Porównanie Esperanza Steering Wheel Nitro vs Tracer Zonda

Obecność manipulatora D-Pad w konstrukcji kontrolera; może tutaj być również określony rodzaj takiego kontrolera.

D-Pad służy do przesuwania postaci, kursora itp. w ściśle określonych, standardowych kierunkach. W niektórych przypadkach jest to wygodniejsze niż używanie gałek analogowych, które przechylają się w obie strony (patrz poniżej). Jeśli chodzi o odmiany, w naszych czasach istnieją takie opcje:

— 4-kierunkowy. Klasyczny D-Pad, który pojawił się na zaraniu konsoli do gier i nie stracił w naszych czasach popularności. Może być wykonany jako zestaw 4 przycisków w charakterystycznym układzie krzyżowym lub jako jeden solidny przycisk „wielostronny”. W każdym razie takie urządzenie zapewnia 4 stałe kierunki: w górę, w dół, w prawo, w lewo. Jednak aby poruszać się po przekątnej, musisz jednocześnie wybrać 2 odpowiednie kierunki; nie zawsze jest to wygodne, więc pod tym względem 4-kierunkowe D-Pad'y są uważane za nieco mniej praktyczne niż 8-kierunkowe opisane poniżej. Mimo to są również dość funkcjonalne, a jednocześnie prostsze w konstrukcji, niezawodne i niedrogie; a ściśle ukośne ruchy nie są wymagane tak często, jak ruchy poziome i pionowe. Tak więc tego typu D-Pad'y można znaleźć nawet w akcesoriach do najnowszej generacji konsoli do gier.

— 8-kierunkowy. Odmiana D-Pad'ów, w której 4 standardowe kierunki (2 poziome, 2 pionowe) uzupełniają 4 pośrednie - ukośne. W tym przypa...dku zwykle mówimy o pełnowartościowych stałych pozycjach kontrolera; innymi słowy, aby poruszać się po przekątnej, musisz kliknąć nie na dwa standardowe kierunki, ale na jeden pośredni. Klasyczna konstrukcja tego typu D-Pad'u to przycisk wielokierunkowy, który jest najbardziej odpowiednią opcją w tym przypadku. Jednak w tej odmianie są też rozwiązania dla 4 oddzielnych przycisków - pod warunkiem, że te przyciski są umieszczone bardzo blisko i nietrudno wcisnąć dwa naraz jednym palcem. W każdym razie kontrolery 8-kierunkowe są nieco droższe, ale wygodniejsze niż 4-kierunkowe.

Liczba i układ gałek analogowych przewidzianych w konstrukcji kontrolera.

Gałkę analogową można opisać jako miniaturowy joystick - wystająca dźwignia, który można przechylić w dowolnym kierunku. Jej przeznaczenie jest ogólnie podobne do D-Pad'u (patrz wyżej), jednak gałka nie ma stałych pozycji; zapewnia to „subtelniejsze” sterowanie, co jest bardzo ważne we współczesnych grach. Ponadto wymachiwanie gałką jest często wygodniejsze niż naciśnięcie D-Pad'u.

Osobno warto wzmiankować o gałkach na czujniki Halla. Konstrukcja takich dźwigni jest bardziej niezawodna ze względu na brak elementów trących i stykających się, a położenie gałki zależy od zmian wahań pola magnetycznego, które są monitorowane przez odpowiednie czujniki. Gałki na czujniki Halla nie mają „martwego pola”, są pozbawione efektu dryfu (niewspółosiowości) i zużywają się o rząd wielkości wolniej. Jednak takie rozwiązania nie są tanie.

Funkcja ta jest najczęściej używana w gamepadach (patrz „Typ urządzenia”) - w większości tych kontrolerów dostępna jest przynajmniej jedna gałka, modele bez gałek analogowych są już uważane za rzadkie. Ponadto wyposażenie to jest z definicji instalowane we wszystkich kontrolerach do gier arkadowych; a w broniach do wirtualnej rzeczywistości i kontrolerach ruchu również występują drążki analogowe - za ich pośrednictwem bardzo wygodnie jest sterować ruchem po...staci.

Jeśli chodzi o układ, jest on wskazywany głównie dla gamepadów o tradycyjnej konstrukcji z pełnym zestawem sterowników, w tym 2 gałkami analogowymi. Najpopularniejszymi opcjami są tutaj lewa gałka na górze, prawa na dole (jak w Xbox) lub oba drążki na dole (jak w PlayStation). Dużo rzadziej spotykane są urządzenia, w których na górze zainstalowane są oba drążki analogowe – w szczególności zwykły gamepad do Wii U, a także wiele modeli gadżetów mobilnych. W niektórych manipulatorach zapewniono konfigurowalny układ gałek: z reguły prawy drążek w takich modelach jest stały, a lewy można zainstalować od góry lub od dołu, zmieniając format gamepada według własnego uznania.

