Porównanie Nokia 3310 2017 Dual Sim 0 B vs Nokia 216 2 SIM

Specyfikacja głównego obiektywu aparatu tylnego, zainstalowanego w telefonie. W modelach z kilkoma obiektywami (patrz „Liczba obiektywów”) „oczko” jest uważane za główne, które odpowiada za podstawowe możliwości nagrywania i nie ma wyraźnej specjalizacji (szerokokątna, teleobiektyw itp.). Mogą tutaj wskazywać się cztery główne parametry: rozdzielczość, przysłona (dość powszechna jest optyka o wysokim współczynniku przysłony), ogniskowa, dodatkowe dane dotyczące matrycy.

Rozdzielczość (w megapikselach, MP)
Rozdzielczość matrycy zastosowanej w głównym obiektywie. Warianty budżetowe są wyposażone w moduł 8 MP i poniżej wiele modeli ma aparat 12 MP / 13 MP, także ostatnio popularna jest tendencja do zwiększania liczby megapikseli. Często w smartfonach można spotkać główny fotomoduł na 48 MP, 50 MP< /a>, 64 MP, a nawet 108 MP a> .

Maksymalna rozdzielczość uzyskanego obrazu zależy bezpośrednio od rozdzielczości czujnika; a wysoka rozdzielczość „obrazu” pozwala z kolei na lepsze wyświetlenie drobnych szczegółów. Z drugiej strony samo zwiększenie liczby megapikseli może prowadzić do pogorszenia ogólnej jakości obrazu - ze względu na mniejszy rozmiar każdego...pojedynczego piksela poziom szumów wzrasta. W rezultacie bezpośrednia rozdzielczość aparatu ma niewielki wpływ na jakość fotografowania - więcej zależy od fizycznych rozmiarów matrycy, cech optyki i różnych trików konstrukcyjnych zastosowanych przez producenta.

Wartość przysłony
Wartość przysłony opisuje zdolność obiektywu do przepuszczania światła. Jest zapisywany jako liczba ułamkowa, na przykład f/1,9. Co więcej, im większa liczba w mianowniku, tym niższy wartość przysłony, tym mniej światła przechodzi przez optykę, pod warunkiem że pozostałe parametry są podobne. Oznacza to, że na przykład obiektyw f/2.6 będzie ciemniejszy niż f/1.9.

Wysoki wartość przysłony zapewnia aparatowi szereg zalet. Po pierwsze, poprawia wydajność przy słabym oświetleniu. Po drugie, możliwe staje się nagrywanie przy niskich czasach otwarcia migawki, minimalizując efekt „drgania” i rozmycia poruszających się obiektów w kadrze. Po trzecie, z optyką o dużym współczynniku przysłony łatwiej jest uzyskać piękne rozmycie tła („bokeh”) - na przykład przy nagrywaniu w trybie portretowym.

Ogniskowa(w milimetrach)
Ogniskowa to odległość między czujnikiem a środkiem obiektywu (ogniskowana na nieskończoność), przy której na matrycy uzyskuje się najostrzejszy obraz. Jednakże w przypadku smartfonów, w specyfikacji wskazuje się nie rzeczywista, lecz tzw. ekwiwalentna ogniskowa (EO) - wskaźnik umowny przeliczany za pomocą specjalnych formuł. Wskaźnik ten można wykorzystać do oceny i porównania aparatów z różnymi rozmiarami matryc (nie można do tego wykorzystać faktycznej ogniskowej, ponieważ przy innym rozmiarze czujnika ta sama faktyczna ogniskowa będzie odpowiadać różnym kątom widzenia).

Tak czy inaczej, kąt widzenia i stopień powiększenia zależą bezpośrednio od EO: większa ogniskowa daje mniejszy kąt widzenia i większy rozmiar pojedynczych obiektów, które wpadają w kadr, a także zmniejszenie tej odległości z kolei pozwala na objęcie większej przestrzeni. W większości nowoczesnych smartfonów ogniskowa głównego aparatu wynosi od 13 do 35 mm; w porównaniu z optyką tradycyjnych aparatów obiektywy z EO do 25 mm można zaklasyfikować jako szerokokątne, powyżej 25 mm - jako modele uniwersalne „z nastawieniem na nagrywanie szerokokątne”. Takie wartości dobierane są z uwzględnieniem faktu, że smartfony często wykorzystywane są do nagrywania w ciasnych warunkach, gdy na niewielkiej odległości w kadrze trzeba zmieścić dość dużą przestrzeń. Powiększanie obrazu w razie potrzeby najczęściej odbywa się cyfrowo - ze względu na dostarczenie megapikseli na matrycę; lecz są też modele z zoomem optycznym (patrz poniżej) - dla nich nie podaje się jednej wartości, natomiast cały zakres roboczy EO (przypomnijmy, że zoom optyczny jest realizowany się poprzez zmianę ogniskowej).

