Porównanie Nokia 800 Tough 4 GB / 0.5 GB vs Nokia 8110 4G 4 GB / 0.5 GB

Przez termin „system operacyjny” w danym przypadku rozumie się wszystkie rodzaje oprogramowania układowego - zarówno pełnowartościowe systemy operacyjne pokroju iOS i Android, używane w smartfonach, jak i nakładki programowe zwykłych telefonów (innych niż smartfony). Główna różnica między tymi dwiema kategoriami polega na tym, że pełnowartościowy system operacyjny początkowo posiada bardziej rozbudowaną funkcjonalność, a także umożliwia instalowanie i odinstalowywanie różnych aplikacji - od gier i klientów sieci społecznościowych po specjalistyczne narzędzia, takie jak edytory zdjęć i wideo.

Wśród współczesnych smartfonów najbardziej rozpowszechnione są dwa systemy operacyjne - Android i iOS. Oto bardziej szczegółowy opis każdego z nich:

— Android. Bezpłatny system operacyjny typu open source od Google. Używany przez prawie wszystkich współczesnych producentów z wyjątkiem Apple; jest prezentowany na rynku w wielu wersjach - w szczególności 10 Q, 10 Go Edition, 11 R, 11 Go Edition, Android 12, Android 12 Go Edition, Android 13, Android 13 Go Edition, Android 14. Warto wziąć pod uwagę, że w m...omencie premiery na urządzeniu może być zainstalowana jedna wersja systemu operacyjnego, natomiast w momencie sprzedaży może ona być już zaktualizowana do nowszej wersji. Funkcjonalnie ten system operacyjny wyróżnia się przede wszystkim pełnowartościową wielozadaniowością i obszernym zestawem dostępnych aplikacji - pod tym względem przewyższa iOS; z drugiej strony, ogólnie rzecz biorąc, jakość aplikacji na Androidzie jest nieco niższa ze względu na ich niskie wymagania. System Android jest ściśle zintegrowany z usługami Google - sklepem aplikacji i treści Google Play, pocztą Gmail, przechowywaniem w chmurze Dysk Google itp.; jednakże istnieją wyjątki od tej reguły. Zwróć uwagę, że najnowsze wersje tego systemu operacyjnego można spotkać na rynku zarówno w oryginalnej postaci, jak i w jednej z dwóch specyficznych edycji:

• - Go Edition. Modyfikacja Androida przeznaczona do niedrogich smartfonów ze „słabym” wypełnieniem. Zarówno sam system operacyjny, jak i standardowe aplikacje (Assistant, Gmail itp.) w tej edycji zostały przeprojektowane w taki sposób, aby zapewnić niezawodne działanie nawet przy niewielkiej mocy obliczeniowej. Ponadto programiści starali się w jak największym stopniu zachować funkcjonalność pełnowartościowego Androida - niemniej jednak niektóre specyficzne funkcje w Go Edition okazały się być niedostępne (na przykład standardowe mapy nie obsługują nawigacji zakręt po zakręcie).
• - HMS. Edycja Androida, używana w smartfonach Huawei. Ze względu na sankcje USA wobec Chin firma ta nie może w pełni współpracować z Google - w szczególności korzystać z usług Google (Google Mobile Services - GMS) w swoich smartfonach z systemem Android. Jako zamianę Google wprowadzono HMS - Huawei Mobile Services. Usługi te obejmują identyfikator użytkownika Huawei, AppGallery, markowe odpowiedniki podstawowych usług Google (asystent, przeglądarka, magazyn danych w chmurze, muzyka/wideo itp.) oraz narzędzia programistyczne dla deweloperów.

Jeśli chodzi o poszczególne wersje Androida, oto główne cechy które są istotne w naszych czasach:

• - Android 10. Wersja wydana we wrześniu 2019 roku. W tej wersji wprowadzono rozbudowany zestaw gestów pełnoekranowych (z możliwością optymalizacji w poszczególnych aplikacjach - w szczególności wyłączanie gestów na niektórych obszarach ekranu w celu uniknięcia konfliktów), tryb „ciemnego” ekranu na poziomie systemu, szereg ważnych aktualizacji bezpieczeństwa (w tym odrębny standard szyfrowania dla słabych urządzeń, które nie obsługują formatu AES na poziomie sprzętowym), pełne wsparcie łączności 5G oraz ulepszone możliwości pracy z rozszerzoną rzeczywistością. Ponadto wdrożono szereg rozwiązań optymalizujących wydajność składanych smartfonów z elastycznymi ekranami.
• - Android 11. Kolejna duża aktualizacja, wydana jesienią 2020 roku. Główne zmiany dotyczyły wiadomości i powiadomień. Tak więc, w powiadomieniach utworzono osobną sekcję „Rozmowy” dla wiadomości, a także pojawiła się możliwość wyświetlania różnych konserwacji w postaci „bąbelka” nad dowolną uruchomioną aplikacją (funkcja Bubbles). Rozszerzono funkcjonalność trybu „Nie przeszkadzać” - teraz można do niego dodać wyjątki dla poszczególnych konserwacji. Inne ważne nowości obejmują systemowe narzędzie do nagrywania wideo z ekranu, ujednolicone centrum sterowania komponentami inteligentnego domu, szybkie przełączanie między urządzeniami odtwarzającymi (głośnik telefonu, słuchawki bezprzewodowe, Smart TV itp.), wbudowana obsługa Android Auto, a także rozszerzone możliwości kontrolowania dostępu poszczególnych aplikacji do określonych danych.
• - Android 12. Popularny system operacyjny, wydany w 2021 roku. W 12. wersji drastycznym zmianom uległo wzornictwo. Nowo powstała koncepcja Material You opiera się na powściągliwych paletach kolorystycznych i minimalistycznych obiektach 2D z zaawansowaną animacją. Motyw systemowy dostosowuje się teraz do palety kolorystycznej tapety na pulpicie (funkcja Monet), a zamiast okrągłych ikon ustawień w panelu powiadomień zastosowano prostokątne płytki z zaokrąglonymi krawędziami. Projektanci przeprojektowali również system animacji przy przeglądaniu pulpitów, podłączaniu ładowarki itp. W smartfonach z systemem Android 12 zamiast dokładnej geolokalizacji można wybierać przybliżone informacje o lokalizacji, a na panelu powiadomień pojawiały się ikony, sygnalizujące włączenie aparatu lub mikrofonu przy korzystaniu z niektórych aplikacji. Opcja Privacy Dashboard pokazuje informacje o tym, które aplikacje mają dostęp do aparatu i mikrofonu. Chip NFC na wyposażeniu urządzeń mobilnych może odtąd pełnić funkcję wirtualnego kluczyka do samochodu (Car Key). Kolejną ulepszeniem w systemie jest opcja wywołania Asystenta Google przez długie naciśnięcie przycisku zasilania smartfona.
• - Android 13. Popularny system operacyjny dla urządzeń mobilnych, 13. wersja którego została wydana w 2022 roku. Android 13 nie zaznał poważnych zmian, jednakże w systemie zaimplementowano szereg przydatnych funkcji i usprawnień. W szczególności interfejs Material You może wybierać podstawowe kolory z zainstalowanych tapet i stosować je do wyświetlania ikonek w całym systemie. Prywatność danych użytkowników weszła na nowy poziom — w Androidzie 13 możesz konfigurować poszczególne uprawnienia i wybierać obrazy z Galerii, do których aplikacja ma dostęp. Dla każdej aplikacji użytkownik może wybrać standardowy język interfejsu. System stał się także bardziej energooszczędny, udoskonalono schowek danych i skaner kodów kreskowych.
• - Android 13 Go. "Odchudzona" wersja systemu operacyjnego Android 13, dedykowana do instalacji na smartfonach o małej mocy. Charakterystyczną cechą systemu operacyjnego jest obecność specjalnego algorytmu, który optymalizuje moc obliczeniową smartfona. Ponadto w systemie brakuje niektórych funkcji wymagających wydajnych podzespołów. W Android 13 Go zaprezentowano koncepcję interfejsu Material You, która pozwala dostosować kolorystykę menu do zainstalowanej tapety. Z pełnowartościowego systemu Android 13 wersja Go zapożyczyła funkcję nadawania aplikacjom uprawnień do wysyłania powiadomień oraz możliwość zmiany języka dla określonych aplikacji.
• - Android 14. System operacyjny dla urządzeń mobilnych, wydany w 2023 roku. W 14. wersji systemu operacyjnego Android wprowadzono niewiele zmian, a główny nacisk położono na elastyczną personalizację interfejsu. Wśród nowości należy wymienić funkcję wyświetlania powiadomień za pomocą lampy błyskowej lub wyświetlacza: dla każdej aplikacji można teraz ustawić schemat mrugania latarką, a w przypadku ekranu wybrać paletę kolorów powiadomień. Również w systemie operacyjnym zaimplementowano przydatną możliwość regulacji przechwytywania zrzutów ekranu, dodano widget wyświetlający stan naładowania baterii i wykaz aktywnych połączeń oraz wprowadzono opcję klonowania aplikacji. Czcionki systemowe w systemie operacyjnym można powiększyć aż do 200% standardowego rozmiaru, natomiast skalowanie realizowane jest nieliniowo – przede wszystkim wykorzystywane jest do małych tekstów. Poprawiono między innymi efektywność energetyczną systemu oraz wprowadzono kosmetyczne zmiany w interfejsie typu bardziej zaokrąglonych elementów.

