Porównanie Pedrollo JSWm 2C vs Nasosy plus TPS70

Maksymalna objętość wody, jaką urządzenie jest w stanie przepompować w określonym czasie; również parametr ten jest czasami nazywany przepustowością. Jest to jedna z kluczowych cech każdej pompy, ponieważ. charakteryzuje objętość wody, z jaką może pracować urządzenie. Jednocześnie nie zawsze ma sens dążenie do maksymalnej wydajności – w końcu wpływa to znacząco na gabaryty, wagę i „żarłoczność” urządzenia.

Istnieją formuły, które pozwalają uzyskać optymalne wartości wydajności dla różnych sytuacji. Tak więc, jeśli pompa jest przeznaczona do dostarczania wody do punktów poboru wody, jej minimalna wymagana wydajność nie powinna być niższa niż najwyższy całkowity przepływ; w razie potrzeby do tej wartości można dodać margines 20 - 30%. A w przypadku modeli kanalizacji (patrz „Miejsce docelowe”) wszystko będzie zależeć od objętości ścieków. Bardziej szczegółowe zalecenia dotyczące wyboru pompy w zależności od wydajności można znaleźć w specjalnych źródłach.

Maksymalna wysokość podnoszenia generowana przez pompę. Parametr ten jest najczęściej wskazywany w metrach, przez wysokość słupa wody, jaką urządzenie może wytworzyć - innymi słowy, przez wysokość, na którą jest w stanie dostarczyć wodę. Możesz oszacować ciśnienie wytwarzane przez pompę za pomocą prostego wzoru: każde 10 m słupa odpowiada ciśnieniu 1 bara.

Warto wybrać pompę według tego parametru, biorąc pod uwagę wysokość na jaką powinna dostarczać wodę, a także uwzględniając straty i zapotrzebowanie na ciśnienie w doprowadzeniu wody. Aby to zrobić, konieczne jest określenie różnicy wysokości między poziomem wody a najwyższym punktem poboru wody, dodaj do tej liczby kolejne 10 do 30 m (w zależności od ciśnienia, które należy uzyskać w systemie wodociągowym) i pomnóż wynik przez 1,1 - będzie to wymagane minimalne ciśnienie.

Najwyższe ciśnienie, jakie pompa jest w stanie wytworzyć podczas pracy. Parametr ten jest bezpośrednio związany z ciśnieniem (patrz wyżej), jednak jest mniej oczywisty, dlatego rzadko jest wskazywany.

Podstawowa zasada lub zasady, według których odbywa się ssanie pompy.

- odśrodkowy. Jak sama nazwa wskazuje, ten typ pompy wykorzystuje siłę odśrodkową. Ich głównym elementem jest wirnik zamontowany w okrągłej obudowie; wlot znajduje się na osi obrotu tego koła. Podczas pracy, dzięki sile odśrodkowej, jaka występuje podczas obrotu koła, ciecz jest wyrzucana od środka do jej krawędzi, a następnie wchodzi do rury wylotowej skierowanej stycznie do okręgu obrotu koła. Pompy odśrodkowe są dość proste w konstrukcji i niedrogie, a jednocześnie niezawodne i ekonomiczne (ze względu na wysoką wydajność), mają dużą wysokość ssania (patrz poniżej), a przepływ płynu jest ciągły. Jednocześnie wydajność takich jednostek może drastycznie spaść przy wysokiej odporności w systemie zaopatrzenia w wodę. Ponadto, jeśli poziom cieczy jest poniżej wlotu, pompę trzeba będzie uzupełniać wodą przed każdym uruchomieniem.

- Wir. Pompy peryferyjne są nieco podobne do pomp odśrodkowych: mają również okrągłą obudowę i wirnik z łopatkami. Jednak w takich zespołach zarówno rura wlotowa, jak i wylotowa są skierowane stycznie do wirnika, a łopatki różnią się konstrukcją. Zasadniczo odmienny jest też sposób działania – zgodnie z nazwą wykorzystuje wiry powstałe na łopatkach kół. Jednostki Vortex są znacznie lepsze od odśrodkowych pod względem ciśnienia; ponadto są one zwykle samozasysające (patrz „Urządzenia”), a konstrukcja w większości przypadków jest taka, że pompę należy napełnić wodą do...piero po pierwszym włączeniu po instalacji. Z drugiej strony takie modele są wrażliwe na zanieczyszczenia – nawet drobne cząstki dostające się do wirnika mogą spowodować uszkodzenie, znacznie obniżając wydajność. Tak, a wydajność pomp wirowych jest niska - 2 - 3 razy niższa niż pomp odśrodkowych; mają również gorszą wysokość ssania (patrz poniżej).

- Wir odśrodkowy. Pompy, które łączą w działaniu dwie zasady opisane powyżej. W rzeczywistości każda taka urządzenie jest parą pomp odśrodkowych i wirowych zamontowanych na wspólnym wale i połączonych szeregowo. Podczas pracy woda najpierw dostaje się do koła odśrodkowego, które odpowiada za ssanie, a następnie do koła wirowego, które zapewnia ciśnienie. Dzięki temu udało się połączyć zalety obu typów w jednym urządzeniu – dużą wysokość ssania, wysokie ciśnienie i urządzenie samozasysające. Jednak te jednostki kosztują odpowiednio.

