Pierwsze kroki w fotografii: TOP 5 bezlusterkowców dla początkujących

W bezlusterkowcu Panasonic Lumix DMC-GX-800 dużo więcej uwagi poświęca się wyglądowi niż funkcjonalności. Dzięki temu istnieje wyraźna orientacja aparatu dla fotografów-amatorów, którzy cenią sobie elastyczność systemu w zakresie doboru optyki – aparaty formatu Micro 4/3 nie mają z tym żadnych problemów.

O amatorskiej orientacji aparatu świadczy brak wizjera i „gorącej stopki”, a także wystająca część ciała dla wygody trzymania „tuszy” w dłoni. Zamiast pierwszego zastosowano 3-calowy ekran dotykowy, w miejsce drugiego wbudowano lampę błyskową, ale z trzecim minusem trzeba będzie się pogodzić. Ponadto należy wziąć pod uwagę jeszcze jedną wadę aparatu - na jednym ładowaniu akumulatora może on wykonać tylko nieco ponad 200 zdjęć.

Wewnątrz aparatu znajduje się matryca 16 MP typowa dla rodziny Mikro 4/3. Rysuje soczysty i szczegółowy obraz, a także potrafi nagrywać filmy w rozdzielczości 4K z prędkością 24/25/30 kl./s i przepływnością 100 Mb/s. Możesz ustawić ostrość podczas procesu fotografowania, stukając w wyświetlacz, a dzięki funkcji post-focus, możliwe jest wybranie strefy ostrości na zdjęciu po fakcie.

Ze względu na małe wymiary fizyczne matrycy, obraz może być zepsuty przez artefakty szumowe podczas fotografowania z wartościami ISO powyżej 1600 jednostek. Maksymalny próg czułości matrycy jest ograniczony do ISO 25600, ale minimum to 200 jednostek, co w niektórych przypadkach (np. fotografowanie w jasnym świetle) może być zbyt duże.

Po wyjęciu z pudełka aparat wyposażony jest w obiektyw Panasonic Lumix G Vario 12-32mm f/3.5-5.6 ASPH, którego zakres ogniskowych w odpowiedniku 35mm odpowiada 24-64mm. Zarówno w przypadku fotografowania, jak i filmowania na poziomie amatorskim, jego możliwości są więcej niż wystarczające. A jeśli chcesz dorosnąć zawodowo, to w ofercie Panasonica jest kilku starszych modelowych braci – jedno z najlepszych rozwiązań do nagrywania wideo 4K Panasonic Lumix DMC-GX80 i flagowy bezlusterkowiec Panasonic Lumix DMC-GX8.

Styl produktów Olympus można łatwo rozpoznać dzięki połączeniu stylu retro z nowoczesnymi akcentami w wyglądzie. Dzięki temu bezlusterkowemu Olympusowi PEN E-PL8 przypisana jest rola swego rodzaju stylowego akcesorium o skóropodobnym wykończeniu, którego nie jest grzechem nosić ze sobą na bieżąco.

W swej istocie aparat jest „dokończony” do idealnego bezlusterkowca Olympus PEN E-PL7 z ulepszeniami w zakresie konstrukcji i oprogramowania. Poza tym wykorzystuje ten sam 16-megapikselowy sensor Micro 4/3 i „nadzienie” podobne do poprzednika, w wyniku czego charakterystyki obu aparatów często się ze sobą przecinają. Najważniejsze jest to, że aparat otrzymał kluczowy „chip” E-PL7 - 3-osiowy system stabilizacji obrazu matrycy, za pomocą którego można zrekompensować do 3,5 stopnia ekspozycji podczas fotografowania z ręki w warunkach słabego oświetlenia.

Aparat „robi” serię 20 klatek w formacie RAW lub 44 zdjęcia w rozdzielczości JPEG z prędkością fotografowania do 8 kl./s. Również procesor obrazu zapewnia dobre wyniki podczas fotografowania z wysokimi wartościami ISO, chociaż nadal nie zaleca się zwiększania ich powyżej 3200-6400 jednostek.

