Porównanie Rudes 15WBX-15 15 m

3/4"

vs Optima PTS15-11 11 m

3/4"

162 mm

- odśrodkowe. Jak sama nazwa wskazuje, ten typ pompy wykorzystuje siłę odśrodkową. Ich głównym elementem jest wirnik zamontowany w okrągłej obudowie; wlot znajduje się na osi obrotu tego koła. Podczas pracy ciecz jest wyrzucana od środka do jej krawędzi pod wpływem siły odśrodkowej powstającej w wyniku obrotu koła, a następnie wchodzi do rury wylotowej skierowanej stycznie do okręgu obrotu koła. Pompy odśrodkowe są dość proste w konstrukcji i niedrogie, a jednocześnie niezawodne i ekonomiczne (ze względu na wysoką wydajność), mają dużą wysokość ssania (patrz poniżej), a przepływ płynu jest ciągły. Jednocześnie wydajność takich jednostek może znacznie spaść przy wysokiej rezystancji w obwodzie.

- Wir. Pompy Vortex są nieco podobne do pomp odśrodkowych: mają również okrągłą obudowę i wirnik z łopatkami. Jednak w takich zespołach zarówno wlotowe, jak i wylotowe odgałęzienia komory roboczej są skierowane stycznie do koła, a łopatki różnią się konstrukcją. Zasadniczo inny jest też sposób pracy – zgodnie z nazwą wykorzystuje wiry powstałe na łopatkach koła. Agregaty Vortex znacznie przewyższają agregaty odśrodkowe pod względem ciśnienia, ale są wrażliwe na zanieczyszczenia – nawet drobne cząstki dostające się do wirnika mogą spowodować uszkodzenie, co znacznie obniża wydajność. A wydajność samych pomp wirowych jest niska - 2 - 3 razy niższa niż w przypadku pomp odśrodkowych.

Wydajność pompy to ilość cieczy, którą jest w stanie przepompować przez określony czas.

Cechy wyboru najlepszej opcji wydajności zależą przede wszystkim od przeznaczenia pompy (patrz wyżej). Na przykład w przypadku modeli recyrkulacyjnych dla CWU ogólna zasada jest taka, że wydajność pompy nie powinna przekraczać wydajności podgrzewacza wody. Na przykład, jeśli kocioł jest w stanie dostarczyć 10 litrów na minutę do obwodu CWU, maksymalna wydajność pompy wyniesie 10 * 60=600 l/h. Podstawowy wzór do obliczania wydajności instalacji grzewczej uwzględnia moc grzałki i różnicę temperatur na wlocie i wylocie, a dla instalacji wody zimnej liczbę punktów poboru. Bardziej szczegółowe informacje na temat obliczeń dla każdego obszaru aplikacji można znaleźć w dedykowanych źródłach, a same obliczenia lepiej powierzyć profesjonalistom - zmniejszy to prawdopodobieństwo przeoczenia znaczących niuansów.

Głowicę można opisać jako maksymalną wysokość, na jaką pompa jest w stanie podnieść ciecz w pionowej rurze bez załamań lub rozgałęzień. Parametr ten jest bezpośrednio związany z ciśnieniem, jakie zapewnia pompa: 10 m wysokości odpowiada w przybliżeniu ciśnieniu 1 bara (nie mylić tego wskaźnika z ciśnieniem roboczym - więcej na ten temat poniżej).

Głowica jest jednym z kluczowych wskaźników większości pomp obiegowych. Tradycyjnie oblicza się ją na podstawie różnicy wysokości między lokalizacją pompy a najwyższym punktem systemu; jednak zasada ta dotyczy tylko jednostek, które zwiększają ciśnienie zimnej wody(patrz „Cel”). Modele cyrkulacyjne do ogrzewania i ciepłej wody użytkowej pracują z obiegami zamkniętymi, a dla nich optymalna wysokość podnoszenia zależy od całkowitego oporu hydraulicznego układu. Szczegółowe wzory obliczeniowe dla pierwszego i drugiego przypadku można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Najniższe ciśnienie w obwodzie/linii, do której podłączona jest pompa, przy którym może normalnie wykonywać główne zadanie (patrz „Przeznaczenie”), zapewniając deklarowane parametry pracy. Cechy techniczne wielu nowoczesnych modeli są takie, że niektóre z nich mogą działać przy praktycznie zerowym ciśnieniu, po prostu dzięki obecności wody w rurze; dlatego parametr ten może nie być w ogóle określony.

