Porównanie Leatherman Charge Plus TTi vs Leatherman Charge TTi

Materiał, z którego wykonano rękojeść noża. W przypadku modeli z rękojeściami z nakładkami, w danym przypadku zazwyczaj podawany jest materiał nakładek.

Na liście najpopularniejszych współcześnie materiałów znajdują się tworzywo sztuczne, micarta, guma, włókno szklane, włókno węglowe wzmocnione tworzywem sztucznym, drewno, metal, w szczególności aluminium, stal, tytan, mosiądz. Istnieją inne, bardziej specyficzne odmiany, takie jak kość lub róg zwierzęcy. Oto główne cechy różnych materiałów:

— Tworzywo sztuczne. Tworzywo sztuczne często kojarzy się z tanimi wyrobami, lecz w przypadku noży nie jest do końca prawda. Faktem jest, że na rynku istnieje wiele odmian tego materiału, m.in. bardzo wysokiej jakości, a rzeczywiste właściwości plastikowej rękojeści zależą przede wszystkim od półki cenowej noża. Przy tym, niektóre cechy są wspólne dla wszystkich odmian. Z jednej strony, tworzywo sztuczne generalnie jest dość niedrogie, a jednocześnie łatwe w obróbce, z łatwością może przybierać skomplikowane kształty i prawie każdy odcień koloru. Ponadto jest stosun...kowo lekkie, odporne na wilgoć i dość trwałe. Wśród wad należy wymienić: większość rodzajów tworzyw sztucznych jest gorsza od metali pod względem niezawodności i może pękać od silnego uderzenia, w dodatku materiał ten jest znacznie łatwiejszy do zarysowania.

— Włókno szklane. Najczęściej pod pojęciem tym rozumie się nie czyste włókno szklane (nie nadaje się ono do robienia rękojeści), lecz włókno szklane wzmocnione tworzywem sztucznym - jest to materiał kompozytowy, który łączy włókno szklane i spoiwo polimerowe. Materiał ten cechuje się niewielką wagą, jest odporny na działanie wilgoci i ekstremalnych temperatur oraz jest bardzo trwały – jego najbardziej zaawansowane odmiany nie ustępują stali. Podobnie jak zwykłe tworzywo sztuczne, dobrze sprawdza się w przypadku tworzenia skomplikowanych kształtów. Kolejną zaletą tego materiału jest niska przewodność cieplna – innymi słowy taka rękojeść nie „chłodzi” dłoni na mrozie. Co prawda, cena wszystkich tych zalet jest dość wysoka.

— Drewno. Materiał ten od dawna używany jest na rękojeści noży, jednak do dziś nie traci on na popularności. Wiele osób ceni drewno za jego przyjemny i stylowy wygląd, jednak na tym nie wyczerpują się jego zalety: drewniane rękojeści ważą stosunkowo niewiele, są przyjemne w dotyku, m.in. i w chłodne dni, a także nie wyślizgują się z ręki. Z drugiej strony drzewo, które nie zostało poddane specjalnej obróbce, ma tendencję do gromadzenia wilgoci, co prowadzi do pogorszenia wyglądu zewnętrznego, a nawet uszkodzenia; ponadto materiał ten jest dość wrażliwy na pęknięcia i zarysowania. Należy powiedzieć, że na rękojeści noży można stosować różne rodzaje drewna, m.in. te pozbawione wad opisanych powyżej - lecz zazwyczaj sporo ważą i są bardzo drogie. A stosunkowo proste odmiany mogą kosztować całkiem przyzwoicie.

— Guma. Klasyczna guma dobrze się sprawdza w przypadku noży kuchennych, lecz słabo nadaje się do modeli turystycznych i innych podobnych modeli ze względu na swoją miękkość i dlatego jest rzadko spotykana. Częściej używane są specyficzne rodzaje gumy; ich właściwości są zwykle pod wieloma względami podobne do opisanego powyżej tworzywa sztucznego.

