Porównanie Sony A6600 body vs Sony A6400 body

Wynik, który otrzymał aparat w rankingu DxOMark.

DxOMark jest jednym z najpopularniejszych i najbardziej autorytatywnych zasobów do testowania aparatów przez ekspertów. Zgodnie z wynikami testu aparat otrzymuje określoną liczbę punktów; im więcej punktów, tym wyższa ocena końcowa.

Zakres czułości matrycy aparatu cyfrowego. W fotografii cyfrowej czułość jest wyrażana w tych samych jednostkach ISO, co w przypadku błony fotograficznej; jednak w przeciwieństwie do błony, czułość matrycy w aparacie cyfrowym można zmieniać, co daje zaawansowane możliwości regulacji parametrów fotografowania. Wysoka maksymalna czułość jest ważna, jeśli z aparatem używasz obiektywu o niskiej wartości przysłony (patrz „Wartość przysłony”), a także przy fotografowaniu słabo oświetlonych scen i szybko poruszających się obiektów; w tym drugim przypadku wysokie ISO pozwala na uzyskanie niskich czasów otwarcia migawki, co minimalizuje rozmycie obrazu. Należy jednak mieć na uwadze, że wraz ze wzrostem wartości ISO zwiększa się również poziom szumów zdjęć.

Metoda stabilizacji obrazu zapewniana przez aparat. Zwróć uwagę, że układy typu optycznego i z przesunięciem matrycy są czasami łączone pod pojęciem „prawdziwej” stabilizacji - ze względu na ich skuteczność. Więcej informacji znajdziesz poniżej.

Stabilizacja sama w sobie (niezależnie od zasady działania) pozwala skompensować efekt „drgania”, gdy aparat jest niestabilny - szczególnie podczas fotografowania z ręki. Jest to szczególnie ważne podczas robienia zdjęć ze znacznym powiększeniem lub długimi czasami naświetlania. Jednak w każdym przypadku funkcja ta zmniejsza ryzyko zepsucia kadru, dlatego aparaty ze stabilizacją są niezwykle powszechne. Zasady pracy mogą wyglądać następująco:

— Elektroniczna. Stabilizację zapewnia swego rodzaju „rezerwa” - obszar wzdłuż krawędzi matrycy, który początkowo nie uczestniczy w tworzeniu ostatecznego obrazu. Jeśli jednak elektronika aparatu wykryje drgania, kompensuje je, wybierając z rezerwy żądane fragmenty obrazu. Układy elektroniczne są niezwykle proste, kompaktowe, niezawodne i jednocześnie niedrogie. Jednak do ich działania trzeba przydzielić dość znaczną część matrycy - a zmniejszenie obszaru użytecznego sensora zwiększa poziom szumów i pogarsza jakość obrazu. W niektórych modelach stabilizacja elektroniczna jest włączana tylko przy niższych rozdzielczościach i nie jest dostępna przy pełnej wielkości klatki. Dlatego w czystej postaci ta opcja wyst...ępuje głównie w stosunkowo niedrogich aparatach z niewymienną optyką.

— Optyczna. Stabilizację przeprowadzaną przy przechodzeniu światła przez obiektyw zapewnia układ ruchomych soczewek i żyroskopów. W efekcie obraz trafia na matrycę już ustabilizowany, a do niego może być wykorzystany cały obszar sensora. Dlatego układy optyczne, pomimo ich złożoności i dość wysokich kosztów, są uważane za bardziej preferowane do robienia zdjęć wysokiej jakości niż elektroniczne. Osobno zauważamy, że w aparatach SLR i MILC (patrz „Rodzaj aparatu”) dostępność tej funkcji zależy od zainstalowanego obiektywu; dlatego w przypadku takich modeli stabilizacja optyczna nie jest w zasadzie wskazywana w naszym katalogu (nawet jeśli obiektyw z zestawu jest wyposażony w stabilizator).

