Porównanie Gorenje KC 5355 XV stal nierdzewna vs Amica 510GES3.43ZPTAD stal nierdzewna

Nominalna objętość piekarnika, przewidziana w konstrukcji płyty. Z reguły objętość robocza piekarnika jest wskazywana jako nominalna, innymi słowy, maksymalna objętość produktów, które można w nim umieścić bez uszczerbku dla wydajności pracy. Odpowiednio, większy piekarnik przyda się do gotowania większych ilości potraw; z drugiej strony taka pojemność znacznie wpłynie na cenę i wymiary kuchenki.

Chcemy zwrócić uwagę, że kupując zwykłą kuchenkę domową na 4 palniki i nie planując dużo gotować w piekarniku, można zignorować parametr ten: pojemność piekarnika jest zwykle dobierana w taki sposób, że wystarczy do większości prostych zadań, takich jak zrobienie ciasta czy pieczenie kurczaka. Ale w przypadku poważniejszego użytkowania może być wymagany większy piekarnik. Szczegółowe zalecenia, dotyczące objętości można znaleźć w specjalnych źródłach.

Przy obecności kamery dodatkowej (patrz niżej), ten punkt zwykle wskazuje tylko na objętość głównego piekarnika.

Dolny próg temperatury, przy którym piekarnik zaczyna się nagrzewać. Z reguły mieści się w zakresie od +30 do +50 ˚s. Na przykład minimalna temperatura nagrzewania na poziomie +30 ˚s pozwala rozmrażać żywność. Modele o temperaturze co najmniej 40 ˚s i 50 ˚s pozwalają na podgrzewanie gotowych posiłków, podgrzewanie zastawy stołowej (przed podaniem), suszenie sucharów itp.

Najwyższa temperatura, do której piekarnik może się nagrzać w normalnym trybie pracy. Wartość minimalna, występująca w nowoczesnych modelach to 230 °C; jednak nawet tak niska temperatura jest uważana za wystarczającą dla większości prostych potraw. Średnim wskaźnikiem można nazwać 240-250 °C, takie nagrzewanie zapewnia większość nowoczesnych piekarników. A najbardziej „gorące” modele są w stanie nagrzać się do 300 °C i więcej - takie możliwości przydadzą się w przypadku niektórych specyficznych przepisów, które wymagają wysokich temperatur.

Nominalna moc piekarnika, zainstalowanego w kuchence. Wskazana jest tylko dla piekarników elektrycznych (patrz wyżej). Przy określaniu tego parametru brana jest pod uwagę moc wszystkich pól grzejnych i innych urządzeń zainstalowanych w piekarniku (grill, konwektor, rożen z napędem itp.); innymi słowy, ten punkt wskazuje na maksymalne pobór mocy.

Dane te będą przydatne przede wszystkim do oceny zużycia energii elektrycznej, a także obciążenia sieci elektroenergetycznej podczas pracy. Ale tylko piekarniki o podobnej funkcjonalności można porównać ze sobą pod względem mocy - na przykład dwa modele z konwekcją. W przeciwnym razie porównanie może okazać się błędne: np. Model na 3 kW z grillem w trybie „zwykłego piekarnika” będzie gorszy od modelu o tej samej mocy bez grilla, bo część mocy pierwszego urządzenia przypada na grill, który nie działa w tym trybie.

Sposób czyszczenia powierzchni wewnętrznej przewidziany w konstrukcji piekarnika. Oprócz tradycyjnego i bardziej zaawansowanego czyszczenia parowego, istnieje czyszczenie katalityczne i pirolityczne(z wyższego segmentu, zarówno pod względem jakości, jak i ceny). Więcej o nich:

- Tradycyjny. Ta opcja w rzeczywistości zakłada brak jakichkolwiek urządzeń, ułatwiających czyszczenie: piekarnik należy myć ręcznie, za pomocą zwykłych detergentów i środków czyszczących.Taka procedura może być dość kłopotliwa i czasochłonna, ale piekarniki „tradycyjne” są znacznie tańsze niż podobne modele z bardziej zaawansowanymi metodami oczyszczania.

- Czyszczenie pyrolityczne. Czyszczenie za pomocą wysokiej temperatury. Zanieczyszczenia na wewnętrznych powierzchniach piekarnika są spalane do stanu popiołu, który można następnie łatwo usunąć bez użycia detergentów. Przy tym czyszczenie pyrolityczne jest skuteczne w usuwaniu wszystkich zanieczyszczeń - zarówno nowych, jak i starych. Wadami takiego systemu są czas trwania oczyszczania (czasem nawet do kilku godzin), wysoki koszt oraz znaczne zużycie zasobów (prąd lub gaz, w zależności od rodzaju piekarnika). Ponadto, podczas działania systemu oczyszczania, często pojawiają się nieprzyjemne zapachy, powstałe w wyniku spalania brudu w piekarniku.

