Porównanie Con Brio CB-2416 24 cm vs Biol 0328 28 cm

— Klasyczna. Tradycyjny, najbardziej znany dla wielu rodzaj patelni, z płaskim dnem i ściankami średniej wysokości. Można je wykorzystywać do smażenia, duszenia itp., co czyni tę odmianę dość uniwersalnym rozwiązaniem - zwłaszcza jeśli nie musisz gotować w dużych ilościach.

— Głęboka patelnia. Garnki o tradycyjnej konstrukcji, posiadające znaczną wysokość ścianek - od 5,5 do 10 cm (naczynia głębsze nazywane są zwykle rondlami). Te ścianki pozwalają napełnić patelnię dużą ilością płynnej zawartości, a przy otwartej pokrywie zapewniają dodatkową ochronę przed rozpryskiwaniem tłuszczu na kuchence i otaczających ją przedmiotach. Dzięki temu takie naczynia są dość wszechstronne, znajdują szerokie zastosowanie zarówno do smażenia (zwłaszcza mięsnego lub rybnego), jak i do duszenia.
Należy również zauważyć, że wok i tagine są w rzeczywistości specjalnymi odmianami głębokich patelni; jednak takie produkty mają swoje specyficzne zastosowanie, dlatego są podzielone na odrębne kategorie (patrz poniżej).

— Patelnia flip. Nazwa takich patelni pochodzi od słowa „flip”, co oznacza w szczególności „odwrót w powietrzu”. Są to stosunkowo głębokie modele (choć zdarzają się wyjątki) o charakterystycznym asymetrycznym kształcie – strona po przeciwnej stronie uchwytu jest wyższa niż po stronie uchwytu i...pochylona do wewnątrz pod niewielkim kątem. Ta konstrukcja pozwala łatwo podrzucać i mieszać składniki na patelni; wymaga to pewnych umiejętności, jednak może znacznie zaoszczędzić czas i zapewnić bardziej równomierne przetwarzanie produktów niż tradycyjne mieszanie.

— Do naleśników. Cechą charakterystyczną tego typu patelni jest bardzo płytka głębokość. Ta konstrukcja ułatwia obracanie naleśników i innych podobnych potraw - omletów, placków ziemniaczanych, pancakes (jednak w przypadku pancakes istnieje również własny rodzaj patelni - patrz niżej). Pamiętaj również, że garnki do naleśników są jedną z kilku odmian, w których może zapewniać się wzornictwo dla dzieci (patrz również poniżej).

— Rondel. Różnorodność patelni o stosunkowo wysokich ściankach (w stosunku do całkowitej średnicy), a także z wyraźnie zaznaczoną granicą między ściankami a dnem (w przeciwieństwie do patelni konwencjonalnych, gdzie zaokrąglone ścianki płynnie zlewają się z dnem). Ponadto ścianki mogą być pionowe lub prawie pionowe, chociaż nie jest to wymagane. Zwróć uwagę, że niektóre z tych patelni są zbliżone do klasycznych modeli, podczas gdy inne są prawie nie do odróżnienia od woków. W każdym razie rondle można stosować zarówno do tradycyjnego smażenia, jak i do duszenia, przyrumieniania, robienia sosów itp.; niektóre modele umożliwiają nawet gotowanie.

— Patelnia z dwoma uchwytami. Garnki tego typu zewnętrznie przypominają garnki - mają szerokie dno, stosunkowo wysokie ścianki (z reguły pionowe, bez nachylenia), a także małe sparowane uchwyty. Takie naczynia są uważane za idealne do duszenia, zarówno na kuchence, jak i w piekarniku (jeśli oczywiście pozwala na to konstrukcja). Niektórzy uważają nawet patelnię żeliwną nie tyle za patelnię, ile za rodzaj kociołka. Niemniej jednak nic nie stoi na przeszkodzie, aby używać takich modeli również do smażenia.

— Wok. Rodzaj patelni, który pierwotnie pojawił się w kuchni azjatyckiej. Wok ma półkulisty kształt z dość wysokimi ściankami, a płaskie dno jest stosunkowo małe, a nawet nie ma go wcale. Dzięki takiej konstrukcji dolna część woka podczas użytkowania nagrzewa się do wysokich temperatur, a brzegi pozostają stosunkowo zimne, dlatego podczas gotowania trzeba ciągle mieszać – ta metoda jest uważana za klasykę wielu orientalnych dań. Ponadto woki nadają się do duszenia i szybkiego smażenia.

