Głośniki komputerowe: specyfikacje, typy, rodzaje

Liczba pojedynczych głośników zawartych w pakiecie dostawy. W większości przypadków tutaj w rzeczywistości wskazany jest format audio obsługiwany przez zestaw, a także odpowiada mu faktyczna liczba głośników. Na przykład zestaw 2.0 zawiera zwykłą parę głośników stereo (bez subwoofera); jest to najczęściej uważane za wystarczające do słuchania muzyki. 2.1 to dwa główne głośniki plus subwoofer, 5.1 to pięć głośników (centralny, para przednich, para tylnych) i subwoofer. Należy tutaj zauważyć, że 5.1 to najbardziej zaawansowany format występujący we współczesnych głośnikach komputerowych. Już teraz pozwala na uzyskanie efektu przestrzennego dźwięku „ze wszystkich stron”, a przy tym jest stosunkowo niedrogi. Bardziej rozbudowane zestawy – 7.1 itd. – warto szukać wśród głośników ogólnego przeznaczenia.

Szczególnym przypadkiem są modele w postaci jednego głośnika. Z reguły są to zestawy stereo (2.0), wykonane w formacie „soundbar” - dwa głośniki (lub dwa zestawy głośników) w jednej wspólnej obudowie. W niektórych sytuacjach takie urządzenia są wygodniejsze niż oddzielne głośniki; soundbary jednak są bardziej masywne i nie pozwalają na zmianę względnej pozycji głośników, dostosowując dźwięk. Dlatego ta opcja jest w naszych czasach rzadka.

Liczba poszczególnych pasm częstotliwości odtwarzanych przez głośnik. Dla każdej takiej drogi przydzielony jest co najmniej jeden dedykowany głośnik.

Celem korzystania z kilku dróg jest to, że optymalna konstrukcja głośnika będzie również różna dla różnych częstotliwości (na przykład lepiej, aby głośniki wysokotonowe były małe, a głośniki niskotonowe duże). W ten sposób podzielenie dźwięku na drogi poprawia dźwięk. Z kolei zalety głośników jednodrożnych to kompaktowość i niższy koszt.

Modele na 2(LF / HF) lub 3 drogi (LF/MF/HF) są uważane za klasyczne opcje wielodrożnych głośników komputerowych. Są też głośniki 2.5 - mają 2 oddzielne głośniki dla LF i HF oraz kombinację LF + MF.

Czułość charakteryzuje głośność głośników, gdy zostanie do nich doprowadzony sygnał o określonej mocy. Im wyższy wskaźnik — tym wyższa będzie głośność przy tej samej charakterystyce źródła sygnału; mówiąc prościej, na tym samym komputerze i przy tych samych ustawieniach głośności, bardziej czułe głośniki będą grać głośniej.

Ogólnie wskaźnik 85 dB jest uważany za dobry, 90 dB i więcej – za doskonały. Głośniki komputerowe jednak rzadko potrzebują bardzo dużej głośności – zwykle znajdują się blisko użytkownika i są przeznaczone tylko dla niego. Ogólnie rzecz biorąc, można nie zwracać szczególnej uwagi ten parametr.

Stosunek poziomu sygnału użytecznego (faktycznie odtwarzanego dźwięku) do poziomu obcego szumu, zapewnianego przez wzmacniacz głośników w trybie normalnym.

Każdy wzmacniacz nieuchronnie wytwarza własny szum; nie można się ich pozbyć, ale można zmniejszyć ich poziom. Im wyższy stosunek sygnału do szumu, tym wyraźniejszy dźwięk, tym mniej zauważalne będą zewnętrzne zakłócenia. We współczesnych głośnikach komputerowych wskaźnik ten może wahać się od 52 - 55 dB (minimalny wskaźnik, aby hałas nie powodował żadnego szczególnego dyskomfortu) do 90 - 95 dB (porównywalny z dość zaawansowanym sprzętem Hi-Fi). Należy jednak mieć na uwadze, że stosunek sygnału do szumu nie jest jedynym parametrem wpływającym na jakość dźwięku, a jego wysoka wartość nie gwarantuje przyjemnego brzmienia głośników.

Zakres częstotliwości dźwięku wspierany głośnikami. Im szerszy jest ten zakres – tym pełniejszy odtwarzany dźwięk, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że niektóre z tych detali na niskich lub wysokich częstotliwościach pozostaną „nieusłyszane”. Jednocześnie ucho ludzkie jest w stanie słyszeć częstotliwości rzędu 16 – 22000 Hz, a wraz z wiekiem zakres ten zawęża się jeszcze bardziej. W nowoczesnym sprzęcie audio, zwłaszcza na najwyższym poziomie, zakresy mogą być szersze, ale z praktycznego punktu widzenia nie ma to większego sensu. Ponadto należy zauważyć, że szeroki zakres częstotliwości sam w sobie nie gwarantuje wysokiej jakości dźwięku – wiele zależy też od reakcji na częstotliwość.