- Katalityczne. Piekarniki z tego typu czyszczeniem mają specjalną powło...kę na wewnętrznej powierzchni, która rozkłada pozostały na ściankach piekarnika tłuszcz. Rozszczepienie jest przyspieszane w wysokich temperaturach; w ten sposób piekarnik czyści się do pewnego stopnia samoczynnie przy każdym użyciu. To prawda, że skuteczność oczyszczania katalitycznego jest niższa od oczyszczania pyrolitycznego, nie jest w stanie poradzić sobie z całą objętością tłuszczu zostającego na ścianach. Dlatego taki piekarnik trzeba albo od czasu do czasu myć w tradycyjny sposób, albo często (co 2 - 3 włączenia) przecierać wnętrze. Z drugiej strony piekarniki katalityczne są tańsze niż piekarniki pyrolityczne, a samo czyszczenie nie wymaga dodatkowych kosztów energii elektrycznej / gazu ani czasu (z wyjątkiem mycia/wycierania).

- Czyszczenie parą. Czyszczenie piekarnika gorącą parą. Aby to zrobić, do blachy do pieczenia lub innego pojemnika wlewa się określoną ilość wody, pojemnik umieszcza się w piekarniku i włącza się tryb oczyszczania. Przez ogrzewanie woda odparowuje, a podgrzana para zmiękcza brud na ścianach i częściowo rozkłada tłuszcz. Po zakończeniu programu wystarczy wytrzeć piekarnik wilgotną szmatką. Taki reżim wymaga mniej czasu i zasobów niż pyroliza i często okazuje się skuteczniejszy niż czyszczenie katalityczne - para jest w stanie zmiękczyć nawet stare, zaschnięte zanieczyszczenia. Jednocześnie takie piekarniki są stosunkowo niedrogie. Ale nie można powiedzieć, iż ten tryb gwarantuje, że poradzi sobie z każdym zabrudzeniem - po zakończeniu oczyszczania parą piekarnik nadal trzeba będzie umyć do końca w tradycyjny sposób.

Rodzaj prowadnic blach, przewidzianych w piekarniku.

- Metalowe drabinki. Najprostsze prowadnice, wykonane w postaci stałego rusztu, a czasem w postaci szczelin w ścianach piekarnika. Są dość praktyczne, a jednocześnie niedrogie, dzięki czemu są używane w zdecydowanej większości piekarników. Główną wadą takich prowadnic jest to, że blacha do pieczenia porusza się dość trudno, zwłaszcza jeśli piekarnik nie był czyszczony przez jakiś czas i prowadnice są brudne.

- Teleskopowe. Prowadnice w postaci wysuwanej podpórki pod blachę do pieczenia, oparte na mechanizmie teleskopowym. Po wyjęciu blachy do pieczenia mechanizm jest rozsuwany, a podpórka, tocząc się po specjalnej rolce, "wyjeżdża" z piekarnika. Główną zaletą prowadnic teleskopowych, w stosunku do klasycznych metalowych drabinek, jest to, że nie trzeba wiele wysiłku przy wstawianiu i wyjmowaniu blachy do pieczenia - prowadnica przesuwa się bardzo łatwo. Z drugiej strony takie urządzenia są droższe i bardziej skomplikowane niż klasyczne prowadnice, gdyż brudzą się, ich skuteczność wyraźnie spada, a duże zanieczyszczenie może całkowicie zepsuć mechanizm. W świetle tego wszystkiego producenci najczęściej używają prowadnic teleskopowych nie jako opcji podstawowej, ale jako dodatek do wyżej opisanego rodzaju. Jeżeli w charakterystyce piekarnika wstępnie wskazane są prowadnice teleskopowe, oznacza to zazwyczaj, że piec z tradycyjnym rusztem jest dodatkowo wyposażony w zdejm...owane prowadnice teleskopowe (zwykle 1 para na 1 blachę do pieczenia). Te zaawansowane prowadnice można łatwo zainstalować na żądanym poziomie i wyjąć do czyszczenia.

Należy pamiętać, że wiele piekarników, pierwotnie wyposażonych tylko w tak zwane metalowe drabinki, można doposażyć w prowadnice teleskopowe, zakupione oddzielnie. Jednak prowadnice teleskopowe z zestawu są z definicji optymalnie dostosowane do „rodzimego” piekarnika, więc ta opcja jest często najwygodniejsza.

Takie urządzenie odpowiada za „dociągnięcie” drzwi podczas zamykania, a w niektórych modelach także podczas otwierania. Chodzi o to, że użytkownik nie ma potrzeby zamykania/otwierania drzwi całkowicie - wystarczy pociągnąć je do żądanego miejsca, a potem drzwi „podniosą” się za pomocą samozamykacza i płynnie doprowadzą się do stanu całkowicie otwartego lub zamkniętego. Taki system eliminuje ryzyko pozostawienia piekarnika niedomkniętego i wydłuża żywotność urządzenia na równi z komfortem dźwiękowym wynikającym z ciągłego trzaskania drzwiczkami.

- Emalia. Powłoka emaliowana jest tania i stosunkowo łatwa do czyszczenia. Co więcej, emalia może mieć różną kolorystykę, daje to możliwość nadania płytom oryginalnego wyglądu (choć najpopularniejszy jest klasyczny biały kolor). Z drugiej strony, podczas użytkowania na takiej powierzchni mogą się pojawić pęknięcia, wióry i zadrapania. W konsekwencji taka powłoka jest typowa głównie dla stosunkowo niedrogich płyt.

