Porównanie Chieftec VEGA PPG-850-S vs Chieftec Atmos CPX-850FC

Sprawność w tym przypadku to stosunek mocy zasilacza (patrz „Moc”) do jego zużycia energii. Im wyższa sprawność, tym wydajniejszy zasilacz, tym mniej energii pobiera z sieci przy tej samej mocy wyjściowej i tym tańsza jest jego eksploatacja. Sprawność może się różnić w zależności od obciążenia; specyfikacja może wskazywać zarówno minimalną sprawność, jak i jej wartość przy średnim obciążeniu (50%).

Należy zauważyć, że od tego wskaźnika bezpośrednio zależy zgodność z takim lub innym poziomem wydajności 80PLUS (więcej szczegółów w „Certyfikat”).

— Aktywne chłodzenie. Używa wentylatora, który stale pracuje, aby odprowadzić ciepło z wewnętrznych komponentów. W przeciwieństwie do chłodzenia pasywnego, aktywna system zapewnia lepszy odbiór ciepła i stabilność pracy przy wysokich obciążeniach, zapobiegając przegrzewaniu. Jednak generuje hałas. Aby temu zaradzić, wentylatory w takich PSU mogą posiadać dynamiczną kontrolę prędkości (AFC – Automatic Fan Control), zmniejszając obroty przy niskim zużyciu energii.

— Półpasywne. Aktywne chłodzenie z automatycznym wyłączaniem wentylatora w sytuacjach, gdy obciążenie na zasilacz jest niskie i emisja ciepła się zmniejsza. Przypomnijmy, systemy tego typu są skuteczniejsze niż pasywne, jednak zużywają dodatkową energię i generują hałas podczas pracy. W związku z tym, przy niewielkim obciążeniu, gdy intensywne chłodzenie nie jest wymagane, rozsądnie jest wyłączyć wentylatory — pozwala to zaoszczędzić energię i zmniejszyć poziom hałasu.

— Pasywne (radiatory). W porównaniu do wentylatorów, radiatory mają szereg zalet: po pierwsze, nie generują hałasu i nie wymagają własnego zasilania (obniżając tym samym ogólne zużycie energii). Z drugiej strony, są znacznie mniej efektywne, w wyniku czego moc zasilaczy z pasywnym chłodzeniem nie przekracza 600 W. Dodatkowo, takie PSU są dość drogie.

Średnica wentylatora (wentylatorów) w układzie chłodzenia zasilacza.

Duża średnica pozwala na dobrą wydajność przy stosunkowo niskich obrotach, co z kolei zmniejsza hałas i zużycie energii. Duże wentylatory są jednak droższe od małych i zajmują dużo miejsca, co wpływa na ogólną wielkość zasilacza. Podkreślamy też, że mały wentylator nie jest jeszcze oznaką taniego zasilacza – taki sprzęt można spotkać również w dość zaawansowanych modelach przez wzgląd na zmniejszenie wymiarów.

Jeśli chodzi o konkretne średnice, najmniejszą wartością, jaką można znaleźć we współczesnych zasilaczach konsumenckich, jest 80 mm. Najpopularniejsza opcja to 120 mm, ten rozmiar daje dobrą wydajność i stosunkowo niski poziom hałasu przy rozsądnej cenie i wymiarach. Nieco rzadziej spotykane są większe średnice – 135 mm i 140 mm.

Standard dla zasilaczy uzupełniający specyfikacje ATX w zakresie zasilania 12 V. Wprowadzony od czasów procesora Intel Pentium 4. Pierwsza seria standardu wykorzystywała głównie linię +5 V, od wersji 2.0 została wprowadzona linia +12 V w celu pełnego zasilania podzespołów komputera. Również w drugiej generacji pojawiło się 24-pinowe złącze zasilania, które jest używane w większości współczesnych płyt głównych.

Liczba złączy zasilania SATA zapewnionych w zasilaczu.

