Systemy audio: specyfikacje, typy, rodzaje

— Wieża stereo. Wieże stereo to stacjonarny sprzęt audio, zawierający gramofon, wzmacniacz i głośniki; ich charakterystyczną cechą są kolumny głośnikowe, wykonane oddzielnie od jednostki głównej. Niektóre modele mogą być wyposażone w mocowania do instalacji głośników na jednostce głównej, jednak uchwyty te są szybko zwalniane, a długość przewodów pozwala na oddzielne umieszczenie głośników.

— Minisystem. Minisystemy to stosunkowo niewielkie urządzenia wykonane w jednoczęściowych obudowach; mimo niewielkich rozmiarów są one zazwyczaj przeznaczone do użytku stacjonarnego, choć mogą posiadać niezależne zasilacze (patrz niżej). Funkcjonalność minisystemów może być różna: niektóre modele to w rzeczywistości głośniki o nieco rozszerzonych możliwościach, w innych możliwości te mogą być porównywalne z pełnowartościowymi wieżami stereo, a nawet mają ładowanie bezprzewodowe.

— Radioodtwarzacz. Radioodtwarzacze mają charakterystyczny design przypominający magnetofony kasetowe; niektóre z nich są nawet zdolne do pracy z kasetami, patrz „Nośniki”. Podobnie jak opisane powyżej wieże stereo, takie urządzenia mają wszystko, czego potrzebujesz do słuchania - odtwarzacz, wzmacniacz i głośniki; głośniki są jednak nieusuwalne, a funkcjonalność radioodtwarzaczy jest zwykle skromniejsza. Natomiast takie modele nadają się do przenoszenia, a nawet...mogą być używane do odtwarzania muzyki w podróży - prawie obowiązkowymi cechami radioodtwarzaczy są obecność uchwytu do transportu i możliwość autonomicznego zasilania (patrz poniżej) od wymiennych baterii.

— System podłogowy (Power audio). Przeznaczenie tego typu systemów audio wynika z nazwy: są one oryginalnie przeznaczone do montażu na podłodze. Taka konfiguracja pozwala na tworzenie dość dużych urządzeń z potężnymi głośnikami; w rzeczywistości większość wolnostojących systemów audio to w rzeczywistości zestaw kolumn głośnikowych z wbudowanym odtwarzaczem. Istnieją jednak również dość kompaktowe modele tego typu, pozwalające na montaż na biurku lub na ścianie przy odłączonej podstawce.

— Na imprezy. Sprzęt audio do organizowania zapalających imprez muzycznych z przyjaciółmi i rodziną. Takie modele są w stanie pokryć zasięgiem obszerną przestrzeń zarówno w pomieszczeniach, jak i na parkiecie ulicznym. Często zdarza się, że sprzęt audio na imprezy jest uzupełniany o wbudowane efekty świetlne, aby stworzyć atmosferę dyskoteki, a także można do niego podłączyć mikrofony, co docenią miłośnicy karaoke. Alternatywne nazwy takiego sprzętu audio to kolumna Party lub PartyBox.

— Dla muzyków. Zaawansowane kolumny bez świateł dyskotekowych, szczególnie dla muzyków, którzy występują na ulicy lub biorą udział w imprezach plenerowych. Takie modele nie są przeznaczone do pełnowartościowych koncertów, lecz raczej do występów „na żywo” w miejscach publicznych. Sprzęt audio często zakłada możliwość podłączenia instrumentów muzycznych i często są one wyposażone w uchwyt typu walizkowego, ułatwiający przenoszenie sprzętu. Jeżeli podpada pod powyższe, ale są efekty świetlne - Do imprez.

— Inteligentny głośnik. Sprzęt audio w postaci stosunkowo niewielkich pojedynczych głośników z inteligentną elektroniką sterującą. W przypadku takich urządzeń można wyróżnić cztery kluczowe cechy: połączenie z Internetem (zwykle przez Wi-Fi), synchronizację ze smartfonem lub tabletem (zwykle w ten sam sposób), obsługę poleceń głosowych oraz zaawansowaną funkcjonalność. W rzeczywistości takie głośniki inteligentne nie są klasycznymi systemami audio, jednak uniwersalnymi „asystentami” z głośnikami do odtwarzania muzyki; a możliwości sterowania głosem w nich wykraczają daleko poza funkcje „muzyczne”. Wiele modeli pozwala więc na ustawienie timera lub budzika na smartfonie, sterowanie komponentami inteligentnego domu, otrzymywanie pomocy na różne prośby itp. Jednocześnie często obsługiwane jest kontekstowe rozpoznawanie poleceń, z możliwością przetwarzania złożonych żądań, takich jak „odtwórz zespół, którego słuchałem wczoraj wieczorem”.

Maksymalna liczba kanałów dźwiękowych, którą system audio może odtworzyć dzięki własnym głośnikom.

- 1.0. Jeden kanał audio pozwala tylko na dźwięk monofoniczny - wystarczający do słyszenia dźwięku, ale nie zapewniający efektu przestrzennego. Zaletą tej opcji jest jej kompaktowość, ponieważ do normalnej pracy wystarczy wyposażyć urządzenie w jeden głośnik. Format jednokanałowy spotyka się głównie w niedrogich modelach, a także w najbardziej kompaktowych systemach audio, gdzie mały rozmiar jest ważniejszy niż fantazyjny dźwięk.

- 2.0. Dwa kanały to minimum wymagane do odtwarzania dźwięku stereo. Ten format już pozwala na poczucie przestrzenności bez konieczności stosowania zbyt wielu głośników i złożoności całego systemu. Dlatego jest bardzo popularny.

- 2.1. Modyfikacja opisanego powyżej formatu 2.0, uzupełniona o subwoofer — wyspecjalizowany głośnik do niskich częstotliwości. Korzystanie z subwoofera poprawia jakość dźwięku, zapewniając bogate basy.

- 2.2. Dalsza rozbudowa opisanego powyżej formatu 2.1, przewidująca obecność dwóch subwooferów - poprawia to wierność transmisji niskich częstotliwości.

- 3.1. Rozszerzona wersja standardu 2.1, w której dwa klasyczne głośniki stereo uzupełnione są nie tylko subwooferem, ale także trzecim, centralnym głośnikiem. Pozw...ala to na poprawę jakości dźwięku – w szczególności dzięki bogatszemu dźwiękowi przestrzennemu.

Zwróć uwagę, że modele 2.0, które nie mają własnego subwoofera, mogą być wyposażone w wyjście do jego podłączenia (patrz poniżej).

- Pamięć wbudowana. Własna pamięć pozwala na przechowywanie i odtwarzanie muzyki oraz innych treści bezpośrednio z zestawu audio, bez użycia nośników zewnętrznych (które mogą ulec uszkodzeniu lub zgubieniu). Taka pamięć może być oparta na dyskach twardych lub modułach SSD; pierwsza opcja zapewnia dobrą pojemność przy niskich kosztach, druga jest szybsza i bardziej niezawodna.

- Port USB. Klasyczny port USB, który w tym przypadku jest zwykle używany do pendrive'ów, zewnętrznych dysków twardych lub innych urządzeń z funkcją przechowywania - na przykład miniaturowych odtwarzaczy audio. Funkcje USB obejmują co najmniej bezpośrednie odtwarzanie, ale mogą być zapewnione inne opcje, takie jak wymiana plików z pamięcią wbudowaną (patrz wyżej). Ponadto w razie potrzeby port ten można wykorzystać do ładowania podłączonego urządzenia (na przykład tego samego odtwarzacza kieszonkowego).

- Czytnik kart pamięci. Urządzenie do odczytywania informacji z kart pamięci; takie nośniki są bardzo popularne we współczesnej elektronice. Najczęściej czytniki kart pamięci są przeznaczone do różnych wersji kart SD lub microSD, ale mogą istnieć inne opcje; punkt ten w każdym przypadku należy wyjaśnić osobno. Przeznaczenie tej funkcji jest bardzo podobne do opisanego powyżej portu USB: służy przede wszystkim do bezpośredniego odtwarzania, ale można również...znaleźć inne funkcje.

