Porównanie Hansa FCMW59329 biały vs Hansa FCMW581009 biały

Nominalna objętość piekarnika, przewidziana w konstrukcji płyty. Z reguły objętość robocza piekarnika jest wskazywana jako nominalna, innymi słowy, maksymalna objętość produktów, które można w nim umieścić bez uszczerbku dla wydajności pracy. Odpowiednio, większy piekarnik przyda się do gotowania większych ilości potraw; z drugiej strony taka pojemność znacznie wpłynie na cenę i wymiary kuchenki.

Chcemy zwrócić uwagę, że kupując zwykłą kuchenkę domową na 4 palniki i nie planując dużo gotować w piekarniku, można zignorować parametr ten: pojemność piekarnika jest zwykle dobierana w taki sposób, że wystarczy do większości prostych zadań, takich jak zrobienie ciasta czy pieczenie kurczaka. Ale w przypadku poważniejszego użytkowania może być wymagany większy piekarnik. Szczegółowe zalecenia, dotyczące objętości można znaleźć w specjalnych źródłach.

Przy obecności kamery dodatkowej (patrz niżej), ten punkt zwykle wskazuje tylko na objętość głównego piekarnika.

Najwyższa temperatura, do której piekarnik może się nagrzać w normalnym trybie pracy. Wartość minimalna, występująca w nowoczesnych modelach to 230 °C; jednak nawet tak niska temperatura jest uważana za wystarczającą dla większości prostych potraw. Średnim wskaźnikiem można nazwać 240-250 °C, takie nagrzewanie zapewnia większość nowoczesnych piekarników. A najbardziej „gorące” modele są w stanie nagrzać się do 300 °C i więcej - takie możliwości przydadzą się w przypadku niektórych specyficznych przepisów, które wymagają wysokich temperatur.

Liczba trybów gotowania przewidzianych w konstrukcji piekarnika. W tym przypadku tryb gotowania oznacza ogólny format pracy - na przykład „nagrzewanie”, „nagrzewanie + konwekcja” itp. W związku z tym, wskaźnik ten zależy od dodatkowego wyposażenia, jednak nawet w podobnych modelach liczba trybów może być inna. Ogólnie rzecz biorąc, im ich więcej, tym jest więcej możliwości gotowania, tym łatwiej będzie wybrać optymalny tryb dla konkretnej sytuacji.

Sposób czyszczenia powierzchni wewnętrznej przewidziany w konstrukcji piekarnika. Oprócz tradycyjnego i bardziej zaawansowanego czyszczenia parowego, istnieje czyszczenie katalityczne i pirolityczne(z wyższego segmentu, zarówno pod względem jakości, jak i ceny). Więcej o nich:

- Tradycyjny. Ta opcja w rzeczywistości zakłada brak jakichkolwiek urządzeń, ułatwiających czyszczenie: piekarnik należy myć ręcznie, za pomocą zwykłych detergentów i środków czyszczących.Taka procedura może być dość kłopotliwa i czasochłonna, ale piekarniki „tradycyjne” są znacznie tańsze niż podobne modele z bardziej zaawansowanymi metodami oczyszczania.

- Czyszczenie pyrolityczne. Czyszczenie za pomocą wysokiej temperatury. Zanieczyszczenia na wewnętrznych powierzchniach piekarnika są spalane do stanu popiołu, który można następnie łatwo usunąć bez użycia detergentów. Przy tym czyszczenie pyrolityczne jest skuteczne w usuwaniu wszystkich zanieczyszczeń - zarówno nowych, jak i starych. Wadami takiego systemu są czas trwania oczyszczania (czasem nawet do kilku godzin), wysoki koszt oraz znaczne zużycie zasobów (prąd lub gaz, w zależności od rodzaju piekarnika). Ponadto, podczas działania systemu oczyszczania, często pojawiają się nieprzyjemne zapachy, powstałe w wyniku spalania brudu w piekarniku.

- Katalityczne. Piekarniki z tego typu czyszczeniem mają specjalną powło...kę na wewnętrznej powierzchni, która rozkłada pozostały na ściankach piekarnika tłuszcz. Rozszczepienie jest przyspieszane w wysokich temperaturach; w ten sposób piekarnik czyści się do pewnego stopnia samoczynnie przy każdym użyciu. Co prawda skuteczność oczyszczania katalitycznego jest niższa od oczyszczania pyrolitycznego, nie jest w stanie poradzić sobie z całą objętością tłuszczu zostającego na ścianach. Dlatego taki piekarnik trzeba albo od czasu do czasu myć w tradycyjny sposób, albo często (co 2 - 3 włączenia) przecierać wnętrze. Z drugiej strony piekarniki katalityczne są tańsze niż piekarniki pyrolityczne, a samo czyszczenie nie wymaga dodatkowych kosztów energii elektrycznej / gazu ani czasu (z wyjątkiem mycia/wycierania).

- Czyszczenie parą. Czyszczenie piekarnika gorącą parą. Aby to zrobić, do blachy do pieczenia lub innego pojemnika wlewa się określoną ilość wody, pojemnik umieszcza się w piekarniku i włącza się tryb oczyszczania. Przez ogrzewanie woda odparowuje, a podgrzana para zmiękcza brud na ścianach i częściowo rozkłada tłuszcz. Po zakończeniu programu wystarczy wytrzeć piekarnik wilgotną szmatką. Taki reżim wymaga mniej czasu i zasobów niż pyroliza i często okazuje się skuteczniejszy niż czyszczenie katalityczne - para jest w stanie zmiękczyć nawet stare, zaschnięte zanieczyszczenia. Jednocześnie takie piekarniki są stosunkowo niedrogie. Ale nie można powiedzieć, iż ten tryb gwarantuje, że poradzi sobie z każdym zabrudzeniem - po zakończeniu oczyszczania parą piekarnik nadal trzeba będzie umyć do końca w tradycyjny sposób.