Kąt widzenia(w stopniach) Kąt widzenia charakteryzuje wielkość przestrzeni zajmowanej przez obiektyw, a także wielkość poszczególnych obiektów „widzianych” przez kamerę. Im większy ten kąt, tym większa część sceny wpada w kadr, jednak tym mniejsze są poszczególne obiekty na obrazie. Kąt widzenia jest bezpośrednio związany z ogniskową (patrz wyżej): zwiększenie tej odległości zawęża pole widzenia obiektywu i odwrotnie.

Należy pamiętać, że parametr ten jest powszechnie uważany za ważny dla profesjonalnego używania aparatu, lecz nie dla fotografii amatorskiej. Dlatego dane o kącie widzenia podawane są głównie dla smartfonów wyposażonych w zaawansowane aparaty - m.in. w celu podkreślenia w ten sposób wysokiej klasy tych aparatów. Jeśli chodzi o konkretne wartości, to dla głównego obiektywu mieszą się one zwykle w zakresie od 70° do 82° - odpowiada to ogólnej specyfice takiej optyki (nagrywanie uniwersalne z naciskiem na sceny ogólne i szerokie objęcie na krótkich dystansach).

Dodatkowe dane dotyczące matrycy
Dodatkowe informacje dotyczące matrycy zainstalowanej na głównym obiektywie. Ta pozycja może obejmować zarówno rozmiar przekątnej (w calach), jak i model czujnika, a czasami oba parametry jednocześnie. W każdym razie takie dane są podawane, jeśli urządzenie jest wyposażone w wysokiej jakości matrycę, która wyraźnie wyróżnia się na ogólnym tle. W przypadku modelu wszystko jest dość proste: znając nazwę czujnika, można znaleźć szczegółowe dane na jego temat. Rozmiar należy rozważyć bardziej szczegółowo.

Przekątna matrycy jest tradycyjnie podawana w ułamkowych częściach cala - na przykład czujnik na 1/2,3 "będzie większy niż 1/2,6". Większe czujniki są uważane za bardziej zaawansowane, ponieważ zapewniają lepszą jakość obrazu przy tej samej rozdzielczości. Logika tutaj jest prosta - ze względu na dużą powierzchnię czujnika, każdy pojedynczy piksel jest również większy i dostaje więcej światła, co poprawia czułość i redukuje szumy. Rzeczywista jakość obrazu będzie oczywiście zależała również od szeregu innych parametrów, lecz generalnie większy rozmiar matrycy oznacza zazwyczaj bardziej zaawansowany aparat. W zaawansowanych flagowcach fotograficznych mogą występować matryce o fizycznym rozmiarze 1”, co jest porównywalne z czujnikami obrazu stosowanymi w topowych aparatach kompaktowych z obiektywami stałoogniskowymi.

Rozdzielczość głównego obiektywu przedniego aparatu zainstalowanego w telefonie. W przypadku modeli z kilkoma obiektywami (patrz „Aparat przedni” - „Liczba obiektywów”) „oko” jest uważane za główne, które odpowiada za główną część nagrywania i nie posiada wyraźnej specjalizacji (pomocnicza, ultra -szeroki kąt itp.).

Początkowo przednie aparaty były przeznaczone do komunikacji wideo, lecz obecnie ich główną i dla wielu użytkowników w rzeczywistości jedyną funkcją jest nadal robienie selfie. Dlatego chociaż rozdzielczość takich aparatów jest generalnie niższa niż głównych, to jednak wśród nich są również bardzo przyzwoite wskaźniki - 8 MP, 13 MP, a w wyspecjalizowanych smartfonach do selfie - 16 MP, 20 MP, 24 MP, 32 MP i więcej. Niższe wartości - 3-5 MP, a także 2 MP i mniej - są typowe głównie dla niedrogich i szczerze mówiąc przestarzałych urządzeń.

Warto również przypomnieć, że sama rozdzielczość matrycy determinuje jedynie szczegółowość zdjęć i nie wpływa na ogólną jakość nagrywania; z drugiej strony, więcej megapikseli często oznacza bardziej zaawansowany aparat, z szeregiem innowacji technicznych zaprojektowanych w celu zapewnienia wysokiej jakości obrazu. Dlatego z jednej strony, d...la miłośników wysokiej jakości autoportretów sensowne jest poszukiwanie przednich modułów o wyższej rozdzielczości; Z drugiej strony aparaty o tej samej rozdzielczości mogą się znacznie różnić pod względem jakości materiałów. Jeśli więc możliwości selfie są dla Ciebie istotne, warto spojrzeć nie tylko na liczbę megapikseli, lecz także na rzeczywiste przykłady zdjęć z konkretnego aparatu (na przykład w recenzjach).

