Porównanie Velbon EX-530 vs Velbon EX-330Q

Minimalna wysokość od podstawy, na której można zamontować głowicę statywu.

Im niższa minimalna wysokość, tym lepiej statyw nadaje się do makrofotografii i fotografowania obiektów; dodatkowo od tego wskaźnika zależy zakres regulacji wysokości dostępny dla użytkownika. Należy pamiętać, że w przypadku modeli z możliwością obracania wysięgnika (patrz poniżej) minimalna wysokość jest podana dla tradycyjnego położenia wysięgnika, platforma uniesiona. A jeśli deklarowane minimum jest znacznie mniejsze niż długość złożonego statywu (na przykład 15 cm przy długości 50 cm), oznacza to, że nogi mogą „rozłożyć” do pozycji poziomej lub bliskiej, tym samym niedoceniając całą konstrukcję.

Maksymalna wysokość od podstawy, na której można zamontować głowicę statywu.

Do użytku na biurku (patrz „Instalacja”) duża wysokość nie jest wymagana, dlatego w większości tych modeli liczba ta nie przekracza 20 cm - jedynymi wyjątkami są niektóre specyficzne monopody. W związku z tym różnica wysokości między różnymi konstrukcjami blatów w większości przypadków nie ma większego znaczenia. Ale w modelach podłogowych „niewymiarowe” mają maksymalną wysokość około 40 - 50 cm, a najwyższe mogą otwierać się do 2,5 m, a nawet wyżej. W takich przypadkach przy wyborze warto wziąć pod uwagę specyfikę użytkowania. Dlatego sensowne jest szukanie konkretnego modelu na 150-160 cm, jeśli fundamentalnie ważne jest, aby zainstalować kamerę na poziomie oczu (poziom oczu jest zwykle gdzieś 10 cm niższy niż wzrost osoby). Jednocześnie większość kamer i wiele aparatów ma obrotowe ekrany, które pozwalają z łatwością patrzeć na urządzenie od góry do dołu; i nawet przy braku takiego ekranu schylanie się do poziomu aparatu nie jest takie trudne. A na statywy o wysokości 170 cm i więcej warto zwrócić uwagę głównie w przypadkach, gdy planowane jest fotografowanie nad głowami – na przykład relacje z wydarzeń publicznych.

Obecność specjalnego mechanizmu w statywie, który zapewnia podnoszenie i opuszczanie środkowego pręta, innymi słowy - regulację wysokości (zwykle poprzez przekręcenie odpowiedniego uchwytu). Ta cecha komplikuje i zwiększa koszt projektu, ale zapewnia dodatkową wygodę: ustawienie dokładnej wysokości przez przekręcenie klamki jest łatwiejsze niż ręczne przesuwanie drążka poprzez odpięcie i zaciśnięcie zatrzasku. Ponadto ruch jest płynniejszy – ma to znaczenie w sytuacjach, w których wysokość trzeba regulować bezpośrednio w trakcie fotografowania.

W statywach z tą funkcją głowica posiada specjalną płytkę (platformę) ze śrubą mocującą kamerę, montowaną w mocowaniach, które zapewniają jej szybki demontaż i ponowny montaż na statywie. Taka konstrukcja zwiększa efektywność pracy: wystarczy raz przykręcić platformę do kamery, a montaż/demontaż kamery (wraz z platformą) będzie znacznie szybszy i łatwiejszy niż gdybyś musiał ją przykręcić do statywu się za każdym razem. Zdejmowana platforma jest uważana za niezbędną dla profesjonalnych statywów.

Obecność wbudowanego poziomu w statywie - urządzenie, które pozwala kontrolować poziome położenie aparatu.

Najczęściej stosuje się poziomnice - w postaci zamkniętej kolby z płynem i pęcherzykiem powietrza: jeśli pęcherzyk znajduje się między znakami na kolbie, to kamera jest na horyzoncie. Najprostsza opcja przewiduje, że jedna kolba kontroluje pochylenie w prawo i w lewo, aby uniknąć „zasłoniętego horyzontu”; jednak projekt może przewidywać inny poziom, śledząc pochylenie tam i z powrotem, lub jedną wspólną dwuosiową żarówkę. A w modelu z poziomym obrotem pręta (patrz wyżej) często instalowany jest dodatkowy poziom - dla trybu poziomego. W każdym razie funkcja ta znacznie ułatwia ustawienie kamery „w poziomie”.

Maksymalna waga aparatu, dopuszczalna dla danego statywu.

