Porównanie Bailong Police RJ-3000-T6 vs Bailong Police BL-2188B

Liczba diod LED (patrz „Źródło światła”) przewidziana w konstrukcji latarki.

Na pierwszy rzut oka im więcej diod, tym mocniejszy jest ten model. Jednak w praktyce wszystko nie jest takie proste. Po pierwsze, jedna wysokiej klasy dioda LED może zapewnić wyższy strumień świetlny niż kilka niedrogich diod. Po drugie, we współczesnych latarkach mogą się stosować zarówno tradycyjne diody LED, jak i tablice dużej liczby miniaturowych diod na wspólnej podstawie. Takie tablice mogą być wykonane w technologii SMD lub bardziej zaawansowanej COB; różnice między tymi opcjami są bardziej szczegółowo opisane w punkcie „Model diody”, tutaj zauważamy, że solidna płyta SMD lub COB jest również uważana za 1 diodę LED - ponadto pod względem jasności może przewyższać zwykłe diody LED kilkakrotnie lub nawet więcej.

W związku z tym nie warto bezpośrednio oceniać jasności i wydajności latarki według tego parametru. Ale liczba diod często bezpośrednio wpływa na niezawodność: większość „wielokrotnie ładowalnych” latarek jest w stanie kontynuować pracę, nawet jeśli część diod ulegnie awarii. Ponadto w niektórych rodzajach latarek – w szczególności w modelach turystycznych i latarkach ręcznych rozproszonych (patrz „Rodzaj”) – każda dioda LED oświetla inny sektor i razem pokrywają pełne 360° w poziomie.

Maksymaln siła światła zapewniana przez latarkę.

Siłę światła (wyrażaną w lumenach) można opisać jako całkowitą ilość światła wytworzonego przez diodę LED lub inne źródło światła i rozchodzącego się we wszystkich kierunkach, w które samo źródło światła świeci (bez soczewek, odbłyśników itp.). W praktyce oznacza to, że możliwości latarki zależą nie tylko od siły światła, ale także od kąta świecenia (patrz „Kąt świecenia (oświetlenia)”). Na przykład stosunkowo słaby strumień można skoncentrować w wąską wiązkę, zapewniając dobry zasięg; natomiast do skutecznego pokrycia dużego obszaru będzie nieuchronnie wymagana duża liczba lumenów.

Należy pamiętać, że kąt świecenia nie zawsze jest określony w charakterystyce i nawet przy takich danych trudno od razu ocenić rzeczywiste możliwości latarki. Dlatego do takiej oceny najlepiej wykorzystać informacje o rzeczywistym zasięgu światła (patrz niżej), a także wziąć pod uwagę ogólny typ urządzenia (patrz wyżej). Tak więc przy tej samej ilości lumenów latarka ręczna z odbłyśnikiem do formowania kierunkowej wiązki da zauważalnie większy zasięg niż latarka turystyczna o zasięgu 360°.

Należy również pamiętać, że wysoka jasność latarki nie zawsze jest uzasadniona i warto dobierać według tego parametru, biorąc pod uwagę realne warunki użytkowania. Tak więc podczas pracy na krótkich dystansach jasne światło może stać się przeszkodą: męczy oczy i może ś...lepić innych. Ponadto zwiększenie jasności zwykle wymaga mocniejszych źródeł zarówno światła, jak i mocy, odpowiednio, zwiększenia masy i wymiarów latarki.

Maksymalny zasięg, przy którym latarka zapewnia efektywne oświetlanie obiektów. Dla różnych producentów kryteria tej skuteczności w pomiarach zasięgu mogą się różnić, dlatego tylko modele jednego producenta mogą być ze sobą jednoznacznie porównywane pod względem zasięgu. Jednocześnie parametr ten umożliwia, z pewnym stopniem niezawodności, porównywanie modeli różnych producentów: na przykład latarki o zasięgu 15 m i 100 m będą ewidentnie należeć do różnych klas zasięgu, niezależnie od producenta.

Należy pamiętać, że zasięg światła zależy nie tylko od maksymalne siły światła zapewnianej przez latarkę (patrz wyżej), ale także od cech jej konstrukcji: im węższą wiązkę zapewnia odbłyśnik latarki, tym większy będzie zasięg, oraz odwrotnie – rozproszone światło nie dociera daleko. Niektóre modele umożliwiają regulację szerokości wiązki w zależności od wymagań sytuacji (więcej szczegółów w „Regulacja skupienia wiązki”).

Należy również pamiętać, że modele o tym samym podanym zasięgu światła mogą obejmować różne obszary. Na przykład latarka ręczna (patrz „Rodzaj”) z odbłyśnikiem 20 cm może zapewnić szerszą wiązkę niż konwencjonalna latarka ręczna z odbłyśnikiem 5 cm. I choć w obu przypadkach obiekty uchwycone w plamie świetlnej będą oświetlone w ten sam sposób, to jednak w pierwszym przypadku wielkość samej plamki będzie większa, a rzeczywista wydajność latarki odpowiednio większa (z uwagi na to, że szeroką wiązką łatwiej jest „obmacywać” poszczególne obiekty, zw...łaszcza ze znacznej odległości).

Możliwość regulacji kąta i odległości skupienia wiązki światła zapewnianej przez latarkę.

