Wielkie ambicje w kompaktowym urządzeniu: funkcjonalne kompakty TOP-5

Aparat Nikon Coolpix A900 można nagrywać w oddziale kompaktowych ultrazoomów - umieszczony w jeansowej kieszeni "mydelniczka" robi zdjęcia w zakresie ogniskowych 24-840 mm(odpowiednik 35 mm), co pokrywa prawie wszystkie potrzeby kręcenie szerokiej gamy scen.

Aparat daje dobry wynik przy wystarczającej ilości światła, a jego ultrazoom będzie wymagał sporo. Rzecz w tym, że Nikon Coolpix A900 nie korzysta z najszybszej optyki (f/3,4-6.9), co więcej w połączeniu z niewielkimi fizycznymi gabarytami sensora (1/2.3”). nieuchronnie trzeba będzie zwiększać wartości czułości, jednak nie zaleca się podkręcania ich powyżej ISO 800, aby obraz nie był psuty przez artefakty szumowe. Optyczny odcinek nieco wygładza sytuację, ale nadal nie oszczędza.

Kompakt ogniskuje się z odległości 1 cm (przy minimalnym zbliżeniu), co pozwala na używanie go jako narzędzia makro. Ma zbudować ramkę, zaczynając od obrazu na wyświetlaczu. Ekran może przechylić się o 180° do pozycji selfie, ale niestety nie obsługuje wprowadzania dotykowego. W zamian fotograf otrzymuje możliwość zdalnego sterowania funkcjami aparatu ze smartfona z preinstalowaną aplikacją Snap Bridge.

Jeśli chodzi o kręcenie zdjęć i wideo, aparat pozostawia podwójne wrażenie. Z jednej strony nie „wniosła” wsparcia dla fotografowania w RAW, a z drugiej Nikon Coolpix A900 zapisuje filmy w formacie 4K przy 30 kl./s i dźwięku stereo. Kompensacją braku możliwości fotografowania w formacie „surowym” jest pełna obsługa ręcznej kontroli parametrów „PASM”.

Czas trwania kompaktu na jednym ładowaniu akumulatora waha się od 220 do 270 klatek. Znaczący wpływ ma na to moduł Wi-Fi. Nie należy oczekiwać od aparatu supermocy – mimo wszystko 35-krotny zoom optyczny staje się kluczowym argumentem „za” przy jego wyborze, a jakość obrazu schodzi nieco na dalszy plan na tle dużego współczynnika powiększenia.

Druga iteracja najmłodszych kompaktów premium Canona to kosmetyczna aktualizacja przodka serii - aparatów . Łączy ją o wiele więcej rzeczy niż kardynalnych zmian.

Obie wersje aparatu wykorzystują w swoim arsenale podobny calowy sensor o rozdzielczości 20 MP, obiektyw zmiennoogniskowy 28-84 mm z pływającą przysłoną f/2,0-4,9 oraz końcówkę optyczną (uzupełnia go 5-osiowy matrycowy system stabilizacji obrazu), a także 3-calowy ekran dotykowy. W trosce o kompaktowość, ostatni element jest nieobrotowy, co sprawia, że przy fotografowaniu pod niestandardowymi kątami jest nieco utrudniony. Jednak w takich przypadkach można skomponować ramkę ze smartfona, po wcześniejszym połączeniu z nim przez Bluetooth, sieci Wi-Fi lub za pomocą chipa NFC.

Innowacje w Canon PowerShot G9 X Mark II dotknęły materiałów korpusu (zamiast plastiku użyto metalu, ale model nie przybrał na wadze) oraz rodzaju zainstalowanego procesora obrazu. Chip DIGIC 7 zapewnia lepszą wydajność aparatu przy wysokich czułościach ISO (można uzyskać obraz o niskim poziomie szumów przy fotografowaniu z wartościami ISO do 1600-3200 jednostek) oraz pomaga w podkręcaniu przy fotografowaniu w seriach do 8 kl./s. Całości dopełnia zwinny i wytrwały system autofokusa, który działa bezbłędnie zarówno w świetle dziennym, jak iw warunkach słabego oświetlenia.

