Porównanie Grand Way 1048 vs Grand Way 2657 M

Rodzaj opisuje ogólną specjalizację i cechy konstrukcyjne noża. Wśród najpopularniejszych nowoczesnych rodzajów są EDC (codzienny), szwajcarski, myśliwski/turystyczny, wędkarski, nurkowy (podwodny), a także specyficzne odmiany, takie jak maczeta/kukri, motylkowy, push-dagger oraz noże do rzucania, a także karambity. Modele treningowe reprezentują odrębną odmianę, a multitools i kubotany/yawary właściwie w ogóle nie należą do noży. Oto bardziej szczegółowy opis każdego wariantu.

- EDC. Angielski skrót EDC oznacza „na co dzień”; odnosi się on nie tylko do noży, lecz także innych drobnych przedmiotów, które stale nosi się przy sobie - od portfeli i zegarków po latarki i apteczki. W szczególności noże EDC to głównie małe lub średnie wyroby składane (długość głowni w większości przypadków nie przekracza 90 mm), z blokadą ostrza, klipsem do mocowania do kieszeni i bardzo niewielką liczbą dodatkowych funkcji (lub ich brak). Takie noże przeznaczone są głównie do codziennych sytuacji w warunkach miejskich, choć mogą przydać się zarówno na łonie przyrody, jak i w sytuacjach ekstremalnych.

- Szwajcarski. Noże, które pierwotnie po...jawiły się jako uniwersalne narzędzie dla szwajcarskiego wojska (stąd nazwa) i stały się popularne na całym świecie ze względu na swoją praktyczność i funkcjonalność. Charakterystyczne cechy szwajcarskiego noża to po pierwsze składana konstrukcja, a po drugie obecność co najmniej jednego dodatkowego narzędzia, które składa się w rękojeść (oprócz głównego ostrza). Jednocześnie gama takich narzędzi jest bardzo zróżnicowana, mogą to być prawie dowolne dodatkowe urządzenia stosowane we współczesnych nożach (patrz „Funkcje i możliwości”), a ich liczba w najbardziej funkcjonalnych modelach może sięgać piętnastu lub nawet więcej. Noże szwajcarskie są w większości małe, lecz są wyjątki. Ogólnie rzecz biorąc, słabo nadają się do złożonej pracy na dużą skalę, lecz są niezbędne do nieskomplikowanych zadań, które występują w życiu codziennym: np. odciąć nić, otworzyć butelkę, odkręcić lub dokręcić kilka śrub itp.

-Noże zaprojektowane specjalnie do użytku w terenie - na polowania lub długie wyprawy. I faktycznie, w tym i innym przypadku, przychodzi radzić sobie z różnymi zadaniami - od gotowania i krojenia zrębków na ognisko, a skończywszy na krojeniu zdobyczy. W związku z tym, nie ma wyraźnego podziału między modelami myśliwskimi a wędrownymi, co umożliwiło połączenie ich w jedną kategorię. W przypadku takich noży szczególnie ważna jest wygoda użytkowania, niezawodność, zdolność do wytrzymywania długotrwałych wysokich obciążeń i utrzymania ostrzenia; dlatego są one wykonywane nieskładanymi, a na głownie najczęściej stosuje się raczej twardą stal (jednak w obu przypadkach są wyjątki). Wiele modeli przeznaczonych specjalnie do celów myśliwskich nie jest wyposażonych w rowek pod palec (patrz "Cechy dodatkowe"), co zwiększa liczbę dostępnych wariantów uchwytu. Również noże „czysto myśliwskie” mogą mieć dodatkową specjalizację, zwykle związaną z krojeniem zdobyczy – więcej informacji podano w punktach "Gut-Hook" i "Skinner" w rozdziale "Profil głowni". Gama dodatkowych narzędzi spotykanych w modelach myśliwskich i turystycznych nie jest szeroka – oprócz samego haka do rozbioru, w niektórych modelach znajduje się pilnik, młotek bezpieczeństwa i/lub przecinak do pasów.

- Do wędkowania. Noże przeznaczone głównie do zastosowań wędkarskich. Najczęściej są one niewygodne (choć zdarzają się wyjątki), a dodatkowa specjalizacja może się różnić, co odpowiednio wpływa na konstrukcję. Tak więc, uniwersalne noże wędkarskie mają nieco dłuższe i węższe głownie niż te w modelach turystycznych i EDC: takie ostrze jest wygodne zarówno do pracy ze sprzętem wędkarskim, jak i do oczyszczania lub patroszenia zdobyczy. Noże „filetowe”, używane głównie do cięcia zdobyczy, wyposażone są w jeszcze dłuższe i węższe głownie; a dla wygody usuwania łusek mogą być przewidziane ząbki na kolbie głównego ostrza lub nawet oddzielne ostrze przypominające pilnik. Zauważamy również, że wiele modeli wędkarskich jest wyposażonych w jasne wstawki w rękojeściach, co ułatwia znalezienie noża w trawie lub pod wodą; a same rękojeści są często wykonane z lekkich materiałów, które pozwalają nożowi, który wpadł do wody, pozostać na powierzchni.

