Porównanie SAMURA Shadow SH-0023 vs Vinzer Ceramic 89222

- Stal. W tym przypadku mamy na myśli stalowe ostrza wykonane metodą tłoczenia. Uważa się, że ta metoda sama w sobie nie zapewnia tak wysokiej jakości jak kucie; dodatkowo ostrze i trzonek w tym przypadku można wykonać osobno, a następnie zespawać, co dodatkowo zmniejsza trwałość noża i zwiększa ryzyko złamania go z dużą siłą. Jednak ostrza tłoczone są łatwe w produkcji, niedrogie i zwykle wystarczająco mocne do większości zadań, zarówno codziennych, jak i profesjonalnych. Zapewniło to ich dużą popularność.

- Stal (powłoka nieprzywierająca). Ostrza stalowe ze specjalną powłoką polimerową. Nie tylko zapobiega przywieraniu jedzenia, ale także chroni ostrze przed korozją, zapewnia łatwość czyszczenia, a także nadaje narzędziu oryginalny i jasny wygląd – w końcu można nadać powłoce dowolny kolor. Skłonność do ścierania niweluje wiele zalet takiego ostrza.

- Stal kuta. Ostrza wykonane ze stali metodą kucia. Takie noże uważane są za znacznie mocniejsze i trwalsze od tłoczonych – w szczególności dlatego, że trzonek i ostrze są początkowo jednoczęściowe, co zmniejsza ryzyko złamania noża. Z drugiej strony sam proces jest dość kosztowny i kłopotliwy, dlatego stosowany jest głównie w nożach klasy premium.

- stal damasceńska. Stal damasceńska we współczesnych nożach to stal, składająca się z wielu warstw o różnej zawartości węgla. Warstwy te różnią si...ę kolorem, co nadaje ostrzu charakterystyczny piękny wzór, podczas gdy ostrza damasceńskie łączą wysoką wytrzymałość, elastyczność i trwałość. Jednak złożoność produkcji znacząco wpływa na cenę – takie noże mogą kosztować kilka razy więcej niż nawet podobne noże kute.

- Stal trójwarstwowa. Pojawia się również nazwa „laminowane”. Jak sama nazwa wskazuje, ostrza te składają się z trzech warstw stali (jest to jedna z głównych różnic w stosunku do opisanego powyżej wielowarstwowego damaszku). Warstwy te różnią się składem i odpowiednio właściwościami: rdzeń wykonany jest z twardej stali wysokowęglowej, a okładki z miękkiej „stali nierdzewnej”. Ta kombinacja pozwala połączyć zalety obu typów: rdzeń zapewnia niezbędną twardość ostrzu, a płytki kompensują kruchość stali wysokowęglowej. Kolejną zaletą ostrzy 3-warstwowych jest to, że są łatwe do ostrzenia, ponieważ w procesie tym trzeba usunąć stosunkowo niewiele twardego materiału. Ich wadą jest przede wszystkim wysoka cena. Ponadto delikatny rdzeń nie przenosi dobrze obciążeń udarowych, co sprawia, że takie noże nie nadają się do rąbania.

- Ceramika. Ceramika, zwykle oparta na cyrkonie, uważana jest za wysoce zaawansowane materiały. Pozwala na tworzenie bardzo ostrych ostrzy, które długo się nie tępią, nie utleniają się, są łatwe w czyszczeniu, nie są podatne na zarysowania, a ponadto ważą znacznie mniej niż stal. Z drugiej strony ostrza ceramiczne są bardzo kruche i całkowicie pozbawione elastyczności, przez co są podatne na odpryski i bardzo wrażliwe na uderzenia i upadki. Dodatkowo, ze względu na dużą twardość materiału, takich ostrzy nie da się ostrzyć tradycyjnymi metodami, a specjalne są dość drogie - mimo, że koszt samych noży jest również bardzo wysoki.

Nazwa gatunku stali, z którego wykonane jest ostrze noża.

Właściwości robocze zależą bezpośrednio od rodzaju stali - twardość, kruchość, skłonność do korozji, zdolność do utrzymania ostrzenia itp. W związku z tym, parametr ten w dużej mierze determinuje charakterystykę noża jako całości. We współczesnych nożach kuchennych stosuje się wiele różnych gatunków stali; znając nazwę gatunku, można znaleźć szczegółowe dane na jego temat (cechy fizyczne, recenzje, opinie użytkowników) oraz ocenić jakość i ogólny poziom narzędzia.