Opór elektryczny głośników na prąd przemienny. Parametr ten jest ważny przede wszystkim dla normalnej kompatybilności ze wzmacniaczem: zbyt niska impedancja głośnika może prowadzić do zniekształceń, przeciążeń, a nawet uszkodzenia głośników, a zbyt wysoka - do zmniejszenia głośności dźwięku. Jednocześnie zdecydowana większość współczesnych głośników komputerowych ma własne wzmacniacze i jest podłączana za pomocą wejścia liniowego. Dlatego dane o impedancji są bardziej odniesieniem; w praktyce wskaźnik ten może być potrzebny tylko wtedy, gdy głośniki są podłączone do „nienatywnego” wzmacniacza mocy, z pominięciem standardowego.

Całkowita moc znamionowa głośników to suma mocy znamionowych wszystkich komponentów (przednich, tylnych, centralnych itp.).

Znamionowa zwykle oznacza najwyższą średnią moc dźwięku, jaką głośniki mogą dostarczyć bez przeciążenia i uszkodzenia. Poszczególne piki w dźwięku mogą znacznie przekraczać wskaźnik ten, jednak kluczowa jest wartość średnia - w szczególności ta wartość określa ogólną głośność głośników. Co prawda, należy mieć na uwadze, że w zestawach z subwooferem ten ostatni może stanowić około połowy całkowitej mocy całego zestawu, podczas gdy o rzeczywistej głośności decydują przeważnie główne głośniki. W praktyce oznacza to, że przy równej mocy całkowitej głośniki z subwooferem mogą brzmieć zauważalnie ciszej niż model bez subwoofera: np. zestaw 2.0 o mocy 20 W będzie miał 10 W na jeden kanał główny, podczas gdy w modelu 2.1 o mocy 20 W z 10-watowym subwooferem główne głośniki będą miały tylko po 5 W.

Jeśli chodzi o konkretne wartości, to w najcichszych współczesnych głośnikach komputerowych moc nie przekracza 10 W. Wskaźnik 10 - 25 W można nazwać stosunkowo skromnym, 25 - 50 W jest przeciętny, a wartości 50 - 100 W i wyższe spotyka się głównie w zestawach z subwooferami, gdzie znaczna część mocy spada na subwoofer (choć są też zwykłe głośniki stereo o podobnej charakterystyce).
<...br> Teoretycznie moc głośników wpływa również na ich kompatybilność z konkretnym wzmacniaczem: głośniki nie powinny być od niego gorsze pod względem mocy znamionowej, w przeciwnym razie możliwe są zniekształcenia dźwięku, a nawet uszkodzenie sprzętu. Jednak w zdecydowanej większości przypadków głośniki komputerowe są używane z własnymi wzmacniaczami, optymalnie dobranymi do głośników zainstalowanych w kolumnach. Tak więc ten szczegół nabiera znaczenia tylko w bardzo specyficznych przypadkach - na przykład podczas wymiany wzmacniacza zewnętrznego z zestawu (patrz poniżej) na inny.

Moc znamionowa poszczególnych głośników przednich wchodzących w skład zestawu głośnikowego. Parametr ten może się określać dla zestawu z dowolną liczbą głośników (patrz wyżej) - wszystkie formaty dźwięku stosowane w głośnikach komputerowych zapewniają parę głośników przednich.

Ogólnie rzecz biorąc, im wyższa moc, tym głośniej może brzmieć głośnik. Aby uzyskać więcej informacji na temat tego parametru, patrz „Moc całkowita” powyżej. Zauważmy tutaj, że w przypadku zestawów stereo bez subwoofera moc jednego kanału przedniego stanowi połowę całkowitej mocy; w bardziej zaawansowanych głośnikach stosunek mocy między kanałami może być różny.

Moc znamionowa każdego pojedynczego głośnika tylnego dostarczonego w zestawie głośnikowym. Zazwyczaj są dwa takie głośniki.

Parametr ten dotyczy tylko zestawów wielokanałowych, takich jak 5.1 (patrz „Liczba głośników”) - w prostszych głośnikach tylne kanały nie są używane. Ogólnie o mocy znamionowej, patrz „Moc całkowita”, tutaj zauważamy, że w przypadku kanałów tylnych wskaźnik ten ma drugorzędne znaczenie: moc tylnych głośników jest wybierana przez producenta zgodnie z mocą pozostałych komponentów zestawu głośnikowego, aby wszystkie głośniki działały normalnie „w tandemie”.