— Stal. Jeden z najpopularniejszych materiałów do narzędzi wielofunkcyjnych, rękojeści stalowe poddawane są znacznym naprężeniom; jednak można go również spotkać w nożach. Kluczowe zalety stali to wysoka wytrzymałość i niezawodność. Ma dość dużą wagę, lecz często zaletą jest też jej masywność – w szczególności stwarza ona dodatkowe wrażenie wytrzymałości i niezawodności. Wśród jednoznacznych mankamentów stali zauważyć można tendencję do „chłodzenia” palców i wyślizgiwania się z mokrych dłoni; jednak to pierwsze jest zauważalne tylko w chłodne dni bez rękawiczek, a drugie jest często kompensowane przez nacięcie odciążające. Warto również wziąć pod uwagę, że różne gatunki stali mogą mieć różną odporność na korozję, niektóre odmiany mogą wymagać dodatkowej pielęgnacji.

— Aluminium. Kolejny materiał, który jest dość popularny w narzędziach wielofunkcyjnych, lecz używa się go również w nożach. Pod wieloma względami jest podobny do stali, jednak z jednej strony waży mniej i jest bardziej odporny na korozję, z drugiej - jest droższy.

— Micarta. Materiał z rodziny PCB; Kompozyt „warstwowy”, który łączy materiał włóknisty (taki jak papier, tkanina lub włókno szklane) z wypełniaczem polimerowym. Konkretny skład micarty może być różny, jednak spiekanie pod wysokim ciśnieniem jest obowiązkową cechą szczególną produkcji. Dzięki temu materiał okazuje się bardzo gęsty, trwały i niezawodny, nadaje się nawet na najwyższej klasy noży, a niski koszt pozwala na zastosowanie micarty w modelach budżetowych. Od strony praktycznej micarta jest całkiem przyjemna w dotyku, absolutnie niewrażliwa na wilgoć i zmiany temperatury, nie chłodzi dłoni i nie przewodzi prądu. Ponadto rękojeści z micarty również dobrze się prezentują: na przykład wiele z nich ma charakterystyczne wzory imitujące fakturę drewna.

— Tytan. Stopy na bazie tytanu można zaliczyć do materiałów klasy premium. Oprócz solidnego wyglądu wyróżnia je niska waga połączona z wysokimi wskaźnikami wytrzymałości. Ponadto rękojeści tytanowe są również dobrze przystosowane do stosowania w niskich temperaturach ze względu na ich niską przewodność cieplną. Główną wadą, tradycyjnie dla takich materiałów, jest wysoki koszt.

— Włókno węglowe wzmocnione tworzywem sztucznym. Jest to materiał kompozytowy, który łączy włókna węglowe i podstawę z tworzywa sztucznego. Główną zaletą tego materiału jest jego wysoka wytrzymałość, porównywalna ze stalą – ponadto znacznie mniej waży, a także absolutnie nie podlega korozji. Z drugiej strony, materiał ten nie toleruje punktowych uderzeń - mogą od tego powstać pęknięcia; a koszt takich rękojeści jest bardzo wysoki.

— Zwierzęcy róg. Naturalny róg (np. jelenia czy byka) nawiązuje do tradycyjnych materiałów stosowanych od dawna w rękojeściach noży. Głównymi zaletami tego materiału jest jego estetyczny wygląd z charakterystycznym wzorem, a także reliefowa faktura ułatwiająca trzymanie noża w dłoni. Co więcej, niska przewodność cieplna wpływa na komfort chwytu, dzięki czemu rękojeść nie chłodzi dłoni. Z drugiej strony, róg jest mniej trwały niż stal lub włókno szklane. Dlatego w naszych czasach materiał ten wykorzystywany jest głównie ze względów estetycznych – aby nadać nożowi charakterystyczny styl.

— Kość. Kolejny „tradycyjny” materiał, pod wieloma względami podobny do opisanego powyżej rogu – w szczególności kość jest przyjemna w dotyku i stylowo prezentuje się w nożach o „myśliwskim” designie, lecz pod względem trwałości jest nieco gorsza od bardziej nowoczesnych materiałów. Główną różnicą w porównaniu z rogiem jest to, że kościane rękojeści mają więcej różnic w fakturze i kolorze, a ich powierzchnie są zwykle gładkie; to ostatnie może być albo wadą, albo zaletą, w zależności od preferencji użytkownika.

— Skóra. Skórzane nakładki na rękojeści nie tylko nadają nożowi stylowy wygląd, lecz również zapewniają całkiem praktyczne zalety: taka powierzchnia jest niezawodna zarówno przy trzymaniu gołą ręką, jak i w rękawiczkach, nie chłodzi dłoni i jest przyjemna w dotyku. Z drugiej strony, taka konstrukcja jest dość droga i nie ma wyraźnych przewag nad prostszymi materiałami. Dlatego skóra jest wykorzystywana głównie jako element wystroju zewnętrznego, a nie ze względów praktycznych.

