Porównanie Asus ROG Ally Z1 Extreme 512GB vs Nintendo Game & Watch The Legend of Zelda

Platforma lub zestaw platform obsługiwanych przez konsolę.

Platformę można określić jako podstawowy zestaw oprogramowania i sprzętu, który umożliwia uruchamianie gier. Takie zestawy różnią się znacznie pod względem zestawu cech i z reguły są ze sobą niekompatybilne. Dlatego każda gra „konsolowa” musi zostać wydana dla konkretnej platformy (lub w kilku wersjach na różne), a do jej normalnego działania konieczne jest, aby konsola obsługiwała tę platformę.

Większość nowoczesnych platform została stworzona przez duże firmy, a ich nazwy są bezpośrednio związane z markami konsol tych firm: na przykład Sony ma PlayStation, Microsoft ma Xbox itp. Należy zwróć uwagę, że jedna platforma może opisywać kilka typów i generacji konsol do gier; aby uzyskać szczegółowe informacje, zapoznaj się z opisami poszczególnych pozycji poniżej.

Najpopularniejsze aktualnie odmiany platform to:

— Play Station. Opracowana przez firmę Sony. Obejmuje kilka generacji konsol stacjonarnych PlayStation, a także przenośnych (patrz „Współczynnik kształtu”), w szczególności PS Portable i PS Vita. Późniejsze modele stacjonarne są kompatybilne z poprzednimi generacjami gier (z rzadkimi wyjątkami), a konsole przenośne mogą również uruchamiać gry z wczesnych stacjonarnych PlayStation. Obsługiwany jest kontroler PS Move działający na zasadzie śledzenia ruchu.

— Xbox. Platforma stworzona przez firmę...Microsoft. Obejmuje tylko modele stacjonarne i charakteryzuje się dość wydajnym sprzętem. Jedną z interesujących funkcji jest oryginalny kontroler Kinect, który jest kamerą do śledzenia ruchów użytkownika i kontrolowania gry za pomocą tych ruchów.

— Nintendo. Platforma stworzona przez firmę o tej samej nazwie. W ramach tej rodziny można wyróżnić trzy obszary konsol: stacjonarne Wii, przenośne DS oraz łączone Switch. Jedną z najbardziej wyraźnych cech tej platformy jest to, że tworząc nowe konsole, Nintendo zwraca uwagę nie tyle na zwiększanie mocy sprzętu, ile na wprowadzanie oryginalnych rozwiązań technicznych. W ten sposób Wii stała się pierwszą konsolą na rynku, w której zastosowano kontrolery ruchu (zobacz „Wyposażenie”). Rodzina DS ma rozbudowaną funkcjonalność, a niektóre z tych konsol mogą nawet wyświetlać obrazy 3D widoczne bez specjalnych okularów. Switch to pierwsza pełnowartościowa hybrydowa konsola, początkowo umożliwiająca używanie zarówno urządzenia przenośnego, jak i stacjonarnego (szczegółowe informacje można znaleźć w części „Współczynnik kształtu”).

— Android. W przeciwieństwie do wszystkich powyższych nazw, Android nie jest platformą do gier, a pełnoprawnym systemem operacyjnym przeznaczonym na różne urządzenia mobilne (przede wszystkim smartfony i tablety). Jego kluczową różnicą w stosunku do rzeczywistych platform są rozbudowane możliwości instalowania dodatkowych aplikacji, wśród których same gry to tylko jedna z wielu kategorii (i daleka od głównej). Większość modeli z systemem Android to tablety do gier (zobacz „Współczynnik kształtu”).

Należy zauważyć, że nie jest technicznie wykluczone, że jedna konsola może obsługiwać wiele platform. Ponadto lista ta nie jest wyczerpująca, na rynku mogą istnieć inne opcje - najczęściej oryginalne platformy ośmiobitowe i szesnastobitowe.