Moc znamionowa głośnika centralnego dostarczonego w zestawie głośnikowym. Zazwyczaj jest tylko jeden taki głośnik, a jego moc odpowiada całkowitej mocy na kanał centralny.

Ogólnie rzecz biorąc, parametr ten dotyczy zestawów z rozszerzonym formatem dźwięku - 5.1 (patrz „Liczba głośników”) i stosunkowo rzadkim 3.1; konwencjonalne zestawy stereo 2.0 nie mają oddzielnego kanału centralnego. Ogólnie o mocy znamionowej, patrz „Moc całkowita”, tutaj zauważamy, że w przypadku kanału centralnego wskaźnik ten ma drugorzędne znaczenie: moc głośnika centralnego jest wybierana przez producenta zgodnie z mocą pozostałych komponentów zestawu głośnikowego, aby wszystkie głośniki pracowały normalnie „w tandemie”.

Moc znamionowa subwoofera z zestawu głośnikowego.

Przypomnijmy, że subwoofer to wyspecjalizowany głośnik do niskich i ultraniskich częstotliwości; ten głośnik jest szczególnie przydatny w grach i filmach, a do takich treści najważniejszy jest dobrze zdefiniowany bas. W związku z tym nasycenie i (do pewnego stopnia) ogólna jakość dźwięku niskich częstotliwości zależy od mocy takiego głośnika. Subwoofery z reguły dobierane są do mocy pozostałych elementów systemu, jednak zestawy o podobnej łącznej mocy kanałów głównych mogą nadal różnić się charakterystyką subwooferów.

Warto również zauważyć, że moc tego komponentu może stanowić bardzo istotną część całkowitej mocy zestawu głośnikowego: w niektórych modelach około połowa „całkowitych watów” (lub nawet więcej) przypada na subwoofer. Warto to rozważyć przy porównywaniu; aby uzyskać więcej informacji, patrz „Moc całkowita”.

Bass reflex to rura o specjalnej konstrukcji, która łączy wewnętrzną objętość obudowy głośnika z przestrzenią zewnętrzną. Dzięki precyzyjnie dobranej długości rura taka poprawia brzmienie niskich częstotliwości, czyniąc je bardziej nasyconym i wyrównanym. Główną wadą bass reflexu jest to, że może wystąpić buczenie z powodu ruchu powietrza w rurze; jednak producenci projektują głośniki, aby zminimalizować prawdopodobieństwo tego zjawiska.

Zwróć uwagę, że obecność bass reflex jest szczególnie przydatna w przypadku subwooferów, ale tę funkcję można znaleźć również w głośnikach stereo ogólnego przeznaczenia – z tych samych powodów.

Obecność przetwornika pasywnego w konstrukcji głośników.

Taki przetwornik to inaczej dyfuzor (membrana) bez cewki, zamontowany w obudowie głośnika. Zewnętrznie wygląda jak zwykły głośnik, lecz nie wydaje dźwięku, a jedynie wibruje pod wpływem dźwięku innych głośników. To sprawia, że dźwięk niskich częstotliwości staje się lepszy; przy tym pasywny przetwornik jest bardziej kompaktowy niż bass reflex (patrz wyżej) i jest mniej podatny na szumy zewnętrzne.

— Bluetooth. Technologia używana do bezprzewodowego łączenia różnych urządzeń. Pozwala na przesyłanie sygnału audio, w tym celu najczęściej wykorzystywana jest w głośnikach komputerowych. Funkcja ta jest szczególnie wygodna w przypadku korzystania z głośników z urządzeniami, które posiadają własne moduły Bluetooth - przede wszystkim z laptopami i komputerami All-In-One; możliwe jest również podłączenie do kompaktowych gadżetów, takich jak smartfon czy tablet (choć z takimi urządzeniami zwykle wygodniej jest korzystać ze specjalistycznych głośników z własnym zasilaniem). A dla komputerów, które nie mają Bluetooth, dostępne są oddzielnie podłączane adaptery. Zasięg takiego połączenia wynosi co najmniej kilka metrów; wygoda wynikająca z braku zbędnych przewodów jest oczywista. Należy jednak pamiętać, że zwykłe połączenie Bluetooth dość mocno kompresuje dźwięk i może pogorszyć jego jakość. Dlatego jeśli ten szczegół jest dla Ciebie krytyczny, warto wybrać głośniki z obsługą jednej z opcji aptX lub z wyższą wersją Bluetooth. Każda kolejna „generacja” ma dodatkowe możliwości.