— Z przesunięciem matrycy. Stabilizacja, realizowana poprzez przesuwanie matrycy „podążającej” za przesuniętym obrazem. Podobnie jak opisana powyżej optyczna, jest uważana za dość zaawansowaną opcję, chociaż generalnie jest nieco mniej skuteczna. Z drugiej strony, układy z przesunięciem matrycy mają poważne zalety - przede wszystkim taka stabilizacja zadziała niezależnie od specyfikacji obiektywu. W przypadku aparatów z niewymienną optyką oznacza to, że w obiektywie można obejść się bez stabilizatora optycznego i uczynić optykę prostszą, tańszą i bardziej niezawodną. W lustrzankach i aparatach MILC przesunięcie matrycy pozwala na wygodne użytkowanie nawet „niestabilizowanych” obiektywów, a przy zamontowanej „stabilizowanej” optyce oba układy współpracują ze sobą, a ich skuteczność jest bardzo wysoka. Ponadto przesunięcie matrycy jest nieco prostsze i tańsze niż tradycyjne stabilizatory optyczne.

— Optyczna i elektroniczna. Stabilizacja, łącząca obie powyższe opcje: początkowo działa na zasadzie optycznej, a gdy obiektyw nie wystarcza, podłączany jest układ elektroniczny. Zwiększa to ogólną skuteczność w porównaniu ze stabilizatorami czysto optycznymi lub czysto elektronicznymi. Z drugiej strony, wady obu opcji w takich układach są również łączone: optyka jest stosunkowo złożona i droga, a nie cała matryca jest wykorzystywana. Dlatego takie połączenie jest rzadkie, głównie w niektórych zaawansowanych cyfrowych kompaktach.

— Przesunięcie matrycy i elektroniczna. Inny rodzaj hybrydowych układów stabilizacji. Podobnie jak „optyczna + elektroniczna” poprawia ogólną skuteczność stabilizacji, ale jednocześnie łączy wady dwóch metod (są też podobne: komplikacja i wzrost kosztu aparatu plus spadek użytecznego obszaru matrycy). Dlatego ta opcja jest używana niezwykle rzadko - w pojedynczych modelach cyfrowych ultrazoomów i zaawansowanych kompaktach.

Formaty plików, w których aparat może nagrywać wideo. Biorąc pod uwagę, że nagrywany materiał przeznaczony jest do oglądania na zewnętrznym ekranie, warto upewnić się, że urządzenie odtwarzające (odtwarzacz DVD, centrum multimedialne itp.) jest w stanie pracować z odpowiednimi formatami. Jednocześnie wiele modeli aparatów może pełnić rolę odtwarzacza, podłączając się do telewizora przez wyjście audio/wideo lub HDMI (patrz odpowiednie punkty). A jeśli materiały wideo mają być oglądane na komputerze, nie należy w ogóle zwracać szczególnej uwagi na parametr ten: problemy z niekompatybilnością formatu w takich przypadkach pojawiają się rzadko i zwykle rozwiązuje się je instalując odpowiedni kodek.

— USB C. Uniwersalny interfejs USB wykorzystujący złącze typu C. Same w sobie porty USB (wszystkich typów) służą głównie do podłączania aparatu do komputera w celu kopiowania materiału, zarządzania ustawieniami, aktualizowania oprogramowania układowego itp. Złącze typu C jest porównywalne rozmiarem z wcześniejszymi miniUSB i microUSB, ale ma dwustronną konstrukcję, która umożliwia włożenie wtyczki z dowolnej strony. Dodatkowo USB C często korzysta ze standardu USB 3.1, co pozwala na osiągnięcie prędkości połączenia do 10 Gb/s - funkcja przydatna przy kopiowaniu dużych ilości treści.