Jeśli statyw zakupiono do użytku ze smartfonem lub kamerą sportową, możesz zignorować parametr ten: waga podobnych gadżetów zwykle nie przekracza 200 g, każdy statyw odpowiedniej specjalizacji może z łatwością unieść takie obciążenie (patrz „Przeznaczenie "). Aparaty kompaktowe ważą na ogół do 300 g, a kamery amatorskie - do 700 g; lecz w obu przypadkach występują też bardziej masywne modele. Należy to wziąć pod uwagę przy wyborze statywu biurkowego (patrz „Montaż”) do takiego sprzętu - niektóre modele stacjonarne mają raczej skromne ograniczenia wagowe; podczas gdy podłogowe są pozbawione takich wad.

Natomiast jeśli jest statyw kupowany do profesjonalnego sprzętu, należy zwrócić szczególną uwagę na dopuszczalną wagę. Tak więc, profesjonalna kamera może "unieść" 2,5 kg lub nawet więcej; średnia waga lustrzanki to 600 – 800 g, ale to tylko „ciało”, do którego dolicza się wagę optyki – a w niektórych mocnych teleobiektywach może ona przekroczyć 2 kg. Dlatego do takich urządzeń mogą być wymagane dość „wytrzymałe” statywy.

Materiałem podpór jest dolna część nóg, bezpośrednio stykająca się z powierzchnią, na której stoi statyw.

- Gumowe. Gumowe nóżki są idealne do stosowania na twardych powierzchniach. Niezawodnie stoją na niemal każdym materiale, nie ślizgają się, a nawet mają tendencję do lekkiego „przyklejania się”, dodatkowo przytrzymując statyw w miejscu. Ponadto takie podpory nie uszkadzają delikatnych powłok, takich jak parkiet czy polerowane drewno, a same z kolei dobrze opierają się uszkodzeniom, nie boją się asfaltu i innych szorstkich materiałów. Przy montażu na ziemi, lepkim lub sypkim materiale gumowe jest nieco gorsza niż kolce, ale moment ten rzadko jest krytyczny, a podpory tego typu są szeroko rozpowszechnione we współczesnych statywach.

- Ciernie. Podpory w postaci dość ostrych kolców są w stanie przebić się przez miękkie powierzchnie, niezawodnie mocując na nich całą konstrukcję. Ta opcja jest idealna do montażu na miękkim podłożu, piasku lub glinie, na gęstym śniegu itp. Jednocześnie ostre kołki nie nadają się do twardych powierzchni: mają tendencję do ślizgania się i mogą uszkodzić miękkie materiały. Dlatego w czystej postaci ten rodzaj podparcia jest dość rzadki, częściej stosuje się kombinację kolca / gumy (patrz poniżej).

- Kolce / gumowe. Podpory w postaci kolców z nałożonymi na nie zdejmowanymi gumowymi nakładkami. Obie opcje osobno, patrz...wyżej, a ich połączenie sprawia, że konstrukcja jest tak wszechstronny, jak to tylko możliwe, pozwalając na dopasowanie go do różnych rodzajów powierzchni. Tak więc ciernie dobrze nadają się na trawnik lub plażę, a jeśli musisz przenieść się na asfalt lub wejść do pokoju, ostre podpory można przykryć gumowymi nakładkami. Ze względu na tę wszechstronność, połączone podpory są bardzo popularne wśród statywów podłogowych (patrz „Instalacja”), ale nie ma sensu ich używać w modelach stołowych.

- Plastikowe. Podpory pod wieloma względami podobne do opisanych powyżej gumowych; przeznaczony również do stosowania głównie na twardych powierzchniach, w tym delikatnych. Jedną z kluczowych zalet plastiku jest jego niski koszt. Z drugiej strony takie podpory są nieco mniej niezawodne i trwałe niż gumowe i mają większą skłonność do ślizgania się, dlatego są znacznie mniej powszechne.

- Magnetyczny. Wsporniki z wbudowanymi magnesami trwałymi, które mogą „przyklejać się” do powierzchni magnetycznych i zapewniają dodatkowe bezpieczne mocowanie. Stosowane są wyłącznie w statywach biurkowych, w większości elastycznych (patrz "Rodzaj") - nie ma sensu montować takich podpór w większym modelu. Jednak w przypadku kompaktowych konstrukcji siła magnesów może wystarczyć nawet do utrzymania statywu zawieszonego do góry nogami razem z aparatem. Z drugiej strony dość rzadko zdarza się umieszczanie statywów na metalu, więc ta opcja również nie była powszechnie stosowana.

- Koła. Podpory w postaci kółek, zazwyczaj samonastawnych (jak w krzesłach biurowych). Rzadko występują, głównie w profesjonalnych statywach studyjnych do filmowania: zarówno same statywy, jak i zamontowane na nich kamery są dość masywne, a całą konstrukcję łatwiej przenosić z miejsca na miejsce na kółkach.