Fazy zasilania
Liczba faz zasilania procesora przewidzianych na płycie głównej.
W bardzo uproszczony sposób fazy można opisać jako bloki elektroniczne o specjalnej konstrukcji, przez które zasilanie jest dostarczane do procesora. Zadaniem takich bloków jest optymalizacja tego zasilania, w szczególności minimalizacja skoków mocy przy zmianie obciążenia procesora. Generalnie im więcej faz, tym mniejsze obciążenie każdego z nich, stabilniejsze zasilanie i bardziej wytrzymała elektronika płyty głównej. Im mocniejszy jest procesor i im więcej ma rdzeni, tym więcej faz wymaga; liczba ta bardziej wrośnie również, jeśli planowane jest podkręcenie procesora. Na przykład w przypadku zwykłego czterordzeniowego chipa często wystarczają tylko cztery fazy, a już dla podkręconego możesz ich potrzebować co najmniej ośmiu. Właśnie z tego powodu u wydajnych procesorów mogą wystąpić problemy, gdy są używane niedrogie płyty główne z małą liczbą faz.
Szczegółowe zalecenia dotyczące wyboru liczby faz dla poszczególnych serii i modeli procesorów można znaleźć w specjalistycznych źródłach (w tym w dokumentacji samego procesora). Tutaj należy pamiętać, że przy dużej liczbie faz na płycie głównej (więcej niż 8) niektóre z nich mogą być wirtualne. W tym celu rzeczywiste bloki elektroniczne są uzupełniane podwójnymi lub nawet potrójnymi, co formalnie zwiększa liczbę faz: na przykład 12 zadeklarowanych faz może reprezentować 6 fizycznych bloków z podwajaczami. Jednak fazy wirtualne są znacznie gor...sze od rzeczywistych pod względem swoich możliwości - w praktyce są tylko dodatkami, które nieznacznie poprawiają charakterystykę faz realnych. Powiedzmy, że w naszym przypadku bardziej poprawne jest mówienie nie o dwunastu, ale tylko o sześciu (aczkolwiek ulepszonych) fazach. Na te detale należy zwrócić uwagę przy wyborze płyty głównej.
Optyczne S/P-DIF
Wyjście do przesyłania dźwięku, w tym wielokanałowego, w postaci cyfrowej. Takie połączenie wyróżnia się całkowitą odpornością na zakłócenia elektryczne, ponieważ sygnał jest przesyłany za pomocą kabla optycznego, a nie elektrycznego. Główną wadą
optycznego S/P-DIF w porównaniu z koncentrycznym jest pewna kruchość kabla - można go uszkodzić poprzez mocne zginanie lub nadepnięcie.
Kontroler LAN
Model kontrolera LAN zainstalowanego na płycie głównej.
Kontroler LAN zapewnia wymianę danych między płytą a portem (portami) sieciowym komputera. W związku z tym zarówno ogólna charakterystyka, jak i indywidualne cechy funkcjonalności sieciowej płyty głównej zależą od cech tego modułu: obsługa specjalnych technologii, jakość połączenia w przypadku niestabilnej komunikacji itp. Znając model kontrolera LAN, możesz znaleźć szczegółowe dane na ten temat - w tym praktyczne recenzje; informacje te rzadko są potrzebne zwykłemu użytkownikowi, jednak mogą być przydatne dla entuzjastów gier online, a także do niektórych konkretnych zadań.
W związku z tym model kontrolera LAN jest sprawdzany głównie w tych przypadkach, gdy jest to dość zaawansowane rozwiązanie, zauważalnie przewyższające standardowe modele. Takie rozwiązania w dzisiejszych czasach produkowane są głównie pod markami
Intel(średni poziom),
Realtek(stosunkowo proste modele),
Aquntia i
Killer(w większości zaawansowane rozwiązania).
USB 2.0
Liczba portów USB 2.0 znajdujących się na tylnym panelu płyty głównej.
Przypomnijmy, że USB to najpopularniejsze nowoczesne złącze do podłączania różnych zewnętrznych urządzeń peryferyjnych - od klawiatur i myszy do specjalistycznego sprzętu. A USB 2.0 to najstarsza z aktualnych do dziś wersji tego interfejsu; znacznie ustępuje nowszym USB 3.2 zarówno pod względem szybkości (do 480 Mbit / s) jak i zasilania oraz dodatkowej funkcjonalności. Z drugiej strony, nawet takie cechy często wystarczają dla niewymagających urządzeń peryferyjnych (takich samych jak klawiatura/mysz); a urządzenia nowszych wersji można bez problemu podłączyć do złączy tego standardu - wystarczyłoby zasilanie. Tak więc ta wersja USB nadal znajduje się w nowoczesnych płytach głównych, chociaż coraz mniej jest nowych modeli wyposażonych w złącze USB 2.0.
