Porównanie World Vision T625D5 vs World Vision T625A LAN

Obsługa IPTV - nadawania przez protokół IP za pomocą sieci komputerowych (w tym Internetu).

Podkreślamy, że tej funkcji nie należy mylić z telewizją internetową: w rzeczywistości IPTV jest rodzajem telewizji kablowej, w której do transmisji sygnału używany jest sprzęt sieciowy, a nie kabel antenowy. Pod innymi względami IPTV i telewizja kablowa są całkowicie podobne: nadawanie odbywa się za pośrednictwem operatora; wybór kanałów jest ograniczony zasięgiem prezentowanym przez operatora; za dostęp mogą zostać naliczone dodatkowe opłaty. Jednocześnie możliwości IPTV są znacznie szersze niż w przypadku tradycyjnej transmisji kablowej. Na przykład większość specjalistycznych aplikacji posiada funkcję Time Shift (patrz poniżej); każdy fragment ostatnio oglądanej transmisji można obejrzeć ponownie; ponadto często dostępna jest również możliwość przewinięcia programu na chwilę przed rozpoczęciem oglądania (jeśli włączyłeś taki telewizor później, niż by się chciało). Mogą być dostępne inne funkcje zapewniające dodatkową wygodę, takie jak listy ulubionych kanałów, blokada rodzicielska itp.

HDMI to najpopularniejszy nowoczesny interfejs dla treści HD i dźwięku wielokanałowego. Dzięki temu połączeniu sygnały wideo i audio przesyłane są jednym kablem, a przepustowość w najnowszych wersjach ( HDMI 2.0 i HDMI 2.1) jest wystarczająca do pracy z rozdzielczością UltraHD i jeszcze wyższą. Prawie każdy nowoczesny ekran (telewizor, monitor itp.) z obsługą HD ma co najmniej jedno wejście HDMI, więc większość odtwarzaczy multimedialnych i odbiorników telewizyjnych ma tego typu wyjście. Istnieją jednak również modele bez HDMI – są to w większości przestarzałe lub najtańsze rozwiązania, wykorzystujące wyłącznie analogowe interfejsy wideo. Istnieją również modele dla kilku HDMI i w większości przypadków jeden z tych portów jest przeznaczony dla sygnału wejściowego, podczas gdy porty HDMI różnią się wersją.

- wersja 1.4. Wersja zaprezentowana jeszcze w 2009 roku, ale do dziś nie tracąca popularności. Obsługuje wideo 4K (4096x2160) przy 24 kl./s i Full HD przy 120 kl./s; ta ostatnia umożliwia między innymi przesyłanie wideo 3D za pośrednictwem takiego interfejsu. Oprócz oryginalnej wersji 1.4 istnieją również ulepszone wersje v 1.4a i v 1.4b, w których możliwości pracy z 3D zostały dodatkowo rozszerzone.

- wersja 2.0. Wersja wydana w 2013 roku. Wprowadził m.in. możliwość pracy z wideo 4K z prędkością do 60 kl./s, kompatybilność z ultraszerokim formatem 21:9, a...także obsługę do 32 kanałów i 4 strumieni audio jednocześnie. Obsługa HDR nie była pierwotnie przewidziana w tej wersji, ale została wprowadzona w aktualizacji v 2.0a i dalej rozszerzona w v 2.0b; odtwarzacze multimedialne z tej kategorii mogą obsługiwać zarówno oryginalną wersję 2.0, jak i jedną z ulepszonych.

- wersja 2.1. Przykładowa wersja 2017, znana również jako HDMI Ultra High Speed. Rzeczywiście, zapewnia bardzo solidną przepustowość, umożliwiając pracę nawet z wideo 10K z prędkością 120 kl./s; ponadto wprowadzono szereg ulepszeń w obsłudze HDR. Należy pamiętać, że pełne wykorzystanie HDMI v 2.1 jest możliwe tylko przy użyciu specjalnego kabla, jednak funkcje wcześniejszych wersji pozostają dostępne przy użyciu zwykłych przewodów.