- CD. Obecność napędu CD oznacza co najmniej możliwość pracy z płytami nagranymi w formacie CD Audio (do 74 minut wysokiej jakości dźwięku, podzielonego na ścieżki). Ponadto współczesne zestawy audio często obsługują płyty MP3; w tym formacie można zmieścić całą kolekcję albumów na jednej płycie, ale jakość dźwięku jest gorsza.

- DVD. Możliwość pracy z dyskami optycznymi w formacie DVD. Płyty te są znacznie pojemniejsze od płyt CD, co pozwala nagrywać na nich nie tylko wysokiej jakości muzykę, ale także filmy; w rzeczywistości najczęściej płyty DVD są używane właśnie jako nośniki do przechowywania wideo. Ten standard jest również stopniowo zastępowany przez nowocześniejsze nośniki, ale wciąż jest mu bardzo daleko do ostatecznej „śmierci”. Należy pamiętać, że napędy DVD są zgodne z płytami CD, ale nie odwrotnie.

- Blu-Ray. Format dysków optycznych o dużej pojemności, który powstał jako standard do przechowywania wideo w wysokiej rozdzielczości z wielokanałowym dźwiękiem (możliwości DVD dla takich ilości danych nie były już wystarczające). Płyty Blu-Ray są rzadko używane do zawartości audio. Z tego powodu, a także z wielu innych przyczyn technicznych, obsługa takich nośników jest niezwykle rzadka w zestawach audio.

- Płyty winylowe. Wbudowany gramofon do odtwarzania muzyki z płyt winylowych. Technicznie rzecz biorąc, takie nośniki są całkowicie przestarzałe, ale wciąż mają wielu wiernych fanów. Ponadto wiele zestawów audio z tą funkcją obsługuje nagrywanie USB (patrz "Cechy dodatkowe"); może to być przydatne dla właścicieli płyt winylowych, którzy chcą przenieść swoje biblioteki muzyczne na nowocześniejsze nośniki.

Oprócz powyższego we współczesnych zestawach audio mogą być zapewnione inne rodzaje nośników. Na przykład niektóre modele są wyposażone w wejścia USB Type B, dzięki czemu można je podłączyć do komputera przez złącze USB i pracować jako głośniki komputerowe o zaawansowanych możliwościach (takich jak kopiowanie muzyki z komputera na nośnik zewnętrzny lub odwrotnie).

Rodzaj magnetofonu kasetowego przewidzianego w systemie audio.

Magnetofon kasetowy to urządzenie do odtwarzania magnetycznych kaset audio. Ten rodzaj nośników jest uważany za całkowicie przestarzały, ale niektórzy użytkownicy wciąż mają dość znaczne zapasy takich kaset. W związku z tym niektóry sprzęt audio jest nadal wyposażony w tę funkcję, ale obecnie magnetofony są zwykle jednokasetowe; rozwiązania dwukasetowe pozwalające na przepisywanie muzyki z kasety na kasetę praktycznie wyszły z użycia.

Typ tunera zainstalowanego w systemie audio. W tym przypadku rodzaj odnosi się wyłącznie do sposobu ustawienia; w przypadku nadawania cyfrowego patrz „Zakresy tunera”.

— Analogowy. Strojenie na żądaną częstotliwość w takich tunerach odbywa się mechanicznie, zwykle za pomocą kółka i skali z suwakiem. Odbiorniki analogowe są prostsze i tańsze niż cyfrowe, ale mniej dokładne - ustawienie częstotliwości przy takim sterowaniu może być tylko w przybliżeniu. Może to utrudnić dostrajanie dużej liczby stacji w małym zakresie częstotliwości (szczególnie w przypadku audycji FM w dużych miastach). Ponadto takie tunery „nie wiedzą” jak zapamiętywać stacje. Dlatego moduły analogowe są stosunkowo rzadko używane; wyposażono w nie głównie budżetowу systemy audio, a także urządzenia w stylu retro, gdzie mechaniczna skala i pokrętło strojenia są nieodzownym elementem konstrukcyjnym.

— Cyfrowy. Bezpośrednie strojenie tunera w takich modelach odbywa się za pomocą obwodu elektronicznego; użytkownik ustawia tylko wymaganą częstotliwość, wydając polecenia elektronice za pomocą przycisków, pokrętła lub innego elementu sterującego. Tunery cyfrowe są bardziej zaawansowane niż analogowe, są dokładniejsze w strojeniu i mogą obsługiwać różne dodatkowe funkcje - zaprogramowanie stacji (patrz poniżej), automatyczne wyszukiwanie itp.

Pasma radiowe odbierane przez tuner wieży stereo. Obecnie najczęstszą obsługą takich zakresów jest:

— FM. Część zakresu ultrakrótkich fal (UKF) od 87,5 MHz do 108 MHz. Wykorzystuje modulację częstotliwości, która pozwala na nadawanie muzyki w formacie stereo z dość wysoką jakością dźwięku, a także przesyłanie sygnałów RDS (patrz „RDS”). Obecnie większość muzycznych stacji radiowych w krajach WNP nadaje w tym zakresie, dzięki czemu FM jest obsługiwane w zdecydowanej większości zestawów audio. Wadą tej opcji jest ograniczony obszar odbioru – maksymalnie kilkadziesiąt kilometrów od nadajnika – dlatego audycji FM można zazwyczaj słuchać w obrębie tego samego miasta i pobliskich okolic.

— AM (z angielskiego amplitude modulation - modulacja amplitudy) - nadawanie z wykorzystaniem modulacji amplitudy. Zwykle termin ten odnosi się do nadawania na falach średnich w zakresie 520-1610 kHz; większość konsumenckich odbiorników AM jest zaprojektowana dla tych samych częstotliwości. Zasięg odbioru stacji AM może wynosić setki kilometrów, ale jakość dźwięku jest niższa niż w FM, więc ten format jest używany głównie przez stacje radiowe w formacie „News and Talk”.

— UKF. W tym przypadku chodzi o podzakres 65,9-74 MHz, wykorzystujący tzw. modulację OIRT. W tym formacie nadawanie na UKF było pierwotnie prowadzone w krajach Związku Radzieckiego i Europy Wschodniej, ale w tej chwili nie jest zbyt popularne ze względu na rozwój FM. Technicznie UKF jest podobny do F...M (patrz wyżej), główne różnice to zajmowane pasmo częstotliwości i niemożność nadawania sygnałów RDS w UKF (patrz „RDS”).

— DAB+. DAB to skrót od Digital Audio Broadcasting, czyli „nadawanie cyfrowe”; a „+” oznacza ulepszoną wersję tego standardu. Formalnie DAB+ to nie tylko zakres, ale także format transmisji sygnału: w przeciwieństwie do wszystkich opisanych powyżej wariantów jest, jak sama nazwa wskazuje, cyfrowy. Daje to szereg korzyści w porównaniu z tradycyjnymi nadajnikami – w szczególności większy zasięg przy mniejszej mocy i wysokiej jakości przesyłany dźwięk. Ponadto dźwięk ten praktycznie nie podlega zniekształceniom: słabe zakłócenia nie wpływają na jego jakość, a przy krytycznym spadku mocy nadajnika sygnał nie jest zniekształcony, ale całkowicie znika. To ostatnie można jednak zapisać jako wady; ale naprawdę istotną wadą tej opcji jest być może jej niska (jak dotąd) powszechność w krajach WNP. Technicznie takie nadawanie może być realizowane w dowolnym zakresie powyżej 30 MHz, ale w praktyce stosuje się kilka wariantów (w zależności od kraju) związanych z pasmem UKF. Należy pamiętać, że tunery DAB+ mogą odbierać audycje radiowe w oryginalnym standardzie DAB, ale nie odwrotnie.

Liczba stacji radiowych, które można zapisać w pamięci tunera.

Sama w sobie pamięć znacznie ułatwia pracę z tunerem. Zamiast za każdym razem ręcznie wyszukiwać ulubione stacje, wystarczy je „zapamiętać”, a następnie po prostu wybrać żądaną falę z listy w pamięci odbiornika. Liczba komórek pamięci we współczesnych zestawach audio może sięgać kilkudziesięciu; to będzie szczególnie przydatne dla mieszkańców metropolii, gdzie istnieje wiele stacji na antenie, jak również dla tych, którzy muszą często podróżować i dostrajać odbiornik do częstotliwości lokalnych.

