Gwarancja producenta
Gwarancja producenta na ten model.
W rzeczywistości jest to minimalna żywotność obiecana przez producenta, z zastrzeżeniem zasad działania. Najczęściej rzeczywista żywotność urządzenia jest znacznie dłuższa niż gwarantowana.
Interfejs
- SATA. Obecnie najpopularniejszy interfejs do podłączania wewnętrznych dysków twardych.
Pierwsza wersja SATA zapewnia prędkość przesyłania danych około 1,2 Gb/s,
SATA 2 ma praktyczną prędkość przesyłania danych około 2,4 Gb/s (300 MB/s), a najbardziej zaawansowana generacja
SATA 3 ma prędkość 4,8 Gb/s (600 MB/s).
- eSATA. Modyfikacja interfejsu SATA przeznaczona do podłączania zewnętrznych dysków twardych; niekompatybilna z wewnętrznym SATA. Praktyczna prędkość przesyłania danych jest zbliżona do SATA 2 i wynosi około 2,4 Gb/s (300 MB/s).
-
USB 2.0. Najwcześniejszy ze standardów USB występujących we współczesnych dyskach twardych - i tylko zewnętrznych (patrz "Wykonanie"). Zapewnia podłączenie do tradycyjnego pełnowymiarowego portu USB, prędkość przesyłania danych do 480 Mb/s, a także dość niski pobór mocy, dlatego dyski z tego typu podłączeniem często wymagają dodatkowego zasilania. W świetle tego wszystkiego, a także pojawienia się bardziej zaawansowanego standardu USB 3.2 (patrz niżej), obecnie USB 2.0 jest uważany za przestarzały i niezwykle rzadki, głównie w niedrogich i wczesnych modelach napędów. Niemniej jednak dysk z tym interfejsem można również podłączyć do nowszego portu USB - najważniejsze jest to, aby złącza pasowały.
-
USB 3.2 Gen1 (wcześniejsze nazwy to USB 3.1 Gen
...1 i USB 3.0). Standard podłączenia zewnętrznych HDD, który zastąpił opisany powyżej USB 2.0. Wykorzystuje tradycyjne pełnowymiarowe złącze USB, zapewnia prędkość przesyłania danych do 4,8 Gb/s (600 MB/s) oraz wyższą moc zasilania, dzięki czemu łatwiej obejść się bez zewnętrznego zasilania w takich dyskach. Jednak z tego samego powodu należy zachować ostrożność podczas podłączania dysków USB 3.2 Gen1 do starszych złączy USB 2.0 - takie złącze może nie mieć wystarczającej mocy, aby zasilać nowszy dysk.
- USB 3.2 Gen.2. Dalszy rozwój standardu USB 3.2 (wcześniej znanego jako USB 3.1 Gen2 i USB 3.1). Maksymalna prędkość przesyłania danych w tej wersji została zwiększona do 10 Gb/s, a zasilanie może osiągnąć 100 W (przy wsparciu dla technologii USB Power Delivery). Jednocześnie dyski z tego typu podłączeniem mogą współpracować z wcześniejszymi wersjami pełnowymiarowych złączy USB – najważniejsze, żeby zasilanie było wystarczające.
- USB C 3.2 Gen1 (wcześniejsze nazwy to USB C 3.1 Gen1 i USB C 3.0). Połączenie USB typu C, zgodne z USB 3.2 Gen1. Możliwości te szerzej opisano powyżej, różnica od „zwykłego” USB 3.2 Gen1 w tym przypadku polega jedynie na rodzaju złącza: jest to stosunkowo małe (nieco większe niż microUSB) gniazdo o odwracalnej konstrukcji. Ze względu na niewielkie rozmiary USB C można znaleźć w pełnowymiarowych komputerach i laptopach, a także w kompaktowych gadżetach, takich jak smartfony i tablety; niektóre dyski z tym podłączeniem są początkowo przyjazne dla urządzeń mobilnych.
- USB C 3.2 Gen2 (wcześniejsze nazwy to USB C 3.1 Gen2 i USB C 3.1). Aktualizacja i usprawnienie powyższego USB C 3.2 Gen1 - to samo złącze USB C i zwiększona prędkość przesyłania danych do 10 Gb/s (jak w „zwykłym” USB 3.2 Gen2).
- IEEE 1394. Powszechnie znany również jako FireWire. Złącze uniwersalne, podobne możliwościami do USB 2.0 (patrz wyżej), ale używane znacznie rzadziej, a obecnie praktycznie nieużywane.