Materiał, z którego wykonana jest bezpośrednio kierownica w manipulatorach odpowiedniego typu (patrz „Typ urządzenia”).

Zwróć uwagę, że podstawą kierownicy jest tradycyjnie tworzywo sztuczne. Dlatego na parametr ten wskazuje materiał zewnętrznej powierzchni kierownicy: to z tą powierzchnią stykają się ręce użytkownika, to ona jest przede wszystkim odpowiedzialna za wygląd urządzenia i ogólne wrażenia z jego użytkowania.

- Guma. Gumowa powłoka jest stosunkowo niedroga, a jednocześnie dość wygodna i praktyczna. Dzięki miękkości i elastyczności taka powierzchnia jest więc przyjemna w dotyku, a jednocześnie wygląda całkiem autentycznie – podobne materiały są często stosowane w kierownicach prawdziwych samochodów. Dlatego właśnie ta opcja jest obecnie najpopularniejsza. Z mankamentów gumy można zauważyć jedynie słabą odporność na zarysowania, jednak jest to wspólna cecha wielu dość zaawansowanych materiałów na kierownicę.

- Tworzywo sztuczne. Kierownica wykonana w całości z tworzywa sztucznego; w tym przypadku powłoka zewnętrzna może nieznacznie różnić się od podstawy, jednak obie należą do tej samej klasy materiałów. Kluczową zaletą tej opcji jest jej niski koszt; dodatkowo tworzywo może być wystarczająco odporne na zarysowania, otarcia i inne uszkodzenia. Natomiast plastikowa powierzchnia jest nieco mniej wygodna niż np. gumowa i nie zawsze wygląda wystarczająco solidnie i niezawodnie. Ponadto gładki plastik ma tendencję do ślizgania się w dłonia...ch (chociaż mogą się stosować wystające wypukłości lub inne podobne rozwiązania, aby zrekompensować tę wadę). Dlatego materiał ten jest rzadziej używany, głównie w stosunkowo niedrogich kierownicach (choć możliwe są wyjątki, przy użyciu wysokiej jakości tworzyw sztucznych).

- Skóra. Powłoka wykonana jest ze sztucznej, czasem naturalnej skóry. Materiały te należą do klasy premium: mają stylowy wygląd, są przyjemne w dotyku, jednak odpowiednio kosztują. Co prawda, skóra sztuczna może być zarówno wysokiej jakości, jak i stosunkowo tania – jednak w tym drugim przypadku nie ma co mówić o odporności i trwałości; z kolei skóra naturalna jest z definicji dość droga. Oczywiście takie powłoki zapewniają maksymalną autentyczność – do tego stopnia, że kontroler „pachnie jak prawdziwa kierownica, a nie plastikowa zabawka”.

- Alcantara. Materiał znany również jako sztuczny zamsz. W rzeczywistości jest to odmiana wyżej opisanej skóry (skóry sztucznej), jednak wyróżnia się w osobną kategorię, ponieważ posiada specyficzne cechy - przede wszystkim charakterystyczną aksamitną powierzchnię. Dzięki temu materiał ten jest przyjemny w dotyku, a jednocześnie świetnie wygląda, a przy tym jest dość trwały i praktyczny; należy powiedzieć, że Alcantara jest szeroko stosowana w dekoracji i tuningu zewnętrznym prawdziwych samochodów, w tym samochodów luksusowych. Jednocześnie koszt takiego wykończenia, w tym kierownic do gier, okazuje się spory; dlatego tylko wybrane modele z wyższej półki są wykonane z Alcantary.

Typ skrzyni biegów umieszczonej w kierownicy (patrz „Typ urządzenia”).

- Dźwignia zmiany biegów. Przełącznik ma postać klasycznej dźwigni, jak w większości samochodów seryjnych. Aby pracować z taką dźwignią, trzeba zdjąć prawą rękę z kierownicy, ale nie jest to wada, a cecha charakterystyczna – tak wszystko dzieje się przy prawdziwej jeździe, a wielu użytkowników docenia tę opcję właśnie za jej realizm. Jednocześnie urządzenie dźwigni zmiany biegów może być różne: w najprostszych kierownicach porusza się tam i z powrotem, umożliwiając jedynie sekwencyjną zmianę biegów, w bardziej zaawansowanych umożliwia natychmiastowe włączenie dowolnego biegu, jak w prawdziwej dźwigni mechanicznej.

- Łopatki zmiany biegów. Przełączniki mają postać płatków umieszczonych pod kierownicą (a dokładniej za kierownicą, patrząc od strony użytkownika). Ta metoda jest stosowana w samochodach osobowych klasy premium, a także w wielu samochodach wyścigowych. Zmiana biegów odbywa się tylko sekwencyjnie; przy tym nie trzeba odrywać dłoni od kierownicy, co zwiększa szybkość reakcji i zapewnia pełną kontrolę nad sterowaniem.