Wsparcie tunera dla technologii Radio Data System. Ta technologia jest używana głównie w paśmie FM; pozwala, poza sygnałem dźwiękowym, na przekazanie drogą radiową dodatkowych informacji tekstowych – np. nazw nadawanych utworów, zapowiedzi, przekazów reklamowych itp. W systemach audio z obsługą RDS informacje te są wyświetlane na wyświetlaczu.

Głośnik obsługuje dźwięk o wysokiej rozdzielczości Hi-Res Audio. Odpowiedni format ma za zadanie zapewnić dźwięk zbliżony do tego, który jest nagrywany w studiu. Hi-Res Audio oznacza sygnał cyfrowy o parametrach zaczynających się od 96 kHz/24 bity, a w przypadku sprzętu analogowego wymagane jest rozszerzone pasmo przenoszenia – od 40 kHz. Ścieżki audio w tym formacie brzmią jak najbliżej oryginalnych pomysłów autorów utworów. Licencja Hi-Res oznacza rozwiązania premium dla zapalonych audiofilów.

Całkowita moc dźwięku zapewniana przez zestaw audio przy maksymalnej głośności, innymi słowy całkowita moc wszystkich głośników standardowo przewidzianych w urządzeniu (w tym subwoofera).

Im wyższa moc, tym głośniejszy dźwięk zestawu i większy obszar, który może pokryć. Jednak duża moc odczuwalnie wpływa na cenę, rozmiar, wagę i pobór mocy urządzenia. Ponadto, oceniając i porównując według tega wskaźnika, warto wziąć pod uwagę kilka niuansów. Po pierwsze, niektórzy producenci chytrze podają w charakterystyce nie średnią, ale szczytową moc dźwięku; takie liczby mogą być imponujące, ale mają bardzo mały związek z rzeczywistą głośnością. Jeśli więc wydaje Ci się, że deklarowana moc jest zbyt wysoka, warto wyjaśnić, o co dokładnie chodzi w tym przypadku. Po drugie, porównując, warto wziąć pod uwagę obecność subwoofera – pełni on rolę pomocniczą, ale może stanowić ponad połowę całkowitej mocy zestawu. Z tego powodu przy równej mocy całkowitej urządzenie z subwooferem może być cichsze niż model bez subwoofera: np. zestaw 2.0 o mocy 40 W będzie miał 20 W na kanał główny, podczas gdy w modelu 2.1 o mocy 40 W na subwoofer może spaść 20 W, a tylko po 10 W na głośniki główne.

Moc znamionowa dźwięku (patrz „Moc systemu”) na każdym z głównych kanałów systemu audio. Wskaźnik ten jest najczęściej wskazywany w modelach z subwooferem (patrz „Liczba kanałów”); wiedząc o tym, możesz oszacować rozkład mocy między głównymi głośnikami a subwooferem.

Moc znamionowa subwoofera — głośnika dla niskich częstotliwości stosowanego w systemach 2.1 i 3.1 (patrz „Liczba kanałów”). Aby zapoznać się z ogólną mocą znamionową, zobacz „Moc systemu”; w przypadku subwoofera wskaźnik ten pozwala ocenić głośność i nasycenie basów z systemu audio, a także stosunek mocy kanałów głównych do subwoofera).

Liczba oddzielnych zakresów częstotliwości (dróg), na które dzieli się dźwięk podczas odtwarzania przez głośniki systemu audio. Dla każdej takiej drogi przewidziany jest osobny głośnik, a czasem kilka.

Najprostsza opcja zapewnia 1 drogę; jest bardzo popularna we współczesnych systemach audio, ponieważ wymaga minimalnej liczby głośników, a jakość dźwięku może być całkiem dobra. Bardziej zaawansowane opcje obejmują 2-3 drogi (niskie i wysokie częstotliwości lub niskie, wysokie i średnie częstotliwości), a w modelach high-end liczba dróg może wynosić do pięciu. Zwróć uwagę, że oprócz liczb całkowitych są również produkowane modele z ułamkową liczbą dróg - na przykład 2.5 lub 3.5. To oznaczenie wskazuje na obecność w konstrukcji głośnika, który odpowiada za dwie drogi jednocześnie: na przykład model 2.5 ma oddzielne głośniki dla tonów niskich i wysokich oraz kombinację tonów niskich i średnich (podobny w konstrukcji do niskich częstotliwości, ale również obciążony częstotliwościami średnimi).

W każdym razie obfitość dróg z reguły wskazuje na wysoką klasę zestawu głośnikowego: im więcej oddzielnych zakresów częstotliwości, tym węższa specjalizacja każdego głośnika, tym dokładniej jest on w stanie odtworzyć swoją część sygnału i tym bardziej złożony jest system.

Czułość określa intensywność odpowiedzi głośników na sygnał o określonym poziomie; mówiąc prościej, im wyższy jest wskaźnik ten, tym wyższa głośność zestawu głośnikowego będzie na tym samym poziomie sygnału. Zwróćmy uwagę, że w przypadku systemów audio parametr ten odgrywa drugorzędną rolę: jest ważny przy doborze głośników do wzmacniacza i tutaj oba te elementy są w większości przypadków optymalnie do siebie dopasowane przez producenta.

Termin „impedancja” odnosi się do oporu zestawu głośnikowego na prąd przemienny. Zwróćmy uwagę, że w przypadku systemów audio parametr ten odgrywa drugorzędną rolę: jest ważny przy doborze głośników do wzmacniacza i tutaj oba te elementy są w większości przypadków optymalnie do siebie dopasowane przez producenta. Dlatego w praktyce informacja o impedancji może być przydatna tylko przy poszukiwaniu kolumn głośnikowych zamiast tych z zestawu: bardzo pożądane jest, aby nowe kolumny miały taką samą impedancję jak standardowe.

Całkowity zakres częstotliwości odtwarzany przez głośniki zestawu audio. Jest mierzony od najniższego progu głośnika o najniższej częstotliwości do najwyższego - głośnika o najwyższej częstotliwości: na przykład w zestawie 2.1 z głównymi kolumnami głośnikowymi o częstotliwości 100 - 22000 Hz i subwooferem o częstotliwości 20 - 150 Hz całkowita wartość wyniesie 20 - 22000 Hz.

Ogólnie rzecz biorąc, im szerszy zakres częstotliwości, tym pełniejszy odtwarzany dźwięk, tym mniej niskich i wysokich częstotliwości zostanie utraconych z powodu niewystarczających możliwości akustycznych. Warto pamiętać jednak, że rzeczywista jakość dźwięku zależy również od szeregu innych parametrów – przede wszystkim reakcji na częstotliwość. Ponadto częstotliwości słyszalne przez człowieka wahają się od 16 Hz do 22 kHz; odchylenia od tych wartości są bardzo małe, a wraz z wiekiem górna granica również maleje. Dlatego z praktycznego punktu widzenia nie ma sensu zapewniać zbyt szerokiego pasma przenoszenia; a imponujące wartości, takie jak 10 - 50 000 Hz, spotykane w topowych modelach, są zwykle bardziej rodzajem „efektu ubocznego” wysokiej jakości głośników (a jednocześnie - chwytem marketingowym) niż naprawdę ważnym momentem.

Bass reflex to rura zamontowana w obudowie głośnika i posiadająca wyjście do otaczającej przestrzeni. Długość rury dobiera się tak, aby z wylotu wychodził sygnał z odwróconą fazą w stosunku do sygnału z przodu dyfuzora. Zwiększa to ciśnienie akustyczne i poprawia dźwięk głośników, także przy niskich częstotliwościach. Należy pamiętać, że taki sprzęt audio powinien być ustawiony w pewnej odległości od ścian, mebli itp. - w przeciwnym razie może wystąpić buczenie spowodowane ruchem powietrza przez rurę bass reflexu.

Podobną funkcję w niektórych modelach pełni przetwornik pasywny (patrz poniżej).

