Matowe pokrycie ostrza
Obecność
matowego pokrycia na ostrzu noża. Najpopularniejszym kolorem takich ostrzy jest czarny, lecz są też inne warianty, w tym nawet biały. Głównym przeznaczeniem matowego pokrycia jest zapobieganie odblaskom od ostrza, które mogą zdradzić posiadacza noża lub spowodować niedogodności podczas pracy. Jest to szczególnie ważne podczas polowań i innych podobnych czynności, dlatego funkcja ta jest często spotykana w modelach myśliwskich i wędkarskich (patrz „Rodzaj”), a także w „nożach survivalowych”. To jeszcze nie wszystko. Przykładowo matowe pokrycie stosuje się również w
narzędziach wielofunkcyjnych, chodzi przede wszystkim o wygodzie podczas pracy. W niektórych nożach takie ostrza pełnią raczej rolę estetyczną, nadając wyrobowi stylowy wygląd lub podobieństwo do modelu wojskowego.
Gatunek stali
Gatunek stali, z której wykonane jest główne ostrze noża. Znając tę nazwę, można znaleźć szczegółowe dane na temat użytej stali i ocenić, jak wysokiej jakości jest nóż, czy nadaje się do zamierzonego zastosowania i czy jest wart swojej ceny. Niektóre z najpopularniejszych obecnie gatunków to:
-440A, 440B, 440C. Kategoria "powyżej średniej". Stosunkowo niedrogie odmiany o doskonałym stosunku jakości do ceny. Zawartość węgla wynosi odpowiednio 0,75%, 0,9% i 1,2%; Stal 440C uważana jest za najbardziej zaawansowaną, lecz wszystkie odmiany są odporne na korozję, dobrze zachowują ostrość, a jednocześnie są dość łatwe do ostrzenia.
- AUS-8. Japoński odpowiednik linii „440.” - a dokładniej stal 440B (analogi 440 A i 440C są oznaczane jako AUS-6 i AUS-10). Różni się obecnością wanadu w składzie, co ma pozytywny wpływ na odporność na zużycie.
- 8Cr13MoV, 8Cr14MoV, 5Cr15MoV itp. Chińskie gatunki stali z dodatkiem chromu, molibdenu i wanadu. Najbardziej popularna i zaawansowana odmiana jest zasłużenie uważana za „osiem-chrom-trzynaście”. Ma podobne właściwości do AUS-8, lecz cechuje się wyższą zawartością węgla; taka stal jest stosunkowo niedroga, lecz ma bardzo dobre właściwości użytkowe, dzięki czemu występuje zarówno w stosunkowo niedrogich nożach, jak i modelach klasy premium.
- 420. Materiał kategorii budżetowej, który jednak wyróżnia się doskonałą odpornością na korozję. Taka stal szybko się zużywa, lecz też bardzo łatwo się ostrzy; d...oskonale nadaje się do tanich noży, przeznaczonych do codziennego użytku.
-420HC. Nieco bardziej zaawansowana wersja opisanej powyżej stali 420, cechująca się wyższą zawartością węgla. Dzięki temu wersja 420HC jest zauważalnie twardsza i dłużej zachowuje ostrość; pod względem odporności na korozję prawie nie jest gorsza od oryginału, lecz kosztuje nieco więcej. Jest również uważana za doskonały wariant dla niedrogich noży produkowanych na szeroką skalę.
- D2. Kategoria „znacznie powyżej średniej”. Cechą charakterystyczną tej stali jest wysoka zawartość chromu, dzięki czemu pod względem odporności na korozję zbliża się ona do pełnowartościowej stali nierdzewnej (choć wciąż jej ustępuje). Ponadto wersja D2 jest zauważalnie twardsza niż większość materiałów z tejże półki cenowej, przez co dość trudno ją ostrzyć, za to długo zachowuje ona właściwości użytkowe.
- CPM. Rodzina stali firmy Crucible, obejmująca gatunki klasy "premium" i "super-premium". Są one produkowane przy użyciu markowej technologii „Crucible Particle Metallurgy”, która według producenta zapewnia wyższą jakość niż tradycyjne metody produkcji; jednak podobne materiały kosztują więcej. Konkretne cechy różnych marek oczywiście nieco się różnią, lecz wszystkie charakteryzują się dobrą twardością i odpornością na korozję. Warto jednak wziąć pod uwagę, że niektóre rodzaje CPM (zwłaszcza te najdroższe) mogą być bardzo trudne w ostrzeniu; z drugiej strony ostrość zachowuje się znacznie dłużej niż w tańszych materiałach.
- 65X13. Być może najpopularniejszy gatunek stali produkcji rosyjskiej. Cechuje się wysoką zawartością chromu, co przyczynia się do wysokiej odporności na korozję, a jednocześnie dość łatwo go ostrzyć, lecz nie wyróżnia się twardością. Jest niedrogi i jest używany głównie w produkcji niedrogich noży na szeroką skalę.
Materiał rękojeści
Materiał, z którego wykonano rękojeść noża. W przypadku modeli z rękojeściami z nakładkami, w danym przypadku zazwyczaj podawany jest materiał nakładek.
