Porównanie Samsung DUO Plus 128Gb vs Corsair Voyager USB 3.0 128Gb

Sposób podłączenia dysku flash USB do komputera (laptopa) zakłada zarówno złącze (typ wtyczki), jak i interfejs (prędkość). Wśród nich są: USB 2.0, USB 3.2 Gen1, USB C, microUSB i Lightning. Bardziej szczegółowo o każdym z nich:

— USB 2.0. Uniwersalny interfejs używany w komputerach do podłączenia dużej liczby różnych urządzeń, w tym dysków zewnętrznych. Wersja 2.0 zapewnia przesyłanie danych z prędkością do 480 Mb/s i jest obecnie najbardziej rozpowszechniona, prawie wszystkie modele komputerów i laptopów, a nawet niektóre tablety są wyposażone w taki port (często w więcej niż jeden). Zwróć uwagę, że termin „USB 2.0” w tym przypadku oznacza interfejs wykorzystujący klasyczne złącze USB; modele z wtyczką typu C mają są przypisane do oddzielnej kategorii (patrz poniżej).

— USB 3.2 Gen1. Ulepszona wersja standardu USB. Zapewnia 10-krotnie szybszy transfer danych (do 4,8 Gb/s) w porównaniu z USB 2.0, a także wyższą moc zasilania, co ułatwia podłączenie wielu urządzeń do tego samego portu za pośrednictwem koncentratora (huba). Podobnie jak w przypadku USB 2.0 (patrz wyżej), ta kategoria obejmuje urządzenia z klasycznym złączem USB. Standardy USB 2.0 i 3.2 Gen1 są wzajemnie kompatybilne — to znaczy, do portu USB 3.2 Gen1 możn...a bez problemu podłączyć urządzenie drugiej wersji i odwrotnie. W tym przypadku prędkość będzie oczywiście ograniczona możliwościami najwolniejszego interfejsu, czyli USB 2.0. Jednocześnie producenci mogą oznaczyć swój pendrive jako 3.1 (dawna nazwa nowoczesnego interfejsu 3.2 Gen2), ale prędkości pokazują, że nie jest to druga generacja, ale pierwsza, tj. 3.0 pod poprzednią nazwą. Zmiana nazw interfejsów może być jeszcze bardziej myląca, więc lepiej patrzyć na wskaźniki prędkości, które dokładniej opisują wydajność modelu.

— microUSB. Swoista „mobilna” wersja standardu USB stosowana w urządzeniach przenośnych, takich jak smartfony i tablety. W związku z tym dyski flash z takim interfejsem połączenia są przeznaczone tylko do gadżetów mobilnych, a raczej do sprzętu z obsługą funkcji USB OTG (patrz „Funkcje i możliwości”). Aby połączyć się przez urządzenia peryferyjne USB OTG ze zwykłą wtyczką USB, musiałbyś użyć adaptera, a pamięć flash microUSB można podłączyć bezpośrednio. Jednocześnie konstrukcja takich pendrive'ów może również przewidywać klasyczną pełnowymiarową wtyczkę, co czyni je bardzo wszechstronnymi.

— USB C. Formalnie USB C nie jest osobnym interfejsem połączeniowym, ale rodzajem złącza, za pomocą którego można zrealizować połączenie przy użyciu jednej z powyższych wersji USB. Sama wtyczka znacząco różni się od klasycznego złącza USB. Po pierwsze, ma mniejszy rozmiar i może być używana z równą łatwością w sprzęcie stacjonarnym, jak i przenośnym. Po drugie, jest wykonana dwustronnie, co znacznie ułatwia połączenie: wtyczkę można włożyć za pierwszym razem, nawet na ślepo, nie martwiąc się, w którą stronę obrócić pendrive. Wtyczka ta nie jest kompatybilna z wcześniejszymi portami USB, dlatego w pendrive'ach USB C jest najczęściej używana równolegle ze zwykłą pełnowymiarową wtyczką.