— Brąz. Stop na bazie miedzi, zwykle z cyną, który ma specyficzny kolor (czerwonawy lub złocisty). Pod względem podstawowych właściwości jest podobny do stali (patrz wyżej), z praktycznego punktu widzenia różni się jedynie oryginalnym wyglądem i wyższym kosztem. Dlatego brąz jest rzadko używany, głównie w celu nadania nożowi oryginalnego wyglądu.

— Mosiądz. Stop na bazie miedzi i cynku o charakterystycznym złotym kolorze. Pod względem właściwości i zastosowania jest podobny do brązu opisanego powyżej, jest używany bardziej ze względów estetycznych niż praktycznych.

— Metal. Ten wariant jest podawany dla modeli, w których producent, z tego czy innego powodu, nie określił konkretnego składu metalu użytego do wykonania rękojeści (stal, aluminium, brąz itp.), a także dla rękojeści składających się z nietypowych stopów, które nie należą do żadnej z opisanych powyżej odmian. Konkretne właściwości „metalu” mogą być różne, najłatwiej jest je ocenić na podstawie kategorii cenowej noża.

Całkowita waga noża. Należy oceniać wskaźnik ten w zależności od rodzaju (patrz wyżej) i przeznaczenia: np. dla kompaktowego modelu turystycznego zazwyczaj zaletą jest niewielka waga, wśród myśliwych i wędkarzy wszystko zależy od specjalizacji, a maczety z definicji, powinny być ciężkie - w przeciwnym razie cięcie takim ostrzem będzie po prostu niewygodne.

- Bez czubka. Modele, głownia których nie posiada charakterystycznego czubka. Taka konstrukcja nie pozwala na przekłucie, co w niektórych sytuacjach może być zaletą. Na przykład, takie modele doskonale sprawdzają się w roli „pierwszego noża dla młodego turysty”: brak czubka zmniejsza prawdopodobieństwo zranienia się, co jest ważne dla dzieci, które nie mają umiejętności bezpiecznego posługiwania się nożem. W sytuacjach „dorosłych” brak czubka może być przydatny np. przy usuwaniu skóry z upolowanego zwierzęcia (aby nie przekłuć wnętrzności) lub przecinaniu siatki ciasno przylegającej do boku gumowej łódki. Ponadto obecność czubka może być jednym z kryteriów cechujących białą broń; w wielu krajach nóż bez końcówki automatycznie nie jest taką bronią, niezależnie od innych cech konstrukcyjnych.

- Blokada ostrza. Obecność w składanym nożu specjalnej blokady, która zapobiega przypadkowemu złożeniu ostrza. Takie składanie jest zarówno niewygodne, jak i bardzo traumatyczne, ponieważ palce posiadacza zwykle znajdują się na ścieżce ruchu ostrza; blokada zapobiega tego rodzaju problemom. Należy pamiętać, że w kompaktowych szwajcarskich nożach, których ostrze nie stanowi zagrożenia ze względu na niewielkie rozmiary - blokady może nie być, a wśród noży motylkowych tej funkcji w zasadzie nie przewidziano - konstrukcja samej rękojeści nie pozwala na złożenie noża, gdy jest trzymany w ręku.

- Otwieranie jedną ręką.... Możliwość otwarcia noża składanego (patrz "Konstrukcja") jedną ręką. Wśród noży z tą cechą szczególną można wyróżnić dwie odmiany - z otwieraniem ręcznym i automatycznym. W modelach „ręcznych”, do otwierania jedną ręką, na głowni znajduje się występ (kołek) lub wycięcie, które pełni rolę ogranicznika dla kciuka; w "automatach" ostrze rozkłada się (a w wielu nożach wysuwanych od przodu - również składa się) pod działaniem sprężyny sterowanej przyciskiem lub suwakiem. Funkcja ta zapewnia jednak dodatkową wygodę; należy jednak pamiętać, że w niektórych krajach otwieranie jedną ręką jest uważane za jedną z oznak broni białej.
Należy zaznaczyć, że noże motylkowe w naszym katalogu są również uważane za „jednoręczne”, przy czym z definicji: każdy taki nóż można „rozkręcić” z pozycji zamkniętej do otwartej przy użyciu stosunkowo prostej techniki.

