Porównanie Nokia 3310 4G 2017 Dual Sim 512 MB / 0.25 GB vs Nokia 3310 2017 Dual Sim 0 B

Parametr określa ogólną wydajność smartfona: im więcej pamięci RAM, tym szybciej urządzenie działa i tym lepiej radzi sobie z zadaniami i/lub wymagającymi aplikacjami (przy ceteris paribus). Jest to tym bardziej prawdziwe w świetle faktu, że duże ilości RAM-u są zwykle łączone z mocnymi zaawansowanymi procesorami. Jednak tylko urządzenia z identycznymi systemami operacyjnymi mogą być bezpośrednio porównywane ze sobą, a w przypadku Androida z tymi samymi wersjami i edycjami tego systemu operacyjnego (więcej informacji na ten temat podano w „System operacyjny”). Wynika to z faktu, że różne systemy operacyjne, a nawet różne wersje tego samego systemu operacyjnego mogą znacznie różnić się wymaganiami dotyczącymi pamięci RAM. Przykładowo iOS, dzięki dobrej optymalizacji pod konkretne urządzenia, jest w stanie wydajnie pracować z 3 GB RAM-u. W przypadku wersji Androida w edycji zwykłej (nie Go Edition) wspomniane 3 GB to tak naprawdę wymagane minimum. W takim systemie operacyjnym lepiej jest mieć co najmniej 4 GB lub 6 GB pamięci RAM. W high-endowych urządzeniach z potężnym elektronicznym wypełnieniem można spotkać bardziej imponujące wartości – 8 GB, a nawet 12 GB lub więcej.

Ilość pamięci wbudowanej zainstalowanej w telefonie; innymi słowy - pojemność własnej, niewymiennej pamięci masowej urządzenia.

Pojemność ta ma bezpośredni wpływ na to, ile danych można przechowywać w telefonie bez używania wymiennych kart pamięci. Wskaźnik ten jest szczególnie ważny w przypadku modeli bez gniazd na karty. Jednak nawet jeśli obsługiwane są dyski wymienne, nadal preferowana jest pamięć wbudowana: przynajmniej działa szybciej i zwykle ma mniej ograniczeń użytkowania (w szczególności większość smartfonów umożliwia instalowanie aplikacji tylko na dysku niewymiennym).

Jeśli chodzi o konkretne pojemności, rzeczywiste minimum dla współczesnego smartfona to 32 GB; mniej pojemne urządzenia w naszych czasach spotyka się rzadziej. 64 GB to komfortowe minimum, 128 GB uważa się za średnią 256 GB — powyżej średniej. Niektóre zaawansowane urządzenia są wyposażone w pamięć 512 GB lub nawet 1 TB.

Należy zauważyć, że rzeczywista pojemność pamięci dostępnej dla użytkownika będzie nieuchronnie nieco mniejsza niż całkowita, ponieważ część pamięci zajmują pliki systemu operacyjnego.

Standardy łączności, obsługiwane przez telefon komórkowy. We współczesnym świecie aktywnie wykorzystuje się kilka standardów związanych z różnymi generacjami: GSM, 3G, 4G (LTE), 5G (w tym szybki internet mobilny), CDMA. Różnią się one zarówno parametrami, jak i poziomem popularności w różnych krajach:

— GSM. Najwcześniejszy standard, występujący we współczesnych telefonach. Należy do drugiej generacji (2G). Umożliwia wykonywanie połączeń głosowych z akceptowalną jakością dźwięku, a także przesyłanie danych z prędkością do 474 KB/s (przy użyciu technologii EDGE). Obecnie standard GSM jest uważany za całkowicie przestarzały, prawie wszędzie jest on zastępowany przez bardziej zaawansowane standardy następnych generacji (3G, 4G itp.). Jednak obsługa 2G występuje w większości współczesnych urządzeń - nie tyle z praktycznej konieczności, ile ze względu na cechy techniczne. Faktem jest, że prawie wszystkie aktualne standardy łączności są bazują na GSM, a moduły do pracy z tymi standardami są równie kompatybilne z GSM.

