Typ PFC
Układ korekcji współczynnika mocy (PFC) zapewnianej przez zasilacz.
Moc pobierana przez zasilacz dzieli się na
aktywną i pasywną; pierwsza idzie do wykonania użytecznej pracy, druga nie wykonuje takiej pracy i jest rozpraszany w postaci ciepła. Współczynnik mocy to stosunek mocy czynnej do całkowitego zużycia energii; im bliżej jedności, tym bardziej wydajny zasilacz.
Korekcja PFC jest stosowana w celu poprawy współczynnika mocy. Może odbywać się w sposób pasywny lub aktywny. Pierwsza opcja przewiduje obecność cewki (dławika), która częściowo kompensuje działanie reaktywnych elementów zasilacza; taka korekta jest prosta i niedroga w realizacji, ale mało skuteczna. Z kolei metoda aktywna zapewnia obecność wyspecjalizowanego kontrolera. Jest droższy, ale współczynnik mocy w takich zasilaczach może osiągnąć 0,95 lub więcej; ponadto urządzenie jest bardziej odporne na spadki napięcia.
Ogólnie rzecz biorąc, korekcja pasywna jest więcej niż wystarczająca do użytku w domu lub małym biurze; zasilacze aktywne powinny być szczególnie poszukiwane głównie w przypadkach, gdy mówimy o dużej liczbie komputerów podłączonych do mocnego zasilacza UPS.
Sprawność
Sprawność w tym przypadku to stosunek mocy zasilacza (patrz „Moc”) do jego zużycia energii. Im wyższa sprawność, tym wydajniejszy zasilacz, tym mniej energii pobiera z sieci przy tej samej mocy wyjściowej i tym tańsza jest jego eksploatacja. Sprawność może się różnić w zależności od obciążenia; specyfikacja może wskazywać zarówno minimalną sprawność, jak i jej wartość przy średnim obciążeniu (50%).
Należy zauważyć, że od tego wskaźnika bezpośrednio zależy zgodność z takim lub innym poziomem wydajności 80PLUS (więcej szczegółów w „Certyfikat”).
Rodzaj łożyska
Łożysko jest częścią pomiędzy obrotową osią wentylatora a nieruchomą podstawą, która podtrzymuje oś i zmniejsza tarcie. W nowoczesnych wentylatorach występują następujące typy łożysk:
- Slajdy. Działanie tych łożysk opiera się na bezpośrednim kontakcie dwóch stałych powierzchni, starannie wypolerowanych w celu zmniejszenia tarcia. Takie urządzenia są proste, niezawodne i trwałe, ale ich sprawność jest raczej niska - toczenie, a tym bardziej hydrodynamiczna i magnetyczna zasada działania, zapewniają znacznie mniejsze tarcie.
- Toczenie. Nazywane również „łożyskami kulkowymi”, ponieważ „pośrednikami” między osią obrotu a stałą podstawą są kulki (rzadziej - wałki cylindryczne), zamocowane w specjalnym pierścieniu. Gdy oś się obraca, takie kulki toczą się między nią a podstawą, dzięki czemu siła tarcia jest bardzo niska - zauważalnie mniejsza niż w łożyskach ślizgowych. Z drugiej strony konstrukcja okazuje się droższa i bardziej złożona, a pod względem niezawodności nieco ustępuje zarówno tym samym łożyskom ślizgowym, jak i bardziej zaawansowanym urządzeniom hydrodynamicznym. Dlatego chociaż łożyska toczne są w naszych czasach dość rozpowszechnione, to jednak generalnie są one znacznie mniej powszechne niż wymienione typy.
- Hydrodynamiczny. Łożyska tego typu wypełnione są specjalnym płynem; podczas obracania tworzy warstwę, po której ślizga się ruchoma część łożyska. Pozwala to uniknąć bezpośredniego kontaktu między twardymi powierzchniami i znaczni...e zmniejsza tarcie w porównaniu z poprzednimi typami. Ponadto łożyska te są ciche i bardzo niezawodne. Do ich wad należy stosunkowo wysoki koszt, ale w praktyce ten szczegół jest często niewidoczny na tle ceny całego systemu. Dlatego ta opcja jest obecnie niezwykle popularna, można ją znaleźć w systemach chłodzenia na wszystkich poziomach - od niedrogich po zaawansowane.
- Centrowanie magnetyczne. Łożyska oparte na zasadzie lewitacji magnetycznej: oś obrotu jest „zawieszona” w polu magnetycznym. W ten sposób można (podobnie jak w hydrodynamicznych) uniknąć kontaktu między powierzchniami stałymi i dodatkowo zmniejszyć tarcie. Uważane za najbardziej zaawansowany typ łożysk, są niezawodne i ciche, ale są drogie.
+3.3V
Maksymalne wartości prądu i mocy, jakie zasilacz może dostarczyć na osobnych liniach zasilających.