- Hak Emersona. Przyrząd przeznaczony do otwierania składanego noża bezpośrednio po wyjęciu z kieszeni. Nóż z takim przyrządem, w przeciwieństwie do bardziej tradycyjnych modeli, nosi się na klipsie czubkiem do góry, a nie do dołu; a sam hak znajduje się na kolbie u podstawy głowni i jest zaprojektowany w taki sposób, że podczas wyjmowania noża hak można zaczepić o krawędź kieszeni i otworzyć ostrze całkowicie lub prawie całkowicie. Funkcja ta może być bardzo przydatna w sytuacjach krytycznych, w których, jak mówią, o wszystkim decyduje ułamek sekundy. Z drugiej strony, należy pamiętać, że do jej efektywnego wykorzystania wymagana jest pewna umiejętność; a hak Emersona nie jest przyjazny dla tkanin, może uszkodzić materiał kieszeni, dlatego najlepiej stosować tę metodę otwierania z dżinsami lub inną odzieżą wykonaną z gęstego, wytrzymałego materiału.

- Wgłębienie pod palec. Obecność w konstrukcji noża specjalnego wgłębienia, znajdującego się na rękojeści, gdzie przy prostym chwycie umieszcza się palec wskazujący. Funkcja ta zapewnia dodatkową wygodę przy trzymaniu noża, lecz czyni go mniej uniwersalnym - przy korzystaniu z innych wariantów chwytu, poza prostym, wgłębienie może sprawiać trudności (dlatego np. w modelach myśliwskich występuje ono dość rzadko). Zwróć uwagę, że obecność wgłębienia pod palec i jego głębokość może służyć jako jedno z kryteriów określania przynależności noża do broni białej.

- Mocowanie na pasek. Obecność w konstrukcji rękojeści noża mocowania na smycz - specjalny pasek. Smycz zapewnia dodatkową wygodę podczas wyjmowania noża z pokrowca, może służyć do dodatkowego umocowania rękojeści w dłoni, zamontowania przeciwwagi ułatwiającej zadanie ciosów (dotyczy maczet i podobnych modeli patrz „Rodzaj”) itp. Tradycyjne mocowanie na pasek to zwykły otwór w rękojeści. Jednak w niektórych typach noży (w szczególności szwajcarskich) rolę tę może pełnić pierścień, który służy również do mocowania samego noża do karabinka, pęku kluczy itp.

- Pokrowiec. Klasyczny pokrowiec - to akcesorium, które zapewnia wygodę, a czasem dodatkowe bezpieczeństwo podczas przechowywania i transportu narzędzia. Jednocześnie różnica między takim akcesorium a pochwą (pełniącą podobną funkcję) polega na tym, że z reguły cały nóż jest umieszczony w pokrowcu, podczas gdy pochwa zakrywa tylko głownię, pozostawiając rękojeść na zewnątrz. W związku z tym, noże składane i multitools są zwykle wyposażane w pokrowce, a takie akcesoria są dość popularne wśród modeli nieskładanych. A oto główne warianty stosowanych materiałów:

• Pokrowiec z tkaniny. Najpopularniejsza obecnie odmiana. Jako „tkaninę” zwykle stosuje się trwały i niezawodny materiał, który jest odporny na ścieranie, ekstremalne temperatury, promieniowanie ultrafioletowe itp.; typowym przykładem jest gęsty nylon („cordura”) lub włókno poliuretanowe. W każdym razie pokrowce z tkaniny są tańsze niż skórzane i nie są tak wymagające w pielęgnacji, a jednocześnie są niezawodne, praktyczne i dobrze wyglądają, dlatego są powszechnie stosowane.
• Pokrowiec skórzany. Pokrowiec skórzany wyróżnia przede wszystkim charakterystyczny wygląd. Często taki wyrób to nie tylko użyteczny dodatek do noża, lecz pełnowartościowe akcesorium modowe, które dodatkowo podkreśla styl i charakter właściciela. A pod względem stopnia ochrony pokrowce skórzane przewyższają nieco te z tkaniny. Z drugiej strony, skóra naturalna jest dość droga, wymaga przestrzegania specjalnych zasad pielęgnacji, a w niektórych sytuacjach może stracić swój wygląd i właściwości użytkowe (np. gdy zamoczy się i szybko wyschnie, materiał może ulec zniekształceniu). A różne zamienniki skóry (co również w tym przypadku może być sugerowane) mogą mieć różne cechy - z reguły zależą one bezpośrednio od ceny.
• Futerał. Ta odmiana jest podawana w naszym katalogu w dwóch przypadkach: albo jeśli producent nie określił bezpośrednio konkretnego materiału, albo gdy nóż może być dostarczany z różnymi rodzajami pokrowców (według wyboru użytkownika lub w zależności od partii/regionu dostawy - kwestię tę należy wyjaśnić osobno). Jednak w każdym przypadku materiał można często określić na podstawie zdjęć - w końcu pokrowce są najczęściej wykonywane ze skóry lub tkaniny i nie jest trudno odróżnić te warianty.