- Narzędzie wielofunkcyjne. Wszechstronne narzędzie, wykonane najczęściej w postaci składanych szczypców o zaawansowanych możliwościach; w niektórych modelach głównym narzędziem mogą być nożyczki lub sekatory, lecz podstawowa zasada konstrukcji pozostaje niezmieniona. W rękojeściach takich narzędzi umieszczane są dodatkowe przyrządy składane - noże, śrubokręty itp.; tamże, w rękojeściach chowane są szczęki szczypiec podczas składania samego narzędzia. Ogólnie rzecz biorąc, jest to najbardziej uniwersalna odmiana narzędzi kieszonkowych, przewyższająca możliwościami nawet noże szwajcarskie; chociaż konkretna funkcjonalność narzędzia wielofunkcyjnego zależy oczywiście bezpośrednio od modelu.

- Do nurkowania. Noże dla płetwonurków i nurków. Większość z nich ma nieskładaną konstrukcję i grube, trwałe ostrze, które może służyć jako dźwignia lub klin. Ostrze często ma kombinowane lub czysto ząbkowane ostrzenie (patrz „Typ głównego ostrza”), wygodne do cięcia lin i sieci; wiele noży nurkowych jest obosiecznych. Rękojeści noży tego typu są duże, a jednocześnie dość lekkie, dzięki czemu po wypuszczeniu z dłoni nóż staje na dno pionowo, na czubek, a nawet wypływa na powierzchnię. To, w połączeniu z efektownymi wstawkami, ułatwia odnalezienie zgubionego narzędzia. Należy również pamiętać, że pochwy na noże nurkowe są zwykle wyposażone w uniwersalny system mocowania, który pozwala na przymocowanie ich do prawie każdej części ciała lub sprzętu pod dowolnym kątem.

- Maczeta. Tradycyjna maczeta to długi (średnio 40-50 cm) i szeroki nóż z głownią, lekko rozszerzającą się od rękojeści do czubka. Ponadto w naszym katalogu maczety obejmują również kukri, parangi oraz kilka innych specyficznych rodzajów maczet, pochodzących głównie z Azji Południowo-Wschodniej; zobacz "Profil głowni", aby uzyskać szczegółowe informacje. Tak czy inaczej, wszystkie te odmiany mają wspólne cechy, co umożliwiło połączenie ich w jeden rodzaj. Przede wszystkim, są to duże rozmiary i duża waga, dlatego maczety (każdego rodzaju) przeznaczone są głównie do siekania, a nie krojenia. Taki nóż może być przydatny podczas wycinania drogi w gęstych krzakach, zbierania drewna opałowego z gałęzi o małej grubości, a nawet podczas rozbioru zdobyczy na polowaniu. Oczywiście maczeta nie zastąpi pełnowartościowego topora; z drugiej strony szersze i dłuższe ostrze daje przewagę w niektórych zastosowaniach.

- Motylkowy. Inna nazwa tego rodzaju to balisong. Odmiana noży składanych o dość oryginalnym designie: rękojeść takiego noża składa się z dwóch połówek, które są przymocowane do ostrza za pomocą obrotowych zawiasów. W stanie złożonym ostrze jest całkowicie schowane wewnątrz rękojeści, a po rozłożeniu obie połówki obracają się o 180° uwalniając głownię i tworząc jednolitą rękojeść. Taka konstrukcja umożliwia otwieranie i składanie noża jedną ręką, prawie bez użycia siły fizycznej - będzie to jednak wymagało pewnej wprawy. Dodatkowo balisong pozwala na wykonanie dość efektownych trików.

- Do grzybów. Noże do zbierania grzybów. Niemal obowiązkowym elementem wyposażenia takiego noża jest głownia w kształcie sierpa, która jest bardzo wygodne do odcinania zdobyczy; taki „sierp” może być głównym ostrzem lub uzupełnieniem głowni o bardziej tradycyjnym kształcie. Istnieją inne warianty ostrzy, lecz występują one znacznie rzadziej; cóż, w każdym razie rozmiar ostrza jest zwykle mały - podczas zbierania grzybów nie jest wymagany żaden inny. Inną popularną cechą szczególną tego rodzaju noży jest szczoteczka do oczyszczania kapeluszów zebranych grzybów ze ściółki.

- Push-dagger. Noże o specyficznej konstrukcji: w kształcie litery T lub L, z rękojeścią prostopadłą do ostrza. Przy użyciu ta rękojeść jest zaciskana w pięść, a ostrze wystaje z pięści; pięta - tylna część ostrza - jest tak cienka, że bez problemu można ją ścisnąć między palcami. Długość ostrza w większości modeli tego typu jest krótka, a składanie nie jest przewidziane. Takie wyroby są przeznaczone głównie do stosowania jako środek samoobrony, choć możliwe jest również "pokojowe" użycie noża - na przykład do cięcia gęstego materiału lub do otwierania taśmy klejącej na opakowaniach. Ponadto niektórzy myśliwi używają tych noży podczas skórowania.

