Porównanie Nokia 3310 2017 Dual Sim 0 B vs Nokia 222 2 SIM

Obecność lampy błyskowej w głównym aparacie telefonu.

Lampa błyskowa - lampa do oświetlania fotografowanej sceny - znacznie rozszerza możliwości fotografowania i nagrywania. W szczególności umożliwia fotografowanie i nagrywanie w słabym świetle i pod ostrym światłem. Ponadto lampa błyskowa może być również używana jako latarka(patrz "Cechy dodatkowe"), co eliminuje konieczność instalowania dwóch źródeł światła w telefonie.

Rodzaje komunikacji obsługiwane przez urządzenie pomimo sieci komórkowych.

Ta lista obejmuje dwa rodzaje specyfikacji. Pierwszy rodzaj to bezpośrednio technologie łączności: Wi-Fi (w tym zaawansowane standardy Wi-Fi 5 (802.11ac), Wi-Fi 6 (802.11ax), Wi-Fi 6E (802.11ax), Wi-Fi 7 (802.11be)), Bluetooth (między innymi nowa generacja Bluetooth v 5 w postaci wersji 5.0, 5.1, 5.2, 5.3 i 5.4), NFC, łączność satelitarna. Druga odmiana to dodatkowe funkcje, zaimplementowane przez taki czy inny standard łączności: jest to przede wszystkim obsługa aptX (w tym aptX HD i aptX Adaptive), technologia multimedialna DLNA, a nawet wbudowana krótkofalówka. Oto bardziej szczegółowy opis każdej z tych specyfikacji:

— Wi-Fi 4 (802.11n). Wi-Fi to technologia łączności bezprzewodowej, która we współczesnych telefonach może być stosowana zarówno do dostępu do Internetu przez bezprzewodowe punkty dostępowe, jak i do bezpośredniej komunikacji z inn...ymi urządzeniami (w szczególności z aparatami i dronami). Połączenie Wi-Fi jest obowiązkowe dla smartfonów, natomiast jest ono niezwykle rzadkie w telefonach tradycyjnych. W szczególności Wi-Fi 4 (802.11n) zapewnia prędkość przesyłania danych do 600 MB/s i wykorzystuje dwa zakresy częstotliwości jednocześnie - 2,4 GHz i 5 GHz, dzięki czemu jest kompatybilne zarówno z wcześniejszymi standardami 802.11 b/g, jak i bardziej nowoczesnym Wi-Fi 5 (patrz poniżej). Obecnie Wi-Fi 4 uważa się za stosunkowo skromny standard, mimo to, że w dalszym ciągu wystarcza go do większości zadań.

— Wi-Fi 5 (802.11ac). Standard Wi-Fi (patrz powyżej), który jest następcą Wi-Fi 4. Teoretycznie obsługuje prędkości do 6,77 Gb/s, a także wykorzystuje zakres 5 GHz - jest mniej obciążony obcymi sygnałami i jest bardziej odporny na zakłócenia aniżeli tradycyjny zakres 2,4 GHz. Ze względów kompatybilności smartfon z modułem Wi-Fi 5 może obsługiwać wcześniejsze standardy, lecz nie zaszkodzi to wyjaśnić osobno.

— WiGig (802.11ad). Następny, po Wi-Fi 5, rozwinięcie standardów Wi-Fi, wyróżniający się przede wszystkim wykorzystaniem zakresu 60 GHz. Pod względem prędkości maksymalnej właściwie nie różni się od Wi-Fi 5, jednak wyższa częstotliwość zwiększa przepustowość kanału, przez co gdy kilka gadżetów komunikuje się z jednym wspólnym urządzeniem (np. routerem), prędkość łączności nie spada tak mocno, jak we wcześniejszych standardach. Z drugiej strony sygnał 802.11ad prawie nie jest w stanie przechodzić przez ściany; producenci stosują różne sztuczki aby zrekompensować tę wadę, lecz najlepszą jakość łączności nadal uzyskuje się tylko na linii wzroku. Jak na razie sprzętu do standardu WiGig nie jest za dużo, co więcej nie jest on kompatybilny z wcześniejszymi wersjami Wi-Fi; dlatego w smartfonach zazwyczaj przewiduje się wsparcie dla innych standardów.

— Wi-Fi 6 (802.11ax). Standard, opracowany jako bezpośrednie rozwinięcie i udoskonalenie Wi-Fi 5. Wykorzystuje zakresy od 1 do 7 GHz - to znaczy jest zdolny do pracy na standardowych częstotliwościach 2,4 GHz i 5 GHz (w tym ze sprzętem wcześniejszych standardów) oraz w innych pasmach częstotliwości. Maksymalna prędkość przesyłu danych wzrosła do 10 Gb/s, natomiast główną zaletą Wi-Fi 6 jest dalsza optymalizacja jednoczesnej pracy kilku urządzeń na tym samym kanale (poprawa rozwiązań technicznych, zastosowanych w Wi-Fi 5 i WiGig). To sprawia, że ​​Wi-Fi 6 zapewnia najmniejszy spadek przepustowości na tle innych współczesnych standardów.