— Lightning. Znany również jako 8-stykowy. Własne złącze Apple, używane w urządzeniach przenośnych (przede wszystkim iPhone i iPad), od 2012 roku. W związku z tym dyski flash przeznaczone do użytku z gadżetami Apple są wyposażone w złącze Lightning. Jednak ten interfejs z reguły nie jest jedyny – zwykle stanowi uzupełnienie standardowego złącza USB.

Maksymalna prędkość odczytu danych z dysku flash. Im wyższa ta prędkość, tym szybciej możesz przenieść informacje z pendrive'a na dysk komputera, co jest szczególnie ważne podczas pracy z dużą ilością danych. W praktyce prędkość odczytu zależy od wielu czynników, w tym przepustowości interfejsu (patrz „Rodzaj złącza”), cech konstrukcyjnych pendrive'a i komputera, używanego oprogramowania, obciążenia systemu itp.

Maksymalna prędkość zapisu danych na pendrive. Im wyższa prędkość zapisu, tym mniej czasu zajmuje przesłanie informacji z komputera na dysk flash USB, co jest szczególnie ważne w przypadku dużych ilości danych. Podobnie jak prędkość odczytu, w praktyce prędkość zapisu zależy od wielu czynników, w szczególności od interfejsu połączenia (patrz „Rodzaj złącza”), cech konstrukcyjnych napędu, obciążenia systemu itp.

— Moduł Wi-Fi. Obecność wbudowanego modułu do bezprzewodowej transmisji danych za pośrednictwem standardu Wi-Fi w konstrukcji dysku flash. Ten standard jest szeroko rozpowszechniony we współczesnej elektronice, a jego obsługa jest niemal obowiązkowa dla urządzeń przenośnych, takich jak smartfony, tablety i laptopy. Początkowo Wi-Fi służyło do tworzenia sieci komputerowych, ale od niedawna jest również wykorzystywane do bezpośredniej komunikacji między urządzeniami, a prędkość przesyłania danych we współczesnych wersjach jest wystarczająca nawet do strumieniowego przesyłania wideo. Konkretne możliwości pendrive'ów z tą funkcją mogą się różnić: niektóre zapewniają komunikację bezprzewodową tylko po podłączeniu do komputera (czyli działają jak adaptery), inne są wyposażone we własne zasilacze i mogą działać autonomicznie, pełniąc rolę zewnętrznej pamięci masowej z połączeniem bezprzewodowym. W każdym razie obecność modułu Wi-Fi może się przydać, jeśli musisz używać dysku flash z opisanymi powyżej urządzeniami przenośnymi.

— Wbudowany czytnik kart pamięci. Obecność w konstrukcji pendrive'a czytnika kart — urządzenia do odczytu kart pamięci. Dzięki temu dane mogą być zapisywane, przechowywane i odczytywane przy użyciu nie tylko własnej pamięci napędu, ale także wymiennych kart pamięci. Takie karty są coraz szerzej wykorzystywane jako urządzenia do przechowywania informacji we współczesnych urządzeniach m...obilnych — telefonach komórkowych, odtwarzaczach itp.; czytnik kart znacznie ułatwia wymianę informacji między takimi urządzeniami a komputerem. Biorąc pod uwagę kompaktowy rozmiar nowoczesnych dysków flash, takie czytniki kart pamięci są zwykle przeznaczone do formatów microSD i podobnych.

— Sprzętowe szyfrowanie danych. Możliwość szyfrowania danych do zapisu na dysku. Takie pendrive'y mają dodatkowy chip odpowiedzialny za szyfrowanie i, w przeciwieństwie do zwykłej ochrony hasłem, informacje są zapisywane na dysku w postaci zaszyfrowanej. Pozwala to niezawodnie chronić poufne dane — w przypadku zgubienia lub kradzieży urządzenia po prostu nie da się ich odczytać.

