Porównanie Seagate Basic STJL1000400 1 TB vs WD Purple WD40PURX 4 TB

dla 32 kamer

- Zewnętrzny. Dyski twarde przeznaczone do użytku jako zewnętrzne urządzenia wymienne. Wykonywane są w oddzielnych zabezpieczonych obudowach, często zasilane są z zewnętrznego źródła; przeznaczone do regularnego podłączania i odłączania oraz doskonale nadają się do przesyłania dużych ilości informacji między komputerami. Najpopularniejszym sposobem podłączenia takich dysków jest USB, ale istnieją inne opcje (więcej szczegółów w „Typ podłączenia”).

- Wewnętrzny. Dyski twarde przeznaczone do montażu w obudowie komputera lub laptopa i do stałego funkcjonowania jako element systemu komputerowego. Nie zakładają częstego ponownego podłączenia – technicznie jest ono możliwe, ale o wiele bardziej problematyczne niż w przypadku dysków zewnętrznych. Najczęściej są one podłączane przez interfejs SATA w tej lub innej wersji (patrz „Typ podłączenia”), inne opcje są stosunkowo rzadkie, głównie wśród modeli profesjonalnych.

Ogólne przeznaczenie dysku twardego to rodzaj urządzenia, do którego był pierwotnie przeznaczony.

- Do PC. Dyski twarde przeznaczone do użytku z konwencjonalnymi komputerami domowymi i laptopami. Możliwość zainstalowania wewnętrznego dysku twardego (patrz „Wykonanie”) zależy bezpośrednio od współczynnika kształtu (patrz odpowiedni punkt), podczas gdy modele zewnętrzne nie podlegają takim ograniczeniom - dla nich wystarczy mieć odpowiednie złącze połączeniowe. Należy również pamiętać, że prawie wszystkie zewnętrzne dyski twarde są zaprojektowane specjalnie dla komputerów osobistych; wykonanie modeli serwerowych w postaci urządzeń zewnętrznych nie jest technicznie uzasadnione.

- Do serwerów. Dyski twarde przeznaczone do serwerów charakteryzują się zwiększoną prędkością i niezawodnością, ponieważ stale muszą odbierać i wysyłać duże ilości informacji. Aby zapewnić szybką pracę, mogą być wyposażone w zwiększoną prędkość obrotową (do 15 000 obr./min). Takie dyski są wykonywane tylko jako urządzenia wewnętrzne (patrz „Wykonanie”) i oprócz SATA mogą używać innych, bardziej specyficznych typów podłączenia - na przykład SAS (patrz „Rodzaj podłączenia”).

- Do konsoli do gier. Specjalistyczne dyski twarde przeznaczone do użytku z konsolami do gier. Są one wykonane wyłącznie w postaci urządzeń zewnętrznych (patrz „Wykonanie...”), przeznaczone głównie do przechowywania gier – w tym zapisów i profili ustawień użytkownika. Główną różnicą między takimi urządzeniami a klasycznymi zewnętrznymi dyskami twardymi jest właśnie optymalizacja pracy z konsolami do gier, w tym obecność specjalnych narzędzi programowych do lepszej integracji. Wiele z tych dysków zostało pierwotnie zaprojektowanych do konkretnego modelu lub rodziny konsol.

Pojemność nominalna to jeden z kluczowych parametrów dysku twardego, określający, ile informacji może się na nim zmieścić. W przypadku dysków SSHD ta pozycja wskazuje pojemność tylko dysku twardego, a w przypadku macierzy RAID — całkowitą pojemność macierzy.

Ilość informacji we współczesnym świecie stale rośnie i wymaga coraz pojemniejszych urządzeń pamięci masowej. Dlatego w większości przypadków warto wybrać większy dysk. W rzeczywistości kwestia wyboru według tego parametru często zależy tylko od ceny: koszt napędu zależy bezpośrednio od pojemności.

Jeśli pytanie brzmi w ten sposób, że trzeba wybrać dysk „mniejszy i tańszy, ale wystarczający”, warto ocenić ilość informacji, z którymi mamy do czynienia, oraz specyfikę jej użytkowania. Na przykład dla zwykłego komputera biurowego przeznaczonego głównie do pracy z dokumentami dysk wewnętrzny o pojemności 2 TB, a nawet 1 TB będzie więcej niż wystarczający, a entuzjastyczny gracz będzie potrzebował 4 TB, 6 TB, a nawet 8 TB nie będzie zbędny. Jeśli używasz dysku do nagrywania z kamer, możesz kupić dysk HDD o pojemności 10 TB, 12 TB, 14 TB, 16 TB, 18 TB lub więcej.

