5 teleobiektywów do lustrzanek cyfrowych

Obiektyw Nikon AF-P DX Nikkor 70-300mm f/4.5-6.3G ED VR telezoom jest zgodny z przyciętymi lustrzankami cyfrowymi firmy Nikon, co jest wskazane w pełnej nazwie modelu przez kombinację znaków DX. Swoje możliwości pokaże na aparatach z serii trzy-, pięcio- i siedmiotysięcznej, a także na lustrzance .

Po dokładniejszym zbadaniu oznakowania soczewki z jej nazwy można wydobyć wiele przydatnych informacji. Na przykład symbole AF-P wyraźnie wskazują, że jako napęd autofokusa wykorzystywany jest silnik krokowy, który zapewnia dokładne, szybkie i ciche ustawianie ostrości, niezależnie od warunków fotografowania. Ten rodzaj systemu autofokusa jest szczególnie przydatny podczas filmowania.

Podczas fotografowania na minimalnej i średniej ogniskowej obraz jest uzyskiwany tak wyraźnie, jak to możliwe, a wraz ze wzrostem współczynnika powiększenia szczegółowość kadru spada. Końcówka optyczna w wyposażeniu obiektywu pomaga zrekompensować do 4 kroków naświetlania - gdyby bez niego na długim końcu konieczne byłoby fotografowanie z czasem otwarcia migawki około 1/500 s (dla cropu, ogniskowa 300 mm w Odpowiednik 35 mm zamienia się w 450 mm), a następnie przy jego udziale można robić zdjęcia bez rozmycia przy czasach otwarcia migawki 1/30 s. Tylko fakt, że odgałęzienia nie można przełączać, jest denerwujący. Jeśli jego usługi nie są potrzebne, możesz zwrócić uwagę na podobny model obiektywu bez urządzenia do stabilizacji obrazu w konstrukcji (Nikon 70-300mm f/4.5-6.3G AF-P DX ED Nikkor ).

Wymiary i waga obiektywu, biorąc pod uwagę jego przynależność do klasy teleobiektywu, są niezwykle skromne. Model waży 415 g, a jego wymiary to 72x125 mm. Cała konstrukcja obiektywu, łącznie z mocowaniem bagnetowym, jest wykonana z tworzywa sztucznego, dlatego przy częstej wymianie obiektywów należy zwrócić szczególną uwagę, aby przypadkowo nie uszkodzić styku obiektyw-aparat. Przy odpowiedniej obsłudze telezoom przyniesie niezwykle pozytywne emocje posiadaczowi lustrzanki cyfrowej Nikona APS-C.

Pomysł japońskiej firmy Tamron należy do kategorii obiektywów uniwersalnych, które równie dobrze radzą sobie z fotografowaniem zarówno szerokokątnym, jak i teleobiektywem. Przez długi czas model utrzymywał palmę pierwszeństwa wśród wszystkich przedstawicieli grupy optyki lustrzanek pod względem zoomu (18,75x), jednak w 2017 roku rekord ten pobił kolega obiektywu reprezentowany przez .

Przy tak ogromnym zestawie ogniskowych obiektyw daje dobry obraz, który z pewnością przewyższa jakością wiele obiektywów wielorybów. Właściwie zoom ma służyć jako ich uniwersalny zamiennik. Dodatkową wyjątkowością modelu jest dodatkowe 2 mm ogniskowej na szerokim końcu (16 mm w porównaniu do 18 mm u większości konkurentów), co pozwala uchwycić znacznie więcej w kadrze.

Przy fotografowaniu szerokokątnym na obrazie pojawia się silne winietowanie, natomiast w zakresie ogniskowych od 200 do 300 mm obraz mogą psuć widoczne aberracje chromatyczne. Oba pasożytnicze efekty można zniwelować już na etapie postprocessingu materiału lub za pomocą wbudowanego w kamerę systemu korekcji XA – nie wpływają one szczególnie negatywnie na efekt końcowy.

Kompaktowy korpus Tamrona 16-300mm f/3.5-5.6 Di II VC PZD Macro pasuje nie tylko do napędu autofokusa piezo-ultradźwiękowego (średnia szybkość ogniskowania), ale także do efektywnego stabilizatora obrazu, który pozwala robić zdjęcia ze wzmocnieniem do 4 poziomów ekspozycji. Można liczyć na akceptowalny wynik podczas fotografowania z maksymalnym współczynnikiem powiększenia, nawet przy czasach otwarcia migawki rzędu 1/20-1/30 s. Na pokładzie nie ma zaślepki tylko w wersji Sony A-mount, co wynika z cech konstrukcyjnych lustrzanek Sony i ich wyposażenia z matrycowym systemem stabilizacji obrazu.