- Karambit. Tradycyjny karambit ma dość wąską i długą głownię z wydatnym czubkiem, w kształcie pazura - wygięty w dół - i zaostrzony od strony wklęsłej. Rękojeść często jest zakrzywiona, dzięki czemu cały kształt noża może przypominać sierp. Istnieją pewne odstępstwa od tych zasad, lecz nóż tego typu nadal ma charakterystyczny wygląd. Ponadto, kluczowym elementem karambitu jest pierścień umieszczony na końcu rękojeści pod palcem wskazującym (nóż został pierwotnie zaprojektowany do odwrotnego chwytu); niektóre modele mają również drugi pierścień pod małym palcem. Jeśli chodzi o przeznaczenie, początkowo noże tego typu były przeznaczone do dość specyficznych zadań, takich jak zbieranie kokosów, a w naszych szerokościach geograficznych słabo nadają się do użytku domowego. Jednak wciąż zdarzają się codzienne sytuacje, w których karambit może być niezastąpiony - w szczególności przecinanie lin, rozdzieranie tkanin i otwieranie różnych opakowań.

- Do rzucania. Noże specjalnie zaprojektowane do rzucania. Charakterystycznym wyróżnikiem takiego noża jest swoista równowaga, gdy ostrze jest zauważalnie cięższe od rękojeści. Sama rękojeść ma niezwykle uproszczoną konstrukcję, zaprojektowaną przede wszystkim w celu redukcji wagi i nie zakłada komfortu podczas długotrwałego trzymania w dłoniach. Na przykład najprostszym nożem do rzucania jest wydłużona metalowa płytka, której jeden koniec jest wykonany w kształcie ostrza, a drugi pełni funkcję rękojeści i zwykle ma otwory zmniejszające wagę. W bardziej zaawansowanych modelach rękojeść można uzupełnić o uzwojenie wykonane z paracordu lub innego podobnego materiału. Lecz w nożach do rzucania nie stosuje się nakładek wykonanych z drewna, plastiku itp. - takie materiały są podatne na pękanie od ciosów podczas nieudanych rzutów, a poza tym mają znaczną wagę. Głownia zawsze jest naostrzona, aby nóż mógł wbić się przy trafieniu, a ostrza jako takiego może nie być, ponieważ takie noże nie są przeznaczone do cięcia.

- Treningowy. Modele przeznaczone do treningu w walce wręcz i nożem. Większość podobnych wyrobów to makiety noży, wykonane z gęstej gumy, twardego plastiku i innych podobnych materiałów; taka konstrukcja minimalizuje prawdopodobieństwo kontuzji - zarówno podczas pracy w parze/grupie, jak i podczas samodzielnego treningu (jednak dla pełnej gwarancji nadal należy używać sprzętu ochronnego - przynajmniej maski szermierczej). Inną odmianą są motylkowe noże treningowe, przeznaczone do ćwiczenia rzutów - różnych sztuczek z takim nożem. Różnica w stosunku do zwykłego noża motylkowego polega na tym, że "głownia” modelu treningowego nie ma żadnych części kłujących ani tnących; a w niektórych modelach zamiast głowni znajduje się w ogóle jakieś „pokojowe” narzędzie, na przykład szczoteczka do włosów lub otwieracz.

- Kubotan/Yawara. Kubotany i yawary to nie noże - to narzędzia do walki wręcz (głównie do samoobrony), wykonane w formie krótkiego pręta. Formalnie to nie to samo: jawara to tradycyjna japońska broń, „Kubotan” to znak towarowy, pod którym produkowana jest nowoczesna modyfikacja jawary w postaci breloczka. Jednak w praktyce obie nazwy są często używane równolegle. Ogólnie rzecz biorąc, pomimo swojej prostoty, jawara jest dość skutecznym środkiem samoobrony: do jej użycia opracowano wiele technik dostępnych dla każdego wzrostu i budowy ciała, a konstrukcja pozwala skutecznie działać na punkty bólu, nie traumując człowieka. Co więcej, większość jawarów dostępnych na rynku nie posiada ostrzenia ani kolców i w większości krajów nie należy do broni białej. A kompaktowy rozmiar pozwala na ciągłe noszenie takich środków obrony przy sobie, a ponadto wiele jawarów jest wykonanych w postaci długopisów - to między innymi pozwala uniknąć niepotrzebnych pytań.

— Ze stałą głownią. Najprostszy wariant: ostrze noża jest trwale zamocowane w rękojeści, nie można go złożyć. Takie noże nie są zbyt wygodne w przenoszeniu - nie tylko ze względu na ich duże rozmiary, lecz także dlatego, że wymagają pochwy lub kabury, w przeciwnym razie ostrze może uszkodzić otaczające przedmioty, a nawet zranić właściciela. Z drugiej strony, nieruchoma konstrukcja jest prosta i niedroga - a jednocześnie tak mocna i niezawodna, jak to tylko możliwe. Dlatego wiele noży zaprojektowanych do dużych ilości pracy - w szczególności noże myśliwskie i wędkarskie - są ze stałą głownią.

— Składany. Noże o tradycyjnej składanej konstrukcji: głownia składa się dzięki obrotowemu mocowaniu w taki sposób, że ostrze zostaje schowane w rękojeści. Noże motylkowe i multitoole wykorzystują podobną zasadę składania (patrz "Rodzaj"), zatem również należą do tej kategorii. W każdym razie taka konstrukcja znacznie upraszcza przechowywanie i transport oraz zmniejsza prawdopodobieństwo kontaktu ostrza z ciałami obcymi do prawie zera. Modele składane są uważane za nieco mniej trwałe i niezawodne niż modele nieskładane; jednak dzięki zastosowaniu niektórych rodzajów zamków (patrz niżej) ten wątek można prawie całkowicie skompensować. Lecz jednoznacznymi wadami w stosunku do konstrukcji nieskładanej są wyższy koszt, a także potrzeba specjalnej konserwacji: brudny mechanizm może wymagać czyszczenia i smarowania....Ponadto nie każdy nóż da się złożyć – np. w przypadku maczety nie ma to sensu - biorąc pod uwagę rozmiar i przeznaczenie.