Pasywny przetwornik można najprościej opisać jako subwoofer, który nie posiada własnego systemu odtwarzającego (cewki z magnesem). Jest napędzany fluktuacjami ciśnienia z aktywnych przetworników i działa jak rezonator, dostarczając głębokie, bogate basy - szczególnie przydatne w zestawach bez subwoofera. Jednocześnie, w przeciwieństwie do bass reflexu, przetworniki pasywne nie generują dodatkowego szumu.

Obecność funkcji korektora w systemie audio.

Korektor umożliwia zmianę barwy dźwięku poprzez regulację głośności dla poszczególnych pasm częstotliwości. Najprostsza wersja tej regulacji przewiduje 2 drogi (wysokie i niskie częstotliwości), ale najczęściej jest ich więcej. W każdym razie korektor może być przydatny zarówno do dostrojenia dźwięku do własnych preferencji, jak i do skompensowania niedociągnięć zewnętrznych lub standardowych głośników, podłączonych słuchawek itp. - na przykład, jeśli głośniki „zawiodą” określone pasma częstotliwości. Ponadto wiele systemów audio ma zestaw ustawień wstępnych korektora (presetów), zwykle zaprojektowanych dla różnych stylów muzycznych - „Klasyka”, „Rock”, „Pop” itp. Możliwe jest również tworzenie i edytowanie własnych ustawień wstępnych.

Funkcja wzmocnienia niskich częstotliwości - dla mocnego i bogatego basu. Często implementuje się jako pojedynczy przycisk, który faktycznie może „włączać i wyłączać bas”. Jest to wygodniejsze niż regulacja niskich częstotliwości za pomocą korektora; ponadto do wzmocnienia basu można zastosować różne specjalne technologie.

— AirPlay. Technologia AirPlay została opracowana przez firmę Apple. Opiera się na Wi-Fi i służy do bezprzewodowego przesyłania treści z urządzeń Apple do zewnętrznych systemów audio. Dlatego funkcja ta jest przydatna dla tych, którzy chcą podłączyć iPhone'a lub iPoda touch do systemu audio, ale nie chcą bawić się z przewodami; jednak możliwe jest połączenie przez AirPlay i innych urządzeń - na przykład komputera z zainstalowanym iTunes i modułem Wi-Fi.

— AirPlay 2. Druga generacja powyższej opisanej technologii AirPlay, wprowadzona w 2018 roku. Wśród głównych innowacji tej wersji jest obsługa formatu „Multiroom”, czyli jednoczesnego nadawania kilku sygnałów audio do różnych kompatybilnych urządzeń zainstalowanych w różnych miejscach. W ten sposób można np. włączyć transmisję radiową programu informacyjnego w salonie, relaksującą muzykę w sypialni itp. Ponadto AirPlay 2 otrzymał szereg innych ulepszeń - ulepszone buforowanie, możliwość strumieniowania do głośników stereo i obsługę sterowania głosem przez Siri.

— Chromecast. Oryginalna nazwa to Google Cast. Technologia przesyłania treści na urządzenia zewnętrzne opracowana przez Google. Umożliwia transmisję sygnału audio z komputera lub urządzenia mobilnego do systemu audio, transmisja odbywa się standardowo przez Wi-Fi, natomiast odbiornik i źródło sygnału muszą znajdować się w tej samej sieci Wi-Fi (z wyjąt...kiem odtwarzaczy multimedialnych Chromecast). Zwróć uwagę, że w źródłach sygnału (smartfonach, tabletach, komputerach itp.) Chromecast jest realizowany na poziomie poszczególnych aplikacji. Na przykład w momencie tworzenia funkcja ta była dostępna w szczególności w aplikacjach YouTube i Netflix na Androida i iOS, a także w internetowych wersjach tych aplikacji na Chrome. Dzięki temu formatowi technologia ta jest obecnie niezwykle rozpowszechniona, a możliwość podłączenia tego lub innego gadżetu do systemu audio za pomocą Chromecasta jest zwykle ograniczona możliwością zainstalowania odpowiednich aplikacji na tym gadżecie.

— DLNA. DLNA (Digital Living Network Alliance) to standard, który pozwala łączyć różne rodzaje sprzętu RTV i AGD w jedną sieć w celu udostępniania i kontrolowania treści. W przypadku systemów audio DLNA można wykorzystać np. do odtwarzania muzyki z płyty komputera podłączonego do takiej sieci, nadawania dźwięku do urządzenia zainstalowanego w innym pomieszczeniu (np. wzmacniacza) itp. Do DLNA można podłączyć się zarówno przewodowo, jak i bezprzewodowo (z wykorzystaniem standardu Wi-Fi), a kompatybilność urządzeń nie zależy od ich producentów – jedynym warunkiem jest kompatybilność ze standardem DLNA.

— LAN. Standardowy interfejs do przewodowego połączenia z lokalnymi sieciami komputerowymi oparty na złączu RJ-45. Jego obecność umożliwia korzystanie z różnych funkcji sieciowych, takich jak radio internetowe (patrz "Cechy dodatkowe") lub DLNA (patrz powyżej). W porównaniu z innym interfejsem sieciowym - Wi-Fi - LAN jest mniej wygodny ze względu na obecność przewodów, jednak jest bardziej niezawodny i zapewnia wyższą rzeczywistą prędkość przesyłania danych.

— Wi-Fi. Obecność modułu bezprzewodowego Wi-Fi w konstrukcji systemu audio. Technologia ta jest wykorzystywana zarówno w sieciach komputerowych, jak i do bezpośredniego łączenia ze sobą różnych urządzeń; jego zasięg wystarcza do pracy w pomieszczeniach mieszkalnych, nawet przez ściany. W takim przypadku Wi-Fi może być używane do pracy z funkcjami sieciowymi, takimi jak radio internetowe lub DLNA(patrz wyżej). Jednocześnie ta opcja jest wygodniejsza niż przewodowa sieć LAN ze względu na brak rzeczywistych przewodów. Ponadto obsługa tej technologii jest warunkiem wstępnym korzystania z funkcji AirPlay i Chromecast (patrz wyżej); a w niektórych urządzeniach Wi-Fi umożliwia nawet podłączenie smartfonów, tabletów i innych gadżetów jako pilotów.

Jednym z najnowszych i najszybszych standardów tej technologii bezprzewodowej jest Wi-Fi 5. Wersja 802.11ac wykorzystuje pasmo 5 GHz (mniej zatłoczone i bardziej odporny na zakłócenia niż 2,4 GHz), zapewniając prędkość do 1,69 Gb/s na antenę i do 6,77 Gb/s z kilkoma antenami.

— Bluetooth. Technologia bezpośredniej komunikacji bezprzewodowej między różnymi urządzeniami. Jednym z najpopularniejszych sposobów wykorzystania Bluetooth w systemach audio jest praca z sygnałem audio, przede wszystkim nadawanie dźwięku do bezprzewodowych słuchawek lub głośników; a niektóre modele zapewniają również możliwość podłączenia smartfona, tabletu lub innego urządzenia i wykorzystania systemu audio jako zewnętrznego głośnika Bluetooth. Co prawda, należy pamiętać, że początkowo Bluetooth jest zauważalnie gorszy od połączenia przewodowego pod względem jakości dźwięku; jednak w naszych czasach ta wada jest często kompensowana przez użycie takiego lub innego rodzaju kodeka aptX (patrz poniżej).
Ponadto mogą być zapewnione inne opcje korzystania z Bluetooth – na przykład wymiana plików między pamięcią wbudowaną a tym samym smartfonem, czy zdalne sterowanie za pomocą aplikacji. Nie są one wymagane we współczesnych systemach audio, ale wraz z rozwojem technologii stają się coraz bardziej rozpowszechnione.

We współczesnym sprzęcie audio najczęściej używanym standardem jest Bluetooth v 5. Jego ważną nowością jest rozszerzenie możliwości trybu BLE („Bluetooth Low Energy”): w razie potrzeby urządzenie może zwiększyć zasięg zmniejszając prędkość lub przyspieszyć transmisję kosztem zmniejszenia zasięgu. Dodatkowo wprowadzono szereg usprawnień dotyczących jednoczesnej pracy kilku podłączonych urządzeń.