Współczynnik kształtu, w którym wykonany jest dysk twardy.

Wskaźnik ten określa przede wszystkim wymiary urządzenia. Ale jego bardziej szczegółowe znaczenie zależy od wykonania (patrz odpowiedni punkt). Tak więc w przypadku dysków zewnętrznych od współczynnika kształtu zależą tylko wymiary obudowy i jest to dość przybliżone. Ale wewnętrzne dyski twarde są instalowane w gniazdach o dobrze określonym rozmiarze i lokalizacji otworów na elementy złączne; te otwory są wykonane specjalnie dla tego lub innego współczynnika kształtu. W przypadku komputerów stacjonarnych standardowy współczynnik kształtu to 3,5", w przypadku laptopów - 2,5"; przy tym w ostatnich latach w komputerach stacjonarnych pojawiła się tendencja do miniaturyzacji i przejścia na dyski 2,5-calowe. Teoretycznie jest jeszcze mniejszy współczynnik kształtu - 1,8", ale w praktyce jest używany głównie wśród ultrakompaktowych zewnętrznych dysków twardych.

Gwarancja producenta na ten model.

W rzeczywistości jest to minimalna żywotność obiecana przez producenta, z zastrzeżeniem zasad działania. Najczęściej rzeczywista żywotność urządzenia jest znacznie dłuższa niż gwarantowana.

- SATA. Obecnie najpopularniejszy interfejs do podłączania wewnętrznych dysków twardych. Pierwsza wersja SATA zapewnia prędkość przesyłania danych około 1,2 Gb/s, SATA 2 ma praktyczną prędkość przesyłania danych około 2,4 Gb/s (300 MB/s), a najbardziej zaawansowana generacja SATA 3 ma prędkość 4,8 Gb/s (600 MB/s).

- eSATA. Modyfikacja interfejsu SATA przeznaczona do podłączania zewnętrznych dysków twardych; niekompatybilna z wewnętrznym SATA. Praktyczna prędkość przesyłania danych jest zbliżona do SATA 2 i wynosi około 2,4 Gb/s (300 MB/s).

- USB 2.0. Najwcześniejszy ze standardów USB występujących we współczesnych dyskach twardych - i tylko zewnętrznych (patrz "Wykonanie"). Zapewnia podłączenie do tradycyjnego pełnowymiarowego portu USB, prędkość przesyłania danych do 480 Mb/s, a także dość niski pobór mocy, dlatego dyski z tego typu podłączeniem często wymagają dodatkowego zasilania. W świetle tego wszystkiego, a także pojawienia się bardziej zaawansowanego standardu USB 3.2 (patrz niżej), obecnie USB 2.0 jest uważany za przestarzały i niezwykle rzadki, głównie w niedrogich i wczesnych modelach napędów. Niemniej jednak dysk z tym interfejsem można również podłączyć do nowszego portu USB - najważniejsze jest to, aby złącza pasowały.

- USB 3.2 Gen1 (wcześniejsze nazwy to USB 3.1 Gen...1 i USB 3.0). Standard podłączenia zewnętrznych HDD, który zastąpił opisany powyżej USB 2.0. Wykorzystuje tradycyjne pełnowymiarowe złącze USB, zapewnia prędkość przesyłania danych do 4,8 Gb/s (600 MB/s) oraz wyższą moc zasilania, dzięki czemu łatwiej obejść się bez zewnętrznego zasilania w takich dyskach. Jednak z tego samego powodu należy zachować ostrożność podczas podłączania dysków USB 3.2 Gen1 do starszych złączy USB 2.0 - takie złącze może nie mieć wystarczającej mocy, aby zasilać nowszy dysk.

- USB 3.2 Gen.2. Dalszy rozwój standardu USB 3.2 (wcześniej znanego jako USB 3.1 Gen2 i USB 3.1). Maksymalna prędkość przesyłania danych w tej wersji została zwiększona do 10 Gb/s, a zasilanie może osiągnąć 100 W (przy wsparciu dla technologii USB Power Delivery). Jednocześnie dyski z tego typu podłączeniem mogą współpracować z wcześniejszymi wersjami pełnowymiarowych złączy USB – najważniejsze, żeby zasilanie było wystarczające.