— Obsługa aptX. Funkcja występująca w głośnikach z Bluetooth (patrz wyżej). Kodek aptX służy do poprawy jakości dźwięku przesyłanego przez takie połączenie; według twórców pozwala to osiągnąć jakość porównywalną z Audio CD (16-bit/44,1kHz). Tak więc, jeśli zwykłe połączenie Bluetooth może zauważalnie pogorszyć dźwięk nawet plików MP...3 o przyzwoitej przepływności (nie wspominając o formatach bezstratnych), to przy użyciu tego kodeka jakość dźwięku jest często ograniczona nie właściwościami kanału, ale właściwościami pliku źródłowego i samych głośników. Oczywiście, aby aptX działał, musi być wspierany nie tylko przez głośniki, ale także przez źródło sygnału.

— Obsługa aptX HD. Głośniki obsługują kodek aptX HD - zaktualizowaną wersję oryginalnego aptX (patrz wyżej). Ten standard zapewnia czystość dźwięku porównywalną z dźwiękiem Hi-Res (24-bit/48kHz). Jego obsługa jednak jest droższa; a różnice w stosunku do oryginalnego aptX stają się zauważalne dopiero na bardzo wysokiej jakości materiałach audio, do których rzadko używa się głośników komputerowych. Dlatego funkcja ta nie otrzymała dużego rozpowszechnienia.

— Chip NFC. Z technicznego punktu widzenia NFC to wszechstronna technologia bezprzewodowa o zasięgu do 10 cm, pozwalająca na szeroką gamę zastosowań. Jednak w głośnikach komputerowych ta technologia służy głównie do przyspieszenia połączenia przez Bluetooth (patrz wyżej): wystarczy podnieść inne urządzenie NFC (na przykład smartfon) do układu głośnika, a chipy „rozpoznają” się nawzajem i automatycznie nawiążą połączenie, użytkownik będzie musiał tylko je potwierdzić.

— USB A. Port USB umożliwiający podłączenie do głośników zewnętrznych urządzeń peryferyjnych - przede wszystkim urządzeń pamięci masowej typu pendrive'a. Najczęściej takie połączenie służy do odtwarzania muzyki z dysków zewnętrznych – innymi słowy obecność USB A zamienia głośniki w autonomiczną wieżę stereo. Często możliwe jest również ładowanie przenośnych gadżetów (na przykład smartfonów) z tego portu. Należy jednak mieć na uwadze, że głośniki z tą cechą są znacznie droższe od podobnych modeli bez USB, a pod względem jakości dźwięku mogą im ustępować ze względu na obecność dodatkowej elektroniki, która może przeszkadzać.

— Czytnik kart pamięci. Zastrzeżony czytnik kart pamięci, najczęściej SD. Głośniki z czytnikiem kart mogą działać jak samodzielna wieża stereo: muzykę z karty pamięci można odtwarzać nawet bez komputera. Jednocześnie sam czytnik kart jest używany tylko przez głośniki, możliwość odczytu karty pamięci przez komputer zwykle nie jest w takich modelach zapewniona. Trzeba też mieć na uwadze, że gniazdo kart pamięci i „służąca” mu elektronika są potencjalnym źródłem zakłóceń, więc głośniki z tą funkcją mogą mieć gorszą jakość dźwięku od analogów bez czytnika kart (przy wyższym koszcie).

— Odbiornik FM. Wbudowany tuner FM umożliwia wykorzystanie zestawu głośnikowego jako odbiornika radiowego - do odbioru i odtwarzania audycji radiowych FM. Należy pamiętać, że do niezawodnego odbioru najprawdopodobniej wymagana będzie antena zewnętrzna; kabel do jego podłączenia jest czasami dołączony do zestawu, ale samą antenę należy kupić osobno.

— Regulacja wysokich częstotliwości. Możliwość oddzielnej zmiany głośności wysokich częstotliwości. W rzeczywistości jest to najbardziej uproszczona wersja korektora: pozwala dostosować ogólną barwę dźwięku, zmieniając poziom wysokich tonów w stosunku do reszty spektrum częstotliwości. Jest najczęściej używana w połączeniu z regulacją niskich częstotliwości (patrz poniżej), ale może być również zapewniona jako jedyna regulacja częstotliwości.

— Regulacja niskich tonów. Możliwość oddzielnej zmiany głośności niskich częstotliwości. Podobnie jak w przypadku opisanej powyżej regulacji niskich częstotliwości, służy ona do regulacji ogólnej barwy dźwięku. Jednocześnie sporo modeli z tą funkcją ma tylko regulację niskich częstotliwości (bez regulacji wysokich częstotliwości). Ale nie warto mylić tej funkcji z regulacją poziomu subwoofera. W tym przypadku chodzi właśnie o regulację niskich częstotliwości całego systemu.