— Obsługa aptX. System audio obsługuje aptX — kodek zaprojektowany w celu poprawy jakości dźwięku przesyłanego przez Bluetooth. W związku z tym funkcja ta automatycznie oznacza obecność wbudowanego modułu Bluetooth (patrz wyżej). Konieczność zastosowania specjalnych technologii wynika z faktu, że w oryginalnym formacie Bluetooth bardzo mocno kompresuje sygnał audio, co zauważalnie wpływa na końcową jakość dźwięku. Technologia aptX ma zaradzić tej sytuacji: według twórców zapewnia czystość dźwięku „porównywalną do Audio CD (16-bit/44.1 kHz)” i prawie tak dobrą, jak połączenie przewodowe. Często wystarcza to nawet do wygodnego słuchania bezstratnych formatów, nie wspominając o MP3 i innych popularnych formatach kompresji. Oczywiście, aby korzystać z aptX, źródło sygnału również musi go obsługiwać.

— Obsługa aptX HD. System audio obsługuje kodek aptX HD — ulepszoną i zaktualizowaną wersję opisanego powyżej aptX. W tej wersji deklarowana jest czystość dźwięku, porównywalna z materiałami audio w formacie Hi-Res (24-bit/48 kHz); pozwala to wygodnie słuchać nie tylko MP3, ale także formatów bezstratnych, a nawet nieskompresowanych materiałów audio. Obsługa aptX HD jest jednak dość droga, a jej przewagi nad oryginalnym aptX stają się zauważalne dopiero na bardzo wysokiej jakości materiale audio, do którego konsumencki sprzęt audio jest rzadko używany. Dlatego funkcja ta nie otrzymała dużego rozpowszechnienia.

— AAC. Kodek, który jest używany głównie w urządzeniach przenośnych Apple w celu poprawy dźwięku przesyłanego przez Bluetooth. Podobny do aptX (patrz odpowiednie punkty), ale jest zauważalnie gorszy pod względem możliwości: jeśli dźwięk aptX jest porównywany do dźwięku Audio CD, to AAC znajduje się na poziomie pliku MP3 średniej jakości. Jednakże to wystarczy do odtwarzania wspomnianych plików MP3, różnica staje się zauważalna dopiero przy odtwarzaniu bardziej zaawansowanych formatów.

— Strumieniowe przesyłanie dźwięku w sieci. Możliwość współpracy systemu audio z sieciowymi usługami strumieniowego przesyłania dźwięku, takimi jak Deezer, Spotify, Tidal itp. Takie usługi mają na celu nadawanie treści (w tym przypadku głównie muzyki) przez Internet; przy tym odtwarzane pliki nie są zapisywane w systemie audio, ale są odtwarzane bezpośrednio z odpowiedniego zasobu w sieci WWW. Obecnie istnieje wiele serwisów streamingowych, które różnią się zakresem muzyki i warunkami dostępu; szczegółowa lista obsługiwanych usług powinna być określona osobno. Jednak w każdym przypadku głównymi zaletami przesyłania strumieniowego online są szeroki wybór treści i prawie natychmiastowy dostęp do pożądanego utworu; niektóre serwisy mogą również pełnić funkcję radia, automatycznie dobierając muzykę zgodnie z preferencjami producenta.

— Zestaw głośnomówiący. Urządzenie może służyć jako zestaw głośnomówiący do telefonu komórkowego. W tym trybie system audio łączy się z urządzeniem, najczęściej przez Bluetooth (patrz wyżej), a głos abonenta na drugim końcu linii jest wyprowadzany nie do telefonu, ale do głośników systemu audio. Często jest to wygodniejsze niż trzymanie telefonu przy uchu; ponadto zestaw głośnomówiący jest przydatny, gdy w rozmowie musi uczestniczyć kilka osób.

— Chip NFC. NFC to technologia bezprzewodowa krótkiego zasięgu (około 10 cm). W systemach audio NFC służy przede wszystkim do ułatwienia komunikacji Wi-Fi lub Bluetooth (patrz wyżej). Dzięki temu układowi zewnętrzne urządzenie kompatybilne z NFC można po prostu podłączyć do systemu audio w celu potwierdzenia połączenia – jest to łatwiejsze niż ręczne dostosowywanie ustawień.

—Stacja dokująca dla Androida. Stacja dokująca do podłączenia przenośnej elektroniki (przede wszystkim smartfonów) opartej na systemie operacyjnym Android. W rzeczywistości stacja dokująca to gniazdo-podstawka, uzupełnione specjalną wtyczką; dzięki temu nie tylko zapewnia połączenie, ale także pozwala zainstalować urządzenie zewnętrzne bezpośrednio na systemie audio, co jest całkiem wygodne. Zwracamy też uwagę, że takie połączenie często zapewnia dodatkowe funkcje - na przykład sterowanie odtwarzaczem na smartfonie z pilota systemu audio. Jednak wybierając model z tą funkcją należy mieć na uwadze, że urządzenia z Androidem są bardzo liczne i zróżnicowane; w praktyce oznacza to, że przed zakupem warto upewnić się, że Twój gadżet jest kompatybilny z systemem audio.

Rodzaj stacji dokującej do podłączania do systemu audio gadżetów Apple – przede wszystkim smartfonów iPhone i tabletów iPad.

Sama stacja dokująca to specjalne gniazdo ze złączem, w którym można zainstalować telefon komórkowy (lub inny gadżet), łącząc go w ten sposób z głośnikami. Często jest to łatwiejsze i wygodniejsze niż użycie kabla, a także pozwala na korzystanie z różnych dodatkowych funkcji - na przykład sterowanie odtwarzaczem na smartfonie za pomocą pilota systemu audio.

Jeśli chodzi o rodzaj stacji dokującej, w tym przypadku wskazuje na to rodzaj złącza użytego do podłączenia. Warto w tym miejscu zauważyć, że od 2012 roku w przenośnych gadżetach Apple montowany jest wyłącznie interfejs 8-pin (Lightning), do niego tworzone są stacje dokujące we wszystkich współczesnych systemach audio. Wcześniejsze złącze 30-pin znajduje się tylko w starszych modelach; istnieją również urządzenia obsługujące oba interfejsy jednocześnie.

- Dźwięk wielokierunkowy. Jak sama nazwa wskazuje, sprzęt audio z tą funkcją emituje dźwięk równomiernie we wszystkich kierunkach, pokrywając przestrzeń 360°. Dzięki temu urządzenie można zainstalować na środku pomieszczenia i równomiernie „wypełnić” je systemem audio, który w każdym miejscu będzie wyraźnie słyszalny. System wielokierunkowy jednak zwykle brzmi w formacie 1.0 (mono); konstrukcja może przewidywać różne poprawki w celu zapewnienia dźwięku przestrzennego, ale w większości przypadków nie osiągają one pełnowartościowego stereo.

- Asystent głosowy. Sprzęt audio obsługuje asystenta głosowego. W naszych czasach popularniejsze są następujące asystenty:

• Google Assistant
• Apple Siri
• Amazon Alexa

Możliwe są również inne rozwiązania. W każdym razie warto zauważyć, że mówimy nie o funkcji samego systemu audio, ale o kompatybilności ze smartfonami, tabletami i innymi gadżetami, które mają własne asystenty głosowe. Tak więc, aby korzystać z asystenta głosowego, będziesz musiał podłączyć sprzęt audio do urządzenia zewnętrznego. Możliwości takich asystentów jednak są zwykle szersze niż wbudowanych systemów sterowania głosem (patrz poniżej); dość często obsługiwane są zaawansowane funkcje, takie jak rozpoznawanie mowy naturalnej ze złożonymi zapytani...ami („Odtwórz ostatni album zespołu …, którego słuchałem”), nagłośnienie prognozy pogody, wyników sportowych itp. Oczywiście konkretny zestaw obsługiwanych poleceń i języków może się różnić – w zależności od asystenta głosowego i jego wersji.

