Porównanie MSI B250M PRO-VD vs MSI B250M PRO-VDH

Liczba faz zasilania procesora przewidzianych na płycie głównej.

W bardzo uproszczony sposób fazy można opisać jako bloki elektroniczne o specjalnej konstrukcji, przez które zasilanie jest dostarczane do procesora. Zadaniem takich bloków jest optymalizacja tego zasilania, w szczególności minimalizacja skoków mocy przy zmianie obciążenia procesora. Generalnie im więcej faz, tym mniejsze obciążenie każdego z nich, stabilniejsze zasilanie i bardziej wytrzymała elektronika płyty głównej. Im mocniejszy jest procesor i im więcej ma rdzeni, tym więcej faz wymaga; liczba ta bardziej wrośnie również, jeśli planowane jest podkręcenie procesora. Na przykład w przypadku zwykłego czterordzeniowego chipa często wystarczają tylko cztery fazy, a już dla podkręconego możesz ich potrzebować co najmniej ośmiu. Właśnie z tego powodu u wydajnych procesorów mogą wystąpić problemy, gdy są używane niedrogie płyty główne z małą liczbą faz.

Szczegółowe zalecenia dotyczące wyboru liczby faz dla poszczególnych serii i modeli procesorów można znaleźć w specjalistycznych źródłach (w tym w dokumentacji samego procesora). Tutaj należy pamiętać, że przy dużej liczbie faz na płycie głównej (więcej niż 8) niektóre z nich mogą być wirtualne. W tym celu rzeczywiste bloki elektroniczne są uzupełniane podwójnymi lub nawet potrójnymi, co formalnie zwiększa liczbę faz: na przykład 12 zadeklarowanych faz może reprezentować 6 fizycznych bloków z podwajaczami. Jednak fazy wirtualne są znacznie gor...sze od rzeczywistych pod względem swoich możliwości - w praktyce są tylko dodatkami, które nieznacznie poprawiają charakterystykę faz realnych. Powiedzmy, że w naszym przypadku bardziej poprawne jest mówienie nie o dwunastu, ale tylko o sześciu (aczkolwiek ulepszonych) fazach. Na te detale należy zwrócić uwagę przy wyborze płyty głównej.

Wymiary płyty głównej na wysokość i szerokość. Zakłada się, że tradycyjne rozmieszczenie płyt głównych jest pionowe, dlatego w tym przypadku jeden z wymiarów nazywa się nie długością, jednak wysokością.

Rozmiary płyt głównych zależą w dużej mierze od ich współczynników kształtu (patrz wyżej), jednak rozmiar konkretnej płyty może nieco różnić się od standardu przyjętego dla tego współczynnika kształtu. Ponadto zwykle łatwiej jest wyjaśnić wymiary zgodnie z charakterystyką konkretnej płyty głównej niż szukać lub przywoływać ogólne informacje na temat współczynnika kształtu. Dlatego dane dotyczące rozmiaru są podawane nawet dla modeli, które są w pełni zgodne ze standardem.

Trzeci wymiar – grubość – jest z wielu powodów uważany za mniej ważny, dlatego często jest pomijany.

Liczba gniazd na kości pamięci RAM standardu DDR4, przewidziana na płycie głównej.

DDR4 - dalszy (po trzeciej wersji) rozwój standardu DDR, wydany w 2014 roku. Ulepszenia w porównaniu z DDR3 są tradycyjne - zwiększenie prędkości i zmniejszenie zużycia energii; pojemność jednego modułu może wynosić od 2 GB do 128 GB. Jest to standard pamięci RAM przeznaczony dla większości nowoczesnych płyt głównych; liczba gniazd DDR4 wynosi zwykle 2 lub 4, rzadziej — 6 i więcej.

Maksymalna ilość pamięci RAM, którą można zainstalować na płycie głównej.

Wybierając według tego parametru, ważne jest, aby wziąć pod uwagę planowane wykorzystanie komputera i rzeczywiste potrzeby użytkownika. Tak więc woluminy do 32 GB włącznie wystarczą, aby rozwiązać wszelkie podstawowe problemy i wygodnie uruchamiać gry, ale bez znacznej rezerwy na aktualizację. 64 GB to optymalna opcja w wielu zastosowaniach profesjonalnych, a w przypadku zadań wymagających dużej ilości zasobów, takich jak renderowanie 3D, 96 GB, a nawet 128 GB pamięci nie będzie limitem. Najbardziej „pojemne” płyty główne są kompatybilne z wolumenami 192 GB i więcej - są to głównie najwyższej klasy rozwiązania dla serwerów i HEDT (patrz „W kierunku”).

Możesz wybrać ten parametr z rezerwą - biorąc pod uwagę potencjalną rozbudowę pamięci RAM, ponieważ zainstalowanie dodatkowych kości RAM to najprostszy sposób na zwiększenie wydajności systemu. Biorąc ten czynnik pod uwagę, wiele stosunkowo prostych płyt głównych obsługuje bardzo duże ilości pamięci RAM.

Obecność na płycie głównej własnego wyjścia HDMI.