Rodzaje komunikacji obsługiwane przez urządzenie pomimo sieci komórkowych.

Ta lista obejmuje dwa rodzaje specyfikacji. Pierwszy rodzaj to bezpośrednio technologie łączności: Wi-Fi (w tym zaawansowane standardy Wi-Fi 5 (802.11ac), Wi-Fi 6 (802.11ax), Wi-Fi 6E (802.11ax), Wi-Fi 7 (802.11be)), Bluetooth (między innymi nowa generacja Bluetooth v 5 w postaci wersji 5.0, 5.1, 5.2, 5.3 i 5.4), NFC, łączność satelitarna. Druga odmiana to dodatkowe funkcje, zaimplementowane przez taki czy inny standard łączności: jest to przede wszystkim obsługa aptX (w tym aptX HD, aptX Adaptive i aptX Lossless), a nawet wbudowana krótkofalówka. Oto bardziej szczegółowy opis każdej z tych specyfikacji:

— Wi-Fi 4 (802.11n). Wi-Fi to technologia łączności bezprzewodowej, która we współczesnych telefonach może być stosowana zarówno do dostępu do Internetu przez bezprzewodowe punkty dostępowe, jak i do bezpośredniej...komunikacji z innymi urządzeniami (w szczególności z aparatami i dronami). Połączenie Wi-Fi jest obowiązkowe dla smartfonów, natomiast jest ono niezwykle rzadkie w telefonach tradycyjnych. W szczególności Wi-Fi 4 (802.11n) zapewnia prędkość przesyłania danych do 600 MB/s i wykorzystuje dwa zakresy częstotliwości jednocześnie - 2,4 GHz i 5 GHz, dzięki czemu jest kompatybilne zarówno z wcześniejszymi standardami 802.11 b/g, jak i bardziej nowoczesnym Wi-Fi 5 (patrz poniżej). Obecnie Wi-Fi 4 uważa się za stosunkowo skromny standard, mimo to, że w dalszym ciągu wystarcza go do większości zadań.

— Wi-Fi 5 (802.11ac). Standard Wi-Fi (patrz powyżej), który jest następcą Wi-Fi 4. Teoretycznie obsługuje prędkości do 6,77 Gb/s, a także wykorzystuje zakres 5 GHz - jest mniej obciążony obcymi sygnałami i jest bardziej odporny na zakłócenia aniżeli tradycyjny zakres 2,4 GHz. Ze względów kompatybilności smartfon z modułem Wi-Fi 5 może obsługiwać wcześniejsze standardy, lecz nie zaszkodzi to wyjaśnić osobno.

— WiGig (802.11ad). Następny, po Wi-Fi 5, rozwinięcie standardów Wi-Fi, wyróżniający się przede wszystkim wykorzystaniem zakresu 60 GHz. Pod względem prędkości maksymalnej właściwie nie różni się od Wi-Fi 5, jednak wyższa częstotliwość zwiększa przepustowość kanału, przez co gdy kilka gadżetów komunikuje się z jednym wspólnym urządzeniem (np. routerem), prędkość łączności nie spada tak mocno, jak we wcześniejszych standardach. Z drugiej strony sygnał 802.11ad prawie nie jest w stanie przechodzić przez ściany; producenci stosują różne sztuczki aby zrekompensować tę wadę, lecz najlepszą jakość łączności nadal uzyskuje się tylko na linii wzroku. Jak na razie sprzętu do standardu WiGig nie jest za dużo, co więcej nie jest on kompatybilny z wcześniejszymi wersjami Wi-Fi; dlatego w smartfonach zazwyczaj przewiduje się wsparcie dla innych standardów.

— Wi-Fi 6 (802.11ax). Standard, opracowany jako bezpośrednie rozwinięcie i udoskonalenie Wi-Fi 5. Wykorzystuje zakresy od 1 do 7 GHz - to znaczy jest zdolny do pracy na standardowych częstotliwościach 2,4 GHz i 5 GHz (w tym ze sprzętem wcześniejszych standardów) oraz w innych pasmach częstotliwości. Maksymalna prędkość przesyłu danych wzrosła do 10 Gb/s, natomiast główną zaletą Wi-Fi 6 jest dalsza optymalizacja jednoczesnej pracy kilku urządzeń na tym samym kanale (poprawa rozwiązań technicznych, zastosowanych w Wi-Fi 5 i WiGig). To sprawia, że ​​Wi-Fi 6 zapewnia najmniejszy spadek przepustowości na tle innych współczesnych standardów.