- Thunderbolt. Szybki interfejs do podłączania zewnętrznych urządzeń peryferyjnych. Wykorzystywany jest głównie w komputerach i laptopach Apple, choć można go spotkać również w sprzęcie innych producentów. Zwróć uwagę, że we współczesnych dyskach twardych występują głównie dwie wersje Thunderbolt, które różnią się nie tylko prędkością działania, ale także złączem: Thunderbolt v2 (do 20 Gb/s) wykorzystuje wtyczkę miniDisplayPort, a Thunderbolt v3(do 40 Gb/s) - wtyczkę USB typu C (patrz wyżej). W związku z tym w niektórych dyskach twardych podłączenia USB C i Thunderbolt są realizowane przez pojedyncze złącze sprzętowe, które automatycznie wykrywa, do którego wejścia komputera jest podłączone urządzenie.
- SAS. Modyfikacja interfejsu SCSI, zapewnia prędkość przesyłania danych do 6 Gb/s (750 Mb/s). Stosowano głównie w serwerach, praktycznie nigdy nie używany w komputerach stacjonarnych i laptopach.
- Fibre Channel. Profesjonalny szybki interfejs, stosowany głównie w dyskach serwerowych („Przeznaczenie”); jest podobny pod wieloma względami do SAS. Dyski z możliwością wymiany podczas pracy; rzeczywista prędkość przesyłania danych przez Fibre Channel, w zależności od wersji, może osiągnąć 12,8 Gb/s.Prędkość obrotowa
W przypadku dysków używanych w komputerach stacjonarnych (patrz „Przeznaczenie”) standardowe prędkości to
5400 obr./min (normalna) i
7200 obr./min (podwyższona). Dostępne są również
bardziej specyficzne opcje, w tym modele z możliwością dostosowania prędkości w zależności od obciążenia. Z kolei w dyskach serwerowych mogą się stosować wyższe prędkości –
10 000 obr./min, a nawet
15 000 obr./min.
Źródło zasilania (zewnętrzne)
-
Port USB. Zasilanie zewnętrznego dysku twardego bezpośrednio przez złącze USB używane do podłączenia do komputera. Zaletą takich dysków jest to, że nie wymagają osobnego źródła zasilania - dzięki temu mogą być używane nawet z laptopami w przypadku braku połączenia elektrycznego. Należy jednak pamiętać, że moc prądu dostarczanego przez złącze USB może czasami nie wystarczyć do uruchomienia dysku – zwłaszcza jeśli połączenie odbywa się przez koncentrator USB jednocześnie z kilkoma innymi urządzeniami.
- Thunderbolt. Zasilanie bezpośrednio przez złącze Thunderbolt - to samo, które jest używane do głównego podłączenia. Więcej szczegółów na temat samego złącza można znaleźć w „Typ podłączenia”, poza tym opcja ta jest całkowicie analogiczna do opisanego powyżej zasilania przez USB (poza tym, że Thunderbolt nie korzysta z koncentratorów).
-
Zasilacz. Zasilanie zewnętrznego dysku twardego z zasilacza podłączonego do standardowej sieci 230 V. Takie dyski mogą mieć interfejs połączeniowy inny niż USB, są wolne od problemów związanych z niewystarczającym zasilaniem, ale ich mobilność jest ograniczona dostępnością gniazd elektrycznych.
Obudowa
Główny materiał użyty do wykonania obudowy zewnętrznego dysku twardego (patrz „Wekonanie”).
-
Plastikowa. Najpopularniejsza opcja. Tworzywo sztuczne jest lekkie, tanie, wystarczająco praktyczne, m.in. ma dobre wskaźniki wytrzymałości. Ponadto umożliwia tworzenie obudów o skomplikowanych kształtach i niemal dowolnym kolorze.
-
Metalowa. Zazwyczaj do produkcji obudów metalowych stosuje się stopy na bazie aluminium, ale dostępne są również inne opcje. W każdym razie takie obudowy są znacznie mocniejsze niż plastikowe, a także mają stylowy wygląd. Pod względem ochrony przed wstrząsami materiał ten nie ma jednak przewagi nad tworzywem sztucznym, ale jest znacznie droższy i może ważyć znacznie więcej (w zależności od konkretnego stopu).
-
Gumowana. W tym przypadku zwykle oznacza to dodatkową zewnętrzną powłokę gumową nałożoną na plastikową lub metalową obudowę. Wszystkie gumowane obudowy są odporne na wstrząsy (patrz „Funkcje i możliwości”) – dzięki swojej miękkości i elastyczności powłoka ta zapewnia dodatkową ochronę przed uderzeniami. Ponadto materiał ten nie ślizga się w dłoniach, co zmniejsza ryzyko upuszczenia urządzenia.
- Skórzana. Obudowa wykonana z solidnego materiału (metalu lub tworzywa sztucznego, patrz wyżej), pokrytego skórą lub sztuczną skórą. Ta powłoka odgrywa wyłącznie rolę estetyczną: nadaje dyskowi elegancki wygląd, w r
...zeczywistości zamieniając urządzenie w modne akcesorium. Co więcej, użycie skóry znacząco wpływa na koszt; warto więc zwrócić uwagę na takie modele dla tych, dla których design napędu jest nie mniej ważny niż funkcjonalność.