Porównanie Velbon Videomate 638 vs Sony VCT-R640

Minimalna wysokość od podstawy, na której można zamontować głowicę statywu.

Im niższa minimalna wysokość, tym lepiej statyw nadaje się do makrofotografii i fotografowania obiektów; dodatkowo od tego wskaźnika zależy zakres regulacji wysokości dostępny dla użytkownika. Należy pamiętać, że w przypadku modeli z możliwością obracania wysięgnika (patrz poniżej) minimalna wysokość jest podana dla tradycyjnego położenia wysięgnika, platforma uniesiona. A jeśli deklarowane minimum jest znacznie mniejsze niż długość złożonego statywu (na przykład 15 cm przy długości 50 cm), oznacza to, że nogi mogą „rozłożyć” do pozycji poziomej lub bliskiej, tym samym niedoceniając całą konstrukcję.

Maksymalna wysokość od podstawy, na której można zamontować głowicę statywu.

Do użytku na biurku (patrz „Instalacja”) duża wysokość nie jest wymagana, dlatego w większości tych modeli liczba ta nie przekracza 20 cm - jedynymi wyjątkami są niektóre specyficzne monopody. W związku z tym różnica wysokości między różnymi konstrukcjami blatów w większości przypadków nie ma większego znaczenia. Ale w modelach podłogowych „niewymiarowe” mają maksymalną wysokość około 40 - 50 cm, a najwyższe mogą otwierać się do 2,5 m, a nawet wyżej. W takich przypadkach przy wyborze warto wziąć pod uwagę specyfikę użytkowania. Dlatego sensowne jest szukanie konkretnego modelu na 150-160 cm, jeśli fundamentalnie ważne jest, aby zainstalować kamerę na poziomie oczu (poziom oczu jest zwykle gdzieś 10 cm niższy niż wzrost osoby). Jednocześnie większość kamer i wiele aparatów ma obrotowe ekrany, które pozwalają z łatwością patrzeć na urządzenie od góry do dołu; i nawet przy braku takiego ekranu schylanie się do poziomu aparatu nie jest takie trudne. A na statywy o wysokości 170 cm i więcej warto zwrócić uwagę głównie w przypadkach, gdy planowane jest fotografowanie nad głowami – na przykład relacje z wydarzeń publicznych.

Obecność specjalnego mechanizmu w statywie, który zapewnia podnoszenie i opuszczanie środkowego pręta, innymi słowy - regulację wysokości (zwykle poprzez przekręcenie odpowiedniego uchwytu). Ta cecha komplikuje i zwiększa koszt projektu, ale zapewnia dodatkową wygodę: ustawienie dokładnej wysokości przez przekręcenie klamki jest łatwiejsze niż ręczne przesuwanie drążka poprzez odpięcie i zaciśnięcie zatrzasku. Ponadto ruch jest płynniejszy – ma to znaczenie w sytuacjach, w których wysokość trzeba regulować bezpośrednio w trakcie fotografowania.

Rodzaj głowicy przewidzianej w statywie to w rzeczywistości rodzaj mechanizmu odpowiedzialnego za obrót platformy z kamerą względem podstawy.

- 2D. Głowice te mają 2 stopnie swobody i pozwalają obracać kamerę z boku na bok oraz przechylać się do przodu i do tyłu. W tym przypadku przewidziany jest oddzielny mechanizm wahadłowy dla każdej z dwóch osi. Pozwala to na łatwe wykonywanie panoram pionowych i poziomych: aparat na takim statywie może obracać się ściśle wzdłuż jednej z osi bez zbędnych ruchów, które psują obraz (na przykład ściśle w bok bez poruszania się w górę i w dół). Takie głowice są uważane za odpowiednie przede wszystkim do filmowania wideo; w fotografii są nieco mniej wygodne, ale nadal można je znaleźć w statywach fotograficznych (w tym wysoce specjalistycznych).

- 3D. Głowice o trzech stopniach swobody: obracają się na boki, przechylają w górę i w dół oraz „toczą się” w prawo i w lewo; Za każdy z trzech odpowiada osobny zawias. Stosowane są głównie w modelach z możliwością zamontowania kamer: taka swoboda ruchu jest ważna przede wszystkim w fotografii. Istnieją jednak również specjalistyczne statywy do kamer wideo z głowicami 3D. W porównaniu do głowic kulowych (patrz niżej), które również zapewniają dużą swobodę, mechanizmy 3D są dokładniejsze, są niezastąpione w przypadkach, w których trzeba wyraźnie kontrolować obrót wzdłuż jednej osi (do fotografowania panoramicznego lub...fotografowania z efektem obrót). Z drugiej strony głowice 3D są bardziej złożone i droższe, a także mniej nadają się do szybkiego nakierowywania kamery w dowolnym kierunku.

