Porównanie Korg Pa1000 vs Roland FA-08

Im większa liczba klawiszy, tym szerszy zakres instrumentu, tym niższe i wyższe dźwięki można na nim grać bezpośrednio w trakcie gry, bez użycia sztuczek, takich jak transfer oktawy (patrz poniżej). Dla porównania, pełnowymiarowa klawiatura fortepianowa ma 88 klawiszy. Jednak w syntezatorach ta ilość jest rzadka, ponieważ instrument okazałby się zbyt nieporęczny i drogi, a nie każdy muzyk, nawet profesjonalny, potrzebuje tak szerokiego asortymentu. W związku z tym, 88-klawiszowe klawiatury są używane głównie w stacjach roboczych z najwyższej półki (patrz Typ). W przypadku zwykłych syntezatorów standardem jest 49, 61 lub 76 klawiszy (istnieją też opcje na 73 klawisze) - to zwykle w zupełności wystarcza (w tym przypadku opcja dla 61 klawiszy jest uważana za „złoty środek”). A modele dla małych dzieci mogą mieć 32 klawisze.

- Nieważone. Klawisze o bardzo małej sile nacisku, dosłownie „upadające” pod palcami. Ta opcja dobrze nadaje się do niedrogich syntezatorów z mechaniką pasywną (patrz wyżej), ale rzadko jest stosowana w modelach aktywnych - niska siła oporu utrudnia dobranie optymalnej siły docisku.

- Semi ważony. Klawisze o średniej sile nacisku, które nie osiągają twardości pełnoprawnych klawiszy fortepianowych, ale oferują zauważalnie większy opór niż klawisze nieważone. Ta opcja jest najbardziej popularna wśród instrumentów z dynamiczną mechaniką (patrz wyżej) – siła nacisku na klawisze zapewnia odpowiednie sprzężenie zwrotne, a jednocześnie gra na takim instrumencie nie sprawia szczególnych trudności, nawet tym, którzy wcześniej zajmowali się tylko klawiaturami nieważonymi .

- ważona. Klawisze o dużej sile nacisku porównywalnej z klasycznym fortepianem. Stosowany tylko w profesjonalnych narzędziach młoteczkowych(patrz wyżej) - wysoka sztywność jest koniecznością dla takiego mechanika (a dokładniej dla reakcji, jaką musi zapewnić).

Liczba wbudowanych dźwięków przewidzianych w syntezatorze.

Liczbę barw często opisuje się jako liczbę instrumentów, które dany model może imitować. Nie jest to jednak do końca prawda – raczej parametr ten można nazwać „liczbą instrumentów i efektów dźwiękowych”. Np. ten sam instrument – gitara elektryczna – z różnymi „gadżetami” (distortion, overdrive) zabrzmi inaczej, a w syntezatorze każdy taki gadżet będzie traktowany jako osobna barwa. Brzmienie „bębnów” zazwyczaj łączy różne rodzaje bębnów i innych instrumentów perkusyjnych – innymi słowy, pozwala odwzorować zarówno „bęben basowy”, jak i talerze bez zmiany ustawień, po prostu naciskając odpowiednie klawisze. A niektóre barwy mogą w ogóle nie mieć odpowiedników wśród prawdziwych instrumentów.

Im bardziej wbudowane barwy, tym większe możliwości syntezatora, tym bardziej zróżnicowane dźwięki, jakie można z niego wydobyć. Jednocześnie w modelach z wyższej półki, takich jak stacje robocze (patrz „Rodzaj”), liczba ta może sięgać 1000 lub nawet więcej.

Liczba miejsc w pamięci dla tonów użytkownika przewidzianych w syntezatorze.

Ogólne informacje o brzmieniach można znaleźć w części „Zintegrowane brzmienia” powyżej. Barwy użytkownika to ustawienia dźwięku, które nie były pierwotnie zapisane w pamięci syntezatora i są tworzone przez użytkownika zgodnie z jego preferencjami. Funkcja ta jest niezbędna w przypadkach, gdy wbudowany zestaw barw nie zawiera niezbędnych opcji. Jednak możliwości głosów użytkownika mogą się różnić w zależności od modelu. Czyli jeden instrument pozwala tylko na edycję i uzupełnianie istniejących tembrów (na przykład dodanie efektu „wah-wah” do gitary basowej i zapisanie takiej wiązki jako ustawienia użytkownika), inny umożliwia niemal ustawienie parametrów dźwięku ręcznie, a trzecia pozwala nawet ładować barwy przez USB (patrz niżej).

Im więcej barw użytkownika w syntezatorze, tym bardziej osobiste „instrumenty” można zarejestrować w jego pamięci.

Obecność funkcji akompaniamentu automatycznego w syntezatorze.