Oficjalny rok wydania konsoli do gier. Z reguły wskazuje na to data oficjalnego wejścia do sprzedaży. Informacje te pozwalają określić „wiek” urządzenia - a tym samym jego funkcjonalność (w pewnym zakresie), w tym w ramach własnej platformy. Na przykład różnica w nazwie między Xbox One S i Xbox One X nie jest szczególnie oczywista; ale wiedząc, że pierwszy został wydany w 2016 roku, a drugi w 2017 roku, można jednoznacznie określić, który model będzie nowszy i bardziej zaawansowany. W związku z tym nowe pozycje na 2020 i 2019 będą jeszcze lepsze.

Dodatkowe elementy dostarczane w zestawie oprócz samej konsoli. Ta kategoria nie obejmuje joysticków - ich obecność i ilość są wskazywane osobno (patrz poniżej).

- Gra jest wliczona w cenę. Gra (lub kilka gier jednocześnie) na konsolę - zwykle na oddzielnym nośniku, takim jak DVD, ale mogą być dostępne inne opcje (na przykład klucz licencyjny do pobrania oficjalnej wersji). Konkretne gry dostarczone w zestawie mogą się różnić nawet dla tego samego modelu, ten punkt nie zaszkodzi wyjaśnić osobno. W każdym razie gry kompletne mają jednak wspólne cechy: są wstępnie zoptymalizowane pod kątem danej konsoli, a często mają za zadanie zademonstrować użytkownikowi wszystkie zaawansowane możliwości urządzenia (np. sterowanie za pomocą kontrolera ruchu opisanego poniżej lub okulary VR). Koszt gry jest wliczony w cenę zestawu, ale zwykle jest ona znacznie tańsza niż ta sama gra sprzedawana oddzielnie.

- Kontroler ruchu. Kontroler do gier, który pozwala kontrolować rozgrywkę nie poprzez naciskanie przycisków i odchylanie dźwigni, ale poprzez poruszanie użytkownika. Pozwala to na rozegranie wielu gier przy użyciu tych samych ruchów, co w świecie rzeczywistym - na przykład machanie ręką, trzymając w niej kontroler, aby zasymulować rzut piłką do kręgli lub uderzenie rakietą tenisową. Konstrukcja i zasada działania takich urządzeń mogą być różne. Tak więc kontroler do Nintendo Wii trzymany jest w dłoni lub w specjalnym adapterze (np. symulującym pistolet lub karabin). Microsoft Kinect to kamera, która monitoruje pozycję ciała gracza i odpowiednio steruje grą. Podobnie działa Sony PlayStation Move - tyle że oprócz aparatu korzysta z zewnętrznego manipulatora z jasną kulką markerową. W każdym razie kontroler ruchu jest w stanie znacznie urozmaicić rozgrywkę. Najlepiej kupić go od razu z konsolą - jest to co najmniej łatwiejsze i szybsze, a często nawet tańsze.

- Aparat cyfrowy.... Funkcje aparatu cyfrowego różnią się w zależności od obudowy konsoli (patrz wyżej). Tak więc w modelach przenośnych jest to zwykle „wizjer” umieszczony nad ekranem lub z tyłu; czasami zapewnione są jednocześnie dwie kamery. W grach taki sprzęt można wykorzystać w szczególności do rozpoznawania gracza po twarzy, do pracy z technologiami rozszerzonej rzeczywistości, do automatycznego dostosowywania ekranu 3D do pozycji głowy użytkownika itp. Ponadto wiele przenośnych konsol z tą funkcją pozwala na opcje korzystania z aparatu „nie do gry” - podobnie jak w smartfonie lub tablecie: do komunikacji wideo, transmisji do sieci, robienia zdjęć i filmów itp. Specyficzna funkcjonalność w obu przypadkach może być inna. Jeśli chodzi o modele stacjonarne, tutaj aparat cyfrowy jest zwykle wykonywany jako oddzielne urządzenie i jest najczęściej używany do obsługi kontrolera ruchu (patrz wyżej) lub technologii wirtualnej rzeczywistości (patrz poniżej). Jednocześnie zauważamy, że Microsoft Kinect nie jest uważany za aparat cyfrowy - to w pełni funkcjonalny kontroler ruchu, który działa bez dodatkowego wyposażenia. Ale kamera używana w konsolach PlayStation działa tylko z kontrolerem PS Move i systemem PS VR, więc należy go do tej kategorii.