Materiał, z którego wykonane są ruszty na palnikach płyty. Parametr ten dotyczy tylko palników gazowych - płyty elektryczne nie są wyposażone.

- Stalowe. Najpopularniejszym rodzajem ruszt jest stal, pokryta specjalną żaroodporną emalią. Są dość praktyczne, niezawodne, mają stosunkowo niską wagę, schludny wygląd, a jednocześnie niedrogie, dzięki czemu często spotykane w modelach najprostszych i standardowych. Główną wadą ruszt stalowych jest trudność w oczyszczeniu przylegających zabrudzeń - w tym sensie, że zbyt intensywne czyszczenie może uszkodzić emalię. Ponadto są mniej trwałe niż żeliwne i mogą się odkształcać pod ciężkimi garnkami - w efekcie nie będą stabilnie stać na płycie, a ruszt najprawdopodobniej będzie wymagał wymiany.

- Żeliwne. Ruszty żeliwne znacznie cięższe od stalowych, ponadto często wyglądają na masywniejsze i bardziej rażące. Z drugiej strony, są bardziej niezawodne, trwałe i stabilne, dobrze znoszą nawet duży ciężar i znacznie dłużej zachowują swoją roboczą formę. Ponadto, żeliwo jest w pewnym sensie łatwiejsze do czyszczenia: chociaż zanieczyszczenia odchodzą z niego gorzej niż z emalii, jednak w skrajnych przypadkach całkiem możliwe jest użycie środków ściernych bez obawy o uszkodzenie powierzchni.

Rodzaj samozapłonu przewidzianego w płycie.

Systemy samozapłonu są stosowane tylko w przypadku palników gazowych i piekarników. Działają na zasadzie iskry elektrycznej, od której zapala się gaz, oraz znacznie ułatwiają rozpalanie płyty, eliminując potrzebę używania zapałek, zapalniczek i innych źródeł ognia. Automatyczny zapłon może być przewidziany dla płyty (płyty grzewczej), piekarnika lub obu urządzeń. We wszystkich tych przypadkach zakłada się, że zapłon włącza się automatycznie po przekręceniu pokrętła. Istnieje również inna opcja zapłonu elektrycznego — osobnym przyciskiem: do wystąpienia iskry przewidziano przycisk pomocniczy. Takie systemy są nieco prostsze i tańsze, natomiast zazwyczaj obejmują wszystkie obecne w piecu grzejniki gazowe (dlatego dla przyciskowego zapłonu elektrycznego miejsce umiejscowienia nie jest podawane).

W każdym razie do działania tej funkcji płyta wymaga podłączenia do sieci elektrycznej.

Rodzaj automatycznego wyłączania przewidziany w konstrukcji pieca.

Automatyczne wyłączanie można zapewnić dla samego pieca(płyty kuchennej), dla piekarnika lub dla obu naraz, niezależnie od tego, czy kuchenka i piekarnik są gazowe czy elektryczne. Funkcja ta jest realizowana za pomocą timera, po którym urządzenie się wyłącza.

Własny wyświetlacz na panelu sterowania kuchenki. Najczęściej jest to bardzo prosty, jednokolorowy ekran: 3 - 4 cyfry plus kilka dodatkowych symboli (na przykład ikona termometru i ikona zegara). Jednak nawet na takim ekranie mogą się wyświetlać prawie wszystkie ważne informacje związane z pracą kuchenki: temperatura grzania, godziny, ustawienia timera i inne istotne dane. Dzięki temu wyświetlacz znacznie upraszcza obsługę płyty i czyni ją wygodniejszą.

Ze względów technicznych funkcja ta jest wykorzystywana głównie w kuchenkach elektrycznych; są też modele gazowe z wyświetlaczami, ale jest ich bardzo mało.

Klasa energetyczna opisuje ogólną sprawność kuchenki pod względem zużycia energii. Chcemy zwrócić uwagę, że nie mówimy o rzeczywistym zużyciu (o tym patrz „Moc przyłączeniowa”), ale o sprawności kuchenki, o efektywności wykorzystania zużywanej energii.

Wskaźnik ten jest szczególnie ważny w przypadku modeli posiadających przynajmniej jedną grzałkę elektryczną (palniki, piekarnik lub grill) - takie grzejniki z definicji są „żarłoczne”. Ale jeśli chodzi o kuchenki gazowe, nie zwraca się uwaga na klasę zużycia energii: energia elektryczna w takich modelach jest zużywana tylko do funkcji pomocniczych, takich jak samozapłon lub oświetlenie piekarnika, co wymaga bardzo mało energii, a różnica między klasami jest niewielka.

Początkowo klasy oznaczono literami łacińskimi od A (najbardziej ekonomiczna), a następnie alfabetycznie w kolejności malejącej efektywności - B, C, D ... Później pojawiły się ulepszone klasy energetyczne A + , A ++ ; im więcej plusów, tym wyższa wydajność. Dziś zużycie energii w klasie A można nazwać średnim, w niższej klasie - wysokim. Maksymalny wskaźnik znaleziony w nowoczesnych płytach to A ++; jeśli chodzi o model z grzejnikiem elektrycznym, to taki piec jest zwykle drogi, ale opłaca się to dzięki oszczędzaniu energii elektrycznej podczas użytkowania.