Takie wyjście jest przeznaczone do transmisji wideo ze zintegrowanej karty graficznej (patrz wyżej) lub procesora ze zintegrowaną grafiką (podkreślamy, że niemożliwe jest przesłanie do niego sygnału z dedykowanej karty graficznej przez chipset płyty głównej). Jeśli chodzi o HDMI, jest to połączony cyfrowy interfejs wideo / audio specjalnie zaprojektowany do pracy z rozdzielczościami HD i dźwiękiem wielokanałowym. Obecnie jest to najpopularniejszy z tych interfejsów, obsługa HDMI jest prawie obowiązkowa dla urządzeń wideo zgodnych ze standardami HD.

Konkretne możliwości HDMI zależą od wersji (więcej szczegółów poniżej), jednak ogólnie są one dość imponujące – nawet w najwcześniejszym (aktualnym na dzień dziejszy) HDMI v.1.4 maksymalna rozdzielczość to 4K, a w nowszych standardach osiąga 10K. Tak więc w płytach głównych jakość wideo przesyłanego przez takie wyjście jest często ograniczona nie przez możliwości interfejsu, jednak przez wydajność graficzną systemu.

Model kontrolera LAN zainstalowanego na płycie głównej.

Kontroler LAN zapewnia wymianę danych między płytą a portem (portami) sieciowym komputera. W związku z tym zarówno ogólna charakterystyka, jak i indywidualne cechy funkcjonalności sieciowej płyty głównej zależą od cech tego modułu: obsługa specjalnych technologii, jakość połączenia w przypadku niestabilnej komunikacji itp. Znając model kontrolera LAN, możesz znaleźć szczegółowe dane na ten temat - w tym praktyczne recenzje; informacje te rzadko są potrzebne zwykłemu użytkownikowi, jednak mogą być przydatne dla entuzjastów gier online, a także do niektórych konkretnych zadań.

W związku z tym model kontrolera LAN jest sprawdzany głównie w tych przypadkach, gdy jest to dość zaawansowane rozwiązanie, zauważalnie przewyższające standardowe modele. Takie rozwiązania w dzisiejszych czasach produkowane są głównie pod markami Intel(średni poziom), Realtek(stosunkowo proste modele), Aquntia i Killer(w większości zaawansowane rozwiązania).

Liczba własnych złączy USB 3.2 gen1, przewidzianych na tylnym panelu płyty głównej. W tym przypadku dotyczy to tradycyjnych, pełnowymiarowych portów typu USB A.

Wersja USB 3.2 gen1 (wcześniej znana jako USB 3.1 gen1 i USB 3.0) jest bezpośrednim następcą i dalszym rozwojem interfejsu USB 2.0. Głównymi różnicami są powiększona 10-krotnie maksymalna prędkość transmisji danych 4,8 Gb/s, a także większa moc zasilania, co jest ważne w przypadku podłączenia kilku urządzeń do jednego portu przez koncetrator (hub). Jednocześnie do tego złącza można podłączyć urządzenia peryferyjne innych wersji.

Im więcej złączy przewidziano w konstrukcji, tym więcej urządzeń peryferyjnych można podłączyć do płyty głównej bez użycia dodatkowego sprzętu (koncentratory USB). Na rynku można znaleźć płyty główne z więcej niż 4 portami USB 3.2 gen1 na tylnym panelu. Należy zwróć uwagę na to, że oprócz złączy na tylnym panelu, połączenia USB mogą zapewnić również złącza na samej płytcie (a dokładniej porty na obudowie podłączone do takich złączy). Więcej informacji znajdziesz poniżej.

Liczba portów PS/2 przewidziana w konstrukcji płyty głównej.

PS/2 to dedykowany port przeznaczony wyłącznie do podłączania klawiatur i/lub myszy. Tradycyjna konfiguracja płyty głównej dla PC zapewnia 2 takie porty - dla klawiatury (zazwyczaj podświetlonej na fioletowo) i dla myszy (na zielono). Są jednak płyty z jednym złączem, do którego można podłączyć dowolne z tego typu urządzeń peryferyjnych, do wyboru. W każdym razie obecność PS / 2 może uratować użytkownika przed koniecznością zajmowania portów USB dla klawiatury / myszy; jest to szczególnie przydatne w przypadku dużej liczby innych urządzeń peryferyjnych USB. Z drugiej strony z wielu powodów to złącze jest uważane za przestarzałe i jest coraz rzadziej używane; peryferia PS/2 produkowane są głównie w postaci urządzeń USB, ponadto wyposażonych w adaptery PS/2.

Liczba złączy do zasilania chłodnic i wentylatorów, przewidzianych na płycie głównej. Do takiego złącza zwykle podłączana jest chłodnica procesora, także od płyty głównej mogą być zasilane wentylatory innych komponentów systemu — karty graficzne, obudowy, itp.; czasami jest to bardziej wygodne, niż pobierać energię bezpośrednio od zasilacza (przynajmniej można zmniejszyć liczbę przewodów w obudowie). Wiele nowoczesnych kart wyposażone są w 4 i więcej, złącza tego typu.