- Sterowanie głosem. Funkcja, która jest faktycznie obowiązkowa dla inteligentnych głośników (patrz „Rodzaje”) i prawie nigdy nie występuje w innych typach systemów audio. Jak sama nazwa wskazuje, ta kontrola pozwala sterować urządzeniem za pomocą poleceń głosowych. Różni się od asystenta głosowego (patrz odpowiedni punkt) tym, że w tym przypadku mówimy o najprostszych poleceniach związanych z główną funkcjonalnością systemu audio - na przykład „Zatrzymaj”, „Kontynuuj”, „Następny utwór” itp. Warto pamiętać, że sterowanie głosem niemal na pewno obsługuje język angielski, ale umiejętność rozpoznawania innych języków należy doprecyzować osobno.

- Sterowanie ze smartfona. Możliwość sterowania systemem audio ze smartfona, tabletu lub innego gadżetu z zainstalowaną na nim specjalną aplikacją. Z reguły połączenie odbywa się przez Wi-Fi (patrz „Interfejsy”). Wygoda tej funkcji polega nie tylko na tym, że można sterować systemem na odległość – aplikacja często okazuje się wygodniejsza i daje więcej możliwości niż sterowanie w samej wieży.

- Obsługa Multiroom. Urządzenie obsługuje technologię Multiroom. Technologia ta pozwala na stworzenie jednej sieci bezprzewodowej w domu z kilku głośników, znajdujących się w różnych pomieszczeniach, i na jednoczesne odtwarzanie muzyki we wszystkich tych pomieszczeniach. Konkretne cechy takich sieci w różnych modelach mogą się różnić, należy je osobno wyjaśnić. Tak więc niektóre urządzenia korzystają z połączenia Bluetooth, inne korzystają z Wi-Fi (bezpośrednio lub za pośrednictwem sieci lokalnej). W niektórych przypadkach głośnik sterujący przekazuje dźwięk do wszystkich pozostałych, a ta sama muzyka jest odtwarzana w całym domu, w innych głośniki są „równe”, więc różne utwory mogą być odtwarzane jednocześnie w różnych pomieszczeniach. Niektóry sprzęt audio wymaga zewnętrznego źródła dźwięku (smartfona, tabletu itp.), inny sam może pełnić rolę odtwarzacza, m.in. do strumieniowego przesyłania usług internetowych.

- Synchronizacja głośników. Model obsługuje możliwość synchronizacji pracy kilku głośników podłączonych do jednego źródła sygnału. Takie rozwiązanie pozwala na uzyskanie prawdziwego dźwięku stereo, poprawę jakości i mocy odtwarzania dźwięku, a także poszerzenie panoramy stereo. Jedyną rzeczą jest to, że oba głośniki muszą obsługiwać odpowiedni typ połączenia. Różne marki mogą mieć własne technologie łączenia głośników (JBL Connect, JBL PartyBoost, Sony Party Chain), a może uniwersalne TWS.

- Karaoke. Popularna rozrywka, która pozwala użytkownikom śpiewać swoje ulubione piosenki do podkładu (akompaniament muzyczny z wyciętym oryginalnym wokalem) – dzięki czemu wokal nałożony na podkład jest odtwarzany przez głośniki systemu audio. Funkcja ta przewiduje co najmniej jedno wejście mikrofonowe.

- Karaoke Mix. Rozszerzona wersja karaoke (patrz wyżej), która zapewnia różne dodatkowe funkcje – na przykład ocenę występów w punktach, konkursy wokalne itp. Z reguły pozwala na podłączenie już dwóch mikrofonów.

- Radio internetowe. Możliwość słuchania internetowych stacji radiowych w systemie audio. Ogólnie rzecz biorąc, takie nadawanie jest podobne do nadawania konwencjonalnego, jednak odbywa się nie za pośrednictwem radia, ale za pośrednictwem sieci WWW, co daje dodatkowe możliwości. Dzięki temu nadawanie w Internecie nie ma ograniczeń dotyczących zasięgu i zakresu, pozwala słuchać programów z dowolnego kraju i w dowolnym języku; a lista nadawców jest niezwykle obszerna, są wśród nich zarówno tradycyjne stacje radiowe, powielające swoje audycje w Internecie, jak i konkretne, czysto sieciowe projekty. Obecność tej funkcji przewiduje obsługę co najmniej jednego interfejsu sieciowego - Wi-Fi lub LAN (patrz „Interfejsy”).

- Nagrywanie na pamięć USB. Możliwość obsługi systemu audio w trybie nagrywania na zewnętrzne urządzenie USB - np. pendrive. W ten sposób można nagrywać ulubione programy radiowe z konwencjonalnego tunera lub stacji internetowej (patrz wyżej), kopiować muzykę z dysków optycznych itp.; określone możliwości nagrywania USB zależą od modelu systemu audio.

- Zegarek. Zwykły zegarek to urządzenie do wyświetlania czasu, najczęściej w postaci cyfr na wyświetlaczu. Czasami są to najwygodniejsze zegarki. Ponadto funkcja ta jest niezbędna dla niektórych innych funkcji - przede wszystkim budzika (patrz poniżej).

- Budzik. Klasyczny budzik, który emituje sygnał dźwiękowy o określonej godzinie. Może się przydać nie tylko do pobudki, ale także w innych przypadkach, gdy trzeba ostrzec użytkownika o nadejściu określonej godziny. Cechą tej funkcji w systemach audio jest to, że jako sygnał może być wykorzystane włączenie określonej stacji radiowej lub utworu muzycznego.

- Wyłącznik czasowy. Funkcja pozwalająca na automatyczne wyłączenie systemu audio po określonym przez użytkownika czasie. Dzięki wyłącznikowi czasowemu można np. włączyć relaksującą muzykę i spokojnie zasnąć – sprzęt audio sam się wyłączy.

- Lampka nocna. Obecność w systemie audio własnej wbudowanej lampy o małej mocy, co pozwala na użytek jej jako lampki nocnej. Lampka nocna jest przydatna zarówno dla małych dzieci, jak i dorosłych, którzy czują się niekomfortowo zasypiając w całkowitej ciemności; dodatkowo może się przydać w sytuacjach, gdy trzeba wstać w środku nocy lub wcześnie rano, przed wschodem słońca – przynajmniej przy świetle z lampki nocnej łatwiej dostać się do wyłącznika głównego.

— RCA. Interfejs RCA wykorzystuje kable koaksjalne z charakterystycznymi wtyczkami „cinch” i dopasowanymi wtyczkami. Może służyć do przesyłania różnego rodzaju danych, jednak w tym przypadku oznacza to podłączenie sygnału audio z przedwzmacniacza w formacie analogowym, z wykorzystaniem jednego kanału audio na złącze. RCA jest szeroko stosowany we współczesnych urządzeniach audio, ale jego odporność na zakłócenia jest bardzo skromna.

— Mini-Jack (3,5 mm). Standardowe złącze do większości współczesnych przenośnych urządzeń audio. W zestawach audio służy głównie do podłączenia takiego sprzętu – przede wszystkim kieszonkowych odtwarzaczy multimedialnych. Wykorzystuje analogową transmisję sygnału, natomiast odporność na zakłócenia, podobnie jak RCA, jest niska, a jakość może być jeszcze gorsza ze względu na to, że oba kanały dźwięku stereo przesyłane są tym samym kablem.

— Koaksjalne S/P-DIF. Elektryczna wersja standardu S/P-DIF wykorzystująca do transmisji sygnału kabel koaksjalny ze złączem „cinch”. Interfejsu tego nie należy mylić z opisanym powyżej analogowym RCA – pomimo identyczności złączy, standardy te zasadniczo się różnią: koaksjalny działa w formacie cyfrowym i może nawet przesyłać dźwięk wielokanałowy za pomocą jednego kabla. W porównaniu z optycznym S/P-DIF interfejs ten jest mniej odporny na zakłócenia, ale bardziej niezawodny, ponieważ kable elekt...ryczne nie są tak delikatne.