- Dźwignia zmiany biegów i łopatki zmiany biegów. Kierownica posiada dwie opisane powyżej metody zmiany biegów jednocześnie. Dzięki temu użytkownik może wybrać własną opcję, w zależności od preferencji i sytuacji: na przykład w dynamicznych wyścigach wygodniej jest używać łopatek, a w s...pokojnym symulatorze ciężarówki większy realizm zapewnia dźwignia.

Źródło zasilania używane przez kontroler do gier.

Parametr ten zależy bezpośrednio od rodzaju połączenia (patrz „Połączenie”). Tak więc zasilanie z portu USB lub sieci (zasilacza) jest zapewnione głównie w modelach przewodowych, a urządzenia z łącznością bezprzewodową (zarówno czysto bezprzewodową, jak i kombinowaną) mają prawie gwarancję korzystania z akumulatora lub baterii. Oto bardziej szczegółowy opis każdej z tych opcji:

- Port USB. Zasilanie przez port USB - zazwyczaj ten sam, przez który kontroler komunikuje się bezpośrednio z konsolą, komputerem stacjonarnym lub innym urządzeniem do gier. Ta metoda połączenia pozwala obejść się bez zbędnych przewodów. Jednak zasilanie z USB jest stosunkowo niskie, dlatego opcja ta słabo nadaje się do kontrolerów z potężnymi systemami sprzężenia zwrotnego (w szczególności zaawansowanych kierownic) - przy takich akcesoriach trzeba korzystać z osobnych zasilaczy (patrz poniżej).
Zauważamy również, że ta metoda zasilania występuje również w poszczególnych modelach bezprzewodowych - zwykle kontrolerach do urządzeń mobilnych, które współdziałają z gadżetem przez Bluetooth i otrzymują energię z portu USB tego samego gadżetu. Taki format pracy eliminuje konieczność używania baterii w samym kontrolerze, jednak dodatkowo zużywa energię głównego urządzenia.

- Sieć. Zasilanie ze z...wykłego gniazdka za pomocą oddzielnego zasilacza. Stosowane jest głównie w kierownicach przewodowych wysokiej klasy (patrz „Rodzaj urządzenia”), które wymagają dużej mocy do wydajnej pracy systemów sprzężenia zwrotnego. Teoretycznie ta opcja nie jest zbyt wygodna, ponieważ wymaga poszukiwania dodatkowego gniazdka; jednak w praktyce zwykle nie jest to szczególnie trudne (w skrajnych przypadkach można użyć przedłużacza).

- Akumulator. Zasilanie z wbudowanego akumulatora o niestandardowym rozmiarze (w przeciwieństwie do baterii), który często jest niewymienny. To obecnie najpopularniejszy sposób zasilania kontrolerów bezprzewodowych. Jego główną przewagą nad bateriami jest to, że opcja ta nie wymaga dodatkowych pieniędzy i wysiłku: akumulator jest początkowo zawarty w zestawie, nie trzeba go kupować osobno, a gdy ładunek się wyczerpie, wystarczy naładować kontroler. Co prawda, ta procedura zajmuje trochę czasu; jednak czas pełnego naładowania rzadko przekracza kilka godzin, a czas pracy można mierzyć w dniach (choć są też skromniejsze wskaźniki). Ponadto z wielu kontrolerów można korzystać bez odłączania ładowarki; to nieco ogranicza mobilność, jednak ten szczegół zwykle nie jest krytyczny.

- Baterie (AA, AAA). Zasilanie z wymiennych elementów o standardowym rozmiarze - zwykle "paluszków" AA lub "małych paluszków" AAA. Liczba użytych elementów może być różna; jednak ogólne cechy takiego zasilacza są takie same we wszystkich kontrolerach. Z jednej strony, baterie można szybko wymienić, co pozwala na grę z minimum przerw: gdy ładunek się wyczerpie, wystarczy po prostu zainstalować nowe baterie zamiast rozładowanych. W takim przypadku użytkownik ma wybór: albo regularnie kupować baterie jednorazowe, albo wydawać pieniądze na akumulatory z zewnętrzną ładowarką. A jeśli kupisz dwa zestawy takich baterii, możesz ładować jeden zestaw, podczas gdy drugi jest używany. Z drugiej strony, korzystanie z baterii wiąże się nieuchronnie z dodatkowymi kosztami: baterie zwykle nie są zawarte w zestawie, a przed pierwszym użyciem należy je dokupić osobno. W efekcie tego typu zasilacze są używane znacznie rzadziej niż akumulatory, choć można je spotkać również w dość zaawansowanych i znanych urządzeniach – w szczególności w standardowych gamepadach do Xbox 360, Xbox One, a nawet Xbox Series X|S.