— iOS. Własny system operacyjny firmy Apple, stosowany tylko w gadżetach tego producenta. Główne zalety iOS nad Androidem to przede wszystkim staranna optymalizacja pod kątem konkretnych urządzeń (co pozwala na uzyskanie dobrej wydajności przy stosunkowo niewielkiej ilości pamięci RAM), ogólna wygoda i bezpieczeństwo użytkowania oraz wysoka jakość aplikacji. Ponadto aktualizacje iOS są wydawane regularnie i dostępne dla wszystkich urządzeń (z wyjątkiem przestarzałych, które już nie radzą sobie z nowszymi wersjami systemu). Z drugiej strony system ten nie obsługuje wielozadaniowości i jest maksymalnie zamknięty dla użytkownika: w szczególności aplikacje można instalować tylko ze sklepu firmowego, nie ma dostępu do systemu plików, karty pamięci w zasadzie nie są obsługiwane.

— Harmony OS. Uniwersalny system operacyjny firmy Huawei, znany również jako Hongmeng. Zapewnia pracę szerokiej gamy urządzeń: sprzętu z ekosystemu „inteligentnego” domu, inteligentnych zegarków, smartfonów oraz tabletów. Harmony OS to swego rodzaju dodatek na Androida bez usług Google. Sklep z aplikacjami dla urządzeń Harmony OS nazywa się AppGallery.

— Flyme OS. Zmodyfikowana wersja systemu operacyjnego Android używana w smartfonach Meizu. Za stabilność systemu operacyjnego odpowiada silnik OneMind. W Flyme OS nie ma menu aplikacji — wszystkie ikony są rozrzucone po pulpitach. Cechy wyróżniające powłokę to zaawansowane narzędzia do pracy z plikami, asystent głosowy Aicy, elastyczna regulacja sygnału wibracyjnego mEngine, opcje kontroli rodzicielskiej Family Guardian, ustrukturyzowana galeria z wygodnym edytorem wizualnym.

— Prawnie zastrzeżony. Termin ten najczęściej oznacza bazowe oprogramowanie układowe, instalowane w zwykłym telefonie (nie smartfonie), z reguły - przyciskowym. Takie oprogramowanie ma skromniejszy zestaw wstępnie zainstalowanych aplikacji niż pełnowartościowy system operacyjny; w najlepszym przypadku zestaw ten można rozszerzyć o uniwersalne aplikacje mobilne oparte na Javie, a często dodatkowe aplikacje nie są w ogóle obsługiwane. Nie można tego jednak nazwać wadą, biorąc pod uwagę specyfikę stosowania tradycyjnych telefonów.

Należy nadmienić, że w sprzedaży można spotkać urządzenia z innymi systemami operacyjnymi, oprócz tych opisanych powyżej. W większości są to przestarzałe modele lub urządzenia z rzadkimi i nietypowymi rodzajami oprogramowania układowego.

Największa pojemność karty pamięci, z którą telefon może poprawnie współpracować. Aby uzyskać więcej informacji na temat samych kart, zobacz „Gniazdo kart pamięci”; należy podkreślić, że pojemne nośniki często korzystają z zaawansowanych technologii, które nie są obsługiwane przez wszystkie urządzenia, a czasami telefony po prostu nie mają wystarczającej mocy do przetwarzania dużych ilości danych. Dlatego dla wygody wyboru maksymalna obsługiwana pojemność jest podawana w naszym katalogu.

W praktyce zdarzają się sytuacje, w których niektóre urządzenia mogą przekraczać podaną specyfikację. Warto jednak skupić się na oficjalnych danych, ponieważ jeśli zostaną one przekroczone, normalna praca karty nie jest gwarantowana.

Liczba i typy kart wymiennych (SIM, kart pamięci), które można zainstalować w telefonie. W naszym katalogu dany parametr sprecyzowano tylko dla urządzeń, które pozwalają na instalację więcej niż jednej karty SIM - najczęściej chodzi o 2 karty SIM, lecz można spotkać urządzenia z trzema, a nawet czterema odpowiednimi slotami.

Początkowo sens tej funkcjonalności polegał na tym, że na jednym urządzeniu można było używać kilku numerów telefonów. W ten sposób można np. połączyć w jednym urządzeniu numer osobisty i służbowy, osobne pakiety na rozmowy i Internet itp. Należy jednak pamiętać, że we współczesnych urządzeniach (zwłaszcza smartfonach) często przewiduje się kombinowana konstrukcja „SIM + SIM/karta pamięci”: jeden ze slotów jest przeznaczony tylko dla karty SIM, drugi może być używany zarówno dla karty SIM, jak i karty microSD lub Nano Memory (patrz „Slot dla kart pamięci”). Przy tym w urządzeniu nie ma osobnego gniazda na kartę pamięci, więc użytkownik musi wybrać - drugi numer czy dodatkowy magazyn danych. Dlatego, jeśli chcesz używać 2 karty SIM i kartę pamięci jednocześnie, warto zwrócić uwagę na modele w których taka możliwość jest bezpośrednio zadeklarowana.

Należy również pamiętać, że poszczególne sloty mogą różnić się typem kompatybilnych kart SIM; szczegóły poniżej.

Rodzaj karty SIM, używanej w telefonie komórkowym. Termin SIM w tym przypadku oznacza wszystkie rodzaje kart do identyfikacji w sieciach komórkowych, m.in. do sieci 3G, CDMA itp. (chociaż formalnie takie karty mogą mieć różne nazwy). A rodzaj takiej karty określa przede wszystkim jej rozmiar. Najpopularniejsze warianty to:

- micro-SIM. Największy rodzaj kart SIM, szeroko stosowany we współczesnych urządzeniach: zakłada rozmiar 15x12 mm. Został wprowadzony w 2010 roku, dziś jest stopniowo wypierany przez bardziej kompaktowe i zaawansowane nano-SIM i eSIM. Zwróć uwagę, że w skrajnych przypadkach kartę pod slot microSIM można wykonać po prostu obcinając większą mini-SIM do wymaganych wymiarów. Jednak taka operacja wiąże się z pewnym ryzykiem i wymaga dokładności, dlatego lepiej skontaktować się z operatorem komórkowym w celu wymiany karty SIM na odpowiednią.