— Wi-Fi 6E (802.11ax). Standard Wi-Fi 6E jest technicznie nazywany 802.11ax. Natomiast w przeciwieństwie do standardowego Wi-Fi 6 (więcej szczegółów podano w odpowiednim punkcie), które nosi podobną nazwę oraz zapewnia działanie w nieobciążonym paśmie 6 GHz. Ogólnie standard wykorzystuje 14 różnych pasm częstotliwości, oferując wysoką przepustowość w najbardziej zatłoczonych miejscach z wieloma aktywnymi połączeniami. I jest wstecznie kompatybilny z poprzednimi wersjami.

— Wi-Fi 7 (802.11be). Technologia, podobnie jak poprzednia Wi-Fi 6E, potrafi pracować w trzech pasmach: 2.4 GHz, 5 GHz i 6 GHz. Dodatkowo w Wi-Fi 7 zwiększono maksymalną szerokość kanału ze 160 MHz do 320 MHz – im szerszy kanał, tym więcej danych może przesłać. Standard IEEE 802.11be wykorzystuje modulację 4096-QAM, co pozwala pomieścić większą liczbę symboli w jednostce transmisji danych. Wi-Fi 7 zapewnia maksymalną teoretyczną prędkość do 46 Gb/s. Jeżeli chodzi o wykorzystanie połączenia bezprzewodowego do streamingu i gier wideo, bardzo ciekawie prezentuje się wdrożona funkcja MLO (Multi-Link Operation). Za jej pomocą można agregować kilka kanałów w różnych zakresach, co znacznie zmniejsza opóźnienia w transmisji danych, zapewnia niski i stabilny ping. Do zminimalizowania opóźnienia w komunikacji, pod warunkiem, że podłączonych jest wiele urządzeń klienckich, zaimplementowano technologię Multi-RU (Multiple Resource Unit).

— Bluetooth. Technologia bezpośredniej łączności bezprzewodowej między różnymi urządzeniami. W telefonach komórkowych służy głównie do podłączania słuchawek, zestawów słuchawkowych i gadżetów naręcznych, takich jak bransoletki fitness, lecz dopuszczalne są również inne scenariusze zastosowania - tryb zdalnego sterowania, bezpośredni transfer plików itp. We współczesnych telefonach mogą występować różne wersje Bluetooth. Oto ich cechy:

• Bluetooth v 4.0. Zasadnicze odświeżenie (po wersji 3.0), które wprowadziło jeszcze jeden format przesyłania danych - Bluetooth z niskim zużyciem energii (LE). Protokół ten jest przeznaczony przede wszystkim do miniaturowych urządzeń, które przesyłają niewielkie ilości informacji, takich jak bransoletki fitness i czujniki medyczne. Bluetooth LE umożliwia znaczne oszczędzanie energii przy takim rodzaju łączności.
• Bluetooth v 4.1. Rozwinięcie i usprawnienie Bluetooth 4.0. Jednym z kluczowych usprawnień okazała się być optymalizacja współpracy z modułami łączności 4G LTE tak, aby Bluetooth i LTE nie kolidowały ze sobą. Dodatkowo w tej wersji stało się możliwe jednoczesne wykorzystanie urządzenia Bluetooth w kilku rolach - np. do zdalnego sterowania urządzeniem zewnętrznym przy jednoczesnym transmitowaniu muzyki do słuchawek.
• Bluetooth v 4.2. Dalsze, po 4.1, rozwinięcie standardu Bluetooth. Zasadniczych nowości nie zostało przedstawiono, natomiast standard otrzymał szereg ulepszeń dotyczących niezawodności i odporności na zakłócenia, a także ulepszoną kompatybilność z "Internetem rzeczy"
• Bluetooth v 5.0. Wersja zaprezentowana w roku 2016. Kluczowe nowości to dalsza rozbudowa możliwości związanych z „Internetem rzeczy”. W szczególności w protokole Bluetooth Low Energy (patrz powyżej) możliwe stało się podwojenie prędkości przesyłania danych (do 2 MB/s) kosztem zmniejszenia zasięgu, a także czterokrotne zwiększenie zasięgu kosztem zmniejszenie prędkości; ponadto wprowadzono szereg usprawnień dotyczących jednoczesnej pracy dużej liczby podłączonych urządzeń.
• Bluetooth v 5.1. Odświeżenie opisanej powyżej wersji v 5.0. Oprócz ogólnych ulepszeń w jakości i niezawodności łączności, w tej wersji wprowadzono tak interesującą funkcję jak określenie kierunku, z którego dociera sygnał Bluetooth. Dzięki temu możliwe staje się określenie lokalizacji podłączonych urządzeń z dokładnością do centymetra, co może być przydatne np. przy wyszukiwaniu słuchawek bezprzewodowych.
• Bluetooth v 5.2. Następne, po 5.1, odświeżenie Bluetooth 5. generacji. Główne nowości w tej wersji to szereg ulepszeń w zakresie bezpieczeństwa, dodatkowa optymalizacja mocy w trybie LE oraz nowy format sygnału audio dla synchronizacji odtwarzania równoległego na kilku urządzeniach.
• Bluetooth v 5.3. Protokół łączności bezprzewodowej Bluetooth v 5.3, wprowadzony do użytku na początku 2022 roku. Przyspieszono w nim proces negocjacji kanału łączności między sterownikiem a urządzeniem, zaimplementowano funkcję szybkiego przełączania się między stanem pracy w małym cyklu roboczym a trybem wysokiej prędkości, poprawiono przepustowość i stabilność połączenia poprzez zmniejszenie podatności na zakłócenia. W przypadku nieoczekiwanych zakłóceń w trybie pracy Low Energy przyśpieszono procedurę wyboru kanału łączności do przełączenia. W protokole 5.3 nie ma fundamentalnych nowości, lecz widać w nim szereg usprawnień jakościowych.
• Bluetooth v 5.4. W wersji 5.4 protokołu, która została wprowadzona na początku 2023 roku, zwiększono zasięg i prędkość wymiany danych, co doskonale sprawdza się w zastosowaniach wymagających komunikacji na duże odległości (np. systemy inteligentnego domu). Również w wersji Bluetooth v 5.4 poprawiono energooszczędny tryb BLE. Ta wersja protokołu wykorzystuje nowe funkcje bezpieczeństwa w celu ochrony danych przed nieautoryzowanym dostępem, posiada podwyższoną niezawodność połączenia dzięki funkcji wyboru najlepszego kanału do komunikacji oraz zapobiega utracie połączenia w przypadku zakłóceń.