— Wi-Fi 6E (802.11ax). Standard Wi-Fi 6E jest technicznie nazywany 802.11ax. Natomiast w przeciwieństwie do standardowego Wi-Fi 6 (więcej szczegółów podano w odpowiednim punkcie), które nosi podobną nazwę oraz zapewnia działanie w nieobciążonym paśmie 6 GHz. Ogólnie standard wykorzystuje 14 różnych pasm częstotliwości, oferując wysoką przepustowość w najbardziej zatłoczonych miejscach z wieloma aktywnymi połączeniami. I jest wstecznie kompatybilny z poprzednimi wersjami.

— Wi-Fi 7 (802.11be). Technologia, podobnie jak poprzednia Wi-Fi 6E, potrafi pracować w trzech pasmach: 2.4 GHz, 5 GHz i 6 GHz. Dodatkowo w Wi-Fi 7 zwiększono maksymalną szerokość kanału ze 160 MHz do 320 MHz – im szerszy kanał, tym więcej danych może przesłać. Standard IEEE 802.11be wykorzystuje modulację 4096-QAM, co pozwala pomieścić większą liczbę symboli w jednostce transmisji danych. Wi-Fi 7 zapewnia maksymalną teoretyczną prędkość do 46 Gb/s. Jeżeli chodzi o wykorzystanie połączenia bezprzewodowego do streamingu i gier wideo, bardzo ciekawie prezentuje się wdrożona funkcja MLO (Multi-Link Operation). Za jej pomocą można agregować kilka kanałów w różnych zakresach, co znacznie zmniejsza opóźnienia w transmisji danych, zapewnia niski i stabilny ping. Do zminimalizowania opóźnienia w komunikacji, pod warunkiem, że podłączonych jest wiele urządzeń klienckich, zaimplementowano technologię Multi-RU (Multiple Resource Unit).

— Bluetooth. Technologia bezpośredniej łączności bezprzewodowej między różnymi urządzeniami. W telefonach komórkowych służy głównie do podłączania słuchawek, zestawów słuchawkowych i gadżetów naręcznych, takich jak bransoletki fitness, lecz dopuszczalne są również inne scenariusze zastosowania - tryb zdalnego sterowania, bezpośredni transfer plików itp. We współczesnych telefonach mogą występować różne wersje Bluetooth. Oto ich cechy:

• Bluetooth v 4.0. Zasadnicze odświeżenie (po wersji 3.0), które wprowadziło jeszcze jeden format przesyłania danych - Bluetooth z niskim zużyciem energii (LE). Protokół ten jest przeznaczony przede wszystkim do miniaturowych urządzeń, które przesyłają niewielkie ilości informacji, takich jak bransoletki fitness i czujniki medyczne. Bluetooth LE umożliwia znaczne oszczędzanie energii przy takim rodzaju łączności.
• Bluetooth v 4.1. Rozwinięcie i usprawnienie Bluetooth 4.0. Jednym z kluczowych usprawnień okazała się być optymalizacja współpracy z modułami łączności 4G LTE tak, aby Bluetooth i LTE nie kolidowały ze sobą. Dodatkowo w tej wersji stało się możliwe jednoczesne wykorzystanie urządzenia Bluetooth w kilku rolach - np. do zdalnego sterowania urządzeniem zewnętrznym przy jednoczesnym transmitowaniu muzyki do słuchawek.
• Bluetooth v 4.2. Dalsze, po 4.1, rozwinięcie standardu Bluetooth. Zasadniczych nowości nie zostało przedstawiono, natomiast standard otrzymał szereg ulepszeń dotyczących niezawodności i odporności na zakłócenia, a także ulepszoną kompatybilność z "Internetem rzeczy"
• Bluetooth v 5.0. Wersja zaprezentowana w roku 2016. Kluczowe nowości to dalsza rozbudowa możliwości związanych z „Internetem rzeczy”. W szczególności w protokole Bluetooth Low Energy (patrz powyżej) możliwe stało się podwojenie prędkości przesyłania danych (do 2 MB/s) kosztem zmniejszenia zasięgu, a także czterokrotne zwiększenie zasięgu kosztem zmniejszenie prędkości; ponadto wprowadzono szereg usprawnień dotyczących jednoczesnej pracy dużej liczby podłączonych urządzeń.
• Bluetooth v 5.1. Odświeżenie opisanej powyżej wersji v 5.0. Oprócz ogólnych ulepszeń w jakości i niezawodności łączności, w tej wersji wprowadzono tak interesującą funkcję jak określenie kierunku, z którego dociera sygnał Bluetooth. Dzięki temu możliwe staje się określenie lokalizacji podłączonych urządzeń z dokładnością do centymetra, co może być przydatne np. przy wyszukiwaniu słuchawek bezprzewodowych.
• Bluetooth v 5.2. Następne, po 5.1, odświeżenie Bluetooth 5. generacji. Główne nowości w tej wersji to szereg ulepszeń w zakresie bezpieczeństwa, dodatkowa optymalizacja mocy w trybie LE oraz nowy format sygnału audio dla synchronizacji odtwarzania równoległego na kilku urządzeniach.
• Bluetooth v 5.3. Protokół łączności bezprzewodowej Bluetooth v 5.3, wprowadzony do użytku na początku 2022 roku. Przyspieszono w nim proces negocjacji kanału łączności między sterownikiem a urządzeniem, zaimplementowano funkcję szybkiego przełączania się między stanem pracy w małym cyklu roboczym a trybem wysokiej prędkości, poprawiono przepustowość i stabilność połączenia poprzez zmniejszenie podatności na zakłócenia. W przypadku nieoczekiwanych zakłóceń w trybie pracy Low Energy przyśpieszono procedurę wyboru kanału łączności do przełączenia. W protokole 5.3 nie ma fundamentalnych nowości, lecz widać w nim szereg usprawnień jakościowych.
• Bluetooth v 5.4. W wersji 5.4 protokołu, która została wprowadzona na początku 2023 roku, zwiększono zasięg i prędkość wymiany danych, co doskonale sprawdza się w zastosowaniach wymagających komunikacji na duże odległości (np. systemy inteligentnego domu). Również w wersji Bluetooth v 5.4 poprawiono energooszczędny tryb BLE. Ta wersja protokołu wykorzystuje nowe funkcje bezpieczeństwa w celu ochrony danych przed nieautoryzowanym dostępem, posiada podwyższoną niezawodność połączenia dzięki funkcji wyboru najlepszego kanału do komunikacji oraz zapobiega utracie połączenia w przypadku zakłóceń.

