Czym różni się profesjonalny aparat od amatorskiego?

Opinia, że będzie strzelał prawdziwy mistrz i wiadro z dziurką, wydaje się rodzić w czasach fotografii kliszowej, a wskazuje na otworek - aparat z obiektywem w ogóle bez obiektywów, w postaci bardzo małego otwór, przez który światło wpada na powierzchnię światłoczułą, rodzaj camera obscura z rejestratorem.

Aby uniknąć dyskusji na temat definicji „profesjonalna”, załóżmy, że pod tym pojęciem rozumiemy fotografię, która spełnia co najmniej jeden z dwóch warunków: za którą klient jest skłonny zapłacić odpowiednią kwotę i jest postrzegana przez dużą abstrakcyjną społeczność fotografów jako wysokiej jakości i nie hańbiące dla warsztatu.

Prawda, jak zwykle, jest gdzieś pośrodku. Oczywiście możesz nakręcić prawdziwe arcydzieło telefonem z aparatem lub aparatem cyfrowym. Ale nie zawsze. Zastanówmy się zatem dokładnie, jakie wskaźniki aparatu cyfrowego wpływają na jego przynależność do kategorii profesjonalnego sprzętu fotograficznego i jak ważne są dla przeciętnego nabywcy.

Obiektywne wskaźniki ilościowe

Dowolny nowoczesny aparat cyfrowy pod względem gabarytów obrazy to dość profesjonalne narzędzie

Rozmiar obrazu w pikselach. Wszystko zależy od zadania. Do drukowania „błyszczącego” potrzebny jest format do A3, dwie znane strony, zwane rozkładówką. Proste obliczenia pokazują, że jest to około 12x17 cali, a więc 3600x5100 pikseli. Okazuje się, że nieco ponad 18 megapikseli. Wszystko więcej jest oczywiście super, jest możliwość kadrowania, ale każdy dodatkowy megapiksel jest bardzo drogi, bo trzeba go przechowywać (cena miejsca na dysku), przetworzyć (cena sprzętu odpowiedniej klasy), a czasami przesyłane przez kanały komunikacyjne lub po prostu czekać, aż końcowa kopia/otwarcie/zapisanie pliku.

Tak, są komercyjne wydruki w formacie 30x40 cali, czyli tzw. ok. 70x100 cm, są to odpowiednio prace wewnętrzne, nie są przeznaczone do oglądania z wyciągniętej ręki i mogą być drukowane w niższej rozdzielczości np. 150 dpi. Nawet w tych warunkach okazuje się, że gdzieś w okolicach 27-30 megapikseli.

Bardzo rzadko zdarzają się przypadki, gdy duże wydruki 300 dpi są wykorzystywane do projektowania naprawdę drogich sklepów, ale jest to raczej wyjątek w świecie reklamy kosmetyków czy biżuterii.

Wniosek jest prosty: każdy nowoczesny aparat cyfrowy pod względem wielkości obrazu jest dość profesjonalnym narzędziem ogólnego zastosowania.

Jeśli jesteś szczęśliwym posiadaczem telewizora 4K, lub zamierzasz go kupić, to prawdopodobnie wiesz, że obraz ma około 8 megapikseli, więc istnieje techniczna możliwość kadrowania nawet z kadru kręconego w orientacji pionowej przez urządzenie od 18 megapikseli.

Jeśli aparat pokazuje zadowalające wyniki przy ISO 3200, należy to nazwać dobrym. ISO 6400 - doskonała

Zakres czułości ISO. Czułość jest zwiększona, jeśli jest mało światła. Studio pozwala na stworzenie niemal każdego obrazu świetlnego o dostatecznej jasności, aczkolwiek nie zawsze ze źródeł stałych, ale na pewno ze źródłami impulsowymi. W związku z tym dla studia dobra praca przy wysokich wartościach ISO nie odgrywa znaczącej roli.

Ale wskaźnik ten jest ważny podczas fotografowania na zewnątrz iw normalnym pomieszczeniu. Nikt jednak nie oczekuje od zdjęć reportażowych i rodzajowych jakości „studyjnej”, wręcz przeciwnie, wady w postaci rozmycia, szumu itp. kontrolowane przez fotografa dodają pewnego uroku. Obraz jest postrzegany jako żywy, a nie zainscenizowany.