— Obsługa OTG. Możliwość korzystania z pendrive'a w trybie USB OTG. Technologia ta jest wykorzystywana w smartfonach, tabletach i innych urządzeniach mobilnych; pozwala na podłączenie różnych zewnętrznych urządzeń peryferyjnych do takich urządzeń, m.in. pamięci USB. Osobliwością takiego połączenia jest to, że gadżety mobilne zwykle nie mają pełnowymiarowych portów USB, a połączenie odbywa się za pomocą standardowego uniwersalnego złącza — microUSB, USB typu C lub Lightning (patrz „Interfejs”). W rzeczywistości obecność jednego z tych złączy jest obowiązkowa dla dysku flash z obsługą USB OTG — dzięki temu można używać dysku z urządzeniem mobilnym bez adaptera. Zwróć uwagę, że zwykłe pendrive'y z tylko pełnowymiarowym złączem USB mogą również współpracować ze sprzętem mobilnym — jednak do podłączenia wymagany jest adapter, więc takie modele nie są uważane za kompatybilne z OTG.

— Obsługa U3 Smart Drive. Technologia U3 Smart Drive umożliwia wykorzystanie pendrive'a do przechowywania pełnego zestawu narzędzi pracy użytkownika: programów, danych, haseł, ustawień itp. W ten sposób użytkownik uwalnia się od przywiązania do konkretnego komputera i może je dowolnie zmieniać, za każdym razem kontynuując pracę z miejsca, w którym ostatnio wyszedł, co jest szczególnie wygodne, jeśli często musisz przemieszczać się między kilkoma komputerami lub dużo podróżować. Po stronie komputerów technologia U3 Smart Drive jest obsługiwana tylko przez systemy operacyjne z rodziny Windows (od 2000 roku wzwyż).

— Czytnik linii papilarnych. Urządzenie do rozpoznawania odcisku palca użytkownika. Pozwala ograniczyć dostęp do zawartości pendrive'a: przy odpowiednio skonfigurowanych parametrach można odczytać informacje z dysku dopiero po rozpoznaniu przez czytnik prawidłowego odcisku palca. Zapobiega to nieautoryzowanemu dostępowi do poufnych danych.

— Zabezpieczenie przed zapisem. Obecność systemu zabezpieczającego dysk przed przypadkowym nadpisaniem – zwykle w postaci zewnętrznego suwaka blokującego nagrywanie. Przełączenie dysku flash w tryb tylko do odczytu pozwala chronić ważne informacje na nim przed przypadkowym skasowaniem.

— Wskaźnik odczytu/zapisu. Wskaźnik (zazwyczaj świecący), sygnalizujący odczyt danych z pendrive'a lub zapis na nim. Podczas wymiany informacji nie wolno odłączać dysku flash od komputera — jest to obarczone uszkodzeniem zarówno informacji, jak i samego urządzenia. Wskaźnik odczytu/zapisu pozwala określić, czy dane są wymieniane i odpowiednio, czy można wyłączyć pendrive.

— Tworzywo sztuczne. Niedrogi i jednocześnie całkiem praktyczny materiał. Tworzywo sztuczne pozwala na tworzenie obudów o niemal dowolnym kształcie i kolorze — od klasycznych po bardzo oryginalne; jest jednak wystarczająco mocny i niezawodny, aby chronić pendrive podczas normalnego użytkowania w domu, a nawet w niektórych niesprzyjających sytuacjach. Jednocześnie wytrzymałość i odporność na wstrząsy tworzywa sztucznego są stosunkowo niskie, a w przypadku poważnych „kłopotów” — upadku z dużej wysokości, nadepnięcia na pendrive'a itp. — taka obudowa prawdopodobnie ulegnie uszkodzeniu. Jednak takie sytuacje zdarzają się rzadko, a rodzajów plastiku jest sporo, niektóre z nich są bardzo trwałe. Dlatego materiał ten jest niezwykle popularny we współczesnych dyskach flash.

— Metal. Metal łączy wysoką wytrzymałość i niezawodność ze stylowym wyglądem, pendrive'y wykonane z tego materiału wyglądają solidnie i są w stanie wytrzymać dość silne uderzenia, które mogłyby uszkodzić produkt z tworzywa sztucznego. Takie obudowy mogą być cięższe niż plastikowe, ale nie można tego nazwać wadą: waga nowoczesnych pendrive'ów nie jest tak duża, że stwarza niedogodności, a masywność produktu potęguje wrażenie solidności. Ale jedną z jednoznacznych wad metalu można nazwać wyższy koszt niż tworzywa sztucznego.