- nano SIM. Najmniejszy format klasycznych (wymiennych) kart SIM to 12x9 mm. W takich kartach ramki są przycięte do samego chipa, tak że dalsze zmniejszenie tradycyjnych kart SIM jest niemożliwe. Ten standard pojawił się w 2012 roku, lecz nadal jest niezwykle popularny. Podobnie jak microSIM, kartę pod slot danego formatu można wykonać poprzez przycięcie większej karty SIM, lecz jest to zalecane tylko w skrajnych przypadkach.

- e-SIM. Karta SIM tego typu jest modułem elektronicznym, wbudowanym bezpośrednio w urządzenie i ni...e zakładającym wymiany. Dla autoryzacji w sieci operatora komórkowego należy wprowadzić odpowiednie ustawienia w eSIM; jednocześnie takie moduły są w stanie zapisywać kilka zestawów ustawień na raz, co pozwala na łatwe przełączanie się między różnymi operatorami - nie ma potrzeby grzebać przy fizycznej wymianie karty SIM, wystarczy zmienić profil w ustawieniach. Kolejną zaletą takich modułów jest ich kompaktowość. Jednakże przed zakupem telefonu z eSIM nie zaszkodzi ustalić, czy ta technologia jest obsługiwana przez Twojego operatora komórkowego - nawet w dzisiejszych czasach nie każda sieć jest kompatybilna z takimi modułami.

- nano + eSIM. Wariant, spotykany w smartfonach z dwiema kartami SIM. Uzupełnieniem wbudowanego modułu eSIM w takim urządzeniu jest slot, w którym można zainstalować wymienną kartę nanoSIM. Cechy każdego z tych typów kart szczegółowo opisano powyżej; tutaj zauważamy, że wygodnie jest zachować podstawowy numer (numery) telefonu w eSIM i używać zastępczych kart dla numerów tymczasowych. Taki format korzystania może być wygodny zwłaszcza przy częstych wyjazdach za granicę - karty lokalnych operatorów można zainstalować w tradycyjnym slocie nanoSIM.

Obecność lampy błyskowej w głównym aparacie telefonu.

Lampa błyskowa - lampa do oświetlania fotografowanej sceny - znacznie rozszerza możliwości fotografowania i nagrywania. W szczególności umożliwia fotografowanie i nagrywanie w słabym świetle i pod ostrym światłem. Ponadto lampa błyskowa może być również używana jako latarka(patrz "Cechy dodatkowe"), co eliminuje konieczność instalowania dwóch źródeł światła w telefonie.

Standardy łączności, obsługiwane przez telefon komórkowy. We współczesnym świecie aktywnie wykorzystuje się kilka standardów związanych z różnymi generacjami: GSM, 3G, 4G (LTE)(z VoLTE lub bez niego), 5G (w tym szybki internet mobilny), CDMA. Różnią się one zarówno parametrami, jak i poziomem popularności w różnych krajach:

— GSM. Najwcześniejszy standard, występujący we współczesnych telefonach. Należy do drugiej generacji (2G). Umożliwia wykonywanie połączeń głosowych z akceptowalną jakością dźwięku, a także przesyłanie danych z prędkością do 474 KB/s (przy użyciu technologii EDGE). Obecnie standard GSM jest uważany za całkowicie przestarzały, prawie wszędzie jest on zastępowany przez bardziej zaawansowane standardy następnych generacji (3G, 4G itp.). Jednak obsługa 2G występuje w większości współczesnych urządzeń - nie tyle z praktycznej konieczności, ile ze względu na cechy techniczne. Faktem jest, że prawie wszystkie aktualne standardy łączności są bazują na GSM, a moduły do pracy z tymi standardami są równie kompatybilne z GSM.

— 3G. W szerokim rozumieniu kategoria 3G (łączność trzeciej generacji) obejmuje kilka standardów. Jednak na krajowym rynku telefonów komórkowych termin ten odnosi się w szczególności do łączności w formacie UMTS. Standard ten jest rozwinięciem GSM, często takie sieci budowane są w oparciu o...gotowe sieci II generacji i mogą bez problemu obsługiwać również telefony z GSM. W szczególności UMTS zapewnia prędkość przesyłania danych od 2 do 70 MB/s, w zależności od dodatkowych technologii wdrożonych przez konkretnego operatora. Jest to porównywalne z dostępem do Internetu stacjonarnego; tak więc, pomimo upowszechniania się nowszych standardów, łączność 3G i telefony pod nią są nadal dość popularne - zwłaszcza, że takie urządzenia są kompatybilne z sieciami 4G i 5G.

— 4G (LTE). Łączność IV generacji w standardzie LTE; inne standardy 4G nie są używane w telefonach komórkowych. LTE to dalszy rozwój 3G (UMTS), wdrożony w oparciu o tę samą bazę techniczną, lecz pracujący z wyższymi prędkościami - do 173 MB/s, co jest porównywalne z pełnowartościowym szerokopasmowym łączem internetowym. Sieci LTE są wykorzystywane komercyjnie w wielu krajach świata, lecz nie we wszystkich; dlatego przed zakupem telefonu kompatybilnego z 4G należy wyjaśnić, czy będzie można wykorzystać wszystkie jego możliwości w Twojej okolicy. Należy również pamiętać, że rozmowy głosowe przez LTE („VoLTE”) to osobny temat; szczegóły poniżej.

— 5G. Dalszy, po 4G, rozwój standardów sieci komórkowej. W oficjalnej specyfikacji tej generacji podaje się prędkość szczytową 20 Gb/s dla odbioru i 10 Gb/s dla przesyłu, gwarantowaną prędkość (przy dużym obciążeniu sieci), wynoszącą odpowiednio 100 i 50 Mb/s, a także szereg rozwiązań mających na celu poprawę niezawodności i ogólnej jakości łączności. Zestaw takich rozwiązań obejmuje w szczególności wieloelementowe szyki antenowe (Massive MIMO) oraz technologie kształtowania kierunkowej wiązki (beamforming) na stacjach bazowych, a także możliwość bezpośredniej komunikacji pomiędzy urządzeniami abonenckimi. Dzięki temu standard ten pozwala na zmniejszenie zużycia energii w porównaniu z jego poprzednikami.
Osobno warto poruszyć pogłoski o zagrożeniach dla zdrowia, jakie niesie 5G. Według współczesnych danych naukowych taka sieć nie stanowi zagrożenia dla ludzkiego ciała, a wspomniane plotki to teorie spiskowe, które nie są poparte żadnymi argumentami.

— VoLTE. VoLTE nie jest samodzielnym standardem łączności, lecz technologią stosowaną w urządzeniach 4G LTE (patrz wyżej). Nazwa tej funkcji rozszyfrowuje się jako „łączność głosowa przez LTE”, co odpowiada jej podstawowej specyfice. Faktem jest, że początkowo standard LTE był stworzony do przekazywania danych (innymi słowy dostępu do Internetu) i nie obsługiwał klasycznej łączności głosowej w sieciach mobilnych; ten format pracy nadal występuje w niektórych modelach telefonów 4G. Aby zaradzić tej sytuacji, powstała technologia VoLTE. Pozwala ona na wykorzystanie wszystkich możliwości sieci 4. generacji przy rozmowie telefonicznej, zapewniając bardzo wyraźne i wysokiej jakości przekazywanie dźwięku. Jeśli więc planujesz często korzystać z połączeń głosowych w sieciach LTE, zwróć uwagę na urządzenia z tą funkcją.