Oczywiście zdarzają się autorskie pomysły czy sytuacje, kiedy trzeba zrobić np. portret przy świecach lub sfotografować szybko poruszające się zwierzęta teleobiektywem. Ale to też są wyjątki.

Jeśli aparat daje zadowalające wyniki przy ISO 3200, należy go nazwać dobrym. ISO 6400 jest doskonałe. Nowoczesne, profesjonalne aparaty najwyższej klasy pozwalają na ustawienie ISO 12800 a nawet 25600 bez obaw o uzyskanie bezużytecznego obrazu.

Liczba klatek na ładowanie akumulatora. Ze względów technicznych bezlusterkowce wciąż ustępują lustrzankom pod względem liczby klatek, które można zarejestrować na jednym ładowaniu akumulatora, a różnica jest kilkukrotna.

Przy rozsądnym wykorzystaniu nowoczesne bezlusterkowce są gotowe na zrobienie co najmniej dwustu klatek, czasem czterech. Dużo czy mało? Nawet na ruchliwych wycieczkach turystycznych wystarczy pomyśleć przed naciśnięciem przycisku „Zjazd”. Profesjonaliści rozwiązują takie problemy po prostu: zdobądź odpowiednią ilość zapasowych baterii. Amatorzy czasami robią to samo, ale częściej i tak ładują akumulatory w godzinach odpoczynku, bo nawet do przenośnych paneli fotowoltaicznych można znaleźć odpowiedni falownik.

W większości sytuacji wystarczy 1/4000, a oni wiedzą jak prawie wszystkie nowoczesne urządzenia

Minimalna ekspozycja. Uważa się, że profesjonaliści potrzebują czasu otwarcia migawki 1/8000. Rzeczywiście, czasami jest używany, na przykład podczas fotografowania portretów przy otwartej przysłonie w jasnym świetle lub podczas fotografowania szybko zmieniających się wydarzeń. W większości sytuacji wystarczy 1/4000, a prawie wszystkie nowoczesne urządzenia to potrafią.

W urządzeniach bezlusterkowych oprócz migawki mechanicznej zaczęto wprowadzać migawkę elektroniczną. Zapewnia fenomenalnie szybkie czasy otwarcia migawki niedostępne w lustrzankach jednoobiektywowych, takich jak 1/32000 w serii X firmy Fujifilm. Zapłatą za niedoskonałość technologii jest zniekształcenie geometryczne poruszających się obiektów, im mocniejsze (i niestety niepoprawne w edytorach graficznych) poruszają się szybciej w polu kadru i im krótszy jest czas otwarcia migawki.

Żywotność i wytrzymałość mechaniczna obudowy. Gdy producent wypuszcza urządzenie do użytku komercyjnego, jednym z kluczowych parametrów jest jego zasób. W technologii cyfrowej jest to mechanizm migawki, który mierzy czas otwarcia migawki. 100 tysięcy pozytywów, to dziś próg wejścia do pierwszej ligi zawodowej. Ma to znaczenie przede wszystkim przy zadaniach reportażowych, kiedy fotograf może wykonać 1000-1500 klatek w ciągu jednego dnia fotografowania. Nie zdziw się czterocyfrowymi liczbami, dzięki szybkostrzelności i serii 10-15 klatek to sto opowiadań.

Zasób migawki jest wskaźnikiem teoretycznym, często rzeczywisty „przebieg” sięga 200 tysięcy operacji. W przeciwieństwie do technologii filmowej, technologia cyfrowa staje się moralnie przestarzała szybciej niż mechanicznie się psuje.

Profesjonalny fotograf różni się od amatora tym, że na każdą fotografię ma w swoim futerale zapasowy aparat, ponieważ żadne, nawet najlepsze urządzenie nie jest ubezpieczone od stłuczenia. Dla profesjonalistów korzystających ze sprzętu Canon i Nikon istnieją specjalne programy serwisowe, które obejmują priorytetową kolejkę do napraw, gwarantowane i krótkie terminy dostaw części zamiennych, wydawanie sprzętu z funduszu zastępczego podczas naprawy itp.

Wskaźniki obiektywne/subiektywne

Uważa się, że im większa matryca, tym lepsza jakość obrazu. Na rynku dominują trzy rozmiary: pełna klatka, APS-C i 4/3

zakres dynamiczny. Jest to jeden z najtrudniejszych parametrów do oceny, ponieważ suche liczby nie są w stanie opisać niuansów. Wraz z obiektywem zakres dynamiki bezpośrednio określa, jak płynnie i naturalnie transmitowane są przejścia tonalne. Ale w portrecie, zwłaszcza kobiecym, plastyczność i dokładność kontrastu są prawie głównymi składnikami.