- USB C 3.2 Gen1 (wcześniejsze nazwy to USB C 3.1 Gen1 i USB C 3.0). Połączenie USB typu C, zgodne z USB 3.2 Gen1. Możliwości te szerzej opisano powyżej, różnica od „zwykłego” USB 3.2 Gen1 w tym przypadku polega jedynie na rodzaju złącza: jest to stosunkowo małe (nieco większe niż microUSB) gniazdo o odwracalnej konstrukcji. Ze względu na niewielkie rozmiary USB C można znaleźć w pełnowymiarowych komputerach i laptopach, a także w kompaktowych gadżetach, takich jak smartfony i tablety; niektóre dyski z tym podłączeniem są początkowo przyjazne dla urządzeń mobilnych.

- USB C 3.2 Gen2 (wcześniejsze nazwy to USB C 3.1 Gen2 i USB C 3.1). Aktualizacja i usprawnienie powyższego USB C 3.2 Gen1 - to samo złącze USB C i zwiększona prędkość przesyłania danych do 10 Gb/s (jak w „zwykłym” USB 3.2 Gen2).

- IEEE 1394. Powszechnie znany również jako FireWire. Złącze uniwersalne, podobne możliwościami do USB 2.0 (patrz wyżej), ale używane znacznie rzadziej, a obecnie praktycznie nieużywane.

- Thunderbolt. Szybki interfejs do podłączania zewnętrznych urządzeń peryferyjnych. Wykorzystywany jest głównie w komputerach i laptopach Apple, choć można go spotkać również w sprzęcie innych producentów. Zwróć uwagę, że we współczesnych dyskach twardych występują głównie dwie wersje Thunderbolt, które różnią się nie tylko prędkością działania, ale także złączem: Thunderbolt v2 (do 20 Gb/s) wykorzystuje wtyczkę miniDisplayPort, a Thunderbolt v3(do 40 Gb/s) - wtyczkę USB typu C (patrz wyżej). W związku z tym w niektórych dyskach twardych podłączenia USB C i Thunderbolt są realizowane przez pojedyncze złącze sprzętowe, które automatycznie wykrywa, do którego wejścia komputera jest podłączone urządzenie.

- SAS. Modyfikacja interfejsu SCSI, zapewnia prędkość przesyłania danych do 6 Gb/s (750 Mb/s). Stosowano głównie w serwerach, praktycznie nigdy nie używany w komputerach stacjonarnych i laptopach.

- Fibre Channel. Profesjonalny szybki interfejs, stosowany głównie w dyskach serwerowych („Przeznaczenie”); jest podobny pod wieloma względami do SAS. Dyski z możliwością wymiany podczas pracy; rzeczywista prędkość przesyłania danych przez Fibre Channel, w zależności od wersji, może osiągnąć 12,8 Gb/s.

Wielkość własnej pamięci RAM dysku twardego. Ta pamięć jest pośrednim ogniwem między szybką pamięcią o dostępie swobodnym komputera a stosunkowo powolną mechaniką odpowiedzialną za odczytywanie i zapisywanie informacji na talerzach dysków. W szczególności bufor służy do przechowywania najczęściej żądanych danych z dysku, skracając w ten sposób czas dostępu do nich.
Technicznie rzecz biorąc, rozmiar bufora wpływa na prędkość dysku twardego - im większy bufor, tym szybszy jest dysk. Jednak wpływ ten jest raczej znikomy, a na poziomie ludzkiej percepcji znaczna różnica w wydajności jest zauważalna tylko wtedy, gdy wielkość bufora obu dysków różni się wielokrotnie – na przykład 8 MB i 64 MB.

W przypadku dysków używanych w komputerach stacjonarnych (patrz „Przeznaczenie”) standardowe prędkości to 5400 obr./min (normalna) i 7200 obr./min (podwyższona). Dostępne są również bardziej specyficzne opcje, w tym modele z możliwością dostosowania prędkości w zależności od obciążenia. Z kolei w dyskach serwerowych mogą się stosować wyższe prędkości – 10 000 obr./min, a nawet 15 000 obr./min.

Prędkość przesyłu danych między dyskiem a urządzeniami klienckimi zależy od typu napędu, prędkości obrotowej, rozmiaru bufora pamięci i złączy połączeniowych. Ostatni parametr jest najważniejszy, ponieważ nie da się przekroczyć przepustowości konkretnego interfejsu.