Liczba warstw stali, z których składa się ostrze. Ten parametr dotyczy przede wszystkim noży wykonanych ze stali damasceńskiej (patrz „Materiał ostrza”), jednak może on być również podawany dla innych przypadków: na przykład niektóre noże z tradycyjnych japońskich gatunków stali „shirogami” lub „aogami” są wykonane jako dwuwarswarstwe. Jednak takie modele są stosunkowo rzadkie.

Jeśli chodzi o stal damasceńską, w nożach kuchennych liczba warstw może wahać się od 10 – 13 do 160 – 170. Istnieje opinia, że im więcej warstw, tym wyższa jakość noża. Po części jest to prawda: zwiększenie „warstwowości” pozwala osiągnąć dobrą wytrzymałość połączoną z elastycznością, a także inne zaawansowane właściwości. Należy jednak pamiętać, że rzeczywista jakość ostrza silnie zależy nie tylko od tej cechy, ale także od wielu innych czynników: składu użytych stali, ogólnej jakości obróbki, cech technologicznych itp. W rezultacie liczba warstw w praktyce nie ma związku z jakością ostrza; często zdarza się, że w drogim i zaawansowanym modelu warstw jest mniej niż w tańszym analogu. Dlatego przy wyborze należy przede wszystkim skupić się na kategorii cenowej noża i prawdziwych recenzjach na jego temat.

Rodzaj tworzywa zastosowanego w rękojeści noża.

Ogólne cechy tego materiału, patrz Materiał uchwytu. Specyficzne rodzaje plastiku występujące we współczesnych nożach kuchennych są bardzo zróżnicowane pod względem ceny i jakości. W modelach niedrogich używane są głównie następujące opcje:

- Tworzywo ABS. Jeden z najtańszych rodzajów plastiku; stosunkowo kruchy i kruchy materiał, który nie toleruje ciepła, zmian temperatury i ekspozycji na słońce. Jednak przy odpowiedniej jakości i starannej obsłudze taki uchwyt może trwać długo.
- Poliwęglan. Bardziej zaawansowany niż ABS, a przy tym dość przystępny rodzaj plastiku. To właśnie dzięki temu połączeniu przystępności cenowej i praktyczności poliwęglan jest popularny na rynku.
- Polipropylen. Polipropylen wyróżnia się przede wszystkim niską wagą i wysoką twardością, dzięki czemu jest odporny na ścieranie i zarysowania. Materiał ten jest wrażliwy na światło słoneczne i tlen, ale te wady są często kompensowane przez zastosowanie specjalnych dodatków. Do polipropylenu można również dodać elastomer - miękki i elastyczny materiał, który sprawia, że uchwyt jest przyjemniejszy w dotyku.
- Bakelit. Jeden z pierwszych tworzyw sztucznych w historii, wciąż aktualny. Jedną z ciekawych cech bakelitu jest odporność na ciepło: nawet na otwartym ogniu taki materiał węgli drzewnych, ale nie topi się ani nie pali.

Z kolei w nożach klasy premium można zastosować następujące rodzaje tworzyw sztuczn...ych:

-G10. Jedną z odmian włókna szklanego jest włókno szklane z plastikowym wypełniaczem. G10 charakteryzuje się doskonałą wytrzymałością i trwałością, materiał ten doskonale toleruje ekstremalne temperatury i wilgoć oraz dość trudno go zarysować. Włókno szklane waży zauważalnie więcej niż włókno węglowe; z drugiej strony, a jego cena jest znacznie niższa.

- Włókno węglowe (włókno węglowe, włókno węglowe itp.). Materiał kompozytowy w postaci włókien węglowych zatopionych w plastikowym wypełniaczu. Takie połączenie zapewnia niską wagę, a jednocześnie niezwykle wysoką wytrzymałość – nawet stosunkowo proste gatunki włókna węglowego pod tym względem nie ustępują stali. Co prawda takie uchwyty nie są tanie. Ponadto materiał ten jest wrażliwy na określone obciążenia, a mianowicie uderzenia punktowe - z tego powodu mogą pojawić się na nim pęknięcia. Jednak w przypadku takich „kłopotów” najprawdopodobniej wymagana będzie bardzo niefortunna kombinacja okoliczności.

- Mikarta. Materiał kompozytowy, rodzaj tekstolitu, składający się z warstw materiału włóknistego, wypełnionych polimerem. Skład bazy i wypełniacza może być różny, czasami jest to wyświetlane w nazwie - na przykład Canvas Micarta wykorzystuje tkaninę (płótno) jako bazę. Jednocześnie, niezależnie od odmian, technologia wykonania takiego uchwytu polega na spiekaniu pod wysokim ciśnieniem. Dzięki temu uzyskuje się bardzo mocny, niezawodny i trwały materiał, niewrażliwy na wilgoć, wysokie temperatury i światło słoneczne, przyjemny w wyglądzie i dotyku. Dzięki temu micarta jest niedroga, nadaje się nawet do niedrogich noży kuchennych.