— Optyczne. Jedna z odmian standardu S/P-DIF - wraz z opisanym powyżej koaksjalnym. W takim przypadku sygnał przesyłany jest kablem światłowodowym TOSLINK. Główną zaletą tego interfejsu jest całkowita niewrażliwość na szumy elektryczne, a jego możliwości są wystarczające nawet do pracy z dźwiękiem wielokanałowym. Wśród wad warto zwrócić uwagę na wysoką cenę kabli połączeniowych, a także konieczność ostrożnej obsługi.

— Mikrofonowe. Wejście do podłączenia mikrofonu do zestawu audio; może korzystać z różnych typów złączy (mini-Jack 3,5 mm, Jack 6,35 mm itp.). Funkcja ta jest obowiązkowa w modelach z karaoke (patrz "Cechy dodatkowe"), ale można jej używać do innych celów.

— Instrumentalne. Złącza służące do podłączenia instrumentów muzycznych (gitary akustyczne lub basowe, instrumenty klawiszowe itp.). Najczęściej wykonywane są w postaci gniazd Jack 6.35 mm. Sygnał audio z przetworników ma swoją specyficzną charakterystykę, dlatego wejście instrumentalne zazwyczaj charakteryzuje się wyższym poziomem sygnału wejściowego oraz specjalną negocjacją impedancji, aby zapewnić optymalną jakość dźwięku.

— RCA. Interfejs RCA wykorzystuje kable koaksjalne z charakterystycznymi wtyczkami „cinch” i dopasowanymi złączami. Może służyć do przesyłania różnego rodzaju danych, jednak w tym przypadku oznacza to wyprowadzenie sygnału audio w formacie analogowym, z wykorzystaniem jednego kanału audio na złącze. RCA jest szeroko stosowany we współczesnym sprzęcie audio, ale jego odporność na zakłócenia jest bardzo skromna.

— Mini-Jack (3,5 mm). Jedno ze standardowych złączy we współczesnym sprzęcie audio, znajduje szerokie zastosowanie w urządzeniach przenośnych, a także do podłączenia słuchawek. Należy jednak pamiętać, że w tym przypadku chodzi o gniazdo odpowiedzialne za wyjście liniowe - interfejs do przesyłania sygnału audio w formacie analogowym do urządzenia zewnętrznego, na przykład wzmacniacza. Gniazdo słuchawkowe jest wskazywane w naszym katalogu osobno, nawet jeśli odnosi się do standardu mini-Jack 3,5 mm; patrz poniżej, aby uzyskać szczegółowe informacje na temat wyjścia słuchawkowego.

— Koaksjalne S/P-DIF. Elektryczna wersja standardu S/P-DIF wykorzystująca do transmisji sygnału kabel koaksjalny ze złączem „cinch”. Interfejsu tego nie należy mylić z opisanym powyżej analogowym RCA – pomimo identyczności złączy, standardy te zasadniczo się różnią: koaksjalny działa w formacie cyfrowym i może nawet przesyłać dźwięk wielokanałowy za pomocą jednego kabla. W porównaniu z optycznym S/P-DIF interfejs ten jest mniej odporny na zakłócenia, ale bardziej niezawodny, ponieważ kable elektryczne nie są tak delikatne.

— Optyczne. Jedna z odmian standardu S/P-DIF - wraz z opisanym powyżej koaksjalnym. W takim przypadku sygnał przesyłany jest kablem światłowodowym TOSLINK. Główną zaletą tego interfejsu jest całkowita niewrażliwość na szumy elektryczne, a jego możliwości są wystarczające nawet do pracy z dźwiękiem wielokanałowym. Wśród wad warto zwrócić uwagę na wysoką cenę kabli połączeniowych, a także konieczność ostrożnej obsługi.

— Na subwoofer. Osobne wyjście do podłączenia zewnętrznego subwoofera - specjalistycznego głośnika niskotonowego. Zastosowanie takiego głośnika może znacznie poprawić brzmienie niskich częstotliwości, sprawić, że bas będzie mocny i bogaty, co nie jest możliwe w przypadku głośników ogólnego przeznaczenia. Zwróć uwagę, że takie wyjście może być również przydatne w systemach z wbudowanym subwooferem - zewnętrzne subwoofery są w większości przypadków mocniejsze i zapewniają więcej opcji regulacji dźwięku.

— Słuchawkowe. Oddzielne gniazdo słuchawkowe. Najczęściej do tego celu używane jest standardowe gniazdo mini-Jack 3,5 mm lub Jack 6,35, ale mogą istnieć inne opcje, na przykład zastrzeżone złącze producenta. W każdym razie słuchawki mogą się przydać w sytuacji, gdy trzeba zachować ciszę – na przykład, jeśli chcesz posłuchać muzyki późno, gdy inni już śpią – lub odwrotnie, w hałaśliwym otoczeniu, gdy otaczające dźwięki zagłuszają głośniki systemu audio.

— Kompozytowe. Pełnowymiarowy interfejs kompozytowy zawiera trzy złącza - jedno do transmisji wideo i dwa dla lewego i prawego kanału stereo. Jednak w tym przypadku wyjście kompozytowe oznacza zwykle tylko złącze wideo (za dźwięk odpowiadają standardowe głośniki systemu audio, zwykle nie ma sensu transmitować go do telewizora). W każdym razie to wyjście pozwala podłączyć system audio nie tylko do najnowszych, ale także do przestarzałych telewizorów. Jego wadami są słaba jakość obrazu i niekompatybilność z HD.

— Komponentowe. Wyjście do transmisji sygnału wideo w formacie analogowym. Zewnętrznie jest podobne do opisanego powyżej interfejsu kompozytowego, ponieważ wykorzystuje również trzy kable RCA; jednak w tym przypadku kable te przenoszą trzy komponenty sygnału wideo (stąd nazwa). Interfejs komponentowy jest uważany za najbardziej zaawansowany spośród popularnych analogowych standardów wideo, zapewnia najwyższą jakość obrazu spośród nich, a nawet może pracować z rozdzielczościami HD. Wśród niedociągnięć warto zwrócić uwagę na brak możliwości przesyłania dźwięku - będzie to wymagało osobnego połączenia.

— S-Video. Interfejs analogowy do transmisji wideo. Jest nieco podobny do komponentowego opisanego powyżej, ponieważ zapewnia również oddzielne przewody do transmisji komponentów sygnału wideo; jednak w tym przypadku są tylko dwa z tych przewodów. To, z jednej strony, pozwoliło ograniczyć się do jednego złącza zamiast kilku, z drugiej strony, nieco obniżyło jakość obrazu i ograniczyło przepustowość, więc przy takim połączeniu HD nie wchodzi w grę.

— SCART. Uniwersalny interfejs audio/wideo wykorzystujący charakterystyczną dużą 21-pinową wtyczkę (20 pinów plus obwódka na obwodzie złącza). Przez długi czas był standardem dla europejskiego sprzętu wideo, ale dziś jest uważany za przestarzały ze względu na niską przepustowość i znaczne wymiary. Należy pamiętać, że SCART może pracować z sygnałami o różnych formatach, co pozwala na użycie adapterów - w szczególności do podłączania urządzeń zewnętrznych poprzez interfejsy kompozytowe i komponentowe.

— HDMI. Uniwersalny interfejs cyfrowy, który umożliwia przesyłanie obrazu HD i dźwięku wielokanałowego za pomocą jednego kabla. Jest to praktycznie standard w nowoczesnym sprzęcie wideo, w szczególności występuje w większości telewizorów. W systemach audio tego typu wyjście jest wykorzystywane w taki sam sposób, jak opisane powyżej koaksjalne S/P-DIF – czyli do wyprowadzania sygnału audio w postaci cyfrowej.

Możliwość zawieszenia systemu audio na ścianie - poprzez zawieszenie go na gwoździach, hakach lub innych podobnych urządzeniach. Montaż takich urządzeń może być dość kłopotliwy; natomiast zawieszone na nich urządzenie nie wymaga miejsca na podłodze, biurku czy innej powierzchni, co może być bardzo przydatne w ciasnych warunkach.