— Patelnia grillowa. Garnki zaprojektowane do użytku w taki sam sposób, jak otwarte grille kontaktowe (bez pokrywy). Takie modele najczęściej mają kwadratowy kształt (znacznie rzadziej - okrągły lub prostokątny), a także faliste dno. Więcej szczegółów na temat cech takiego dna w punkcie „Funkcje i możliwości”, tutaj zaznaczamy, że garnki grillowe doskonale nadają się przede wszystkim do smażenia mięsa i ryb, choć możliwe są inne zastosowania. Jednocześnie relief i powłoka powierzchni w wielu modelach umożliwiają wydajne gotowanie bez dodawania oleju lub tłuszczu.
Ponadto w sprzedaży można znaleźć bardziej specyficzne rodzaje patelni grillowych - grille dwustronne, a także garnki grillowe na gaz. Odmiany te różnią się znacznie specyfiką ich zastosowania, dlatego są umieszczane w osobnych kategoriach (patrz poniżej).

— Patelnia grillowa na gaz. Dość specyficzny rodzaj patelni grillowych przeznaczony do użytku wyłącznie z kuchenkami gazowymi. Podstawa patelni ma kształt pierścienia z otworem pośrodku; wokół tego pierścienia znajduje się kratka, na której kładzie się jedzenie, dzięki czemu sama patelnia działa jak taca na tłuszcz, sok warzywny i inne podobne płyny. Podczas gotowania takie potrawy są umieszczane z otworem na palniku gazowym i przykrywane jednoczęściową pokrywą: pod tą pokrywę wchodzi gorące powietrze, a produkty w patelni grillowej na gaz są w rzeczywistości pieczone. Jednocześnie do gotowania nie trzeba używać tłuszczu, więc ta metoda jest uważana za jedną z najzdrowszych. Należy jednak pamiętać, że do efektywnego wykorzystania takich urządzeń potrzebne jest paliwo, które nie daje sadzy; za idealną opcję jest uważany wysoce oczyszczony gaz skroplony.

— Grill dwustronny. Rodzaj patelni grillowej (patrz wyżej), która może zastąpić zamknięty grill kontaktowy. Powierzchnia robocza takiej patelni składa się z dwóch połówek połączonych obrotowym łącznikiem i zdolnych do szczelnego zamknięcia. W tym przypadku za główną uważa się jedną połowę z wyższymi ściankami, a druga pełni rolę pokrywy ciśnieniowej. Taka konstrukcja zapewnia szybsze, głębsze i bardziej równomierne pieczenie niż na otwartej patelni grillowej; jednocześnie, aby uzyskać maksymalną jednolitość, zaleca się okresowe obracanie patelni „pokrywą do dołu” i z powrotem - podobną możliwość przewidziano w konstrukcji. Wady dwustronnych grilli obejmują fakt, że niewygodne jest obracanie lub wyjmowanie na nich poszczególnych kawałków - w tym celu należy otworzyć pokrywę, naruszając tryb pracy. Jednak najczęściej ten szczegół nie jest fundamentalny: kawałki tego samego produktu, które mają w przybliżeniu taką samą grubość, są smażone na takich patelniach bardzo dobrze.

— Do paelli. Specjalistyczne garnki do paelli - narodowego dania hiszpańskiego z ryżu lub małego makaronu z różnymi dodatkami i specjalnym sosem. Garnki te mają charakterystyczny design: okrągły kształt, ścianki o wyraźnym nachyleniu na zewnątrz i parę symetrycznych bocznych uchwytów o krótkiej długości. Jednocześnie w tradycyjnych naczyniach do paelli ścianki są dość niskie, jednak zdarzają się wyjątki od tej reguły.

— Porcyjna. Garnki przeznaczone nie tylko do gotowania, jednak także do serwowania potraw – na przykład to na patelni tradycyjnie podaje się nadzienie do fajitas. Takie modele mają zwykle stosunkowo niewielkie rozmiary i głębokość, a także są wyposażone w drewniane podstawki, które pozwalają bezpiecznie postawić gorącą patelnię na stole. Uchwyt może być wygięty do góry, aby nie stwarzać niedogodności na stole. Jako materiał na garnki porcyjne zwykle stosuje się żeliwo: nie boi się kontaktu z metalowymi łyżkami i widelcami, a duża waga zmniejsza prawdopodobieństwo przypadkowego przesunięcia lub przewrócenia naczyń.