Na liście najpopularniejszych współcześnie materiałów znajdują się
tworzywo sztuczne,
micarta,
guma,
włókno szklane,
włókno węglowe wzmocnione tworzywem sztucznym,
drewno,
metal, w szczególności
aluminium,
stal,
tytan,
mosiądz. Istnieją inne, bardziej specyficzne odmiany, takie jak
kość lub róg zwierzęcy. Oto główne cechy różnych materiałów:
— Tworzywo sztuczne. Tworzywo sztuczne często kojarzy się z tanimi wyrobami, lecz w przypadku noży nie jest do końca prawda. Faktem jest, że na rynku istnieje wiele odmian tego materiału, m.in. bardzo wysokiej jakości, a rzeczywiste właściwości plastikowej rękojeści zależą przede wszystkim od półki cenowej noża. Przy tym, niektóre cechy są wspólne dla wszystkich odmian. Z jednej strony, tworzywo sztuczne generalnie jest dość niedrogie, a jednocześnie łatwe w obróbce, z łatwością może przybierać skomplikowane kształty i prawie każdy odcień koloru. Ponadto jest stosun
...kowo lekkie, odporne na wilgoć i dość trwałe. Wśród wad należy wymienić: większość rodzajów tworzyw sztucznych jest gorsza od metali pod względem niezawodności i może pękać od silnego uderzenia, w dodatku materiał ten jest znacznie łatwiejszy do zarysowania.
— Włókno szklane. Najczęściej pod pojęciem tym rozumie się nie czyste włókno szklane (nie nadaje się ono do robienia rękojeści), lecz włókno szklane wzmocnione tworzywem sztucznym - jest to materiał kompozytowy, który łączy włókno szklane i spoiwo polimerowe. Materiał ten cechuje się niewielką wagą, jest odporny na działanie wilgoci i ekstremalnych temperatur oraz jest bardzo trwały – jego najbardziej zaawansowane odmiany nie ustępują stali. Podobnie jak zwykłe tworzywo sztuczne, dobrze sprawdza się w przypadku tworzenia skomplikowanych kształtów. Kolejną zaletą tego materiału jest niska przewodność cieplna – innymi słowy taka rękojeść nie „chłodzi” dłoni na mrozie. Co prawda, cena wszystkich tych zalet jest dość wysoka.
— Drewno. Materiał ten od dawna używany jest na rękojeści noży, jednak do dziś nie traci on na popularności. Wiele osób ceni drewno za jego przyjemny i stylowy wygląd, jednak na tym nie wyczerpują się jego zalety: drewniane rękojeści ważą stosunkowo niewiele, są przyjemne w dotyku, m.in. i w chłodne dni, a także nie wyślizgują się z ręki. Z drugiej strony drzewo, które nie zostało poddane specjalnej obróbce, ma tendencję do gromadzenia wilgoci, co prowadzi do pogorszenia wyglądu zewnętrznego, a nawet uszkodzenia; ponadto materiał ten jest dość wrażliwy na pęknięcia i zarysowania. Należy powiedzieć, że na rękojeści noży można stosować różne rodzaje drewna, m.in. te pozbawione wad opisanych powyżej - lecz zazwyczaj sporo ważą i są bardzo drogie. A stosunkowo proste odmiany mogą kosztować całkiem przyzwoicie.
— Guma. Klasyczna guma dobrze się sprawdza w przypadku noży kuchennych, lecz słabo nadaje się do modeli turystycznych i innych podobnych modeli ze względu na swoją miękkość i dlatego jest rzadko spotykana. Częściej używane są specyficzne rodzaje gumy; ich właściwości są zwykle pod wieloma względami podobne do opisanego powyżej tworzywa sztucznego.
— Stal. Jeden z najpopularniejszych materiałów do narzędzi wielofunkcyjnych, rękojeści stalowe poddawane są znacznym naprężeniom; jednak można go również spotkać w nożach. Kluczowe zalety stali to wysoka wytrzymałość i niezawodność. Ma dość dużą wagę, lecz często zaletą jest też jej masywność – w szczególności stwarza ona dodatkowe wrażenie wytrzymałości i niezawodności. Wśród jednoznacznych mankamentów stali zauważyć można tendencję do „chłodzenia” palców i wyślizgiwania się z mokrych dłoni; jednak to pierwsze jest zauważalne tylko w chłodne dni bez rękawiczek, a drugie jest często kompensowane przez nacięcie odciążające. Warto również wziąć pod uwagę, że różne gatunki stali mogą mieć różną odporność na korozję, niektóre odmiany mogą wymagać dodatkowej pielęgnacji.
— Aluminium. Kolejny materiał, który jest dość popularny w narzędziach wielofunkcyjnych, lecz używa się go również w nożach. Pod wieloma względami jest podobny do stali, jednak z jednej strony waży mniej i jest bardziej odporny na korozję, z drugiej - jest droższy.
