Porównanie be quiet! Straight Power 11 BN283 vs Seasonic FOCUS GX FOCUS GX-750

Sprawność w tym przypadku to stosunek mocy zasilacza (patrz „Moc”) do jego zużycia energii. Im wyższa sprawność, tym wydajniejszy zasilacz, tym mniej energii pobiera z sieci przy tej samej mocy wyjściowej i tym tańsza jest jego eksploatacja. Sprawność może się różnić w zależności od obciążenia; specyfikacja może wskazywać zarówno minimalną sprawność, jak i jej wartość przy średnim obciążeniu (50%).

Należy zauważyć, że od tego wskaźnika bezpośrednio zależy zgodność z takim lub innym poziomem wydajności 80PLUS (więcej szczegółów w „Certyfikat”).

- 1 wentylator. Najpopularniejszy wariant. Moc takiego układu jest wystarczająca do chłodzenia zasilaczy o mocy m.in. powyżej średniej i jest on stosunkowo niedrogi. Natomiast zauważalny jest hałas wentylatora, szczególnie w niedrogich zasilaczach o małej średnicy wentylatora (patrz „Średnica wentylatora”).

- 2 wentylatory. Drugi wentylator jest zwykle instalowany w mocnych zasilaczach, dla których moc jednego wentylatora nie wystarcza. Ceną, jaką trzeba zapłacić za tę wydajność, oprócz zwiększonych kosztów, jest zwiększony poziom hałasu.

- Półpasywny. Funkcja pozwalająca na automatyczne wyłączenie układu chłodzenia zasilacza w sytuacjach, gdy obciążenie zasilacza jest niskie, a wydzielenie ciepła ograniczone. Występuje tylko w modelach z aktywnym układem chłodzenia. Przypomnijmy, że układy tego typu są wydajniejsze od pasywnych, ale zużywają dodatkową energię i generują hałas podczas pracy. W związku z tym przy niewielkim obciążeniu, gdy intensywne chłodzenie nie jest wymagane, rozsądniej jest wyłączyć wentylatory - oszczędza to energię i zmniejsza poziom hałasu.

- Pasywny (radiatory). W porównaniu z wentylatorami, radiatory mają szereg zalet: na przykład nie generują żadnego hałasu i nie wymagają własnego zasilania (co zmniejsza całkowite zużycie energii). Są jednak w efekcie znacznie mniej wydajne – moc zasila...czy z pasywnym chłodzeniem nie przekracza 600 W. Ponadto takie zasilacze są dość drogie.

Średnica wentylatora (wentylatorów) w układzie chłodzenia zasilacza.

Duża średnica pozwala na dobrą wydajność przy stosunkowo niskich obrotach, co z kolei zmniejsza hałas i zużycie energii. Duże wentylatory są jednak droższe od małych i zajmują dużo miejsca, co wpływa na ogólną wielkość zasilacza. Podkreślamy też, że mały wentylator nie jest jeszcze oznaką taniego zasilacza – taki sprzęt można spotkać również w dość zaawansowanych modelach przez wzgląd na zmniejszenie wymiarów.

Jeśli chodzi o konkretne średnice, najmniejszą wartością, jaką można znaleźć we współczesnych zasilaczach konsumenckich, jest 80 mm. Najpopularniejsza opcja to 120 mm, ten rozmiar daje dobrą wydajność i stosunkowo niski poziom hałasu przy rozsądnej cenie i wymiarach. Nieco rzadziej spotykane są większe średnice – 135 mm i 140 mm.

Standard dla zasilaczy uzupełniający specyfikacje ATX w zakresie zasilania 12 V. Wprowadzony od czasów procesora Intel Pentium 4. Pierwsza seria standardu wykorzystywała głównie linię +5 V, od wersji 2.0 została wprowadzona linia +12 V w celu pełnego zasilania podzespołów komputera. Również w drugiej generacji pojawiło się 24-pinowe złącze zasilania, które jest używane w większości współczesnych płyt głównych.