— CDMA. Sieci CDMA znane są użytkownikom przede wszystkim z działalności operatorów, którzy nadają możliwość uzyskania telefonu komórkowego z bezpośrednim numerem miasta. Swego czasu sieci te konkurowały z GSM i bardziej zaawansowanymi standardami na nim opartymi, jednak wraz z rozwojem i potanieniem telefonii komórkowej operatorzy CDMA w większości ograniczyli swoją działalność na rynku łączności głosowej i przestawili się na usługi mobilnego dostępu do Internetu. Należy zaznaczyć, że dostępne w sieciach CDMA technologie transmisji danych EV-DO Rev.A i Rev.B są w stanie zapewnić prędkość podłączenia na poziomie sieci trzeciej generacji (do 3,1 MB/s w pierwszym przypadku i do 14,7 Mbit/s w drugim), dlatego w niektórych miejscach te usługi były i są promowane pod marką 3G. Jednak takiego podłączenia nie należy mylić z 3G opartym na UMTS (patrz wyżej) - są to dwa zasadniczo różne standardy, niekompatybilne ze sobą. Z grubsza mówiąc, jeśli mówimy o 3G w telefonie komórkowym, z reguły mamy na myśli UMTS, natomiast modemy 3G często wykorzystują CDMA (EV-DO).

Warto zauważyć, że standardy GSM, 3G i 4G (właśnie w tej kolejności) są w istocie etapami rozwoju jednego typu sieci komórkowych. W praktyce oznacza to, że telefon obsługujący późniejszy standard z definicji obsługuje ten wcześniejszy - np. urządzenie z LTE może pracować zarówno z GSM, jak i z 3G.

Należy również pamiętać, że w ramach tego samego standardu mogą wykorzystywać się różne zakresy, z których nie wszystkie mogą być obsługiwane w urządzeniu mobilnym. Co prawda telefony oficjalnie sprzedawane w określonym kraju są zwykle zoptymalizowane pod kątem lokalnych sieci i nie powinno być z nimi żadnych kłopotów. Natomiast jeśli planowane jest importowanie urządzenia z innego kraju, a nie było ono przeznaczone na rynek lokalny, warto najpierw ustalić kompatybilność z zakresami. W przeciwnym razie może dojść do sytuacji, gdy urządzenie po prostu „nie widzi” sieci, choć formalnie będzie kompatybilne z określonym standardem łączności.

Rodzaje komunikacji obsługiwane przez urządzenie pomimo sieci komórkowych.

Ta lista obejmuje dwa rodzaje specyfikacji. Pierwszy rodzaj to bezpośrednio technologie łączności: Wi-Fi (w tym zaawansowane standardy Wi-Fi 5 (802.11ac), Wi-Fi 6 (802.11ax), Wi-Fi 6E (802.11ax), Wi-Fi 7 (802.11be)), Bluetooth (między innymi nowa generacja Bluetooth v 5 w postaci wersji 5.0, 5.1, 5.2, 5.3 i 5.4), NFC, łączność satelitarna. Druga odmiana to dodatkowe funkcje, zaimplementowane przez taki czy inny standard łączności: jest to przede wszystkim obsługa aptX (w tym aptX HD i aptX Adaptive), technologia multimedialna DLNA, a nawet wbudowana krótkofalówka. Oto bardziej szczegółowy opis każdej z tych specyfikacji:

— Wi-Fi 4 (802.11n). Wi-Fi to technologia łączności bezprzewodowej, która we współczesnych telefonach może być stosowana zarówno do dostępu do Internetu przez bezprzewodowe punkty dostępowe, jak i do bezpośredniej komunikacji z inn...ymi urządzeniami (w szczególności z aparatami i dronami). Połączenie Wi-Fi jest obowiązkowe dla smartfonów, natomiast jest ono niezwykle rzadkie w telefonach tradycyjnych. W szczególności Wi-Fi 4 (802.11n) zapewnia prędkość przesyłania danych do 600 MB/s i wykorzystuje dwa zakresy częstotliwości jednocześnie - 2,4 GHz i 5 GHz, dzięki czemu jest kompatybilne zarówno z wcześniejszymi standardami 802.11 b/g, jak i bardziej nowoczesnym Wi-Fi 5 (patrz poniżej). Obecnie Wi-Fi 4 uważa się za stosunkowo skromny standard, mimo to, że w dalszym ciągu wystarcza go do większości zadań.

— Wi-Fi 5 (802.11ac). Standard Wi-Fi (patrz powyżej), który jest następcą Wi-Fi 4. Teoretycznie obsługuje prędkości do 6,77 Gb/s, a także wykorzystuje zakres 5 GHz - jest mniej obciążony obcymi sygnałami i jest bardziej odporny na zakłócenia aniżeli tradycyjny zakres 2,4 GHz. Ze względów kompatybilności smartfon z modułem Wi-Fi 5 może obsługiwać wcześniejsze standardy, lecz nie zaszkodzi to wyjaśnić osobno.

— WiGig (802.11ad). Następny, po Wi-Fi 5, rozwinięcie standardów Wi-Fi, wyróżniający się przede wszystkim wykorzystaniem zakresu 60 GHz. Pod względem prędkości maksymalnej właściwie nie różni się od Wi-Fi 5, jednak wyższa częstotliwość zwiększa przepustowość kanału, przez co gdy kilka gadżetów komunikuje się z jednym wspólnym urządzeniem (np. routerem), prędkość łączności nie spada tak mocno, jak we wcześniejszych standardach. Z drugiej strony sygnał 802.11ad prawie nie jest w stanie przechodzić przez ściany; producenci stosują różne sztuczki aby zrekompensować tę wadę, lecz najlepszą jakość łączności nadal uzyskuje się tylko na linii wzroku. Jak na razie sprzętu do standardu WiGig nie jest za dużo, co więcej nie jest on kompatybilny z wcześniejszymi wersjami Wi-Fi; dlatego w smartfonach zazwyczaj przewiduje się wsparcie dla innych standardów.

— Wi-Fi 6 (802.11ax). Standard, opracowany jako bezpośrednie rozwinięcie i udoskonalenie Wi-Fi 5. Wykorzystuje zakresy od 1 do 7 GHz - to znaczy jest zdolny do pracy na standardowych częstotliwościach 2,4 GHz i 5 GHz (w tym ze sprzętem wcześniejszych standardów) oraz w innych pasmach częstotliwości. Maksymalna prędkość przesyłu danych wzrosła do 10 Gb/s, natomiast główną zaletą Wi-Fi 6 jest dalsza optymalizacja jednoczesnej pracy kilku urządzeń na tym samym kanale (poprawa rozwiązań technicznych, zastosowanych w Wi-Fi 5 i WiGig). To sprawia, że ​​Wi-Fi 6 zapewnia najmniejszy spadek przepustowości na tle innych współczesnych standardów.

— Wi-Fi 6E (802.11ax). Standard Wi-Fi 6E jest technicznie nazywany 802.11ax. Natomiast w przeciwieństwie do standardowego Wi-Fi 6 (więcej szczegółów podano w odpowiednim punkcie), które nosi podobną nazwę oraz zapewnia działanie w nieobciążonym paśmie 6 GHz. Ogólnie standard wykorzystuje 14 różnych pasm częstotliwości, oferując wysoką przepustowość w najbardziej zatłoczonych miejscach z wieloma aktywnymi połączeniami. I jest wstecznie kompatybilny z poprzednimi wersjami.