— Tagine. Rodzaj naczyń, który pierwotnie pojawił się w kuchni Maroka i okolic. Tagine to grubościenna miska o średniej głębokości, przykryta wysoką pokrywką w kształcie stożka. Jedzenie w tej konstrukcji jest gotowane w niskiej temperaturze, w rzeczywistości przez duszenie, a gotowe danie jest spożywane bezpośrednio z misy, zdejmując pokrywkę. Tradycyjna potrawa z mięsa lub ryb i warzyw z przyprawami, ugotowana w takim naczyniu, nazywana jest również „taginem”, jednak oczywiście możliwości wykorzystania takich naczyń nie ograniczają się do tego.

— Do pancakes. Garnki, pierwotnie przeznaczone do przygotowania pancakes i innych podobnych potraw - np. placków ziemniaczanych. W wersji klasycznej taka patelnia jest średniej wielkości z kilkoma porcjowanymi nacięciami na powierzchni - to okazja do łatwego przyrządzenia placków tej samej wielkości. Inna, rzadsza opcja - miniaturowe garnki "na 1 placek", zwykle o średnicy około 12 cm. W niektórych modelach może zapewniać się wzornictwo dla dzieci, umożliwiające gotowanie potraw z zabawnymi obrazkami (szczegóły poniżej).

— Do gofrów. Garnki do gotowania gofrów, podobnie jak opisane powyżej modele do pancakes, mają zwykle powierzchnię podzieloną na porcjowane nacięcia. Jednak dno w takich patelniach ma charakterystyczną „kratkę” reliefową, która ułatwia gotowanie gofrów. Ponadto wgłębienia porcjowane niekoniecznie są okrągłe – mogą mieć inne kształty, w tym bardzo nietypowe (serca, gwiazdki itp.). A niektóre garnki do gofrów mają konstrukcję dwustronną: zamykają się jak tradycyjne gofrownice i w tej pozycji można je zamontować na kuchence z dowolnej strony. Przyczynia się to do najbardziej równomiernego smażenia.

— Do ryb. Garnki przeznaczone do smażenia ryb z całej tuszy, bez krojenia na kawałki. Z reguły mają owalny kształt, a jednocześnie dość znaczną szerokość, co pozwala bez problemu pomieścić nawet dość szeroką rybę (na przykład flądrę), a nawet dwie stosunkowo wąskie ryby obok siebie. Jednocześnie, ze względu na specyficzny kształt, ścianki patelni są wystarczająco blisko zawartości, a ciepło z nich przyczynia się do równomiernego gotowania ryby; stopiony tłuszcz prawie nie rozpływa się z jedzenia na patelni, dzięki czemu mięso jest miękkie i soczyste.

Należy pamiętać, że opisane powyżej rodzaje patelni mogą być również sprzedawane w zestawach, które łączą różne rodzaje naczyń. Niektóre z najpopularniejszych opcji to:

• klasyczna + wok;
• klasyczna + grillowa;
• klasyczna + rondel;
• klasyczna + do naleśników;
• grill + do naleśników;
• klasyczna + wok + grillowa;
• klasyczna + rondel + grillowa.

Całkowity rozmiar patelni (bez rączki). W przypadku modeli okrągłych tutaj wskazywana jest średnica zewnętrzna, w przypadku modeli kwadratowych - najczęściej rozmiar zewnętrzny po jednej stronie. Dla zestawów składających się odpowiednio z kilku patelni (patrz "Liczba w zestawie") podawane są dane o wszystkich elementach z zestawu.

Najmniejsze współczesne patelnie mają rozmiar 18 cm, 16 cm, a nawet mniej. Większość modeli waha się od 20 do 28 cm, przy czym parzyste wartości średnicy są znacznie popularniejsze niż nieparzyste. Tak więc produkty o rozmiarach 20, 22, 24, 26 i 28 cm są produkowane zauważalnie więcej niż modele 21, 23, 25, 27 i 29 cm. W największych patelniach średnica wynosi 30 cm lub więcej; w sprzedaży jest sporo takich modeli.