— mini-Jack (3,5 mm). Złącze 3,5 mm jest używane jako standardowe analogowe wyjście audio w prawie wszystkich współczesnych komputerach i laptopach; ponadto jest instalowane w większości smartfonów, tabletów i odtwarzaczy kieszonkowych, a w wielu innych typach urządzeń jest bardzo powszechne. W związku z tym większość współczesnych głośników komputerowych (z wyjątkiem modeli Bluetooth) jest wyposażona we wtyczkę mini-Jack. Może to być wtyczka na nieodpinanym lub odpinanym kablu lub przejściówka z innego złącza - na przykład „2 RCA - mini-Jack”.

— RCA. Złącze RCA, zwane też potocznie „cinchem”, w tym przypadku służy jako wejście liniowe do odbioru analogowego sygnału audio – podobnie jak mini-Jack 3,5 mm. Różnice leżą w kilku ważnych punktach. Po pierwsze, RCA działa na zasadzie „jedno złącze na kanał”, a liczba takich złączy będzie zależeć od formatu audio. Na przykład głośniki stereo będą potrzebować zestawu dwóch takich złączy, system 5.1 będzie potrzebować sześciu itd. Po drugie, RCA jest dość popularne w tradycyjnym sprzęcie audio, jednak jest raczej słabo rozpowszechnione wśród komputerów. Dlatego w głośnikach komputerowych wejście to jest stosunkowo rzadkie – głównie w dość zaawansowanych modelach (w tym rozwiązaniach z zewnętrznym wzmacniaczem). Ponadto zwracamy uwagę, że w zestawach z subwooferem do podłączenia „suba” w głównym satelicie może również zapewniać się złącze RCA, które w tym prz...ypadku pełni rolę wyjścia.

— Wyjście na subwoofer. Obecność złącza do podłączenia subwoofera pozwala jeszcze bardziej nasycić dźwięk systemu niskimi częstotliwościami. Oczywiście subwoofer jest kupowany osobno. A samo wyjście służy jako opcja i pozwala w razie potrzeby rozszerzyć zestaw głośnikowy.

— Wyjście słuchawkowe. Wyjście słuchawkowe, umieszczone bezpośrednio na obudowie jednego z głośników. Takie złącze jest szczególnie wygodne podczas korzystania ze słuchawek z tradycyjnym komputerem stacjonarnym: znacznie wygodniej jest podłączyć słuchawki do obudowy głośnika na biurku niż ciągnąć przewód do jednostki systemowej. Z reguły rolę tego wyjścia pełni standardowe gniazdo mini-Jack 3,5 mm - to do niego powstają najnowocześniejsze słuchawki (zarówno komputerowe, jak i ogólnego przeznaczenia).

— Wejście mikrofonowe. Wejście do podłączenia zewnętrznego mikrofonu umieszczone bezpośrednio na obudowie głośnika. Znaczenie tej funkcji jest takie samo, jak opisanego powyżej wyjścia słuchawkowego: często wygodniej jest podłączyć mikrofon do głośnika stojącego na biurku niż bezpośrednio do jednostki systemowej. Same głośniki z tą funkcją z reguły mają dodatkową wtyczkę, która łączy się z wejściem mikrofonowym karty dźwiękowej.

— USB B. Interfejs umożliwiający podłączenie głośników do portu USB komputera, laptopa itp. jako zewnętrzne urządzenie peryferyjne. Takie połączenie może być przydatne na przykład w przypadkach, gdy standardowe wyjście audio jest zajęte lub znajduje się w trudno dostępnym miejscu; ponadto pozwala głośnikom pracować nawet wtedy, gdy w systemie nie ma karty dźwiękowej (choć dziś jest to bardzo rzadkie). Jednocześnie głośniki mogą być również zasilane przez USB, co przy niskiej mocy pozwala na obejście się bez oddzielnego źródła zasilania (więcej szczegółów w „Zasilanie z portu USB”). Dodatkowo złącze to może odpowiadać za dodatkowe funkcje - na przykład sterowanie funkcjami głośnika z komputera stacjonarnego, poprzez specjalne oprogramowanie.

— Wejście optyczne. Wejście cyfrowe do wysokiej jakości transmisji dźwięku, m.in. wielokanałowego. To połączenie jest niezwykłe ze względu na całkowitą odporność na zakłócenia elektryczne, jednak kabel światłowodowy nie toleruje załamań i silnego nacisku.

