Porównanie A-Data UV128 16Gb vs Kingston DataTraveler SE9 16Gb

Sposób podłączenia dysku flash USB do komputera (laptopa) zakłada zarówno złącze (typ wtyczki), jak i interfejs (prędkość). Wśród nich są: USB 2.0, USB 3.2 Gen1, USB C, microUSB i Lightning. Bardziej szczegółowo o każdym z nich:

— USB 2.0. Uniwersalny interfejs używany w komputerach do podłączenia dużej liczby różnych urządzeń, w tym dysków zewnętrznych. Wersja 2.0 zapewnia przesyłanie danych z prędkością do 480 Mb/s i jest obecnie najbardziej rozpowszechniona, prawie wszystkie modele komputerów i laptopów, a nawet niektóre tablety są wyposażone w taki port (często w więcej niż jeden). Zwróć uwagę, że termin „USB 2.0” w tym przypadku oznacza interfejs wykorzystujący klasyczne złącze USB; modele z wtyczką typu C mają są przypisane do oddzielnej kategorii (patrz poniżej).

— USB 3.2 Gen1. Ulepszona wersja standardu USB. Zapewnia 10-krotnie szybszy transfer danych (do 4,8 Gb/s) w porównaniu z USB 2.0, a także wyższą moc zasilania, co ułatwia podłączenie wielu urządzeń do tego samego portu za pośrednictwem koncentratora (huba). Podobnie jak w przypadku USB 2.0 (patrz wyżej), ta kategoria obejmuje urządzenia z klasycznym złączem USB. Standardy USB 2.0 i 3.2 Gen1 są wzajemnie kompatybilne — to znaczy, do portu USB 3.2 Gen1 możn...a bez problemu podłączyć urządzenie drugiej wersji i odwrotnie. W tym przypadku prędkość będzie oczywiście ograniczona możliwościami najwolniejszego interfejsu, czyli USB 2.0. Jednocześnie producenci mogą oznaczyć swój pendrive jako 3.1 (dawna nazwa nowoczesnego interfejsu 3.2 Gen2), ale prędkości pokazują, że nie jest to druga generacja, ale pierwsza, tj. 3.0 pod poprzednią nazwą. Zmiana nazw interfejsów może być jeszcze bardziej myląca, więc lepiej patrzyć na wskaźniki prędkości, które dokładniej opisują wydajność modelu.

— microUSB. Swoista „mobilna” wersja standardu USB stosowana w urządzeniach przenośnych, takich jak smartfony i tablety. W związku z tym dyski flash z takim interfejsem połączenia są przeznaczone tylko do gadżetów mobilnych, a raczej do sprzętu z obsługą funkcji USB OTG (patrz „Funkcje i możliwości”). Aby połączyć się przez urządzenia peryferyjne USB OTG ze zwykłą wtyczką USB, musiałbyś użyć adaptera, a pamięć flash microUSB można podłączyć bezpośrednio. Jednocześnie konstrukcja takich pendrive'ów może również przewidywać klasyczną pełnowymiarową wtyczkę, co czyni je bardzo wszechstronnymi.

— USB C. Formalnie USB C nie jest osobnym interfejsem połączeniowym, ale rodzajem złącza, za pomocą którego można zrealizować połączenie przy użyciu jednej z powyższych wersji USB. Sama wtyczka znacząco różni się od klasycznego złącza USB. Po pierwsze, ma mniejszy rozmiar i może być używana z równą łatwością w sprzęcie stacjonarnym, jak i przenośnym. Po drugie, jest wykonana dwustronnie, co znacznie ułatwia połączenie: wtyczkę można włożyć za pierwszym razem, nawet na ślepo, nie martwiąc się, w którą stronę obrócić pendrive. Wtyczka ta nie jest kompatybilna z wcześniejszymi portami USB, dlatego w pendrive'ach USB C jest najczęściej używana równolegle ze zwykłą pełnowymiarową wtyczką.

— Lightning. Znany również jako 8-stykowy. Własne złącze Apple, używane w urządzeniach przenośnych (przede wszystkim iPhone i iPad), od 2012 roku. W związku z tym dyski flash przeznaczone do użytku z gadżetami Apple są wyposażone w złącze Lightning. Jednak ten interfejs z reguły nie jest jedyny – zwykle stanowi uzupełnienie standardowego złącza USB.

Maksymalna prędkość odczytu danych z dysku flash. Im wyższa ta prędkość, tym szybciej możesz przenieść informacje z pendrive'a na dysk komputera, co jest szczególnie ważne podczas pracy z dużą ilością danych. W praktyce prędkość odczytu zależy od wielu czynników, w tym przepustowości interfejsu (patrz „Rodzaj złącza”), cech konstrukcyjnych pendrive'a i komputera, używanego oprogramowania, obciążenia systemu itp.