Funkcja ta umożliwia instrumencie automatyczne odtwarzanie melodii akompaniamentu, wraz z którą można grać główną partię na klawiaturze. W tym przypadku lewa ręka muzyka może sterować akompaniamentem: wystarczy zagrać akord na lewej połowie klawiatury, a automatyczny akompaniament automatycznie „rozłoży” go na partie instrumentów, którym towarzyszy dźwięk. W ten sposób muzyk zamienia się w „ludzką orkiestrę”: jeden syntezator może zastąpić cały zespół, a przynajmniej solidną część zespołu. Oczywiście jakość dźwięku w takich modelach może być inna i nie każdy syntezator z akompaniamentem nadaje się na wydarzenie poważniejsze niż poranek dla dzieci, chociaż istnieją modele dość zaawansowane.

Ponadto gra z akompaniamentem może być przydatna w celach edukacyjnych: przyczynia się do rozwoju ogólnej techniki, wyczucia rytmu, a dodatkowy akompaniament jest bardzo wygodny podczas ćwiczeń improwizacji.

Należy pamiętać, że nie tylko jakość dźwięku, ale także liczba stylów (melodii) akompaniamentu może być różna; niektóre modele pozwalają nagrywać własne melodie. Poniżej znajdziesz szczegółowe informacje na temat tych funkcji.

Liczba stylów automatycznego akompaniamentu (patrz wyżej) pierwotnie dostępnych w syntezatorze, innymi słowy liczba opcji akompaniamentu dostępnych dla użytkownika.

Im obszerniejszy ten zestaw, tym większe prawdopodobieństwo znalezienia wśród tych melodii odpowiednich opcji dla konkretnego przypadku. Jednocześnie bogactwo stylów samo w sobie nie daje również 100% gwarancji, że wśród nich znajdzie się odpowiedni, zwłaszcza że różne modele syntezatorów mogą się znacznie różnić w konkretnym zestawie melodii. Tak więc lista nie zaszkodzi wyjaśnić przed zakupem. Zauważamy również, że sytuację można poprawić za pomocą stylów użytkownika (patrz niżej) - obsługuje je wiele syntezatorów z automatycznym akompaniamentem.

Obecność wbudowanych kompozycji w projektowaniu syntezatora.

Funkcja ta jest podobna do opisanego powyżej automatycznego akompaniamentu w tym sensie, że polega na odtwarzaniu utworów na samym syntezatorze. Jednak w przeciwieństwie do automatycznego akompaniamentu wstępnie zdefiniowane utwory są odtwarzane wyłącznie według nut i nie można nimi sterować za pomocą akordów lewej połowy klawiatury. Innymi słowy, muzyk ma dużą swobodę przy akompaniamencie automatycznym, ale musi grać razem z melodiami w ścisłej z nim zgodzie.

Wbudowane utwory mogą być używane do różnych celów. Jedną z wariantów jest trening: muzyk słucha nagrania referencyjnego, a następnie próbuje je odtworzyć, albo gra z melodiami zgodnie z podanymi nutami, albo improwizuje do niego. Ponadto w niektórych przypadkach (np. na imprezach publicznych) możliwość włączenia syntezatora jako gracz może być bardzo przydatna. Ponadto wbudowane utwory służą do testowania i demonstrowania ogólnych możliwości instrumentu: zakłada się, że nagrany utwór można powtórzyć za pomocą samego syntezatora.

Obsługa syntezatora dla funkcji przesunięcia oktawowego.

Funkcja ta umożliwia przesunięcie dźwięku instrumentu o jedną lub kilka oktaw w górę lub w dół – na przykład tak, aby dźwięki drugiej oktawy brzmiały na klawiszach pierwszej oktawy lub odwrotnie. Funkcja ta może być wykorzystywana zarówno dla wygody, jak i dla bardziej praktycznych celów - pozwala na granie bardzo niskich i bardzo wysokich dźwięków, które początkowo nie są objęte zasięgiem klawiatury. Jest to szczególnie przydatne w przypadku krótkich 49- lub 61-klawiszowych syntezatorów, które początkowo nie obejmują pełnego zakresu fortepianu.

W bardzo uproszczony sposób vocoder można opisać jako urządzenie, które pozwala połączyć brzmienie głosu z brzmieniem innego instrumentu. Mówiąc bardziej szczegółowo, wokoder pozwala przenieść właściwości głosu na sygnał o innej barwie; w tym przypadku głos pełni rolę modulatora, a druga barwa pełni rolę nośnika. Dzięki temu możliwe jest osiągnięcie różnych ciekawych efektów: nadanie żywemu głosowi intonacji „robota”, stworzenie efektu „mówiącego” instrumentu (gitara, fortepian itp.), uzupełnienie własnego głos z syntetyzowanym „refrenem” itp. Technicznie, zamiast głosu, jako sygnał bazowy może być użyty nawet inny instrument - na przykład można połączyć perkusję z gitarą lub pianino z trąbką. Jednak w praktyce to głos dochodzący z zewnętrznego mikrofonu jest najczęściej używany jako modulator (choć konkretna funkcjonalność tego modułu nie zaszkodzi wyjaśnić osobno).