Obecność w systemie audio własnego wyświetlacza LCD. Takie wyświetlacze mogą mieć różne cechy: w niektórych modelach są to najprostsze wskaźniki, w których symbole składają się z oddzielnych fragmentów świetlnych (podobnie jak w najprostszym zegarku elektronicznym liczby składają się z osobnych „pał”); w innych — pełnowartościowe matryce z obrazem utworzonym z pikseli. Jednak w każdym przypadku wyświetlacz sprawia, że sterowanie systemem audio jest wygodniejsze i bardziej wyraźne, ponieważ może wyświetlać różne dodatkowe informacje - wybrane źródło sygnału, nazwę utworu, dane RDS (patrz wyżej), ustawienia korektora, komunikaty o błędach i wiele więcej.

Obecność w zestawie audio funkcji efektów świetlnych. Z reguły jest to podświetlenie głośników i/lub panelu przedniego, które może zmieniać jasność i kolor, migotanie itp.; rytm pracy może być niezależny lub zsynchronizowany z utworem odtwarzanym w trybie muzyki rozrywkowej. Funkcja ta praktycznie nie wpływa na główną funkcjonalność urządzenia, jej przeznaczenie jest czysto dekoracyjne.

Obecność sterowania dotykowego w zestawie audio.

Czujniki są uważane za bardziej zaawansowane elementy sterujące niż przyciski, pokrętła itp. Po pierwsze, nadają urządzeniu stylowy i technologiczny wygląd. Po drugie, panele dotykowe nie mają dodatkowych wystających części, dzięki czemu są dobrze odporne na zabrudzenia i łatwe w czyszczeniu. Po trzecie, takie sterowanie jest dla wielu użytkowników czysto „estetyczne”: czujnik wyzwalany jest lekkim dotknięciem, nie trzeba go wciskać jak przycisku. Ta cecha jednak znacząco wpływa na koszt zestawu audio.

Obecność pilota w zestawie dostawy systemu audio. Wygoda tej funkcji jest oczywista: zamiast za każdym razem podchodzić do urządzenia w celu zmiany parametrów pracy, można wydać polecenie z pilota bez wstawania.

Obecność mikrofonu w zestawie. Taki kompletny zestaw pozwala po wyjęciu z pudełka zapewnić pełną gotowość do organizacji wszelkiego rodzaju imprez od lekkiego głosu w tle, po weselne biesiady z toastmasterem i konkursy.

Rodzaj źródła autonomicznego zasilania używanego w systemie audio. Takie zasilanie zwykle nie jest jedyną opcją - uzupełnia jedynie możliwość pracy z sieci.

— Baterie AA. Elementy wymienne o standardowym rozmiarze, potocznie zwane „paluszkami”. Produkowane są w różnych wariantach, różniących się jakością i ceną, dostępne nie tylko jako baterie jednorazowe, ale również jako akumulatory; sprzedawane prawie wszędzie. Główną zaletą wszystkich wymiennych elementów jest możliwość szybkiej wymiany rozładowanych baterii na nowe (oczywiście jeśli jest rezerwa), podczas gdy oryginalną baterię trzeba naładować - a to wymaga czasu i zewnętrznego źródła zasilania. Co dotyczy AA, mają stosunkowo małą moc i pojemność. Te cechy są wystarczające dla stosunkowo kompaktowych urządzeń; jednak w przypadku modeli, które muszą zasilać napędy mechaniczne (np. CD) i/lub zapewniać wysoką moc dźwięku, baterie AA są słabo przystosowane i dlatego rzadko używane.

— Baterie AAA. Elementy wymienne zwane „małymi paluszkami”. Generalnie są one podobne do opisanych powyżej AA i różnią się od nich jedynie niewielkim rozmiarem, a co za tym idzie, mniejszą mocą. Z tego powodu taka moc jest wykorzystywana tylko w najbardziej kompaktowych modelach systemów audio, które nie wymagają dużej mocy, ale mały rozmiar ma kluczowe znaczenie.

— Baterie C. Elementy wymienne znane jako „Baby”. Cechy elementów wymiennych są ogólnie opisane w punkcie „Baterie A...A” powyżej; tutaj zauważamy, że baterie C mają kształt cylindryczny i są zbliżone długością do „paluszków”, ale znacznie grubsze, przez co różnią się większą mocą i mogą być stosowane w dość „żarłocznych” systemach.

— Baterie D. Elementy wymienne, największa odmiana standardowych baterii cylindrycznych stosowanych we współczesnych systemach audio. Używane są w najmocniejszych modelach, które wymagają dużej ilości energii.

— Baterie. Parametr ten w naszym katalogu jest wskazywany w dwóch przypadkach: jeśli w urządzeniu zastosowano standardowe elementy wymienne, które nie należą do żadnego z opisanych powyżej standardowych rozmiarów lub jeśli oficjalne dane producenta nie wskazują rozmiaru baterii.

— Akumulator. Zasilanie z własnego oryginalnego akumulatora, który nie należy do standardowych rozmiarów, a w niektórych modelach jest również niewymienne. Z jednej strony, ta opcja eliminuje konieczność ciągłego kupowania baterii wymiennych (lub jednorazowego wydawania sporej sumy pieniędzy na wymienne akumulatory), co więcej - akumulator jest zwykle dostarczany w zestawie. Jednak gdy ładunek się wyczerpie, w większości przypadków jedyną opcją jest ładowanie z zewnętrznego źródła zasilania - a to wymaga nie tylko obecności takiego źródła, ale także dość dużej ilości czasu.

Czas działania systemu audio bez podłączenia do zewnętrznego źródła zasilania (sieć lub port USB, w zależności od możliwości). Należy pamiętać, że producenci zwykle wskazują żywotność baterii w specyfikacji w warunkach optymalnych dla oszczędzania energii: przy małej głośności, bez korzystania z dodatkowych funkcji itp. Dlatego w praktyce liczba ta może być zauważalnie niższa od deklarowanej, a głośniki o długim czasie pracy nie będą grały z pełną głośnością przez wskazane godziny.

Obecność standardowego złącza USB do ładowania zestawu stereo.

— Micro USB. Jedna z miniaturowych wersji złącza USB, która wciąż jest popularna w przenośnych gadżetach, mimo pojawienia się bardziej zaawansowanego USB C. Ma stosunkowo skromne możliwości (w szczególności ustępuje USB C pod względem maksymalnie możliwej mocy ładowania), jednak ten szczegół rzadko jest krytyczny. Przy tym kabli i ładowarek do microUSB istnieje całkiem sporo.

— USB C. Stosunkowo nowy rodzaj złącza USB, aktywnie nabierający rozpędu. Podobnie jak microUSB, jest niewielkich rozmiarów, jednak ma wygodniejszą odwracalną konstrukcję i zaawansowane funkcje, takie jak możliwość dostarczenia większej mocy, co ma pozytywny wpływ na czas ładowania.

Możliwość wykorzystania systemu audio do ładowania podłączonych do niego urządzeń - kieszonkowych odtwarzaczy audio, telefonów komórkowych itp. W tym celu z reguły używany jest port USB(microUSB lub USB C w nowoczesnych modelach); podczas gdy niektóre modele mogą odtwarzać muzykę z zewnętrznego gadżetu w trakcie ładowania.

Możliwość pracy kolumny w trybie Power Bank bez użycia kabla. Gadżet jest ładowany bezprzewodowo, umieszczając niezbędne urządzenie w obszarze ładowania.

Obecność w zestawie audio dodatkowej ochrony przed kurzem i wilgocią.

Funkcja ta przyda się, jeśli urządzenie ma być używane na zewnątrz (np. na pikniku, na letnim tarasie kawiarni itp.) lub w pomieszczeniu o niezbyt sprzyjających warunkach (np. garaż lub warsztat ze stale otwartą bramą). Należy pamiętać, że określony stopień ochrony przed kurzem i wilgocią w różnych modelach może być różny: niektóre urządzenia są zaprojektowane z myślą o maksymalnym deszczu bez silnych wiatrów, inne są w stanie wytrzymać nawet całkowite zanurzenie w wodzie bez konsekwencji. Punkty te należy wyjaśnić osobno. Jednak w każdym przypadku zestawy audio z ochroną przed kurzem i wilgocią będą bardziej odporne na ekstremalne warunki niż modele bez tej funkcji.