— Wi-Fi 7 (802.11be). Technologia, podobnie jak poprzednia Wi-Fi 6E, potrafi pracować w trzech pasmach: 2.4 GHz, 5 GHz i 6 GHz. Dodatkowo w Wi-Fi 7 zwiększono maksymalną szerokość kanału ze 160 MHz do 320 MHz – im szerszy kanał, tym więcej danych może przesłać. Standard IEEE 802.11be wykorzystuje modulację 4096-QAM, co pozwala pomieścić większą liczbę symboli w jednostce transmisji danych. Wi-Fi 7 zapewnia maksymalną teoretyczną prędkość do 46 Gb/s. Jeżeli chodzi o wykorzystanie połączenia bezprzewodowego do streamingu i gier wideo, bardzo ciekawie prezentuje się wdrożona funkcja MLO (Multi-Link Operation). Za jej pomocą można agregować kilka kanałów w różnych zakresach, co znacznie zmniejsza opóźnienia w transmisji danych, zapewnia niski i stabilny ping. Do zminimalizowania opóźnienia w komunikacji, pod warunkiem, że podłączonych jest wiele urządzeń klienckich, zaimplementowano technologię Multi-RU (Multiple Resource Unit).

— Bluetooth. Technologia bezpośredniej łączności bezprzewodowej między różnymi urządzeniami. W telefonach komórkowych służy głównie do podłączania słuchawek, zestawów słuchawkowych i gadżetów naręcznych, takich jak bransoletki fitness, lecz dopuszczalne są również inne scenariusze zastosowania - tryb zdalnego sterowania, bezpośredni transfer plików itp. We współczesnych telefonach mogą występować różne wersje Bluetooth. Oto ich cechy:

• Bluetooth v 4.0. Zasadnicze odświeżenie (po wersji 3.0), które wprowadziło jeszcze jeden format przesyłania danych - Bluetooth z niskim zużyciem energii (LE). Protokół ten jest przeznaczony przede wszystkim do miniaturowych urządzeń, które przesyłają niewielkie ilości informacji, takich jak bransoletki fitness i czujniki medyczne. Bluetooth LE umożliwia znaczne oszczędzanie energii przy takim rodzaju łączności.
• Bluetooth v 4.1. Rozwinięcie i usprawnienie Bluetooth 4.0. Jednym z kluczowych usprawnień okazała się być optymalizacja współpracy z modułami łączności 4G LTE tak, aby Bluetooth i LTE nie kolidowały ze sobą. Dodatkowo w tej wersji stało się możliwe jednoczesne wykorzystanie urządzenia Bluetooth w kilku rolach - np. do zdalnego sterowania urządzeniem zewnętrznym przy jednoczesnym transmitowaniu muzyki do słuchawek.
• Bluetooth v 4.2. Dalsze, po 4.1, rozwinięcie standardu Bluetooth. Zasadniczych nowości nie zostało przedstawiono, natomiast standard otrzymał szereg ulepszeń dotyczących niezawodności i odporności na zakłócenia, a także ulepszoną kompatybilność z "Internetem rzeczy"
• Bluetooth v 5.0. Wersja zaprezentowana w roku 2016. Kluczowe nowości to dalsza rozbudowa możliwości związanych z „Internetem rzeczy”. W szczególności w protokole Bluetooth Low Energy (patrz powyżej) możliwe stało się podwojenie prędkości przesyłania danych (do 2 MB/s) kosztem zmniejszenia zasięgu, a także czterokrotne zwiększenie zasięgu kosztem zmniejszenie prędkości; ponadto wprowadzono szereg usprawnień dotyczących jednoczesnej pracy dużej liczby podłączonych urządzeń.
• Bluetooth v 5.1. Odświeżenie opisanej powyżej wersji v 5.0. Oprócz ogólnych ulepszeń w jakości i niezawodności łączności, w tej wersji wprowadzono tak interesującą funkcję jak określenie kierunku, z którego dociera sygnał Bluetooth. Dzięki temu możliwe staje się określenie lokalizacji podłączonych urządzeń z dokładnością do centymetra, co może być przydatne np. przy wyszukiwaniu słuchawek bezprzewodowych.
• Bluetooth v 5.2. Następne, po 5.1, odświeżenie Bluetooth 5. generacji. Główne nowości w tej wersji to szereg ulepszeń w zakresie bezpieczeństwa, dodatkowa optymalizacja mocy w trybie LE oraz nowy format sygnału audio dla synchronizacji odtwarzania równoległego na kilku urządzeniach.
• Bluetooth v 5.3. Protokół łączności bezprzewodowej Bluetooth v 5.3, wprowadzony do użytku na początku 2022 roku. Przyspieszono w nim proces negocjacji kanału łączności między sterownikiem a urządzeniem, zaimplementowano funkcję szybkiego przełączania się między stanem pracy w małym cyklu roboczym a trybem wysokiej prędkości, poprawiono przepustowość i stabilność połączenia poprzez zmniejszenie podatności na zakłócenia. W przypadku nieoczekiwanych zakłóceń w trybie pracy Low Energy przyśpieszono procedurę wyboru kanału łączności do przełączenia. W protokole 5.3 nie ma fundamentalnych nowości, lecz widać w nim szereg usprawnień jakościowych.
• Bluetooth v 5.4. W wersji 5.4 protokołu, która została wprowadzona na początku 2023 roku, zwiększono zasięg i prędkość wymiany danych, co doskonale sprawdza się w zastosowaniach wymagających komunikacji na duże odległości (np. systemy inteligentnego domu). Również w wersji Bluetooth v 5.4 poprawiono energooszczędny tryb BLE. Ta wersja protokołu wykorzystuje nowe funkcje bezpieczeństwa w celu ochrony danych przed nieautoryzowanym dostępem, posiada podwyższoną niezawodność połączenia dzięki funkcji wyboru najlepszego kanału do komunikacji oraz zapobiega utracie połączenia w przypadku zakłóceń.

— Obsługa aptX. Technologia aptX została opracowana w celu poprawy jakości dźwięku przesyłanego przez Bluetooth. Przy transmisji dźwięku w zwykłym formacie, bez aptX, sygnał jest dość mocno kompresowany, co wpływa na jakość dźwięku; nie jest to krytyczne przy rozmowie przez telefon, lecz może znacząco zepsuć wrażenie słuchania muzyki. Z kolei aptX pozwala na przesyłanie sygnału audio niemal bez kompresji i uzyskanie jakości dźwięku porównywalnej z połączeniem przewodowym. Takie cechy docenią szczególnie melomani, preferujący słuchawki Bluetooth lub głośniki bezprzewodowe. Oczywiście, aby korzystać z technologii aptX, zarówno smartfon jak i zewnętrzne urządzenie audio muszą ją wspierać.

— Obsługa aptX HD. Technologia aptX HD to dalsze rozwinięcie i udoskonalenie oryginalnej technologii aptX, umożliwiającej przesyłanie dźwięku w jeszcze wyższej jakości - Hi-Res (24 bity/48 kHz). Według twórców, standard ten pozwala osiągnąć jakość sygnału przewyższającego AudioCD oraz czystość dźwięku porównywalną do łączności przewodowej. To ostatnie jest często kwestionowane, lecz można argumentować, że ogólnie aptX HD zapewnia bardzo wysoką jakość dźwięku. Z drugiej strony wszystkie zalety tej technologii stają się widoczne dopiero przy dźwięku Hi-Res - o jakości 24-bit/48 kHz lub wyżej; w przeciwnym razie jakość jest ograniczona nie tyle cechami połączenia, ile właściwościami plików źródłowych.

— Obsługa aptX LL. Modyfikacja technologii aptX, zaprojektowana w celu maksymalizacji opóźnień transmisji sygnału. Kodowanie i dekodowanie sygnału przy przesyłaniu dźwięku przez Blueooth z aptX zajmuje jakiś czas; nie ma to krytycznego znaczenia przy słuchaniu muzyki, jednak w filmach lub grach może wystąpić zauważalny brak synchronizacji między obrazem a dźwiękiem. Technologia AptX LL nie posiada tej wady; również powoduje opóźnienie, lecz to opóźnienie okazuje się być tak małe, że osoba go nie zauważa.