— Obsługa aptX. Technologia aptX została opracowana w celu poprawy jakości dźwięku przesyłanego przez Bluetooth. Przy transmisji dźwięku w zwykłym formacie, bez aptX, sygnał jest dość mocno kompresowany, co wpływa na jakość dźwięku; nie jest to krytyczne przy rozmowie przez telefon, lecz może znacząco zepsuć wrażenie słuchania muzyki. Z kolei aptX pozwala na przesyłanie sygnału audio niemal bez kompresji i uzyskanie jakości dźwięku porównywalnej z połączeniem przewodowym. Takie cechy docenią szczególnie melomani, preferujący słuchawki Bluetooth lub głośniki bezprzewodowe. Oczywiście, aby korzystać z technologii aptX, zarówno smartfon jak i zewnętrzne urządzenie audio muszą ją wspierać.

— Obsługa aptX HD. Technologia aptX HD to dalsze rozwinięcie i udoskonalenie oryginalnej technologii aptX, umożliwiającej przesyłanie dźwięku w jeszcze wyższej jakości - Hi-Res (24 bity/48 kHz). Według twórców, standard ten pozwala osiągnąć jakość sygnału przewyższającego AudioCD oraz czystość dźwięku porównywalną do łączności przewodowej. To ostatnie jest często kwestionowane, lecz można argumentować, że ogólnie aptX HD zapewnia bardzo wysoką jakość dźwięku. Z drugiej strony wszystkie zalety tej technologii stają się widoczne dopiero przy dźwięku Hi-Res - o jakości 24-bit/48 kHz lub wyżej; w przeciwnym razie jakość jest ograniczona nie tyle cechami połączenia, ile właściwościami plików źródłowych.

— Obsługa aptX LL. Modyfikacja technologii aptX, zaprojektowana w celu maksymalizacji opóźnień transmisji sygnału. Kodowanie i dekodowanie sygnału przy przesyłaniu dźwięku przez Blueooth z aptX zajmuje jakiś czas; nie ma to krytycznego znaczenia przy słuchaniu muzyki, jednak w filmach lub grach może wystąpić zauważalny brak synchronizacji między obrazem a dźwiękiem. Technologia AptX LL nie posiada tej wady; również powoduje opóźnienie, lecz to opóźnienie okazuje się być tak małe, że osoba go nie zauważa.