Obecnie SATA jest standardowym interfejsem do podłączania wewnętrznych dysków twardych, można go również znaleźć w innych typach dysków (SSD, SSHD itp.). Ten interfejs składa się ze złącza danych, które łączy się z płytą główną, i złącza zasilania, które łączy się z zasilaczem. W związku z tym w tym punkcie chodzi o liczbę wtyczek zasilania SATA zapewnionych w zasilaczu. Liczba ta odpowiada liczbie dysków SATA, które mogą być jednocześnie zasilane z tego modelu.

Liczba złączy Molex (IDE) przewidziana w konstrukcji zasilacza.

Początkowo złącze to było przeznaczone do zasilania urządzeń peryferyjnych interfejsu IDE, przede wszystkim dysków twardych. I chociaż samo IDE jest dziś całkowicie przestarzałe i nie jest używane w nowych komponentach, złącze zasilania Molex nadal jest instalowane w zasilaczach i prawie bezbłędnie. Prawie każdy współczesny zasilacz ma co najmniej 1-2 takie złącza, a w modelach z wyższej półki liczba ta może wynosić 7 lub więcej. Ta sytuacja wynika z faktu, że Molex IDE jest dość uniwersalnym standardem, a za pomocą najprostszych adapterów można zasilać komponenty z innym interfejsem zasilania. Na przykład są adaptery Molex - SATA do napędów, Molex - 6 pin do kart graficznych itp.

Okablowanie zastosowane w zasilaczu.Według tego parametru rozróżnia się urządzenia modularne, częściowo modularne i niemodularne, oto ich cechy:

- Niemodularne. Klasyczna wersja konstrukcji, która od samego początku stosowana była w zasilaczach komputerowych i do dziś nie traci na popularności. Przewody w takim okablowaniu mają nieusuwalną konstrukcję, a podłączenie dodatkowych kabli nie jest przewidziane. W efekcie użytkownik ma do czynienia tylko z kablami dostarczonymi przez producenta, bez możliwości ich usunięcia lub wymiany (jedyne dostępne modyfikacje to montaż dodatkowych akcesoriów, takich jak przedłużacz czy rozgałęźnik). Z tego powodu takie zasilacze są mniej wygodne niż modularne i częściowo modularne: ich przewody są często nadmiernie długie, a część z nich w ogóle nie jest używana, a taka „ekonomia” dodatkowo zaśmieca obudowę, utrudniając cyrkulację powietrza i wydajność chłodzenia. Wady te jednak można zredukować prawie do zera dzięki starannemu doborowi zasilaczy i starannemu okablowaniu; i same w sobie systemy niemodularne są niezawodne i jednocześnie tanie. To właśnie dzięki tym cechom są one w naszych czasach najczęściej spotykane.

- Modularne. Systemy, w których każdy kabel jest odpinany; do mocowania przewodów służą specjalne gniazda. Dzięki tej konstrukcji można optymalnie zorganizować przestrzeń wewnątrz komputera - na przykład usunąć niepotrzebne przewody, aby nie...zakłócały cyrkulacji powietrza w jednostce systemowej; zamienić zbyt długi kabel na krótszy (lub odwrotnie); zamienić kable itp. Jednocześnie okablowanie modularne jest znacznie droższe niż niemodularne, podczas gdy jest uważane za nieco mniej niezawodne ze względu na obecność „słabych punktów” w postaci wyjmowanych uchwytów kablowych.

- Częściowo modularne. Swego rodzaju kompromis między opisanymi powyżej opcjami: część przewodów w takich zasilaczach jest nieusuwalna, część wyposażona jest w mocowania modularne. Pozwala to częściowo połączyć zalety i zrekompensować wady obu systemów: zasilacze półmodularne są tańsze i bardziej niezawodne niż modularne, a jednocześnie wygodniejsze niż niemodularne. Z reguły w systemach tego typu konstrukcję nieusuwalną mają najważniejsze przewody, które praktycznie na pewno są używane podczas montażu komputera, a kable wtórne są wyposażone w zdejmowane łączniki i można je usunąć w razie potrzeby. Jednak konkretne cechy zasilacza częściowo modularnego należy wyjaśnić osobno.