— 3G. W szerokim rozumieniu kategoria 3G (łączność trzeciej generacji) obejmuje kilka standardów. Jednak na krajowym rynku telefonów komórkowych termin ten odnosi się w szczególności do łączności w formacie UMTS. Standard ten jest rozwinięciem GSM, często takie sieci budowane są w oparciu o gotowe sieci II generacji i mogą bez problemu obsługiwać...również telefony z GSM. W szczególności UMTS zapewnia prędkość przesyłania danych od 2 do 70 MB/s, w zależności od dodatkowych technologii wdrożonych przez konkretnego operatora. Jest to porównywalne z dostępem do Internetu stacjonarnego; tak więc, pomimo upowszechniania się nowszych standardów, łączność 3G i telefony pod nią są nadal dość popularne - zwłaszcza, że takie urządzenia są kompatybilne z sieciami 4G i 5G.

— 4G (LTE). Łączność IV generacji w standardzie LTE; inne standardy 4G nie są używane w telefonach komórkowych. LTE to dalszy rozwój 3G (UMTS), wdrożony w oparciu o tę samą bazę techniczną, lecz pracujący z wyższymi prędkościami - do 173 MB/s, co jest porównywalne z pełnowartościowym szerokopasmowym łączem internetowym. Sieci LTE są wykorzystywane komercyjnie w wielu krajach świata, lecz nie we wszystkich; dlatego przed zakupem telefonu kompatybilnego z 4G należy wyjaśnić, czy będzie można wykorzystać wszystkie jego możliwości w Twojej okolicy.

— 5G. Dalszy, po 4G, rozwój standardów sieci komórkowej. W oficjalnej specyfikacji tej generacji podaje się prędkość szczytową 20 Gb/s dla odbioru i 10 Gb/s dla przesyłu, gwarantowaną prędkość (przy dużym obciążeniu sieci), wynoszącą odpowiednio 100 i 50 Mb/s, a także szereg rozwiązań mających na celu poprawę niezawodności i ogólnej jakości łączności. Zestaw takich rozwiązań obejmuje w szczególności wieloelementowe szyki antenowe (Massive MIMO) oraz technologie kształtowania kierunkowej wiązki (beamforming) na stacjach bazowych, a także możliwość bezpośredniej komunikacji pomiędzy urządzeniami abonenckimi. Dzięki temu standard ten pozwala na zmniejszenie zużycia energii w porównaniu z jego poprzednikami.
Osobno warto poruszyć pogłoski o zagrożeniach dla zdrowia, jakie niesie 5G. Według współczesnych danych naukowych taka sieć nie stanowi zagrożenia dla ludzkiego ciała, a wspomniane plotki to teorie spiskowe, które nie są poparte żadnymi argumentami.

— CDMA. Sieci CDMA znane są użytkownikom przede wszystkim z działalności operatorów, którzy nadają możliwość uzyskania telefonu komórkowego z bezpośrednim numerem miasta. Swego czasu sieci te konkurowały z GSM i bardziej zaawansowanymi standardami na nim opartymi, jednak wraz z rozwojem i potanieniem telefonii komórkowej operatorzy CDMA w większości ograniczyli swoją działalność na rynku łączności głosowej i przestawili się na usługi mobilnego dostępu do Internetu. Należy zaznaczyć, że dostępne w sieciach CDMA technologie transmisji danych EV-DO Rev.A i Rev.B są w stanie zapewnić prędkość podłączenia na poziomie sieci trzeciej generacji (do 3,1 MB/s w pierwszym przypadku i do 14,7 Mbit/s w drugim), dlatego w niektórych miejscach te usługi były i są promowane pod marką 3G. Jednak takiego podłączenia nie należy mylić z 3G opartym na UMTS (patrz wyżej) - są to dwa zasadniczo różne standardy, niekompatybilne ze sobą. Z grubsza mówiąc, jeśli mówimy o 3G w telefonie komórkowym, z reguły mamy na myśli UMTS, natomiast modemy 3G często wykorzystują CDMA (EV-DO).

