. A w modelach z obsługą Multi Zone (patrz wyżej) możesz jednocześnie nadawać różne sygnały do różnych odbiorników.

Liczba wyjść HDMI przewidziana w konstrukcji odbiornika. Obecność kilku wyjść pozwala na jednoczesne podłączenie kilku odbiorników sygnału (w przypadku HDMI mogą to być np. telewizory lub monitory) i wybór urządzenia odtwarzającego bez ponownego podłączania kabli – poprzez zmianę ustawień odbiornika. A w modelach z obsługą Multi Zone (patrz wyżej) możesz jednocześnie nadawać różne sygnały do różnych odbiorników.

HDMI to jeden z najbardziej zaawansowanych interfejsów cyfrowych stosowanych we współczesnej elektronice. Został pierwotnie opracowany dla telewizji HD i już w pierwszej wersji umożliwiał transmisję sygnału wideo w rozdzielczości Full HD (1920x1080) z ośmiokanałowym (7.1, patrz „Liczba kanałów”) dźwiękiem; później maksymalna rozdzielczość wzrosła jeszcze bardziej. Prawie wszystkie nowoczesne telewizory, monitory i panele plazmowe mają co najmniej jeden interfejs HDMI, to samo dotyczy urządzeń odtwarzających (odtwarzacze, centra multimedialne itp.).

Liczba wyjść kompozytowych przewidzianych w konstrukcji odbiornika.

Zauważ, że w tym przypadku nie mamy na myśli pełnowymiarowego interfejsu kompozytowego wykorzystującego trzy gniazda (wideo i dwa kanały dźwięku stereo), ale tylko jedno złącze - wideo (dźwięk może być wyprowadzany przez standardowe złącza RCA). Wyjście wideo wykorzystuje również złącze RCA, które jest zazwyczaj koloru żółtego.

Ze względu na fakt, że wszystkie dane obrazu są przesyłane jednym kablem, interfejs kompozytowy jest nieco gorszy od komponentowego (patrz wyżej) pod względem jakości wideo, a przepustowość pozwala na pracę tylko z sygnałem o standardowej rozdzielczości (nie HD); a dźwięk wolumetryczny nie wchodzi w rachubę. Z drugiej strony ta metoda połączenia jest od dawna stosowana w sprzęcie wideo i może być przydatna do podłączania przestarzałych urządzeń (takich jak magnetowidy VHS).

Obecność wielu wyjść pozwala na jednoczesne podłączenie kilku odbiorników sygnału i wybór urządzenia odtwarzającego bez ponownego podłączania kabli – poprzez zmianę ustawień odbiornika. A w modelach z obsługą Multi Zone (patrz wyżej) możesz jednocześnie nadawać różne sygnały do różnych odbiorników.

Liczba wyjść składowych przewidzianych w konstrukcji odbiornika.

Ten interfejs (znany również jako YPbPr) jest przeznaczony do analogowej transmisji wideo. Jego nazwa wzięła się stąd, że trzy główne składniki wideo (dane jasności i dwa kanały różnicy kolorów) są przesyłane trzema oddzielnymi kablami. W związku z tym każde wejście poszczególnych komponentów to zestaw trzech złączy. Zazwyczaj do połączenia używany jest potrójny kabel RCA (cinch), podczas gdy kable do interfejsów komponentowego i kompozytowego (patrz poniżej) są całkowicie wymienne.

Interfejs komponentowy wyróżnia się wysoką jakością transmisji sygnału: podzielenie wideo na trzy oddzielne kanały znacznie zmniejsza zniekształcenia w porównaniu z tym samym formatem kompozytowym, a przepustowość jest porównywalna z opisanym powyżej HDMI i pozwala na pracę nawet z wideo HD. Jednocześnie połączenie komponentowe nie zapewnia transmisji audio i do tego celu będziesz musiał użyć osobnego kabla.

Obecność wielu wyjść pozwala na jednoczesne podłączenie kilku odbiorników sygnału i wybór urządzenia odtwarzającego bez ponownego podłączania kabli – poprzez zmianę ustawień odbiornika. A w modelach z obsługą Multi Zone (patrz wyżej) możesz jednocześnie nadawać różne sygnały do różnych odbiorników.

Liczba wyjść S-Video przewidzianych w konstrukcji amplitunera.