Generalnie od rozmiaru zależy przede wszystkim całkowita pojemność patelni i możliwości umieszczenia na niej określonych składników (duży kawałek mięsa, cała ryba itp.). Rzeczywista pojemność jest jednak również związana z wysokością ścianek (patrz poniżej); jednak patelnie tego samego...typu mają zwykle podobną wysokość, a ich pojemność charakteryzuje się przede wszystkim ich średnicą. Ponadto wymiary naczynia decydują również o możliwości jego wykorzystania w konkretnym piekarniku (o ile w zasadzie taka możliwość istnieje – patrz „Funkcje i możliwości”); jednak kompatybilność z konkretnym palnikiem najlepiej ocenia się na podstawie bezpośrednio deklarowanej średnicy dna (patrz niżej) - zwykle jest ona mniejsza niż całkowita średnica, z rzadkimi wyjątkami.

Średnica dna patelni o okrągłym kształcie.

Parametr ten jest niezbędny przede wszystkim do oceny kompatybilności patelni z konkretnym palnikiem na kuchence. Jest to szczególnie istotne, jeśli planowane jest użycie produktu na kuchence elektrycznej: średnica palnika musi być co najmniej nie mniejsza niż średnica dna, w przeciwnym razie nagrzewanie okaże się nierówne i nieskuteczne. A w indukcyjnych kuchenkach elektrycznych (patrz „Funkcje i możliwości - Dno indukcyjne”) średnice te muszą w ogóle się pokrywać. Dobór odpowiednich patelni jest nieco uproszczony przez fakt, że nowoczesne kuchenki elektryczne zwykle zapewniają palniki o różnych średnicach, a w niektórych modelach grzałki można nawet regulować rozmiarem - aż do automatycznego rozpoznawania wielkości naczynia w poszczególnych kuchenkach indukcyjnych). Niemniej jednak nawet w takich przypadkach warto wyjaśnić, czy patelnia pasuje do zakresu odpowiednich rozmiarów.

Ogólnie rzecz biorąc, grube dno jest uważane za bardziej preferowane niż cienkie: im grubsze dno, tym równomierniej rozprowadza się na nim ciepło, tym wyższa jakość gotowania i mniejsze prawdopodobieństwo, że produkt przypali się w niektórych miejscach. Ponadto gruby materiał jest mniej podatny na odkształcenia pod wpływem wysokich i ekstremalnych temperatur. Co prawda, masywne dno wpływa również na wagę produktu, ale w większości przypadków ten szczegół nie jest w żaden sposób znaczący - a wręcz przeciwnie, przyczynia się do stabilności patelni i zmniejsza ryzyko jej przewrócenia przez nieostrożność. Z jednoznacznych wad można zauważyć jedynie wysoki koszt grubych patelni, ale zwykle jest to uzasadnione biorąc pod uwagę charakterystykę wydajności.

Uważa się, że w większości przypadków pożądana jest grubość dna co najmniej 5 mm. Natomiast w patelniach do naleśników (patrz "Rodzaj") i innych "szybko" smażonych potrawach dopuszczalne są mniejsze wartości - od 3 mm. Z reguły grubość dna odpowiada grubości ścianek (patrz niżej), ale możliwe są wyjątki.

Grubość ścianek patelni.

Grubszy materiał waży więcej i kosztuje więcej, ale nad tymi wadami przeważa szereg zalet. Po pierwsze, grubsze ścianki rozprowadzają i zatrzymują ciepło równomierniej, a także zmniejszają prawdopodobieństwo przegrzania; wszystko to jest szczególnie ważne podczas duszenia i innych podobnych metod gotowania. Po drugie, duża waga zmniejsza prawdopodobieństwo przewrócenia patelni przez nieumyślne uderzenie. Po trzecie, grubszy materiał jest odporniejszy na działanie wysokich i ekstremalnych temperatur.

Za minimalny wskaźnik wysokiej jakości patelni uważa się grubość ścianki 3 mm, a najlepiej powinna wynosić 5 mm lub więcej.

Wysokość ścianek dobiera producent w zależności od rodzaju patelni (patrz wyżej) i jej wielkości, jednak podobne produkty mogą różnić się wysokością boków. W takich przypadkach warto zastanowić się nad cechami zamierzonego stosowania. Wysokie ścianki są więc wygodne do duszenia, robienia sosów i innych rodzajów gotowania, które wymagają dużej ilości płynu; pozwalają również pomieścić więcej treści. Głębokie patelnie jednak są droższe i cięższe. Z kolei płytka głębokość ułatwia obracanie naleśników, omletów i innych podobnych potraw, ale zmniejsza pojemność.

Materiał, z którego wykonana jest patelnia.