— Składany (noże wysuwane od przodu). Specyficzna odmiana konstrukcji składanej, spotykana głównie w nożach EDC (patrz "Rodzaj"). Różnica między takimi wyrobami a konwencjonalnymi nożami składanymi polega na tym, że ostrze po otwarciu nie obraca się na zawiasie, lecz wysuwa się od przodu rękojeści, zwykle pod działaniem specjalnej sprężyny. Co więcej, w najprostszych modelach sprężyna działa tylko w jednym kierunku – zwykle do otwierania, rzadziej do zamykania; aby przesunąć ostrze w drugą stronę i ścisnąć sprężynę należy "ręcznie" przesunąć specjalny suwak lub inny element. Jednak większe rozpowszechnienie otrzymał dwustronny system Double Auto (aby poznać więcej szczegółów patrz "Zamek"). Należy zaznaczyć, że aby uniknąć obrażeń (lub zadanie ran kłutych), w niektórych takich nożach ostrze można zdjąć z zamka i przesunąć nawet pod działaniem silnego nacisku wzdłużnego.

— Składany (automatyczny). Noże z automatycznym mechanizmem składania i rozkładania ostrza. Aby rozłożyć ostrze, stosuje się blokadę z mocną sprężyną, która jest zwalniana po naciśnięciu przycisku. Kluczową cechą modeli składanych automatycznie jest możliwość otwierania ich jedną ręką. Nóż z automatycznym wyrzutem ostrza często przychodzi na ratunek, gdy nie ma możliwości skorzystania z drugiej ręki. Z reguły otwieranie i zamykanie ostrza takich noży odbywa się za pomocą przycisku.

Twardość materiału użytego do wykonania ostrza noża. Parametr ten jest jednym z kluczowych cech ostrza. Z jednej strony, wysoka twardość oznacza, że krawędź tnąca nie będzie odkształcać się, gnieść ani przedwcześnie tępić, a samo ostrze nie będzie się uginało pod obciążeniami bocznymi; z drugiej strony twardy materiał jest trudny do ostrzenia i często jest dość delikatny.

W przypadku ostrzy noży stosuje się test twardości Rockwella i odpowiednią skalę (HRC). Większość noży stalowych dobrej jakości ma twardość rzędu 52 - 58 HRC - ten zakres jest uważany za optymalny stosunek wydajności. W przypadku innych materiałów liczby te mogą być znacznie niższe bez zauważalnego pogorszenia niezawodności; zobacz "Materiał ostrza", aby uzyskać szczegółowe informacje. Twardość powyżej 60 HRC jest niezwykle rzadka - występuje głównie w stalach klasy premium i wyższych gatunkach. W takich stalach kruchość charakterystyczna dla twardych materiałów jest eliminowana poprzez zastosowanie różnych wysokiej jakości dodatków, a trudność w ostrzeniu jest kompensowana żywotnością ostrza.

Warto pamiętać, że twardość nie jest jedyną cechą decydującą o jakości ostrza: wiele zależy od składu stopu, technologii wykonania itp. Jest to jednak dość wyraźny wskaźnik charakteryzujący cechy szczególne konkretnego materiału; dotyczy to zwłaszcza stali.

Grubość ostrza noża w najgrubszym miejscu (zwykle na kolbie). Za pomocą tego parametru można do pewnego stopnia oszacować wytrzymałość ostrza na obciążenia poprzeczne: duża grubość daje odpowiedni margines wytrzymałości. Jednocześnie należy pamiętać. że „żywotność” noża jako całości zależy od wielu innych cech jego konstrukcji, a porównywać można tylko grubość ostrzy wykonanych z materiałów o podobnych właściwościach. Lecz to, na co wskaźnik ten bezpośrednio wpływa, to waga wyrobu.

Również grubość ostrza może wiązać się z kwestiami prawnymi, które określają przynależność noża do broni białej oraz odpowiednimi zasadami kupowania, przenoszenia i przechowywania. Odpowiednie przepisy mogą na przykład określać, że ostrza o grubości większej niż określona wartość nie mogą być zaklasyfikowane jako broń biała, niezależnie od innych cech.

Materiał, z którego wykonano rękojeść noża. W przypadku modeli z rękojeściami z nakładkami, w danym przypadku zazwyczaj podawany jest materiał nakładek.