— HDMI. Zintegrowany interfejs cyfrowy, który umożliwia przesyłanie wideo (w tym o wysokiej rozdzielczości) i dźwięku (nawet wielokanałowego) jednym kablem. Obecność takiego portu umożliwia wykorzystanie aparatu jako odtwarzacza: można go bezpośrednio podłączyć do telewizora, monitora, projektora itp. i przeglądać materiał na dużym ekranie. Jednocześnie możliwości nadawcze mogą obejmować nie tylko odtwarzanie wideo, ale także demonstrację zrobionych zdjęć w formie pokazu slajdów. Wejścia HDMI można znaleźć w większości współczesnych urządzeń wideo, a połączenie zwykle nie stanowi problemu.
Obecnie na rynku dostępnych jest kilka wersji interfejsu HDMI:

• v 1.4. Najstarsza z aktualnych wersji, wydana w 2009 roku. Niemniej jednak obsługuje wideo 3D, jest w stanie pracować z rozdzielczościami do 4096x2160 przy prędkości 24 kl./s, a w rozdzielczośc...i Full HD szybkość klatek może sięgać 120 kl./s. Oprócz oryginalnej wersji 1.4, są też ulepszone modyfikacje - v.1.4a i v.1.4b; są podobne w swoich głównych cechach, w obu przypadkach ulepszenia dotyczyły głównie pracy z treścią 3D.
• v 2.0 Znacząca aktualizacja HDMI wprowadzona w 2013 roku. W tej wersji maksymalna liczba klatek na sekundę w 4K wzrosła do 60 kl./s, także z nowości możemy wspomnieć o wsparciu dla ultrapanoramicznego formatu 21:9. W aktualizacji v.2.0a do możliwości interfejsu dodano obsługę HDR, w v.2.0b funkcja ta została ulepszona i rozszerzona.
• v 2.1. Pomimo podobieństwa nazwy do v.2.0, ta wersja, wydana w 2017 roku, była aktualizacją na bardzo dużą skalę. W szczególności została dodana obsługa 8K, a nawet 10K przy prędkościach do 120 kl./s, a także zostały rozszerzone możliwości pracy z HDR. Do tej wersji został wydany zastrzeżony kabel - HDMI Ultra High Speed, wszystkie możliwości v.2.1 są dostępne tylko przy użyciu kabli tego standardu, chociaż podstawowe funkcje mogą być używane z prostszymi przewodami.

— Wyjście słuchawkowe. Wyjście słuchawkowe umożliwia podłączenie słuchawek do aparatu. Z reguły jest to zwykłe złącze mini Jack 3.5 mm. Obecność takiego złącza zapewnia możliwość monitorowania dźwięku podczas nagrywania wideo w czasie rzeczywistym. Jest to szczególnie ważne przy nagrywaniu wywiadów, vlogów i innych audycji.

— Wejście mikrofonowe. Specjalistyczne wejście do podłączenia zewnętrznego mikrofonu do aparatu. Mikrofony zewnętrzne są znacznie lepsze od wbudowanych mikrofonów pod względem jakości dźwięku. Po pierwsze, nie są tak wrażliwe na „własne” dźwięki aparatu - od przycisków, pokręteł sterujących, silników ostrości itp. (a jeśli mikrofon korzysta z długiego kabla i nie jest przymocowany do korpusu, te dźwięki w ogóle nie będą słyszalne). Po drugie, same mikrofony zewnętrzne mają bardziej zaawansowane funkcje. Z drugiej strony, ich użycie jest uzasadnione głównie do profesjonalnego nagrywania wideo; dlatego obecność wejścia mikrofonowego z reguły odpowiada zaawansowanym możliwościom nagrywania wideo.

Tryby pracy autofokusa przewidziane w konstrukcji aparatu.

- Jedno zdjęcie. Główny tryb autofokusa znajduje się we wszystkich współczesnych aparatach i jest najczęściej używany. Przeznaczony do fotografowania nieruchomych obiektów.