— Obsługa aptX. Technologia aptX została opracowana w celu poprawy jakości dźwięku przesyłanego przez Bluetooth. Przy transmisji dźwięku w zwykłym formacie, bez aptX, sygnał jest dość mocno kompresowany, co wpływa na jakość dźwięku; nie jest to krytyczne przy rozmowie przez telefon, lecz może znacząco zepsuć wrażenie słuchania muzyki. Z kolei aptX pozwala na przesyłanie sygnału audio niemal bez kompresji i uzyskanie jakości dźwięku porównywalnej z połączeniem przewodowym. Takie cechy docenią szczególnie melomani, preferujący słuchawki Bluetooth lub głośniki bezprzewodowe. Oczywiście, aby korzystać z technologii aptX, zarówno smartfon jak i zewnętrzne urządzenie audio muszą ją wspierać.

— Obsługa aptX HD. Technologia aptX HD to dalsze rozwinięcie i udoskonalenie oryginalnej technologii aptX, umożliwiającej przesyłanie dźwięku w jeszcze wyższej jakości - Hi-Res (24 bity/48 kHz). Według twórców, standard ten pozwala osiągnąć jakość sygnału przewyższającego AudioCD oraz czystość dźwięku porównywalną do łączności przewodowej. To ostatnie jest często kwestionowane, lecz można argumentować, że ogólnie aptX HD zapewnia bardzo wysoką jakość dźwięku. Z drugiej strony wszystkie zalety tej technologii stają się widoczne dopiero przy dźwięku Hi-Res - o jakości 24-bit/48 kHz lub wyżej; w przeciwnym razie jakość jest ograniczona nie tyle cechami połączenia, ile właściwościami plików źródłowych.

— Obsługa aptX LL. Modyfikacja technologii aptX, zaprojektowana w celu maksymalizacji opóźnień transmisji sygnału. Kodowanie i dekodowanie sygnału przy przesyłaniu dźwięku przez Blueooth z aptX zajmuje jakiś czas; nie ma to krytycznego znaczenia przy słuchaniu muzyki, jednak w filmach lub grach może wystąpić zauważalny brak synchronizacji między obrazem a dźwiękiem. Technologia AptX LL nie posiada tej wady; również powoduje opóźnienie, lecz to opóźnienie okazuje się być tak małe, że osoba go nie zauważa.

— Obsługa aptX Adaptive. Dalsze rozwinięcie aptX; faktycznie łączy możliwości aptX HD i aptX Low Latency, lecz nie ogranicza się tylko do tego. Jedną z głównych cech tego standardu jest tak zwany adaptacyjny bitrate: kodek automatycznie dostosowuje rzeczywistą prędkość przesyłania danych w oparciu o cechy transmitowanych treści (muzyki, dźwięku z gier, łączności głosowej itp.) oraz obciążenie używanych częstotliwości. Pomaga to w szczególności zmniejszyć zużycie energii i poprawić niezawodność łączności; a specjalne algorytmy pozwalają na transmisję dźwięku w jakości porównywalnej z aptX HD (24 bity/48 kHz), przy kilkukrotnie mniejszej ilości przesyłanych danych. A minimalne opóźnienie transferu danych (na poziomie aptX LL) sprawia, że ​​ten kodek jest idealny również do gier i filmów.