Najpopularniejsze w naszych czasach jest aluminium, dostępne na rynku w kilku wersjach – tłoczone, odlewane, kute, dodatkowo wszystkie trzy z tych odmian mogą być anodowane. Z żeliwa i stali wytwarza się znacznie mniej patelni, ale takich produktów również produkuje się sporo. Natomiast miedź i ceramika są obecnie bardzo rzadkimi, wręcz egzotycznymi opcjami.

Oto bardziej szczegółowy opis każdego z wymienionych materiałów:

- Żeliwo. Klasyczny materiał, dzięki wielu cechom nie stracił w naszych czasach na popularności. Jego główną cechą jest połączenie wysokiej pojemności cieplnej i stosunkowo niskiej przewodności cieplnej. Oznacza to, że żeliwna patelnia nagrzewa się aczkolwiek powoli, ale równomiernie, i równie wolno stygnie; jednocześnie żeliwo łatwo toleruje wysokie temperatury. Ta właściwość sprawia, że patelnie żeliwne są bardzo uniwersalne i nadają się zarówno do „wolnego” jak i „szybkiego” ognia. Materiał ten zwykle nie jest pokryty powłoką nieprzywierającą, jednak jeśli przestrzegane są pewne zasady pielęgnacji, samo żeliwo może nabrać podobnych właściwości - do tego stopnia, że niektóre naczynia mogą w ogóle nie być mieszane pod...czas gotowania na żeliwie. Patelnie wykonane z tego materiału są bardzo ciężkie, ale wielu uważa to za zaletę - ciężka patelnia jest tak stabilna, jak to tylko możliwe. Z oczywistych niedociągnięć można wymienić skłonność do korozji (co wymaga starannego przestrzegania zasad pielęgnacji), a także względną kruchość - żeliwo może pęknąć od uderzenia, które całkowicie wytrzymałaby stal lub aluminium. W takich naczyniach nie można również przechowywać żywności - pogarsza się jej smak.

- Stal. Stal nierdzewna jest uważana za jeden z najbezpieczniejszych materiałów: jest chemicznie obojętna i nie wchodzi w interakcje z żywnością i innymi substancjami. Ponadto materiał ten jest mocny, odporny na wstrząsy, waży znacznie mniej niż żeliwo, a jednocześnie jest wystarczająco masywny, aby zapewnić stabilność. Stal ma również szereg wad. Tak więc, ze względu na wysoką przewodność cieplną, nagrzewa się nierównomiernie i nie toleruje dobrze wysokich temperatur - pojawiają się charakterystyczne opalizujące plamy „matowienia”. Jedzenie w takich patelniach ma tendencję do przypalania - w końcu albo trzeba się z tym pogodzić, albo szukać modeli z powłoką nieprzywierającą (a tutaj bezpieczeństwo jest już determinowane właściwościami tej powłoki, patrz poniżej). Mycie naczyń stalowych jest również dość trudne - ścierne środki czyszczące rysują powłokę i psują wygląd, a bez nich może to zająć dużo czasu i wysiłku.

- Aluminium. Główną zaletą aluminium jest jego niska cena, a co za tym idzie - przystępność. Charakteryzuje się również dobrą wytrzymałością, wysoką przewodnością cieplną i odpowiednio szybkim nagrzewaniem, a stygną takie patelnie długo. Jednak ten materiał ma również szereg istotnych wad. Na przykład żywność w aluminiowej patelni ma tendencję do przypalania się, a mycie jej wiąże się z szeregiem trudności - niepożądane jest stosowanie kwasów i zasad, powłoka łatwo ulega zarysowaniu. Ponadto cienkie patelnie są bardzo wrażliwe na przegrzanie i mogą się wypaczać; jest to szczególnie ważne w przypadku kuchenek elektrycznych, gdzie dość trudno jest kontrolować temperaturę, a równe dno naczyń jest szczególnie ważne. Lekkość można nazwać zarówno zaletą, jak i wadą aluminium: zmniejsza stabilność patelni, ale także ułatwia pracę z nią. W związku z powyższym materiał ten znajduje zastosowanie głównie w niedrogich naczyniach. Patelnie aluminiowe mogą być produkowane przy użyciu różnych technologii, które są opisane bardziej szczegółowo poniżej; tutaj zauważamy, że jeśli w specyfikacji patelni po prostu wskazuje się „aluminium”, najprawdopodobniej chodzi o tłoczony produkt.