- Śledzenie. Ten tryb służy do fotografowania poruszających się obiektów, których odległość stale się zmienia: aparat stale monitoruje położenie obiektu, stale dostosowując optykę, aby na nim była ustawiona ostrość. Zwykle znajduje się w aparatach klasy średniej i wyższej.

- Tryb AI. Swoista kombinacja dwóch poprzednich trybów, jest używana, gdy nieruchomy obiekt może zacząć się poruszać w dowolnym momencie. Jeśli scena jest statyczna, autofokus działa w trybie pojedynczego kadru, ale jeśli obiekt, na którym ustawiono ostrość, zacznie się poruszać, urządzenie przełącza się w tryb śledzenia autofokusa. Tryb AI umożliwia niemal natychmiastowe ustawienie optymalnych ustawień autofokusa, co jest szczególnie przydatne przy fotografowaniu reportażowym. Początkowo znajdował się w drogich modelach, jednak dzięki rozwojowi technologii dziś może być stosowany nawet w niedrogich kompaktach (patrz „Rodzaj aparatu”).

- Twarz. Tryb autofokusa wykorzystujący system rozpoznawania twarzy i precyzyjnie kierujący na nią ostrość. Funkcja ta przydaje się przede wszystkim do fotografowania osób z dużej odległości od aparatu, gdy rozmiar twarzy jest znacznie mniejszy niż rozmiar kadru - na przykład do zdjęć grupowych.

...- Uśmiech. Dalszy rozwój opisanego powyżej trybu AF Twarz, w którym, jak sama nazwa wskazuje, system reaguje nie tylko na twarz, ale i na uśmiech. Ten tryb można połączyć z funkcją automatycznego przechwytywania uśmiechu.

- Zwierzę w kadrze. Tryb przeznaczony przede wszystkim do fotografowania zwierząt, których usiedzenie w kadrze może być trudne (a często niemożliwe). Zwykle jest to odmiana opisanego powyżej śledzenia AF, konkretne cechy pracy mogą się różnić w zależności od modelu aparatu.

Ta lista nie jest wyczerpująca; w konstrukcji współczesnych aparatów mogą być przewidziane inne specyficzne tryby autofokusa.

Obecność funkcji dotykowego ustawiania ostrości w konstrukcji aparatu.

Takie ustawianie ostrości działa spójnie z ekranem dotykowym (patrz poniżej). Daje to fotografowi możliwość samodzielnego wyboru punktu ustawiania ostrości w fotografowanym kadrze: w tym celu wystarczy dotknąć tego punktu na obrazie wyświetlanym na ekranie. Dotykowe ustawianie ostrości jest niezwykle proste i intuicyjne, a przez to bardzo wygodne, szczególnie dla początkujących i nieprofesjonalnych użytkowników.

Parametr ten można po prostu opisać jako stopień powiększenia zapewniany przez wizjer w stosunku do tego, jak obraz jest widziany gołym okiem. Osobliwością współczesnych wizjerów jest to, że większość z nich ma wartość mnożnika ogniskowej mniejszą niż 1 - to znaczy nieco zmniejsza widoczny obraz.

Generalnie im większy parametr ten, tym większe obiekty wyglądają w wizjerze i tym łatwiej jest przez niego ustawić ostrość.

Migawka to system, który reguluje czas naświetlania, czyli wpływ światła na matrycę (więcej szczegółów na temat czasu naświetlania, patrz wyżej). Główne typy takich systemów migawek to:

- Elektroniczna. Typ migawki odpowiedni tylko dla aparatów cyfrowych. Takie systemy nie mają ruchomych części mechanicznych; naświetlanie w nich odbywa się elektronicznie. W momencie naciśnięcia spustu, podczas „otwierania” migawki, matryca jest całkowicie wyzerowana; a po pewnym czasie (odpowiadającym czasowi naświetlania), gdy migawka jest „zamykana”, odczytuje się z niej nagromadzony ładunek. Pozwala to na robienie pełnowartościowych fotografii i pracę z różnymi czasami otwarcia migawki bez stosowania skomplikowanych projektów. Kolejną zaletą w stosunku do mechanicznych migawek opisanych poniżej jest to, że takie systemy są idealne do trybu Live View (patrz wyżej): matryca może stale przesyłać obraz na ekran, tylko czasami „przerywając się” bezpośrednio do fotografowania. Z drugiej strony, taka ciągła praca zwiększa prawdopodobieństwo nagrzewania się i dodatkowego szumu na obrazie. Aby skompensować tę wadę, stosuje się różne rozwiązania, które w większości przypadków są prawie niewidoczne; jednak w przypadku fotografowania profesjonalnego migawki elektroniczne są uważane za mniej odpowiednie niż migawki mechaniczne.

- Mechaniczna. Istnieje wiele rodzajów migawek mechanicznych, jednak we współczesnych a...paratach cyfrowych występują głównie systemy w postaci pary lamelek. Gdy migawka jest otwarta, jedna z lamelek przesuwa się, a następnie druga „łapie” ją, zamykając matrycę. Główną zaletą migawek mechanicznych jest to, że podczas ich użytkowania matryca pozostaje zamknięta i otwiera się dopiero w momencie wykonania zdjęcia na czas odpowiadający ustawionemu czasowi naświetlania (podobnie jak to się dzieje w aparatach filmowych). Dzięki temu można uniknąć nagrzewania się czujnika i związanego z tym wzrostu szumów na obrazie. Z drugiej strony, dodatkowe mechanizmy wyraźnie wpływają na wagę, wymiary, koszt i pobór mocy aparatu; podczas fotografowania szybko poruszających się obiektów mogą wystąpić zniekształcenia, a w niskich temperaturach zakłócenia, a nawet awarie. Ponadto aparaty z mechaniczną migawką są przeznaczone głównie do obsługi przez wizjer optyczny. W przypadku wizjera elektronicznego lub trybu Live View (patrz wyżej) należy albo zainstalować matrycę pomocniczą (co dodatkowo komplikuje i zwiększa koszt wykonania), albo całkowicie odsłonić lamelki i faktycznie fotografować w trybie elektronicznej migawki, co sprawia, że sama idea „mechaniki” jest bez znaczenia. W rezultacie ten typ migawki jest obecnie stosowany głównie w lustrzankach jednoobiektywowych (patrz „Rodzaj aparatu”) środkowego i górnego poziomu; w innych odmianach również występuje, jednak znacznie rzadziej.

- Elektroniczna/mechaniczna. Systemy łączące obie powyższe odmiany; a dokładniej nawet - migawki mechaniczne, uzupełnione możliwością pracy w trybie elektronicznym. Jedną z kluczowych wad systemów czysto mechanicznych jest ich słaba przydatność do ultrakrótkich naświetleń - nie jest łatwo zapewnić wymaganą prędkość ruchu lamelek, ponadto mechanizm poddawany jest w tym trybie znacznym obciążeniom. Aby wyeliminować tę wadę, stworzono systemy elektroniczno-mechaniczne. Działają w następujący sposób: przy krótkim naświetlaniu do określonej granicy stosuje się czysto mechaniczny tryb pracy, a gdy możliwości mechaniki są niewystarczające, stosuje się tryb łączony. W tym trybie lamelki migawki otwierają się na stosunkowo długi czas (dłużej niż wymagany czas otwarcia migawki), podczas gdy matryca działa elektronicznie (więcej szczegółów patrz wyżej), zapewniając wymagany czas naświetlania. Teoretycznie metoda łączona pozwala na efektywne fotografowanie przy ultraszybkich naświetleniach, jednak w praktyce jakość zdjęć jest stosunkowo niska, a migawka „hybrydowa” jest często bardziej chwytem marketingowym niż naprawdę użytecznym narzędziem.