— Chip NFC. NFC to technologia łączności bezprzewodowej na bardzo małe odległości, do 10 cm. Jednym z najpopularniejszych wariantów zastosowania tej technologii w smartfonach są płatności zbliżeniowe, gdy urządzenie faktycznie pełni rolę karty płatniczej: wystarczy zbliżyć urządzenie do terminalu z obsługą technologii zbliżeniowych, takich jak PayPass czy PayWave. Innym popularnym sposobem korzystania z NFC jest automatyczne łączenie się z innym urządzeniem obsługującym NFC przez Wi-Fi lub Bluetooth: gadżety zbliżone do siebie automatycznie nawiązują połączenie, a użytkownik musi je tylko potwierdzić. Technicznie możliwe są również inne warianty: rozpoznawanie kart inteligentnych i tagów RFID, wykorzystanie urządzenia jako biletu komunikacji miejskiej, karty dostępu itp. Jednak takie formaty użytkowania są znacznie mniej powszechne.

— Obsługa DLNA. DLNA (Digital Living Network Alliance) to technologia, która umożliwia łączenie różnych urządzeń domowych (od komputerów po sprzęt AGD) w jedną sieć w celu udostępniania treści i sterowania. Gdy urządzenie obsługujące tę technologię jest podłączone do sieci publicznej, użytkownik może np. transmitować z niego wideo na ekran telewizora, sterować funkcjami odtwarzacza audio lub wideo (innymi słowy używać go jako pilota) a nawet otrzymywać powiadomienia z urządzeń AGD na telefon (np. mikrofalówkę). W telefonach komórkowych podłączenie DLNA jest zwykle realizowane przy użyciu technologii Wi-Fi.

— Port podczerwieni. Port podczerwieni wygląda jak małe "oczko", znajdujące się zwykle w górnej części telefonu. Wyposażenie to pozwala zamienić telefon w pilot do sterowania różnymi urządzeniami - wystarczy zainstalować odpowiednią aplikację. Warto zaznaczyć, że wśród takich aplikacji można znaleźć wariant dla niemal każdego urządzenia - od telewizorów przez klimatyzatory po okapy itp. W związku z tym, „pilot smartfon” okazuje się być bardzo uniwersalny.

— Krótkofalówka. Wbudowany moduł łączności radiowej, pozwalający na wykorzystanie telefonu jako krótkofalówki - do komunikowania się na stosunkowo krótkie odległości bez użycia karty SIM. Oczywiście do takiej komunikacji potrzeba jeszcze jednej krótkofalówki (lub telefonu z tą funkcją). Konkretne częstotliwości obsługiwane przez wbudowany moduł radiowy należy wyjaśnić osobno; jednak wszystkie telefony z tą funkcją pracują w jednym lub kilku standardowych zakresach. W praktyce oznacza to, że są w stanie komunikować się nie tylko z podobnymi telefonami, lecz także z klasycznymi cywilnymi krótkofalówkami – z zastrzeżeniem zbieżności obsługiwanych zakresów. Zasięg komunikacji jest zwykle dość krótki; niemniej jednak wbudowane krótkofalówki mogą być bardzo przydatne w sytuacjach, w których konwencjonalna łączność komórkowa jest nieskuteczna lub niedostępna. Typowymi przykładami takich sytuacji są przebywanie „z dala od cywilizacji”, w rejonie o słabym zasięgu lub podróżowanie za granicę, gdzie roaming jest drogi.

— Łączność satelitarna. Funkcja łączności satelitarnej ma na celu wysyłanie zgłoszeń alarmowych do służb ratowniczych w sytuacjach awaryjnych. Smartfony z możliwością łączenia się z częstotliwościami satelitarnymi mogą komunikować się ze służbami ratunkowymi w obszarach, gdzie nie ma zasięgu sieci komórkowej. Dla lepszego odbioru sygnału z satelitów pożądane jest, aby użytkownik znajdował się na otwartej przestrzeni. Aktualna wersja funkcji zakłada przekazywanie tylko gotowych komunikatów. W przyszłości planowana jest obsługa pełnowartościowej wymiany wiadomościami za pośrednictwem łączności satelitarnej, jednak będzie za to pobierana odrębna opłata.

Dodatkowe funkcje i możliwości urządzenia.

We współczesnych telefonach komórkowych (zwłaszcza smartfonach) może być przewidziana bardzo rozbudowana dodatkowa funkcjonalność. Mogą to być zarówno zwyczajne funkcje, z których wiele jest bezpośrednio związanych z pierwotnym przeznaczeniem urządzenia, jak i raczej nowe i/lub nietypowe funkcje. Do pierwszej kategorii można odnieść przycisk wezwania pomocy (często występujący w telefonach dla seniorów), redukcję szumów, odbiornik FM, diodę powiadomień, prostą latarkę i czujnik światła. Druga kategoria obejmuje skaner twarzy i skaner linii papilarnych(ten ostatni może być umiejscowiony na tylnej pokrywie, panelu bocznym, przednim, a nawet bezpośrednio na ekranie), żyroskop, zaawansowaną pełnowartościową latarkę, dźwięk stereo, obsługę rozszerzonej rzeczywistości, a nawet tak egzotyczne rzeczy jak barometr. Oto bardziej szczegółowy...opis każdego wariantu:

- Skaner twarzy (FaceID). Specjalna technologia rozpoznawania twarzy użytkownika nie tyko za sprawą fotografowania, lecz także dzięki budowie trójwymiarowego modelu twarzy na podstawie danych ze specjalnego modułu na panelu przednim. Technologia ta jest stale udoskonalana, obecnie jest w stanie uwzględnić zmianę fryzury i zarostu, obecność okularów, makijażu itp. Jednocześnie rozpoznawanie bliźniaków i twarzy dzieci pozostają słabymi punktami (mają mniej cech indywidualnych niż u osób dorosłych). Głównym zastosowaniem skanera twarzy jest uwierzytelnianie przy odblokowywaniu smartfona, logowaniu do aplikacji, dokonywaniu płatności itp. Jednocześnie możliwe są inne, bardziej oryginalne scenariusze użycia. Na przykład, w niektórych aplikacjach skaner twarzy odczytuje wyraz twarzy użytkownika, a następnie ten wyraz jest powtarzany przez twarz na ekranie telefonu.

- Skaner odcisków palców. Czytnik linii papilarnych. Służy głównie do autoryzacji użytkownika - np. przy odblokowywaniu urządzenia, przy logowaniu do określonych aplikacji lub kont, przy potwierdzaniu płatności itp. Jeśli chodzi o różne warianty umiejscowienia, to najbardziej popularne są obecnie skanery umiejscowione w tylnej obudowie urządzenia - taki czujnik można dotknąć palcem wskazującym, nie puszczając smartfona i praktycznie bez zmiany chwytu. Skaner na bocznej ściance działa w podobny sposób, lecz aby go uruchomić, nie wystarczy go po prostu dotknąć, należałoby przesunąć po nim palcem. Taki format pracy ma na celu uniknięcie wystąpienia fałszywych detekcji przy normalnym trzymaniu (zwykle skaner znajduje się tuż pod kciukiem prawej ręki), co więcej, niewielka powierzchnia czujnika nie pozwala na odczytanie wystarczająco dużego fragmentu odcisku palca bez poruszania palcem. Z kolei, czujniki na przednim panelu były jakiś czas temu dość popularne - w szczególności dzięki Apple, które jako pierwsze zaimplementowało rozpoznawanie odcisków palców w swoich gadżetach; jabłkowe smartfony nadal używają właśnie tradycyjnego wariantu skanera, zlokalizowanego z przodu. Jednakże taka lokalizacja nieuchronnie zwiększa rozmiar dolnej ramki, więc w dzisiejszych czasach coraz większą popularność zyskuje inny wariant - skanery umieszczane bezpośrednio w ekranie (a dokładniej pod matrycą ekranu) nie zajmujące dodatkowego miejsca na panelu przednim.

- Google AR Core. Obsługa przez smartfon rozszerzonej rzeczywistości (AR) Google AR Core. Ta technologia jest używana do pracy z AR w smartfonach z systemem Android. Więcej informacji na temat rzeczywistości rozszerzonej i technologii specjalnych można znaleźć poniżej.

- Apple AR Kit. Obsługa przez smartfon rozszerzonej rzeczywistości (AR) Apple AR Kit. Ta technologia jest używana do pracy z AR w smartfonach Apple pracujących na iOS. Więcej informacji na temat rzeczywistości rozszerzonej i technologii specjalnych można znaleźć poniżej.

- Obsługa specjalnych technologii rzeczywistości rozszerzonej. Ogólna idea rzeczywistości rozszerzonej (AR) polega na dodaniu do obrazu świata rzeczywistego, widzianego na ekranie urządzenia, pewnych dodatkowych elementów „wbudowanych” w świat rzeczywisty i wyglądających jak jego część. Jednym z najbardziej znanych przykładów AR jest gra Pokemon Go, w której gracz używa aparatu, aby wyszukiwać wirtualnych Pokemonów w prawdziwym terenie. Inne warianty zastosowania to funkcje - nawigacja (wyświetlanie „linii prowadzącej” bezpośrednio na ekranie smartfona nad obrazem z kamery), aranżacja wnętrz (możliwość wirtualnego dopasowania obiektu do istniejącego otoczenia), naprawa samochodu (podkreślenie kluczowych części, "widzenie rentgenowskie") itd. Jednak w tym przypadku chodzi nie tylko o możliwość pracy z aplikacjami AR, ale też o obsługę specjalnych technologii rozszerzonej rzeczywistości - najczęściej Google AR Core lub Apple AR Kit. Specyfika tych technologii polega na tym, że rozszerzają one możliwości dostępne zarówno dla użytkowników, jak i dla twórców oprogramowania. Dzięki temu użytkownicy uzyskują obszerniejszy zestaw aplikacji AR z bardziej zaawansowanymi funkcjami; a twórcami takich aplikacji mogą być nie tylko duże firmy, lecz prawie wszyscy, w tym indywidualni specjaliści.