— Wejście koaksjalne. Wejście do przesyłania dźwięku w formacie cyfrowym. Zapewnia możliwość przesyłania dźwięku wielokanałowego. Wykorzystuje złącze RCA (potocznie określane jako „cinch”), jednak jest niekompatybilne z opisanym powyżej interfejsem RCA. Połączenie koaksjalne w przeciwieństwie do optycznego jest podatne na zakłócenia elektromagnetyczne, jednak nie wymaga szczególnej delikatności w obsłudze kabla.

Konstrukcja, w której wzmacniacz mocy jest oddzielony od samych głośników. Przypomnijmy, że wszystkie głośniki komputerowe są aktywne, to znaczy mają własne wzmacniacze mocy. Najczęściej takie wzmacniacze są wbudowane, jednak zdarzają się wyjątki – głównie wśród wysokiej klasy głośników; są omówione poniżej.

Znaczenie wzmacniacza zewnętrznego leży w kilku punktach jednocześnie. Po pierwsze, wiele obwodów elektronicznych, które są potencjalnym źródłem zakłóceń, jest umieszczonych na zewnątrz obudowy głośnika, co oznacza, że prawdopodobieństwo zakłóceń z tych obwodów jest praktycznie zerowe. Po drugie, osobny wzmacniacz nie ma tak ścisłych ograniczeń co do wielkości, jak wbudowany, co oznacza, że może być zrobiony dość duży, mocny i zaawansowany. Po trzecie, do połączenia elementów takiego systemu zwykle stosuje się połączenia wtykowe - co oznacza, że w razie potrzeby głośniki można również podłączyć do „nienatywnego” wzmacniacza (na przykład, jeśli ten z zestawu nie posiada niezbędne wejścia dla określonego źródła sygnału). Takie głośniki są jednak bardziej nieporęczne i droższe niż tradycyjne rozwiązania z wbudowanym wzmacniaczem.

Możliwość zasilania głośników z portu USB komputera lub innego urządzenia. W niektórych modelach przez ten sam port odbywa się główne połączenie, ale częściej głośniki odbierają sygnał przez klasyczny mini-Jack (patrz „Połączenia”). W każdym razie przewaga takiego zasilacza nad zasilaniem sieciowym polega na tym, że głośniki są niezależne od gniazdka; ułatwia to korzystanie z nich z laptopami i innym sprzętem przenośnym. Jeśli w komputerze nie ma wolnego złącza, można użyć przejściówki USB do gniazdka, zapalniczki samochodowej itp. Jednocześnie zasilanie przez USB jest początkowo bardzo niskie, więc ta opcja jest typowa głównie dla małych i stosunkowo „cichych” głośników. Z tego samego powodu niektóre modele z tą funkcją mogą wymagać podłączenia do specjalnego typu złączy - portów z obsługą USB Power Delivery. Technologia ta pozwala na zwiększenie mocy do 100 W, ale nawet w nowoczesnych urządzeniach komputerowych nie jest to takie powszechne.

Obecność odpinanych kabli uchroni Cię przed ewentualnym uszkodzeniem urządzenia związanym z gięciem przewodów. Jeśli zdarzy się podobny incydent, łatwa wymiana przewodu na nowy pozwala na dalsze korzystanie z głośników, a nie zanoszenie ich do centrum serwisowego. Takie rozwiązanie jest jednak stosowane głównie w modelach z wyższej półki, co wpływa na koszt. Jednocześnie odpinane mogą być nie tylko kable audio, do których przewidziano złącza (według klasyków jest to RCA), ale także kabel zasilający.

Obecność własnego wyświetlacza w konstrukcji głośników. Taki wyświetlacz zwykle znajduje się na przednim panelu jednego z głośników, subwoofera (jeśli jest dostępny) lub wzmacniacza (jeśli jest wykonany osobno). Z reguły jest to prosty czarno-biały ekran ze wskaźnikami segmentowymi, jednak nawet taki sprzęt pozwala na wyświetlanie bardzo zróżnicowanych informacji i znacznie ułatwia pracę z głośnikami. Zwróć uwagę, że wyświetlacz jest najczęściej oznaką modelu z rozbudowaną dodatkową funkcjonalnością – z reguły nie ma sensu montować ekranu w głośnikach o podstawowych możliwościach.

Obecność efektów świetlnych w konstrukcji głośników. Z reguły jest to podświetlenie, które może działać jak muzyka kolorowa - czyli mruga i zmienia kolor w rytm odtwarzanej muzyki. Głównym i właściwie jedynym celem efektów świetlnych jest dekoracyjność: kolorowa muzyka nadaje głośnikom jasny i atrakcyjny wygląd. Nie poprawia to jednak dźwięku, ale wpływa na koszt.

Rodzaj pilota dostarczanego w zestawie z głośnikami – oczywiście, o ile taki pilot w ogóle jest dostarczany w zestawie.