Należy pamiętać, że oprócz złączy na tylnym panelu, połączenia USB mogą być również zapewnione przez złącza na samej płycie (a dokładniej porty na obudowie komputera podłączone do takich złączy). Więcej informacji znajdziesz poniżej.
USB 3.2 gen1
Liczba własnych złączy USB 3.2 gen1, przewidzianych na tylnym panelu płyty głównej. W tym przypadku dotyczy to tradycyjnych, pełnowymiarowych portów typu USB A.
Wersja
USB 3.2 gen1 (wcześniej znana jako USB 3.1 gen1 i USB 3.0) jest bezpośrednim następcą i dalszym rozwojem interfejsu USB 2.0. Głównymi różnicami są powiększona 10-krotnie maksymalna prędkość transmisji danych 4,8 Gb/s, a także większa moc zasilania, co jest ważne w przypadku podłączenia kilku urządzeń do jednego portu przez koncetrator (hub). Jednocześnie do tego złącza można podłączyć urządzenia peryferyjne innych wersji.
Im więcej złączy przewidziano w konstrukcji, tym więcej urządzeń peryferyjnych można podłączyć do płyty głównej bez użycia dodatkowego sprzętu (koncentratory USB). Na rynku można znaleźć płyty główne z
więcej niż 4 portami USB 3.2 gen1 na tylnym panelu. Należy zwróć uwagę na to, że oprócz złączy na tylnym panelu, połączenia USB mogą zapewnić również złącza na samej płytcie (a dokładniej porty na obudowie podłączone do takich złączy). Więcej informacji znajdziesz poniżej.
USB C 3.2 gen1
Liczba złączy
USB-C w wersji 3.2 gen1 znajdujących się na tylnym panelu płyty głównej.
USB-C to stosunkowo nowy typ złącza używany zarówno w komputerach przenośnych, jak i stacjonarnych. Ma niewielkie rozmiary i wygodną dwustronną konstrukcję, dzięki czemu wtyczkę można włożyć w złącze z dowolnej strony. Wersja połączenia 3.2 gen1 (wcześniej znana jako USB 3.1 gen1 i USB 3.0) umożliwia osiągnięcie prędkości do 4,8 Gb/s. Dodatkowo w przypadku korzystania z tej wersji ze złączem USB-C port ten może implementować technologię USB Power Delivery, która pozwala na zasilanie urządzeń zewnętrznych o mocy do 100 W (chociaż nie każdy gniazdo USB C 3.2 gen1 na płytach głównych obsługuje Power Delivery).
Jeśli chodzi o ilość, to w nowoczesnych płytach głównych prawie nie występuje więcej niż jedno złącze USB-C 3.2 gen1. Wynika to z dwóch powodów. Po pierwsze, niewiele urządzeń peryferyjnych z wtyczką USB-C jest produkowanych do komputerów stacjonarnych - pełnowymiarowe USB A są nadal bardziej popularne; po drugie, wielu producentów preferuje bardziej zaawansowane wersje portów USB-C - 3.2 gen2 i 3.2 gen2x2 (patrz poniżej). Zwracamy też uwagę, że oprócz złączy na tylnym panelu, złącza na samej płytce (a dokładniej porty na obudowie podłączone do takich złączy) mogą zapewniać połączenia USB. Poniżej znajdziesz więcej informacji.
BIOS FlashBack
Płyty główne obsługujące
BIOS FlashBack umożliwiają flashowanie lub przywracanie BIOS-u bez procesora, karty graficznej lub pamięci. Głównym celem funkcji jest zapewnienie użytkownikom możliwości aktualizacji BIOS-u w przypadkach, gdy bieżąca wersja jest niekompatybilna z zainstalowanym procesorem lub innymi elementami komputera, co może spowodować brak możliwości uruchomienia systemu. Z reguły płyta główna zapewnia do tego złącze USB dla dysku flash i specjalny przycisk (zwykle oznaczony jako BIOS Flashback) - naciśnięcie go inicjuje proces aktualizacji.
W osobnym wierszu zauważamy, że funkcję BIOS FlashBack można wywołać inaczej w zależności od producenta: na płytach głównych ASRock i Asus - BIOS FlashBack, od Gigabyte - Q-Flash Plus, od MSI - Flash BIOS itp.
Clear CMOS
Zworka na płycie głównej resetuje pamięć BIOS do ustawień fabrycznych. Jego obecność przyda się, gdy komputer ulegnie awarii - gdy po prostu się nie włącza lub zawiesza na etapie uruchamiania, a nie można wejść do BIOS-u i zresetować ustawień za jego pośrednictwem.
Należy pamiętać, że zworka
Clear CMOS jest często oznaczona innymi podobnymi skrótami: clr cmos, zworka Clear CMOS, Clear RTC itp.