- kask VR. Kask lub okulary wirtualnej rzeczywistości - akcesorium wzmacniające efekt zanurzenia w grze. W takim kasku użytkownik może obracać i przechylać głowę, badając wirtualną przestrzeń tak, jakby patrzył na nią w realnym świecie - system czujników odpowiednio zmienia obraz przed jego oczami. W ten sposób osiągany jest maksymalny „efekt obecności”, a rozgrywka staje się bardziej urozmaicona i ciekawsza. Na przykład w symulatorze wyścigowym lub akrobacyjnym wygodnie jest kontrolować otoczenie za pomocą kasku, a w strzelankach i „grach przygodowych” można nawet rozejrzeć się za rogiem z wyciągniętą głową. Modele z akcesoriami VR mogą być sprzedawane bez nich, ale zestaw konsoli i kasku jest zwykle tańszy niż kask i konsola osobno (nie wspominając o tym, że kupowanie wszystkiego naraz jest wygodniejsze i szybsze). Należy pamiętać, że kask VR do prawidłowej pracy może wymagać aparatu cyfrowego (w szczególności taki system jest używany w konsolach PlayStation); w takich przypadkach, jeśli nie ma kamery „w domu”, przydatne będzie wyjaśnienie jego obecności w zestawie.

Oprócz tych opisanych powyżej, opakowanie może zawierać inne opcjonalne akcesoria.

Przekątna własnego wyświetlacza konsoli. Wyświetlacz jest z definicji stosowany w modelach podręcznych i tabletach do gier (patrz „Współczynnik kształtu”); w modelach stacjonarnych ten element wyposażenia jest dość rzadki i zwykle jest instalowany nie w samej konsoli, ale na standardowych kontrolerach (które czasami mogą nawet działać jako oddzielne urządzenia).

Im większy rozmiar wyświetlacza - tym odpowiednio większy całkowity rozmiar obrazu, który użytkownik widzi na ekranie. Warto jednak rozważyć 2 punkty. Po pierwsze, zwiększenie rozmiaru wyświetlacza odpowiednio wpływa na wymiary samej konsoli, dlatego nawet w zaawansowanych tabletach nie przekracza 7". Po drugie, jakość obrazu zależy nie tylko od wielkości wyświetlacza, ale także na jego rozdzielczości (patrz poniżej). Ponadto, przy tej samej rozdzielczości, obraz na większym ekranie będzie mniej wyraźny i bardziej „ziarnisty” ze względu na większy rozmiar piksela.

Rozdzielczość własnego wyświetlacza konsoli. Parametr ten w dużej mierze decyduje o jakości obrazu: im wyższa rozdzielczość (przy tej samej przekątnej) — tym bardziej równomierny i wygładzony będzie „obrazek", tym mniej widoczne będą poszczególne punkty, z których się składa. Tutaj jednak należy wziąć pod uwagę, że odpowiednia rozdzielczość grafiki powinna być zapewniona i w samych grach. Idealnie byłoby, gdyby była taka sama jak na wyświetlaczu - w przeciwnym razie obraz byłby albo zbyt szorstki, „ziarnisty" (jeśli rozdzielczość gry jest mniejsza niż na ekranie), albo płytki i mętny (jeśli rozdzielczość gry jest większa). Jednak większość platform dla modeli przenośnych ma pewne wymagania dotyczące ekranów, a producenci, nawet nieoficjalni, zwykle starają się ich przestrzegać.

Obecność w konstrukcji konsoli ekranu dotykowego — jak te stosowane w nowoczesnych smartfonach i tabletach; w rzeczywistości tablety do gier (patrz "Współczynnik kształtu") są z definicji wyposażone w takie ekrany. Ekran dotykowy znacznie rozszerza możliwości sterowania — w niektórych grach najwygodniej jest kontrolować proces za pomocą dotyku na ekranie, a ogólnie rzecz biorąc jako kontroler jest dość uniwersalny. Ponadto funkcja ta może okazać się bardzo przydatna podczas korzystania z dodatkowych funkcji innych niż gry (na przykład podczas surfowania po Internecie).