— Obsługa aptX Adaptive. Dalsze rozwinięcie aptX; faktycznie łączy możliwości aptX HD i aptX Low Latency, lecz nie ogranicza się tylko do tego. Jedną z głównych cech tego standardu jest tak zwany adaptacyjny bitrate: kodek automatycznie dostosowuje rzeczywistą prędkość przesyłania danych w oparciu o cechy transmitowanych treści (muzyki, dźwięku z gier, łączności głosowej itp.) oraz obciążenie używanych częstotliwości. Pomaga to w szczególności zmniejszyć zużycie energii i poprawić niezawodność łączności; a specjalne algorytmy pozwalają na transmisję dźwięku w jakości porównywalnej z aptX HD (24 bity/48 kHz), przy kilkukrotnie mniejszej ilości przesyłanych danych. A minimalne opóźnienie transferu danych (na poziomie aptX LL) sprawia, że ​​ten kodek jest idealny również do gier i filmów.

— Obsługa aptX Lossless. Kolejna gałąź rozwoju technologii aptX, która umożliwia przesyłanie dźwięku o jakości CD poprzez bezprzewodową sieć Bluetooth bez utraty i stosowania kompresji. Jednocześnie transmisja dźwięku o parametrach próbkowania 16 bitów / 44,1 kHz realizowana jest z przepływnością około 1,4 Mbit/s – czyli około trzykrotnie szybciej niż w aptX Adaptive. Obsługę aptX Lossless zaczęto wprowadzać pod koniec 2021 roku w ramach inicjatywy Qualcomm Snapdragon Sound, która jest dostępna na smartfonach, słuchawkach i głośnikach z procesorem Snapdragon 8 Gen 1 i nowszych.

— Chip NFC. NFC to technologia łączności bezprzewodowej na bardzo małe odległości, do 10 cm. Jednym z najpopularniejszych wariantów zastosowania tej technologii w smartfonach są płatności zbliżeniowe, gdy urządzenie faktycznie pełni rolę karty płatniczej: wystarczy zbliżyć urządzenie do terminalu z obsługą technologii zbliżeniowych, takich jak PayPass czy PayWave. Innym popularnym sposobem korzystania z NFC jest automatyczne łączenie się z innym urządzeniem obsługującym NFC przez Wi-Fi lub Bluetooth: gadżety zbliżone do siebie automatycznie nawiązują połączenie, a użytkownik musi je tylko potwierdzić. Technicznie możliwe są również inne warianty: rozpoznawanie kart inteligentnych i tagów RFID, wykorzystanie urządzenia jako biletu komunikacji miejskiej, karty dostępu itp. Jednak takie formaty użytkowania są znacznie mniej powszechne.

— Port podczerwieni. Port podczerwieni wygląda jak małe "oczko", znajdujące się zwykle w górnej części telefonu. Wyposażenie to pozwala zamienić telefon w pilot do sterowania różnymi urządzeniami - wystarczy zainstalować odpowiednią aplikację. Warto zaznaczyć, że wśród takich aplikacji można znaleźć wariant dla niemal każdego urządzenia - od telewizorów przez klimatyzatory po okapy itp. W związku z tym, „pilot smartfon” okazuje się być bardzo uniwersalny.

— Krótkofalówka. Wbudowany moduł łączności radiowej, pozwalający na wykorzystanie telefonu jako krótkofalówki - do komunikowania się na stosunkowo krótkie odległości bez użycia karty SIM. Oczywiście do takiej komunikacji potrzeba jeszcze jednej krótkofalówki (lub telefonu z tą funkcją). Konkretne częstotliwości obsługiwane przez wbudowany moduł radiowy należy wyjaśnić osobno; jednak wszystkie telefony z tą funkcją pracują w jednym lub kilku standardowych zakresach. W praktyce oznacza to, że są w stanie komunikować się nie tylko z podobnymi telefonami, lecz także z klasycznymi cywilnymi krótkofalówkami – z zastrzeżeniem zbieżności obsługiwanych zakresów. Zasięg komunikacji jest zwykle dość krótki; niemniej jednak wbudowane krótkofalówki mogą być bardzo przydatne w sytuacjach, w których konwencjonalna łączność komórkowa jest nieskuteczna lub niedostępna. Typowymi przykładami takich sytuacji są przebywanie „z dala od cywilizacji”, w rejonie o słabym zasięgu lub podróżowanie za granicę, gdzie roaming jest drogi.

— Łączność satelitarna. Funkcja łączności satelitarnej ma na celu wysyłanie zgłoszeń alarmowych do służb ratowniczych w sytuacjach awaryjnych. Smartfony z możliwością łączenia się z częstotliwościami satelitarnymi mogą komunikować się ze służbami ratunkowymi w obszarach, gdzie nie ma zasięgu sieci komórkowej. Dla lepszego odbioru sygnału z satelitów pożądane jest, aby użytkownik znajdował się na otwartej przestrzeni. Aktualna wersja funkcji zakłada przekazywanie tylko gotowych komunikatów. W przyszłości planowana jest obsługa pełnowartościowej wymiany wiadomościami za pośrednictwem łączności satelitarnej, jednak będzie za to pobierana odrębna opłata.