- Packwood. Materiał na bazie drewna klejonego połączonego z żywicami syntetycznymi. Do takich uchwytów można użyć różnych gatunków drewna, co pozwala uzyskać różne wzory na powierzchni; a możliwość zastosowania dodatków barwiących dodatkowo rozszerza różnorodność wzorów takich noży. Zewnętrznie takie uchwyty są nie do odróżnienia od drewna, ale są znacznie twardsze, mocniejsze i bardziej odporne na wilgoć.

Długość ostrza jest zwykle mierzona od czubka do szyi (zgrubienie między ostrzem a rękojeścią). Wartość tego parametru wynika przede wszystkim z rodzaju noża. Na przykład w modelach czyszczących rzadko przekracza 12 cm - w przeciwnym razie praca z małymi okrągłymi produktami byłaby niewygodna). Wśród bochenków chleba natomiast rzadko spotyka się ostrza krótsze niż 20 cm – bochenki chleba mogą być dość grube, co wymaga odpowiedniego noża itp. Jednak noże tego samego typu mogą również znacznie różnić się długością. W większości przypadków można zastosować tę zasadę: dłuższy nóż pozwala na pracę z większymi kawałkami jedzenia, ale mniej „zwinny”, a długość ostrza może wpłynąć na cenę.

Twardość metalu, użytego w ostrzu noża. Jest podawana w standardowych jednostkach HRC (wg Rockwella); im wyższa wartość, tym twardsze jest ostrze. Parametr ten w nożach ma dwojakie znaczenie. Z jednej strony ostrze musi być na tyle twarde, aby nie tępiło się przedwcześnie, nie tworzyło zadziorów i nie odkształcało się przy zginaniu; z drugiej strony musi pozostawać miękkie, aby normalnie się ostrzyło, nie łamało ani nie pękało (kruchość również wzrasta wraz ze wzrostem twardości). W większości noży kuchennych twardość mieści się w przedziale 52 — 62 HRC — uważa się, że ten zakres zapewnia optymalny stosunek wytrzymałości, niezawodności i łatwości ostrzenia. Ogólnie rzecz biorąc, przy ceteris paribus, nóż wykonany z bardziej miękkiej stali musi być częściej ostrzony, jednak same takie procedury zajmują trochę czasu i wysiłku. I odwrotnie, twarde ostrze wytrzyma ostrzenie przez długi czas, ale jego przywrócenie będzie wymagało dodatkowego wysiłku.

Noże do operacji i prac wymagających zwiększonego obciążenia ostrza i rękojeści. Trzon ostrza w ich konstrukcji ciągnie się aż do końca rękojeści; zwykle ma tę samą grubość co ostrze. Sam uchwyt składa się zazwyczaj z dwóch płytek mocowanych na nitach lub ukrytych kołkach. Ale są też inne opcje: z uchwytem z litego metalu lub odlewanego polimeru. W takich przypadkach noże Full Tang można rozpoznać po kilku charakterystycznych cechach - wystającym trzpieniu na końcu, otworze na smycz, przez który widoczny jest metalowy chwyt itp.

Kraj pochodzenia marki, pod którą sprzedawany jest nóż kuchenny. Z reguły wskazuje na to „ojczyzna” firmy-producenta lub lokalizacja jej siedziby.

Istnieje wiele stereotypów związanych z „narodowością” marek i produktów, jednak większość z nich w naszych czasach nie ma podstaw. Po pierwsze, rzeczywiste miejsce produkcji często różni się od kraju pochodzenia marki. Po drugie, jakość produktu zależy nie tyle od położenia geograficznego, ile od polityki danej firmy i tego, jak rzetelnie ta jakość jest w niej kontrolowana. Dlatego warto zwracać uwagę na kraj pochodzenia marki tylko wtedy, gdy zasadniczo chcesz lub (nie chcesz) wspierać producenta z określonego państwa. Jakość najlepiej ocenia się na podstawie reputacji danej marki i ogólnej kategorii cenowej. Jednak japońskie noże kuchenne wyraźnie różnią się jakością od innych producentów. Noże belgijskie i szwajcarskie są znane dzięki markom BergHoff, Vinzer i Victorinox. Natomiast noże brazylijskie również są pożądane w kuchni ze względu na dobry stosunek ceny do jakości marki Tramontina.