— LAN (Local Area Network). Najbardziej rozpowszechniony i faktycznie dominujący obecnie interfejs do przewodowego łączenia różnych urządzeń elektronicznych z sieciami komputerowymi. Umożliwia pracę z lokalnymi zasobami, a także dostęp do Internetu. W przypadku konsol do gier takie połączenie można wykorzystać do gier sieciowych, do pracy z wyspecjalizowanymi usługami gier, przechowywania w chmurze, aktualizacji oprogramowania układowego, a nawet do pełnowartościowego surfowania po sieci i / lub odtwarzania muzyki i wideo z zasobów lokalnych lub stron internetowych; określone możliwości sieciowe różnią się w zależności od modelu. Należy pamiętać, że interfejs LAN jest instalowany wyłącznie w konsolach stacjonarnych (patrz „Współczynnik kształtu") - w przypadku urządzeń przenośnych jest on słabo dostosowany z wielu powodów.

— Wi-Fi 4 (802.11n). W konsolach do gier technologia bezprzewodowa Wi-Fi jest używana głównie do uzyskiwania dostępu do Internetu. Sposoby korzystania z takiego połączenia mogą być różne: gry wieloosobowe, dostęp do zastrzeżonych usług gier, sieci społecznościowych, pełnoprawne surfowanie po Internecie, aktualizacja gier lub oprogramowania układowego itp. Ta metoda połączenia jest wygodniejsza niż przewodowa, ponieważ eliminuje kłopoty z kablami; a w przypadku modeli przenośnych (patrz „Współczynnik kształtu”) jest to właściwie jedyny możliwy. W szczególności standard Wi-Fi 4 (802.11n) zapewnia szybkość przesyłania...danych do 300 Mb/s i wykorzystuje dwa pasma - 2,4 GHz i 5 GHz. Ta ostatnia zapewnia kompatybilność zarówno ze starszymi (Wi-Fi 802.11 b / g), jak i późniejszymi (Wi-Fi 5). Wspomniana prędkość jest uważana za stosunkowo niską, ale w przypadku większości zadań jest więcej niż wystarczająca.

— Wi-Fi 5 (802.11ac). Kolejna, po opisanym powyżej Wi-Fi 4, wersja technologii Wi-Fi. Wykorzystuje pasmo 5 GHz i zapewnia szybkość transmisji danych powyżej 1 Gb/s (w przyszłości - do 6 Gb/s). Ta prędkość nie tylko upraszcza przesyłanie dużych ilości danych (na przykład pobieranie gier lub aktualizacji do nich), ale także zmniejsza opóźnienia w grach online. Aby zapewnić zgodność z wcześniejszymi standardami Wi-Fi korzystającymi z pasma 2,4 GHz, oprócz Wi-Fi 5 może być również obsługiwany Wi-Fi 4.

— Wi-Fi 6 (802.11ax). Wykorzystuje zakresy od 1 do 7 GHz - czyli jest w stanie pracować na standardowych częstotliwościach 2,4 GHz i 5 GHz (w tym ze sprzętem wcześniejszych standardów) oraz w innych pasmach częstotliwości. Maksymalny transfer danych wzrósł do 10 Gbps, ale główną zaletą Wi-Fi 6 nie było nawet to, a dalsza optymalizacja jednoczesnej pracy kilku urządzeń na tym samym kanale (poprawa rozwiązań technicznych stosowanych w Wi-Fi 5 i WiGig). To sprawia, że Wi-Fi 6 zapewnia najmniejszy z obecnych standardów spadek prędkości przy zatłoczonym kanale.

— Wi-Fi 6E (802.11ax). Standard Wi-Fi 6E nosi techniczną nazwę 802.11ax. Jednak w przeciwieństwie do bazowego Wi-Fi 6, który nosi podobną nazwę, wykorzystuje nieobciążone pasmo 6 GHz. Łącznie standard wykorzystuje 14 różnych pasm częstotliwości, oferując wysoką przepustowość w najbardziej zatłoczonych miejscach z dużą liczbą aktywnych połączeń. Jest także wstecznie kompatybilny z poprzednimi wersjami.

