Porównanie WD NasWare Red WD20EFRX 2 TB vs Transcend StoreJet 25M3 TS1TSJ25M3G 1 TB

- Zewnętrzny. Dyski twarde przeznaczone do użytku jako zewnętrzne urządzenia wymienne. Wykonywane są w oddzielnych zabezpieczonych obudowach, często zasilane są z zewnętrznego źródła; przeznaczone do regularnego podłączania i odłączania oraz doskonale nadają się do przesyłania dużych ilości informacji między komputerami. Najpopularniejszym sposobem podłączenia takich dysków jest USB, ale istnieją inne opcje (więcej szczegółów w „Typ podłączenia”).

- Wewnętrzny. Dyski twarde przeznaczone do montażu w obudowie komputera lub laptopa i do stałego funkcjonowania jako element systemu komputerowego. Nie zakładają częstego ponownego podłączenia – technicznie jest ono możliwe, ale o wiele bardziej problematyczne niż w przypadku dysków zewnętrznych. Najczęściej są one podłączane przez interfejs SATA w tej lub innej wersji (patrz „Typ podłączenia”), inne opcje są stosunkowo rzadkie, głównie wśród modeli profesjonalnych.

Ogólne przeznaczenie dysku twardego to rodzaj urządzenia, do którego był pierwotnie przeznaczony.

- Do PC. Dyski twarde przeznaczone do użytku z konwencjonalnymi komputerami domowymi i laptopami. Możliwość zainstalowania wewnętrznego dysku twardego (patrz „Wykonanie”) zależy bezpośrednio od współczynnika kształtu (patrz odpowiedni punkt), podczas gdy modele zewnętrzne nie podlegają takim ograniczeniom - dla nich wystarczy mieć odpowiednie złącze połączeniowe. Należy również pamiętać, że prawie wszystkie zewnętrzne dyski twarde są zaprojektowane specjalnie dla komputerów osobistych; wykonanie modeli serwerowych w postaci urządzeń zewnętrznych nie jest technicznie uzasadnione.

- Do serwerów. Dyski twarde przeznaczone do serwerów charakteryzują się zwiększoną prędkością i niezawodnością, ponieważ stale muszą odbierać i wysyłać duże ilości informacji. Aby zapewnić szybką pracę, mogą być wyposażone w zwiększoną prędkość obrotową (do 15 000 obr./min). Takie dyski są wykonywane tylko jako urządzenia wewnętrzne (patrz „Wykonanie”) i oprócz SATA mogą używać innych, bardziej specyficznych typów podłączenia - na przykład SAS (patrz „Rodzaj podłączenia”).

- Do konsol do gier. Specjalistyczne dyski twarde przeznaczone do użytku z konsolami do gier. Są one wykonane wyłącznie w postaci urządzeń zewnętrznych (patrz „Wykonanie”...), przeznaczone głównie do przechowywania gier – w tym zapisów i profili ustawień użytkownika. Główną różnicą między takimi urządzeniami a klasycznymi zewnętrznymi dyskami twardymi jest właśnie optymalizacja pracy z konsolami do gier, w tym obecność specjalnych narzędzi programowych do lepszej integracji. Wiele z tych dysków zostało pierwotnie zaprojektowanych do konkretnego modelu lub rodziny konsol.

Pojemność nominalna to jeden z kluczowych parametrów dysku twardego, określający, ile informacji może się na nim zmieścić. W przypadku dysków SSHD ta pozycja wskazuje pojemność tylko dysku twardego, a w przypadku macierzy RAID — całkowitą pojemność macierzy.

Ilość informacji we współczesnym świecie stale rośnie i wymaga coraz pojemniejszych urządzeń pamięci masowej. Dlatego w większości przypadków warto wybrać większy dysk. W rzeczywistości kwestia wyboru według tego parametru często zależy tylko od ceny: koszt napędu zależy bezpośrednio od pojemności.

Jeśli pytanie brzmi w ten sposób, że trzeba wybrać dysk „mniejszy i tańszy, ale wystarczający”, warto ocenić ilość informacji, z którymi mamy do czynienia, oraz specyfikę jej użytkowania. Na przykład dla zwykłego komputera biurowego przeznaczonego głównie do pracy z dokumentami dysk wewnętrzny o pojemności 2 TB, a nawet 1 TB będzie więcej niż wystarczający, a entuzjastyczny gracz będzie potrzebował 4 TB, 6 TB, a nawet 8 TB nie będzie zbędny. Jeśli używasz dysku do nagrywania z kamer, możesz kupić dysk HDD o pojemności 10 TB, 12 TB, 14 TB, 16 TB, 18 TB lub więcej.