— Przewodowy. Pilot ma postać osobnego urządzenia, podłączanego osobnym przewodem do elementu sterującego systemu (głośnika „głównego”, subwoofera, wzmacniacza zewnętrznego). Taki pilot nie jest tak mobilny jak bezprzewodowy, a sam przewód może stwarzać pewne niedogodności. Choć te niedociągnięcia nie zawsze są naprawdę zauważalne: głośniki komputerowe najczęściej znajdują się w bezpośrednim sąsiedztwie słuchacza, a on nie ma potrzeby sterowania „dalekiego zasięgu”. Jednocześnie piloty przewodowe są niezawodne, niedrogie, nie wymagają baterii i działają nawet nie będąc w zasięgu wzroku głośników (w przeciwieństwie do bezprzewodowych, które często wykorzystują sterowanie podczerwienią). Co prawda, należy pamiętać, że na takim pilocie zwykle wykonywane są tylko najbardziej podstawowe funkcje - jak regulacja głośności i tonu.

— Bezprzewodowy. Piloty bezprzewodowe najczęściej działają poprzez kanał podczerwieni - podobnie jak piloty do telewizorów, klimatyzatorów itp. Główne zalety takiego sterowania to swoboda poruszania się w odległości co najmniej kilku metrów od głośników. Ponadto piloty bezprzewodowe często niosą ze sobą zaawansowane ustawienia. Jednocześnie między pilotem a odbiornikiem (jednym z głośników, subwooferem itp.) nie powinno być żadnych przeszkód; no i tak...ie akcesoria są znacznie droższe niż piloty przewodowe.

— Przewodowy i bezprzewodowy. Zestawy głośnikowe, wyposażone w dwa piloty jednocześnie - przewodowy i bezprzewodowy. Cechy obu opcji zostały szczegółowo opisane powyżej, a ich połączenie pozwala na wybór pilota w zależności od tego, czego w danej chwili wymagamy – mieć kontrolę pod ręką siedząc przy komputerze, czy też regulować dźwięk z odległości kilku metrów, poruszając się po pokoju. Ponadto piloty przewodowe i bezprzewodowe mogą różnić się funkcjonalnością. Należy jednak pamiętać, że taki sprzęt znacząco wpływa na koszt.

Lokalizacja własnej regulacji głośności głośników. We współczesnych głośnikach komputerowych regulatory montowane są z przodu, z tyłu, z boku, na górze, na kablu sygnałowym, na wzmacniaczu oraz na pilocie (ten ostatni może być albo jedynym regulatorem, albo dodatkiem do regulatora z inną lokalizacją; szczegóły poniżej). Oto cechy każdej opcji:

- Z przodu. Najpopularniejsza obecnie lokalizacja: przedni panel głośnika jest najłatwiej dostępny, regulator można bez problemu wyregulować w dowolnym momencie, a nawet jeśli głośniki są ciasno otoczone ciałami obcymi z tyłu i po bokach, przedni panel zwykle pozostaje dostępny. Z niedociągnięć można tylko zauważyć moment, w którym nie każdemu podobają się dodatkowe kontrolki na przednim panelu głośnika – jest to jednak niuans czysto estetyczny, który nie wpływa na wygodę.

- Z tyłu. Regulator znajdujący się na tylnym panelu głośnika nie jest szczególnie wygodny przy częstych zmianach głośności – zwykle trzeba go szukać dotykiem, a dostęp do niego wymaga trochę wolnej przestrzeni wokół głośnika. Tak więc na takich głośnikach najwygodniej jest początkowo wybrać pewien optymalny poziom dźwięku, a następnie, jeśli to konieczne, wyregulować głośność za pomocą ustawień oprogramowania komputera i nie sięgać ponownie po regulator. Dlatego ta opcja jest dość rz...adka. Taka niepozorność jednak ma swoje zalety: głośniki uzyskuje schludniejszy wygląd, bez zbędnych drobnych elementów na zewnątrz.

- Z boku. Swego rodzaju kompromis pomiędzy dwoma opisanymi powyżej opcjami: regulator nie jest tak zauważalny jak przedni, a jednocześnie łatwiej do niego dostać się niż do tylnego. Co prawda, po odpowiedniej stronie kolumny powinno być wystarczająco dużo wolnego miejsca, ale ta wada nie jest szczególnie krytyczna. Tak więc lokalizacja z boku spotyka się choć rzadziej niż z przodu, ale zauważalnie częściej niż z tyłu.

- Na górze. Całkiem specyficzna opcja. Generalnie jest ona podobna do opisanej powyżej lokalizacji bocznej, ale z wielu powodów jest niezwykle rzadka - w głośnikach o niestandardowym designie, a także w niektórych zestawach, w których sterowanie systemem jest na subwooferze (ten element jest często instalowany na podłodze, a górne położenie regulatora jest najwygodniejsze).

