Porównanie Romsat T7085HD vs World Vision T625A LAN

HDMI to najpopularniejszy nowoczesny interfejs dla treści HD i dźwięku wielokanałowego. Dzięki temu połączeniu sygnały wideo i audio przesyłane są jednym kablem, a przepustowość w najnowszych wersjach ( HDMI 2.0 i HDMI 2.1) jest wystarczająca do pracy z rozdzielczością UltraHD i jeszcze wyższą. Prawie każdy nowoczesny ekran (telewizor, monitor itp.) z obsługą HD ma co najmniej jedno wejście HDMI, więc większość odtwarzaczy multimedialnych i odbiorników telewizyjnych ma tego typu wyjście. Istnieją jednak również modele bez HDMI – są to w większości przestarzałe lub najtańsze rozwiązania, wykorzystujące wyłącznie analogowe interfejsy wideo. Istnieją również modele dla kilku HDMI i w większości przypadków jeden z tych portów jest przeznaczony dla sygnału wejściowego, podczas gdy porty HDMI różnią się wersją.

- wersja 1.4. Wersja zaprezentowana jeszcze w 2009 roku, ale do dziś nie tracąca popularności. Obsługuje wideo 4K (4096x2160) przy 24 kl./s i Full HD przy 120 kl./s; ta ostatnia umożliwia między innymi przesyłanie wideo 3D za pośrednictwem takiego interfejsu. Oprócz oryginalnej wersji 1.4 istnieją również ulepszone wersje v 1.4a i v 1.4b, w których możliwości pracy z 3D zostały dodatkowo rozszerzone.

- wersja 2.0. Wersja wydana w 2013 roku. Wprowadził m.in. możliwość pracy z wideo 4K z prędkością do 60 kl./s, kompatybilność z ultraszerokim formatem 21:9, a...także obsługę do 32 kanałów i 4 strumieni audio jednocześnie. Obsługa HDR nie była pierwotnie przewidziana w tej wersji, ale została wprowadzona w aktualizacji v 2.0a i dalej rozszerzona w v 2.0b; odtwarzacze multimedialne z tej kategorii mogą obsługiwać zarówno oryginalną wersję 2.0, jak i jedną z ulepszonych.

- wersja 2.1. Przykładowa wersja 2017, znana również jako HDMI Ultra High Speed. Rzeczywiście, zapewnia bardzo solidną przepustowość, umożliwiając pracę nawet z wideo 10K z prędkością 120 kl./s; ponadto wprowadzono szereg ulepszeń w obsłudze HDR. Należy pamiętać, że pełne wykorzystanie HDMI v 2.1 jest możliwe tylko przy użyciu specjalnego kabla, jednak funkcje wcześniejszych wersji pozostają dostępne przy użyciu zwykłych przewodów.

LAN to złącze do przewodowego połączenia z Internetem i/lub siecią lokalną za pomocą kabla Ethernet. Połączenie przewodowe nie jest tak wygodne jak Wi-Fi (patrz „Multimedia”), jednak jest uważane za bardziej niezawodne i zapewnia szybsze przesyłanie danych. Wskaźniki prędkości zależą od urządzenia i mogą wynosić 100 Mb/s i 1 Gb/s.

W tym przypadku termin „koncentryczne” odnosi się do odmiany złącza SP/DIF, która wykorzystuje kabel elektryczny z wtyczką RCA. Ten interfejs zapewnia transmisję dźwięku, m.in. wielokanałowego, w postaci cyfrowej; przy tym kabel elektryczny jest bardziej podatny na zakłócenia niż optyczny, jednak nie jest tak delikatny.

Zestaw kodeków wideo obsługiwanych przez urządzenie.

Kodek to skrót od „Coder-DECoder” – w danym przypadku odnosi się do formatu używanego do kodowania cyfrowego wideo podczas przechowywania/transmisji i dekodowania podczas odtwarzania (bez kodowania dane wideo zajęłyby nieuzasadnioną ilość miejsca). Nie warto mylić tego parametru z formatem plików wideo: różne pliki tego samego formatu mogą być zakodowane z różnymi kodekami, a jeśli odpowiedni kodek nie jest obsługiwany przez odtwarzacz, odtwarzanie wideo będzie niemożliwe, nawet jeśli sam format pliku odpowiada możliwościom urządzenia. W modelach z obsługą telewizji online (patrz „Funkcje i możliwości”) ten niuans określa również kompatybilność z konkretną transmisją: ogólny format transmisji jest wskazywany dokładnie na podstawie użytego do tego kodeka.