- Dźwięk stereo. Możliwość odtwarzania pełnowartościowego dźwięku stereo przez własne głośniki telefonu, bez zewnętrznych urządzeń audio. Do tego zadania potrzeba co najmniej dwa głośniki. Komplikuje to konstrukcję i zwiększa jej koszt, lecz ma pozytywny wpływ na jakość dźwięku: jest bardziej wyrazisty i szczegółowy niż przy użyciu jednego głośnika, ma efekt trójwymiarowości, a także wyższy poziom głośności.

- Odbiornik FM. Wbudowany moduł do odbioru stacji radiowych, nadających w zakresie FM. Niektóre urządzenia obsługują też inne zakresy, jednak to właśnie FM cieszy się obecnie największą popularnością (ze względu na możliwość przekazywania dźwięku stereo), zatem właśnie w nim najczęściej nadają stacje muzyczne. Należy pamiętać, że niektóre urządzenia mogą wymagać podłączenia słuchawek przewodowych, aby móc zapewnić niezawodny odbiór - ich kabel pełni rolę anteny zewnętrznej.

- Dioda powiadomień. Fizycznie odseparowany sygnalizator świetlny, pulsujący lub stale świecący w odpowiedzi na przychodzące powiadomienia o nieodebranych połączeniach i odebranych wiadomościach (w tym od komunikatorów internetowych i klientów sieci społecznościowych). Ponadto lampka ta zwykle sygnalizuje niski poziom naładowania baterii smartfona i zapala się w trakcie procedury uzupełniania baterii. Sposób realizacji wskaźnika powiadomień może się różnić: dla niektórych telefonów jest jednokolorowy, dla innych posiada kolorowe kodowanie sygnałów, które można elastycznie regulować dla określonych wydarzeń poprzez menu ustawień. Wskaźnik umożliwia wizualną ocenę obecności przychodzących powiadomień bez konieczności włączania ekranu smartfona.

- Przycisk połączenia alarmowego. Osobny przycisk, przeznaczony do użycia w nagłych wypadkach. Konkretna funkcjonalność takiego przycisku może się różnić w zależności od modelu: wysyłanie „alarmujących” SMS-ów na wybrane numery, automatyczne odbieranie połączeń z tych numerów lub dzwonienie po kolei, włączanie syreny itp. W każdym przypadku przycisk alarmowy jest zwykle dobrze widoczny, a jego obecność jest szczególnie przydatna, gdy telefon jest używany przez osobę starszą (w rzeczywistości w specjalistycznych urządzeniach przeznaczonych dla osób w podeszłym wieku funkcja ta jest wręcz obowiązkowa).

- Redukcja szumów. Filtr elektroniczny, który oczyszcza głos użytkownika z zewnętrznego hałasu (odgłosy ulicy, szum wiatru w kratce mikrofonu itp.). Tym samym rozmówca na drugim końcu linii słyszy tylko głos, praktycznie bez zbędnych dźwięków. Oczywiście żaden system redukcji szumów nie jest doskonały; jednak w większości przypadków funkcja ta znacznie poprawia jakość głosu przekazywanego przez telefon do rozmówcy.

- Żyroskop. Urządzenie, które śledzi obroty telefonu komórkowego w przestrzeni. Współczesne żyroskopy z reguły pracują na wszystkich trzech osiach i są w stanie rozpoznać zarówno kąt, jak i prędkość obrotu; dodatkowo funkcja ta niemalże zawsze zakłada obecność akcelerometru, który pozwala (między innymi) określić wstrząsy i nagłe przesunięcia obudowy. Zapewnia to zaawansowane możliwości sterowania - w szczególności nie da się obejść bez żyroskopów przy pracy z rozszerzoną rzeczywistością (patrz wyżej) lub przy korzystaniu z okularów VR, w których umieszcza się smartfon.

- Pełnowartościowa latarka. Obecność w telefonie zaawansowanej latarki - mocniejszej i bardziej funkcjonalnej niż zwykła (patrz wyżej). Konkretna konstrukcja i możliwości takiej latarki mogą się różnić. Tak więc, w niektórych urządzeniach w górnym rogu znajduje się osobna dioda LED (lub zestaw diod LED), to źródło światła służy wyłącznie jako latarka. W tych innych (głównie smartfonach) chodzi o specjalną konstrukcję lampy błyskowej: która składa się z kilku diod LED, z których tylko niektóre są zwykle używane do oświetlenia przy nagrywaniu, a wszystkie na raz włączają się przy uruchomieniu latarki. Dodatkowa funkcjonalność takiego źródła światła może obejmować wskaźnik laserowy, ogniskowanie wiązki, sterowanie jasnością itp. W każdym razie większość modeli z tą funkcją należy do wytrzymałych urządzeń o podwyższonej odporności na kurz, wilgoć i uderzenia (są jednak wyjątki).

- Czujnik światła. Czujnik, monitorujący poziom światła w otoczeniu. Służy głównie do automatycznej regulacji jasności ekranu: w jasnym otoczeniu jasność podnosi się, aby obraz pozostawał widoczny, a o zmierzchu i ciemności maleje, co oszczędza energię baterii i zmniejsza zmęczenie oczu.