Na liście najpopularniejszych współcześnie materiałów znajdują się tworzywo sztuczne, micarta, guma, włókno szklane, włókno węglowe wzmocnione tworzywem sztucznym, drewno, metal, w szczególności aluminium, stal, tytan, mosiądz. Istnieją inne, bardziej specyficzne odmiany, takie jak kość lub róg zwierzęcy. Oto główne cechy różnych materiałów:

— Tworzywo sztuczne. Tworzywo sztuczne często kojarzy się z tanimi wyrobami, lecz w przypadku noży nie jest do końca prawda. Faktem jest, że na rynku istnieje wiele odmian tego materiału, m.in. bardzo wysokiej jakości, a rzeczywiste właściwości plastikowej rękojeści zależą przede wszystkim od półki cenowej noża. Przy tym, niektóre cechy są wspólne dla wszystkich odmian. Z jednej strony, tworzywo sztuczne generalnie jest dość niedrogie, a jednocześnie łatwe w obróbce, z łatwością może przybierać skomplikowane kształty i prawie każdy odcień koloru. Ponadto jest stosun...kowo lekkie, odporne na wilgoć i dość trwałe. Wśród wad należy wymienić: większość rodzajów tworzyw sztucznych jest gorsza od metali pod względem niezawodności i może pękać od silnego uderzenia, w dodatku materiał ten jest znacznie łatwiejszy do zarysowania.

— Włókno szklane. Najczęściej pod pojęciem tym rozumie się nie czyste włókno szklane (nie nadaje się ono do robienia rękojeści), lecz włókno szklane wzmocnione tworzywem sztucznym - jest to materiał kompozytowy, który łączy włókno szklane i spoiwo polimerowe. Materiał ten cechuje się niewielką wagą, jest odporny na działanie wilgoci i ekstremalnych temperatur oraz jest bardzo trwały – jego najbardziej zaawansowane odmiany nie ustępują stali. Podobnie jak zwykłe tworzywo sztuczne, dobrze sprawdza się w przypadku tworzenia skomplikowanych kształtów. Kolejną zaletą tego materiału jest niska przewodność cieplna – innymi słowy taka rękojeść nie „chłodzi” dłoni na mrozie. Co prawda, cena wszystkich tych zalet jest dość wysoka.

— Drewno. Materiał ten od dawna używany jest na rękojeści noży, jednak do dziś nie traci on na popularności. Wiele osób ceni drewno za jego przyjemny i stylowy wygląd, jednak na tym nie wyczerpują się jego zalety: drewniane rękojeści ważą stosunkowo niewiele, są przyjemne w dotyku, m.in. i w chłodne dni, a także nie wyślizgują się z ręki. Z drugiej strony drzewo, które nie zostało poddane specjalnej obróbce, ma tendencję do gromadzenia wilgoci, co prowadzi do pogorszenia wyglądu zewnętrznego, a nawet uszkodzenia; ponadto materiał ten jest dość wrażliwy na pęknięcia i zarysowania. Należy powiedzieć, że na rękojeści noży można stosować różne rodzaje drewna, m.in. te pozbawione wad opisanych powyżej - lecz zazwyczaj sporo ważą i są bardzo drogie. A stosunkowo proste odmiany mogą kosztować całkiem przyzwoicie.

— Guma. Klasyczna guma dobrze się sprawdza w przypadku noży kuchennych, lecz słabo nadaje się do modeli turystycznych i innych podobnych modeli ze względu na swoją miękkość i dlatego jest rzadko spotykana. Częściej używane są specyficzne rodzaje gumy; ich właściwości są zwykle pod wieloma względami podobne do opisanego powyżej tworzywa sztucznego.

— Stal. Jeden z najpopularniejszych materiałów do narzędzi wielofunkcyjnych, rękojeści stalowe poddawane są znacznym naprężeniom; jednak można go również spotkać w nożach. Kluczowe zalety stali to wysoka wytrzymałość i niezawodność. Ma dość dużą wagę, lecz często zaletą jest też jej masywność – w szczególności stwarza ona dodatkowe wrażenie wytrzymałości i niezawodności. Wśród jednoznacznych mankamentów stali zauważyć można tendencję do „chłodzenia” palców i wyślizgiwania się z mokrych dłoni; jednak to pierwsze jest zauważalne tylko w chłodne dni bez rękawiczek, a drugie jest często kompensowane przez nacięcie odciążające. Warto również wziąć pod uwagę, że różne gatunki stali mogą mieć różną odporność na korozję, niektóre odmiany mogą wymagać dodatkowej pielęgnacji.

— Aluminium. Kolejny materiał, który jest dość popularny w narzędziach wielofunkcyjnych, lecz używa się go również w nożach. Pod wieloma względami jest podobny do stali, jednak z jednej strony waży mniej i jest bardziej odporny na korozję, z drugiej - jest droższy.

— Micarta. Materiał z rodziny PCB; Kompozyt „warstwowy”, który łączy materiał włóknisty (taki jak papier, tkanina lub włókno szklane) z wypełniaczem polimerowym. Konkretny skład micarty może być różny, jednak spiekanie pod wysokim ciśnieniem jest obowiązkową cechą szczególną produkcji. Dzięki temu materiał okazuje się bardzo gęsty, trwały i niezawodny, nadaje się nawet na najwyższej klasy noży, a niski koszt pozwala na zastosowanie micarty w modelach budżetowych. Od strony praktycznej micarta jest całkiem przyjemna w dotyku, absolutnie niewrażliwa na wilgoć i zmiany temperatury, nie chłodzi dłoni i nie przewodzi prądu. Ponadto rękojeści z micarty również dobrze się prezentują: na przykład wiele z nich ma charakterystyczne wzory imitujące fakturę drewna.