Warto zauważyć, że standardy GSM, 3G i 4G (właśnie w tej kolejności) są w istocie etapami rozwoju jednego typu sieci komórkowych. W praktyce oznacza to, że telefon obsługujący późniejszy standard z definicji obsługuje ten wcześniejszy - np. urządzenie z LTE może pracować zarówno z GSM, jak i z 3G.

Należy również pamiętać, że w ramach tego samego standardu mogą wykorzystywać się różne zakresy, z których nie wszystkie mogą być obsługiwane w urządzeniu mobilnym. Co prawda telefony oficjalnie sprzedawane w określonym kraju są zwykle zoptymalizowane pod kątem lokalnych sieci i nie powinno być z nimi żadnych kłopotów. Natomiast jeśli planowane jest importowanie urządzenia z innego kraju, a nie było ono przeznaczone na rynek lokalny, warto najpierw ustalić kompatybilność z zakresami. W przeciwnym razie może dojść do sytuacji, gdy urządzenie po prostu „nie widzi” sieci, choć formalnie będzie kompatybilne z określonym standardem łączności.

Rodzaje komunikacji obsługiwane przez urządzenie pomimo sieci komórkowych.

Ta lista obejmuje dwa rodzaje specyfikacji. Pierwszy rodzaj to bezpośrednio technologie łączności: Wi-Fi (w tym zaawansowane standardy Wi-Fi 5 (802.11ac), Wi-Fi 6 (802.11ax), Wi-Fi 6E (802.11ax), Wi-Fi 7 (802.11be)), Bluetooth (między innymi nowa generacja Bluetooth v 5 w postaci wersji 5.0, 5.1, 5.2, 5.3 i 5.4), NFC, łączność satelitarna. Druga odmiana to dodatkowe funkcje, zaimplementowane przez taki czy inny standard łączności: jest to przede wszystkim obsługa aptX (w tym aptX HD, aptX Adaptive i aptX Lossless), a nawet wbudowana krótkofalówka. Oto bardziej szczegółowy opis każdej z tych specyfikacji:

— Wi-Fi 4 (802.11n). Wi-Fi to technologia łączności bezprzewodowej, która we współczesnych telefonach może być stosowana zarówno do dostępu do Internetu przez bezprzewodowe punkty dostępowe, jak i do bezpośredniej...komunikacji z innymi urządzeniami (w szczególności z aparatami i dronami). Połączenie Wi-Fi jest obowiązkowe dla smartfonów, natomiast jest ono niezwykle rzadkie w telefonach tradycyjnych. W szczególności Wi-Fi 4 (802.11n) zapewnia prędkość przesyłania danych do 600 MB/s i wykorzystuje dwa zakresy częstotliwości jednocześnie - 2,4 GHz i 5 GHz, dzięki czemu jest kompatybilne zarówno z wcześniejszymi standardami 802.11 b/g, jak i bardziej nowoczesnym Wi-Fi 5 (patrz poniżej). Obecnie Wi-Fi 4 uważa się za stosunkowo skromny standard, mimo to, że w dalszym ciągu wystarcza go do większości zadań.

— Wi-Fi 5 (802.11ac). Standard Wi-Fi (patrz powyżej), który jest następcą Wi-Fi 4. Teoretycznie obsługuje prędkości do 6,77 Gb/s, a także wykorzystuje zakres 5 GHz - jest mniej obciążony obcymi sygnałami i jest bardziej odporny na zakłócenia aniżeli tradycyjny zakres 2,4 GHz. Ze względów kompatybilności smartfon z modułem Wi-Fi 5 może obsługiwać wcześniejsze standardy, lecz nie zaszkodzi to wyjaśnić osobno.