- Barometr. Czujnik do pomiaru ciśnienia atmosferycznego. Sam barometr określa tylko ciśnienie w czasie rzeczywistym, lecz sposoby wykorzystania tych danych mogą się różnić w zależności od oprogramowania zainstalowanego w telefonie. Na przykład niektóre aplikacje nawigacyjne mogą określać różnicę wysokości między poszczególnymi punktami na ziemi na podstawie różnicy ciśnienia atmosferycznego w tych punktach; a w programach meteorologicznych dane barometryczne mogą poprawić dokładność prognoz pogody. Funkcja ta przyda się również osobom wrażliwym na pogodę: sygnalizuje zmianę pogody, pozwalając dokładniej określić przyczynę dolegliwości i podjąć działania w celu ich wyeliminowania.

Pojemność baterii, w którą wyposażono telefon komórkowy.

Teoretycznie większa pojemność baterii pozwala na dłuższe ładowanie urządzenia. Należy jednak mieć na uwadze, że rzeczywisty czas pracy baterii będzie również zależał od poboru mocy przez gadżet - a determinuje go specyfikacja sprzętowa, system operacyjny, specjalne rozwiązania przewidziane w konstrukcji itp. Tak więc w praktyce telefony z pojemnymi bateriami są generalnie „długo działające”, lecz rzeczywista autonomia może się znacznie różnić nawet w dwóch modelach o podobnej specyfikacji. Dlatego dla dokładnej oceny lepiej skupić się nie na pojemności baterii, lecz na zadeklarowanym bezpośrednio przez producenta czasie pracy w różnych trybach (patrz poniżej).

Materiały, z których wykonana jest ramka (krawędź boczna) oraz tylna pokrywa urządzenia.

W naszym katalogu dane te podawane są dwoma słowami - materiał ramki oraz materiał pokrywy. Na przykład urządzenie ze szklaną pokrywą i metalowymi krawędziami będzie oznaczone jako „metal/szkło” (najpierw ramka, potem pokrywa). Dwa słowa podaje się nawet jeśli dla obu elementów jest używany ten sam materiał - na przykład metal/metal w przypadku całkowicie metalowej obudowy.

Główne materiały ramek aktualnie obejmują tworzywo sztuczne, metal, szkło, gumę oraz ceramikę. Tylne pokrywy są również wykonywane głównie z tworzywa sztucznego, metalu, ceramiki lub gumy, a wśród szklanych pokryw spotykana jest specjalna odmiana - fragmenty ze szkła Gorilla Glass. Czasami wykorzystywane są bardziej specyficzne materiały - na przykład skóra. Oto bardziej szczegółowy opis każdej z tych odmian:

— Tworzywo sztuczne. Dość prosty, niedrogi, a jednocześnie uniwersalny i praktyczny materiał. W rzeczywistości w naszych czasach na rynku istnieje wiele odmian tworzyw sztucznych, które różnią się ceną i cechami praktycznymi; więc ogólne właściwości tego materiału zależą przede wszystkim od półki cenowej urządzenia. Pokrywie z tworzywa sztucznego jest najłatwiej nadać nietypowy design..., chociaż takie wykończenie można spotkać również w innych materiałach. Ogólnie rzecz biorąc, wszystkie rodzaje tworzyw sztucznych we współczesnych telefonach można z grubsza podzielić na błyszczące, matowe, faliste i miękkie w dotyku (Soft-touch). Tymi najbardziej jasnymi są błyszczące, lecz bardzo wyczuwalny jest na nich brud (przede wszystkim odciski palców), ponadto takie obudowy ślizgają się w dłoniach. Matowe powierzchnie nie są takie jasne, lecz są mniej wrażliwe na zabrudzenia. Soft-touch to specjalny rodzaj matowego plastiku: ze względu na specyficzną fakturę powierzchni materiał ten jest miękki w dotyku, podobnie jak guma. Doskonale trzyma się też w dłoniach i prawie się nie ślizga. Najbardziej niezawodny pod tym względem jest plastik falisty - z charakterystycznymi nacięciami na powierzchni; jednak nie każdemu spodoba się wygląd i dotyk takich powierzchni.
Jeśli chodzi o kombinacje z innymi materiałami, ramki plastikowe mogą przewidywać się w metalowych i szklanych obudowach - dla bezpiecznego trzymania; a plastikowe pokrywy można uzupełnić metalowymi lub gumowymi ramkami dla zwiększenia niezawodności.