— Obsługa aptX Adaptive. Dalsze rozwinięcie aptX; faktycznie łączy możliwości aptX HD i aptX Low Latency, lecz nie ogranicza się tylko do tego. Jedną z głównych cech tego standardu jest tak zwany adaptacyjny bitrate: kodek automatycznie dostosowuje rzeczywistą prędkość przesyłania danych w oparciu o cechy transmitowanych treści (muzyki, dźwięku z gier, łączności głosowej itp.) oraz obciążenie używanych częstotliwości. Pomaga to w szczególności zmniejszyć zużycie energii i poprawić niezawodność łączności; a specjalne algorytmy pozwalają na transmisję dźwięku w jakości porównywalnej z aptX HD (24 bity/48 kHz), przy kilkukrotnie mniejszej ilości przesyłanych danych. A minimalne opóźnienie transferu danych (na poziomie aptX LL) sprawia, że ​​ten kodek jest idealny również do gier i filmów.

— Chip NFC. NFC to technologia łączności bezprzewodowej na bardzo małe odległości, do 10 cm. Jednym z najpopularniejszych wariantów zastosowania tej technologii w smartfonach są płatności zbliżeniowe, gdy urządzenie faktycznie pełni rolę karty płatniczej: wystarczy zbliżyć urządzenie do terminalu z obsługą technologii zbliżeniowych, takich jak PayPass czy PayWave. Innym popularnym sposobem korzystania z NFC jest automatyczne łączenie się z innym urządzeniem obsługującym NFC przez Wi-Fi lub Bluetooth: gadżety zbliżone do siebie automatycznie nawiązują połączenie, a użytkownik musi je tylko potwierdzić. Technicznie możliwe są również inne warianty: rozpoznawanie kart inteligentnych i tagów RFID, wykorzystanie urządzenia jako biletu komunikacji miejskiej, karty dostępu itp. Jednak takie formaty użytkowania są znacznie mniej powszechne.

— Obsługa DLNA. DLNA (Digital Living Network Alliance) to technologia, która umożliwia łączenie różnych urządzeń domowych (od komputerów po sprzęt AGD) w jedną sieć w celu udostępniania treści i sterowania. Gdy urządzenie obsługujące tę technologię jest podłączone do sieci publicznej, użytkownik może np. transmitować z niego wideo na ekran telewizora, sterować funkcjami odtwarzacza audio lub wideo (innymi słowy używać go jako pilota) a nawet otrzymywać powiadomienia z urządzeń AGD na telefon (np. mikrofalówkę). W telefonach komórkowych podłączenie DLNA jest zwykle realizowane przy użyciu technologii Wi-Fi.

— Port podczerwieni. Port podczerwieni wygląda jak małe "oczko", znajdujące się zwykle w górnej części telefonu. Wyposażenie to pozwala zamienić telefon w pilot do sterowania różnymi urządzeniami - wystarczy zainstalować odpowiednią aplikację. Warto zaznaczyć, że wśród takich aplikacji można znaleźć wariant dla niemal każdego urządzenia - od telewizorów przez klimatyzatory po okapy itp. W związku z tym, „pilot smartfon” okazuje się być bardzo uniwersalny.

— Krótkofalówka. Wbudowany moduł łączności radiowej, pozwalający na wykorzystanie telefonu jako krótkofalówki - do komunikowania się na stosunkowo krótkie odległości bez użycia karty SIM. Oczywiście do takiej komunikacji potrzeba jeszcze jednej krótkofalówki (lub telefonu z tą funkcją). Konkretne częstotliwości obsługiwane przez wbudowany moduł radiowy należy wyjaśnić osobno; jednak wszystkie telefony z tą funkcją pracują w jednym lub kilku standardowych zakresach. W praktyce oznacza to, że są w stanie komunikować się nie tylko z podobnymi telefonami, lecz także z klasycznymi cywilnymi krótkofalówkami – z zastrzeżeniem zbieżności obsługiwanych zakresów. Zasięg komunikacji jest zwykle dość krótki; niemniej jednak wbudowane krótkofalówki mogą być bardzo przydatne w sytuacjach, w których konwencjonalna łączność komórkowa jest nieskuteczna lub niedostępna. Typowymi przykładami takich sytuacji są przebywanie „z dala od cywilizacji”, w rejonie o słabym zasięgu lub podróżowanie za granicę, gdzie roaming jest drogi.

— Łączność satelitarna. Funkcja łączności satelitarnej ma na celu wysyłanie zgłoszeń alarmowych do służb ratowniczych w sytuacjach awaryjnych. Smartfony z możliwością łączenia się z częstotliwościami satelitarnymi mogą komunikować się ze służbami ratunkowymi w obszarach, gdzie nie ma zasięgu sieci komórkowej. Dla lepszego odbioru sygnału z satelitów pożądane jest, aby użytkownik znajdował się na otwartej przestrzeni. Aktualna wersja funkcji zakłada przekazywanie tylko gotowych komunikatów. W przyszłości planowana jest obsługa pełnowartościowej wymiany wiadomościami za pośrednictwem łączności satelitarnej, jednak będzie za to pobierana odrębna opłata.

Złącza przewodowe, przewidziane w konstrukcji telefonu.

W tym rozdziale zwykle precyzuje się rodzaj uniwersalnego złącza (najczęściej microUSB, USB C lub Lightning), a także obecność mini-jack (3,5 mm)(są urządzenia bez takiego gniazda). Może tu również wskazywać się interfejs portu USB C aż do wysokoprędkościowej trzeciej wersji ( USB C v 3 ), umiejscowienie gniazda 3,5 mm (wyjście na słuchawki) oraz obecność dodatkowych portów o bardziej specyficznym przeznaczeniu.

Uniwersalne złącza służą przede wszystkim do ładowania baterii, do podłączania różnych akcesoriów do telefonu oraz do podłączenia samego urządzenia do komputera za pomocą kabla; z kolei port 3,5 mm przeznaczony jest przede wszystkim na słuchawki i inne akcesoria audio, choć możliwe są inne warianty korzystania. Oto bardziej szczegółowy opis różnych rodzajów złączy:

- USB C. Swego rodzaju następca microUSB, który jest coraz częściej stosowany w urządzeniach mobilnych. USB C różni się od swojego poprzednika przede wszystkim nieznacznie zwiększonymi wymiarami oraz wygodną dwustronną konstrukcją: dzięki niej nie ma znaczenia, po której stronie wkłada się wtyczkę. Ponadto interfejs ten pozwala na implementację bardziej zaawansowanych funkcji niż microUSB - w szczególności niektóre technologie szybkiego ładowania były pi...erwotnie stworzone specjalnie dla USB C. Zwracamy również uwagę, że standard USB obsługiwany przez tego typu złącze może precyzować się w specyfikacji. Dziś spotyka się następujące odmiany:

• USB C 3.2 gen1. Standard wcześniej znany jako USB 3.0 i USB 3.1 gen1. Zapewnia prędkość przesyłania danych do 4,8 Gb/s.
• USB C 3.2 gen2. Współczesna nazwa standardu, dawniej USB 3.1, a następnie USB 3.1 gen2. Prędkość podłączenia przez ten interfejs może sięgać 10 Gb/s.
• USB C 3.2 gen2x2. Standard (wcześniej znany jako USB 3.2), który zapewnia dwukrotnie większą prędkość niż „zwykły” USB 3.2 gen2 - czyli do 20 Gb/s. W przeciwieństwie do poprzednich wersji, był stworzony specjalnie pod złączę USB C.