- Piłka. W głowicach tego typu platforma mocowana jest prętem do kuli, którą mocuje się w specjalnym uchwycie. Poluzując uchwyt, możesz obracać kamerę w poziomie, a także swobodnie przechylać w przód i w tył oraz w lewo i prawo. Kluczową zaletą takich mechanizmów jest możliwość szybkiej zmiany pozycji kamery; w głowicach 3D (patrz wyżej) trwa to dłużej. Zaletami głowic kulowych są również prostota, zwartość i niski koszt. Z drugiej strony trudno obracać kamerą na takiej głowicy ściśle wzdłuż jednej osi bez poruszania się wzdłuż pozostałych dwóch, co komplikuje niektóre techniki fotografowania. W zaawansowanych statywach można zapewnić dodatkowe wyposażenie, które częściowo niweluje tę wadę – np. osobny zawias do panoram poziomych; jednak głowice kulowe są nadal gorsze pod względem dokładności niż mechanizmy 3D.

Możliwość wyjęcia głowicy statywu i zastąpienia jej inną w razie potrzeby. Dzięki temu statyw jest bardziej wszechstronny: na przykład możesz wykonywać zdjęcia panoramiczne za pomocą głowicy 2D (patrz „Rodzaj głowicy”), a we właściwym czasie możesz zastąpić ją głowicą kulową, która jest bardziej odpowiednia do zdjęć operacyjnych. Odłączana głowica jest niezbędna do profesjonalnych statywów.

W statywach z tą funkcją głowica posiada specjalną płytkę (platformę) ze śrubą mocującą kamerę, montowaną w mocowaniach, które zapewniają jej szybki demontaż i ponowny montaż na statywie. Taka konstrukcja zwiększa efektywność pracy: wystarczy raz przykręcić platformę do kamery, a montaż/demontaż kamery (wraz z platformą) będzie znacznie szybszy i łatwiejszy niż gdybyś musiał ją przykręcić do statywu się za każdym razem. Zdejmowana platforma jest uważana za niezbędną dla profesjonalnych statywów.

Obecność wbudowanego poziomu w statywie - urządzenie, które pozwala kontrolować poziome położenie aparatu.

Najczęściej stosuje się poziomnice - w postaci zamkniętej kolby z płynem i pęcherzykiem powietrza: jeśli pęcherzyk znajduje się między znakami na kolbie, to kamera jest na horyzoncie. Najprostsza opcja przewiduje, że jedna kolba kontroluje pochylenie w prawo i w lewo, aby uniknąć „zasłoniętego horyzontu”; jednak projekt może przewidywać inny poziom, śledząc pochylenie tam i z powrotem, lub jedną wspólną dwuosiową żarówkę. A w modelu z poziomym obrotem pręta (patrz wyżej) często instalowany jest dodatkowy poziom - dla trybu poziomego. W każdym razie funkcja ta znacznie ułatwia ustawienie kamery „w poziomie”.

Maksymalna waga aparatu, dopuszczalna dla danego statywu.

Jeśli statyw zakupiono do użytku ze smartfonem lub kamerą sportową, możesz zignorować parametr ten: waga podobnych gadżetów zwykle nie przekracza 200 g, każdy statyw odpowiedniej specjalizacji może z łatwością unieść takie obciążenie (patrz „Przeznaczenie "). Aparaty kompaktowe ważą na ogół do 300 g, a kamery amatorskie - do 700 g; lecz w obu przypadkach występują też bardziej masywne modele. Należy to wziąć pod uwagę przy wyborze statywu biurkowego (patrz „Montaż”) do takiego sprzętu - niektóre modele stacjonarne mają raczej skromne ograniczenia wagowe; podczas gdy podłogowe są pozbawione takich wad.

Natomiast jeśli jest statyw kupowany do profesjonalnego sprzętu, należy zwrócić szczególną uwagę na dopuszczalną wagę. Tak więc, profesjonalna kamera może "unieść" 2,5 kg lub nawet więcej; średnia waga lustrzanki to 600 – 800 g, ale to tylko „ciało”, do którego dolicza się wagę optyki – a w niektórych mocnych teleobiektywach może ona przekroczyć 2 kg. Dlatego do takich urządzeń mogą być wymagane dość „wytrzymałe” statywy.

Obecność pokrowca w zestawie dostawy statywu. Etui zapewnia wygodę w przechowywaniu i transporcie: chroni konstrukcję przed różnego rodzaju zabrudzeniami i kontaktem z ciałami obcymi, a także może posiadać uchwyty, paski i inne urządzenia ułatwiające przenoszenie. W tym samym celu możesz użyć improwizowanego opakowania, ale kompletne etui jest zwykle znacznie wygodniejsze i bardziej funkcjonalne.