Przy tym samym strumieniu świetlnym (patrz wyżej) wąska wiązka pokrywa niewielki obszar, ale pozwala świecić daleko i jaśniej oświetlać obiekty (ponieważ więcej światła pada na jednostkę powierzchni). Wraz ze wzrostem kąta zmniejsza się zasięg i pozorna jasność oświetlenia, ale latarka zapewnia jednoczesne oświetlenie szerszego obszaru. Regulacja skupienia wiązki pozwala wybrać żądaną opcję z tych dwóch (lub nawet pośrednią), w zależności od aktualnej sytuacji.

Liczba poziomów jasności przewidziana w konstrukcji latarki. Większość współczesnych modeli ma jeden poziom jasności, jednak istnieją modele z możliwością regulacji. Kilka poziomów jasności pozwala wybrać najlepszą opcję na konkretną okazję: na przykład, aby zbadać mały pokój, możesz zmniejszyć jasność i oszczędzić energię baterii, podczas gdy w dużym pomieszczeniu magazynowym możesz potrzebować pełnej mocy latarki. W związku z tym im więcej poziomów jasności zapewniono w konstrukcji latarki, tym szersze będą możliwości wyboru najlepszej opcji.

Zwróć też uwagę, że oprócz stopniowej regulacji jasności, ze stałymi poziomami, we współczesnych latarkach może również stosować się płynna regulacja. Zostało to szczegółowo opisane poniżej; tutaj zauważamy, że format stopniowy jest technicznie prostszy, kosztuje mniej i dlatego jest używany znacznie częściej. A w poszczególnych latarkach te opcje są połączone - dla nich charakterystyka wskazuje zarówno liczbę poszczególnych poziomów jasności, jak i obecność płynnej regulacji. Dokładny sposób realizacji takiej kombinacji może być różny. Na przykład kółko regulacji jasności może mieć kilka stałych poziomów z wyraźnymi wartościami i możliwością ustawienia dowolnej pozycji pośredniej między tymi wartościami; główny tryb pracy z płynną regulacją można uzupełnić o stały poziom zmniejszonej lub zwiększonej jasności itp.

- Tworzywo sztuczne. Zaletami plastikowych latarek są niewielka waga i dobra przydatność do niskich temperatur. W szczególności materiał ten nie „chłodzi” dłoni tak mocno jak metal, a także ma niższą przewodność cieplną (co zmniejsza ryzyko przechłodzenia baterii). Plastikowe obudowy jednak są znacznie mniej wytrzymałe. W związku z tym stosuje się je głównie w przypadkach, w których decydujące znaczenie ma niska waga - w szczególności w latarkach czołowych i turystycznych (patrz „Rodzaj”).

- Metal. Główną zaletą metalowych latarek jest ich wysoka trwałość. Metal waży znacznie więcej niż tworzywo sztuczne, ale w niektórych przypadkach może to być również pozytywną cechą: „ciężkie” urządzenia często przyjemniej leżą w dłoni i są postrzegane jako bardziej solidne i niezawodne niż lekkie latarki. Jednocześnie w dotyku takie obudowy są zimniejsze niż plastikowe, co może powodować pewien dyskomfort w niskich temperaturach; i kosztują trochę więcej.
Zwróć uwagę, że najpopularniejszym rodzajem metalu w latarkach jest stop aluminium - lekki, a jednocześnie mocny, trwały i odporny na korozję materiał. Niezawodność tego stopu jest wystarczająca nawet w przypadku pełnoprawnych latarek-kijów (patrz poniżej). Tak więc inne rodzaje metalu są niezwykle rzadkie. Oddzielnym przypadkiem są obudowy z tytanu - znajdują się one w osobnej kategorii, opisanej poniżej.

- Tytan. S...topy tytanu wyróżniają się lekkością, niską przewodnością cieplną (nie „chłodzą” dłoni tak bardzo jak inne metale) oraz niezwykle wysoką wytrzymałością, są jednak bardzo drogie. Tytanowa obudowa to zazwyczaj oznaka bardzo zaawansowanej latarki, dlatego opcja ta nie jest zaliczana do kategorii „metal”, ale jest opisana osobno.

- Metal/tworzywo sztuczne. Obudowy łączące elementy metalowe i plastikowe to stosunkowo rzadka opcja, spotykana głównie w latarkach z funkcją urządzeń czołowych (patrz „Rodzaj”). W takich modelach przynajmniej część latarki jest zwykle wykonana z metalu, w tym lampa i optyka, a często cała „głowa”; pozostałe części stałe (platforma do mocowania do pasów, klamry do pasów itp.) wykonane są z tworzywa sztucznego. Pozwala to na uzyskanie odpowiednio wysokiej niezawodności i jednocześnie obniża koszt.
Znacznie mniej powszechne są inne rodzaje latarek o takiej konstrukcji - ręczne „kompakty” i lampy, modele turystyczne itp. W nich ogólna idea jest taka sama: najbardziej krytyczne części wymagające dużej wytrzymałości są wykonane z metalu, a reszta wykonana jest z tworzywa sztucznego (w celu zmniejszenia wagi i kosztu). Jednocześnie z wielu powodów modele w obudowach kombinowanych, niezwiązane z latarkami czołowymi, nie zostały szeroko rozpowszechnione.