Maksymalna prędkość zapisu danych na pendrive. Im wyższa prędkość zapisu, tym mniej czasu zajmuje przesłanie informacji z komputera na dysk flash USB, co jest szczególnie ważne w przypadku dużych ilości danych. Podobnie jak prędkość odczytu, w praktyce prędkość zapisu zależy od wielu czynników, w szczególności od interfejsu połączenia (patrz „Rodzaj złącza”), cech konstrukcyjnych napędu, obciążenia systemu itp.

Pendrive posiada wtyczkę USB, którą można wyciągnąć z etui podczas użytkowania i schować w niej podczas przechowywania. Jest to wygodne przede wszystkim dlatego, że takie dyski nie wymagają nakładki ochronnej, którą można łatwo zgubić; jednak z drugiej strony złącza chowane są uważane za mniej niezawodne niż złącza stałe.

— Tworzywo sztuczne. Niedrogi i jednocześnie całkiem praktyczny materiał. Tworzywo sztuczne pozwala na tworzenie obudów o niemal dowolnym kształcie i kolorze — od klasycznych po bardzo oryginalne; jest jednak wystarczająco mocny i niezawodny, aby chronić pendrive podczas normalnego użytkowania w domu, a nawet w niektórych niesprzyjających sytuacjach. Jednocześnie wytrzymałość i odporność na wstrząsy tworzywa sztucznego są stosunkowo niskie, a w przypadku poważnych „kłopotów” — upadku z dużej wysokości, nadepnięcia na pendrive'a itp. — taka obudowa prawdopodobnie ulegnie uszkodzeniu. Jednak takie sytuacje zdarzają się rzadko, a rodzajów plastiku jest sporo, niektóre z nich są bardzo trwałe. Dlatego materiał ten jest niezwykle popularny we współczesnych dyskach flash.

— Metal. Metal łączy wysoką wytrzymałość i niezawodność ze stylowym wyglądem, pendrive'y wykonane z tego materiału wyglądają solidnie i są w stanie wytrzymać dość silne uderzenia, które mogłyby uszkodzić produkt z tworzywa sztucznego. Takie obudowy mogą być cięższe niż plastikowe, ale nie można tego nazwać wadą: waga nowoczesnych pendrive'ów nie jest tak duża, że stwarza niedogodności, a masywność produktu potęguje wrażenie solidności. Ale jedną z jednoznacznych wad metalu można nazwać wyższy koszt niż tworzywa sztucznego.

— Guma. Guma jest dość łatwa w obróbce i nadaje się do tworzenia skomplik...owanych kształtów; wiele pendrive'ów wykonanych z takiego materiału charakteryzuje się oryginalnym wzornictwem. Główną praktyczną cechą gumy jest elastyczność. To sprawia, że obudowa jest dość odporna na wstrząsy i pozwala wytrzymać silny, krótkotrwały nacisk bez konsekwencji (na przykład, jeśli nadepnąć na produkt). Jednocześnie guma jest nieco droższa od tworzywa sztucznego, a wspomniane zalety w większości przypadków nie mają kluczowego znaczenia. Dlatego ten materiał jest znacznie mniej powszechny.

— Skóra. Sama skóra nie nadaje się jako materiał na obudowę; dlatego w tym przypadku zwykle chodzi o pokrycie skórzane na twardym podłożu — metalowym lub plastikowym. Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat tych materiałów, patrz powyżej; jeśli chodzi o skórę, to materiał ten nadaje pendrive'owi bogaty i solidny wygląd, ale nie jest tani i z praktycznego punktu widzenia nie zapewnia żadnych specjalnych zalet. Dlatego obudowy ze skórzanymi wstawkami to przywilej modeli wizerunkowych, dla których ważna jest nie tylko funkcjonalność, ale także kosztowny, reprezentacyjny design.

— Drewno. Z praktycznego punktu widzenia drewno nie ma przewagi nad tworzywem sztucznym, a jednocześnie jest zauważalnie droższe i trudniejsze w produkcji — w szczególności dlatego, że wymagana jest specjalna obróbka, aby uzyskać odporność na wilgoć i wytrzymałość. Zaletą tego materiału jest jego atrakcyjny wygląd; ponadto drewniane obudowy są uważane przez niektórych użytkowników za najbardziej „ekologiczne” lub przyjemne w dotyku. Dzięki temu takie obudowy są rzadkością – tylko w designerskich modelach pamięci flash, stworzonych po to, by wyróżniać się wśród wyrobów plastikowych i metalowych.