Zwolennicy upiększających fotografii mają do dyspozycji 17 wstępnie ustawionych filtrów kreatywnych, dla większości których stopień oddziaływania jest regulowany. Ale nadal nie może obejść się bez kilku much w maści - aparat raczej nie zadowoli długą autonomią (naładowanie akumulatora 1250 mAh wystarczy na 200-220 zdjęć), a wielu nie spodoba się minimalna szybkość migawki 1 /2000 s (w jasny słoneczny dzień łatwo o prześwietlone zdjęcia). Mimo tych aspektów kompakt jest przeznaczony do codziennego użytku przez tych fotografów, którzy chcą zawsze mieć przy sobie aparat. A jeśli jego możliwości nie zaspokajają w pełni potrzeb kreatywnych indywidualności, zawsze można spojrzeć na starszego krewnego modela w obliczu .

W korpusie „dziecka” wielkości przeciętnego smartfona udało się umieścić optykę o wysokiej aperturze i najwyższej klasy „nadzienie”, co zamienia model w doskonały kieszonkowy aparat na co dzień.

Wśród kolegów wyróżnia się Panasonic Lumix DMC-LX15 z optyką o dużym otworze - f/1.4 na krótkim końcu (24 mm w odpowiedniku pełnoklatkowym) i f/2.8 na maksymalnym zoomie (72 mm). W praktyce umożliwia to fotografowanie w warunkach słabego oświetlenia bez nadmiernego podnoszenia ustawień ISO, a także pozwala na skuteczne rozmycie tła za fotografowanym obiektem. Swoją drogą należy uważać na światłoczułość, bo przy ISO powyżej 800 jednostek na zdjęciu zaczynają pojawiać się widoczne szumy.

Obiektyw aparatu jest również interesujący, ponieważ jego podstawa ma pierścienie do zmiany przysłony i wartości ISO. A na osobnym pokrętle na korpusie aparatu umieszczono funkcje sterowania czasem otwarcia migawki (podczas fotografowania w trybie ręcznym). Pozostałe klawisze do zmiany parametrów rozmieszczone są wzdłuż górnej i tylnej części modelu. Również z tyłu znalazło się miejsce na 3-calowy ekran dotykowy, który odchyla się do pozycji „na sobie”, co ułatwia obserwację podczas robienia selfie i nagrywania vlogów.

Sercem kompaktu jest calowy podświetlany czujnik (20,1 MP), którego światłoczułość waha się od ISO 125 do 12800 (z możliwością rozszerzenia do 80-25600 jednostek). Fotograf ma do dyspozycji 49-punktowy system autofokusa(nie zawsze szybkie ustawianie ostrości tylko w warunkach słabego oświetlenia), 5-osiową stabilizację obrazu (zapobiega rozmyciu kadru podczas fotografowania przy krytycznych czasach otwarcia migawki) oraz obsługę nagrywania wideo 4K z szybkością 30 klatek na sekundę(filmy są zapisywane na dysku flash microSD).

Spośród ciekawych funkcji na pokładzie aparatu szczególną uwagę zwraca postfocus – możliwość wyboru strefy ostrości w gotowym obrazie poprzez stukanie w wyświetlacz. Na koniec nie można nie wspomnieć o wsparciu ładowania akumulatora aparatu z zewnętrznego akumulatora. W efekcie Panasonic Lumix DMC-LX15 można polecić osobom, które kręcą vlogi lub wyrosły już z fotografii mobilnej, ale nie są jeszcze gotowe na to, by znosić nieporęczne gabaryty lustrzanek cyfrowych.

Wszystkie pięć generacji aparatów z serii Sony RX100 to niemal standard idealnego aparatu kompaktowego. Każdy nowy egzemplarz przyczynia się do rozwoju linii i wznosi ją na nowe wyżyny.