— Metal. W przypadku telefonów komórkowych pod wyrazem metal najczęściej rozumiany jest stop aluminium. Materiał ten łączy w sobie dużą wytrzymałość, niewielką wagę i dobre przewodność cieplną (to ostatnie jest szczególnie ważne przy odprowadzaniu ciepła z „wnętrza” mocnych smartfonów). Metalowe obudowy są stosunkowo rzadko wykonywane w jasnych kolorach, lecz takie wykończenie jest również możliwe; ponadto nawet bez dodatkowego ubarwienie materiał ten wygląda dobrze. Generalnie kosztuje więcej niż tworzywo sztuczne, lecz obecnie nawet modele telefonów budżetowych mogą być wykonane z metalu. Ponadto, metalową ramkę można łączyć z niemal każdym materiałem pokrywy, jednakże takie ramki są szczególnie popularne w modelach ze szklanym panelem tylnym - metal dodaje obudowie dodatkowej wytrzymałości. Z kolei metalowe pokrywy spotyka się głównie wśród obudów całkowicie metalowych, rzadziej - w połączeniu z plastikową ramką (pozwala to obniżyć koszt i poprawić przepuszczalność obudowy dla sygnałów łączności).

— Szkło. W obudowach telefonów zwykle wykorzystuje się specjalne hartowane szkło o podwyższonej wytrzymałości (specjalna odmiana takich szkieł - Gorilla Glass - wskazuje się osobno, patrz poniżej). Teoretycznie szkło jest bardziej wrażliwe na uderzenia niż większość innych materiałów, lecz w praktyce nadal trudno jest rozbić taką powierzchnię. Co więcej, takie obudowy wyglądają dość stylowo i nietypowo. Do ich jednoznacznych wad należy dość wysoki koszt, a także charakterystyczne cechy błyszczących powierzchni - skłonność do wyślizgiwania się z dłoni i „zbierania” brudu, zwłaszcza odcisków palców. Jeśli chodzi o poszczególne elementy obudowy, to szkło jest najczęściej wykorzystywane na tylne pokrywy; często są one uzupełniane ramkami wykonanymi z trwalszego materiału (najczęściej z metalu). Natomiast ramki szklane są zwykle częścią całoszklanych obudów - inne odmiany konstrukcji z wielu powodów nie mają sensu.

— Szkło Gorilla Glass. Specjalny rodzaj szkła o dużej wytrzymałości, z którego mogą wykonywać się pokrywy tylne. Aby uzyskać ogólne informacje na temat szkła, patrz powyżej; cechy Gorilla Glass zostały szczegółowo opisane w "Podstawowy wyświetlacz". Należy zauważyć, że podobnie jak w przypadku wyświetlaczy, w tylnym panelu obudowy mogą być stosowane odmienne wersje takiego szkła, różniące się odpornością na uderzenia i zarysowania.

— Guma. Z reguły w danym przypadku chodzi o obudowę lub ramki wykonane z twardego materiału (plastiku lub metalu) z dodatkowym pokryciem gumowym. Zastosowanie takiego pokrycia to niewątpliwa oznaka telefonu o wysokim stopniu ochrony - wodoodpornej, a często także uderzeniowoodpornej. Guma jest optymalnym materiałem na tego typu urządzenia: doskonale odporna zarówno na wilgoć jak i uderzenia, dobrze izoluje wnętrze od zimna i ciepła, a taka powierzchnia jest przyjemna w dotyku i nie ślizga się w dłoni. Główną wadą tego materiału jest jego masywność: gumowe pokrycie same w sobie jest dość grube, co z kolei wpływa na wymiary urządzenia. W związku z tym warto zwrócić uwagę na ten wariant w przypadkach, gdy bezpieczeństwo jest dla Ciebie ważniejsze niż kompaktowość. Zwróć uwagę, że gumową obudowę można połączyć z metalową ramką, a gumową ramkę można zamontować na urządzeniu z tworzywa sztucznego; te odmiany są również dość niezawodne.

— Ceramika. Ceramika odnosi się do materiałów wykonywanych przez spiekanie początkowych komponentów przy wysokich temperaturach. Telefony komórkowe wykorzystują specjalne, bardzo wytrzymałe materiały. Zalety ceramiki obejmują stylowy wygląd i dobrą niezawodność w większości sytuacji. Z drugiej strony, ten materiał jest nadal dość wrażliwy na uderzenia (zwłaszcza punktowe), ma tendencję do wyślizgiwania się z rąk i nie jest tani. Dlatego we współczesnych telefonach komórkowych ceramika jest rzadko stosowana - głównie jako materiał stylowy w dość zaawansowanych modelach. Większość tych modeli łączy ceramiczną pokrywę z metalową ramką; obudowy pełnoceramiczne są znacznie mniej powszechne.

— Skóra. Dość rzadki i specyficzny materiał, używany głównie jako rozwiązanie designerskie. W takich przypadkach pokrycie skórzane jest przewidziane do pokrywy tylnej, a ramka jest wykonana z metalu lub tworzywa sztucznego. Materiał ten nadaje urządzeniu solidny wygląd, podkreślając status właściciela; dodatkowo jest przyjemny w dotyku i nie pozwala na wyślizgnięcie urządzenia z dłoni. Jednak skóra jest droga i mało niezawodna: łatwo rysuje się i pęka nawet przy lekkim kontakcie z ostrymi przedmiotami, a także jest podatna na ścieranie. Dlatego takie obudowy nie są popularne nawet wśród telefonów z wyższej półki.