Wymiary matrycy. Uważa się, że im większa matryca, tym lepsza jakość obrazu. Jest to częściowo prawda, ponieważ większy obszar odbiornika światła wychwytuje odpowiednio więcej fotonów, dokładność konwersji wzrasta, a fałszywe sygnały nie muszą być zbyt mocno wzmacniane, aby osiągnąć wymaganą jasność. Częściowo – nie, bo wiele zależy od wykonania i innych podzespołów urządzenia.

Jednak duża matryca nie zawsze jest wyraźnym plusem. Po pierwsze, potrzebuje soczewek o dużych rozmiarach (i wadze), co oznacza, że są droższe, przynajmniej ze względu na zużycie materiałów. Po drugie, głębia ostrości na dużym sensorze jest mniejsza niż na małym, co oznacza, że fotografując scenę pomyślaną przez autora jako ostrą, trzeba mocniej przymknąć przysłonę, co wymaga zwiększenia czułości lub czasu otwarcia migawki. Wreszcie, jak na dużą matrycę łatwiej jest stworzyć optykę szerokokątną, ale teleobiektywy okazują się bardzo nieporęczne i ciężkie.

Teraz rynek masowy zdominowany jest przez trzy rozmiary matryc do aparatów z wymiennymi obiektywami: tzw. pełnoklatkowy(ok. 24x36 mm), APS-C(ok. 17x24 mm) i Mikro 4/3(ok. 13x17 mm). Profesjonaliści od dawna preferowali pełną klatkę i APS-C, ale Mikro 4/3 ma dobrą przyszłość dla fotografów podróżniczych, ponieważ zarówno aparaty, jak i obiektywy są mniejsze i lżejsze.

Wizjer optyczny wyświetli świat w czasie rzeczywistym i elektroniczny - pokaże jak będzie wyglądała ramka przy wybranych ustawieniach

Rodzaj i charakterystyka wizjera. Obecnie na rynku dostępne są trzy rodzaje wizjerów – optyczny, elektroniczny i hybrydowy. Optyka kojarzy się z lustrzankami, elektronika kojarzy się z bezlusterkowcami, a hybryda to wynalazek Fujifilm, który można znaleźć w ich „dalmierzowych” bezlusterkowcach z niewymiennym obiektywem.

Wizjer optyczny jest uważany za lepszy, ponieważ jako jedyny może wyświetlać świat w czasie rzeczywistym. To prawda. Dla tych, którzy filmują sport, niektóre rodzaje reportażu i przyrody, nie ma jeszcze alternatywy. Ale zasada działania wizjera nie przesądza o jakości jego wykonania materiałowego. W efekcie okazuje się, że w niedrogich lustrzankach fotograf widzi 95% obszaru przyszłego kadru, a obraz jest nieco ciemny i trudno ręcznie ustawić ostrość: ekran jest przeznaczony do wyszukiwania kompozycji, a nie do skupienia. Innymi słowy, braki znacznie zaciemniają radość z posiadania cnót.

Wizjer elektroniczny ma jedną istotną wadę: aby wyświetlić na nim obraz, należy go najpierw zdigitalizować przez matrycę, a następnie poddać obróbce. Najlepsze przykłady praktycznie wyeliminowały opóźnienie przy dobrym oświetleniu dzięki technologii równoległego odczytu/wyświetlania, tj. fotograf widzi obraz w trakcie obróbki, a nie po zakończeniu pełnego cyklu czytania. Przy słabym oświetleniu zauważalne są opóźnienia w wyświetlaniu szybko poruszających się obiektów, ale w takich warunkach nie jest wskazane fotografowanie ich.

Ale wizjer elektroniczny ma wiele zalet. Może pokazywać, jak będzie wyglądać ramka przy wybranych ustawieniach(zarówno jasności / kontrastu, jak i koloru i ostrości). Jest w stanie zwiększyć jasność sceny podczas fotografowania w warunkach słabego oświetlenia przy długich czasach otwarcia migawki - pomaga to sprawdzić dokładność ustawiania ostrości lub skupić się na ostrości tam, gdzie poddają się czujniki fazy. Aktywnie pomaga fotografowi w ręcznym ustawianiu ostrości, na przykład podkreśla kontrastujące krawędzie obiektów. Wizjer optyczny nie potrafi nic takiego (poza ostrością, ale nie da się obejść bez kupowania matówki z mikropryzmatami lub klinami).