Ogólnie rzecz biorąc, współczesne urządzenia zwykle mają dość obszerne zestawy kodeków, a odtwarzanie wideo zwykle nie stanowi problemu; w ostateczności możesz użyć specjalnych programów do konwersji plików. Jeśli chodzi o konkretne kodeki (jednym z najbardziej zaawansowanych jest H.265, popularny jest też kodek AV1), szczegółowe dane na ich temat można znaleźć w dedykowanych źródłach, jednak przy zwykłym użytkowaniu z odtwarzaczy multimedialnych takie szczegóły nie są potrzebne.

Urządzenie posiada własny ekran zewnętrzny. Taki wyświetlacz ma niewielkie wymiary i pełni rolę pomocniczą, można na nim wyświetlać różne dodatkowe informacje: tryb pracy, wybrany nośnik, nazwę i lokalizację pliku, czas odtwarzania itp.

Obecność pilota w dostarczanym zestawie z odtwarzaczem multimedialnym lub tunerem TV. Oprócz klasycznego pilota z podstawowym sterowaniem istnieją manipulatory z dodatkowymi „sztuczkami”.

— Klawiatura QWERTY. Takie piloty, oprócz standardowego zestawu klawiszy do sterowania odtwarzaczem (patrz wyżej), posiadają klawiaturę alfabetyczną zbliżoną do klawiatury komputerowej. Dotyczy to przede wszystkim odtwarzaczy multimedialnych obsługujących sieci społecznościowe i serwisy fotograficzne — klawiatura z literami jest potrzebna przynajmniej do wprowadzenia loginu/hasła.

— Dotykowy. Rodzaj pilota, który wykorzystuje czujniki zamiast klasycznych przycisków. Taki sprzęt kosztuje nieco więcej, z drugiej strony, czujniki nadają pilotowi stylowy wygląd, a w niektórych przypadkach okazują się wygodniejsze niż przyciski.

— Z obsługą głosową. Pilot wyposażony we wbudowany mikrofon i zdolny do rozpoznawania określonego zestawu poleceń głosowych. Ten format sterowania jest często wygodniejszy niż używanie przycisków/czujników. Przy tym zestaw obsługiwanych poleceń może być różny – czasem jest dość ograniczony w porównaniu z tradycyjnymi pilotami, czasem odwrotnie (np. możliwe jest wpisywanie tekstu za pomocą głosu); te detale należy wyjaśnić osobno. Warto również zapoznać się z listą obsługiwanych języków; zauważ, że angielski jest prawie gwarantowany na tej liście, ale rosyjski nie zawsze jes...t.

— Programowalny. Uniwersalny pilot, który można skonfigurować do współpracy z odtwarzaczami multimedialnymi, tunerami telewizyjnymi i innymi strażnikami elektroniki domowej. Domyślnie takie piloty są ładowane z bazą kodów sygnałów dla różnych typów urządzeń. Aby aktywować określone urządzenie, zwykle używają określonej kombinacji naciśnięć przycisków. Często piloty programowalne mają klawisze do nauki, wbudowany żyroskop, funkcję myszy powietrznej i inne podobne opcje. Programowalne przyciski w tych modelach często służą do sterowania telewizorem, eliminując potrzebę korzystania z wielu pilotów. Instrukcja serwisowa do nich zawiera szczegółowe instrukcje programowania od producenta.

— Programowalny ze sterowaniem głosowym. Zaawansowana odmiana pilotów programowalnych (patrz odpowiedni punkt) z wbudowanym mikrofonem do wydawania poleceń głosowych. Sterowanie głosowe jest w pełni obsługiwane na dekoderach z systemem Android, a wspólnie z konwencjonalnymi odtwarzaczami multimedialnymi i tunerami telewizyjnymi można wysyłać zapytania głosowe, wypowiadając frazę do pilota. Konkretna implementacja sterowania głosowego różni się w zależności od modelu pilota i urządzenia odbiorczego.

— Brak. Brak pilota sterowania jest typowy dla sieciowych odtwarzaczy multimedialnych sterowanych z innych urządzeń - zwykle z komputera lub z gadżetu mobilnego poprzez specjalną aplikację.