Porównanie Transcend JetFlash 820 32 GB vs Transcend JetFlash 810 32 GB

— Tworzywo sztuczne. Niedrogi i jednocześnie całkiem praktyczny materiał. Tworzywo sztuczne pozwala na tworzenie obudów o niemal dowolnym kształcie i kolorze — od klasycznych po bardzo oryginalne; jest jednak wystarczająco mocny i niezawodny, aby chronić pendrive podczas normalnego użytkowania w domu, a nawet w niektórych niesprzyjających sytuacjach. Jednocześnie wytrzymałość i odporność na wstrząsy tworzywa sztucznego są stosunkowo niskie, a w przypadku poważnych „kłopotów” — upadku z dużej wysokości, nadepnięcia na pendrive'a itp. — taka obudowa prawdopodobnie ulegnie uszkodzeniu. Jednak takie sytuacje zdarzają się rzadko, a rodzajów plastiku jest sporo, niektóre z nich są bardzo trwałe. Dlatego materiał ten jest niezwykle popularny we współczesnych dyskach flash.

— Metal. Metal łączy wysoką wytrzymałość i niezawodność ze stylowym wyglądem, pendrive'y wykonane z tego materiału wyglądają solidnie i są w stanie wytrzymać dość silne uderzenia, które mogłyby uszkodzić produkt z tworzywa sztucznego. Takie obudowy mogą być cięższe niż plastikowe, ale nie można tego nazwać wadą: waga nowoczesnych pendrive'ów nie jest tak duża, że stwarza niedogodności, a masywność produktu potęguje wrażenie solidności. Ale jedną z jednoznacznych wad metalu można nazwać wyższy koszt niż tworzywa sztucznego.

— Guma. Guma jest dość łatwa w obróbce i nadaje się do tworzenia skomplik...owanych kształtów; wiele pendrive'ów wykonanych z takiego materiału charakteryzuje się oryginalnym wzornictwem. Główną praktyczną cechą gumy jest elastyczność. To sprawia, że obudowa jest dość odporna na wstrząsy i pozwala wytrzymać silny, krótkotrwały nacisk bez konsekwencji (na przykład, jeśli nadepnąć na produkt). Jednocześnie guma jest nieco droższa od tworzywa sztucznego, a wspomniane zalety w większości przypadków nie mają kluczowego znaczenia. Dlatego ten materiał jest znacznie mniej powszechny.

— Skóra. Sama skóra nie nadaje się jako materiał na obudowę; dlatego w tym przypadku zwykle chodzi o pokrycie skórzane na twardym podłożu — metalowym lub plastikowym. Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat tych materiałów, patrz powyżej; jeśli chodzi o skórę, to materiał ten nadaje pendrive'owi bogaty i solidny wygląd, ale nie jest tani i z praktycznego punktu widzenia nie zapewnia żadnych specjalnych zalet. Dlatego obudowy ze skórzanymi wstawkami to przywilej modeli wizerunkowych, dla których ważna jest nie tylko funkcjonalność, ale także kosztowny, reprezentacyjny design.

— Drewno. Z praktycznego punktu widzenia drewno nie ma przewagi nad tworzywem sztucznym, a jednocześnie jest zauważalnie droższe i trudniejsze w produkcji — w szczególności dlatego, że wymagana jest specjalna obróbka, aby uzyskać odporność na wilgoć i wytrzymałość. Zaletą tego materiału jest jego atrakcyjny wygląd; ponadto drewniane obudowy są uważane przez niektórych użytkowników za najbardziej „ekologiczne” lub przyjemne w dotyku. Dzięki temu takie obudowy są rzadkością – tylko w designerskich modelach pamięci flash, stworzonych po to, by wyróżniać się wśród wyrobów plastikowych i metalowych.

Otwór w korpusie pendrive'a, który pozwala bezpiecznie przypiąć dysk do paska i nosić go jako brelok. Z reguły oczko na pasek znajduje się na jednym z końców korpusu pendrive'a (z boku lub pośrodku).

Początkowo jest to zestaw specyfikacji, który określa pewne poziomy ochrony sprzętu elektrycznego przed czynnikami środowiskowymi. Norma została opracowana w celu testowania sprzętu wojskowego dla armii amerykańskiej w celu utrzymania wydajności w różnych niesprzyjających warunkach. Nakłada na badanych dość rygorystyczne wymagania: sprawdzany jest poziom odporności produktu na uderzenia podczas upadków i wstrząsów, przeprowadzane są testy wibracyjne, urządzenie testowane jest w szerokim zakresie temperatur, w deszczu, we mgle, pod wpływem piasku, kurzu itp. Jednak oznaczenie MIL-STD-810 w produktach „cywilnych” nie zawsze oznacza najwyższy stopień ochrony. Wynika to z braku ścisłej regulacji testów. Tak więc najbardziej pomysłowi dostawcy testują badane gadżety dosłownie w jednym lub dwóch punktach programu z obszernej listy i często celowo nie opisują, które testy zostały pomyślnie zdane. W związku z tym konkretne cechy takiej ochrony pozostają do końca nieznane. Norma obowiązuje od 1962 roku. Każda nowa wersja jest oznaczona na końcu literą alfabetu łacińskiego. Im dalej litera alfabetu, tym nowsza wersja certyfikatu. Od 2008 roku wszędzie obowiązuje specyfikacja MIL-STD-810G, a w 2019 roku zatwierdzono nową edycję standardu MIL-STD-810H.