LAN to złącze do przewodowego połączenia z Internetem i/lub siecią lokalną za pomocą kabla Ethernet. Połączenie przewodowe nie jest tak wygodne jak Wi-Fi (patrz „Multimedia”), jednak jest uważane za bardziej niezawodne i zapewnia szybsze przesyłanie danych. Wskaźniki prędkości zależą od urządzenia i mogą wynosić 100 Mb/s i 1 Gb/s.

Model procesora (CPU) zainstalowanego w odtwarzaczu multimedialnym.

Informacje te służą głównie celom referencyjnym: procesor jest wybierany w taki sposób, aby zapewnić pewne praktyczne parametry (maksymalną rozdzielczość, obsługę określonych standardów, działanie aplikacji wbudowanych itp.). Dlatego przy wyborze należy skupić się przede wszystkim na tych cechach. Jeśli jednak chcesz, znając model procesora, możesz znaleźć szczegółowe dane na jego temat i ocenić możliwości odtwarzacza multimedialnego do pracy z aplikacjami wymagającymi dużej ilości zasobów. Może to być przydatne w szczególności, jeśli wybierasz model dla Androida (patrz wyżej) i planujesz intensywnie korzystać z dodatkowego oprogramowania - zestaw aplikacji dla tego systemu operacyjnego jest bardzo obszerny, a niektóre z nich są dość wymagające pod względem zasobów systemowych.

Należy również pamiętać, że dane procesora są często aktualizowane w celach reklamowych - aby podkreślić, że urządzenie ma dość zaawansowany układ znanej marki. Wśród najpopularniejszych marek takich procesorów są Allwinner, Amlogic, Rockchip, Realtek.

Zestaw kodeków wideo obsługiwanych przez urządzenie.

Kodek – od wyrażenia „Coder-DECoder” – w tym przypadku odnosi się do formatu używanego do kodowania cyfrowego wideo podczas przechowywania/transmisji i dekodowania podczas odtwarzania (bez kodowania dane wideo zajęłyby nieuzasadnioną ilość miejsca). Nie warto mylić tego parametru z formatem plików wideo: różne pliki tego samego formatu mogą być zakodowane z różnymi kodekami, a jeśli odpowiedni kodek nie jest obsługiwany przez odtwarzacz, odtwarzanie wideo będzie niemożliwe, nawet jeśli sam format pliku odpowiada możliwościom urządzenia. W modelach z obsługą telewizji online (patrz „Funkcje i możliwości”) ten niuans określa również kompatybilność z konkretną transmisją: ogólny format transmisji jest wskazywany dokładnie na podstawie użytego do tego kodeka.

Ogólnie rzecz biorąc, współczesne urządzenia zwykle mają dość obszerne zestawy kodeków, a odtwarzanie wideo zwykle nie stanowi problemu; w ostateczności możesz użyć specjalnych programów do konwersji plików. Jeśli chodzi o konkretne kodeki (jednym z najbardziej zaawansowanych na rok 2021 jest H.265), szczegółowe dane na ich temat można znaleźć w dedykowanych źródłach, jednak przy zwykłym użytkowaniu z odtwarzaczy multimedialnych takie szczegóły nie są potrzebne.

Zestaw kodeków audio obsługiwanych przez urządzenie.

Kodek – od wyrażenia „Coder-DECoder” – w tym przypadku odnosi się do formatu używanego do kodowania i kompresji dźwięku w postaci cyfrowej podczas przechowywania/transmisji i dekodowania – podczas odtwarzania (bez kodowania dźwięk cyfrowy jest w zasadzie niemożliwy, a kompresja pozwala zmniejszyć ilość danych zajmowanych przez te informacje). Dane dotyczące obsługiwanych kodeków są istotne przede wszystkim przy ocenie, czy odtwarzacz będzie w stanie pracować z dźwiękiem w określonym pliku wideo. Chodzi o to, że nawet w plikach wideo tego samego formatu (patrz poniżej) ścieżka dźwiękowa może być skompresowana przez różne kodeki; a jeśli odtwarzacz obsługuje format pliku, ale nie obsługuje kodeka, odtwarzanie dźwięku będzie niemożliwe.