— WiGig (802.11ad). Następny, po Wi-Fi 5, rozwinięcie standardów Wi-Fi, wyróżniający się przede wszystkim wykorzystaniem zakresu 60 GHz. Pod względem prędkości maksymalnej właściwie nie różni się od Wi-Fi 5, jednak wyższa częstotliwość zwiększa przepustowość kanału, przez co gdy kilka gadżetów komunikuje się z jednym wspólnym urządzeniem (np. routerem), prędkość łączności nie spada tak mocno, jak we wcześniejszych standardach. Z drugiej strony sygnał 802.11ad prawie nie jest w stanie przechodzić przez ściany; producenci stosują różne sztuczki aby zrekompensować tę wadę, lecz najlepszą jakość łączności nadal uzyskuje się tylko na linii wzroku. Jak na razie sprzętu do standardu WiGig nie jest za dużo, co więcej nie jest on kompatybilny z wcześniejszymi wersjami Wi-Fi; dlatego w smartfonach zazwyczaj przewiduje się wsparcie dla innych standardów.

— Wi-Fi 6 (802.11ax). Standard, opracowany jako bezpośrednie rozwinięcie i udoskonalenie Wi-Fi 5. Wykorzystuje zakresy od 1 do 7 GHz - to znaczy jest zdolny do pracy na standardowych częstotliwościach 2,4 GHz i 5 GHz (w tym ze sprzętem wcześniejszych standardów) oraz w innych pasmach częstotliwości. Maksymalna prędkość przesyłu danych wzrosła do 10 Gb/s, natomiast główną zaletą Wi-Fi 6 jest dalsza optymalizacja jednoczesnej pracy kilku urządzeń na tym samym kanale (poprawa rozwiązań technicznych, zastosowanych w Wi-Fi 5 i WiGig). To sprawia, że ​​Wi-Fi 6 zapewnia najmniejszy spadek przepustowości na tle innych współczesnych standardów.

— Wi-Fi 6E (802.11ax). Standard Wi-Fi 6E jest technicznie nazywany 802.11ax. Natomiast w przeciwieństwie do standardowego Wi-Fi 6 (więcej szczegółów podano w odpowiednim punkcie), które nosi podobną nazwę oraz zapewnia działanie w nieobciążonym paśmie 6 GHz. Ogólnie standard wykorzystuje 14 różnych pasm częstotliwości, oferując wysoką przepustowość w najbardziej zatłoczonych miejscach z wieloma aktywnymi połączeniami. I jest wstecznie kompatybilny z poprzednimi wersjami.

— Wi-Fi 7 (802.11be). Technologia, podobnie jak poprzednia Wi-Fi 6E, potrafi pracować w trzech pasmach: 2.4 GHz, 5 GHz i 6 GHz. Dodatkowo w Wi-Fi 7 zwiększono maksymalną szerokość kanału ze 160 MHz do 320 MHz – im szerszy kanał, tym więcej danych może przesłać. Standard IEEE 802.11be wykorzystuje modulację 4096-QAM, co pozwala pomieścić większą liczbę symboli w jednostce transmisji danych. Wi-Fi 7 zapewnia maksymalną teoretyczną prędkość do 46 Gb/s. Jeżeli chodzi o wykorzystanie połączenia bezprzewodowego do streamingu i gier wideo, bardzo ciekawie prezentuje się wdrożona funkcja MLO (Multi-Link Operation). Za jej pomocą można agregować kilka kanałów w różnych zakresach, co znacznie zmniejsza opóźnienia w transmisji danych, zapewnia niski i stabilny ping. Do zminimalizowania opóźnienia w komunikacji, pod warunkiem, że podłączonych jest wiele urządzeń klienckich, zaimplementowano technologię Multi-RU (Multiple Resource Unit).