Linia zasilająca może być po prostu opisana jako para styków do podłączenia określonego obciążenia; jeden z tych styków jest „masą” (o napięciu zerowym), a drugi ma pewne napięcie ze znakiem dodatnim lub ujemnym, a napięcie to odpowiada napięciu linii zasilającej. W tym momencie wynosi +3.3V (takie zasilanie występuje w złączach 20- i 24-pinowych do płyt głównych, w złączach zasilania SATA i niektórych innych typach złączy).
Ogólnie rzecz biorąc, moc i prądy to dość specyficzne parametry, których zwykły użytkownik rzadko potrzebuje - głównie przy podłączaniu komponentów o dużym poborze mocy, takich jak karty graficzne, a także przy uruchamianiu zasilacza bez komputera, do zasilania innej elektroniki (np. amatorskich stacji radiowych). Warto również wspomnieć, że suma mocy maksymalnych na wszystkich liniach może być wyższa niż całkowita moc wyjściowa zasilacza - oznacza to, że wszystkie linie nie mogą pracować jednocześnie z pełną mocą. W związku z tym, gdy zasilacz jest w pełni obciążony, niektóre z nich będą dostarczać mniej energii niż to możliwe.
+5V
Maksymalny prąd, jaki zasilacz jest w stanie dostarczyć do linii zasilającej +5V. Aby uzyskać więcej ogólnych informacji na temat linii zasilających, zobacz „+3.3 V”. W tym miejscu zauważamy, że zasilanie +5V, oprócz złączy do płyt głównych (na 20 i 24 piny), znajduje się również we wtyczkach Molex i SATA, a także w niektórych innych specyficznych typach złączy.
+12V1
Maksymalny prąd, jaki zasilacz jest w stanie dostarczyć do pierwszej linii zasilającej +12V.
Aby uzyskać więcej ogólnych informacji na temat linii zasilających, zobacz „+3.3 V”. Warto w tym miejscu wspomnieć, że 12V jest najpopularniejszym napięciem wśród złączy zasilających komputery. Wykorzystywane jest w prawie wszystkich tego typu złączach (z kilkoma wyjątkami), a niektóre wtyczki (na przykład dodatkowy zasilacz PCI-E dla 6 lub 8 złączy) wykorzystują tylko linie 12-woltowe - i to w formacie +12V. A podział zasilania +12V na kilka oddzielnych linii jest stosowany ze względów bezpieczeństwa - w celu zmniejszenia prądu płynącego przez każdy pojedynczy przewód, a tym samym zapobieżenia niepotrzebnemu obciążeniu i przegrzaniu okablowania. Jednak niektórzy producenci nie wskazują maksymalnego prądu dla poszczególnych linii +12V i podają tylko ogólną wartość w specyfikacji; w takich przypadkach liczba ta jest wskazywana w niniejszym punkcie.
-12V
Maksymalny prąd, jaki zasilacz może dostarczyć do linii zasilającej to -12V.
Aby uzyskać więcej ogólnych informacji na temat linii zasilających, zobacz „+3.3 V”. Warto w tym miejscu wspomnieć, że 12V jest najpopularniejszym napięciem wśród złączy zasilających komputery. Jednak najczęściej jest używany w formacie +12V; a linia -12V pełni głównie funkcję serwisową, prawie nigdy nie występuje w innych złączach, z wyjątkiem wtyczki zasilania płyty głównej (na 20 lub 24 piny).
+5Vsb
Maksymalny prąd, jaki zasilacz jest w stanie dostarczyć do linii zasilającej +5Vsb.
Aby uzyskać więcej ogólnych informacji na temat linii zasilających, zobacz „+3.3 V”. W szczególności linia +5Vsb służy do zasilania elektroniki komputera w trybie czuwania, kiedy głównym i jedynym zadaniem systemu jest reagowanie na naciśnięcie przycisku zasilania. Nie wymaga to dużej mocy, więc wartość ta rzadko przekracza 3A.
Moc +12V
Maksymalna moc, jaką zasilacz jest w stanie dostarczyć do linii zasilającej +12V.
Aby uzyskać więcej informacji na temat linii zasilających, zobacz „Maksymalny prąd i moc”. Warto w tym miejscu wspomnieć, że 12V jest najpopularniejszym napięciem wśród złączy zasilających komputery. Wykorzystywane jest w prawie wszystkich tego typu złączach (z kilkoma wyjątkami), a niektóre wtyczki (na przykład dodatkowy zasilacz PCI-E dla 6 lub 8 złączy) wykorzystują tylko linie 12-woltowe - i to w formacie +12V. Tak więc wskaźnik ten jest jedną z najważniejszych cech każdego zasilacza.
Zauważ, że wiele zasilaczy ma kilka oddzielnych linii zasilających +12V. W takich przypadkach wskazuje się tutaj całkowitą moc, która z reguły jest równo dzielona między liniami.