Teoretycznie podobne zasady dotyczą również plików audio i transmisji online (wszystkich formatów - TV, wideo, audio). Jednak w praktyce podczas pracy z taką treścią można zignorować dane dotyczące kodeków. Tak więc dla każdego formatu pliku audio z reguły używany jest własny standardowy kodek, a obsługa typu pliku automatycznie oznacza obsługę kodeka. A transmisje zwykle używają ogólnie akceptowanych dekoderów dźwięku, takich jak MPEG-1 lub MPEG-2, które niemal na pewno będą obsługiwane przez każdy współczesny odtwarzacz zaprojektowany do takich transmisji.

Jeśli chodzi o konkretne kodeki, szczegółowe dane na ich temat można znaleźć w dedykowanych źródłach, jed...nak przy normalnym korzystaniu z urządzeń takie szczegóły zazwyczaj nie są potrzebne.

Obecność pilota w dostarczanym zestawie z odtwarzaczem multimedialnym lub tunerem TV. Oprócz klasycznego pilota z podstawowym sterowaniem istnieją manipulatory z dodatkowymi „sztuczkami”.

— Klawiatura QWERTY. Takie piloty, oprócz standardowego zestawu klawiszy do sterowania odtwarzaczem (patrz wyżej), posiadają klawiaturę alfabetyczną zbliżoną do klawiatury komputerowej. Dotyczy to przede wszystkim odtwarzaczy multimedialnych obsługujących sieci społecznościowe i serwisy fotograficzne — klawiatura z literami jest potrzebna przynajmniej do wprowadzenia loginu/hasła.

— Dotykowy. Rodzaj pilota, który wykorzystuje czujniki zamiast klasycznych przycisków. Taki sprzęt kosztuje nieco więcej, z drugiej strony, czujniki nadają pilotowi stylowy wygląd, a w niektórych przypadkach okazują się wygodniejsze niż przyciski.

— Z obsługą głosową. Pilot wyposażony we wbudowany mikrofon i zdolny do rozpoznawania określonego zestawu poleceń głosowych. Ten format sterowania jest często wygodniejszy niż używanie przycisków/czujników. Przy tym zestaw obsługiwanych poleceń może być różny – czasem jest dość ograniczony w porównaniu z tradycyjnymi pilotami, czasem odwrotnie (np. możliwe jest wpisywanie tekstu za pomocą głosu); te detale należy wyjaśnić osobno. Warto również zapoznać się z listą obsługiwanych języków; zauważ, że angielski jest prawie gwarantowany na tej liście, ale rosyjski nie zawsze jes...t.

— Programowalny. Uniwersalny pilot, który można skonfigurować do współpracy z odtwarzaczami multimedialnymi, tunerami telewizyjnymi i innymi strażnikami elektroniki domowej. Domyślnie takie piloty są ładowane z bazą kodów sygnałów dla różnych typów urządzeń. Aby aktywować określone urządzenie, zwykle używają określonej kombinacji naciśnięć przycisków. Często piloty programowalne mają klawisze do nauki, wbudowany żyroskop, funkcję myszy powietrznej i inne podobne opcje. Programowalne przyciski w tych modelach często służą do sterowania telewizorem, eliminując potrzebę korzystania z wielu pilotów. Instrukcja serwisowa do nich zawiera szczegółowe instrukcje programowania od producenta.

— Programowalny ze sterowaniem głosowym. Zaawansowana odmiana pilotów programowalnych (patrz odpowiedni punkt) z wbudowanym mikrofonem do wydawania poleceń głosowych. Sterowanie głosowe jest w pełni obsługiwane na dekoderach z systemem Android, a wspólnie z konwencjonalnymi odtwarzaczami multimedialnymi i tunerami telewizyjnymi można wysyłać zapytania głosowe, wypowiadając frazę do pilota. Konkretna implementacja sterowania głosowego różni się w zależności od modelu pilota i urządzenia odbiorczego.

— Brak. Brak pilota sterowania jest typowy dla sieciowych odtwarzaczy multimedialnych sterowanych z innych urządzeń - zwykle z komputera lub z gadżetu mobilnego poprzez specjalną aplikację.