— Micarta. Materiał z rodziny PCB; Kompozyt „warstwowy”, który łączy materiał włóknisty (taki jak papier, tkanina lub włókno szklane) z wypełniaczem polimerowym. Konkretny skład micarty może być różny, jednak spiekanie pod wysokim ciśnieniem jest obowiązkową cechą szczególną produkcji. Dzięki temu materiał okazuje się bardzo gęsty, trwały i niezawodny, nadaje się nawet na najwyższej klasy noży, a niski koszt pozwala na zastosowanie micarty w modelach budżetowych. Od strony praktycznej micarta jest całkiem przyjemna w dotyku, absolutnie niewrażliwa na wilgoć i zmiany temperatury, nie chłodzi dłoni i nie przewodzi prądu. Ponadto rękojeści z micarty również dobrze się prezentują: na przykład wiele z nich ma charakterystyczne wzory imitujące fakturę drewna.
— Tytan. Stopy na bazie tytanu można zaliczyć do materiałów klasy premium. Oprócz solidnego wyglądu wyróżnia je niska waga połączona z wysokimi wskaźnikami wytrzymałości. Ponadto rękojeści tytanowe są również dobrze przystosowane do stosowania w niskich temperaturach ze względu na ich niską przewodność cieplną. Główną wadą, tradycyjnie dla takich materiałów, jest wysoki koszt.
— Włókno węglowe wzmocnione tworzywem sztucznym. Jest to materiał kompozytowy, który łączy włókna węglowe i podstawę z tworzywa sztucznego. Główną zaletą tego materiału jest jego wysoka wytrzymałość, porównywalna ze stalą – ponadto znacznie mniej waży, a także absolutnie nie podlega korozji. Z drugiej strony, materiał ten nie toleruje punktowych uderzeń - mogą od tego powstać pęknięcia; a koszt takich rękojeści jest bardzo wysoki.
— Zwierzęcy róg. Naturalny róg (np. jelenia czy byka) nawiązuje do tradycyjnych materiałów stosowanych od dawna w rękojeściach noży. Głównymi zaletami tego materiału jest jego estetyczny wygląd z charakterystycznym wzorem, a także reliefowa faktura ułatwiająca trzymanie noża w dłoni. Co więcej, niska przewodność cieplna wpływa na komfort chwytu, dzięki czemu rękojeść nie chłodzi dłoni. Z drugiej strony, róg jest mniej trwały niż stal lub włókno szklane. Dlatego w naszych czasach materiał ten wykorzystywany jest głównie ze względów estetycznych – aby nadać nożowi charakterystyczny styl.
— Kość. Kolejny „tradycyjny” materiał, pod wieloma względami podobny do opisanego powyżej rogu – w szczególności kość jest przyjemna w dotyku i stylowo prezentuje się w nożach o „myśliwskim” designie, lecz pod względem trwałości jest nieco gorsza od bardziej nowoczesnych materiałów. Główną różnicą w porównaniu z rogiem jest to, że kościane rękojeści mają więcej różnic w fakturze i kolorze, a ich powierzchnie są zwykle gładkie; to ostatnie może być albo wadą, albo zaletą, w zależności od preferencji użytkownika.
— Skóra. Skórzane nakładki na rękojeści nie tylko nadają nożowi stylowy wygląd, lecz również zapewniają całkiem praktyczne zalety: taka powierzchnia jest niezawodna zarówno przy trzymaniu gołą ręką, jak i w rękawiczkach, nie chłodzi dłoni i jest przyjemna w dotyku. Z drugiej strony, taka konstrukcja jest dość droga i nie ma wyraźnych przewag nad prostszymi materiałami. Dlatego skóra jest wykorzystywana głównie jako element wystroju zewnętrznego, a nie ze względów praktycznych.
— Brąz. Stop na bazie miedzi, zwykle z cyną, który ma specyficzny kolor (czerwonawy lub złocisty). Pod względem podstawowych właściwości jest podobny do stali (patrz wyżej), z praktycznego punktu widzenia różni się jedynie oryginalnym wyglądem i wyższym kosztem. Dlatego brąz jest rzadko używany, głównie w celu nadania nożowi oryginalnego wyglądu.
— Mosiądz. Stop na bazie miedzi i cynku o charakterystycznym złotym kolorze. Pod względem właściwości i zastosowania jest podobny do brązu opisanego powyżej, jest używany bardziej ze względów estetycznych niż praktycznych.
— Metal. Ten wariant jest podawany dla modeli, w których producent, z tego czy innego powodu, nie określił konkretnego składu metalu użytego do wykonania rękojeści (stal, aluminium, brąz itp.), a także dla rękojeści składających się z nietypowych stopów, które nie należą do żadnej z opisanych powyżej odmian. Konkretne właściwości „metalu” mogą być różne, najłatwiej jest je ocenić na podstawie kategorii cenowej noża.Waga
Całkowita waga noża. Należy oceniać wskaźnik ten w zależności od rodzaju (patrz wyżej) i przeznaczenia: np. dla kompaktowego modelu turystycznego
zazwyczaj zaletą jest niewielka waga, wśród myśliwych i wędkarzy wszystko zależy od specjalizacji, a maczety z definicji, powinny być
ciężkie - w przeciwnym razie cięcie takim ostrzem będzie po prostu niewygodne.