Okazuje się, że poza kilkoma wyjątkami wizjer optyczny, zwłaszcza w swojej budżetowej formie, nie jest bynajmniej atrybutem prawdziwego profesjonalnego aparatu. Urządzenie amatorskie, które wykorzystuje panel z milionem lub więcej elementów obrazu w wizjerze elektronicznym, będzie co najmniej tak samo dobre w zwykłych sytuacjach zdjęciowych.

Zamiast kupować bardzo drogi aparat z budżetowym obiektywem, lepiej kupić urządzenie ze średniej kategorii cenowej, a zaoszczędzone pieniądze zainwestować w optykę

Szybkość i dokładność autofokusa. Niestety formalne szacunki, w tym te od producentów, które twierdzą, że „0,06 ułamków sekundy” są mało pomocne, ponieważ zbyt wiele czynników wpływa na prędkość. I nikt nie może zagwarantować, że w podobnej, ale nieco innej sytuacji uda się osiągnąć podobny wynik.

Profesjonalne aparaty reporterskie (wyróżniają się stosunkowo małą liczbą megapikseli, ale szybkość robienia zdjęć seryjnych jest duża) nauczyły się skupiać na obiektach poruszających się wystarczająco szybko po kadrze, na przykład rowerzyście jadącym fotografem. Innymi słowy, są w stanie przestawić ostrość między klatkami w serii i jest to jeden z najważniejszych wskaźników (przy filmowaniu takich fabuł) wskaźników.

Urządzenia dla amatorów zbliżyły się do profesjonalnych pod względem szybkości i dokładności ogniskowania w „normalnych” sytuacjach strzeleckich, ale póki co przegrywają z nimi, jeśli chodzi o sport i inne „szybkie” tematy.

Obiektyw

Wszystko to dotyczyło ważnego, ale nie dominującego elementu – samego urządzenia, a teraz pora zwrócić uwagę na optykę, która tworzy obraz, który digitalizuje elektronika.

Przy obecnym poziomie rozwoju myśli inżynierskiej, elementarnej bazy i algorytmów przetwarzania danych, w wielu przypadkach poziom techniczny oprawy zależy od możliwości obiektywu i jakości ich wykonania. Należy również pamiętać, że aparaty cyfrowe stają się moralnie przestarzałe w ciągu kilku lat, ale obiektywy można odziedziczyć.

Tak, oznacza to, że zamiast kupować bardzo drogi aparat z budżetowym obiektywem, lepiej kupić urządzenie ze średniej kategorii cenowej, a zaoszczędzone pieniądze zainwestować w optykę.

Najprawdopodobniej będzie szybszy od budżetowego, co pozwoli lepiej wyizolować obiekt, odseparować go od tła ostrym-nieostrym kontrastem lub ustawić niższą czułość, redukując szumy i rozszerzając zakres dynamiczny, czy skracając czas otwarcia migawki, „zamrażając” ruch w kadrze.

W wielu przypadkach zwiększy się szybkość działania autofokusa i to nie tylko ze względu na lepsze silniki. Dodatkowe światło dostarcza więcej informacji zarówno czujnikom fazy, jak i systemowi szacowania kontrastu.

Ale co najważniejsze, wiele profesjonalnych soczewek charakteryzuje się wzorem, alchemiczną mieszanką ostrości, kontrastu, płynnych przejść i plastyczności obrazu.

* * *

Żaden z najnowocześniejszych sprzętów nie zastąpi umiejętności fotografa. Elektronika potrafi dokładnie zmierzyć ekspozycję, ale nie oddaje tego, co jest ważne, a czego nie do digitalizacji. To fotograf buduje kadr, dobierając wyraziste środki do realizacji swojego pomysłu. Trening i ciągła praktyka pozwalają mistrzowi zrozumieć ograniczenia aparatu i albo je ominąć, albo umiejętnie je wykorzystać. Jednak każdy fotograf prędzej czy później stanie przed zadaniem, którego nie da się rozwiązać za pomocą posiadanej technologii. A potem kupuje brakujące.