— Wi-Fi 7 (802.11be). Podobnie jak w poprzednim standardzie Wi-Fi 6E, technologia wspiera pracę w trzech zakresach częstotliwości: 2,4 GHz, 5 GHz i 6 GHz. Szerokość kanału w Wi-Fi 7 została zwiększona ze 160 MHz do 320 MHz, co pozwala na przesyłanie większych ilości danych. IEEE 802.11be wykorzystuje modulację 4096-QAM, która pozwala również zmieścić większą liczbę symboli w jednostce transmisji danych. Maksymalna prędkość transmisji danych standardu sięga 46 Gbit/s. W przypadku konsol na całkiem użyteczną nowość wygląda technologia MLO (Multi-Link Operation), dzięki której można agregować kilka kanałów w różnych zakresach. To znacznie zmniejsza opóźnienia w transferze danych, zapewniając niski i stabilny ping w grach. Przy podłączaniu wielu urządzeń klienckich nad minimalizacją opóźnień czuwa technologia Multi-RU (Multiple Resource Unit).

— Bluetooth. Interfejs bezprzewodowy przeznaczony do bezpośredniego połączenia między różnymi urządzeniami; bardzo wszechstronny i może być używany do różnych celów. W konsolach do gier Bluetooth wykorzystuje łączenie kontrolerów bezprzewodowych, słuchawek i zestawów słuchawkowych oraz udostępnianie plików innym gadżetom (takim jak laptop lub tablet); specyficzne możliwości tego interfejsu różnią się w zależności od modelu. Bluetooth korzysta z zasięgu radiowego i ma zasięg około 10 m, podczas gdy może utrzymywać połączenie nawet przez ściany (o ile w tym przypadku zasięg nie zostanie zmniejszony).

— Chip NFC. NFC (Near Field Communication) to technologia komunikacji bezprzewodowej krótkiego zasięgu, rzędu kilku centymetrów. Potencjalnie ma dość rozbudowane możliwości, ale dziś najczęściej używany jest jako narzędzie pomocnicze przy łączeniu się przez Wi-Fi czy Bluetooth. Jeśli w obu podłączonych urządzeniach znajduje się chip NFC, to zamiast wyszukiwać, łączyć, autoryzować i wykonywać inne czynności, wystarczy zbliżyć te urządzenia do siebie i zaakceptować połączenie. Zdecydowana większość konsol do gier z chipem NFC to konsole przenośne (patrz „Współczynnik kształtu").

— mini-Jack (3,5 mm). Złącze ogólnego przeznaczenia, najczęściej używane jako analogowe wyjście audio. Mówiąc najprościej, w konsolach taki interfejs jest zwykle przeznaczony do podłączenia słuchawek, głośników i innych zewnętrznych akcesoriów audio - wiele takich urządzeń korzysta z wtyczki 3,5 mm, a do innych interfejsów są odpowiednie adaptery. Jednocześnie specyficzna funkcjonalność mini-Jacka może być inna. Tak więc w niektórych modelach działa tylko jako wyjście, w innych można go użyć do podłączenia zestawu słuchawkowego z mikrofonem lub nawet osobnego mikrofonu. Ponadto złącze to można łączyć z optycznym wyjściem S / P-DIF (więcej informacji można znaleźć w części „Dodatkowe”).

— miniHDMI. Zmniejszona wersja interfejsu HDMI opisana poniżej. Zainstalowana w przenośnych konsolach i tabletach do gier (patrz „Współczynnik kształtu”), pełnowymiarowa wersja nie różni się, z wyjątkiem wymiarów złącza i jest używana w tym samym celu - do podłączenia do telewizora lub innego ekranu i transmisji sygnału wideo i audio.

— HDMI. Cyfrowy interfejs umożliwiający jednoczesną transmisję sygnału wideo o wysokiej rozdzielczości i wielokanałowego dźwięku do 7.1 za pomocą jednego kabla (ponadto w wysokiej jakości i przy minimalnych zakłóceniach). Jest jednym z najczęściej występujących w nowoczesnym sprzęcie wideo, zdecydowana większość telewizorów i monitorów ma co najmniej jedno wejście HDMI. Jedn...ocześnie do pracy z rozdzielczościami od HD (1280x720) i wyższymi to właśnie ten interfejs połączenia jest dziś uważany za optymalny. Dlatego obecność HDMI jest prawie obowiązkowa w przypadku konsol stacjonarnych z obsługą wideo w wysokiej rozdzielczości (w modelach przenośnych pełnowymiarowe złącze nie jest używane ze względu na stosunkowo duże wymiary).