- Tłoczone aluminium. Tłoczenie to najprostsza technologia produkcji patelni aluminiowych, jest niedroga. Jednak jakość takich produktów z reguły nie jest najwyższa: przewodność cieplna jest stosunkowo niska, a wrażliwość na przegrzanie i skłonność do deformacji wysoka. Momenty te można jednak częściowo skompensować zwiększeniem grubości lub zastosowaniem dodatkowych wstawek; najbardziej zaawansowane ze „zgrubiałych” patelni aluminiowych można porównać pod względem wydajności do produktów odlewanych (patrz poniżej).

- Kute aluminium. Technologia kucia w przypadku patelni jest dobra, ponieważ zapewnia włóknistą strukturę metalu. Ma to pozytywny wpływ na wytrzymałość i wagę oraz zapewnia całkiem przyzwoite właściwości użytkowe (w szczególności przewodność cieplną) nawet przy stosunkowo niewielkiej grubości materiału. Co prawda, kute patelnie są nieco droższe niż tłoczone.

- Odlewane aluminium. Technologia ta przewiduje produkcję naczyń poprzez wlewanie stopionego aluminium do specjalnych form. Jest uważana za najbardziej zaawansowaną, ponieważ odlewanie zapewnia optymalną strukturę metalu, w rezultacie - doskonałą przewodność cieplną i wysoką niezawodność. Co prawda, takie patelnie są droższe niż kute, a tym bardziej tłoczone, i ważą nieco więcej (to ostatnie niekoniecznie jest jednak wadą).

- Anodowane aluminium. Termin „anodowane” opisuje nie samą technologię produkcji naczyń, ale specyficzny sposób obróbki powierzchni aluminiowej; same naczynia mogą być tłoczone, kute i odlewane (patrz wyżej). Anodowanie tworzy silną warstwę ochronną na powierzchni aluminium, która zapobiega kontaktowi metalu z zawartością patelni. Ta warstwa jest kwasoodporna; i jeśli na zwykłej aluminiowej patelni nie zaleca się przechowywania żywności przez długi czas lub gotowania „kwaśnych” potraw, to anodowana nie ma takich ograniczeń. I ogólnie taka powłoka jest uważana za całkowicie bezpieczną dla ludzi. Wada tej opcji jest tradycyjna – wysoka cena.

- Miedź. Za jedną z kluczowych zalet miedzi uważa się jej oryginalny design, dzięki czerwono-złotej barwie takie naczynia wyglądają naprawdę pięknie i stylowo. Od strony praktycznej materiał ten wyróżnia się wysoką przewodnością cieplną, dzięki czemu patelnia nagrzewa się szybko i równomiernie, a to przyczynia się do szybkiego i wysokiej jakości gotowania. Miedź słabo nadaje się do regularnego kontaktu z żywnością - prowadzi to do utleniania i pojawiania się szkodliwych substancji; jednak tę wadę kompensuje zastosowanie dodatkowych powłok (na przykład z cyny lub stali). Ale jednoznaczną wadą tego materiału jest jego wysoki koszt. Ponadto miedziana powierzchnia traci połysk dosłownie po pierwszym ugotowaniu, a aby przywrócić jej wygląd, należy ją myć ręcznie specjalnymi środkami. W związku z tym produkuje się obecnie niewiele patelni miedzianych, głównie naczynia „designerskie”, przeznaczone do kuchni o określonym stylu.

- Ceramika. Ceramika dobrze akumuluje i zatrzymuje ciepło, ponadto bez problemu znosi nawet silne nagrzewanie i pozwala na użytkowanie w piekarniku bez żadnych ograniczeń. Przewodność cieplna tego materiału jednak nie jest bardzo wysoka i słabo nadaje się do stosowania na palnikach. W rezultacie z ceramiki są głównie wykonane patelnie tagine (patrz „Rodzaj”), zaprojektowane specjalnie do gotowania w piekarniku.

— Metal. Uchwyty metalowe są zwykle wykonane z tego samego materiału co patelnia – ze stali lub aluminium (patrz wyżej). Ich głównymi zaletami są wysoka wytrzymałość i odporność na ciepło – w rzeczywistości uchwyt wytrzymuje taką samą temperaturę jak patelnia. Zapewnia to maksymalne bezpieczeństwo przeciwpożarowe: jeśli niefortunnie zostawisz patelnię z uchwytem nad ogniem, metal tylko się nagrzeje, ale nie zapali się, no i taką patelnię można bez problemu włożyć do piekarnika. Jednocześnie materiał ten charakteryzuje się wysoką przewodnością cieplną – innymi słowy, uchwyt bardzo mocno się nagrzewa wraz z samą patelnią. Z tego powodu naczynia można wyjąć z ognia tylko za pomocą specjalnych urządzeń (na przykład chwytaków i rękawic wykonanych z grubej tkaniny) - jeśli przytrzymasz uchwyt gołymi rękami, możesz się poparzyć.