Współczynnik kształtu, w którym wykonany jest dysk twardy.

Wskaźnik ten określa przede wszystkim wymiary urządzenia. Ale jego bardziej szczegółowe znaczenie zależy od wykonania (patrz odpowiedni punkt). Tak więc w przypadku dysków zewnętrznych od współczynnika kształtu zależą tylko wymiary obudowy i jest to dość przybliżone. Ale wewnętrzne dyski twarde są instalowane w gniazdach o dobrze określonym rozmiarze i lokalizacji otworów na elementy złączne; te otwory są wykonane specjalnie dla tego lub innego współczynnika kształtu. W przypadku komputerów stacjonarnych standardowy współczynnik kształtu to 3,5", w przypadku laptopów - 2,5"; przy tym w ostatnich latach w komputerach stacjonarnych pojawiła się tendencja do miniaturyzacji i przejścia na dyski 2,5-calowe. Teoretycznie jest jeszcze mniejszy współczynnik kształtu - 1,8", ale w praktyce jest używany głównie wśród ultrakompaktowych zewnętrznych dysków twardych.

— SATA Jest to obecnie najpopularniejszy interfejs do podłączania wewnętrznych dysków twardych. pierwsza wersja SATA zapewnia prędkość przesyłania danych około 1,2 Gbit/s, SATA 2 ma praktyczną prędkość przesyłania danych około 2,4 Gbit/s (300 MB/s), a najbardziej zaawansowana generacja SATA 3 ma prędkość 4,8 Gbit/s (600 MB/s)

-eSATA. Modyfikacja interfejsu SATA przeznaczonego do podłączenia zewnętrznych dysków twardych; nie jest kompatybilny z wewnętrznym SATA. Praktyczna prędkość przesyłania danych jest podobna do SATA 2 i wynosi około 2,4 Gbps (300 MB/s).

- SAS. Modyfikacja interfejsu SCSI zapewnia prędkość przesyłu danych do 6 Gbit/s (750 Mb/s). Stosowany jest głównie w serwerach, praktycznie nie jest stosowany w komputerach stacjonarnych i laptopach.

-USB 2.0. Najwcześniejszy ze standardów USB spotykany we współczesnych dyskach twardych - i to wyłącznie zewnętrznych (patrz „Wykonanie”). Zapewnia połączenie z tradycyjnym pełnowymiarowym portem USB, zapewnia prędkość przesyłu danych do 480 Mbit/s, a także dość niskie zasilanie, dlatego dyski z tego typu złączem często wymagają dodatkowego zasilania. W świetle tego wszystkiego, a także pojawienia się bardziej zaawansowanego standardu USB 3.2 (patrz poniżej), dziś USB 2.0 jest uważane za przestarzałe i niezwykle rzadkie, głównie w niedrogich i wczesnych modelach dysk...ów. Jednak dysk z tym interfejsem można podłączyć także do nowszego portu USB - najważniejsze, żeby złącza pasowały.

— USB 3.2 gen1(poprzednie nazwy USB 3.1 gen1 i USB 3.0). Standard podłączania zewnętrznych dysków twardych, który zastąpił opisany powyżej USB 2.0. Wykorzystuje tradycyjne pełnowymiarowe złącze USB, zapewnia prędkość przesyłu danych do 4,8 Gbps (600 MB/s), a także wyższy poziom zasilania, dzięki czemu łatwiej obejść się bez zewnętrznego zasilania w tego typu dyskach. Jednak z tego samego powodu trzeba zachować ostrożność przy podłączaniu dysków USB 3.2 gen1 do starszych złączy USB 2.0 – takie złącze może nie mieć wystarczającej mocy, aby zasilić nowszy dysk.

-USB 3.2 gen2. Dalszy rozwój standardu USB 3.2 (wcześniej znanego jako USB 3.1 gen2 i USB 3.1). Maksymalna prędkość przesyłania danych w tej wersji została zwiększona do 10 Gbps, a moc zasilacza może sięgać 100 W (przy wsparciu technologii USB Power Delivery). Jednocześnie dyski z tego typu złączem mogą współpracować również z wcześniejszymi wersjami pełnowymiarowych złączy USB - najważniejsze, aby zasilacz był wystarczający.

— USB C 3.2 gen1(poprzednie nazwy USB C 3.1 gen1 i USB C 3.0). Połączenie poprzez złącze USB C, odpowiadające możliwościom USB 3.2 gen1. Możliwości te opisano szerzej powyżej; różnica w stosunku do „zwykłego” USB 3.2 gen1 w tym przypadku polega jedynie na rodzaju złącza: jest to stosunkowo małe (nieco większe od microUSB) gniazdo, które również posiada dwustronne złącze. projekt. Dzięki swoim kompaktowym rozmiarom USB C można znaleźć zarówno w pełnowymiarowych komputerach stacjonarnych i laptopach, jak i w kompaktowych gadżetach, takich jak smartfony i tablety; Niektóre dyski z tym połączeniem początkowo umożliwiają użytkowanie „mobilne”.