— microUSB. Zredukowana (w zasadzie najmniejsza na dzień dzisiejszy) wersja interfejsu USB, który jest szeroko stosowany w technologii komputerowej do podłączania urządzeń zewnętrznych; całkowicie identyczny z wersją pełnowymiarową, poza kształtem i wymiarami złącza. Okazało się, że oryginalne złącze USB ma dość duże wymiary, słabo dopasowane do kieszonkowego sprzętu; w związku z tym wśród konsol występuje zwykle w modelach przenośnych i tabletach do gier (patrz „Współczynnik kształtu”). Złącze microUSB jest przeznaczone do obsługi konsoli jako podłączonego urządzenia podrzędnego, slave (aby uzyskać więcej informacji, patrz „USB 2.0”). Dzięki niemu możesz na przykład pobierać nowe gry na swoje urządzenie lub aktualizować oprogramowanie.

— microUSB (MHL). Złącze łączące możliwości microUSB i HDMI (patrz wyżej). Kształt i rozmiar są całkowicie identyczne z microUSB, jak również kompatybilne ze zwykłym interfejsem USB i zapewnia te same możliwości; jednakże MHL może być również używany do przesyłania wideo w wysokiej rozdzielczości i dźwięku wielokanałowego. Taką transmisję zapewnia prosty kabel adaptera z wtyczką microUSB na jednym końcu i HDMI na drugim; to połączenie może nawet ładować baterię konsoli. MHL został stworzony jako standard mobilny i jest odpowiednio stosowany w modelach przenośnych (patrz „Współczynnik kształtu”). Eliminuje potrzebę dostarczania przez producentów oddzielnego wyjścia miniHDMI dla wyjścia wideo, co ma pozytywny wpływ na kompaktowość. Co prawda do normalnej pracy w trybie transmisji wideo konieczne jest, aby telewizor lub inny ekran zewnętrzny również miał certyfikat MHL; jednak w skrajnych przypadkach sytuację można naprawić za pomocą prostego adaptera.

— złącze USB C. Rodzaj złącza USB, umieszczane jednocześnie jako zamiennik pełnowymiarowego USB i kompaktowego microUSB. Jest porównywalny rozmiarem do microUSB, dlatego występuje głównie w konsolach przenośnych i hybrydowych (patrz „Współczynnik kształtu”). Jedną z cech tego interfejsu jest dwustronne złącze, które można włożyć do gniazda z dowolnej strony (w przeciwieństwie do poprzednich typów złącza USB). Z założenia USB C jest w większości przypadków podobne do microUSB; a pod względem szybkości przesyłania danych i innych cech zwykle odpowiada USB 3.0 lub 3.1 (patrz poniżej).

Model procesora zainstalowanego w konsoli do gier.

Procesor jest głównym modułem obliczeniowym urządzenia; możliwości konsoli jako całości w dużej mierze zależą od jego charakterystyk. Należy jednak zauważyć, że informacje o jego modelu w konsolach do gier mają zwykle charakter informacyjny i reklamowy. Faktem jest, że konsole są zwykle projektowane dla określonej platformy, a to implikuje pewne wymagania dotyczące mocy sprzętu - tak, aby odpowiednie gry działały normalnie. Oczywiście znając nazwę, można znaleźć bardziej szczegółowe informacje - charakterystykę, wyniki testów, recenzje, opinie itp. - i stworzyć jak najbardziej wyraźny obraz możliwości procesora; jeśli jednak nie planujesz używać konsoli w niestandardowych rolach, jest mało prawdopodobne, aby ta informacja miała rzeczywistą wartość praktyczną. Jedynymi wyjątkami są tablety do gier (patrz „Współczynnik kształtu"): ponieważ są one bardzo wszechstronne i mogą być wyposażone w różnorodne programy, dane procesora mogą być przydatne do oceny szybkości działania określonej aplikacji.

Należy pamiętać, że w zaawansowanych konsolach stacjonarnych można zainstalować wiele procesorów.