— Bluetooth. Technologia bezpośredniej łączności bezprzewodowej między różnymi urządzeniami. W telefonach komórkowych służy głównie do podłączania słuchawek, zestawów słuchawkowych i gadżetów naręcznych, takich jak bransoletki fitness, lecz dopuszczalne są również inne scenariusze zastosowania - tryb zdalnego sterowania, bezpośredni transfer plików itp. We współczesnych telefonach mogą występować różne wersje Bluetooth. Oto ich cechy:

• Bluetooth v 4.0. Zasadnicze odświeżenie (po wersji 3.0), które wprowadziło jeszcze jeden format przesyłania danych - Bluetooth z niskim zużyciem energii (LE). Protokół ten jest przeznaczony przede wszystkim do miniaturowych urządzeń, które przesyłają niewielkie ilości informacji, takich jak bransoletki fitness i czujniki medyczne. Bluetooth LE umożliwia znaczne oszczędzanie energii przy takim rodzaju łączności.
• Bluetooth v 4.1. Rozwinięcie i usprawnienie Bluetooth 4.0. Jednym z kluczowych usprawnień okazała się być optymalizacja współpracy z modułami łączności 4G LTE tak, aby Bluetooth i LTE nie kolidowały ze sobą. Dodatkowo w tej wersji stało się możliwe jednoczesne wykorzystanie urządzenia Bluetooth w kilku rolach - np. do zdalnego sterowania urządzeniem zewnętrznym przy jednoczesnym transmitowaniu muzyki do słuchawek.
• Bluetooth v 4.2. Dalsze, po 4.1, rozwinięcie standardu Bluetooth. Zasadniczych nowości nie zostało przedstawiono, natomiast standard otrzymał szereg ulepszeń dotyczących niezawodności i odporności na zakłócenia, a także ulepszoną kompatybilność z "Internetem rzeczy"
• Bluetooth v 5.0. Wersja zaprezentowana w roku 2016. Kluczowe nowości to dalsza rozbudowa możliwości związanych z „Internetem rzeczy”. W szczególności w protokole Bluetooth Low Energy (patrz powyżej) możliwe stało się podwojenie prędkości przesyłania danych (do 2 MB/s) kosztem zmniejszenia zasięgu, a także czterokrotne zwiększenie zasięgu kosztem zmniejszenie prędkości; ponadto wprowadzono szereg usprawnień dotyczących jednoczesnej pracy dużej liczby podłączonych urządzeń.
• Bluetooth v 5.1. Odświeżenie opisanej powyżej wersji v 5.0. Oprócz ogólnych ulepszeń w jakości i niezawodności łączności, w tej wersji wprowadzono tak interesującą funkcję jak określenie kierunku, z którego dociera sygnał Bluetooth. Dzięki temu możliwe staje się określenie lokalizacji podłączonych urządzeń z dokładnością do centymetra, co może być przydatne np. przy wyszukiwaniu słuchawek bezprzewodowych.
• Bluetooth v 5.2. Następne, po 5.1, odświeżenie Bluetooth 5. generacji. Główne nowości w tej wersji to szereg ulepszeń w zakresie bezpieczeństwa, dodatkowa optymalizacja mocy w trybie LE oraz nowy format sygnału audio dla synchronizacji odtwarzania równoległego na kilku urządzeniach.
• Bluetooth v 5.3. Protokół łączności bezprzewodowej Bluetooth v 5.3, wprowadzony do użytku na początku 2022 roku. Przyspieszono w nim proces negocjacji kanału łączności między sterownikiem a urządzeniem, zaimplementowano funkcję szybkiego przełączania się między stanem pracy w małym cyklu roboczym a trybem wysokiej prędkości, poprawiono przepustowość i stabilność połączenia poprzez zmniejszenie podatności na zakłócenia. W przypadku nieoczekiwanych zakłóceń w trybie pracy Low Energy przyśpieszono procedurę wyboru kanału łączności do przełączenia. W protokole 5.3 nie ma fundamentalnych nowości, lecz widać w nim szereg usprawnień jakościowych.
• Bluetooth v 5.4. W wersji 5.4 protokołu, która została wprowadzona na początku 2023 roku, zwiększono zasięg i prędkość wymiany danych, co doskonale sprawdza się w zastosowaniach wymagających komunikacji na duże odległości (np. systemy inteligentnego domu). Również w wersji Bluetooth v 5.4 poprawiono energooszczędny tryb BLE. Ta wersja protokołu wykorzystuje nowe funkcje bezpieczeństwa w celu ochrony danych przed nieautoryzowanym dostępem, posiada podwyższoną niezawodność połączenia dzięki funkcji wyboru najlepszego kanału do komunikacji oraz zapobiega utracie połączenia w przypadku zakłóceń.