Najwyższa temperatura płynu, przy której pompa może normalnie pracować.

Możliwości wykorzystania urządzenia zależą bezpośrednio od tego wskaźnika (patrz „Przeznaczenie”): na przykład modele systemów grzewczych muszą wytrzymać temperatury co najmniej 95 °C, dla zaopatrzenia w ciepłą wodę - co najmniej 65 °C. Cóż, w każdym razie nie wolno przekraczać tego parametru: „przegrzana” pompa bardzo szybko ulegnie awarii, a konsekwencje tego mogą być bardzo nieprzyjemne.

Moc elektryczna pobierana przez pompę podczas normalnej pracy i maksymalnej wydajności.

Wskaźnik ten bezpośrednio zależy od wydajności - w końcu do pompowania dużych ilości wody potrzebna jest odpowiednia ilość energii. Z kolei od samej mocy zależą dwa główne parametry - zużycie energii elektrycznej i obciążenie sieci energetycznej, które określa zasady połączenia. Na przykład pomp o mocy większej niż 5 kW nie można podłączyć do zwykłych gniazd domowych; bardziej szczegółowe zasady można znaleźć w dedykowanych źródłach.

Umieszczenie wału silnika w normalnej pozycji roboczej pompy.

Od tego parametru zależy przede wszystkim ogólny układ urządzenia i jego przydatność w określonych warunkach. Tak więc przy najpopularniejszym współosiowym rozmieszczeniu otworów (patrz poniżej) wał silnika jest zwykle umieszczony prostopadle do kierunku ruchu wody. Oznacza to, że tylko pompa z poziomym wałem nadaje się do podłączenia do pionowej rury. Ale w przypadku linii poziomej wybór zależy od tego, w którym kierunku wygodniej jest obrócić korpus pompy - w górę (gdy jest zainstalowany w wąskiej, wydłużonej niszy) lub na boki (gdy nad rurą znajdują się inne obiekty, które kolidują z pionem instalacja urządzenia).

Zwróć uwagę, że istnieją uniwersalne modele, które umożliwiają obie opcje umieszczenia.

Materiał, z którego wykonany jest wał silnika w pompie.

- Spiekany metal. Materiał łączący metale i ich stopy z komponentami niemetalicznymi. We współczesnych pompach można stosować różne rodzaje cermetali, różniące się ceną i jakością; z reguły cechy w każdym konkretnym przypadku zależą bezpośrednio od półki cenowej jednostki. Jednak ogólnie uważa się, że ta opcja dobrze nadaje się do modeli domowych o stosunkowo niskiej wydajności, ale słabo nadaje się do użytku profesjonalnego. Dlatego w pompach o wydajności ponad 15 000 litrów na godzinę wały cermetalowe praktycznie nie są używane.

- Stal nierdzewna. Materiał ten jest bardzo trwały i niezawodny, dzięki czemu znajduje się w prawie wszystkich kategoriach pomp - od stosunkowo prostych po profesjonalne, których wydajność liczona jest w dziesiątkach tysięcy litrów na godzinę. Co prawda kosztuje trochę więcej niż cermetal.

Materiał, z którego wykonana jest zewnętrzna część obudowy pompy.

- Stal nierdzewna. Jak sama nazwa wskazuje, stal nierdzewna jest praktycznie niekorozyjna. Nie jest to jednak jedyna zaleta – materiał ten jest bardzo trwały i niezawodny, dzięki czemu znajduje zastosowanie nawet w mocnych modelach o wysokiej wydajności.

- Żeliwo. Materiał ten jest pod wieloma względami podobny do stali – w szczególności jest uważany za bardzo niezawodny – ale ma nieco większą wagę. Z drugiej strony w większości przypadków nie jest to zauważalna wada, ale żeliwo kosztuje nieco mniej niż „stal nierdzewna”.

- Mosiądz. Stop na bazie miedzi i cynku o charakterystycznym złotym kolorze. Odmiany stosowane w pompach obiegowych są wysoce odporne na korozję, a nawet przewyższają stal nierdzewną. Dlatego ta opcja dobrze nadaje się do wody o wysokiej zawartości tlenu. Wadę mosiądzu można nazwać wyższym kosztem niż ta sama stal.

- Brązowy. Innym stopem na bazie miedzi jest najczęściej cyna, ale można również stosować inne metale. Pod względem swoich głównych cech materiał ten jest podobny do mosiądzu opisanego powyżej.