- Na kablu sygnałowym. Regulator umieszczony bezpośrednio na przewodzie, który przenosi sygnał audio. Stosowany jest głównie w niedrogich głośnikach kompaktowych: łatwiej i taniej jest zainstalować regulator w ten sposób niż wbudować go w obudowę, a wymiary samej obudowy można zmniejszyć ze względu na brak „niepotrzebnych” części wewnątrz.

- Na wzmacniaczu. Opcja stosowana w modelach z zewnętrznym wzmacniaczem (patrz wyżej). To parametry wzmacniacza określają głośność dźwięku, więc bardziej logiczne jest umieszczenie regulacji głośności na nim, a nie na którymś z głośników. Teoretycznie dokładna lokalizacja regulatora może się różnić; w praktyce kontrolka ta (podobnie jak inne regulatory) jest zwykle montowana na przednim panelu. Należy pamiętać, że taki sprzęt jest często uzupełniany regulatorem na pilocie (patrz poniżej) - wzmacniacz nie zawsze jest dogodnie zlokalizowany, w przypadku częstych regulacji wygodniej jest korzystać z pilota.

- Na pilocie. Regulator zainstalowany na pilocie może być akcesorium przewodowym lub bezprzewodowym (patrz "Pilot"). W rzeczywistości obecność pilota jest prawie gwarantowana, co oznacza obecność w nim regulacji głośności, wyjątki są niezwykle rzadkie; a jeśli są dwa takie piloty (przewodowy i bezprzewodowy), to często regulatory są montowane w obu. Zwróć też uwagę, że regulację głośności z pilota można uzupełnić regulatorem umieszczonym w dowolnym z wyżej opisanych miejsc (poza przewodem sygnałowym).

Pochylona konstrukcja przedniej krawędzi kolumny umożliwia ustawienie głośników w obudowie pod kątem. Tak więc dźwięk z nich nie rozchodzi się poziomo, ale lekko w górę. Ma to korzystny wpływ na wykorzystanie głośników w pobliżu monitora, gdy odległość od słuchacza do systemu audio jest znikoma. Można powiedzieć, że pochylona konstrukcja pozwala na skierowanie sygnału bezpośrednio do ludzkiego ucha. Jednak w praktyce ma to bardziej estetyczny charakter. Dlatego głośniki komputerowe wysokiego segmentu cenowego, a zatem o wysokiej jakości, rzadko są pochylone i często mają prostą obudowę.

Możliwość montażu głośników na ścianie. Funkcja ta może być bardzo przydatna, jeśli na biurku nie ma wolnego miejsca lub trzeba je pozostawić niezajęte. Do zawieszenia jednak zwykle wymaga się przewiercenia ścian i zamontowania gwoździ lub innych łączników.

Zwróć uwagę, że po pewnych poprawkach prawie każdy głośnik można zawiesić na ścianie - nie jest jednak faktem, że takie głośniki będą brzmieć normalnie. Dlatego do montażu na ścianie warto wybrać modele, dla których ta możliwość jest bezpośrednio wskazana.

Materiał użyty do wykończenia głośników. Uważa się, że parametr ten może znacząco wpłynąć na charakterystykę dźwięku; jednak w praktyce o jakości dźwięku decyduje tak wiele innych czynników, że na ich tle wpływ ten jest praktycznie niezauważalny. Ponadto wady różnych materiałów są łatwo kompensowane pewnymi sztuczkami technicznymi. Dzięki temu np. tworzywo sztuczne, które pierwotnie było uważane za materiał budżetowy, jest z powodzeniem stosowane w głośnikach klasy premium. A główną zaletą drewna ( MDF) są nie tyle jego właściwości użytkowe, ile charakterystyczny wygląd. Dlatego głównym kryterium wyboru materiału jest to, jak bardzo podoba Ci się wygląd głośników.

Materiał użyty na obudowę niskotonowego głośnika - subwoofera (oczywiście, jeśli taki jest w zestawie).

Najpopularniejszymi obecnie opcjami materiałów do tego wykończenia są tworzywo sztuczne i MDF (płyta pilśniowa średniej gęstości z włókien drzewnych). Tworzywo sztuczne jest często uważane za tańszy materiał, MDF jest bardziej zaawansowany i akustycznie wysokiej jakości. Jednak w praktyce różnica ta nie jest krytyczna, a jakość dźwięku związana jest bardziej z kategorią cenową zestawu głośników niż z materiałem subwoofera. Natomiast materiał wykończeniowy jednoznacznie wpływa na wygląd.