- Żeliwo. Materiał używany na uchwyty w patelniach żeliwnych (patrz „Materiał patelni”). Posiada wszystkie charakterystyczne zalety i wady uchwytów metalowych (patrz wyżej).

- Bakelit. Rodzaj tworzywa sztucznego; został stworzony dawno temu, ale nadal jest szeroko rozpowszechniony ze względu na szereg zalet. W przypadku patelni najważniejszą jest niska przewodność cieplna: uchwyty bakelitowe na tyle słabo się nagrzewają, że można je bezpiecznie brać gołymi rękami, gdy patelnia jest gorąca. Ponadto materiał ten jest ognioodporny: nawet jeśl...i przypadkowo zostawisz uchwyt nad otwartym ogniem, nie zapali się, co najwyżej się zwęgli. Dla większego bezpieczeństwa wiele uchwytów tego typu ma kombinowaną konstrukcję: niewielka część bezpośrednio przy patelni wykonana jest z metalu, reszta z bakelitu. Pod względem wytrzymałości i kruchości materiał ten jest nieco słabszy od metali, jednak bez problemu znosi większość uderzeń i wstrząsów oraz jest niewrażliwy na zarysowania, wilgoć i chemikalia. Dzięki temu ten rodzaj uchwytu jest szeroko stosowany we współczesnych patelniach. Najbardziej uderzającą wadą bakelitu jest słaba przydatność do stosowania w piekarniku; jednak naczynia ze zdejmowanymi uchwytami mogą poprawić sytuację (oba punkty, patrz „Zaawansowane”).

- Drewno. Drewniane uchwyty mają przyjemny „klasyczny” wygląd, a jednocześnie praktycznie nie przewodzą ciepła, co pozwala brać je gołymi rękami. Jednocześnie materiał ten jest dość wrażliwy na wilgoć, brud, podatny na pękanie i stosunkowo krótkotrwały; jego bezpieczeństwo przeciwpożarowe jest bardzo niskie - przypadkowo umieszczony uchwyt nad ogniem może łatwo się zwęglić, a nawet się zapalić. Ponadto takie uchwyty nie nadają się do piekarników, należy je usunąć (jeśli istnieje taka możliwość, patrz „Zaawansowane”) lub użyć innych naczyń w piekarniku. W rezultacie drewno jest dość rzadkie we współczesnych patelniach i jest rodzajem modnego materiału przeznaczonego dla miłośników tradycyjnego wzornictwa.

- Silikon. Sam w sobie materiał ten jest zbyt miękki, aby można go było użyć w uchwytach patelni w czystej postaci; dlatego w tym przypadku zwykle chodzi o metalowy uchwyt z silikonową nakładką. Silikon zapewnia dobrą izolację termiczną, z reguły można bezpiecznie brać takie uchwyty nawet przy nagrzanej patelni; dodatkowo są bardziej miękkie i przyjemniejsze w dotyku niż np. bakelitowe. Wśród wad warto zwrócić uwagę na wrażliwość na silne ciepło, dlatego w naczyniach kompatybilnych z piekarnikami silikonowe uchwyty muszą być zdejmowane.

Rodzaj powłoki nieprzywierającej zastosowanej w patelni (jeśli jest dostępna, niektóre patelnie nie mają specjalnej powłoki).

Jeżeli w specyfikacji po prostu wskazano obecność powłoki, bez określenia jej rodzaju, należy przyjąć, że jest to najprawdopodobniej teflon (funkcjonalny, jednak krótkotrwały i wymagający ostrożnego obchodzenia się - więcej szczegółów poniżej). Da to maksymalną gwarancję na różne problemy. A oto szczegółowy opis różnych rodzajów powłok nieprzywierających:

- Teflonowa. Powłoka na bazie politetrafluoroetylenu znana jako „teflon”. Jedna z najpopularniejszych opcji w nowoczesnych patelniach jest stosunkowo niedroga, bardzo wygodna w gotowaniu i łatwa do czyszczenia. Jednocześnie ten materiał ma swoje własne cechy użytkowe. Przede wszystkim należy go jak najbardziej chronić przed zarysowaniami: do gotowania należy używać drewnianej lub silikonowej szpatułki (nie metalowej, nie wspominając o nożach), a do mycia nie należy używać środków ściernych i metalowych gąbek (jednak zwykle nie jest to wymagane). Jeśli pojawi się rysa lub jakieś inne uszkodzenie, patelni teflonowej używać nie można - zaczyna wydzielać szkodliwe substancje, jedyną opcją jest wymiana naczyń. Powłoka ta jest wrażliwa na przegrzanie (rozpoczyna się również uwalnianie szkodliwych substancji, mogą pojawić się pęknięcia), nie można jej stosować w wysokich temperaturach i...nie jest zalecana do stosowania na kuchenkach elektrycznych. Ponadto uważa się, że grubość patelni teflonowych powinna wynosić co najmniej 5 mm, pożądane jest wielowarstwowe dno (patrz "Cechy dodatkowe"). Zwracamy również uwagę, że nawet najwyższej jakości teflon, przy najbardziej starannej obsłudze, ma ograniczoną żywotność - zwykle około 5 lat.

- Ceramiczna. Powłoka zaprojektowana w celu wyeliminowania niektórych wad teflonu. Jego główną zaletą jest całkowita nieszkodliwość: ceramika nie wydziela szkodliwych substancji w wysokich temperaturach i zarysowaniach. Jednocześnie dość trudno ją zarysować, dlatego można używać szpatułek wykonanych z dowolnego materiału na patelni, myć środkami ściernymi itp. Ponadto taka powłoka wygląda dość estetycznie. Jednocześnie jest to rodzaj szkła i jak każde szkło jest dość wrażliwe na uderzenia. Kolejną wadą jest delikatność podczas mycia: gorących patelni ceramicznych nie można umieszczać pod zimną wodą (w przeciwnym razie mogą pojawić się pęknięcia, a nawet odpryski) i są słabo kompatybilne ze zmywarką.

- Kamienna (marmurowa). Ta kategoria obejmuje wszystkie powłoki wzmocnione wtrąceniami kruszywa kamiennego. Materiał takich wtrąceń może być różny: marmur, granit, pozostałe minerały, w tym ich kombinacje. Takie rozwiązania z reguły są stabilniejsze i trwalsze niż teflon, jednak konkretne właściwości mogą się różnić, dlatego cechy działania należy doprecyzować zgodnie z instrukcją naczyń.

- Tytanowa. Powłoki nieprzywierające na bazie tytanu wyróżniają się przede wszystkim wysoką wytrzymałością. Tak więc, jeśli we wszystkich innych odmianach zaleca się stosowanie drewnianych szpatułek, wówczas powierzchnie tytanowe często pozwalają na pracę z urządzeniami metalowymi (jednak ten punkt nadal warto wyjaśnić zgodnie z instrukcjami dotyczącymi patelni). Taka powłoka jednak jest dość droga.

- Emaliowana. Powłoki na bazie emalii wyróżniają się dobrą wytrzymałością i odpornością na zarysowania, zwykle tolerują kontakt z widelcami, a nawet nożami, a także nie boją się przegrzania. Właściwości antyadhezyjne takich powłok mogą być nieco gorsze niż innych odmian, jednak wszystko zależy od konkretnego rodzaju emalii. Wśród jednoznacznych wad można wymienić stosunkowo słabą przewodność cieplną oraz prawdopodobieństwo odpryskiwania podczas uderzeń i upadków. Ponadto niektóre emalie są mikroporowate i wymagają więcej oleju podczas smażenia niż inne powłoki. Dlatego ta opcja jest stosunkowo rzadka.

- Brak. Brak powłoki nieprzywierającej w konstrukcji patelni nie zawsze jest jednoznaczną wadą. Po pierwsze, dodatkowe powłoki nieuchronnie wpływają na cenę (a im lepszy skład, tym droższy); po drugie, wiele z nich wymaga ostrożnego obchodzenia się (patrz wyżej). To sprawia, że patelnie niepowlekane są tańsze i łatwiejsze do czyszczenia (chociaż samo czyszczenie może być dość pracochłonne). Należy zauważyć, że niektóre materiały same w sobie mają właściwości nieprzywierające; typowym przykładem jest żeliwo (patrz „Materiał patelni”).