— Tytan. Stopy na bazie tytanu można zaliczyć do materiałów klasy premium. Oprócz solidnego wyglądu wyróżnia je niska waga połączona z wysokimi wskaźnikami wytrzymałości. Ponadto rękojeści tytanowe są również dobrze przystosowane do stosowania w niskich temperaturach ze względu na ich niską przewodność cieplną. Główną wadą, tradycyjnie dla takich materiałów, jest wysoki koszt.

— Włókno węglowe wzmocnione tworzywem sztucznym. Jest to materiał kompozytowy, który łączy włókna węglowe i podstawę z tworzywa sztucznego. Główną zaletą tego materiału jest jego wysoka wytrzymałość, porównywalna ze stalą – ponadto znacznie mniej waży, a także absolutnie nie podlega korozji. Z drugiej strony, materiał ten nie toleruje punktowych uderzeń - mogą od tego powstać pęknięcia; a koszt takich rękojeści jest bardzo wysoki.

— Zwierzęcy róg. Naturalny róg (np. jelenia czy byka) nawiązuje do tradycyjnych materiałów stosowanych od dawna w rękojeściach noży. Głównymi zaletami tego materiału jest jego estetyczny wygląd z charakterystycznym wzorem, a także reliefowa faktura ułatwiająca trzymanie noża w dłoni. Co więcej, niska przewodność cieplna wpływa na komfort chwytu, dzięki czemu rękojeść nie chłodzi dłoni. Z drugiej strony, róg jest mniej trwały niż stal lub włókno szklane. Dlatego w naszych czasach materiał ten wykorzystywany jest głównie ze względów estetycznych – aby nadać nożowi charakterystyczny styl.

— Kość. Kolejny „tradycyjny” materiał, pod wieloma względami podobny do opisanego powyżej rogu – w szczególności kość jest przyjemna w dotyku i stylowo prezentuje się w nożach o „myśliwskim” designie, lecz pod względem trwałości jest nieco gorsza od bardziej nowoczesnych materiałów. Główną różnicą w porównaniu z rogiem jest to, że kościane rękojeści mają więcej różnic w fakturze i kolorze, a ich powierzchnie są zwykle gładkie; to ostatnie może być albo wadą, albo zaletą, w zależności od preferencji użytkownika.

— Skóra. Skórzane nakładki na rękojeści nie tylko nadają nożowi stylowy wygląd, lecz również zapewniają całkiem praktyczne zalety: taka powierzchnia jest niezawodna zarówno przy trzymaniu gołą ręką, jak i w rękawiczkach, nie chłodzi dłoni i jest przyjemna w dotyku. Z drugiej strony, taka konstrukcja jest dość droga i nie ma wyraźnych przewag nad prostszymi materiałami. Dlatego skóra jest wykorzystywana głównie jako element wystroju zewnętrznego, a nie ze względów praktycznych.

— Brąz. Stop na bazie miedzi, zwykle z cyną, który ma specyficzny kolor (czerwonawy lub złocisty). Pod względem podstawowych właściwości jest podobny do stali (patrz wyżej), z praktycznego punktu widzenia różni się jedynie oryginalnym wyglądem i wyższym kosztem. Dlatego brąz jest rzadko używany, głównie w celu nadania nożowi oryginalnego wyglądu.

— Mosiądz. Stop na bazie miedzi i cynku o charakterystycznym złotym kolorze. Pod względem właściwości i zastosowania jest podobny do brązu opisanego powyżej, jest używany bardziej ze względów estetycznych niż praktycznych.

— Metal. Ten wariant jest podawany dla modeli, w których producent, z tego czy innego powodu, nie określił konkretnego składu metalu użytego do wykonania rękojeści (stal, aluminium, brąz itp.), a także dla rękojeści składających się z nietypowych stopów, które nie należą do żadnej z opisanych powyżej odmian. Konkretne właściwości „metalu” mogą być różne, najłatwiej jest je ocenić na podstawie kategorii cenowej noża.

Całkowita waga noża. Należy oceniać wskaźnik ten w zależności od rodzaju (patrz wyżej) i przeznaczenia: np. dla kompaktowego modelu turystycznego zazwyczaj zaletą jest niewielka waga, wśród myśliwych i wędkarzy wszystko zależy od specjalizacji, a maczety z definicji, powinny być ciężkie - w przeciwnym razie cięcie takim ostrzem będzie po prostu niewygodne.

- Bez czubka. Modele, głownia których nie posiada charakterystycznego czubka. Taka konstrukcja nie pozwala na przekłucie, co w niektórych sytuacjach może być zaletą. Na przykład, takie modele doskonale sprawdzają się w roli „pierwszego noża dla młodego turysty”: brak czubka zmniejsza prawdopodobieństwo zranienia się, co jest ważne dla dzieci, które nie mają umiejętności bezpiecznego posługiwania się nożem. W sytuacjach „dorosłych” brak czubka może być przydatny np. przy usuwaniu skóry z upolowanego zwierzęcia (aby nie przekłuć wnętrzności) lub przecinaniu siatki ciasno przylegającej do boku gumowej łódki. Ponadto obecność czubka może być jednym z kryteriów cechujących białą broń; w wielu krajach nóż bez końcówki automatycznie nie jest taką bronią, niezależnie od innych cech konstrukcyjnych.