- Pochwa. To akcesorium, podobnie jak pokrowiec, służy do wygodnego i bezpiecznego przechowywania i przenoszenia noża. Różnica polega na tym, że pochwa ukrywa jedynie głownię, pozostawiając otwartą rękojeść. W związku z tym, sensowne jest uzupełnianie podobnymi wyrobami tylko noży nieskładanych. Zwróć uwagę, że pochwa jest zwykle zaprojektowana z myślą o możliwości szybkiego wyjęcia noża (kolejna różnica w porównaniu ze wspomnianymi pokrowcami). A oto najpopularniejsze materiały używane na takie akcesoria:

• Pochwa plastikowa. Plastik to niedrogi, a jednocześnie dość praktyczny materiał. Obecnie na rynku dostępnych jest wiele różnych rodzajów tworzyw sztucznych, różniących się właściwościami; pozwala to wybrać wariant dla niemal każdego celu i kategorii cenowej noża. Z tego powodu pochwy plastikowe są bardzo popularne. Zwracamy uwagę, że wyroby wykonane z kydexu (który jest również formalnie plastikowy) są wymienione osobno w naszym katalogu.
• Pochwa kydexowa. Początkowo „Kydex” to znak towarowy firmy Sekisui SPI, jednak obecnie pod tą nazwą jednoczy się również podobne materiały innych producentów. Kydex to w rzeczywistości specjalny, zaawansowany rodzaj tworzywa sztucznego, który jest bardzo trwały, odporny na zarysowania (taka powierzchnia jest trudna do zarysowania nawet celowo) i jest ogólnie niezawodny. Dla ilustracji można zauważyć, że w naszych czasach nawet owiewki samolotów oraz roboty głębinowe są wykonane z takiego materiału. W związku z tym, pochwa z kydexu została wyszczególniona w osobnej kategorii. Oczywiście takie wyroby kosztują więcej niż plastikowe - jednak różnica w cenie nie jest tak poważna, jak można by sobie wyobrazić. Tak więc, takie pochwy mogą być dołączane nawet do stosunkowo prostych modeli noży.
• Pochwa skórzana. Pochwa skórzana ma te same cechy, co pokrowce wykonane z tego materiału. Takie wyroby wyglądają świetnie; dość często oprócz praktycznych funkcji pełnią również rolę modowych dodatków. Materiał ten szczególnie dobrze komponuje się z nożami myśliwskimi i turystycznymi o tradycyjnym designie; w rzeczywistości takie modele najczęściej uzupełniane są o pochwę skórzaną. A od strony praktycznej skóra ma doskonałą trwałość. Jednocześnie materiał ten wymaga przestrzegania pewnych specjalnych zasad użytkowania i pielęgnacji. Na przykład mokry wyrób skórzany musi schnąć powoli, w niskiej temperaturze, w przeciwnym razie może stracić połysk i się odkształcić. Dla pełnej gwarancji zaleca się wykonywać okresową obróbkę powierzchni takich pochw za pomocą specjalnych środków. Należy również pamiętać, że prawdziwa skóra jest dość droga, a zamienniki skóry (które również mogą być używane w tym przypadku) mogą mieć różne właściwości - z reguły zależą one bezpośrednio od ceny.
• Pochwa z tkaniny. Pochwa wykonana z gęstej i wytrzymałej tkaniny - zwykle na bazie włókien syntetycznych (np. nylonowej "cordury"). Dla ochrony przed kontaktem tkaniny z głownią, takie wyroby często przewidują dodatkową wstawkę wykonaną z tworzywa sztucznego lub innego gęstego materiału. Jednak generalnie ten wariant z wielu powodów jest używany dość rzadko - głównie w stosunkowo niedrogich nożach.