- Micro USB. Uniwersalne złącze, które kiedyś było niezwykle szeroko stosowane w urządzeniach przenośnych (z wyjątkiem być może technologii Apple). Jest mniej wygodne i bardziej zaawansowane technicznie niż USB C, przez co stopniowo traci na popularności; niemniej jednak w sprzedaży jest jeszcze sporo urządzeń z microUSB.

- Lightning. Autorskie złącze Apple, używane wyłącznie w iPhonie wśród smartfonów. Posiada dwustronną konstrukcję, która umożliwia podłączenie wtyczki z dowolnej strony. We współczesnych iPhone'ach służy zarówno jako urządzenie uniwersalne, jak i do podłączania słuchawek (w 2016 roku Apple zrezygnowało z wyjścia audio 3,5 mm w tych urządzeniach).

- Autorskie złącze. To czy inne uniwersalne złącze, niezwiązane z typami opisanymi powyżej. W dzisiejszych czasach takie wyposażenie jest niezwykle rzadkie - standardowe interfejsy są wygodniejsze i bardziej uniwersalne, ponieważ pozwalają na zastosowanie nie tylko „rodzimych” akcesoriów, lecz także rozwiązań innych producentów.

- Złącze magnetyczne. Złącze, w którym do utrzymania kabla wykorzystuje się magnes trwały zamiast standardowego systemu wtyczki i gniazda. Takie przyrządy stosowane są głównie w urządzeniach z ochroną przed wodą (patrz „Ochrona przed wilgocią”), a najczęściej - do ładowania baterii oraz jako uzupełnienie standardowych złączy uniwersalnych (najczęściej microUSB lub USB C). Główną zaletą złącza magnetycznego jest to, że nie potrzebuje zaślepki, by chronić się przed wodą. Dzięki temu, po pierwsze, upraszcza się podłączanie i odłączanie ładowarki, a po drugie zminimalizowane jest zużycie zaślepek na standardowych portach - nie trzeba je otwierać i zamykać za każdym razem żeby podłączyć do ładowarki. Co prawda do złącza magnetycznego pasuje tylko specjalny „rodzimy” kabel; jednakże w przypadku zgubienia lub zepsucia tego kabla może być przewidziana opcja ładowania w zwykły sposób za pomocą tradycyjnego uniwersalnego złącza.

- Mini-jack (3,5 mm). Złącze, używane głównie do podłączania słuchawek przewodowych i innych urządzeń audio (takich jak przenośne głośniki). Takie podłączenie jest niezwykle popularne wśród akcesoriów audio (i to nie tylko do przeznaczenia „mobilnego”); tak że wyszukanie słuchawek, zestawów słuchawkowych czy głośników pod ten rodzaj gniazda zwykle nie stanowi problemu. Ponadto gniazdo 3,5 mm może być używane do bardziej szczegółowych zadań - na przykład do podłączenia czytnika kart lub wymiany danych z czujnikami fitness i innymi specyficznymi sprzętami. Jednakże takie funkcje są rzadko używane i wymagają instalacji specjalnych aplikacji, lecz podłączenie słuchawek to podstawowa funkcja takiego złącza, dostępna domyślnie. Dlatego gniazdo mini-jack jest często nazywane „wyjściem na słuchawki”.

- Umiejscowienie wyjścia słuchawkowego. Opisane powyżej gniazdo 3,5 mm we współczesnych telefonach może znajdować się na górze, na dole lub z boku urządzenia. Ten drugi wariant jest generalnie mniej wygodny niż dwa pierwsze i dlatego jest rzadki. A wybór według tego wskaźnika zależy przede wszystkim od tego, jak dokładnie będziesz nosić telefon i z której strony będziesz podłączał do niego słuchawki; optymalne warianty będą się różniły w zależności od sytuacji.

Dodatkowe funkcje i możliwości urządzenia.

We współczesnych telefonach komórkowych (zwłaszcza smartfonach) może być przewidziana bardzo rozbudowana dodatkowa funkcjonalność. Mogą to być zarówno zwyczajne funkcje, z których wiele jest bezpośrednio związanych z pierwotnym przeznaczeniem urządzenia, jak i raczej nowe i/lub nietypowe funkcje. Do pierwszej kategorii można odnieść przycisk wezwania pomocy (często występujący w telefonach dla seniorów), redukcję szumów, odbiornik FM, diodę powiadomień, prostą latarkę i czujnik światła. Druga kategoria obejmuje skaner twarzy i skaner linii papilarnych(ten ostatni może być umiejscowiony na tylnej pokrywie, panelu bocznym, przednim, a nawet bezpośrednio na ekranie), żyroskop, zaawansowaną pełnowartościową latarkę, dźwięk stereo, obsługę rozszerzonej rzeczywistości, a nawet tak egzotyczne rzeczy jak barometr. Oto bardziej szczegółowy...opis każdego wariantu:

- Skaner twarzy (FaceID). Specjalna technologia rozpoznawania twarzy użytkownika nie tyko za sprawą fotografowania, lecz także dzięki budowie trójwymiarowego modelu twarzy na podstawie danych ze specjalnego modułu na panelu przednim. Technologia ta jest stale udoskonalana, obecnie jest w stanie uwzględnić zmianę fryzury i zarostu, obecność okularów, makijażu itp. Jednocześnie rozpoznawanie bliźniaków i twarzy dzieci pozostają słabymi punktami (mają mniej cech indywidualnych niż u osób dorosłych). Głównym zastosowaniem skanera twarzy jest uwierzytelnianie przy odblokowywaniu smartfona, logowaniu do aplikacji, dokonywaniu płatności itp. Jednocześnie możliwe są inne, bardziej oryginalne scenariusze użycia. Na przykład, w niektórych aplikacjach skaner twarzy odczytuje wyraz twarzy użytkownika, a następnie ten wyraz jest powtarzany przez twarz na ekranie telefonu.

- Skaner odcisków palców. Czytnik linii papilarnych. Służy głównie do autoryzacji użytkownika - np. przy odblokowywaniu urządzenia, przy logowaniu do określonych aplikacji lub kont, przy potwierdzaniu płatności itp. Jeśli chodzi o różne warianty umiejscowienia, to najbardziej popularne są obecnie skanery umiejscowione w tylnej obudowie urządzenia - taki czujnik można dotknąć palcem wskazującym, nie puszczając smartfona i praktycznie bez zmiany chwytu. Skaner na bocznej ściance działa w podobny sposób, lecz aby go uruchomić, nie wystarczy go po prostu dotknąć, należałoby przesunąć po nim palcem. Taki format pracy ma na celu uniknięcie wystąpienia fałszywych detekcji przy normalnym trzymaniu (zwykle skaner znajduje się tuż pod kciukiem prawej ręki), co więcej, niewielka powierzchnia czujnika nie pozwala na odczytanie wystarczająco dużego fragmentu odcisku palca bez poruszania palcem. Z kolei, czujniki na przednim panelu były jakiś czas temu dość popularne - w szczególności dzięki Apple, które jako pierwsze zaimplementowało rozpoznawanie odcisków palców w swoich gadżetach; jabłkowe smartfony nadal używają właśnie tradycyjnego wariantu skanera, zlokalizowanego z przodu. Jednakże taka lokalizacja nieuchronnie zwiększa rozmiar dolnej ramki, więc w dzisiejszych czasach coraz większą popularność zyskuje inny wariant - skanery umieszczane bezpośrednio w ekranie (a dokładniej pod matrycą ekranu) nie zajmujące dodatkowego miejsca na panelu przednim.

- Google AR Core. Obsługa przez smartfon rozszerzonej rzeczywistości (AR) Google AR Core. Ta technologia jest używana do pracy z AR w smartfonach z systemem Android. Więcej informacji na temat rzeczywistości rozszerzonej i technologii specjalnych można znaleźć poniżej.