— Guma. Guma jest dość łatwa w obróbce i nadaje się do tworzenia skomplik...owanych kształtów; wiele pendrive'ów wykonanych z takiego materiału charakteryzuje się oryginalnym wzornictwem. Główną praktyczną cechą gumy jest elastyczność. To sprawia, że obudowa jest dość odporna na wstrząsy i pozwala wytrzymać silny, krótkotrwały nacisk bez konsekwencji (na przykład, jeśli nadepnąć na produkt). Jednocześnie guma jest nieco droższa od tworzywa sztucznego, a wspomniane zalety w większości przypadków nie mają kluczowego znaczenia. Dlatego ten materiał jest znacznie mniej powszechny.

— Skóra. Sama skóra nie nadaje się jako materiał na obudowę; dlatego w tym przypadku zwykle chodzi o pokrycie skórzane na twardym podłożu — metalowym lub plastikowym. Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat tych materiałów, patrz powyżej; jeśli chodzi o skórę, to materiał ten nadaje pendrive'owi bogaty i solidny wygląd, ale nie jest tani i z praktycznego punktu widzenia nie zapewnia żadnych specjalnych zalet. Dlatego obudowy ze skórzanymi wstawkami to przywilej modeli wizerunkowych, dla których ważna jest nie tylko funkcjonalność, ale także kosztowny, reprezentacyjny design.

— Drewno. Z praktycznego punktu widzenia drewno nie ma przewagi nad tworzywem sztucznym, a jednocześnie jest zauważalnie droższe i trudniejsze w produkcji — w szczególności dlatego, że wymagana jest specjalna obróbka, aby uzyskać odporność na wilgoć i wytrzymałość. Zaletą tego materiału jest jego atrakcyjny wygląd; ponadto drewniane obudowy są uważane przez niektórych użytkowników za najbardziej „ekologiczne” lub przyjemne w dotyku. Dzięki temu takie obudowy są rzadkością – tylko w designerskich modelach pamięci flash, stworzonych po to, by wyróżniać się wśród wyrobów plastikowych i metalowych.

Pendrive jest wodoodporny. Również w tym punkcie może się określać konkretny poziom takiej ochrony zgodnie z normą IP, gdzie pierwsza cyfra odpowiada za ochronę przed kurzem, a druga — za ochronę przed wilgocią. Im wyższa liczba, tym lepszy poziom ochrony. Tak więc wskaźnik wodoodporności 7 już pozwala mówić o krótkotrwałej wodoodporności modelu. Jednak w większości przypadków producenci nie przeprowadzają globalnych testów i nie oznaczają swoich urządzeń poziomem IP, a jedynie zapewniają o jakimś stopniu ochrony. To, czym tak naprawdę jest, pozostaje tajemnicą.

Gwarancja producenta, przewidziana na ten model.

W rzeczywistości jest to minimalna żywotność obiecana przez producenta, z zastrzeżeniem zasad działania. Najczęściej rzeczywista żywotność urządzenia jest znacznie dłuższa niż gwarantowana. Ale wskaźnik 5 lat sugeruje, że pendrive prawdopodobnie zostanie zgubiony lub stanie się przestarzały. Można też spotkać się z wieczystą gwarancją, jednak w tym przypadku lepiej wyjaśnić szczegóły, których ona dotyczy. W każdym razie oznacza to pewien okres czasu, choć mierzony w dekadach. Oprócz potwierdzenia niezawodności, taka gwarancja pozwala po pewnym czasie skontaktować się z dostawcą w celu wyeliminowania ewentualnych problemów (oczywiście nie mechanicznych). Ale trudności w realizacji tej procedury (przedstawicielstwa znajdują się tylko w dużych miastach) i rzadkie przypadki takiej potrzeby (w końcu łatwiej jest kupić nowy pendrive, z wyjątkiem ważnych informacji na starym nośniku) sprawiają, że dożywotnia gwarancja jest bardziej chwytem marketingowym niż bajerem.