— USB C 3.2 gen2(poprzednie nazwy USB C 3.1 gen2 i USB C 3.1). Aktualizacja i ulepszenie opisanego powyżej USB C 3.2 gen1 - to samo złącze USB C i zwiększona prędkość przesyłania danych do 10 Gbps (jak w „zwykłym” USB 3.2 gen2).

- Piorun. Szybki interfejs do podłączania zewnętrznych urządzeń peryferyjnych. Stosowany jest głównie w komputerach i laptopach marki Apple, choć spotykany jest także w sprzęcie innych producentów. Należy pamiętać, że we współczesnych dyskach twardych występują głównie dwie wersje Thunderbolt, które różnią się nie tylko szybkością działania, ale także złączem: Thunderbolt v2(do 20 Gbps) wykorzystuje wtyczkę miniDisplayPort, a Thunderbolt v3(do 40 Gbps) — USB Wtyczka C (patrz wyżej). W związku z tym niektóre dyski twarde obsługują połączenia USB C i Thunderbolt za pośrednictwem pojedynczego złącza sprzętowego, które automatycznie wykrywa, do którego wejścia komputera jest podłączone urządzenie.

Wielkość własnej pamięci RAM dysku twardego. Ta pamięć jest pośrednim ogniwem między szybką pamięcią o dostępie swobodnym komputera a stosunkowo powolną mechaniką odpowiedzialną za odczytywanie i zapisywanie informacji na talerzach dysków. W szczególności bufor służy do przechowywania najczęściej żądanych danych z dysku, skracając w ten sposób czas dostępu do nich.
Technicznie rzecz biorąc, rozmiar bufora wpływa na prędkość dysku twardego - im większy bufor, tym szybszy jest dysk. Jednak wpływ ten jest raczej znikomy, a na poziomie ludzkiej percepcji znaczna różnica w wydajności jest zauważalna tylko wtedy, gdy wielkość bufora obu dysków różni się wielokrotnie – na przykład 8 MB i 64 MB.

- CMR (Conventional Magnetic Recording) to klasyczny sposób zapisu magnetycznego charakteryzujący się dużą prędkością dostępu do danych. Dyski twarde CMR są stosowane w systemach, w których ważne jest zapewnienie jak największej (jak to możliwe) prędkości odczytu/zapisu danych. Są to komputery użytkowników, systemy nadzoru wideo itp. Główną wadą dysków twardych CMR jest duża złożoność tworzenia pojemnych dysków, co znajduje odzwierciedlenie w ich cenie. Ponadto dyski HDD z technologią CMR są dość energochłonne.

- SMR (Shingled Magnetic Recording) to obiecujący sposób zapisu magnetycznego. SMR pozwala na wysoką gęstość danych, co z kolei zwiększa pojemność pamięci i obniża wartość rynkową. Dyski twarde SMR charakteryzują się niską prędkością ponownego zapisu danych, dlatego takie dyski pamięci są słabo przystosowane do użycia w systemach komputerowych klientów. Natomiast sprawdziły się dobrze podczas pracy w centrach przetwarzania danych, archiwach i podobnych systemach, dla których niska prędkość zapisu/ponownego zapisu nie jest krytyczna. Jednak niektóre firmy wciąż produkują rozwiązania SMR dla systemów osobistych, a nawet mobilnych. Te dyski twarde wykorzystują zoptymalizowaną technologię zapisu/ponownego zapisu o nazwie Drive-Managed SMR (DM-SMR).

Prędkość przesyłu danych między dyskiem a urządzeniami klienckimi zależy od typu napędu, prędkości obrotowej, rozmiaru bufora pamięci i złączy połączeniowych. Ostatni parametr jest najważniejszy, ponieważ nie da się przekroczyć przepustowości konkretnego interfejsu.

Ilość energii zużywanej przez dysk podczas odczytywania i zapisywania informacji. W rzeczywistości jest to szczytowe pobór mocy, w tych trybach napęd zużywa najwięcej energii.

Dane dotyczące zużycia energii przez dysk twardy są potrzebne przede wszystkim do obliczenia całkowitego zużycia energii przez system i wymagań dotyczących zasilania. Ponadto w przypadku laptopów, które często planuje się używać „z dala od gniazdek”, warto wybrać bardziej energooszczędne dyski.