Interfejs S-Video służy do analogowej transmisji wideo. Do połączenia używa się jednego kabla i jednej wtyczki, ale sygnał jest przesyłany dwoma osobnymi kanałami. Tak więc interfejs ten ma lepszą jakość sygnału niż połączenie kompozytowe wykorzystujące 1 kanał, ale przegrywa z trzykanałowym połączeniem komponentowym (patrz wyżej). Ten rodzaj połączenia również nie nadaje się do wideo HD.

Obecność wielu wyjść pozwala na jednoczesne podłączenie kilku odbiorników sygnału i wybór urządzenia odtwarzającego bez ponownego podłączania kabli – poprzez zmianę ustawień odbiornika. A w modelach z obsługą Multi Zone (patrz wyżej) możesz jednocześnie nadawać różne sygnały do różnych odbiorników.

Typ wyjścia słuchawkowego zainstalowanego w odbiorniku.

- 3,5 mm (mini-jack). Wtyczka ta jest bardzo popularna we współczesnej elektronice: w urządzeniach przenośnych jest to główna opcja podłączenia słuchawek, a większość samych słuchawek (we wszystkich kategoriach cenowych) ma „natywną” wtyczkę do mini-jacka. Jednak ze względu na szereg funkcji technicznych w technologii Hi-Fi i Hi-End, w tym amplitunery AV, interfejs ten nie zyskał powszechnej akceptacji.

- 6,35 mm (jack). Ze względu na duże rozmiary złącze to znajduje zastosowanie głównie w sprzęcie stacjonarnym i prawie nigdy nie występuje w przenośnych gadżetach. Z drugiej strony lepiej nadaje się do systemów audio wysokiej jakości niż mini-Jack, wiele słuchawek klasy premium jest wyposażonych w wtyczkę Jack, a modele z wtyczką 3,5 mm można podłączyć do gniazda 6,35 mm za pomocą prostego adaptera (często pojawia się nawet w pudełku z samymi słuchawkami). W konsekwencji większość nowoczesnych amplitunerów AV korzysta z tego interfejsu.

Obecność wyjścia przedwzmacniacza (Pre-Amp) w konstrukcji amplitunera AV.

Sam przedwzmacniacz jest pierwszym etapem wzmacniania sygnału analogowego: zwiększa moc sygnału do poziomu liniowego. Ten poziom nie wystarczy, aby zabrzmieć głośniki pasywne, ale już wystarczy, aby wysłać sygnał do końcówki mocy. Jednak w tym przypadku nie chodzi o wszystkie wyjścia przedwzmacniacza: zwykłe sparowane wyjścia stereo są oznaczone jako pary RCA (patrz powyżej), a tylko tak zwany przedwzmacniacz jest liczony jako przedwzmacniacz. wyjście wielokanałowe. To wyjście również wykorzystuje złącza RCA, ale te złącza obejmują wszystkie kanały obsługiwane przez odbiornik: na przykład w urządzeniu z formatem dźwięku 5.1 wyjście przedwzmacniacza będzie składać się z 6 złączy. Ten interfejs może być bardzo wygodny podczas organizowania wielokanałowych systemów dźwiękowych.

Obecność wyjścia sterującego (IR) w konstrukcji amplitunera AV. ElsaWeb - Wyjście sterujące służy do przesyłania sygnałów sterujących na wejście innego komponentu systemu audio, takiego jak wzmacniacz. W rzeczywistości odbiornik z urządzeniem podłączonym do wyjścia sterującego zamienia się w zewnętrzny czujnik podczerwieni dla tego urządzenia. Może to być przydatne, jeśli sterowany komponent jest zainstalowany w trudno dostępnym miejscu, do którego nie może dotrzeć sygnał z pilota. Należy jednak pamiętać, że sama obecność takich wejść i wyjść nie gwarantuje kompatybilności różnych urządzeń, zwłaszcza jeśli są produkowane przez różnych producentów; szczegóły udostępniania powinny być wyjaśnione w oficjalnej dokumentacji.

Liczba wyjść wyzwalających przewidziana w konstrukcji odbiornika.

Wyjście wyzwalacza służy do automatycznego włączania innych komponentów systemu audio podłączonych do amplitunera. Po włączeniu samego odbiornika na to wyjście wysyłany jest sygnał sterujący, który „budzi” podłączone urządzenie (np. wzmacniacz zewnętrzny) i oszczędza przed koniecznością ręcznego włączania. Oczywiście, aby skorzystać z tej funkcji, takie urządzenie musi być wyposażone w wejście wyzwalające.

Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat znaczenia liczby dowolnych wyjść, zobacz „HDMI” powyżej.

Ilość i rodzaj wyjść przewidzianych w konstrukcji odbiornika i nie opisanych w powyższych punktach. Mogą to być w szczególności takie złącza:

- Do subwoofera. Dedykowane wyjście na subwoofer - zwykle w postaci wtyczki RCA. Najczęściej wykorzystuje format sygnału liniowego, więc do działania potrzebny będzie albo zewnętrzny wzmacniacz, albo aktywny subwoofer (z wbudowanym wzmacniaczem). To wyjście różni się od zwykłego liniowego RCA tym, że podawany jest tylko zakres roboczy subwoofer - niskich częstotliwości. Upraszcza to połączenie i poprawia jakość.

- AES / EBU. Profesjonalny format do przesyłania cyfrowych sygnałów audio, zwykle w formacie zbalansowanym. Przypomnijmy, że w tym formacie do transmisji wykorzystywane są co najmniej trzy przewody (zamiast dwóch), a sam sygnał jest przetwarzany w taki sposób, że zakłócenia zewnętrzne indukowane na kablu są samoczynnie gaszone. Pozwala to na stosowanie długich drutów bez pogorszenia jakości. Istnieją jednak również niezbalansowane wersje AES/EBU. Stosowane złącza też mogą być różne: domyślnie jest to trójpinowy XLR, ale są opcje z koncentrycznym BNC, a nawet z 25-pinowym DB25, gdzie jedno złącze odpowiada za kilka wyjść jednocześnie (do 8) .

-VGA. Analogowy interfejs wideo; bez ograniczeń może pracować z rozdzielczościami do 1280x1024, nie różni się odpornością na zakłócenia i nie zapewnia transmisji dźwięku, w świetle czego uważana jest za przestarzałą. Jednak ten typ wejścia nadal występuje w niek...tórych telewizorach i monitorach i jest dość powszechny w projektorach oraz w niektórych określonych typach sprzętu wideo. Dlatego wśród amplitunerów AV są modele z wyjściami VGA.

- SCART. Złącze jest zwykle prostokątne i ma duże rozmiary, największe stosowane w konsumenckiej technologii wideo. SCART nie ma własnego formatu danych, można przez niego przesyłać różne rodzaje sygnałów - głównie analogowe: komponent wideo, kompozyt wideo + audio, S-Video itp. Odpowiednie adaptery można znaleźć w sprzedaży, a połączenie SCART - SCART jest również możliwe.

- Wyjście REC. Specjalny rodzaj liniowego (analogowego) wyjścia audio: poziom sygnału na tym wyjściu zawsze pozostaje niezmieniony. Zapewnia to dodatkową wygodę podczas nagrywania dźwięku z odbiornika.

- Moc wyjściowa 230 V. W rzeczywistości - gniazdo na odbiorniku, które pozwala za jego pośrednictwem zasilać inne elementy systemu. Ta wtyczka jest wygodna, ponieważ często znajduje się bliżej niż zwykłe gniazdo; może jednak różnić się od niego konstrukcją, ale ten problem można rozwiązać za pomocą adaptera. Należy również pamiętać, że moc wyjściowa zwykle ma ograniczenia mocy podłączonego obciążenia – np. do 100 W.

Obecność gniazda słuchawkowego na przednim panelu odbiornika (zwykle standardowe gniazdo 6,35 mm lub 3,5 mm, więcej szczegółów w drugim punkcie „Wyjście słuchawkowe” powyżej). Dużo łatwiej podłączyć słuchawki do gniazda znajdującego się na przednim panelu niż do wyjścia z boku, a jeszcze bardziej z tyłu amplitunera.

Obecność portu USB na przednim panelu odbiornika. Interfejs USB może być używany zarówno do podłączenia zewnętrznego nośnika i bezpośredniego odtwarzania treści (patrz „Tuner i odtwarzanie”), jak i do podłączenia samego odbiornika do komputera jako urządzenia peryferyjnego (patrz „USB typu B”). Jednak panel przedni jest zwykle pierwszym typem złącza USB; jest to bardzo wygodne dla tych, którzy planują często słuchać muzyki i oglądać filmy z dysków flash i innych podobnych mediów.