— Obsługa aptX. Technologia aptX została opracowana w celu poprawy jakości dźwięku przesyłanego przez Bluetooth. Przy transmisji dźwięku w zwykłym formacie, bez aptX, sygnał jest dość mocno kompresowany, co wpływa na jakość dźwięku; nie jest to krytyczne przy rozmowie przez telefon, lecz może znacząco zepsuć wrażenie słuchania muzyki. Z kolei aptX pozwala na przesyłanie sygnału audio niemal bez kompresji i uzyskanie jakości dźwięku porównywalnej z połączeniem przewodowym. Takie cechy docenią szczególnie melomani, preferujący słuchawki Bluetooth lub głośniki bezprzewodowe. Oczywiście, aby korzystać z technologii aptX, zarówno smartfon jak i zewnętrzne urządzenie audio muszą ją wspierać.

— Obsługa aptX HD. Technologia aptX HD to dalsze rozwinięcie i udoskonalenie oryginalnej technologii aptX, umożliwiającej przesyłanie dźwięku w jeszcze wyższej jakości - Hi-Res (24 bity/48 kHz). Według twórców, standard ten pozwala osiągnąć jakość sygnału przewyższającego AudioCD oraz czystość dźwięku porównywalną do łączności przewodowej. To ostatnie jest często kwestionowane, lecz można argumentować, że ogólnie aptX HD zapewnia bardzo wysoką jakość dźwięku. Z drugiej strony wszystkie zalety tej technologii stają się widoczne dopiero przy dźwięku Hi-Res - o jakości 24-bit/48 kHz lub wyżej; w przeciwnym razie jakość jest ograniczona nie tyle cechami połączenia, ile właściwościami plików źródłowych.

— Obsługa aptX LL. Modyfikacja technologii aptX, zaprojektowana w celu maksymalizacji opóźnień transmisji sygnału. Kodowanie i dekodowanie sygnału przy przesyłaniu dźwięku przez Blueooth z aptX zajmuje jakiś czas; nie ma to krytycznego znaczenia przy słuchaniu muzyki, jednak w filmach lub grach może wystąpić zauważalny brak synchronizacji między obrazem a dźwiękiem. Technologia AptX LL nie posiada tej wady; również powoduje opóźnienie, lecz to opóźnienie okazuje się być tak małe, że osoba go nie zauważa.

— Obsługa aptX Adaptive. Dalsze rozwinięcie aptX; faktycznie łączy możliwości aptX HD i aptX Low Latency, lecz nie ogranicza się tylko do tego. Jedną z głównych cech tego standardu jest tak zwany adaptacyjny bitrate: kodek automatycznie dostosowuje rzeczywistą prędkość przesyłania danych w oparciu o cechy transmitowanych treści (muzyki, dźwięku z gier, łączności głosowej itp.) oraz obciążenie używanych częstotliwości. Pomaga to w szczególności zmniejszyć zużycie energii i poprawić niezawodność łączności; a specjalne algorytmy pozwalają na transmisję dźwięku w jakości porównywalnej z aptX HD (24 bity/48 kHz), przy kilkukrotnie mniejszej ilości przesyłanych danych. A minimalne opóźnienie transferu danych (na poziomie aptX LL) sprawia, że ​​ten kodek jest idealny również do gier i filmów.