- Wibruje. Używany jest również termin „membrana”. Działanie pomp wibracyjnych opiera się na zastosowaniu elastycznej membrany, wyposażonej w urządzenie wprawiające ją w drgania. Ta membrana jest jedną ze ścian komory roboczej, a sama komora posiada zawory wlotowe i wylotowe. Kiedy membrana przesuwa się „na zewnątrz” i zwiększa się objętość komory roboczej, zawór wlotowy otwiera się (wylot jest zamknięty), umożliwiając wejście płynu; a kiedy membrana porusza się „do wewnątrz” i wypycha ciecz, przeciwnie, otwiera się wylot. Główne zalety tego urządzenia to prostota, kompaktowość, uniwersalność, niski koszt, łatwość regulacji i prawie całkowita niewrażliwość na pracę na sucho. Jednocześnie żywotność takich jednostek jest stosunkowo krótka ze względu na silne zużycie membrany.

- Śruba. Inną nazwą tej zasady jest „świder”, ponieważ główną częścią takich pomp jest właśnie śruba - wirnik (lub kilka wirników) w postaci śruby. Taka konstrukcja sprawia, że pompa jest bardzo niezawodna, pozwala osiągnąć wysokie ciśnienie wylotowe i równomierne dostarczanie cieczy, zapewnia samozasysanie (patrz "Urządzenie"), a także ma niski poziom hałasu. Jednocześnie jednostki śrubowe są trudne do wyprodukowania i odpowiednio drogie.

Największa różnica między wysokością pompy a poziomem wody, przy którym pompa może zapewnić normalne ssanie. Bez specjalnych urządzeń maksymalna wartość tego parametru wynosi 7 - 8 m - wynika to z fizyki procesu. Jednak w przypadku korzystania z eżektora (patrz poniżej) wysokość ssania można zwiększyć kilkakrotnie.

Największy rozmiar cząstek stałych, z którymi pompa może bez problemu poradzić sobie. Ten rozmiar jest głównym wskaźnikiem, który określa przeznaczenie urządzenia (patrz wyżej); ogólnie rzecz biorąc, im jest ono większe, tym bardziej niezawodne jest urządzenie, tym mniejsze ryzyko uszkodzenia w przypadku dostania się ciała obcego do przewodu ssącego. Jeżeli ryzyko pojawienia się zbyt dużych zanieczyszczeń mechanicznych jest nadal duże, można zapewnić dodatkową ochronę za pomocą filtrów lub siatek na wlocie. Taki środek należy jednak traktować jedynie jako ochronę w nagłych wypadkach, ponieważ od stałego wpływu cząstek stałych siatki są zatkane i odkształcone, co może prowadzić zarówno do zablokowania linii, jak i przebicia filtra.

Maksymalna ilość zanieczyszczeń mechanicznych w wodzie ssawnej, przy której pompa jest w stanie normalnie pracować (oczywiście, jeśli cząstki tych zanieczyszczeń nie przekraczają maksymalnej wielkości możliwej dla tego modelu; patrz wyżej). Za czystą wodę uważa się wodę o zawartości zanieczyszczeń do 20 g na metr sześcienny. m, ale w ściekach rachunek może już sięgać kilkudziesięciu kilogramów na metr sześcienny.

Wartość pH tłoczonej cieczy, dla której przeznaczona jest pompa. Wskaźnik ten opisuje poziom kwasowości podłoża, z grubsza mówiąc, jak reaguje on na stronę „kwaśną” lub „zasadową”: niskie wartości pH odpowiadają środowisku kwaśnemu, wysokie wartości pH u200 gołe alkaliczne. Kwasy i zasady mają różny wpływ na materiały używane do budowy różnych urządzeń, w tym pomp. Dlatego przy projektowaniu części mających bezpośredni kontakt z cieczą należy brać pod uwagę poziom pH, a stosowanie pompy z nieodpowiednimi substancjami nie jest zalecane – może to prowadzić do korozji, co wpływa na skład pompowanej cieczy i zmniejsza żywotność jednostki. Jednak wskaźnik ten ma kluczowe znaczenie głównie w przypadku modeli specjalistycznych, takich jak pompy do cieczy chemicznych lub ścieków (patrz „Przeznaczenie”). W zwykłej wodzie (nawet brudnej) zakres pH nie jest tak szeroki, aby nie można go było całkowicie pokryć.

Typ silnika zainstalowanego w pompie elektrycznej (patrz „Moc”).

- Asynchroniczny. Najpopularniejszy obecnie typ silników elektrycznych, w tym. oraz w pompach. Silniki asynchroniczne są proste w konstrukcji i niedrogie, a jednocześnie bardzo niezawodne. Ich główną wadą jest trudność w regulacji prędkości obrotowej i zależność tej częstotliwości od obciążenia wirnika; z drugiej strony w większości przypadków te niedociągnięcia nie są krytyczne.

- Synchroniczny. Bez wchodzenia w szczegóły techniczne można powiedzieć, że ten typ silnika elektrycznego jest uważany za bardziej zaawansowany niż asynchroniczny – w szczególności ze względu na możliwość łatwej regulacji prędkości. Jednocześnie takie jednostki są trudne w produkcji i drogie, dlatego są niezwykle rzadkie - głównie w technologii high-end, gdzie dokładność regulacji jest kluczowym parametrem.