Fotograf ma do dyspozycji 25 programów do fotografowania scen i 14 filtrów artystycznych, które można zastosować nie tylko do zdjęć, ale także do filmów. To prawda, że model nie błyszczy jakością filmowania, co jest typowe dla wszystkich aparatów Olympus. Kolejną drobną wadą modelu jest brak wbudowanej lampy błyskowej. Zamiast tego miniaturowa zewnętrzna lampa błyskowa o liczbie przewodniej 10 przy ISO 200 jest starannie schowana w pudełku z aparatem.

Podążając za najnowszymi trendami w branży, aparat ma odchylany ekran dotykowy, który rozkłada się do pozycji selfie. Autoportrety można fotografować szerokokątnym obiektywem kitowym - Olympus 14-42mm f/3.5-5.6, który jest uniwersalnym rozwiązaniem na każdą okazję. Zamiennikiem może być dowolny obiektyw z najszerszej floty optyki do systemu Mikro 4/3 - najbardziej rozwinięty wśród pozostałych bezlusterkowców.

Seria bezlusterkowców A6000 to jeden z najlepiej sprzedających się aparatów z systemem wymiennych obiektywów w każdym zakątku globu. Co więcej, popyt na nią nie spadł znacznie nawet w świetle premiery dwóch generacji spadkobierców – Sony Alpha A6300 i Sony Alpha A6500.

Łącząc najlepsze cechy swojego poprzednika ( Sony NEX-6), aparat posiada również zaawansowany system ustawiania ostrości (179 czujników fazowych pokrywa około 92% obszaru kadru), który rejestruje obiekt w zaledwie 0,06 s. Wraz z szybkostrzelnością do 11 kl./s aparat pewnie radzi sobie z dynamicznymi scenami, nie tracąc z oczu celu dzięki potężnym algorytmom śledzenia autofokusa. Zamyślenie podczas ustawiania ostrości czasami przejawia się tylko w warunkach słabego oświetlenia, ale większość „kolegów z klasy” modelki grzeszy tym.

W sercu aparatu zainstalowano 24-megapikselowy czujnik, który zapewnia doskonały obraz podczas fotografowania z wartościami ISO do 3200 jednostek. Zakres dynamiczny zdjęć jest wystarczająco szeroki, aby umożliwić późniejszą elastyczną obróbkę zdjęć w edytorze (przy fotografowaniu w „surowym” formacie RAW). A jeśli różnice między strefami światła i cienia są zbyt duże, z pomocą przychodzi funkcja automatycznego fotografowania HDR.

Aluminiowy korpus Sony Alpha A6000 wygodnie leży w dłoni, a klawisze i pokrętła sterujące na nim rozmieszczone są w taki sposób, aby wygodnie naciskać je prawą ręką. Na proces fotografowania można patrzeć zarówno przez elektroniczny wizjer, jak i za pomocą pochylonego 3-calowego wyświetlacza, co przydaje się podczas budowania kadru pod kątem dolnym lub górnym. Ekran niestety pozbawiony jest wprowadzania dotykowego, więc trzeba będzie ustawić punkt ostrości za pomocą przycisków.

Na pokładzie aparatu znajduje się składana wbudowana lampa błyskowa oraz „gorąca stopka” do montażu akcesoriów zewnętrznych. Brakuje w jej wyposażeniu jedynie portów do podłączenia mikrofonu i słuchawek, co wpływa na wygodę nagrywania wideo. Sony Alpha A6000 wykorzystuje Sony E PZ 16-50mm f/3.5-5.6 OSS z optyczną stabilizacją obrazu jako obiektyw wieloryba. Początkowo jego możliwości wystarczą do kręcenia większości codziennych scen. Generalnie bezlusterkowca wybierają zarówno amatorzy, jak i zawodowcy, którzy oprócz głównego aparatu przypisują mu rolę drugiego aparatu.