Pojemność baterii, w którą wyposażono telefon komórkowy.

Teoretycznie większa pojemność baterii pozwala na dłuższe ładowanie urządzenia. Należy jednak mieć na uwadze, że rzeczywisty czas pracy baterii będzie również zależał od poboru mocy przez gadżet - a determinuje go specyfikacja sprzętowa, system operacyjny, specjalne rozwiązania przewidziane w konstrukcji itp. Tak więc w praktyce telefony z pojemnymi bateriami są generalnie „długo działające”, lecz rzeczywista autonomia może się znacznie różnić nawet w dwóch modelach o podobnej specyfikacji. Dlatego dla dokładnej oceny lepiej skupić się nie na pojemności baterii, lecz na zadeklarowanym bezpośrednio przez producenta czasie pracy w różnych trybach (patrz poniżej).

Materiały, z których wykonana jest ramka (krawędź boczna) oraz tylna pokrywa urządzenia.

W naszym katalogu dane te podawane są dwoma słowami - materiał ramki oraz materiał pokrywy. Na przykład urządzenie ze szklaną pokrywą i metalowymi krawędziami będzie oznaczone jako „metal/szkło” (najpierw ramka, potem pokrywa). Dwa słowa podaje się nawet jeśli dla obu elementów jest używany ten sam materiał - na przykład metal/metal w przypadku całkowicie metalowej obudowy.

Główne materiały ramek aktualnie obejmują tworzywo sztuczne, metal, szkło, gumę oraz ceramikę. Tylne pokrywy są również wykonywane głównie z tworzywa sztucznego, metalu, ceramiki lub gumy, a wśród szklanych pokryw spotykana jest specjalna odmiana - fragmenty ze szkła Gorilla Glass. Czasami wykorzystywane są bardziej specyficzne materiały - na przykład skóra. Oto bardziej szczegółowy opis każdej z tych odmian:

— Tworzywo sztuczne. Dość prosty, niedrogi, a jednocześnie uniwersalny i praktyczny materiał. W rzeczywistości w naszych czasach na rynku istnieje wiele odmian tworzyw sztucznych, które różnią się ceną i cechami praktyc...znymi; więc ogólne właściwości tego materiału zależą przede wszystkim od półki cenowej urządzenia. Pokrywie z tworzywa sztucznego jest najłatwiej nadać nietypowy design, chociaż takie wykończenie można spotkać również w innych materiałach. Ogólnie rzecz biorąc, wszystkie rodzaje tworzyw sztucznych we współczesnych telefonach można z grubsza podzielić na błyszczące, matowe, faliste i miękkie w dotyku (Soft-touch). Tymi najbardziej jasnymi są błyszczące, lecz bardzo wyczuwalny jest na nich brud (przede wszystkim odciski palców), ponadto takie obudowy ślizgają się w dłoniach. Matowe powierzchnie nie są takie jasne, lecz są mniej wrażliwe na zabrudzenia. Soft-touch to specjalny rodzaj matowego plastiku: ze względu na specyficzną fakturę powierzchni materiał ten jest miękki w dotyku, podobnie jak guma. Doskonale trzyma się też w dłoniach i prawie się nie ślizga. Najbardziej niezawodny pod tym względem jest plastik falisty - z charakterystycznymi nacięciami na powierzchni; jednak nie każdemu spodoba się wygląd i dotyk takich powierzchni.
Jeśli chodzi o kombinacje z innymi materiałami, ramki plastikowe mogą przewidywać się w metalowych i szklanych obudowach - dla bezpiecznego trzymania; a plastikowe pokrywy można uzupełnić metalowymi lub gumowymi ramkami dla zwiększenia niezawodności.

— Metal. W przypadku telefonów komórkowych pod wyrazem metal najczęściej rozumiany jest stop aluminium. Materiał ten łączy w sobie dużą wytrzymałość, niewielką wagę i dobre przewodność cieplną (to ostatnie jest szczególnie ważne przy odprowadzaniu ciepła z „wnętrza” mocnych smartfonów). Metalowe obudowy są stosunkowo rzadko wykonywane w jasnych kolorach, lecz takie wykończenie jest również możliwe; ponadto nawet bez dodatkowego ubarwienie materiał ten wygląda dobrze. Generalnie kosztuje więcej niż tworzywo sztuczne, lecz obecnie nawet modele telefonów budżetowych mogą być wykonane z metalu. Ponadto, metalową ramkę można łączyć z niemal każdym materiałem pokrywy, jednakże takie ramki są szczególnie popularne w modelach ze szklanym panelem tylnym - metal dodaje obudowie dodatkowej wytrzymałości. Z kolei metalowe pokrywy spotyka się głównie wśród obudów całkowicie metalowych, rzadziej - w połączeniu z plastikową ramką (pozwala to obniżyć koszt i poprawić przepuszczalność obudowy dla sygnałów łączności).