- Blokada ostrza. Obecność w składanym nożu specjalnej blokady, która zapobiega przypadkowemu złożeniu ostrza. Takie składanie jest zarówno niewygodne, jak i bardzo traumatyczne, ponieważ palce posiadacza zwykle znajdują się na ścieżce ruchu ostrza; blokada zapobiega tego rodzaju problemom. Należy pamiętać, że w kompaktowych szwajcarskich nożach, których ostrze nie stanowi zagrożenia ze względu na niewielkie rozmiary - blokady może nie być, a wśród noży motylkowych tej funkcji w zasadzie nie przewidziano - konstrukcja samej rękojeści nie pozwala na złożenie noża, gdy jest trzymany w ręku.

- Otwieranie jedną ręką.... Możliwość otwarcia noża składanego (patrz "Konstrukcja") jedną ręką. Wśród noży z tą cechą szczególną można wyróżnić dwie odmiany - z otwieraniem ręcznym i automatycznym. W modelach „ręcznych”, do otwierania jedną ręką, na głowni znajduje się występ (kołek) lub wycięcie, które pełni rolę ogranicznika dla kciuka; w "automatach" ostrze rozkłada się (a w wielu nożach wysuwanych od przodu - również składa się) pod działaniem sprężyny sterowanej przyciskiem lub suwakiem. Funkcja ta zapewnia jednak dodatkową wygodę; należy jednak pamiętać, że w niektórych krajach otwieranie jedną ręką jest uważane za jedną z oznak broni białej.
Należy zaznaczyć, że noże motylkowe w naszym katalogu są również uważane za „jednoręczne”, przy czym z definicji: każdy taki nóż można „rozkręcić” z pozycji zamkniętej do otwartej przy użyciu stosunkowo prostej techniki.

- Hak Emersona. Przyrząd przeznaczony do otwierania składanego noża bezpośrednio po wyjęciu z kieszeni. Nóż z takim przyrządem, w przeciwieństwie do bardziej tradycyjnych modeli, nosi się na klipsie czubkiem do góry, a nie do dołu; a sam hak znajduje się na kolbie u podstawy głowni i jest zaprojektowany w taki sposób, że podczas wyjmowania noża hak można zaczepić o krawędź kieszeni i otworzyć ostrze całkowicie lub prawie całkowicie. Funkcja ta może być bardzo przydatna w sytuacjach krytycznych, w których, jak mówią, o wszystkim decyduje ułamek sekundy. Z drugiej strony, należy pamiętać, że do jej efektywnego wykorzystania wymagana jest pewna umiejętność; a hak Emersona nie jest przyjazny dla tkanin, może uszkodzić materiał kieszeni, dlatego najlepiej stosować tę metodę otwierania z dżinsami lub inną odzieżą wykonaną z gęstego, wytrzymałego materiału.

- Wgłębienie pod palec. Obecność w konstrukcji noża specjalnego wgłębienia, znajdującego się na rękojeści, gdzie przy prostym chwycie umieszcza się palec wskazujący. Funkcja ta zapewnia dodatkową wygodę przy trzymaniu noża, lecz czyni go mniej uniwersalnym - przy korzystaniu z innych wariantów chwytu, poza prostym, wgłębienie może sprawiać trudności (dlatego np. w modelach myśliwskich występuje ono dość rzadko). Zwróć uwagę, że obecność wgłębienia pod palec i jego głębokość może służyć jako jedno z kryteriów określania przynależności noża do broni białej.

- Mocowanie na pasek. Obecność w konstrukcji rękojeści noża mocowania na smycz - specjalny pasek. Smycz zapewnia dodatkową wygodę podczas wyjmowania noża z pokrowca, może służyć do dodatkowego umocowania rękojeści w dłoni, zamontowania przeciwwagi ułatwiającej zadanie ciosów (dotyczy maczet i podobnych modeli patrz „Rodzaj”) itp. Tradycyjne mocowanie na pasek to zwykły otwór w rękojeści. Jednak w niektórych typach noży (w szczególności szwajcarskich) rolę tę może pełnić pierścień, który służy również do mocowania samego noża do karabinka, pęku kluczy itp.

- Pokrowiec. Klasyczny pokrowiec - to akcesorium, które zapewnia wygodę, a czasem dodatkowe bezpieczeństwo podczas przechowywania i transportu narzędzia. Jednocześnie różnica między takim akcesorium a pochwą (pełniącą podobną funkcję) polega na tym, że z reguły cały nóż jest umieszczony w pokrowcu, podczas gdy pochwa zakrywa tylko głownię, pozostawiając rękojeść na zewnątrz. W związku z tym, noże składane i multitools są zwykle wyposażane w pokrowce, a takie akcesoria są dość popularne wśród modeli nieskładanych. A oto główne warianty stosowanych materiałów:

• Pokrowiec z tkaniny. Najpopularniejsza obecnie odmiana. Jako „tkaninę” zwykle stosuje się trwały i niezawodny materiał, który jest odporny na ścieranie, ekstremalne temperatury, promieniowanie ultrafioletowe itp.; typowym przykładem jest gęsty nylon („cordura”) lub włókno poliuretanowe. W każdym razie pokrowce z tkaniny są tańsze niż skórzane i nie są tak wymagające w pielęgnacji, a jednocześnie są niezawodne, praktyczne i dobrze wyglądają, dlatego są powszechnie stosowane.
• Pokrowiec skórzany. Pokrowiec skórzany wyróżnia przede wszystkim charakterystyczny wygląd. Często taki wyrób to nie tylko użyteczny dodatek do noża, lecz pełnowartościowe akcesorium modowe, które dodatkowo podkreśla styl i charakter właściciela. A pod względem stopnia ochrony pokrowce skórzane przewyższają nieco te z tkaniny. Z drugiej strony, skóra naturalna jest dość droga, wymaga przestrzegania specjalnych zasad pielęgnacji, a w niektórych sytuacjach może stracić swój wygląd i właściwości użytkowe (np. gdy zamoczy się i szybko wyschnie, materiał może ulec zniekształceniu). A różne zamienniki skóry (co również w tym przypadku może być sugerowane) mogą mieć różne cechy - z reguły zależą one bezpośrednio od ceny.
• Futerał. Ta odmiana jest podawana w naszym katalogu w dwóch przypadkach: albo jeśli producent nie określił bezpośrednio konkretnego materiału, albo gdy nóż może być dostarczany z różnymi rodzajami pokrowców (według wyboru użytkownika lub w zależności od partii/regionu dostawy - kwestię tę należy wyjaśnić osobno). Jednak w każdym przypadku materiał można często określić na podstawie zdjęć - w końcu pokrowce są najczęściej wykonywane ze skóry lub tkaniny i nie jest trudno odróżnić te warianty.

- Pochwa. To akcesorium, podobnie jak pokrowiec, służy do wygodnego i bezpiecznego przechowywania i przenoszenia noża. Różnica polega na tym, że pochwa ukrywa jedynie głownię, pozostawiając otwartą rękojeść. W związku z tym, sensowne jest uzupełnianie podobnymi wyrobami tylko noży nieskładanych. Zwróć uwagę, że pochwa jest zwykle zaprojektowana z myślą o możliwości szybkiego wyjęcia noża (kolejna różnica w porównaniu ze wspomnianymi pokrowcami). A oto najpopularniejsze materiały używane na takie akcesoria:

• Pochwa plastikowa. Plastik to niedrogi, a jednocześnie dość praktyczny materiał. Obecnie na rynku dostępnych jest wiele różnych rodzajów tworzyw sztucznych, różniących się właściwościami; pozwala to wybrać wariant dla niemal każdego celu i kategorii cenowej noża. Z tego powodu pochwy plastikowe są bardzo popularne. Zwracamy uwagę, że wyroby wykonane z kydexu (który jest również formalnie plastikowy) są wymienione osobno w naszym katalogu.
• Pochwa kydexowa. Początkowo „Kydex” to znak towarowy firmy Sekisui SPI, jednak obecnie pod tą nazwą jednoczy się również podobne materiały innych producentów. Kydex to w rzeczywistości specjalny, zaawansowany rodzaj tworzywa sztucznego, który jest bardzo trwały, odporny na zarysowania (taka powierzchnia jest trudna do zarysowania nawet celowo) i jest ogólnie niezawodny. Dla ilustracji można zauważyć, że w naszych czasach nawet owiewki samolotów oraz roboty głębinowe są wykonane z takiego materiału. W związku z tym, pochwa z kydexu została wyszczególniona w osobnej kategorii. Oczywiście takie wyroby kosztują więcej niż plastikowe - jednak różnica w cenie nie jest tak poważna, jak można by sobie wyobrazić. Tak więc, takie pochwy mogą być dołączane nawet do stosunkowo prostych modeli noży.
• Pochwa skórzana. Pochwa skórzana ma te same cechy, co pokrowce wykonane z tego materiału. Takie wyroby wyglądają świetnie; dość często oprócz praktycznych funkcji pełnią również rolę modowych dodatków. Materiał ten szczególnie dobrze komponuje się z nożami myśliwskimi i turystycznymi o tradycyjnym designie; w rzeczywistości takie modele najczęściej uzupełniane są o pochwę skórzaną. A od strony praktycznej skóra ma doskonałą trwałość. Jednocześnie materiał ten wymaga przestrzegania pewnych specjalnych zasad użytkowania i pielęgnacji. Na przykład mokry wyrób skórzany musi schnąć powoli, w niskiej temperaturze, w przeciwnym razie może stracić połysk i się odkształcić. Dla pełnej gwarancji zaleca się wykonywać okresową obróbkę powierzchni takich pochw za pomocą specjalnych środków. Należy również pamiętać, że prawdziwa skóra jest dość droga, a zamienniki skóry (które również mogą być używane w tym przypadku) mogą mieć różne właściwości - z reguły zależą one bezpośrednio od ceny.
• Pochwa z tkaniny. Pochwa wykonana z gęstej i wytrzymałej tkaniny - zwykle na bazie włókien syntetycznych (np. nylonowej "cordury"). Dla ochrony przed kontaktem tkaniny z głownią, takie wyroby często przewidują dodatkową wstawkę wykonaną z tworzywa sztucznego lub innego gęstego materiału. Jednak generalnie ten wariant z wielu powodów jest używany dość rzadko - głównie w stosunkowo niedrogich nożach.