— Obsługa aptX Lossless. Kolejna gałąź rozwoju technologii aptX, która umożliwia przesyłanie dźwięku o jakości CD poprzez bezprzewodową sieć Bluetooth bez utraty i stosowania kompresji. Jednocześnie transmisja dźwięku o parametrach próbkowania 16 bitów / 44,1 kHz realizowana jest z przepływnością około 1,4 Mbit/s – czyli około trzykrotnie szybciej niż w aptX Adaptive. Obsługę aptX Lossless zaczęto wprowadzać pod koniec 2021 roku w ramach inicjatywy Qualcomm Snapdragon Sound, która jest dostępna na smartfonach, słuchawkach i głośnikach z procesorem Snapdragon 8 Gen 1 i nowszych.

— Chip NFC. NFC to technologia łączności bezprzewodowej na bardzo małe odległości, do 10 cm. Jednym z najpopularniejszych wariantów zastosowania tej technologii w smartfonach są płatności zbliżeniowe, gdy urządzenie faktycznie pełni rolę karty płatniczej: wystarczy zbliżyć urządzenie do terminalu z obsługą technologii zbliżeniowych, takich jak PayPass czy PayWave. Innym popularnym sposobem korzystania z NFC jest automatyczne łączenie się z innym urządzeniem obsługującym NFC przez Wi-Fi lub Bluetooth: gadżety zbliżone do siebie automatycznie nawiązują połączenie, a użytkownik musi je tylko potwierdzić. Technicznie możliwe są również inne warianty: rozpoznawanie kart inteligentnych i tagów RFID, wykorzystanie urządzenia jako biletu komunikacji miejskiej, karty dostępu itp. Jednak takie formaty użytkowania są znacznie mniej powszechne.

— Port podczerwieni. Port podczerwieni wygląda jak małe "oczko", znajdujące się zwykle w górnej części telefonu. Wyposażenie to pozwala zamienić telefon w pilot do sterowania różnymi urządzeniami - wystarczy zainstalować odpowiednią aplikację. Warto zaznaczyć, że wśród takich aplikacji można znaleźć wariant dla niemal każdego urządzenia - od telewizorów przez klimatyzatory po okapy itp. W związku z tym, „pilot smartfon” okazuje się być bardzo uniwersalny.

— Krótkofalówka. Wbudowany moduł łączności radiowej, pozwalający na wykorzystanie telefonu jako krótkofalówki - do komunikowania się na stosunkowo krótkie odległości bez użycia karty SIM. Oczywiście do takiej komunikacji potrzeba jeszcze jednej krótkofalówki (lub telefonu z tą funkcją). Konkretne częstotliwości obsługiwane przez wbudowany moduł radiowy należy wyjaśnić osobno; jednak wszystkie telefony z tą funkcją pracują w jednym lub kilku standardowych zakresach. W praktyce oznacza to, że są w stanie komunikować się nie tylko z podobnymi telefonami, lecz także z klasycznymi cywilnymi krótkofalówkami – z zastrzeżeniem zbieżności obsługiwanych zakresów. Zasięg komunikacji jest zwykle dość krótki; niemniej jednak wbudowane krótkofalówki mogą być bardzo przydatne w sytuacjach, w których konwencjonalna łączność komórkowa jest nieskuteczna lub niedostępna. Typowymi przykładami takich sytuacji są przebywanie „z dala od cywilizacji”, w rejonie o słabym zasięgu lub podróżowanie za granicę, gdzie roaming jest drogi.

— Łączność satelitarna. Funkcja łączności satelitarnej ma na celu wysyłanie zgłoszeń alarmowych do służb ratowniczych w sytuacjach awaryjnych. Smartfony z możliwością łączenia się z częstotliwościami satelitarnymi mogą komunikować się ze służbami ratunkowymi w obszarach, gdzie nie ma zasięgu sieci komórkowej. Dla lepszego odbioru sygnału z satelitów pożądane jest, aby użytkownik znajdował się na otwartej przestrzeni. Aktualna wersja funkcji zakłada przekazywanie tylko gotowych komunikatów. W przyszłości planowana jest obsługa pełnowartościowej wymiany wiadomościami za pośrednictwem łączności satelitarnej, jednak będzie za to pobierana odrębna opłata.