Premiera Canona EOS M6 była krokiem wstecz w stosunku do poprzednika, czyli Canona EOS M5. Choć, mówiąc mniej surowo, aparat stał się tylko uproszczoną wersją „piątki” z bardziej humanitarną ceną, ale mniej bogatym wyposażeniem.

Elektroniczne „wypychanie” bezlusterkowca nie różni się od tego na pokładzie modelu M5. Opiera się na sensorze 24,2 MP, zaawansowanym systemie ustawiania ostrości Dual Pixel AF, który obejmuje 49 punktów autofokusa, oraz szybkim procesorze obrazu Digic 7. W aparacie zastosowano również 5-osiowy system stabilizacji o nieco zmniejszonej funkcjonalności – wchodzi on w grę tylko podczas nagrywania wideo. Filmy są nagrywane w maksymalnej rozdzielczości 1920x1080 pikseli iz szybkością do 60 kl./s.

Wygląd modelu zwraca uwagę na brak wizjera. Zamiast wbudowanego rozwiązania producent sugeruje zastosowanie zdejmowanego wizjera, który zakłada się na „gorącą stopkę”. Przez port akcesoriów można również podłączyć szereg innych akcesoriów, na przykład mikrofon lub zewnętrzną lampę błyskową na wypadek, gdyby moc wbudowanego „zaciągnięcia” nie wystarczyła.

Atuty bezlusterkowca warto zarejestrować sprzęt z pochylonym ekranem dotykowym i pełną gamą modułów bezprzewodowej transmisji danych (Bluetooth, Wi-Fi i NFC), a także intuicyjnym menu ustawień. A jedną z istotnych wad całej rodziny bezlusterkowców Canona jest skromny dobór optyki. Zastosowanie adaptera parku optyki EF może częściowo naprawić sytuację, jednak większe obiektywy do lustrzanek raczej nie będą harmonijnie prezentować się na „dziecięcym” bezlusterkowcu.

Aparat z wymiennymi obiektywami, pozbawiony lustra w swojej konstrukcji, to najmłodszy z najlepszych, który znajduje się w serii bezlusterkowców OM-D japońskiej marki Olympus.

Aparat jest umieszczony w obudowie ze stopu magnezu, z przyciskami dla osób praworęcznych. Aby zmienić parametry fotografowania, bezlusterkowiec zapewnia trzy dyski, wiele klawiszy, ekran dotykowy oraz obsługę zdalnego sterowania ze smartfona(poprzez sieć bezprzewodową Wi-Fi). Ekran zajmuje większość obszaru z tyłu aparatu i może przechylać się w górę iw dół.

Zgodnie z oczekiwaniami cała zabawa jest ukryta wewnątrz korpusu aparatu. W szczególności jest to 16-megapikselowy sensor, w który bezpośrednio wbudowany jest 5-osiowy system stabilizacji obrazu matrycy oraz 81-punktowy autofokus. Ustawianie ostrości jest niemal błyskawiczne we wszystkich warunkach fotografowania, z wyjątkiem być może w ciemności.

Zestaw dwóch soczewek wielorybów ujawnia granice tego, co jest dozwolone i pozwala fotografować różnorodne obiekty, od architektury po polowanie na ptaki z dużej odległości. Pierwszy wieloryb z zestawem ogniskowych 14-42 mm (28-84 mm w odpowiedniku 35 mm) jest uniwersalny, a „pistolety” 40-150 mm(80-300 mm w odpowiedniku pełnoklatkowym) leżą w prowadzenie strzelania z dużym przybliżeniem.

Bogata dekoracja w połączeniu z wysoką jakością obrazu sprawiają, że Olympus OM-D E-M10 II jest jednym z najbardziej zrównoważonych bezlusterkowców w swoim segmencie. Miałaby kilka dodatkowych portów do podłączenia mikrofonu i słuchawek oraz więcej możliwości w zakresie kręcenia filmów – a aparat nie miałby w ogóle ceny. Ale nawet bez tego jest poszukiwany wśród fotografów, którzy również decydują się na aparat bezlusterkowy dzięki rozwiniętej flocie wymiennych obiektywów.