- Apple AR Kit. Obsługa przez smartfon rozszerzonej rzeczywistości (AR) Apple AR Kit. Ta technologia jest używana do pracy z AR w smartfonach Apple pracujących na iOS. Więcej informacji na temat rzeczywistości rozszerzonej i technologii specjalnych można znaleźć poniżej.

- Obsługa specjalnych technologii rzeczywistości rozszerzonej. Ogólna idea rzeczywistości rozszerzonej (AR) polega na dodaniu do obrazu świata rzeczywistego, widzianego na ekranie urządzenia, pewnych dodatkowych elementów „wbudowanych” w świat rzeczywisty i wyglądających jak jego część. Jednym z najbardziej znanych przykładów AR jest gra Pokemon Go, w której gracz używa aparatu, aby wyszukiwać wirtualnych Pokemonów w prawdziwym terenie. Inne warianty zastosowania to funkcje - nawigacja (wyświetlanie „linii prowadzącej” bezpośrednio na ekranie smartfona nad obrazem z kamery), aranżacja wnętrz (możliwość wirtualnego dopasowania obiektu do istniejącego otoczenia), naprawa samochodu (podkreślenie kluczowych części, "widzenie rentgenowskie") itd. Jednak w tym przypadku chodzi nie tylko o możliwość pracy z aplikacjami AR, ale też o obsługę specjalnych technologii rozszerzonej rzeczywistości - najczęściej Google AR Core lub Apple AR Kit. Specyfika tych technologii polega na tym, że rozszerzają one możliwości dostępne zarówno dla użytkowników, jak i dla twórców oprogramowania. Dzięki temu użytkownicy uzyskują obszerniejszy zestaw aplikacji AR z bardziej zaawansowanymi funkcjami; a twórcami takich aplikacji mogą być nie tylko duże firmy, lecz prawie wszyscy, w tym indywidualni specjaliści.

- Dźwięk stereo. Możliwość odtwarzania pełnowartościowego dźwięku stereo przez własne głośniki telefonu, bez zewnętrznych urządzeń audio. Do tego zadania potrzeba co najmniej dwa głośniki. Komplikuje to konstrukcję i zwiększa jej koszt, lecz ma pozytywny wpływ na jakość dźwięku: jest bardziej wyrazisty i szczegółowy niż przy użyciu jednego głośnika, ma efekt trójwymiarowości, a także wyższy poziom głośności.

- Odbiornik FM. Wbudowany moduł do odbioru stacji radiowych, nadających w zakresie FM. Niektóre urządzenia obsługują też inne zakresy, jednak to właśnie FM cieszy się obecnie największą popularnością (ze względu na możliwość przekazywania dźwięku stereo), zatem właśnie w nim najczęściej nadają stacje muzyczne. Należy pamiętać, że niektóre urządzenia mogą wymagać podłączenia słuchawek przewodowych, aby móc zapewnić niezawodny odbiór - ich kabel pełni rolę anteny zewnętrznej.

- Dioda powiadomień. Fizycznie odseparowany sygnalizator świetlny, pulsujący lub stale świecący w odpowiedzi na przychodzące powiadomienia o nieodebranych połączeniach i odebranych wiadomościach (w tym od komunikatorów internetowych i klientów sieci społecznościowych). Ponadto lampka ta zwykle sygnalizuje niski poziom naładowania baterii smartfona i zapala się w trakcie procedury uzupełniania baterii. Sposób realizacji wskaźnika powiadomień może się różnić: dla niektórych telefonów jest jednokolorowy, dla innych posiada kolorowe kodowanie sygnałów, które można elastycznie regulować dla określonych wydarzeń poprzez menu ustawień. Wskaźnik umożliwia wizualną ocenę obecności przychodzących powiadomień bez konieczności włączania ekranu smartfona.

- Przycisk połączenia alarmowego. Osobny przycisk, przeznaczony do użycia w nagłych wypadkach. Konkretna funkcjonalność takiego przycisku może się różnić w zależności od modelu: wysyłanie „alarmujących” SMS-ów na wybrane numery, automatyczne odbieranie połączeń z tych numerów lub dzwonienie po kolei, włączanie syreny itp. W każdym przypadku przycisk alarmowy jest zwykle dobrze widoczny, a jego obecność jest szczególnie przydatna, gdy telefon jest używany przez osobę starszą (w rzeczywistości w specjalistycznych urządzeniach przeznaczonych dla osób w podeszłym wieku funkcja ta jest wręcz obowiązkowa).

- Redukcja szumów. Filtr elektroniczny, który oczyszcza głos użytkownika z zewnętrznego hałasu (odgłosy ulicy, szum wiatru w kratce mikrofonu itp.). Tym samym rozmówca na drugim końcu linii słyszy tylko głos, praktycznie bez zbędnych dźwięków. Oczywiście żaden system redukcji szumów nie jest doskonały; jednak w większości przypadków funkcja ta znacznie poprawia jakość głosu przekazywanego przez telefon do rozmówcy.

- Żyroskop. Urządzenie, które śledzi obroty telefonu komórkowego w przestrzeni. Współczesne żyroskopy z reguły pracują na wszystkich trzech osiach i są w stanie rozpoznać zarówno kąt, jak i prędkość obrotu; dodatkowo funkcja ta niemalże zawsze zakłada obecność akcelerometru, który pozwala (między innymi) określić wstrząsy i nagłe przesunięcia obudowy. Zapewnia to zaawansowane możliwości sterowania - w szczególności nie da się obejść bez żyroskopów przy pracy z rozszerzoną rzeczywistością (patrz wyżej) lub przy korzystaniu z okularów VR, w których umieszcza się smartfon.

- Pełnowartościowa latarka. Obecność w telefonie zaawansowanej latarki - mocniejszej i bardziej funkcjonalnej niż zwykła (patrz wyżej). Konkretna konstrukcja i możliwości takiej latarki mogą się różnić. Tak więc, w niektórych urządzeniach w górnym rogu znajduje się osobna dioda LED (lub zestaw diod LED), to źródło światła służy wyłącznie jako latarka. W tych innych (głównie smartfonach) chodzi o specjalną konstrukcję lampy błyskowej: która składa się z kilku diod LED, z których tylko niektóre są zwykle używane do oświetlenia przy nagrywaniu, a wszystkie na raz włączają się przy uruchomieniu latarki. Dodatkowa funkcjonalność takiego źródła światła może obejmować wskaźnik laserowy, ogniskowanie wiązki, sterowanie jasnością itp. W każdym razie większość modeli z tą funkcją należy do wytrzymałych urządzeń o podwyższonej odporności na kurz, wilgoć i uderzenia (są jednak wyjątki).

- Czujnik światła. Czujnik, monitorujący poziom światła w otoczeniu. Służy głównie do automatycznej regulacji jasności ekranu: w jasnym otoczeniu jasność podnosi się, aby obraz pozostawał widoczny, a o zmierzchu i ciemności maleje, co oszczędza energię baterii i zmniejsza zmęczenie oczu.

- Barometr. Czujnik do pomiaru ciśnienia atmosferycznego. Sam barometr określa tylko ciśnienie w czasie rzeczywistym, lecz sposoby wykorzystania tych danych mogą się różnić w zależności od oprogramowania zainstalowanego w telefonie. Na przykład niektóre aplikacje nawigacyjne mogą określać różnicę wysokości między poszczególnymi punktami na ziemi na podstawie różnicy ciśnienia atmosferycznego w tych punktach; a w programach meteorologicznych dane barometryczne mogą poprawić dokładność prognoz pogody. Funkcja ta przyda się również osobom wrażliwym na pogodę: sygnalizuje zmianę pogody, pozwalając dokładniej określić przyczynę dolegliwości i podjąć działania w celu ich wyeliminowania.