Obecność wejścia HDMI na przednim panelu odbiornika. Ten układ jest znacznie wygodniejszy do łączenia niż układ boczny lub tylny. Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat samego interfejsu, zobacz pierwszy z powyższych akapitów „HDMI”.

Dostępność wejścia liniowego audio na przednim panelu amplitunera AV.

Interfejs liniowy jest głównym interfejsem do przesyłania analogowego sygnału audio między elementami systemu audio. Może korzystać z różnych typów złączy, ale najczęściej klasyczne złącza RCA są instalowane na przednim panelu odbiornika. Inną opcją jest mini-jack 3,5 mm; takie gniazdo przydaje się do podłączenia urządzeń przenośnych takich jak smartfony czy odtwarzacze kieszonkowe. Istnieją modele wyposażone w oba typy złączy. Tak czy inaczej, umieszczenie wejścia liniowego na panelu przednim będzie szczególnie wygodne w przypadku podłączania tymczasowych źródeł dźwięku, które nie są planowane do stałego podłączenia do odbiornika. Na przykład podczas imprezy możesz szybko podłączyć do systemu konsolę DJ-a lub odtwarzacz muzyki, a pod koniec imprezy równie szybko odłączyć urządzenie.

Obecność wejścia kompozytowego na przednim panelu amplitunera.

Pełnowymiarowy interfejs kompozytowy służy do przesyłania sygnałów wideo i audio w formacie analogowym przez trzy złącza; jednak w tym przypadku termin ten oznacza tylko jedno złącze - dla wideo. Więcej informacji na ten temat oraz technicznych cech wejścia kompozytowego można znaleźć powyżej. A na panelu przednim to złącze jest instalowane z tych samych powodów, co inne interfejsy - aby zapewnić dodatkową wygodę w połączeniu.

Największa moc pobierana przez odbiornik podczas normalnej pracy. Od tego parametru zależy pobór mocy urządzenia, więc jeśli oszczędność energii ma dla Ciebie decydujące znaczenie, zwróć na to uwagę. Informacja o poborze mocy przydaje się również w przypadku wątpliwości co do deklarowanej charakterystyki wbudowanego wzmacniacza: jeżeli sumaryczna moc wszystkich kanałów jest większa od sumarycznego poboru mocy odbiornika, to gdzieś w liczby.

Moc pobierana przez odbiornik w trybie czuwania. Większość nowoczesnej elektroniki klasy premium po „wyłączeniu” (z pilota lub panelu sterowania) nie jest całkowicie wyłączana, ale przechodzi w tryb gotowości - z wielu powodów ta opcja jest uważana za lepszą niż całkowite wyłączenie. Wymaga zużycia energii elektrycznej, ale zwykle jest bardzo niskie. Jednocześnie, jeśli planujesz np. wyjechać z domu na dłuższy czas, jest prawdopodobne, że z ekonomicznego punktu widzenia uzasadnione będzie całkowite odłączenie systemu audio.

Dostępność w zestawie odbiornika pilota z możliwością "uczenia się" - programowania poszczególnych przycisków na życzenie użytkownika. Dzięki temu możesz dostosować pilota do własnych preferencji zamiast mieć do czynienia z ustawieniami fabrycznymi (które nie zawsze są optymalne dla różnych osób).

Obecność wyświetlacza w standardowym pilocie odbiornika. Taki wyświetlacz może wyświetlać różnorodne informacje serwisowe (wybrane wejścia i wyjścia, ustawienia wzmacniacza itp.), co sprawia, że korzystanie z pilota jest bardziej informacyjne i znacznie rozszerza możliwości sterowania.

Możliwość sterowania amplitunerem AV z urządzenia przenośnego. Zwróć uwagę, że może to być nie tylko smartfon, ale także dowolny inny gadżet kompatybilny ze specjalną aplikacją sterującą - na przykład tablet. Połączenie z takim „pilotem” odbywa się za pośrednictwem standardu bezprzewodowego Wi-Fi lub Bluetooth (patrz „Interfejsy”). Pozwala to sterować urządzeniem nawet przez ściany, natomiast klasyczne piloty wykorzystują kanał podczerwieni i działają tylko na linii wzroku. Ponadto funkcjonalność aplikacji sterującej może być praktycznie nieograniczona, a producent może ją również aktualizować dodając nowe funkcje.