Obwody zabezpieczające zapewnione w zasilaczu. Oprócz opisanych powyżej OVP (zabezpieczenie przed zbyt wysokim napięciem wyjściowym), OPP (zabezpieczenie przed przeciążeniem) i SCP (zabezpieczenie przeciwzwarciowe), we współczesnych zasilaczach mogą się zapewniać następujące funkcje bezpieczeństwa:

- OCP. Zabezpieczenie przed przeciążeniem na oddzielnych liniach wyjściowych zasilacza. Różni się od OPP tym, że uwzględnia nie całkowity pobierany prąd, ale prąd na każdym wyjściu osobno.

- UVP. Zabezpieczenie przed zbyt niskim napięciem na liniach wyjściowych zasilacza. W przypadku niektórych komponentów takie napięcie jest tak samo niepożądane, jak podwyższone: na przykład dysk twardy o zmniejszonej mocy nie może obracać płyt do wymaganych prędkości. Zazwyczaj UVP jest wyzwalane, gdy napięcie spada o 20 - 25%.

- OTP. Zabezpieczenie przed przegrzaniem poszczególnych podzespołów zasilacza.

- SIP. Zabezpieczenie przed przepięciami jest w rzeczywistości wbudowanym stabilizatorem zdolnym do pewnego stopnia wygładzić te przepięcia. Funkcja ta nie eliminuje potrzeby stosowania zewnętrznego stabilizatora, ale zwiększa ogólną skuteczność ochrony.

- AFC. Nie tyle funkcja zabezpieczająca, co funkcja „energooszczędna”: automatyczna kontrola prędkości wentylatora, która pozwala na zmianę prędkości w zależności od załadunku i rzeczywistego rozpraszania ciepła przez zasilacz. Oprócz oszczędności energii, ta regulacja zmniejsza również zużyci...e ruchomych części chłodnicy.

- CE. Zgodność zasilacza z dyrektywami Unii Europejskiej dotyczącymi wydajności energetycznej i bezpieczeństwa.

- CB. Zgodność zasilacza z dyrektywami IEC (Międzynarodowej Komisji Elektrotechnicznej) dotyczącymi bezpieczeństwa sprzętu i komponentów elektrycznych.

- FCC. Zgodność zasilacza z dyrektywami FCC (Federalnej Komisji Łączności), przede wszystkim w zakresie zakłóceń elektromagnetycznych.

- CCC. Zgodność zasilacza z wymaganiami stawianymi do oficjalnej certyfikacji na rynku chińskim (ChRL).

- KC. Zgodność zasilacza z wymaganiami stawianymi do oficjalnej certyfikacji na rynku Korei Południowej.

- BSMI. Zgodność zasilacza z wymaganiami stawianymi do oficjalnej certyfikacji na rynku tajwańskim.

- RCM. Zgodność zasilacza z wymaganiami stawianymi do oficjalnej certyfikacji na rynku australijskim i nowozelandzkim. Wymagania RCM dotyczą przede wszystkim bezpiecznego użytkowania i kompatybilności elektromagnetycznej.

- TUV-RH. Zgodność zasilacza z kryteriami certyfikatu TÜV Rheinland Group - jednej z największych i najbardziej renomowanych światowych firm audytorsko-certyfikujących. Najczęściej chodzi o certyfikat TÜV-Mark Approval, który zaświadcza, że poszczególne części urządzenia (obudowa, płyty, części, przełączniki itp.) spełniają wymagania bezpiecznego użytkowania.

- cTUVus. Kolejna certyfikacja przeprowadzana przez wspomnianą już Grupę TÜV Rheinland. W tym przypadku chodzi o zgodność zasilacza z wymogami technicznymi niezbędnymi do dopuszczenia na rynek USA i Kanady. Certyfikat cTUVus ma taką samą ważność jak certyfikaty wydawane bezpośrednio przez upoważnione organy tych krajów.

- EAC. Zgodność zasilacza z wymaganiami technicznymi Euroazjatyckiej Unii Gospodarczej (dawniej Unii Celnej).