Obiektyw zapewnia najczystszy obraz przy wartościach przysłony f/8-11. W pozostałej części zakresu obrazy mają zazwyczaj miękkie krawędzie. Podczas powiększania „tułów” wysuwa się przy obiektywie, ale ogólne wymiary zoomu nadal pozostają bardzo kompaktowe. Tamron 16-300mm f/3.5-5.6 Di II VC PZD Macro jest kompatybilny z większością mocowań lusterek (być może z wyjątkiem Pentax K) i jest w stanie wymienić całą flotę optyki na własną dla różnych celów - od fotografowanie architektury do robienia zdjęć z dużych odległości.

Druga wersja popularnego teleobiektywu Canon 70-300mm f/4.0-5.6 EF IS USM został wydany przed Photokiną-2016. Obiektyw jest naostrzony do współpracy z pełnoklatkowymi lustrzankami cyfrowymi Canona, jednak po zamontowaniu obiektywu na „karkasie” z matrycą APS-C też się nie zgubi.

Charakterystyczną cechą w wyglądzie modelu jest monochromatyczny wyświetlacz na korpusie, który służy do wyświetlania informacji o odległości ostrzenia, głębi ostrości i ogniskowej. Przełączanie pomiędzy trybami wyświetlania danych odbywa się poprzez naciśnięcie klawisza „MODE”, a po jego dłuższym przytrzymaniu kolory ekranu odwracają się (zamiast czarnych znaków na jasnym tle zaczyna pokazywać białe znaki na ciemnym tle ). Wyświetlacz nie ma podświetlenia, więc w nocy trudno z niego odczytać dane.

Czy nam się to podoba, czy nie, wyświetlacz jest tylko dodatkowym ogniwem w poprawie percepcji parametrów strzelania. Dużo ważniejsza była druga fajna „cecha szczególna” obiektywu – zaawansowany system autofokusa. Podczas fotografowania telezoom do ustawiania ostrości wykorzystuje napęd ultradźwiękowy Nano USM, który przywiera do obiektu w dosłownym tego słowa znaczeniu z prędkością błyskawicy. A w nagraniu wideo z pomocą operatorowi przychodzi silnik krokowy. Wraz z nim zmiana ostrości odbywa się płynnie i cicho.

Niska, ruchoma przysłona obiektywu (f / 4,0-5,6) jest kompensowana przez skuteczny optyczny stabilizator obrazu, który zapewnia wzmocnienie do 4 stopni ekspozycji podczas fotografowania z ręki w warunkach słabego oświetlenia. Na szczególną uwagę zasługuje również 9-listkowa przysłona, która sprawia, że tło za obiektem fotografowania wręcz się rozpływa.

Podczas powiększania z obiektywu wystaje dość duży „pień”, ale nie należy się martwić, że kurz zostanie wciągnięty do struktury obiektywu. Układ optyczny, składający się z 17 elementów w 12 grupach, ma zapewnić wysoki poziom ostrości na całym obwodzie kadru w całym zakresie ogniskowych. Nadaje się zarówno do robienia zdjęć portretowych, jak i „fotografowania” na odległość, co ma szczególne znaczenie przy fotografowaniu zwierząt.

„Pistolet” dalekiego zasięgu Tamrona zamienia każdego fotografa w paparazzi lub łowcę dzikiej przyrody – strzelanie z tak imponującym zakresem ogniskowych można wykonywać z dużej odległości od celu.

Gigantyczny korpus modelu wyposażono w wspornik z mocowaniem pierścieniowym, za pomocą którego obiektyw można zamontować na statywie. W pozostałym zakresie obiektyw o swojej dwukilogramowej wadze przesuwa środek ciężkości aparatu i nieustannie stara się „kiwać głową”. Z elementów sterujących na korpusie użytkownik ma dostęp do pierścieni ostrości i zoomu, a także trio mechanicznych przełączników: wybór trybu ostrości AF/MF, ogranicznik zakresu ostrości FULL/15m/∞ oraz redukcja drgań VC ON/OFF suwak włączania / wyłączania systemu. Osobne miejsce jest przeznaczone na blokadę zoomu.