— Szkło. W obudowach telefonów zwykle wykorzystuje się specjalne hartowane szkło o podwyższonej wytrzymałości (specjalna odmiana takich szkieł - Gorilla Glass - wskazuje się osobno, patrz poniżej). Teoretycznie szkło jest bardziej wrażliwe na uderzenia niż większość innych materiałów, lecz w praktyce nadal trudno jest rozbić taką powierzchnię. Co więcej, takie obudowy wyglądają dość stylowo i nietypowo. Do ich jednoznacznych wad należy dość wysoki koszt, a także charakterystyczne cechy błyszczących powierzchni - skłonność do wyślizgiwania się z dłoni i „zbierania” brudu, zwłaszcza odcisków palców. Jeśli chodzi o poszczególne elementy obudowy, to szkło jest najczęściej wykorzystywane na tylne pokrywy; często są one uzupełniane ramkami wykonanymi z trwalszego materiału (najczęściej z metalu). Natomiast ramki szklane są zwykle częścią całoszklanych obudów - inne odmiany konstrukcji z wielu powodów nie mają sensu.

— Szkło Gorilla Glass. Specjalny rodzaj szkła o dużej wytrzymałości, z którego mogą wykonywać się pokrywy tylne. Aby uzyskać ogólne informacje na temat szkła, patrz powyżej; cechy Gorilla Glass zostały szczegółowo opisane w "Podstawowy wyświetlacz". Należy zauważyć, że podobnie jak w przypadku wyświetlaczy, w tylnym panelu obudowy mogą być stosowane odmienne wersje takiego szkła, różniące się odpornością na uderzenia i zarysowania.

— Guma. Z reguły w danym przypadku chodzi o obudowę lub ramki wykonane z twardego materiału (plastiku lub metalu) z dodatkowym pokryciem gumowym. Zastosowanie takiego pokrycia to niewątpliwa oznaka telefonu o wysokim stopniu ochrony - wodoodpornej, a często także uderzeniowoodpornej. Guma jest optymalnym materiałem na tego typu urządzenia: doskonale odporna zarówno na wilgoć jak i uderzenia, dobrze izoluje wnętrze od zimna i ciepła, a taka powierzchnia jest przyjemna w dotyku i nie ślizga się w dłoni. Główną wadą tego materiału jest jego masywność: gumowe pokrycie same w sobie jest dość grube, co z kolei wpływa na wymiary urządzenia. W związku z tym warto zwrócić uwagę na ten wariant w przypadkach, gdy bezpieczeństwo jest dla Ciebie ważniejsze niż kompaktowość. Zwróć uwagę, że gumową obudowę można połączyć z metalową ramką, a gumową ramkę można zamontować na urządzeniu z tworzywa sztucznego; te odmiany są również dość niezawodne.

— Ceramika. Ceramika odnosi się do materiałów wykonywanych przez spiekanie początkowych komponentów przy wysokich temperaturach. Telefony komórkowe wykorzystują specjalne, bardzo wytrzymałe materiały. Zalety ceramiki obejmują stylowy wygląd i dobrą niezawodność w większości sytuacji. Z drugiej strony, ten materiał jest nadal dość wrażliwy na uderzenia (zwłaszcza punktowe), ma tendencję do wyślizgiwania się z rąk i nie jest tani. Dlatego we współczesnych telefonach komórkowych ceramika jest rzadko stosowana - głównie jako materiał stylowy w dość zaawansowanych modelach. Większość tych modeli łączy ceramiczną pokrywę z metalową ramką; obudowy pełnoceramiczne są znacznie mniej powszechne.

— Skóra. Dość rzadki i specyficzny materiał, używany głównie jako rozwiązanie designerskie. W takich przypadkach pokrycie skórzane jest przewidziane do pokrywy tylnej, a ramka jest wykonana z metalu lub tworzywa sztucznego. Materiał ten nadaje urządzeniu solidny wygląd, podkreślając status właściciela; dodatkowo jest przyjemny w dotyku i nie pozwala na wyślizgnięcie urządzenia z dłoni. Jednak skóra jest droga i mało niezawodna: łatwo rysuje się i pęka nawet przy lekkim kontakcie z ostrymi przedmiotami, a także jest podatna na ścieranie. Dlatego takie obudowy nie są popularne nawet wśród telefonów z wyższej półki.