W przypadku Sony RX100 V ręka japońskich inżynierów dotknęła systemu autofokusa i szybkostrzelności aparatu. System ustawiania ostrości ma do dyspozycji 315 punktów ostrości typu fazowego, które trzymają się obiektu w uścisku zarówno w trybie normalnym, jak i podczas zdjęć seryjnych z imponującą szybkością do 24 kl./s. W rzeczywistości jest to już pełnoprawne nagrywanie wideo, ponadto w formacie RAW iz ogromną rozdzielczością klatek (5472x3648 pikseli).

W rzeczywistości wszystko jest o wiele ciekawsze przy nagrywaniu wideo: filmy są nagrywane przez kamerę z szybkością do 1000 kl./s, która całkowicie zamraża najszybsze ruchy w kadrze. Jeśli jakość filmowania jest priorytetem, grzechem jest nie wybierać nagrywania 4K w ustawieniach z takimi „dodatkami” dla operatora jak stabilizacja obrazu, filmowanie w S-Log2 i focus peaking. Dźwięk nagrywany jest wyłącznie na wbudowany mikrofon.

Kompakt posiada obiektyw zmiennoogniskowy firmy Zeiss z uniwersalnym zestawem ogniskowych 24-70 mm i najwyższą pływającą przysłoną f/1.8-2.8. Obiektyw otacza pierścień regulacji parametrów fotografowania (przysłona lub ostrość do wyboru). Optyka rysuje wspaniały obraz ze spektakularnym rozmyciem tła w strefie rozmycia.

Do kategorii mankamentów modelu można zaliczyć niewygodny chwyt w dłoni (ze względu na brak wystających części obudowy) oraz bezdotykowy ekran. Jednak w wielu sytuacjach wygodniej jest skorzystać z wysuwanego wizjera niż wyświetlacza, gdyż znalazło się na niego miejsce w kompaktowej obudowie aparatu. Sony RX100 V to towarzysz miniaturowych fotografów z poważnymi ambicjami w zakresie aparatów, który przewyższy aparaty z wymiennymi obiektywami bez obciążania właściciela nadmierną wagą.

Czołowy prosument Fujifilm FinePix X100F bierze chleb z wielu przyciętych lustrzanek i bezlusterkowców i nie jest najgorszy w swojej klasie. Jego tajemnica jest prosta – pod efektownym „opakowaniem” w stylu retro kryje się zaawansowane „nadzienie” zapożyczone z flagowych aparatów marki i .

Duża matryca formatu APS-C X-Trans CMOS III zapewnia doskonałą jakość obrazu w większości warunków fotografowania, m.in. przy wysokiej czułości. Działa w połączeniu z procesorem obrazu X-Processor Pro. Podobne podzespoły są instalowane we wspomnianych topowych bezlusterkowcach japońskiej firmy, więc jeśli masz choć ziarno talentu w połączeniu z kompaktem, możesz śmiało liczyć na uzyskanie wysokiej jakości ujęć w szerokiej gamie tematów.

Warto zauważyć, że w aparacie zastosowano jako obiektyw stałoogniskową 35 mm z przysłoną f/2,0 - prawie najlepszą opcję dla gatunku fotografii ulicznej. W niektórych momentach do fotografowania wnętrz i architektury brakuje tylko szerszego kąta, ale tu z pomocą przychodzi konwerter rozszerzający kąt widzenia całej optyki do 75° (28 mm w ekwiwalencie pełnoklatkowym).

Aparat posiada gorącą stopkę do podłączania akcesoriów oraz hybrydowy wizjer, który łączy wszystkie zalety wizjerów optycznych i cyfrowych w jednej butelce. Przełączanie między różnymi metodami obserwacji odbywa się za pomocą dźwigni na korpusie. Spośród elementów sterujących, które ułatwiają życie fotografowi, warto wyróżnić joystick, aby sterować punktem ostrości. Fujifilm z jakiegoś powodu poszło w tę stronę, zamiast wyposażyć swoje potomstwo w ekran dotykowy.

Nie najbardziej demokratyczna metka z ceną ma zepsuć przyjemne wrażenie aparatu kompaktowego. Rekompensuje to z nawiązką dbałość aparatu o szczegóły i oryginalne ustawienie aparatu. Przynosi czystą przyjemność – od wyglądu po bezkompromisową jakość obrazu.