Pod względem ostrości w centrum kadru obiektyw wypada wysoko w całym zakresie ogniskowych. Jednocześnie maksymalną szczegółowość można uzyskać przy wartości przysłony f/8. Z brzegami zdjęć nie jest już tak różowo - jeśli nie ma narzekań na ich ostrość na krótkim końcu, to wraz ze wzrostem ogniskowej obraz na brzegach nieuchronnie się rozmywa. W większym stopniu dotyczy to pełnych klatek (aparatów z matrycą pełnoklatkową), ponieważ kąt widzenia kadrowanych aparatów jest a priori mniejszy.

We wrześniu 2016 zamiast teleobiektywu wprowadzono drugą generację obiektywu z jeszcze większą skutecznością stabilizatora (kompensacja do 4,5 stopnia naświetlania), zmniejszoną minimalną odległością ostrzenia (2,2 m w porównaniu do 2,7 m dla omawianej wersji) oraz ulepszony autofokus. Najpoważniejszym zarzutem właścicieli telezoomu był system ustawiania ostrości ze względu na jego powolność. Do grona minusów modelu wielu wpisuje też dużą średnicę przedniej soczewki (95 mm), co negatywnie wpływa na koszt kompatybilnych filtrów.

Ze względu na swoją wartość obiektyw daje naprawdę wyjątkowe możliwości. I praktycznie nie ma poważnych konkurentów o podobnym zestawie ogniskowych. Z rozciągnięciem tylko Sigma 150-500mm f/5-6.3 OS AF HSM APO DG z krótszą odległością przy maksymalnym zakresie powiększenia.

Sigma oferuje wiele bardziej przystępnych cenowo alternatyw dla „rodzimego” szkła opracowanego i produkowanego przez rekiny z branży fotograficznej. Jednym z nich jest teleobiektyw Sigma 70-200mm f/2.8 EX DG APO OS HSM o wysokiej stałej przysłonie f/2.8 w całym zakresie ogniskowych.

Układ optyczny składający się z 22 elementów w 17 grupach został umieszczony w dużym i ciężkim korpusie obiektywu. Wszystkie obiektywy poruszają się wewnątrz korpusu zarówno podczas ustawiania ostrości, jak i zmiany ogniskowej, dzięki czemu obiektyw nie zmienia rozmiaru podczas pracy. Kompletna osłona przeciwsłoneczna z osobnym przedłużaczem może zwiększyć jego długość do użytku w połączeniu z aparatami formatu APS-C (ze względu na węższy kąt widzenia są bardziej podatne na światło rozproszone).

Wysokiej klasy parametry optyczne obiektywu podkreśla rzeczywisty obraz jego pracy - szczęśliwi posiadacze obiektywu są zadowoleni z ostrości jak brzytwa, doskonałego odwzorowania kolorów i minimalnego wpływu aberracji chromatycznej na obraz. A gdy używamy obiektywu jako obiektywu portretowego, na szczególną uwagę zasługuje spektakularny bokeh, który rysowany jest przy użyciu 9-listkowej przysłony.

Dla tych, którzy nie mieli do czynienia z optyką Sigmy, w pierwszej chwili nietypowe będzie rozmieszczenie pierścieni do zmiany ogniskowej i manualnego ustawiania ostrości – znajdują się one naprzeciw ich zwykłego położenia. Co więcej, dostęp do nich może być zablokowany przez wspomniany już okap, gdy jest on montowany odwrotną stroną. Inne elementy sterujące na korpusie obiektywu obejmują przełącznik trybu ostrości i trójpozycyjny selektor trybu stabilizatora. W pierwszym z nich króciec jest wyłączony, w drugim kompensuje wahania w płaszczyźnie poziomej i pionowej, a w drugim jest czysto poziomy.

Obiektyw jest dostępny w wersjach do najpopularniejszych mocowań lusterek. I choć jego koszt nie można nazwać niskim, to w porównaniu z własnymi rozwiązaniami Nikona, Canona i Sony obiektyw zapewnia niemal dwukrotny wzrost ceny. Do końca zmiany lepiej uzupełnić swoją flotę optyki jedną z wielu poprawek, czy to obiektywem szerokokątnym, portretowym czy makro.