- Stal nierdzewna. Stalowe powierzchnie płyt są bardzo trwałe i atrakcyjne. To prawda, że utrzymanie takiej płyty w czystości będzie wymagało wiele wysiłku: nawet niewielkie zanieczyszczenia są zauważalne na powierzchni stalowej (szczególnie polerowanej), a czyszczenie jest trudniejsze niż z emalii (w szczególności użycie produktów ściernych może prowadzić do zadrapań). Ponadto takie powierzchnie są nieco droższe niż emaliowane, a w rzeczywistości istnieją dla nich dwie opcje wyglądu - matowa i błyszcząca.

- Szkło ceramiczne. Materiał, występujący głównie w piecach elektrycznych; w modelach gazowych jest rzadko używany, głównie ze względów estetycznych. Główne zalety ceramiki szklanej to odporność na ciepło oraz wysoka przepuszczalność ciepła i promieniowania elektromagnetycznego. Pozwala to na umieszczenie grzejników elektrycznych (niezależnie od typu) bezpośrednio pod taką powierzchnią. W efekcie powierzchnia płyty jest płaska, bez wystających el...ementów, co ułatwia czyszczenie i zapewnia schludny wygląd. Ceramikę szklaną można czyścić nawet bardziej silnymi detergentami. Głównymi wadami tego materiału są jego wysoki koszt i wrażliwość na uderzenia.

- Szkło hartowane . Materiał, podobny wyglądem do ceramiki szklanej, opisanej powyżej: powierzchnie szklane mają atrakcyjny wygląd, zwykle z połyskiem. Inną wspólną cechą jest łatwość czyszczenia: większość plam ze szkła hartowanego można łatwo usunąć. Jednak materiał ten nie jest tak wytrzymały jak szkło ceramiczne: jest znacznie bardziej wrażliwy na uderzenia i znacznie gorzej znosi ciepło, przez co nie nadaje się do montażu nad grzejnikami. W efekcie szkło ceramiczne stosowana jest głównie w piecach gazowych, gdzie palniki umieszczone są nad powierzchnią płyty, przez co ona stosunkowo słabo się nagrzewa. Kolejną kategorią płyt z taką powierzchnią są modele elektryczne z palnikami indukcyjnymi, w których podstawowe nagrzewanie jest poddawane garnkom (więcej szczegółów poniżej).

- Tworzywo sztuczne. Powierzchnia płyty grzewczej wykonana ze specjalnego żaroodpornego tworzywa sztucznego. Dość specyficzny wariant, występujący głównie wśród przenośnych jednopalnikowych kuchenek elektrycznych z palnikami indukcyjnymi (patrz poniżej). Wynika to z kilku powodów. Jednym z nich jest to, że mimo „żaroodporności”, nawet dość wytrzymałe odmiany plastiku nie tolerują ciepła na gazie czy klasycznym palniku elektrycznym; ale z nagrzewnicą indukcyjną ten materiał działa bez problemów, zwłaszcza, że jest dobrze przepuszczalny dla promieniowania elektromagnetycznego. Plastik jest tańszy niż szkło hartowane czy szkło ceramiczne, poza tym waży mniej - to ostatnie jest ważne w przypadku kuchenki, którą często planuje się przenosić z miejsca na miejsce. Jednocześnie wszystkie te zalety nie można nazwać krytycznymi, w wyniku czego ta opcja, nawet w swojej niszy, nie otrzymała dużej dystrybucji.

Materiał, z którego wykonane są ruszty na palnikach płyty. Parametr ten dotyczy tylko palników gazowych - płyty elektryczne nie są wyposażone.

- Stalowe. Najpopularniejszym rodzajem ruszt jest stal, pokryta specjalną żaroodporną emalią. Są dość praktyczne, niezawodne, mają stosunkowo niską wagę, schludny wygląd, a jednocześnie niedrogie, dzięki czemu często spotykane w modelach najprostszych i standardowych. Główną wadą ruszt stalowych jest trudność w oczyszczeniu przylegających zabrudzeń - w tym sensie, że zbyt intensywne czyszczenie może uszkodzić emalię. Ponadto są mniej trwałe niż żeliwne i mogą się odkształcać pod ciężkimi garnkami - w efekcie nie będą stabilnie stać na płycie, a ruszt najprawdopodobniej będzie wymagał wymiany.

- Żeliwne. Ruszty żeliwne znacznie cięższe od stalowych, ponadto często wyglądają na masywniejsze i bardziej rażące. Z drugiej strony, są bardziej niezawodne, trwałe i stabilne, dobrze znoszą nawet duży ciężar i znacznie dłużej zachowują swoją roboczą formę. Ponadto, żeliwo jest w pewnym sensie łatwiejsze do czyszczenia: chociaż zanieczyszczenia odchodzą z niego gorzej niż z emalii, jednak w skrajnych przypadkach całkiem możliwe jest użycie środków ściernych bez obawy o uszkodzenie powierzchni.