Wersja standardu EPS12V, z którą zgodny jest zasilacz. Standard EPS12V jest przeznaczony przede wszystkim dla energochłonnych komputerów osobistych (ponad 700 W, patrz „Moc”) i serwerów klasy podstawowej. Te zasilacze mają 24-pinowe złącze do płyty głównej i 8-pinowe złącze do zasilania procesora (czasami więcej niż jedno, więcej szczegółów można znaleźć w „Zasilanie płyty głównej/CPU”). Charakteryzują się również zwiększoną niezawodnością w porównaniu do ATX12V. Są one kompatybilne z większością płyt głównych w standardzie ATX, jednak w starych płytach głównych mogą wystąpić problemy z kompatybilnością złączy, dlatego kwestię tę należy wyjaśnić osobno (jednakże w celu rozwiązania tego problemu w niektórych zasilaczach części wtyczki są zdejmowane, co umożliwia zmniejszenie ich w razie potrzeby do wymiarów złączy na płycie głównej).

Liczba złączy zasilania SATA zapewnionych w zasilaczu.

Obecnie SATA jest standardowym interfejsem do podłączania wewnętrznych dysków twardych, można go również znaleźć w innych typach dysków (SSD, SSHD itp.). Ten interfejs składa się ze złącza danych, które łączy się z płytą główną, i złącza zasilania, które łączy się z zasilaczem. W związku z tym w tym punkcie chodzi o liczbę wtyczek zasilania SATA zapewnionych w zasilaczu. Liczba ta odpowiada liczbie dysków SATA, które mogą być jednocześnie zasilane z tego modelu.

Liczba złączy Molex (IDE) przewidziana w konstrukcji zasilacza.

Początkowo złącze to było przeznaczone do zasilania urządzeń peryferyjnych interfejsu IDE, przede wszystkim dysków twardych. I chociaż samo IDE jest dziś całkowicie przestarzałe i nie jest używane w nowych komponentach, złącze zasilania Molex nadal jest instalowane w zasilaczach i prawie bezbłędnie. Prawie każdy współczesny zasilacz ma co najmniej 1-2 takie złącza, a w modelach z wyższej półki liczba ta może wynosić 7 lub więcej. Ta sytuacja wynika z faktu, że Molex IDE jest dość uniwersalnym standardem, a za pomocą najprostszych adapterów można zasilać komponenty z innym interfejsem zasilania. Na przykład są adaptery Molex - SATA do napędów, Molex - 6 pin do kart graficznych itp.

Dostępność co najmniej jednego złącza zasilania Floppy.

Początkowo złącze to miało służyć do zasilania stacji dyskietek, stąd nazwa. Znane jest również pod nazwą „mini-Molex”. W każdym razie ten standard jest ogólnie uważany za przestarzały, ale nadal jest używany przez niektóre określone typy komponentów, a zatem nadal jest stosowany w zasilaczach.

Maksymalne wartości prądu i mocy, jakie zasilacz może dostarczyć na osobnych liniach zasilających.

Linia zasilająca może być po prostu opisana jako para styków do podłączenia określonego obciążenia; jeden z tych styków jest „masą” (o napięciu zerowym), a drugi ma pewne napięcie ze znakiem dodatnim lub ujemnym, a napięcie to odpowiada napięciu linii zasilającej. W tym momencie wynosi +3.3V (takie zasilanie występuje w złączach 20- i 24-pinowych do płyt głównych, w złączach zasilania SATA i niektórych innych typach złączy).

Ogólnie rzecz biorąc, moc i prądy to dość specyficzne parametry, których zwykły użytkownik rzadko potrzebuje - głównie przy podłączaniu komponentów o dużym poborze mocy, takich jak karty graficzne, a także przy uruchamianiu zasilacza bez komputera, do zasilania innej elektroniki (np. amatorskich stacji radiowych). Warto również wspomnieć, że suma mocy maksymalnych na wszystkich liniach może być wyższa niż całkowita moc wyjściowa zasilacza - oznacza to, że wszystkie linie nie mogą pracować jednocześnie z pełną mocą. W związku z tym, gdy zasilacz jest w pełni obciążony, niektóre z nich będą dostarczać mniej energii niż to możliwe.